Onderwerp: Don't bend don't break. ma okt 03, 2016 8:24 pm
.Always live before you die.
Storm zette zijn bril op zijn voorhoofd en wreef zijn vingers door zijn ogen alvorens ze terug naar de boeken gleden voor hem. Een paar dagen out zijn voor volle maan zorgde ervoor dat hij wel wat in te halen had. En in afgelopen vijf dagen had zijn hoofd er helemaal niet naar gestaan. Niet enkel vanwege Denni maar ook nog eens vanwege Cole en Kylie. Op zo’n momenten liet hij alles vallen, het zou hem niet kunnen schelen hoeveel schoolwerk hij had in te halen. In de vijf dagen die er waren gepasseerd had hij twee dagen voor zichzelf nodig gehad. Lupos had zich sneller kunnen herstellen en met alle goede zorgen en liefde van Denni was hij er al snel bovenop. Maar dan trof hij Cole aan, niet enkel Cole maar ook Kylie en dat trok hem rechtstreeks opnieuw de dieperik in. Dus nu zat hij hier, had opnieuw zijn bril bovengehaald en was eerlijk gezegd doodop van de kopzorgen om Cole. Het was één ding om door volle maan te komen, het was iets helemaal anders om er slachtoffers in te maken. Hij had het gedaan en Storm wist exact hoe dat aanvoelde. Maar nu was het terug naar de realiteit, studeren, werk in halen en … wakker blijven.
Wat hem dus niet gelukt was, hij werd wakker van zijn beltoon. Hij opende zijn ogen en hief zijn hoofd op van zijn boeken, keek langzaam opzij naar zijn gsm en nam op zonder naar het scherm te kijken. ‘Hall.’ Zei hij terwijl hij kort geeuwde. ‘Je bent in slaap gevallen.’ Raadde Denni aan de andere kant van de lijn. Storm draaide zich naar de klok, oh god, drie uur geslapen? Hij had een les gemist, lunch … geweldig. ‘Sorry.’ ‘Je zou wat meer tijd aan jezelf moeten schenken.’ Hij kon zich zo haar blik erbij voorstellen. Hij schoof zijn bril terug op zijn neus en keek terug naar zijn boeken. ‘Misschien wel.’ Prevelde hij voor zichzelf. Hij strekte zich op zijn bureaustoel en kwam uiteindelijk recht. ‘Ben je vanavond wakker genoeg?’ ‘Als ik nu buiten ga doorbrengen wel.’ Antwoordde hij meteen. Dat had hij nodig, iets op Lupos wat wakkerder te maken, dan zou hij dat vanzelf ook worden.
Dus hij nam afscheid van Denni en liep de kamer uit naar buiten. Het was niet koud … hij kon het ook technisch gezien niet koud krijgen. Lupos was opmerkelijk stil, zelf toen Storm probeerde om alle geuren en geluiden in zich op te nemen. En het ergerde Storm, hij was het niet gewend dat Lupos zo lang zo stil was dus wandelde hij richting de kennels. Als een paard honden hem niet wakker zouden maken dan zou niets dat kunnen. Zijn zintuigen waren op zich behoorlijk verzwakt dus hij kon niet zo snel informatie krijgen. Maar de honden … die zagen hem van mijlenver aankomen en reageerde meteen op Lupos zoals ze dat altijd zouden doen op een bedreiging. De ene angstig, de andere agressiever. Storm zakte neer op het bankje voor de speelweide waar ze over rende, ruim vijf meter tussen hem en de dieren in. Het duurde even voor sommigen het op gaven maar anderen dan weer stonden hem nog steeds in de gaten te houden. Maar het werkte, Lupos werd net iets behoedzamer, al was het misschien toch niet om de honden maar om een geur van iemand anders die naderde …
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. ma okt 03, 2016 8:45 pm
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Een eiland vol met mutanten was wennen en niet zoals Dalton gedacht had. Hij dacht dat hij zichzelf beter ging voelen als hij omringt werd door ‘soortgenoten’, maar dat was niet. Nog steeds had hij een zachte, kloppende hoofdpijn en moest hij aanrakingen ontwijken. Zelfs mutanten vonden het niet aangenaam wanneer hun huid afviel en rotten wanneer ze de jongen aanraakten. Sommige dingen werden door niemand geappreciëerd. Het zorgde er echter niet voor dat je jongen zelfzekerder werd. Hij liep zo nog liever alleen buiten, dan dat hij binnen onder de mensen moest zijn. En dat terwijl hij eerst een sociaal persoon was. Als je hem op dat moment zag, zou je het niet zeggen. Hij zonderde zich liever af van andere mensen en daarom liep hij buiten rond.
Het was het geluid van woest blaffende honden dat Dalton zijn aandacht trok en hij keek opzij naar de kennel iets verder weg. Op een bankje zat een jongen en hij leek de reden te zijn waarom de honden zo aan het blaffen waren. Waarom ze zo agressief waren. Het was in ieder geval genoeg voor Dalton om de andere jongen te benaderen. ‘De honden hier zijn precies niet de aardigste,’ sprak de jongen kort. Hij keek naar de honden die weer luider begonnen te blaffen wanneer hij eenmaal bij de andere jongen was aangekomen. Als de honden niet zo gedaan hadden nog voordat Dalton er was, dan had hij gedacht dat het door zijn aanwezigheid kwam. Sinds een korte tijd hadden honden en andere dieren het niet meer voor hem, maar de dieren op het eiland deden ook zo naar de anderen. Het werd enkel weer wat erger wanneer Dalton erbij kwam. Hij wist dat mensen konden zien hoe hij werkelijk was wanneer hij ook maar in een schaduw stapte, maar waarschijnlijk konden de dieren zijn andere gedaanten altijd zien. Met een vragende blik op zijn gezicht keek hij naar de blaffende honden terwijl hij zich neer zetten naast de anderen. Dalton zorgde voor voldoende afstand tussen hem en de anderen zodat hij niemand een hartaanval zou geven als er per ongeluk een onbedoelde aanraking kwam.
Dalton schrok enkel even zichtbaar wanneer één van de honden tegen het hek aan sprong en hij balde zijn vuisten even op. Hij begon wel duidelijk schrik te krijgen van de paar honden die het nog niet hadden opgegeven. Voor hetzelfde wisten ze toch over het hek te springen en vielen ze aan. Het zorgde ervoor dat Dalton de honden met grote ogen bleef aankijken en je zag dat hij op zijn hoede was, dat hij de situatie niet vertrouwde. Het waren enkel niet de honden die ervoor zorgde dat hij niet op zijn gemak was. Ook de jongen naast hem straalde iets af, maar Dalton kon het niet plaatsen. Het zorgde voor een gevoel dat hij niet kon plaatsen. Iets dat hem van binnen onrustig maakten.
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. do okt 06, 2016 8:58 pm
.Always live before you die.
Het was niet echt gunstig in de situatie … Storm die naar de honden staarde terwijl Lupos er zich eigenlijk enkel maar bovenop wilde gooien om te tonen wie de sterkste en de beste was … hij dus. Het maakte de honden enkel maar meer boos, meer wild. Vooral die herder wist wel van aanpakken, het haar op zijn rug kwam helemaal recht te staan, lippen opgetrokken en staart kaarsrecht. Storm vroeg zich af wat er zou gebeuren als hij daar binnen zou gaan. De helft zou het meteen aftrappen uit schrik maar die paar honden die zichzelf zouden bewijzen … Zou de herder hem durven aanvallen? Of zou Storm echt moeten transformeren om aan te tonen wie de baas was. Het was fascinerend, om eerlijk te zijn. Hij zette zijn ellebogen op zijn knieën en liet zijn hoofd op zijn handen rusten terwijl hij met zo’n intense blik naar de honden keek dat hij voor even dacht dat ze over de omheining zouden springen. Het verdreef de vermoeidheid wel, om eerlijk te zijn. Hij voelde zich wakkerder nu hij iets had om zich op te focussen. En nu hij hier toch zat maakte hij er gewoon een experimentje van. Hij haalde Lupos wat meer boven waar, net genoeg om dat beetje bruin in zijn ogen te wisselen voor dat rode agressieve. En gelijk reageerden daar twee honden om, de ene liep meteen weg en de andere jankte terwijl hij op zijn kont ging zitten. De herder … een echte volhouder.
