Onderwerp: Break the mould wo mei 06, 2015 5:07 pm
De jongen lag plat op zijn buik op een van de steigers die aangelegd waren op het strand en had zijn blik gericht op de horizon. Het begon nu toch langzaam avond te worden en dat was te zien aan die diep oranje gloed. De wolken die werden meegesleept over de hemel kleurden van onderen een donker paars, terwijl de bovenkant nog wel dezelfde kleur had als het wol van een schaap. Nog steeds voelde hij de drang om de wolken zo uit de lucht te plukken en te ervaren hoe ze aan zouden voelen. Het was een kinderachtige gedachte, maar het wekte nog steeds nieuwsgierigheid in hem op. Zijn concentratie werd niet doorbroken toen hij een geleende camera van de Creative Classroom uit zijn tas pakte. Niet dat hij al een opdracht had gekregen, maar hij had zichzelf er een gegeven. Een foto maken. Een simpele foto. Eentje die dat geruststellende effect met zich meedroeg. Een effect dat een klein kind altijd kreeg, als zijn moeder verscheen om hem te helpen bij een schaafwond. Of een heerlijk warm bad na een uiterst drukke dag. Dat effect wilde hij ervaren, wanneer hij ook wilde. Dat effect had hij hier ook gevonden.
Met zijn rechterhand stelde hij de lens scherp en met zijn linkerhand ondersteunde hij de camera. De avondlucht werd zichtbaar en Raphael kneep een van zijn ogen dicht, om het allemaal nog beter te zien. Het duurde een tijdje voordat hij de goede samenstellingen had gevonden voor de foto, maar uiteindelijk had hij het. Een beetje nerveus klikte hij op het knopje, hield deze voor de zekerheid in en na een serie van klikjes haalde hij zijn vinger weer weg. Perfect! De jongen kwam overeind in een zittende positie en klopte enig zand dat zich aan zijn kleding had gehecht van zich af. De camera hing nonchalant om zijn nek, maar het gewicht was lang niet zo groot als het gewicht dat meestal om zijn schouders hing als hij zich in een menigte van mensen bevond. Hier was het echter rustig, kalm. Een opgelucht zucht gleed over zijn lippen en Raphael sloot zijn ogen voor een moment. Bestond zijn leven maar uit dit. Een prachtig rustig strand, zonder emotionele opwellingen of mensen die hem aankeken alsof hij water liet branden.
Hij was opgeschoven en had zijn benen over de rand van de steiger gegooid, zodat ze nu in de lucht heen en weer zwaaiden. Zijn handen lagen op zijn schoot en zijn blik was gericht op het rustig bewegende water. Het had een donkere tint, maar de kleur zou hij niet kunnen noemen. Het lag tussen groen en blauw, maar als de kleur de naam droeg van een van die twee, zou die te veel eer krijgen. Zou het een nog niet ontdekte kleur zijn? De jongen begon in zichzelf te glimlachen en volgde de zee naar zijn uiterste punt. Daar waar de zon nu weer een stukje verder weg was gezakt.
Onderwerp: Re: Break the mould wo mei 06, 2015 6:57 pm
Stories Change
When the sun goes down
Aurélia was even onbewust stil gaan staan. Ze stond ergens in de tuin en aan de anders kant van de struiken ving ze een telefoon gesprek op. Een meisje dat aan het bellen was met haar moeder. Dat ze onbewust stil was gaan staan en ernaar luisterde was voelde raar. Ze had nog niet iemand meegemaakt die naar ouders belden. Jackie en Grace waren net haarzelf. Hun hadden beide ook niemand om naar te bellen. Al wist ze wel dat Jackie en Grace wel familie hadden. Het was weer een moment van realisatie dat ze zelf niks had. Geen ouders geen familie, helemaal niks. Uhm ja, zelfs Aurélia had een breekpunt. Het feit dat ze overal alleen voor stond deed soms wel pijn. Het gesprek van het meisje en haar moeder liet haar horen wat ze nooit had gehad. Een liefdevolle familie. Opgegroeid in een weeshuis en naja de man die haar had geadopteerd had haar nooit liefde gegeven.
Ze liep weg uit de tuin en ging richting het strand. Misschien kon ze haar gedachten en gevoelens toch ergens uit haar hoofd halen. Eenmaal ij het strand trok ze haar schoenen uit en liep verder op blote voeten door het warme zand waar de zon de hele dag op had geschenen. De zon was aan het ondergaan wat de lucht liet op kleuren met oranje en roze. Ze liep naar het water en bleef even staan.Er waren niet veel mensen op het strand en eigenlijk alleen maar groepjes of koppels, behalve een jongen die lonely op een stijger zat. Plots maakte Aurélia een soort sprongetje toen het water haar voeten raakte. Het was veel kouder dan ze had verwacht. Ze liep naar de stijger toe waar de jongen op zat. waarom wist ze niet echt, ze was niet de persoon die op random vreemden afliep om een praatje te maken.
