The fun you can do with dogs. [Calvin]

Onderwerp: The fun you can do with dogs. [Calvin] zo jan 29, 2017 12:41 pm

If I had a heart I could love you ,

If I had a voice I would sing.

Het was nog zo ontzettend vroeg … hij sliep hier alles behalve goed en dat werkte meer op zijn humeur dan de lichte pijn die hij had van altijd in de rolstoel te zitten. Maar hij maakte gebruik van zijn slaaploosheid om op zoek te gaan naar dingen die hij nog niet had ontdekt. Deze keer had hem dat naar de trainingszaal gebracht waar hij nogal lichtelijk verbaast naar de muur vol wapens had gekeken. Ze konden elkaar hier zomaar tot moes kloppen … snijden … steken? Rune wist hoe hij met wapens moest omgaan, hij had, uit interesse, veel geleerd van zijn oudste broer. Zijn ogen bleven hangen bij een bijl, een zwaar voorwerp dat hij met zijn beperking nooit voluit had kunnen gebruiken. Zijn aandacht gleed opzij naar enkele uitslovers, het soort studenten die hier de hele dag zouden staan trainen als het echt nodig was. Hij liet zijn hoofd op zijn vingertoppen rusten en kauwde bedenkelijk op de binnenkant van zijn wang terwijl zijn blauwe ogen hen observeerde. Misschien moest hij hier binnenkort maar eens terug komen. Hij wist niet voor wie het een grotere uitdaging zou zijn, hij was het gewoon om tegen iemand te vechten die hoger dan hem stond, maar de tegenstander zou het niet gewoon zijn om het tegen hem op te nemen. Wie zou ook willen, hij had een beperking, dat idee alleen al maakte hem opnieuw grumpy.

Terug op zijn kamer was het hem gelukt om nog twee uur slaap te nemen. Het mocht dan wel klaarlichte dag zijn, Rune had nergens een deadline om heen te zijn. Hij zou pas over twee dagen naar de lessen moeten gaan en geen idee of daar een verplichting om zat. Misschien was hij hier om te leren, misschien ook niet. Je mocht het keren hoe je wilde, Rune kon je niet verplichten tot iets als hij het niet wilde. Daarvoor had hij een heel leven gehad om op te oefenen. Hij duwde zichzelf recht op zijn bed en bond zijn benen weer samen met een riem, hij behandelde zichzelf niet zacht terwijl hij de riem stevig aan trok alvorens hij het toe gespte, één paar benen meesleuren was nog steeds beter dan twee aparte benen. Hij trok zijn rolstoel naar het bed en hees zichzelf er gemakkelijk in. Goed, verkenningsrondje … drie? Vier? Hij was de tel al kwijt.

Deze keer had zijn wargen en telescopisch zicht hem iets opgeleverd waardoor hij nu niet doelloos rond reed maar daadwerkelijk bewust een padje nam richting de hondenkennels. Dieren, hij hield van dieren, ze hielpen hem dus hij moest er wel van houden. Naast zijn broers was er eigenlijk niets waar hij oprecht van hield. Het geblaf van de dieren hield hem op het goede spoor en uiteindelijk kwam hij bij een groot complex uit … Ze hadden hier zelf paarden. Het idee om er eentje los te laten en dan te gaan wargen was groot maar het was nu niet meteen de indruk die hij wilde achterlaten. Dus hij hield het bij de honden. Hij verscheen voor één van de kennels waarin een grote zwarte herder zat en zijn mondhoeken kropen meteen omhoog bij het idee wat hij met dit dier allemaal kon doen. Hij boog voorover en keek het dier met zijn intens blauwe ogen aan. ‘Wat ik met jou zou kunnen doen.’ Zijn glimlach had iets onvoorspelbaars. De hond richtte zijn aandacht op iets anders en Rune volgde het bijna ongeïnteresseerd naar een jongen. ‘Nog nooit iemand tegen een hond zien praten?’ Vroeg hij achteloos. Of misschien lag het meer aan het feit dat hij in een rolstoel zat waarom er werd gekeken, gewoon gekeken maar bij Rune kwam alles neer op gestaar …