Die chaos van geblaf en agressie nam weer toe naarmate Storm meer ging ontspannen. Lupos vond algauw iets anders om voor op pad te gaan. En Storm had geen tijd om erop in te gaan of hij zag een jongetje naderen. De woorden, de blik die het jongetje wierp naar de honden zorgde ervoor dat Storm ze echt allemaal een tel lang het zwijgen wilde opleggen. Maar dat ging niet zonder Lupos een kans te geven en dat streepte hij van zijn lijst van zodra er iemand in de buurt was, al zeker een onbekende, al zeker een jongetje. Hoe oud zou hij zijn? Als Cole? ‘Het is hun dagje niet denk ik.’ Reageerde Storm meteen. Hij ging achterover zitten op het bankje, in een meer comfortabele houding. ‘Zij worden sneller moe van al blaffen en opspringen dan dat wij worden van hier op een bankje te zitten kijken.’ Het hoorde geruststellend te zijn. Hij glimlachte kort naar het jongetje.
Maar je moest eens weten … Storm was goed in het ophouden van een masker, wat hem perfect lukte. Maar onder de schelp, Lupos was al lang uit op onderzoek. De geur klopte niet, het plaatje klopte niet dus de wolf werd … agressiever? Dominanter? Net als die andere honden daar allemaal? De herder sprong op, het jongetje baalde zijn vuisten meteen. Storm keerde zijn hoofd weg van het jongetje en gaf de herder een waarschuwende blik … waar hij dus niet naar luisterde. ‘Ben je bang? Ik zou ze kunnen binnen steken … als dat gaat.’ Hij keek bedenkelijk terug naar het gebouw. Hoe zou hij dat doen? Maar dat deed er niet toe, hij wilde de jongen op zijn gemak stellen. Storm was zo begaan met kinderen dat het een oprechte gewoonte was geworden om om ze te geven. ‘Volgens mij zien we er niet honds genoeg uit voor meneer.’ Prevelde Storm met ogen op de herder. Niet honds genoeg … over een smaakloze woordspeling gesproken …
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. za okt 08, 2016 5:39 pm
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Voor rust en stilte moest Dalton niet gaan kijken naar de honden. Het geblaf was niet rustgevend en het zorgde voor een onaangenaam gevoel in zijn maag. Ook zijn altijd heersende hoofdpijn werd erdoor wat erger, maar niets dat hij niet aan kon. Met momenten was de hoofdpijn ondragelijk en dat was niet het geval. Hij had alles nog op een rijtje. Geen gedachten die zich een weg tot in zijn hoofd wilde banen.
Dalton keek opzij naar de jongen die naast hem zat. Het was hun dagje niet. Bedenkelijk keek hij weer naar de honden die nog steeds duidelijk lieten horen dat ze er waren. Hij had dieren vaker zo zien doen, niet even extreem, maar honden en katten leken in het algemeen niet veel van hem te moeten. Anderen had hij niet getest en wilde hij niet direct testen. ‘Dat zal het vast zijn,’ beaamde Dalton, maar hij het niet meende probeerde hij niet te laten zien. Tenzij dat het allemaal agressieve honden waren op het eiland, kon het niet zijn dat ze gewoon hun dagje niet hadden. Dat moest de oudere jongen enkel niet weten. Bij de volgende woorden van de andere krulde zijn mondhoeken wat naar boven en knikte hij enkele keren. ‘Tenzij de honden hier ook mutanten zijn,’ zei Dalton. Dat zou nog het grappige zijn. Dieren die dat ook mutanten waren en daardoor bijvoorbeeld niet moe konden worden.
Wanneer dat één van de honden was opgesprongen en landen tegen het hek was Dalton geschrokken. Hij had het niet zien aankomen, ondanks dat alles al onrustig was geweest. Als de hond maar niet over het hek heen kon, dat was op het einde het belangrijkste. Het was de andere opgevallen. Natuurlijk, het was niet geheel onopvallend. Toch stond het aanbod Dalton wel aan. Voor hem was het absoluut niet leuk om te zien hoe dat ze zo kwaad deden. Alsof dat hij een kwaad persoon was die ze weg probeerde te jagen. ‘Als je dat kan, liefst wel,’ beantwoordde Dalton het aanbod van de jongen. De andere wist zelf blijkbaar niet hoe je de honden binnen zou krijgen, maar misschien kwam hij nog wel op iets. Zijn ademhaling die versneld was, probeerde hij weer rustiger te krijgen. ‘Eten zal vast niet helpen?’ vroeg hij. Meestal waren honden verzot op eten, maar als ze zo deden dan twijfelde Dalton daar sterk aan. Ze dachten op dat moment vast niet aan eten. Tenzij dat de honden mens aten. Dat was pas een angstaanjagende gedachten. Niet honds genoeg. Dat was het vast niet, maar misschien had het er wat mee te maken. Wat als de honden konden voelen dat er iets niet klopten? Het was niet zo dat Dalton er op eender welk moment honds uit zag, maar wel monsterlijk. Wat als dat was, wat ze zagen. Door de gedachten moest de jongen een brok doorslikken. ‘Wat een kieskeurige honden…’ mompelde hij zachtjes met zijn blik gericht op de honden.
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. za okt 08, 2016 9:52 pm
.Always live before you die.
En daar waar hij vroeger wel om honden gaf, om dieren in het algemeen. Stond hij er nu mooi recht tegenover. Ondanks de energie van de honden, het zoog zijn gedachten toch iedere keer weer weg in die zwarte kolk dat naar een weerwolf leidde. En hoe langer hij keek … hoe verder zijn gedachten wegzonken en hoe meer Lupos de overhand begon te nemen op de situatie, wat de honden niet gunstig zou uitkomen. Dus hij was blij voor afleiding, in dit geval het jongetje dat ongemakkelijk naderbij kwam. Storm was een grotere kindervriend dan dat hij een dierenvriend was, als je er een evenwicht in moest steken. Opgroeien met een tien jaar jongere broer was daar de grootste oorzaak van dat. En het was niet dat hij het erg vond, hij gaf om kinderen, hier meer dan in Londen. Hij wist hoe zwaar het kon zijn, hij wist hoe hard die mutaties je konden veranderen dus ja … hij deed het hier, hij zou ze allemaal onder zijn bescherming willen nemen alleen … hij was meestal degene waartegen je beschermd moest worden. Cole wist dat als de besten, Kylie wist dat … Walsh iets minder en deze jongen. Waar zou dit heen leiden?
De jongen kwam naast hem zitten, met een hoorbaar gejaagde hartslag en een ietwat versnelde ademhaling. Een blik die lag vast gekluisterd op de honden en die samengespannen spieren. Storm had altijd wel wat mensenkennis gehad, hij kon iemand gemakkelijk lezen maar Lupos verfijnde die eigenschap. Maakte het voor hem mogelijk de kleinste dingetjes in het lichaam te herkennen, van angst, tot spanning, tot afschuw, de jongen naast zich had het. Maar hij had meer, hij had bloed dat Lupos zijn neus deed optrekken, het was niet aantrekkelijk als andere studenten en dat was … uitzonderlijk?