Ze liep met rustige passen de stijger op waar ze dan toch weer haar schoenen aantrok, ze wou geen splinters of iets in die richting. Ze liep naar de jongen toe waarbij ze door haar knieen ging en naast hem kwam zitten. “Helló” zei ze simpel en kort. Het klonk best wel Hongaars maar hij kon er wel een hallo uit maken right? Ze zette haar handen achter haar neer zodat ze erop kon steunen. Ze wou geen verdere vragen stellen want ze wist niet of hij een gesprek wilde voeren. Ze wist namelijk uit eigen ervaring dat ze soms gek werd van mensen die wilden praten dus dat was aan hem.
Onderwerp: Re: Break the mould wo mei 06, 2015 7:55 pm
Zo was hij even blijven zitten, genietende van zijn uitzicht. Alleen een paar mensen, verspreid als stipjes over het hele strand, beïnvloedden zo nu en dan zijn gedachtestroom. De een blij, de ander verliefd, maar soms ook gewoon iets rustigs. Hoewel hij nog nooit geleerd had hoe hij een bepaalde emotiestroom moest uitbannen, concentreerde hij zich maar op de emoties die gedeeltelijk met zijn status matchten. Voor zover hij dat nog kon onderscheiden. Voor een keer voelde hij zich vredig, iets wat hij nog niet echt had gevoeld sinds hij hier verbleef. De jongen beet zachtjes op zijn lip toen zijn blauwe ogen weer naar de horizon gingen. Aan de andere kant, zou daar zijn thuis zijn? Zijn ouders? Of bevond hij zich zo ver van de normaal bewoonde wereld dat hij niet eens meer terug kon? Niet zonder hulp van de ervaren mensen hier, althans. Dit alles deed zijn mondhoeken wat naar beneden druipen en zijn blik gleed af naar het hout waar hij op zat.
Precies op dat moment ging naar iemand zitten. Schrik overviel hem en snel wendde hij zijn blik weer naar het water. Om iets van een excuus te hebben voor zijn ‘gestaar’ probeerde hij iets van een levend wezen te vinden. Helaas. “Helló” Klonk er naast hem en Raphael slikte zachtjes. Ze had gelukkig geen luide stem, anders was zijn schrikachtige reactie misschien zelfs groter geworden. Voor een paar geringe momenten bleef hij stil en probeerde elke mogelijke situatie te bedenken die er zou kunnen gebeuren als hij zijn mond open zou trekken. “Hey.” Was zijn antwoord maar, om te laten zien dat hij zijn tong niet was verloren alleen omdat ze naast hem was gaan zitten.
Zo bleef hij wel stil, maar meer het zwijgzame gedeelte van stil zijn. Hij was niet verlegen, maar koos ervoor om te genieten van het moment. Toch maakte het plotselinge gezelschap hem wel enigszins ongemakkelijk, zeker omdat ze moeilijk te lezen was. “Van alle plekjes hier,” Begon hij, toen hij het wel genoeg gevonden had. “vind ik het hier toch wel het mooist.” Met een klein glimlachje keek hij opzij, maar al snel dropen zijn ogen weer af naar de lucht. Het was niet moeilijk voor hem om te praten, maar hij was altijd heel bang dat mensen snel een soort afschuwend gevoel zouden tonen tegenover hem. Daarom bleef hij voorzichtig en op zijn hoede. Hij kende dit meisje niet, zo hem waarschijnlijk ook niet, maar wie weet was dit wel haar plekje en was hij daar rude komen zitten.
Onderwerp: Re: Break the mould wo mei 06, 2015 8:56 pm
Stories Change
When the sun goes down
Het strand had wel een rustgevende werking. De zachte wind en de zon aan de horizon. Het was een mooi uitzicht en daarop focussen was tien keer beter dan de gedachten die door haar hoofd spookten. Aurélia wist dat ze vaak last had van wat moodswings en ze haatte het meeste de momenten dat ze zich zo down voelde om haar verleden. Ze hoopte na haar komst hier haar verleden te vergeten en achter haar te laten. Het mocht dan wel leuk zijn dat ze Aly het leven nu zuur kon maken om de shit waarin ze Aurélia had gedreven. Ze vond het fijn hoor, om te laten zien dat ze sterker was, en beter. Maar eigenlijk was Aly ook een meisje wat ze hoopte nooit weer te zien. En dan toch weer elke dag, in een les of door gangen of ergens anders zag ze haar weer. Na een best lange tijd, en ze was haar eerste vriendin ever geweest. In het weeshuis had ze geen vrienden gehad, ze was toch dat rare meisje dat overal heen flitste en dingen liet zweven. En toen was Aly daar in Italië alsof ze een verborgen zus had gevonden. Jammer genoeg wit ze niet dat iemand als haar dus niet kon vertrouwen. Ze moest echt even uitwaaien en haar hoofd leeg maken.