622 WORDS , Calvin ©

Onderwerp: Re: The fun you can do with dogs. [Calvin] zo jan 29, 2017 4:23 pm

BUT I'M A CREEP

WHAT AM I DOING HERE

Het voelde nog altijd raar om dat extra gewicht aan zijn staart te moeten meezeulen. Het liefst van al zou hij de stukjes verband van zijn staart willen trekken, maar de dokters hadden expliciet gezegd om het er minstens een week te laten opzitten zodat de snijwonden een kans hadden om te helen. Het was maar goed dat ze niet besloten hadden om heel zijn staart in verband te wikkelen, dat zou een mooi zicht geweest zijn. Zijn staart zwiepte dus wat minder snel heen en weer dan dat het normaal zou doen terwijl hij zich een weg baande naar de kennel. Hij was toch al een hele tijd geleden op het eiland aangekomen en hij had zichzelf nog niet de kans gegeven om eens naar de kennel te gaan. Zijn lessen waren een paar minuten geleden al afgelopen en het was onder de laatste les dat hij had besloten om de dieren eens een bezoekje te brengen. Zijn ‘tweede moeder’ had vroeger een klein hondje gehad en hij had er altijd goed mee om kunnen gaan. Honden hadden niet zo snel vooroordelen en ze hadden hem ook nooit scheef aangekeken omdat hij nu toevallig en staart had en in der tijd nog niet eens in staat was geweest om zichzelf een normale huidskleur te geven. In de tussentijd had hij wel geleerd om zijn huidskleur een normale lichte getinte kleur te geven zodat eigenlijk alleen zijn staart nog als ‘raar’ kon worden beschouwd.

Vanaf het moment dat de bel het einde van de laatste les had aangekondigd, had de jongen dus zijn rugzak gepakt en was hij naar buiten vertrokken. Onderweg had hij nog een lekstok uit zijn broekzak gehaald, het papiertje er rond uit gehaald en had hij het ding in zijn mond gestoken. Hij hield er wel van, zeker omdat je lang van dat soort snoepjes kon genieten. De gips die rond zijn pols zat, had hij onder de mouw van zijn vest gestopt en nog altijd wat beschermend hield hij die arm tegen zich aangedrukt. Het deed misschien geen pijn meer, maar hij wilde niet het risico lopen dat hij de spalk meer dan vier weken zou nodig hebben.

Eenmaal aangekomen bij de kennel, bleef hij staan van zodra hij iemand anders in een rolstoel met een van de honden hoorde praten. Het was niet direct het feit dat de jongen met een hond praatte dat zijn aandacht trok. Het was meer het feit dat de ander in een rolstoel zat, dat ervoor gezorgd had dat hij was blijven staan en zijn donkere kijkers op de ander gericht had. Zijn mondhoeken krulden omhoog toen de ander hem vroeg of hij nooit iemand met een hond had zien praten. Voordat hij antwoord gaf, nam Calvin de lekstok uit zijn mond en likte even over zijn lippen. ”Jawel, ik doe het zelf ook.” De jongen krulde zijn staart om zijn lichaam heen, een soort automatisme sinds andere mutanten het met een mes bewerkt hadden. Hij deed het om zowel zijn staart als zijn lichaam te beschermen.

”Waar heb je dat voor nodig?” Hij knikte naar de rolstoel terwijl hij zijn armen voor zijn borst kruiste, er wel voor zorgend dat hij zijn staart niet plette tussen zijn armen en zijn borst. De pretlichtjes dansten vrolijk op en neer in zijn donkere kijkers terwijl hij de ander met licht opgetrokken wenkbrauwen aankeek.

Onderwerp: Re: The fun you can do with dogs. [Calvin] zo jan 29, 2017 6:38 pm

If I had a heart I could love you ,

If I had a voice I would sing.