Zijn opmerking was standaard maar wat Storm dan verder zei zorgde voor een glimlach bij de jongen. Waardoor zijn mondhoek automatisch ook naar boven trok. Hij draaide zijn hoofd een beetje op zijn vuisten en keek opzij naar de jongen. ‘Hondenmutanten?’ Herhaalde hij bedenkelijk waarna zijn blik terug gleed naar de honden. ‘Dat zou heel wat zijn,’ hij aarzelde even bij de woorden, fronste kort zijn wenkbrauwen alvorens zijn glimlach weer kort door brak. ‘Stel je voor dat zij nu onze gedachten lezen, of ons kunnen verstaan.’ Hij keek de jongen kort aan alvorens hij kort zijn keel schraapte. ‘Zouden jullie alstublieft niet meer kunnen blaffen?’ Vroeg hij de honden. De ene zweeg kort en hield zijn hoofd schuin alvorens hij met dezelfde agressiviteit verder ging. ‘Schrap dat maar al van je lijstje.’ Knipoogde hij naar de jongen. Nee, dat was het dus niet. Storm wist waarom ze zo agressief waren. Zijn geruststelling zorgde meteen voor reactie. Zijn blik gleed opzij naar de jongen, fronsend. Alleen al het idee om de honden te moeten binnen streken was al genoeg voor de weerwolf om zijn sportschoenen aan te trekken. ‘Oke.’ Besloot hij uiteindelijk. Hij duwde zichzelf recht van de bank en meteen ontblootte de herder zijn tanden en begon te grommen. Storm draaide zich terug naar de jongen. ‘Heb jij een goed mals biefstuk in je zak zitten?’ Wees Storm grijnzend richting de zakken van het jongetje. Hij wandelde richting de omheining en draaide zich halverwege weer om. ‘Storm trouwens, mijn naam, voor moest ik dit niet overleven.’ Hij boog kort en draaide zich dan grijnzend weer om naar de honden. Maar die glimlach verdween meteen van zodra hij op de honden keek. Oh God, Storm Hall tegenover een stel agressieve honden … 0 - 0
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. za okt 08, 2016 10:36 pm
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Ondanks dat Dalton nog steeds zichtbaar niet volledig op zijn gemak was, voelde hij zich al wel beter. Hij had niet echt meer schrik van de honden en was ook blij dat de oudere jongen er iets aan wilde doen. Als de honden veilig binnen zaten en het geblaf op hield, zou alle spanning wel verdwijnen. Dat hoopte Dalton in elk geval toch. Het was niet goed voor hem om al die spanning en angst te voelen. Buiten was het dan wel licht, dat kon door hem altijd veranderen.
Als de honden niet moe zouden worden van het geblaf, gegrom en gespring dan moesten het wel mutanten zijn. Dat was de conclusie die dat Dalton trok en die was eigenlijk niet zo heel vreemd. Het waren ook maar levende wezens. Daarbij was het niet zo dat Dalton verschrikkelijk veel afwist van de mutanten wereld. Voor hem was het allemaal nog redelijk nieuw. Wist hij veel of dat mutantendieren bestonden. Dalton trok zijn wenkbrauwen op wanneer dat Storm zei dat hij zich moest voorstellen hoe honden zouden zijn als ze gedachten konden lezen. Hij kon zich er niet echt een beeld bij vormen. De andere probeerde het wel en vroeg beleefd of dat ze konden zwijgen, maar natuurlijk gebeurde dat niet. ‘Beter dan als ze konden praten,’ zei Dalton bedenkelijk. ‘Zou nogal druk zijn moest je alles horen wat ze zouden zeggen,’ ging hij verder. Ergens was hij best benieuwd geworden wat de hond allemaal zou zeggen op dat moment.
Dalton schudde zijn hoofd wanneer de jongen vroeg of hij toevallig een stuk biefstuk op zak had. ‘Meestal eet ik die op in plaats van in mijn zak te steken,’ sprak hij op een serieuze toon, maar het was als een grapje bedoeld. Hij probeerde er zo gewoon verder op in de gaan. De andere stelde zichzelf voor als Storm en kreeg een knikje terug van de jongen. ‘Dalton,’ stelde hij zichzelf voor. Er stond toch een glimlach op Dalton zijn gezicht wanneer dat Storm zich draaide naar de honden. Hij was best benieuwd hoe dat de jongen het ging aanpakken, want zoals het eruit zag, gingen ze niet snel luisteren. ‘Je bent goed bezig,’ sprak hij bemoedigend tegen de jongen. Hij vond het nog steeds niets dat ze zo dicht bij die dieren waren, maar het was al wat beter. Het was fijn om ondertussen te kunnen praten met iemand. ‘Weet je al hoe je het gaat doen?’ vroeg hij dan maar. Storm leek namelijk niet meteen een plan te hebben zoals hij er stond, maar misschien had hij er wel één. Als het echt niet zou lukken konden ze altijd wel ergens anders heen gaan, of kon hij toch weg gaan. Waarschijnlijk werden de honden wel weer wat kalmer als Dalton weg ging. Dan kon de andere ook weer in stilte gewoon buiten zitten. Er waren nog genoeg andere plaatsen waar hij heen kon gaan. Zijn handen stak hij ondertussen in de zakken van zijn jas terwijl hij toekeek vanop het bankje. Buiten was het tegenwoordig een pak kouder dan enkele dagen geleden, of misschien wel langer geleden.
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. zo okt 09, 2016 10:27 am
.Always live before you die.
De vermoeidheid was zo goed als verdwenen … hier komen had daadwerkelijke gedaan wat hij wilde. Het had hem weer wat wakkerder gemaakt, actiever. Zijn zintuigen kwamen na die zenuwslopende week weer langzaam op gang, dat de honden zo fel blaften kwam dus twee maal zo hard aan. Bij een normaal persoon zou het gegarandeerd hoofdpijn bezorgen, bij Storm gaf het slechts een lichte focus. Niet aan zichzelf maar aan Lupos. En het was zijn taak, niet voor zichzelf maar voor de jongen naast zich om de rust te laten terug keren. Hoe hij het zou doen … hij had geen idee maar hij wist dat hij het waarschijnlijk niet zou kunnen doen zonder Lupos. Wat onrechtstreeks weer zou betekenen dat hij zou moeten liegen over zijn ware aard. Onderhands wist hij dat het beter was om te liegen, uit veiligheid. Net als het veiligheid bood voor de jongen om de honden weg te krijgen. En ongeacht wat het met hem kon doen was hij bereidt ervoor te zorgen dat de jongen zou ontspannen.
Het idee dat de honden misschien wel mutanten kon zijn stond hem al evenmin aan als dit eiland vol mutanten. Waarom zouden ze hier nog meer mutanten steken dan er al waren, in hondenvorm dan nog wel? Het was één van de fantasieën die zijn broer ook naar voor zou schuiven mocht hij hier zijn en eigenlijk vond Storm er wat comfort in. Begrijpen deden de honden niet … of misschien wel maar ze besloten gewoon niet te luisteren. En gedachten lezen, Storm hield zijn hoofd bedenkelijk schuin en keek ze aan … nee, zat er ook niet in. Zijn blik gleed opzij naar de jongen toen hij bedacht wat het zou zijn als ze konden praten. Hij moest zachtjes grinniken. ‘Ik weet niet wat aangenamer zou zijn. Een stel honden die overal commentaar op hebben of een stel dames die staan te kletsen.’ Ging hij er geamuseerd op in. Er moest hier wel ergens een mutant zijn die met dieren kon communiceren, hij was eigenlijk best nieuwsgierig naar wat ze zouden te zeggen hebben. ‘Hun conversaties zouden behoorlijk rechtlijnig zijn, ik bedoel,’ hij wees richting de honden. ‘Wat zouden ze aan het zeggen zijn over ons.’ Haalde hij kort zijn schouders op. Naast slapen, eten, spelen deden deze honden niet veel, dus ze zouden waarschijnlijk wel wat te roddelen hebben ofzo. Lupos was niet genoeg ontwikkeld op dat vlak dus zelf de weerwolf zou niet met ze kunnen communiceren.