Ze was naast een jongen gaan zitten op de stijger en had hem alleen even begroet. Hij leek een beetje te schrikken maar het viel wel mee. Ze wilde geen gesprek starten als hij dat ook niet wou. “Hey.” zei hij terug. Hmm okay. Een stilte viel dus het was een goed idee om niet te praten. Aurélia bleef naar het water staren en soms naar de lucht. “Van alle plekjes hier,” begon hij ineens en ze keek direct in zijn richting. “vind ik het hier toch wel het mooist.” zei hij. Ze knikte even en bleef naar de lucht staren. “Nah, ik niet” zei ze kort en moest even een reden vinden voor haar antwoord. Of niet, dan hield ze het hierbij. Nee, ze was er zelf bij komen zitten. Beetje sociaal doen mocht wel. “Beetje te romantisch naar mijn smaak” zei ze koeltjes. Ze was niet heel erg van het knuffel lieve zoete gedoe. “Ik vind mijn kamer het leukst hier, ook al moet ik het delen met twee weirdo’s” flapte ze er zo uit. Wauw wat aardig Auri, het boeide haar niet zo.
Onderwerp: Re: Break the mould wo mei 06, 2015 9:44 pm
Bij zijn woorden zag hij vanuit zijn ooghoek dat het vreemde meisje naar hem keek. Iets in hem zei dat hij ineen moest krimpen en zijn mond op slot moest gooien, zijn introverte zelf, maar hij had zichzelf al voorbij gepraat. Met zijn gewoonlijk zachte en voorzichtige stem. Het bleef ook voor een moment stil en dat moment leek wel uren te duren. In die zogenaamde uren begon hij steeds meer spijt te krijgen van zijn bold choice. Had hij zich maar stil gehouden. Wie weet was ze hier gekomen voor rust en had hij deze barbaars verstoord. “Nah, ik niet” Nog nooit eerder had hij zich zo opgelucht gevoeld bij een negatief antwoord op zijn woorden. Gelukkig. Hij had zichzelf niet in een stilte gepraat. “Beetje te romantisch naar mijn smaak” True, maar dat was wel iets wat aan een ander zijn smaak lag. “Kan zijn, kan zijn.” Koppels zouden het hier namelijk te gek vinden, terwijl vrijgezellen dit sneller af zouden strepen. Of niet. De romantische sfeer kon ook een goede uitwerking hebben. Shrug. Raphael zette snel dat gebrabbel in zijn hoofd eruit. “Ik vind mijn kamer het leukst hier, ook al moet ik het delen met twee weirdo’s”
Nu was hij wel een beetje nieuwsgierig geworden en, voor hem moedig, keek hij weer opzij. Roommates, huh? Zelf was hij nu misschien wel een beetje blij dat hij als newbie nog geen crazy roommate had gekregen (of gekozen?) “Weirdo’s? Hier? Zou ik toch niet kunnen bedenken!” Glimlachte hij, iets minder op zijn voorzichtigheid lettende. Nou dat was in ieder geval iets van een goed teken. Normale mensen noemden hen toch allemaal raar, als je over die mutaties ook maar zou praten. Zelf moest hij wel toegeven dat hij zichzelf als een weirdo zag. De beïnvloeding van de echte wereld had zijn werk wel gedaan en eigenlijk moest hij dat nu wel uit zijn kop zetten. “Zit je hier al .. lang dan?” Vroeg hij vervolgens. Want ja, een kamergenoot, oké, maar twee? Dan was je of een echte meester in vrienden maken in een korte tijd of je moest er al iets van een tijdje gezeten hebben, toch?
Onderwerp: Re: Break the mould do mei 07, 2015 12:20 am
Stories Change
When the sun goes down
Dat ze naast een random vreemde was gaan zitten die ook niet echt een prater was vond ze vreemd, het zal wel aan haar mood liggen. Normaal gesproken maakte ze geen vriendelijk contact als het niet in haar voordeel lag. Vooral niet met meisjes, en met jongens tja.. Ze was zelfs niet aardig als het om een hook up ging, maar dat vonden de meeste guys geen probleem. Haar attitude bleek wel aantrekkelijk te zijn en haar looks.. Er waren niet veel die daar nee tegen zeiden. Maar Aurélia was geen sloerie die met iedereen in de school naar bed ging, ugh nee. Het deed haar denken aan Aly en daar wilde ze echt niet op lijken. Ze was haar grote slechte voorbeeld. Ze wilde ook niet eindigen met een lame vriendje zoals haar. Bleh, nee relaties waren een no-go.
