Calvin Klein

G E N E R A L
Naam: Calvin Liam Klein
Bijnaam: Cal
Alias: Malarz

Leeftijd: 18 y/o
Geboortedatum: 13 Augustus
Geboorteplaats: Będzin, Polen
Meest recente woonplaats: Genosha eiland

Levensdoel: Hij wil ooit een bekende pianist worden en andere mutanten tonen dat het feit dat er anders uitziet niet wilt zeggen dat je niets kan bereiken.
Verlangen: Geaccepteerd worden door zijn ouders.
Geheim: Calvin heeft de dood van zijn beste vriend veroorzaakt, iets dat hij zichzelf waarschijnlijk nooit gaat kunnen vergeven. Op de datum dat Quintin gestorven is (12 mei), sluit hij zich dan ook meestal gewoon op zijn kamer en huilt hij tranen met tuiten.
Eigenaardigheden: Calvin is in staat om zijn huidkleur te veranderen. Op Genosha eiland heeft hij het na een hele tijd voor elkaar gekregen om een ‘normale’ huidskleur te verkrijgen door lang naar een foto van zijn ouders te staren en te wensen dat hij er net zoals zij kan uitzien. Hierdoor heeft hij dus dezelfde licht getinte huid als zijn ouders.
Gekende talen: Pools, Spaans, Engels, Nederlands, gebarentaal en een klein beetje Russisch.
Hobby’s: Piano spelen, de dork uithangen, muren en mensen versieren met kleurtjes => wegrennen vanaf het moment dat ze het door krijgen.

Geslacht: Mannelijk
Seksuele Oriëntatie: Omniseksueel

A P P E A R A N C E
Eerste indruk: Mensen die hem voor het eerst zien, lopen meestal met een grote boog om hem heen door zijn staart. Mensen die dat niet doen en op een normale manier langs hem heen lopen of hem zelfs aanspreken, kunnen een stralende glimlach verwachten. Het is eigenlijk al direct duidelijk dat hij een best vrolijke jongeman is en mentaal een stuk jongen dan fysiek.

Haarkleur: Bruin
Oogkleur: Bruin
Huidskleur: Kan variëren tussen een heleboel kleuren, afhankelijk van zijn mood of wanneer hij zijn huid een specifieke kleur wil geven. Meestal heeft hij een licht getinte ‘normale’ huidskleur. Daarbij heeft zijn huid een redelijk ruwe textuur, alsof er kleine schubben opzitten. Die schubben zijn eigenlijk alleen zichtbaar als je er erg lang naar staart en weet wanneer ze er zijn. Als je met je hand over zijn huid gaat, merk je het wel op.

Lengte: 1.85m
Gewicht:75kg

Tatoeages/piercings: Calvin heeft verschillende tattoo’s laten zetten, tattoo’s die allemaal een betekenis hebben, al houdt hij die betekenis meestal voor zich. Verder heeft hij een tongpiercing die meestal wel te zien is als hij gewoon praat of lacht.
Littekens: Allemaal kleine littekentjes op zijn vingers waar hij meestal met een stok op geslagen werd als hij iets verkeerd deed. Sommige vingers staan ook iets of wat scheef omdat ze nooit fatsoenlijk zijn geheeld nadat ze gebroken waren.

P E R S O N A L I T Y
Likes: piano spelen, ukeleles, lolly’s (van die grote), graffiti, kleurtjes, regenbogen
Dislikes: Chocolade, dikke boeken, zwart-wit films/prenten

personality: Veel mensen zien Calvin als vrolijk en onschuldig, iemand die niemand kwaad zou willen doen. In principe hebben ze daar gelijk in aangezien de jongen iemand is die altijd staat te springen en misschien een klein beetje naïef is. Die kant van zijn persoonlijkheid stelt hem in staat om het grootste deel van de tijd positief te blijven een lach op mensen hun gezicht te toveren. Anderen zouden dan weer zeggen dat hij meer weg heeft van een drama-queen, iets dat hij ook nooit zou kunnen ontkennen. Calvin is gewoon iemand die zich altijd zorgen maakt over alles en iedereen en heel soms kan hij er weleens over gaan. Niet dat hij mensen ineens zou gaan controleren of iets dergelijks, maar het gebeurd wel dat hij dingen net iets te erg durft te omschrijven dan het eigenlijk is.