Dat vervloog allemaal in zijn plan om de honden weg te krijgen van het plein, om de jongen gerust te stellen. Het was weer typisch iets voor Storm om meteen roekeloos naar het gevaar toe te lopen om iemand anders het beter te maken. En dit was gevaar, voor eender wie misschien niet maar voor Storm wel. Hij had geen idee wat Lupos zou doen, de enige zekerheid dat hij had was dat Lupos nog maar een week uit volle maan kwam. Vroeg hem dit niet drie dagen ervoor. Dat mals biefstuk zou waarschijnlijk wel voor een paar honden helpen. Maar natuurlijk … ‘Daar geef ik je geen ongelijk. Wie steekt nou een biefstuk in zijn achterzak als je het kan opeten.’ Greens Storm gelijk. Dus geen biefstuk. De jongen stelde zich voor als Dalton, Storm draaide zich kort zijn kant uit. ‘Wel Dalton, het was aangenaam je te ontmoeten.’ Alsof hij nu net de strijd in zou trekken en er nooit meer uit zou komen. Denni zou hem neer knallen moest ze zien wat hij ging doen. Storm bleef voor het hek staan, de herder werd razend en hij niet alleen, er kwamen een stuk of drie honden hem ondersteunen. Storm ademde langzaam uit. Toen Dalton hem aanmoedigde keek hij kort grijnzend over zijn schouder naar de jongen op het bankje. Bij de vraag haalde hij zijn schouders op. ‘We hadden vroeger in de familie een hele agressieve hond,’ begon hij zijn leugentje terwijl hij terug keek naar de herder. Binnenin verzamelde hij alles wat hij vond aan weerwolf. Dit zou hij niet kunnen oplossen met een koekje, dit moest met gezag … dominantie en er was niemand beter in dat dan Lupos. ‘En daar kwam geen verbetering in dus deze ze beroep op een hondenfluisteraar, best interessant. Eigenlijk gaat het allemaal om,’ hij zweeg en hurkte neer voor het hek. De herder zette zijn tanden in de draad en keek Storm woest aan. ‘dominantie.’ Hij concentreerde zich net lang genoeg, tot hij Lupos voelde en zijn wolvenzicht werd getriggerd, hij bleef de herder strak aankijken. Dit kon twee kanten uit gaan, de goede en de slechte. ‘Staarcontest.’ Prevelde hij. De anderen honden begonnen de aarzelen en dropen het uiteindelijk af, enkel die herder en de stafford, die gooide zich voluit in de strijd. ‘Of niet.’ Besloot Storm. Hij schudde Lupos van zich af tot hij terug zijn gewone zicht had en kwam terug recht. ‘Anderen ideeën?’ Eigenlijk had hij er wel nog fun in. Hoe kreeg je twee honden stil die niets liever wilde dan je aan stukken scheuren? Als het niet voor Dalton was was Storm al lang getransformeerd om hen een lesje te leren. En hij kon ze ook niet binnen steken want dan moest hij daadwerkelijk bij ze gaan. ‘Is het niet zo dat honden territoriaal zijn over hun domein. Ze meestal lang zo erg niet zijn als je tussen hen in staat?’ Vroeg hij zich luidop af. Meer voor zichzelf dan voor Dalton. Hij liep langs de omheining heen, de herder volgde hem maar de Stafford … die had oog enkel en alleen voor Dalton ... 0 - 1
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. zo okt 09, 2016 11:20 am
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Natuurlijk liepen er op het eiland wel dierlijke mutanten rond, maar dat waren dan mensen die konden transformeren in een dier, niet andersom. Toch niet dat Dalton wist. Het zou wel heel erg zijn moesten de dieren op Genosha ook mutanten zijn. Dan pas zou het één gevaarlijke bende bij elkaar zijn. Zelf wist Dalton nog niet hoeveel gevaarlijke mensen er eigenlijk op het eiland rond liepen, daar was hij zich simpelweg niet bewust van. Maar honden die konden praten leek hem heel vervelend te zijn. ‘Waarschijnlijk iets van Eten? heb je eten? Geef je me eten? Of aandacht? Ja aandacht, ik wil aandacht,’ zei Dalton terwijl hij heel opgewekt probeerde te klinken zoals honden meestal opgewekt waren.
Storm kwam wel heel heldhaftig over met de woorden die hij gebruikten en daarom moest Dalton weer kort lachen. ‘Ik zal je ridderlijke daad verder vertellen moest je hier niet van terug komen,’ sprak de jongen met een glimlach. Vervolgens begon Storm te vertellen over hoe dat ze een hond hadden thuis die ook agressief zou zijn. Er zou een hondenfluisteraar voor zijn gekomen. Die zou ervoor gezorgd hebben dat het verbeterde en dat door een staarwedstrijd. Het bracht bij Dalton wel vragen naar boven, maar hij zweeg om Storm niet uit zijn concentratie te brengen. Dat wilde niet zeggen dat hij niet fronsend kon toekijken hoe de andere voor het hek stond. Enkele honden gaven het op en vluchten weg, maar twee bleven toch staan. Twee honden die niet van plan waren om op te geven zo bleek. Er werd gevraagd aan Dalton of hij nog ideeën wist, maar hij haalde even zijn schouders op. ‘Geen idee, ben geen hondenfluisteraar,’ zei hij eerlijk. Dalton keek fronsend toe hoe Storm langs het hek aan het lopen was. ‘Je bent toch niet van plan om erbij te klimmen?’ vroeg hij ongelovig, maar zijn aandacht werd getrokken door de grom van één van de twee honden. Terwijl dat de grotere Storm volgde, bleef de jongen achter met de andere. Wat onzeker bleef hij naar de hond kijken die tegen het hek aan het opspringen was. Gelukkig was het hek hoog genoeg om er niet meteen uit te geraken, maar het bleven honden. Dalton had al genoeg films gezien waarin honden wel degelijk over zo’n hekken konden. Het was ook wanneer dat de hond een aanloop nam en zo hoger kwam dan de vorige keren dat Dalton recht sprong. Alsof dat de bank hem wat bescherming kon geven ging hij erachter staan. Hij vond het maar niets. Hoe dat Storm zo kalm kon blijven bij een stel wilde honden begreep de jongen niet. Zijn blik dwaalde ook nog eens af naar de andere om te zien waar hij ondertussen was en wat hij aan het doen was.
Helaas was het niet iets waar dat Dalton zijn aandacht lang op kon houden, want hij werd steeds weer afgeleid door de hond. Hij kon toch moeilijk vragen of de andere hem kon helpen? Daar was Storm eigenlijk al mee bezig, maar hij had zijn eigen hond om zich mee bezig te houden. Met andere woorden moest Dalton zelf maar iets bedenken om de hond weg te krijgen. In de vluchtte keek hij even om zich heen om te zien of er iets was dat hem kon helpen, maar er stond enkel een boom. Een boom die schaduw creëerde… Als de hond inderdaad zo deed omdat er zich een monster schuil hield in de jongen, misschien dat die wel weg liep als het effectief zichtbaar was? Snel keek hij weer naar Storm en enkel om even te controleren of de jongen niet naar hem keek. Zonder zijn ogen van de andere af te halen, zetten Dalton stappen naar achter tot hij in de schaduw kwam te staan. Hij wilde gewoon niet dat de andere zag wat hij was.
Meteen ontstond er een zichtbare aura rond de jongen, al had het meer weg van een soort schim. Dalton kon de krachtige aanwezigheid ervan duidelijk voelen en het was niet aangenaam voor hem. Het probeerde om een weg te creëren om naar buiten te komen, maar daarvoor was het te licht. In ieder geval leek Dalton zijn plan wel te werken. Hij kon de hond niet meer horen blaffen, maar in plaats daarvan kwam er een piepend geluid vandaan en draaide de hond zich om. Een kleine trotse glimlach kwam op Dalton zijn gezicht omdat hij de hond weg had gekregen. Wat hij niet direct door had, was dat de schaduw donkerder en vooral groter werd. Niet enkel de schaduw, maar gewoon zijn directe omgeving leek donkerder te worden. Wanneer dat hij dat door had liep hij haast weer uit de schaduw en gelijk verdween de schim rondom hem. Dalton kon weer even opgelucht adem halen. Ook de directe omgeving kreeg terug de normale lichtinval. Vanuit zijn ooghoeken keek hij snel naar Storm. Wie weet...misschien had de jongen wel gezien wat er net gebeurd was. Dalton hoopte van niet, want dan kon hij een hoop gaan uitleggen.
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. zo okt 09, 2016 12:07 pm
.Always live before you die.
Waar konden honden het in godsnaam over hebben. Waarschijnlijk niet over het weer … of de bloemetjes en bijtjes. Het zou waarschijnlijk maar half zo interessant zijn dan een gesprek die mensen onderling zouden voeren. Dalton wist een kleine opvoering te doen en de manier waarom hij sprak deed Storm luidop lachen. Ja, zoiets waarschijnlijk. Hij keek opzij naar Dalton en schudde grijnzend zijn hoofd. ‘Ze zouden het wel wat beleefder mogen vragen, moet je die tanden zien.’ Wees Storm naar de twee doorzetters. De anderen hadden er vrede mee genomen dat ze hier beide om dat bankje zaten. Storm vond er geen rust bij maar ergens was het amusant om op deze manier tijd te doden. ‘Die zien ons waarschijnlijk als een groot mals biefstuk. Zoals in de tekenfilms, wandelende stukjes vlees waar ze graag hun tanden in zouden zetten.’ Hij betrok zijn gezicht kort bij dat laatste. Hij hield zichzelf voor dat ze niet over dat hek konden. Misschien moesten ze maar eens aan denken betere oorden op te zoeken, voor iedereen zich vragen ging gaan stellen. Hij wist dat dit goedaardige dieren waren, ze zouden geen agressieve dieren op het eiland houden. En hij wist ook waarom ze zo kwaad waren, vanwege Lupos. Maar hij wist niet waarom Lupos zo cynisch was over Dalton … dus misschien waren de honden niet enkel kwaad op hem?