De jongen naast haar begon over deze plek, en dat hij het de mooiste vond op het eiland. Waar ze eerlijk op moest antwoorden dat ze dat zelf niet vond. Nee de sfeer was te romantisch. “Kan zijn, kan zijn.” zei hij. Ze grinnikte een beetje want hij leek zich niet echt op zijn gemak te voelen. wat ze wel begreep hoor, Aurélia was niet het leukste gezelschap. Ze snapte dat koppels het hier mooi vonden maar het was niet helemaal haar ding. Ze zei tegen hem dat ze zelf haar kamer de beste plek vond naast haar weirdo roommates. “Weirdo’s? Hier? Zou ik toch niet kunnen bedenken!” zei hij. Ze grinnikte even en ging even anders zitten zodat ze met haar handen op haar schoot. "Mutanten hé? iedereen is hier een weirdo” zei ze met een grijns. Ze had nu niet iets bij zich dat ze kon laten rondzwieren met haar telekinese maar anders had ze dat wel gedaan. “Zit je hier al .. lang dan?” vroeg hij. Ze zuchtte even nadenkend. “Niet super lang. Maar jij bent nieuw so..” zei ze en hier kwam haar goede raad hoor. “Succes met de weirdo’s die je nog verder gaat ontmoeten en doe niet te gemakkelijk over mensen vertrouwen.” zei ze maar om het hem makkelijk te maken. “Mij ook niet vertrouwen, geloof me, als ik in een andere mood was geweest dan had ik je al lang in het water gegooid.” zei ze en haalde even haar schouders op. Ze zei gewoon wat in haar opkwam. En het was waar, als ze nu haar eigen zelf was geweest had ze hem al lastig gevallen met haar mutaties. En in een ander geval had ze hem proberen te verleiden. Maar daar leek hij niet echt het type voor.
Onderwerp: Re: Break the mould do mei 07, 2015 10:59 am
Het meisje begon als het ware een soort van te lachen om .. hem? Echt? De lichte verbazing trok ook over zijn gezicht, maar het gaf hem wel een beetje moed, zoveel dat hij haar aan kon blijven kijken. . "Mutanten hé? iedereen is hier een weirdo” Precies, dat was het hele punt. Al konden er zich heus wel nog grotere weirdo’s onder al deze weirdo’s bevinden. “Maar toch zit jij ‘opgescheept’ met weirdo’s, dat is knap.” Glimlachte hij toen. Al wilde hij niet te diep in haar persoonlijke zaken speuren, zijn enige argument was dat zij erover was begonnen.
“Succes met de weirdo’s die je nog verder gaat ontmoeten en doe niet te gemakkelijk over mensen vertrouwen.” De glimlach werd verkleind, werkelijk waar, en een lichte frons kwam ervoor in de plaats. Dat leek hem wel een waarschuwing. De woorden waren niet echt hetgeen wat hem zorgen baarde, maar het feit dat het nodig was om hem te waarschuwen. Waarom? Hij zag er waarschijnlijk al niet te op zijn gemak uit, waarom dan het hele kleine beetje hoop nog uitputten? Het gepieker in zijn hoofd kwam weer opdagen. “Mij ook niet vertrouwen, geloof me, als ik in een andere mood was geweest dan had ik je al lang in het water gegooid.” Het beangstigende was, dat ze ook geen grapje maakte. Als de steiger niet zo smal hier was geweest, had hij zich wat opzij geschoven, maar als hij dat nu zou doen, zou hij in het water liggen. Dan zou ze misschien een beetje haar zin hebben? “Nou dan ben ik toch blij dat ik je in dit humeur tegen ben gekomen.” Floepte er zomaar uit. Maar .. ze had gezegd dat ze het nu niet zou doen? Of er geen zin in had, either way, het scheelde hem wel natte kleren. “Zijn er dan veel mensen het water in gegooid door jou?”
Wait, hold on. “Maar als ik je niet mag vertrouwen ..” Er was weer een lichte hint van een glimlach te vinden op zijn gezicht. Geen idee waar hij die vandaan haalde, het gebeurde gewoon. Misschien was het toch de omgeving en sfeer, misschien ook niet. “weet ik nog steeds niet wie ik mag vertrouwen. Ik ben bang dat ik je naam nog nooit heb opgepikt? Ik ben Raphael trouwens.”