Misschien komt dit wel door het Spaanse bloed dat in zijn aderen stroomt. Spanjaarden staan immers bekend om hun temperament en het gebeurd vaak dat Calvin net iets meer overdreven reageert dan nodig is. De jongen is trots en ondanks dat zijn ouders nooit echt van hem gehouden heeft, moet niemand proberen om Spanje en zijn inwoners af te kraken. Hij heeft daar nog altijd familie. Familie die misschien niet eens weten dat hij bestaat, maar dat wil niet zeggen dat je ze mag afbreken.

Calvin komt van een rijke familie, maar hij is eigenlijk nooit echt verwend geweest. Zijn ouders sloten hem vaak op in zijn kamer waardoor hij nooit buiten kwam en eigenlijk altijd alleen was. Natuurlijk heeft die jarenlange opsluiting ook invloed gehad op zijn karakter. Zo is hij erg afhankelijk van anderen en kan hij het gewoon niet meer hebben om alleen te zijn. In heel zijn leven heeft hij eigenlijk alleen contact gehad met een persoon, een persoon die het aandurfde om een ladder tegen de muur van hun huis te zetten en naar boven te kruipen om met hem vanachter de tralies voor het raam te kunnen praten. Calvin zal altijd aandacht zoeken bij andere mensen en soms zal het zelfs zo ver gaan dat hij bepaalde personen op de meest random momenten op de mond zou kussen. Niet om te laten zien dat hij van hen houdt op een romantische manier, maar om te laten zien dat hij hun gezelschap apprecieert. Hij heeft nooit anders geweten dan dat dat de beste manier is om zoiets te laten zien aan anderen.

Calvin is nooit goed geweest in het liegen tegen anderen. Op de een of andere manier heeft iedereen het altijd door als hij ook maar een kleine leugen probeert te vertellen. Waarschijnlijk omdat hij altijd met het bandje om zijn pols begint te prullen als hij een poging doet en op de een of andere manier vinden mensen altijd snel uit dat dat zijn ‘tick’ is. Dit zorgt ervoor dat hij meestal gewoon wegloopt als hij andere de waarheid over iets niet wil vertellen en zo mensen nogal weleens onbedoeld kan kwetsen. Het is nooit zijn bedoeling om mensen te kwetsen, al is er een dag waar iedereen hem beter met rust kan laten aangezien hij op dat moment weleens durft om alle mogelijke scheldwoorden naar mensen hun hoofd te slingeren en de meest kwetsende dingen kan zeggen. De dood van zijn beste en enige vriend zit hem na al die jaren nog altijd dwars en meestal wilt hij die dag gewoon alleen doorbrengen.

De jongen heeft het erg moeilijk met het breken van regels. Het is niet dat hij iemand is die bij mensen in een goed boekje wilt komen, hij heeft gewoon altijd fysieke straffen gehad van zodra hij een regel brak en het ging zelfs zo ver dat hij nu hij ver weg is van zijn ouders, het nog altijd niet aandurft om regels te breken. Mensen zouden hem echt moeten pushen en zelfs dan zou hij zich in het midden van heel de onderneming nog terugtrekken. Hij is het gewend om straf te krijgen van zodra hij de regels breekt en de kans is groot dat hij er elke keer ook naar zal informeren bij leraren of de schoolhoofden. Vragen als: wat zijn de gevolgen? Zijn vragen die op dat moment uit zijn mond zullen komen en de kans is groot dat hij zelfs ergens een stok op een meetlat of iets dergelijks uithaalt en handen op tafel legt zodat er makkelijk op geslagen kan worden.