Zijn plan was niet echt een plan. Hij was naar het hek toe gewandeld met het idee dat Lupos wel iets zou kunnen regelen voor de rust. Hij glimlachte kort om wat Dalton zei, goed, hij kon wel wat heldhaftig en ridderlijkere verhalen gebruiken op dit eiland hier. Het enige wat hier de ronde over hem deed was volle maan en weerwolven. Devon was de gebruikelijke held hier. ‘Bedankt, het kan geen kwaad om te overdrijven.’ Hij knipoogde nog eens snel voor hij zich daadwerkelijk op de beesten richtte. Als je het een professional zag doen was het simpel, hij had het wel ooit eens op tv gezien, staren was zo wel één van de dingen om een hond stil te krijgen … of net niet. Wauw, misschien konden ze beide maar hun begrafenis gaan regelen. Storm schrok toen de herder zijn tanden nijdig in het hek zette als reactie op zijn weerwolf. Hij hief zijn pols op en keek kort naar zijn hartslagmeter, nu was hij zeker wakker, Lupos ook. Hij voelde het andere deel van hem beschermend en dominant heen en weer ijsberen in zijn hoofd, althans, zo voelde het aan. Dit zou dus niet werken. ‘Ik blijkbaar ook niet.’ Gaf hij meteen reactie op wat Dalton zei over het hondenfluisteraar gedoe. Zijn ogen gleden bedenkelijk langs het hek heen, de herder volgde hem aandacht. Toen hij bleef staan sprong de herder op, zijn voorpoten tikten de bovenkant van het hek en Storm deed langzaam een stap naar achter. Toen Dalton ongelovig vroeg of hij erbij zou klimmen keek Storm hem vaag onzeker aan. ‘Nee, zo beu ben ik mijn leven nu ook niet.’ Gaf hij meteen toe. God nee, hij wilde niet sterven in deze omstandigheden, al zou het beter zijn dan iets wat Lupos zou veroorzaken. Wat dit eigenlijk ook was, tegenwoordig was alles de schuld van zijn mutatie.
Hij was zo in gedachten opgegaan dat hij geen aandacht meer had besteed aan de Stafford die nog steeds zijn aandacht op Dalton had gericht. Ze hadden duidelijk elk hun hond om zich zorgen om te maken. Al had Storm niet gedacht dat er een hond aandacht aan Dalton zou besteden terwijl ze enkel maar agressief waren om wat Storm was. Dus meer vragen? Vragen waar Storm momenteel geen tijd voor had om aandacht aan te besteden. En hoe meer hij naar die herder keek die agressiever werd met de seconde hoe meer Storm de onrust voelde. De piep van de andere hond trok niet zijn aandacht, het was Lupos zijn plotse opflakkering die Storm helemaal in de war maakte. Zijn hartslag piepte een moment, niet genoeg om Lupos volledig te triggeren maar wel genoeg om aan te geven dat er iets in de buurt was dat veel bedreigender was voor Lupos dan een stel honden. Het werd net iets donkerder rondom hem, of het was zijn verbeelding. Hij moest zich zo hard focussen om Lupos tegen te houden dat het een waas was. Storm rukte zijn hoofd om en keek naar Dalton maar die stond gewoon te staan. ‘Ik ben normaal heel graag de ridder en dingen als dat maar,’ hij zweeg terwijl hij langzaam terug wandelde naar Dalton. ‘Ik denk dat we moeten gaan.’ Hij stelde geen vragen luidop, maar als Lupos een week na volle maan wilde transformeren dan zat er iets fout … goed fout. Hij draaide zijn hoofd kort naar de honden, genoeg om de herder een immense aanloop te zien nemen, een sprong en geklauter. ‘Hoe snel kan je lopen?’ Vroeg Storm met grote ogen naar de herder. Vast niet zo snel als die hond zou kunnen lopen. Misschien zou hij het niet halen … hij hoopte dat hij het niet zou halen … oh please, haal het niet ging er in zijn hoofd om. Maar de hond deed aardig zijn best, hij ging het vast halen. ‘Niet mijn meest briljantste idee,’ prevelde hij terwijl hij richting de weg naar school wees. ‘komaan.’ Hij durfde enkel zijn rug niet naar de hond toedraaien. De herder zat nog steeds te klauteren, hij viel een keer maar hij gaf het niet op, hij nam een aanloop en probeerde het gewoon opnieuw …
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. zo okt 09, 2016 12:43 pm
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Honden waren leuke dieren omdat ze zo energiek waren en altijd blij als ze je zagen. Vroeger wilde de jongen ook altijd een hoen hebben, maar die kreeg hij nooit. Dit kwam mede door de kat die ze al hadden, maar dat dier was meer van zijn zusjes geweest. Dalton was gewoon geen katten persoon. De honden waar ze op dat moment echter mee te maken hadden, waren niet hoe de jongen ze wilde helpen. Die dieren waren duidelijk niet blij met hun aanwezigheid en ze hadden de verkeerde energie. De jongen had er effectief wat schrik van omdat hij niet wilde dat de honden over het hek heen konden. Hij had geprobeerd om zo goed mogelijk de gedachten van een hond te imiteren, maar het was niet echt van toepassing op die honden. Een twijfelende frons kwam echter op zijn gezicht. ‘Ik word toch liever niet gezien als een biefstuk,’ mompelde hij wat zachter. ‘Zo lekker ben ik niet, denk ik,’ ging hij nadenkend verder.
Wanneer dat Storm zich tot de honden keerde, dacht Dalton echt dat de jongen iets ging doen. Hij wist niet precies wat, maar iets waardoor de honden weg zouden gaan en gingen kalmeren. Bij sommige hielp het, maar er waren twee doorzetters geweest die niet van ophouden wisten. ‘Zal eraan denken,’ zei hij. Als Storm er niet levend uit kwam, ging hij werkelijk het meest heldhaftigste verhaal ooit vertellen. Hopelijk dat het niet nodig zou zijn. Gelukkig was Storm wel niet van plan geweest om in het hok te kruipen. Opgelucht liet Dalton een zucht horen. ‘Gelukkig maar, dat zou echt heel dom zijn,’ zei hij. Zelfs iemand van veertien wist dat het geen goed plan zou zijn om bij die honden te kruipen, maar even had het geklonken alsof dat het plan was van Storm. In plaats daarvan wist hij de aandacht van de herder tot zich te trekken, maar één hond bleef op Dalton gefixeerd.
Dalton was blij wanneer de hond zich niet meer fixeerde op hem maar ook besloot om weg te lopen. Het ging gepaard met een luid gepiep. Dat was nu eenmaal wat je kreeg als je de dood recht in de ogen keek, want voor de jongen was hij precies dat. Er was niemand die hij kon aanraken zonder dat die persoon begon te rotten. Gelukkig dat de huid steeds weer normaal werd als hij los liet, maar hij zorgde wel degelijk voor de dood. Waarschijnlijk had de hond dat ook wel door en nam hij daardoor de benen. Natuurlijk had het gepiep ook de aandacht van Storm getrokken en hij leek ook wel door te hebben dat er iets niet klopte. Dalton had zijn kiezen op elkaar gedrukt en keek haast angstig naar de andere jongen. Had hij gezien wat er gebeurd was? Vast niet. Hopelijk niet. En inderdaad, het zag er niet naar uit dat Storm precies gezien had wat er was gebeurd, maar hij leek het allemaal niet meer te vertrouwen. Ze moesten gaan. Dat waren zijn woorden en Dalton wist niet dat het was omdat de herder het nog niet had opgegeven, of omdat de andere wist dat er wat niet klopte. De hond, het was waarschijnlijk gewoon de hond. Zijn aandacht ging ook weer naar het beest wanneer het hard tegen de omheining kwam en steeds hoger kwam. Lang ging het niet duren voordat het beest erover was. ‘Aardig snel,’ beantwoordde hij de vraag van Storm. Hij kon snel rennen en als de hond erover raakten vast nog sneller, maar niet sneller dan het dier.