Onderwerp: Re: Break the mould do mei 07, 2015 12:50 pm
Stories Change
When the sun goes down
Het gesprek was begonnen over deze romantische plek. Aurélia vond het daardoor niet de mooiste plek, ze was geen hopeloze romanticus. Ze vertelde dat ze op de kamer zat met weirdo's maar ze hadden al gauw een conclusie getrokken dat iedereen hier een weirdo is. De één natuurlijk meer dan de ander, dat zeker. Jackie en Grace waren echt wel meer weirdo. “Maar toch zit jij ‘opgescheept’ met weirdo’s, dat is knap.” Zei hij. Ze grinnikte weer even, heel slim man. Maar ze had hier nog wel wat op te zeggen. "Luister, er is een verschil tussen mij en mijn roommates in weirdoheid." Begon ze, wauw weirdoheid, mooi woord. "Ik ben een weirdo die alleen maar dingen kan laten zweven en heel snel kan voortbewegen. De ene weirdo op mijn kamer kan met insecten praten en er zelfs in veranderen. En de andere pff.. Die kan zoveel. Maar haar raarste is dat ze in een paard kan shiften." Zei ze en rolde even met haar ogen. Zo zat het wel, haar roommates waren net wat meer weirdo dan haar en daar zat ze mee opgescheept. Ze was wel benieuwd naar een weerwoord van de jongen maar als hij het erbij zou laten dan vond ze dat beter.
Ze was er inmiddels achter gekomen dat hij nieuw was. En dat was de reden dat ze even een waarschuwing gaf over mensen vertrouwen. Ook over dat ze zelf niet te vertrouwen was ofcourse. Als ze hem ging waarschuwen dan ook maar gelijk voor haarzelf. Het effect was wel weer iets dat een applausje verdiende. Well done Aurélia, nu heb je m bang gemaakt. Wanneer ging ze nou leren om een fatsoenlijk gesprek te voeren, djeez. “Nou dan ben ik toch blij dat ik je in dit humeur tegen ben gekomen.” Zei de jongen. Ze knikte instemmend, jep daar mocht ie blij mee zijn. Hij was hoogstwaarschijnlijk in het water beland ja. Het leek haar niet het type dat haar mee nam naar zijn kamer of iets in die richting. “Zijn er dan veel mensen het water in gegooid door jou?” Vroeg hij. Ze grinnikte eventjes en schudde toen haar hoofd. "Nee, wel tegen spiegels." Floepte eruit. Omg geweldig, een simpele 'nee' was ook oke geweest. Ze keek even verontwaardig naar hem toe, als in 'dat was niet niet de bedoeling'. "Ik kom hier bijna nooit" zei ze nog. Ja een verklaring voor het niet in het water gooien van anderen. Perf, dit gesprek liep echt perfect.
“Maar als ik je niet mag vertrouwen .." Begon hij. Ze keek hem aan en wachtte tot hij iets ging zeggen. Ze hoopte maar dat ze hem niet al te bang had gemaakt. “weet ik nog steeds niet wie ik mag vertrouwen. Ik ben bang dat ik je naam nog nooit heb opgepikt? Ik ben Raphael trouwens.” Ohja. Voorstellen, dat had ze nog niet gedaan. Oke Raphael. "Deze weirdo heet Aurélia" zei ze en probeerde dan maar even aardig over te komen. Dat was ze naar haar idee nog niet geweest.
Onderwerp: Re: Break the mould do mei 07, 2015 1:56 pm
"Luister, er is een verschil tussen mij en mijn roommates in weirdoheid." Oh ze had er nog wat op te zeggen ook. Hij had meer iets verwacht als in een ruzie en dat die anderen daardoor misschien raarder zouden zijn? Werkten meisjes niet zo? "Ik ben een weirdo die alleen maar dingen kan laten zweven en heel snel kan voortbewegen. De ene weirdo op mijn kamer kan met insecten praten en er zelfs in veranderen. En de andere pff.. Die kan zoveel. Maar haar raarste is dat ze in een paard kan shiften." Nu had hij wel heel wat aan informatie over haar, maar waarschijnlijk zou dit allemaal over een half uurtje weer uit zijn hoofd verdwijnen. Veel waarde hechtte hij niet echt aan de mutaties die anderen hadden. Zelf vond hij het een vloek die over hem uitgesproken was, dus zijn mening over dit alles was wel duidelijk. “Nou.. het is ook niet hun keuze? Als zij er hun voordeel in zien, so be it.” Antwoordde hij luchtig.