H I S T O R Y
Wat doe je als je kind met een groene huidskleur en een staart geboren wordt? Het een kans geven, het direct ter adoptie leggen of gewoon vermoorden? Alle drie de opties waren door Mireya’s hoofd gegaan van zodra ze het kind in haar armen gedrukt kreeg. Drie opties en ze konden alle drie voorgoed haar leven veranderen. Op het einde koos ze toch voor de eerste optie gewoon omdat zij en haar man al zo lang een kind wilde en dit de eerste keer was dat de zwangerschap niet faalde. Dit was de eerste keer dat ze haar baby niet was verloren na een paar maanden en ze wilde er het beste van maken. Het probleem was dat ze onmogelijk met de jongen naar buiten kon. Wat zouden de buren ervan zeggen? Ze had al geluk gehad dat ze haar eigen privé dokter had, anders waren er vast en zeker een heel aantal roddels de wereld ingestuurd.

Mr. En Mrs. Castillo zijn altijd al een rijke en welvarende familie geweest en ze gingen een klein groen ding dat niet voor hen laten verpesten. Ze waren speciaal van Spanje naar Polen verhuist omdat vader daar een goed betaalde job kreeg toegewezen. Hierdoor hadden ze een heleboel geld bij elkaar geschraapt en het duurde niet lang voordat ze een van de rijkste families in heel hun dorp waren. Mireya gaf het kind een kans, maar ze kon er gewoon niet naar kijken zonder met afschuw vervulde blik. Ze liet hem opgroeien en gaf hem altijd net genoeg te eten zodat hij niet zou verhongeren. Vanaf het moment dat er gasten kwamen, werd de jongen opgesloten in zijn kamer met een meid, maar die meid verdween al gauw vanaf het moment dat hij een leeftijd van drie had bereikt. Hij moest maar voor zichzelf kunnen zorgen. Op den duur ging het zelfs zo ver dat hij dagen op zijn kamer doorbracht en niemand hem naar beneden liet. Een eenzaam leven, maar Calvin was gewoon niet anders gewend. Het werd alleen maar erger toen zijn mutaties zich langzaam begonnen te ontwikkelen en hij na een hele tijd zijn kamer zonder het zelf te willen helemaal ondergekliederd had.

Het teleporteren kwam de kop opsteken toen hij zo’n zeven jaar oud was en zijn ouders begonnen hem zelfs nog meer te zien als een monster van zodra hij ineens voor hun neus verscheen in een wolk van verschillende felle kleuren. Ze verbaden hem om zijn mutaties te gebruiken, maar natuurlijk kon dat niet zomaar. Vanaf het moment dat zijn ouders de deur terug achter hen hadden dicht getrokken, begon Calvin met het ontdekken van zijn twee mutaties. Het teleporteren vond hij vrijwel het leukst en dat was ook de mutatie die hij het meest gebruikte, binnen de muren van zijn kamer natuurlijk.

De jongen was negen toen hij voor het eerst een stem hoorde die niet klonk zoals zijn ouders of het personeel. Deze stem klonk anders, jonger en vriendelijker dan de stemmen die hij meestal hoorde. Pas nadat hij een aantal keer rond zijn eigen as had gedraaid, kon hij de bron van het geluid lokaliseren. Er stond een jongen voor het raam en het had even geduurd voordat Calvin doorkreeg dat die jongen ergens een ladder vandaan had gehaald en zo naar boven was geklommen. Het duurde een hele tijd voordat de jongen zijn mond durfde te openen en met de ander in gesprek durfde te gaan, maar vanaf het moment dat het ijs gebroken was, wisselden ze geweldige verhalen met elkaar uit en hielden ze elkaar zo elke dag gezelschap.

Quintin, zoals de ander heette- kwam elke dag na school langs met zijn ladder en leerde Calvin alles wat hij die dag zelf op school had geleerd. Zo leerden ze elkaar lezen en schrijven en dat ging voor een aantal jaren door. Natuurlijk hadden ze al geprobeerd om de tralies uit het raam te halen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan en op het einde bleef Calvin gewoon waar hij was en communiceerde ze met elkaar tussen de tralies door. Natuurlijk had de jongen er al aan gedacht om naar buiten te teleporteren, maar zijn ouders hadden het verboden en hij was niet direct van plan om tegen de wil van zijn ouders in te gaan.