Storm gebaarde naar de weg naar de school en doelde er vast op dat ze moesten gaan rennen, maar Dalton had zijn aandacht gericht op de herder. De hond nam een flinke aanloop, zetten zich af met zijn krachtige achterpoten en kwam alleen daarmee al redelijk hoog. Na nog wat geklauter, kreeg hij zijn voorpoten over de bovenkant van de omheining en dat was vast genoeg. Dat was alles wat de hond moest hebben om erover te kunnen. Enkele vluchtige stappen zetten Dalton naar achter omdat zijn blik gefixeerd was op de hond, maar voordat het beest er volledig over zou zijn draaide hij zich om en probeerde hij zo snel hij kon richting de school te rennen. ‘Nog goede plannen?!’ riep hij naar Storm. Ze konden natuurlijk zo snel mogelijk naar de school rennen, maar sowieso kon de hond hen wel inhalen als die echt wilde en dan nog. Wat gingen ze doen als ze eenmaal bij de school waren? Zich binnen verstoppen met een agressieve hond buiten? Het stond ook nog niet vast hoe de hond ging doen naar andere studenten. Dalton probeerde daar enkel niet teveel bij stil te staan. Hij bleef gewoon rennen en wat er verder ging gebeuren zag hij nog wel. Wie weet kwam Storm nog wel met één of ander fantastisch idee. Ja, dat ging de redding zijn. Een goed idee van de oudere jongen.
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. zo okt 09, 2016 3:27 pm
.Always live before you die.
‘Ik ook niet.’ Lachte Storm kort. Wie werd nou graag gezien als een wandelend biefstuk? Niemand, right? Meestal zag hij, Lupos dan, anderen als wandelende stukjes vlees en dat was ruimschoots genoeg. Nu werden ze beide bekeken door een stel honden alsof ze een hoopje vlees waren waar de beesten graag eens een beetje van wilden smullen. En hoe langer hij naar die honden keek hoe hongerig te leken te worden. En dat allemaal omdat hij … weerwolf was. De rollen zouden omgedraaid moeten zijn. De zachte opmerking die Dalton erachter maakte, met dat klein beetje twijfel deed Storm opnieuw grijnzen. ‘Hopelijk komen we het nooit te weten.’ Gaf hij een veelbelovende blik. Lupos had althans niet de interesse in Dalton als hij had in andere studenten hier dus ja … Dalton had ergens een beetje gelijk. Hij was zo smakelijk niet, niet voor Lupos. Dus als het ooit een troost mocht zijn, van Storm hoefde hij al geen schrik te hebben. Lupos zou nooit op hem jagen, niet voor die redenen in ieder geval … maar er waren wel andere redenen. Dominantie … Storm had geen idee wat beter was.
Hij zag het al gebeuren. Dalton die met weinige kleerscheuren de school binnen kwam, vertelde over de heldhaftigheid waarmee Storm hem beschermd had en zijn leven erbij had gegeven. Het klonk als een goed verhaal, een verhaal dat nooit echt vorm zou krijgen. Storm kon niet sterven en Storm was lang zo heldhaftig niet. Hij zou er wel alles aan doen om de jongen te beschermen, letterlijk, hij zou er zijn leven voor geven aangezien hij wist dat hij niet lang dood kon zijn met Lupos in de buurt. Hij wist alleen dat Devon het niet zou appreciëren, te zwijgen over Denni. Dus hij kon maar beter hopen dat het nooit zover zou komen. Zijn blik bleef even op Dalton hangen, op zijn zwart sluik haar, de onschuldigheid in de blik, dat beetje kinderlijke dat zo heel langzaam aan begon te ontgroeien. Hij zou Dalton wel beschermen. Dom was hij niet, integendeel, Storm was wel wat langs de slimmere kant. Maar het ging hier niet echt om intelligentie, meer op roekeloosheid en die had hij lang geleden laten varen toen hij ontdekte wat voor monster hij was. ‘Ik ben veel,’ hij gaf een kort veelbelovende blik aan de jongen. ‘maar niet zo roekeloos om dit te doen.’ Wees hij naar het hek, niet dat ze er echt op hoefden te wedden, de honden wilden het al te graag voor hen proberen.
Lupos was zo snel van slag geraakt op zo’n korte tijd. Het ongewoon, het was zeldzaam dat de weerwolf zo kort na volle maan alweer zoveel energie en aandacht opeiste van Storm. In eerste instantie dacht hij dat het kwam door zijn volle maan maar dan achteraf gezien, als hij net lang genoeg luisterde naar de wolf, was het om iets uit de omgeving. Hij voelde zijn maag keren in zijn lichaam en hij voelde hoeveel spanning Lupos zette op dat bewustzijn van hem. Na een slechte week als de voorbije had hij geen zin om nog eens geconfronteerd te worden met dat doorzettingsvermogen van Lupos. Storm draaide zijn hoofd naar Dalton, zijn zintuigen stonden zo gefixeerd, zo overgevoelig. Maar Lupos bleef op Dalton gericht, net als hij had gedaan de hele tijd. De geur was sterker, Storm rook iets, iets anders, iets wat Lupos in de startblokken zette. De weerwolf wilde zich bewijzen, op een agressief dominante manier. Wel, het zag ernaar uit dat hij dat misschien mocht doen, alleen voor een herder die erover wilde klauteren. ‘Snel, goed, ik hoop dat je goede schoenen aanhebt.’ Merkte Storm afwezig op terwijl zijn blik op de herder bleef rusten, dat beest wist van geen ophouden. Hij nam opnieuw een aanloop en aan de kracht waarmee hij afzette kon Storm zo zien dat het hem zou lukken. ‘Snel.’ Storm zette het op het lopen achter Dalton aan. Hij keek over zijn schouder, ze waren nog geen honderd meter verder of de herder wipte over de omheining heen. Hij richtte zijn aandacht eventjes op zijn omgeving, pikte de geur op en begon achter Dalton en Storm aan te rennen. Dalton riep iets richting Storm. ‘Nee!’ Reageerde Storm. Ze konden niet helemaal terug lopen naar school, de herder liep op hen in. En wat in godsnaam, ze waren twee mutanten, tegen één hond! Je moest ze beide zien rennen. Hoe langer hij rende hoe meer Lupos controle nam over het bewustzijn. ‘Ik kan dit niet blijven doen, zoveel zelfbeheersing heb ik niet.’ Zei Storm luidop. Als Dalton niets in de aanbieding had dan zou Storm gewoon transformeren en hopen dat het zijn witte wolf was, en niet Lupos. Kon hij Dalton alsnog wijsmaken dat hij een heel erg simpele shape shifter was…
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. zo okt 09, 2016 3:58 pm
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Ze waren wandelend vlees en de enige hond die het nog niet had opgegeven leek er alles voor te doen. Het was beangstigend om te zien hoeveel moeite het dier deed om over de omheining te kunnen geraken. Uiteindelijk leek het de hond er bijna in de slagen om erover te geraken. De twee jongens konden bijna niet anders dan gewoon weg lopen, dus dat was ook wat Dalton deed. Zo snel als zijn korte benen aan konden liep hij weg in de richting van de school, gevolgd door Storm. De andere was toch ook een mutant? Kon hij niet iets doen tegen de hond? De jongen was ouder dan Dalton, dus hij moest vast meer controlle hebben.