Vervolgens kwam die waarschuwing, die hem aan de ene kant wel angst aanjoeg, maar gek genoeg ook een beetje nieuwsgierig maakte. Als ze dan over wilde komen als een pestkop, waar was dan de stereotype vriendengroep die achter haar stond? Of de ellelange lijst aan nablijfbiefjes die pestkoppen meestal als een trofee met zich meedroegen? "Nee, wel tegen spiegels." Te veel detail, te veel. Raphael huiverde even. “Hoe erg was die situatie dan wel niet?” De nieuwsgierigheid bleef wel een beetje aanhouden. "Ik kom hier bijna nooit" Even moest de jongen glimlachen. “Dan weet je dus ook niet zeker of je iemand in het water zou gooien, niet?” Niet vaak hier komen was ook niet meteen mensen tegenkomen die in staat waren om in het water gegooid te worden!
"Deze weirdo heet Aurélia" Het was toch wel een aangename verrassing toen zee en wat leukere toon aansloeg. Hopelijk kon hij daar een beetje op voortborduren. “Aangenaam.” Knikte hij, iets opgewekter. “Nou, van alle gradaties van dit humeur van jou, vind ik deze het leukst.” Eerlijker kon hij op het moment niet zijn. Soms werd hij wel een beetje bang van Aurélia en misschien had ze dit ook door, af en toe dan. Hier kon hij echter niets aan doen.
Onderwerp: Re: Break the mould do mei 07, 2015 3:16 pm
Stories Change
When the sun goes down
Ze moest wel even uitleggen dat haar roommates en andere manier van weirdo hadden. Die ze zelf natuurlijk veel meer weirdo vond dan haarzelf. Ja want kom op, en meisje dat angst kon manipuleren, je gedachten kon lezen en in een paard shiften. Dat vond ze raarder dan haar telekinese en enhanced speed. En dan Grace met haar spinnen, ze wist niet of er iemand zo raar als haar bestond. Het was misschien weird, maar toch accepteerde Aurélia het. “Nou.. het is ook niet hun keuze? Als zij er hun voordeel in zien, so be it.” zei hij kort. Wat? Aurélia had tot nu toe niemand meegemaakt die niet tevreden was met hun mutatie. “Ik zie ook voordeel in mijn mutatie. Jij niet dan?” vroeg ze verbaasd. Pff ze zou er niet aan moeten denken om zonder haar mutaties te leven. Het maakte alles zoveel makkelijker. Ergens wou ze wel vragen wat hij kon maar hij leek er niet heel comfi mee te zijn dus dat deed ze niet.
Hij was nieuw dus ze ga hem een waarschuwing over mensen niet te snel vertrouwen. Dat was het punt waarop het gesprek een beetje fout liep. Aurélia was weer eens een flapuit, in een slechte manier. Het ging over mensen in het water gooien en ze begon over freaking spiegels. Hij had alle redenen om bang te zijn nu. Ze was niet aardig tegen hem. “Hoe erg was die situatie dan wel niet?” vroeg hij. Hah ehm. Ja het was dus niet zo erg. Ze had gewoon Aly ontmoet. “Long story. I just hate that girl” zei ze om het kort te houden. Om nou helemaal het verhaal te vertellen daar zat niemand op te wachten. En was ze niet hier gekomen om dat uit haar hoofd te krijgen? Ze wilde het daar niet over hebben. Ze zei maar als excuus dat ze hier niet vaak kwam, bijna nooit. “Dan weet je dus ook niet zeker of je iemand in het water zou gooien, niet?” zei hij. Hmpf, hoe heette dat ene ook al weer? Control you temper. Dat moest ze doen. “Tuurlijk weet ik dat, ik ken mezelf” zei ze en ze deed haar best om niet te boos-achtig over te komen. En ze deed haar best om nu niet te gaan dreigen om hem in het water te gooien. Het gebeurde zo hoor, hoppa met telekinese, plons.
Ze kwam wel weer een beetje bij toen hij zich voorstelde als Raphael. En toen gebeurde iets bijzonders. Ze stelde zichzelf voor en het klonk aardig. Nog niet na haar aankomst hier was er iets aardigs uit haar mond gekomen. “Aangenaam.” zei hij en ze kreeg het idee dat haar aardige toontje toch iets had gedaan. “Nou, van alle gradaties van dit humeur van jou, vind ik deze het leukst.” zei hij. Ze glimlachte iets. Yes, ze kon wel aardig zijn, al stond het haar niet echt aan. “Ik kan nog al fel zijn..” ze stopte even omdat dit wel even te aardig was. “Sorry, I guess” zei ze een beetje zacht en keek naar haar handen. Dit was niet echt iets voor haar, dat aardig doen.