Zo ging het een aantal jaar in het geheim door, totdat zijn ouders op een dag zonder een waarschuwing zijn kamer van het slot haalden en binnen stoofden. Calvin was daar zo van geschrokken dat hij per ongeluk tegen de ladder waar Quintin opstond duwde en er zo voor zorgde dat de jongen en zijn ladder naar beneden vielen. Quentin was recht met zijn hoofd op een stuk beton beland en was op slag dood geweest. Natuurlijk wilden zijn ouders niet dat iemand te weten zou komen dat ze een zoon hadden en ze lieten personeel het lichaam van de veertienjarige jongen ophalen om hem daarna in de tuin te begraven. De dagen daarna hoorde Calvin mensen in de straten rondlopen en hoorde hij constant Quintin’s naam, iets dat hem er telkens aan deed herinneren dat hij de dood van zijn beste en enige vriend op zijn geweten had.

Na een aantal dagen constant Quintin’s naam gehoord te hebben, hield de jongen het gewoon niet meer uit. Het duurde even voordat hij het aandurfde om tegen de regels van zijn ouders in te gaan, maar na een tijdje kreeg hij het toch voor elkaar om naar buiten te teleporteren en natuurlijk kwam hij juist voor de neus van de vrouw terecht die al elke dag naar zijn vriend aan het zoeken geweest was. In eerste instantie was de vrouw een paar meter achteruitgelopen en ze zou waarschijnlijk zijn weggerend als Calvin haar niet had verteld dat hij wist waar de jongen die ze al zo lang zocht was. Het hele verhaal werd verteld zonder iets weg te laten en zonder leugens. Op het einde van het verhaal, had Calvin zich omgedraaid en had zich klaargemaakt om terug naar zijn kamer te ‘zappen’ toen hij een hand op zijn schouder voelde. Langzaam had hij zich omgedraaid en had de moeder van Quintin recht in haar gezicht gekeken, een gezicht dat medeleven uitstraalde. Het was de eerste keer dat iemand hem vrijwillig aangeraakt had en het gevoel alleen had ervoor gezorgd dat zijn huidskleur langzaam van een groene naar een paarse tint was gegaan.

Ze hadden elkaar een lange tijd gewoon aangekeken voordat de vrouw hem in een knuffel getrokken had en een voorzichtig voorstel had gedaan. Ze was altijd al goed geweest met kinderen en ze kon het gewoon niet hebben om alleen in huis te zitten. Ze had nood aan gezelschap, iemand die een glimlach op haar gezicht zou kunnen toveren net zoals Quintin dat al vanaf zijn geboorte gedaan had. Ze stelde voor om met haar mee te gaan, om zijn ouders achter zich te laten en bij haar te komen wonen. Hoewel het voorstel erg aantrekkelijk klonk, nam Calvin het in eerste instantie niet aan. Hij kon zijn ouders niet in de steek laten, toch? Hij had altijd het gevoel gehad dat ze hem opsloten om hem veilig te houden, niet omdat ze hem niet wilden. Hij beloofde de vrouw dat hij zo nu en dan weleens naar beneden zou komen om haar gezelschap te houden, maar hij kon zijn ouders niet voorgoed verlaten.

Pas op zijn zestiende had hij het lef om bij de vrouw in te trekken, de vrouw die hij in twee jaar bijna net zo goed had leren kennen als haar zoon. Zij was diegene die hem leerde om zijn staart als een wapen te gebruiken en samen onderzochten ze wat hij juist allemaal kon met zijn mutaties. Het duurde niet lang voordat hij zichzelf voorstelde als Calvin Klein in plaats van Calvin Castillo. Ergens voelde het goed om de achternaam van zijn beste vriend te kunnen gebruiken om de ander op zijn manier te eren. Pas twee jaar later werd hij gevonden door andere mutanten. Als hij eerder uit zijn donkere kamer was gekomen, zouden ze hem waarschijnlijk veel sneller gelokaliseerd hebben en zou hij veel sneller naar de school zijn kunnen gaan. In eerste instantie had Calvin niet mee gewild, maar de vrouw had erop gestaan dat hij ging leren wat hij moest leren om daarna weer naar haar terug te keren. Nog altijd niet helemaal zeker van zijn zaak was Calvin dan toch met de andere mutanten meegegaan, een nieuw leven tegemoet.