Het vervelende aan geen controle hebben over al je mutaties was dat je geen controle had. Zelfs als hij zou willen, dan kon hij helemaal niets doen omdat hij niet wist hoe. Hij kon zoveel proberen als hij wilde, maar nooit lukte het hem om iets te laten gebeuren als hij dat wilde. Wanneer het donker was kon hij zelfs het monster niet tegenhouden. Het monster in hem dat hij had omgedoopt tot Anubis, wist zelf ook wel dat hij weinig kon doen. Het licht voorkwam dat hij naar buiten kon komen en hij was niet sterk genoeg om alles te verduisteren. Niet wanneer dat de jongen de overhand had. Dalton begon ondertussen al een pak trager te lopen, omdat hij gewoon buiten adem begon te geraken. Zijn benen waren een pak kleiner dan die van Storm en het kostte hem meer moeite om de andere bij te houden. Het was niet vreemd dat hij trager begon te lopen. Ondertussen zei Storm dat hij het niet veel langer kon doen, maar het ging niet over het lopen. Bij hem was het iets anders. ‘Ik weet niet of ik dit veel langer volhoud,’ sprak hij buiten adem. Met een snelle blik over zijn schouder keek hij naar de hond die alsmaar dichterbij kwam op een hoge snelheid. Naar achter kijken was echter de grootste fout die hij op dat moment kon maken. Dalton zetten één voet verkeerd en struikelde zo over zijn eigen voeten. ‘Aaaah!’ riep hij. Niet bepaald zacht belanden hij op de grond en schoof nog een eindje verder, maar gelijk draaide hij zich om op zijn rug om met grote ogen te kijken naar de hond. Door zich met zijn voeten weg te duwen probeerde hij nog naar achter te kruipen.
In zijn borstkas ging zijn hart als een gek tekeer. Mede door de spanning en angst, maar ook gewoon door het lopen en de adrenaline die door zijn lichaam gierde. De hond was had maar enkele seconden nodig om na Dalton zijn val, bij de jongen te geraken en met een sprong kwam hij op de jongen af. Zijn armen sloeg Dalton voor zijn gezicht voordat hij opzij weg rolde, om toch de aanval nog te ontwijken. Het was nipt, maar het was het gelukt en dat niet alleen. Wanneer de hond weer op de grond landen draaide het zich snel weer om. De oren op zijn hoofd draaide alle kanten op, zoekend naar een geluid en zijn neus werd wijd opengesperd om een geur op te vangen. Dat de hond niets meer zag was ook duidelijk. Bij Dalton zelf begon er een hevige hoofdpijn op te spelen. Wanneer hij naar de hond keek, kwam er voor even een sadistische grijns op zijn gezicht. Zijn ogen kneep hij toen snel dicht en hij deed ook moeite om de grijns te laten verdwijnen. Iets in hem vond het enkel geweldig om te zien hoe dat het dier was ontdaan van zijn zintuigen. Hoe het dier met andere woorden aan het lijden was. Maar Dalton wist gewoon niet van waar dat gevoel ineens kwam. Hij hield van dieren en wilde ze geen pijn doen, toch vond hij het geweldig, maar was het niet genoeg.
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. zo okt 09, 2016 8:09 pm
.Always live before you die.
Toen hij eraan dacht om zichzelf na een lange mentale zware week wat wakker te schudden had hij dit niet in gedachten gehad. Hij had gedacht aan een rustige wandeling, gewoon buiten zijn zodat Lupos wat alerter zou worden. Maar niet aan het feit dat hij meteen al fysiek heel zijn lichaam op het rennen zou mogen zetten. Dat was een beetje teveel van het goede. Zijn lichaam had een hele week gerust en nu moest het plots overuren draaien. Dat kon niet goed zijn, zelf niet voor een weerwolf. Lupos kreeg waarschijnlijk een halve hartstilstand van de plotse actie die Storm veroorzaakte op wat eruit zag als een weer hele stil depressieve dag. Anderzijds … hij had het wel zelf uitgelokt. Hij was daar gaan zitten, hij wilde Dalton helpen door de honden binnen te steken, hij was naar het hek gewandeld, had een staarwedstrijd gehouden met een hond die hem of Lupos liefst van al wou plat walsen en nu mochten ze beide rennen voor hun leven … letterlijk rennen voor hun leven. Waren zij even mooi de mutanten, geen idee wat Dalton in zijn mars had maar het werd tijd dat één van de twee de school eer ging aan doen en hun mutatie ging gebruiken tegen de hond.
Wel … aangezien Storm de oudste was, was het een beetje zijn plicht. En het zou sowieso geen honderd meter meer duren voor Lupos er zelf een eind aan zou maken. De wolf rende liever richting het gevaar, dan er van weg. Dus wat Storm en Dalton nu deden klopte niet echt in zijn wolvenhoofd. En Dalton had duidelijk hetzelfde probleem. Ondanks dat Storm sneller kon lopen dan een normaal persoon en het ook vier maar langer kon volhouden was het meer de adrenaline en een te hoge hartslag die voor problemen zorgde. Toch rende hij geen enkele keer Dalton voorbij, hij bleef tussen hem en de hond in rennen, uit veiligheidsoverwegingen. ‘Plan B dan maar.’ Zei Storm. Maar nog voor hij verder kon praten smakte Dalton tegen de grond. Storm remde zichzelf af, wat hem ruim twee meter koste omdat hij zo snel rende en draaide zich gelijk weer om naar Dalton. ‘Dalton.’ Waarschuwde hij de jongen. Zijn ogen gingen van de jongen naar de herder die aan volle snelheid op Dalton afrende. Storm zette zijn voeten terug af, niet dat hij veel kon doen en hij was toch te laat. De hond sprong naar Dalton, die maar net wist weg te rollen. En toen was Storm verward, in alle adrenaline en gekte wist hij een momentje te vinden om te zien dat er iets aan de herder veranderde. Het dier keek wild heen en weer, snoof de geuren in en staarde van boven naar beneden alsof hij niet meer wist wat boven en onder was. Hij zag niet meer … de hond was blind en dat kwam door Dalton. Storm keek snel naar de jongen, naar de grijns op zijn lippen en langzaam keek hij terug naar de hond.
Als zelf hond/wolf zijnde wist hij dat ze geen ogen nodig hadden om te jagen en hij wist niet voor hoelang Dalton dit kon volhouden dus deed hij zijn deel. Lupos had er erg veel zin in, transformeren ging bijna vanzelf. Zijn witte wolf was groter dan een standaard wolf, kwam gemakkelijk tot de borst van een volwassen man met zijn hoofd. En hij was oprecht blij dat het dit gedaante was en niet Lupos zelf. Ondanks dat de weerwolf klauwde naar wat controle gaf Storm het niet direct. De herder had op zijn geur een weg terug gevonden naar Dalton. Storm sprong naar voor, zette zijn tanden in de nek van de herder en sleurde hem een meter van Dalton af. Hij wist meteen op welk moment de herder zijn zicht terug kreeg, de aanval werd intensiever. Ondanks dat Storm een uit de kluiten gewassen wolf was, hij hield teveel kracht terug om echt schade aan te richten. De herder beet hem in zijn borst, Storm jankte en gaf controle aan Lupos. Net als hij die allereerste keer met Cole had moeten doen. En Lupos was een stuk efficiënter en gevaarlijker. Hij ontblootte zijn tanden en ging recht voor de keel, snel, eenvoudig en om te doden. Als Storm dan geen controle kon terug nemen dan hadden we gegarandeerd een dode herder. Maar het punt was bewezen, de herder jankte en Storm liet los. Hij proefde bloed, hij rook zijn eigen bloed en dat van de herder. Het dier bleef op de grond liggen, met Storm over hem heen, dominant en met die doordringend gele ogen. Dat had hij van in het begin moeten doen, dan was het meteen duidelijk geweest dat Lupos nog steeds de alpha was en … Lupos kon aardig aan dat beetje macht en dominantie wennen, frustrerend …
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. zo okt 09, 2016 8:43 pm
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Wanneer dat Dalton over zijn voeten was gestruikeld en op de grond was geland had het allemaal heel verkeerd kunnen gaan. Hij wist niet precies hoe dat hij het gedaan had, maar het was hem gelukt om de hond toch te ontdoen van zijn zicht. Het zorgde er even voor dat de hond verward was en zich terug moest herpakken. Dat zou Storm misschien de tijd geven om zelf wat te doen, of om te vluchten. Dalton vond het ondertussen geweldig dat de hond niet kon zien en duidelijk even wat angstig was door de situatie. Langs de andere kant vond hij het verschrikkelijk en vond hij het erg om te zien. De hond probeerde zich terug te oriënteren en had er even wat moeite mee. Het was zielig om te zien en dat was waar het in hem weer botste. Hij vond het geweldig en verschrikkelijk tegelijk en dat zorgde ervoor dat zijn hoofd weer hevig begon te bonzen. Doordat hij zo gefocust was op de hond, had hij de transformatie van Storm niet gezien, maar hij keek gelijk op wanneer een grote witte vlek in zijn gezichtsveld kwam.