Onderwerp: Re: Break the mould do mei 07, 2015 4:03 pm
Verbazing. Iets wat hij al had gevreesd om te voelen. Waarom niet gewoon niets, zoals hoe hij haar al de hele tijd had gezien? “Ik zie ook voordeel in mijn mutatie. Jij niet dan?” Hij bleef even stil, echt uiterst stil en schudde toen uiteindelijk, wel een beetje onzeker, zijn hoofd. “Nee, niet echt.” Zijdelings keek hij haar aan. “Maar het lijkt erop dat ik een van de weinigen ben die die mening heeft.” Hij haalde zijn schouders erbij op, tonende dat het hem eigenlijk niet veel uitmaakte. Het was, zoals hij al had gezegd, een mening en als hij had vroeger goed geleerd had, was het zo dat een mening voor iedereen anders kon zijn.
“Long story. I just hate that girl” Voor haar een long story, voor hem slechts vijf woorden. “Is dat ook een weirdo die je haat?” Oh misschien was het niet slim om zo te doen bij een ergernis van haar. Zeker omdat ze zojuist nog een soort van had gedreigd met het ‘ik kan je in het water gooien’ verhaal. “Tuurlijk weet ik dat, ik ken mezelf” Iek, zijn mooie woorden waren niet van pas gekomen. “Kan dat dan echt niet wachten tot de zon weer schijnt, zo’n twaalf uurtjes vanaf dit moment?” Probeerde hij er zich met een onschuldig glimlachje uit te praten.
Al die sterke emoties leken wel een beetje weg te ebben en voor een keer was hij blij dat hij zich had laten kennen. Letterlijk. Zeker toen er een glimlach op haar gezicht verscheen voelde hij zich wat veiliger. En niet nat, dat was eigenlijk het grootste punt van opluchting. “Ik kan nog al fel zijn..” Hij hief zijn wenkbrauwen een beetje op in een uiting van ‘Nee goh’, maar de glimlach op zijn gezicht toonde aan dat hij er niet veel om gaf. “Sorry, I guess” Met dezelfde glimlach schudde hij zijn hoofd. “Ach, daar hoef je je niet voor te verontschuldigen, niet voor jezelf.” True. “Als jij zo bent, moet je zo zijn.” Hij vond het eigenlijk wel een beetje grappig dat ze zich ervoor had verontschuldigd en ja, misschien kwam het omdat hij er gevoelig uitzag (wat hij ook was), maar alsnog. De meeste mensen boeide het niet echt en gingen gewoon verder met hun rude gedrag.
Onderwerp: Re: Break the mould do mei 07, 2015 5:22 pm
Stories Change
When the sun goes down
Aurélia fronste bij zijn reactie over mutatie’s. Ze wist niet wat hij kon maar ze vond het raar dat hij dus niet blij was. Iedere mutatie kon getraind om gecontroleerd mee om te gaan. Dat was de reden dat ze was geadopteerd. Als ze niet geadopteerd was geweest dan was ze nooit zo sterk geweest met haar mutatie. “Nee, niet echt.” zei hij en hij zag er niet heel makkelijk mee te zijn. “Maar het lijkt erop dat ik een van de weinigen ben die die mening heeft.” zei hij. Ze knikte even en besloot dat ze het er niet meer over hoefden te hebben. “Ik denk het wel” zei ze kort om het onderwerp daarmee af te sluiten. Ze wilde niet onnodig doorpraten en zo haar slechte kant laten zien.
Al was dat hij het volgende wel gelukt. Aurélia was haar irritante zelf die nogal fel kon reageren om dingen. En Aly in hoofd bracht ook alleen maar woede in haar op. Dat van de spiegels had niet gehoeven. Het had gewoon niet gehoeven en toch was het eruit gefloept. “Is dat ook een weirdo die je haat?” vroeg hij. Ze schudde haar hoofd even, nope dat was niet het woord. “Geen weirdo. Als je ooit een meisje genaamd ‘Aly’ ontmoet.. Nou dat staat gelijk aan het woord ‘slut’. Ze heeft mij dingen aan gedaan die ik haar niet kan vergeven” zei ze en keek even naar haar handen. “Meer wil je niet weten, geloof me” kwam er gemeend uit. Ze hoopte niet dat hij haar zou ontmoeten, niemand wilde dat. Toen hij twijfelde over het in het water gooien zat hij mis. Aurélia wist prima waar tot ze in staat was. “Kan dat dan echt niet wachten tot de zon weer schijnt, zo’n twaalf uurtjes vanaf dit moment?” zei hij. Ze knikte grijnsend. “Alright. dan moeten we hier blijven wachten” zei ze met een kwaadaardige grijns om hem te plagen.