Zouden honden je begrijpen? Als je tegen hen sprak? Of gelijk welk dier voor dat feit. Hij had nooit een huisdier gehad en de dieren die hij zag waren wild en bleven dus op een verre afstand. Als hij dan toch kon wargen naar één van de dieren dan begreep hij natuurlijk alles van wat er rondom zich bezig was, maar dat was omdat hij in het dier zat, het dier zelf had geen controle. Maar nu hij hier voor de kennel zat, naar de grote herder te kijken probeerde hij uit te vogelen of het dier iets van besef had. Zijn blauwe ogen hadden in ieder geval dezelfde impact op het dier dan dat het had op mensen, hoe langer hij staarde hoe ongemakkelijker ze werden. De herder had hem de eerste paar seconden strak aangekeken, bruin ogen vol onwetelheid. Maar hoe langer hij keek hoe meer de hond zijn blik weg sloeg en zich op iets anders richtte. Hij probeerde een speelgoedje te gaan halen, bood het Rune aan in zover de tralies van de kennel dat toe liet. ‘Je wilt spelen?’ Vroeg Rune hem. De hond legde het stuk speelgoed op de grond en stapte achteruit, alsof hij wachtte op reactie van Rune. Maar die deed niets buiten kijken en dat was best gemeen van hem.

Toch bleef de hond in de buurt, ondanks dat Rune niets meer deed dan kijken en af en toe iets zeggen. Het was pas toen de hond zijn aandacht op iets anders legde dat Rune zijn blik volgde naar een jongen. Correctie, een jongen met een staart … Rune zijn wenkbrauw kwam lichtelijk omhoog, hij keek toe hoe de staart zich krulde alvorens hij zijn ogen op de jongen zijn gezicht legde en luisterde naar wat hij had te zeggen. Natuurlijk deed hij het vaak, hij was half hond, of wat voor staart het ook moest voorstellen. Rune moest ergens vanbinnen een klein beetje lachen maar dat was niet te zien op zijn gladgestreken sceptische blik. En hij maar denken dat hij de rare eend was, wel guess again.

De jongen voor hem was behoorlijk rechtuit, vroeg waarvoor hij een rolstoel nodig had, echt? Rune liet zijn hoofd kort in zijn hand rusten alvorens zijn hand over zijn donkere haar streek. ‘Ik weet niet, ik rij rond voor de lol in dit ding. Wat denk je zelf.’ Zijn benen zaten niet aan elkaar vastgebonden voor de grap, hij zat hier niet voor de grap ook. Alsnog kwamen zijn woorden er niet boos uit, eerder vragend, peilend, bijna testend of hij wel het juiste antwoord ervoor zou weten. Hij keek de jongen weer aan, met nog steeds die lastige blik van hem. ‘Waarom heb je dat nodig?’ Vroeg hij dan met een knik naar de staart. Als de jongen zo’n vraag rechtuit kon stellen dan kon hij dat ook. En zelf als hij niet had gevraagd waarom Rune een rolstoel nodig had zou hij alsnog gevraagd hebben naar de staart. Wat geef nou toe, je ziet niet iedere dag iemand met een staart rond lopen. De herder was in de hoek van de kennel gaan zitten en leek het gesprek tussen beide een beetje te volgen, Rune schonk hem een verveelde blik. Wat was op dit moment beter, de jongen met de directe vragen of de hond om naar te staren …

553 WORDS , Calvin ©

Onderwerp: Re: The fun you can do with dogs. [Calvin] zo jan 29, 2017 10:44 pm

BUT I'M A CREEP

WHAT AM I DOING HERE

Calvin was altijd al iemand geweest die redelijk direct was in zijn vragen. Hij had jarenlang niets aan zijn ouders kunnen vragen en vanaf het moment dat hij bij de moeder van zijn beste vriend was gaan wonen, had hij elke kans gegrepen om vragen te stellen en dat had ervoor gezorgd dat hij erg direct was geworden in het stellen van vragen. Hij wilde zoveel mogelijk van de wereld weten en van de mensen die in die wereld leefde. Hij dacht meestal gewoon niet twee keer na voordat hij een vraag stelde en dat resulteerde soms in domme vragen.