M U T A T I O N
Painting – Je zou kunnen zeggen dat Calvin kan schilderen zonder verf of stiften of iets dergelijks. Hij hoeft iets maar aan te raken met zijn blote huid of het lijkt alsof hij een verfborstel vastheeft. Als hij dus rondloopt op blote voeten, zou hij een spoor van kleuren achterlaten en zou het voor iedereen mogelijk zijn om hem te volgen. Je kan het dit het best vergelijken met graffiti, graffiti dat erg moeilijk van de muren geschrobd kan worden en moeilijk uit je kleren of van je huid gaat.
Calvin heeft deze vorm nog helemaal niet onder controle en moet dus handschoenen aandoen wilt hij niet iedereen er kleurrijk laten uitzien. Het probleem is dat hij helemaal niet graag gewone dichte handschoenen aandoet en liever de vingerloze varianten aantrekt. Zo moet hij er natuurlijk op letten dat hij anderen niet al teveel aanraakt met de topjes van zijn vingers, al cared hij meestal niet om het feit dat hij iemands kleren bewerkt heeft. Het is toch altijd leuker om met een kleurrijk shirt rond te lopen?

Teleportation- Calvin is in staat om te teleporteren, maar natuurlijk kan dat niet op een normale manier gaan. Het is altijd goed te zien als hij verdwijnt of verschijnt door een soort rook in verschillende kleuren. Dit is een mutatie die Calvin wel onder controle heeft en zelfs met zijn ogen dicht kan. Hij moet er gewoon voor zorgen dat hij de plaats waar hij heen wilt al eens gezien heeft omdat hij anders makkelijk in een muur of boven een afgrond of iets dergelijks kan belanden en natuurlijk kan hij dat niet overleven. De jongen is erg voorzichtig als het op teleporteren aankomt en zal die mutatie nooit gebruiken als ‘bevolen’ wordt om op een bepaalde plaats te blijven.

Tail- Calvin heeft al een staart vanaf het moment dat hij geboren was en hij heeft er ook mee leren leven. In het begin hing het ding alleen maar in de weg, zeker toen het langer werd en op den duur zelfs boven hem uitkwam als hij het rechtop hield. Hij heeft geleerd om zijn staart te gebruiken om zichzelf te verdedigen. Zo kan hij makkelijk klappen uitdelen die aankomen als zweepslagen en makkelijk striemen op je huid kunnen achterlaten. Als hij moeite doet zou hij ook makkelijk voorwerpen of zelfs mensen op kunnen tillen met zijn staart, maar daar is best wat energie voor nodig en een mens van ongeveer hetzelfde gewicht als hem kan hij niet langer dan een paar seconden optillen. Hoe lichter een bepaald voorwerp is, hoe makkelijker het is om het op te tillen. De kleur van zijn staart veranderd mee met zijn huidskleur.

Skin painting- Calvin is in staat om zijn huidskleur te veranderen. In het begin kon hij alleen meer drie kleuren gebruiken: blauw, paars en groen. In zijn tijd op Genosha eiland heeft hij het echter voor elkaar gekregen om een normale huidskleur te krijgen, al gebeurt het nog altijd dat zijn huid van kleur veranderd als hij sterke emoties voelt. Het probleem met Calvin is dat hij best snel geëmotioneerd raakt. Als je bijvoorbeeld de titanic met hem zou kijken, zou zijn huidskleur van paars -als Jack en Rose elkaar ontmoeten, want de blikken die ze elkaar toewerpen zorgt er gewoon voor dat hij warm wordt vanbinnen- naar blauw gaan -als het schip zingt en als Jack sterft, iedereen huilt op dat stuk, toch?-. Hij heeft het dus niet echt helemaal onder controle, al is hij wel trots op zijn licht getinte ‘normale’ huidskleur. In de tussentijd kan hij ook elke kleur die hij ziet kopiëren en als hij zijn hoofd leegmaakt, kan hij zijn huid elke kleur geven die hij wilt.

Words: WORDS | Tags: TAGS | Notes: NOTES

Code by Marieksel @ Kickstart