Dalton zijn aandacht ging volledig naar Storm wanneer de jongen ineens veranderde in een prachtige witte wolf. Voor even vergat hij de hond volledig en zijn gedachten werden ook weer wat kalmer. Langzaam werd de hoofdpijn die hij eerder had gevoeld weer minder. Dat allemaal omdat de wolf zijn aandacht had getrokken. Misschien maar goed ook, want het was nooit goed als hij dingen begon om te wisselen, als hij zijn karakter door elkaar haalde met een ander. Het enige nadeel was dat hij de controle die hij even had over de hond weer verdween waardoor zijn zicht weer terug kwam. Ondertussen had de witte wolf zich wel al op de hond gesmeten en het duurde helemaal niet lang voordat de hond tegen de grond lag. De dominantie die Storm uitstraalde zorgde ervoor dat de hond niet terug vocht, maar Dalton zelf vond het ook niet aangenaam. Misschien niet meteen de jongen zelf, maar wel wat zich schuil hield in hem. Anubis vond het totaal niet aangenaam dat er iemand was die dominatie toonde. Als hij kon, zou hij sowieso het tegendeel willen bewijzen, maar gelukkig ging het niet. Dalton stond het ook niet toe.
In plaats daarvan stond hij snel weer weg en liep op de twee dieren af om met een meter afstand terug te stoppen. ‘Dat is wel genoeg denk ik,’ sprak hij voorzichtig tegen de wolf. Voor even reikte hij met één hand naar Storm. Hij wilde zijn hand op de schouder van de wolf leggen, maar net op tijd bedacht hij zich en trok zijn hand maar weer terug. ‘Hij moet niet harder gewond raken,’ ging hij verder. Ook probeerde hij oogcontact te maken met de grote witte wolf. Hij had wel gezien hoe dat er naar de keel van de hond was gegrepen en sowieso dat het wat bloedde. Ze hadden in ieder geval hun punt duidelijk gemaakt en het zag er niet naar uit dat de hond nog zou gaan aanvallen. Het was volgens Dalton dan ook niet nodig om nog langer over de hond te staan. Dalton begreep wel waarom dat de hond zo op hem en Storm reageerde. De één was een reuze wolf en de ander was een monsterlijk wezen. Dat had de hond vast kunnen aanvoelen, dus de jongen kon hem niets kwalijk nemen. Hij hoopte dat Storm daar hetzelfde over dacht. Je kon niet inschatten hoe Storm was, wanneer dat hij in zijn wolven gedaanten rond liep. Misschien dat zijn gedachtengang dan ook helemaal werd aangetast.
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. ma okt 10, 2016 8:49 pm
.Always live before you die.
Dalton zijn val leek wel in slow motion te gaan, net een filmscene die van plan was fout te lopen. Storm maakte zich niet meteen zorgen om de verwondingen van de val, meer om wat de herder zou doen als hij aan kwam bij Dalton. En terwijl die val zo traag leek te gaan, liep de hond precies zoveel sneller. Zo snel dat Storm onmogelijk die twee meter terug kon overbruggen. Dit kon hij niet hebben, dit kon hij niet aan. Hij dacht dat zijn ongeluk altijd voor volle maan was weggelegd maar hij wilde niet ook nog eens problemen veroorzaken erbuiten. Dit was een probleem, een probleem waar ze mee moesten afrekenen voor hij weer iemand naar de ziekenzaal kon brengen. En eerlijk … Storm had daar al teveel mensen zien liggen die hem dierbaar waren. Deze week had hij daar al teveel uren gesleten bij Cole en Kylie en daar wilde hij liever niet nog een kind aan toevoegen. Maar het was lot, right? Hij kon niet op tijd bij Dalton geraken, Lupos kon dat niet en de herder duidelijk wel. Dus het was alsof de film zich verder afspeelde. Hoe de herder sprong, landde en Dalton over zijn buik om rolde en zo de gevaarlijke tanden van het dier kon ontwijken. Dat gaf hem wel één conclusie, het was niet enkel achter Storm dat de hond aan zat, hij had het evenzeer op Dalton gemunt.
En toen zag hij dat kleine detail in de jongen zijn gezicht, op zijn lippen. Een glimlach, een glimlach van genot? Voldoening? Een glimlach die er niet hoorde bij een kind van zijn leeftijd. Storm had al veel gezien, lang nog niet alles maar dit was het laatste wat hij wilde zien, zo’n glimlach. Een glimlach alsof dit alles leuk was, alsof de hond ieder moment aan zijn einde kwam. Het was niet meer dan gezichtsverlies maar Storm voelde misselijkheid opborrelen in zijn buik. Als je zo glimlachte wat zei het dan over je? Wat had Dalton in zijn leven beleefd, gedaan, gevoeld om zo te reageren? Storm stelde nooit veel vragen, althans niet luidop maar hij gaf zichzelf wel de waarschuwing, er zat meer achter deze jongen dan enkel dat onschuldige uiterlijk. En ondanks dat hij zichzelf een waarschuwing gaf, Lupos nam het aan als een uitdaging. En hij kon zweren … hij kon zweren dat hij ook zo zou glimlachen. Moest Lupos nu controle hebben dan zou hij ook zo glimlachen, alleen al om het idee dat hij dat jongetje kon en zou willen domineren.
Het was gokken … of iedereen had hier een grote probleem als het daadwerkelijk Lupos was, of ze konden dit gewoon afhandelen in de transformatie van zijn witte wolf. Zijn hart was zo opgefokt, zo op het randje naar controleverlies dat Storm niet wist wat het zou worden. En gelukkig voor hem en iedereen in de buurt was het de witte wolf, de transformatie waar Storm altijd de meeste controle over zou hebben ondanks de input van de weerwolf. Zelf had hij een zwak hard, de herder mocht Dalton dan nog wel aangevallen hebben, hij zou zelf nooit oprecht pijn doen. Dus hij had een beetje gehoopt dat het uiterlijk van de wolf, de dominante uitstraling genoeg zou zijn. Niet dus, het leverde hem een borstwonde op om Lupos een beetje macht te geven die meteen komaf maakte met de herder. En zijn gele ogen fonkelde, van opwinding, van voldoening, van plezier alvorens hij controle terug gaf aan Storm. Dat Dalton op een meter van hem stond wist hij niet tot de jongen sprak. En goh, had Lupos nog wat controle gehad dan had het jongetje meteen een snauw en een stel tanden zijn kant op gekregen. Nu draaide Storm enkel zijn enorme witte kop naar de jongen, ze stonden praktisch op ooghoogte. Toen Dalton zijn hand strekte wilde Storm instinctief terug trekken, maar er was een grotere macht die dat tegen hield … en blijkbaar ook bij de jongen want hij hield zich in. Bij de woorden knikte Storm enkel, hij zette zijn lichaam in beweging en stapte over de herder heen terug naar de plaats waar hij was getransformeerd en dus ook zijn kleren lagen. Hij greep ze tussen zijn tanden en zocht een beetje beschutting want hij was er nou niet meteen happig op om terug te transformeren midden op een pad.
Toen hij was terug getransformeerd keek hij naar zijn eigen borst, er zat een bijtafdruk in, het bloedde maar het zou waarschijnlijk snel genoeg helen. Hij zou enkel mogen uitleggen vanwaar de lichte bloedvlekken kwamen die nu op zijn T-shirt kwamen te zitten. Hij greep zijn trui in zijn handen en wandelde terug richting Dalton en de herder, trok een kort pijnlijk gezicht omdat de wonde tegen trok in de beweging die hij maakte. Hij bleef naast Dalton staan, de hond lag nog steeds neer, keek hem beide met grote afwachtende ogen aan, Storm kon zien dat hij ook pijn had. ‘Ben je oke?’ Vroeg hij uiteindelijk lichtelijk bezorgd aan Dalton. Hij stelde geen vragen, zoals gewoonlijk. Hij hurkte neer bij de hond en legde zijn hand op diens kop. ‘Ik denk dat we hem maar beter ook kunnen oplappen.’ Zei hij zachtjes, hij had er spijt van dat hij dit had moeten doen. Waarom was hij in godsnaam naar het hondenverblijf gegaan in eerste instantie …