Ook nu was er zo’n domme vraag over zijn lippen gekomen toen hij vroeg naar de rolstoel waar de ander in zat. Het antwoord dat hij kreeg, zorgde ervoor dat hij even gewoon bleef kijken en het duurde even voordat hij door had dat het waarschijnlijk sarcastisch bedoeld was. Het was pas toen hij wat verder keek dan zijn neus lang was, dat hij merkte dat de benen van de ander aan elkaar vastgebonden waren. Iets dat waarschijnlijk met een reden was. ”Omdat je niet kan lopen?” Calvin grijnsde wat schaapachtig toen hij zijn antwoord gaf en liet zijn armen naar beneden vallen zodat ze langs zijn zij bungelden.

De jongen wikkelde zijn staart terug rond zijn lichaam uit toen ernaar gevraagd werd. Een soort terugkaatsing op de vraag die hij zelf gesteld had. Dit was echter niet zo’n stomme vraag als diegene die hij gesteld had. Er waren maar weinig mutanten die met een staart rondliepen en het was minder obvious om te weten waarvoor zo’n ding gebruikt werd. ”In de eerste plaats voor evenwicht. Ik durf te wedden dat ik minder snel ergens vanaf val dan j… andere mutanten.” Hij had zich proberen te herpakken, maar als de ander een beetje slim was, zou hij waarschijnlijk wel weten dat hij eerst ‘jij’ had willen zeggen in plaats van ‘andere mutanten’. ”Ik gebruikt hem meestal ook om houvast te vinden. Waar andere mensen een koord gebruiken om ervoor te zorgen dat ze niet naar beneden storten, gebruik ik meestal mijn staart. Het is ook makkelijk om dingen mee op de tillen zoals een wapen. Dan kan ik drie wapens tegelijk gebruiken.” Ondanks dat veel mensen hem scheef bekeken door die staart en ondanks het feit dat hij zelfs vorige nacht nog in elkaar getimmerd was om het feit dat hij ‘anders’ was, moest hij toegeven dat hij soms toch trots was op het ding.

”Ik neem aan dat jij hier ook voor een reden bent en dat je sterker bent dan je eruit ziet.” Heel het eiland zat vol met mutanten. Voor zover hij wist werden gewone mensen niet toegelaten, dus de jongen tegenover hem moest wel een mutant zijn. Calvin hield zijn hoofd een stukje scheef terwijl hij de ander nog eens bekeek en zo probeerde te achterhalen wat hij kon. Natuurlijk was dat een onbegonnen zaak aangezien je helemaal niets aan de buitenkant kon zien. Well…afgezien van zijn bij elkaar gebonden benen dan, maar hij was er vrij zeker van dat dat niets met de mutatie te maken had. Bij Calvin zelf waren twee deeltjes van zijn mutatie wel goed te zien. Ten eerste had je zijn staart en ten tweede had je het ‘verven’ dat hij kon door gewoon iemand aan te raken met zijn blote huid. Op de plaats waar zijn staart zijn shirt geraakt had, waren er ook felle kleuren verschenen die zijn shirt wat opfleurden. Het was net alsof hij met die kleren aan het schilderen was geweest en een heleboel verf over zich heen had gekregen.

Onderwerp: Re: The fun you can do with dogs. [Calvin] di jan 31, 2017 8:20 pm

If I had a heart I could love you ,

If I had a voice I would sing.

De jongen hield geen blad voor zijn mond, zoveel was zeker. Maar daar hadden ze dan weer een gelijkenis want Rune was op dat vlak echt niet veel beter. Zijn moeder had er hem zoveel over aangesproken, dat hij moest opletten met wat hij zei maar het was er altijd meteen uit en kwam meestal nog eens diep vanuit zijn hart. Rune moest zich nou eenmaal verdedigen met woorden, aangezien hij het fysiek minder gemakkelijk kon. Al bewees hij je graag het tegendeel op het tweede. Maar de jongen voor hem zag er niet gevaarlijk uit, niet gevaarlijker dan de hond in ieder geval. Ze hadden immers ook iets gemeen, namelijk een staart. Maar hij kon niet meer zuiver op het zicht oordelen, de jongen had dan wel een staart, misschien zou dat niet het enige zijn dat hij had en dat was exact waar Rune voorzichtiger moest mee zijn. Dus misschien was hij nog afstandelijker, nog sceptischer omdat hij helemaal geen idee had wat hij kon verwachten van bepaalde mensen.

Waarom zat hij in een rolstoel? Waarom zaten mensen in een rolstoel … meestal niet voor de lol. Zijn sarcastische opmerking zorgde ervoor dat er een schaapachtige grijns op de jongen zijn lippen gleed, iets waar Rune met dezelfde terughoudendheid naar keek. Hij kon zijn eigen gebrek niet maskeren, niet verdoezelen of verzwijgen dus moest hij er maar mee leren leven dat mensen keken en vragen stelde. Toen de jongen hem vroeg of hij misschien niet meer kon lopen hield Rune zijn hoofd een tikkeltje scheef. Hij keek opzij naar de herder, alsof hij moest overleggen met dat dier of het wel het juiste antwoord was. ‘Koekje voor jou.’ Zei hij met een licht opgetrokken mondhoek. Het was Rune, hij kon zo’n dingen gewoon niet laten voor wat het was.

Hij had immers de vraag terug gesteld, over waar de jongen de staart voor nodig had en hij had eerlijk gewoon iets kort en bondig verwacht maar kreeg een hele uitleg. Hij begon eerst over evenwicht … wat logisch was. Een extra hulpmiddel was altijd handig om te hebben, hij had een rolstoel, de jongen had een staart, weer een gelijkenis. Hij kneep zijn ogen een klein beetje samen, lichtelijk geamuseerd misschien, toen de jongen zich bijna vergiste in zijn woorden en “jij” zou gaan zeggen. ‘Ik val ook nergens vanaf.’ Zei Rune er nuchter op. Hij kon nu ook niet meteen ergens vanaf vallen als hij in zijn rolstoel zat. Al had hij zijn reeks aan blunders wel al gehad in het verleden. Toen hij verder ging liet Rune zijn ogen kort op de staart rusten. Het was dus meer een apenstaart? Hij kon er veel meer dingen mee doen. Maar de staart zag er een beetje slecht uit en slecht was zwak uitgedrukt. ‘Het ziet ernaar uit dat je staart je niet volledig heeft kunnen beschermen.’ Merkte hij rustig op, het sarcasme was weg, de grijns was wel, hij was gewoon serieus, rustig serieus, niet gevaarlijk serieus. Hij moest vast nagestaard worden met dat ding achter zich aan, net als Rune werd nagestaard om het feit dat hij in een rolstoel zat. Hij liet zijn kin op zijn vingertoppen rusten waardoor hij een beetje schuin zat terwijl hij de jongen bedenkelijk maar ietwat afwezig aan keek. Zijn ogen voor een moment op de veel te kleurrijke T-shirt, had het aapje zitten verven vandaag? Het was pas toen hij Rune aansprak over het feit dat hij vast sterker was dan hij eruit zag dat zijn ogen terug naar de jongen keken, zijn wenkbrauwen geamuseerd omhoog getrokken. ‘Zie ik er dan zo zwak uit?’ Vroeg hij bijna gelijk. Hij mocht dan misschien in een rolstoel zitten, in zijn bovenlichaam was hij een stuk sterker dan je misschien zou denken. ‘Misschien.’ Antwoordde hij uiteindelijk. Hij keek weg van de hond terug naar de jongen en haalde zijn wenkbrauwen tweemaal op. ‘Wie zal het zeggen.’ Hij was geen prater, dus je kon nog zo zitten vissen, hij zou niet snel iets prijs geven over zichzelf. Al zeker omdat zijn mutatie een deel van zijn overlevingsproces was in deze wereld met zijn gebrek …

Onderwerp: Re: The fun you can do with dogs. [Calvin]

» Raining cats nd dogs [Open]
» Calvin Klein
» And I just stole your cookies [&Calvin]