Raphael, zo heette de dude waar ze dus best wel aardig tegen begon te doen. Al was dat lastig. Ze zei zelfs sorry voor haar felle gedrag. “Ach, daar hoef je je niet voor te verontschuldigen, niet voor jezelf.” Ze keek even verbaasd op. “Als jij zo bent, moet je zo zijn.” zei hij en dat vond ze wel erg aardig. Ze had nog niet iemand ontmoet die haar gedrag accepteerde zoals het was. Ze was gewoon geen geliefd persoon en dat kwam door haarzelf te zijn. Ze haalde even opgelucht adem en keek hem met een klein glimlachje aan, die ze wel meende. Normaal gesproken vond ze het afschuwlijk als mensen aardig deden maar hmm, op één of andere manier was dit wel oke. “Thanks” zei ze kort en keek naar de lucht. De zon was al verdwenen en het beetje lichtgevende lucht ging ook langzaam weg. Toen ze even een blik wierp op het strand zag ze dat de mensen ook al waren verdwenen. Ze zag dat boven haar de lucht helder was en dat de eerste sterren al zichtbaar waren. “En? Ben je me al zat en ga je net als de anderen weg? Of blijf je hier?” zei ze. De woorden 'bij mij' achter die zin deed ze niet. Het klonk wat te romantisch. Ze liet zichzelf langzaam achterover zakken zodat ze met haar rug op de stijger kwam te liggen. Ze wilde zelf nog niet weg, niet terug naar drukte en naar die weirdo’s.
Onderwerp: Re: Break the mould do mei 07, 2015 5:50 pm
Ze gaf hem gelijk en daarbij had hij gezegd wat hij had willen zeggen en had zij dat ook gedaan. Beide vonden het niet nodig om er nog meer woorden aan te verspillen. Wat zou nog willen zeggen? Een discussie uitlokken? Nee, hij vond het niet nodig om iemand te overtuigen dat zijn woorden de waarheid waren, want dat hoefden ze niet te zijn. “Geen weirdo.” Het verbaasde hem misschien wel een beetje dat het dit keer geen weirdo was. Ze klonk sowieso niet al te blij over deze persoon. “Als je ooit een meisje genaamd ‘Aly’ ontmoet.. Nou dat staat gelijk aan het woord ‘slut’. Ze heeft mij dingen aan gedaan die ik haar niet kan vergeven” Oh. Het klonk wel als gevoelige inhoud en dus beet Raphael licht schuldig op zijn lip. Misschien had hij er niet zo op moeten aandringen, wie weet deed het haar wel pijn? “Meer wil je niet weten, geloof me” Ze maakte er ook echt geen grapje over, dus hij geloofde haar maar. “Alright. dan moeten we hier blijven wachten” Oh shit, waar had hij zich nu in gebracht. De jongen lachte zachtjes. “Ja, how about nee.” Grijnsde hij. “Ik denk dat ik dan wel een hele beurse kont krijg, als ik twaalf uur hier blijf zitten.” Zo’n excuus was wel echt meesterlijk bedacht, moest hij zelf toegeven.
“Thanks” Hij wist niet echt goed waar ze hem voor bedankte, dus glimlachte hij maar. Zijn antwoord op alle ongemakkelijke stiltes eigenlijk. “En? Ben je me al zat en ga je net als de anderen weg? Of blijf je hier?” Nu pas merkte hij op dat het strand er nu nog verlatener uitzag en dat het grootste gedeelte van de zon nu wel was verdwenen. De tijd vloog snel als je gezelschap had, maar zelfs zonder, dan zou hij de tijd niet eens opgemerkt hebben. De vraag moest hij eerst nog in zijn hoofd herhalen. “Om die reden zou ik niet weggaan,” Was zijn antwoord redelijk simpel en hij keek sinds een lange tijd weer naar de horizon. Oogcontact maken met een liggend persoon, daarvoor moest hij zijn hoofd draaien. Die moeite was misschien iets te overbodig. Dus zag hij de mooie heldere lucht, waar de diepe oranje gloed nu grotendeels uit was verdwenen. Zonde. “Maar ik ben niet echt gekleed voor de kou die een avond met zich mee kan brengen.” Merkte hij vervolgens simpeltjes op. “By the way, ik zat hier eerder, dus als er iemand eerder weg zou gaan, zou jij het wel zijn.” Zijn toon was iets speelser geworden, al meende hij niet dat hij haar weg zou gaan jagen. Waarom zou iemand dat überhaupt doen? Hij vond het wel gezellig.
Onderwerp: Re: Break the mould do mei 07, 2015 7:25 pm
Stories Change
When the sun goes down
Het was vast besloten om niet verder te praten over mutaties en meningen daarover. Ze wilde net als hem niet door praten over iets wat niet nodig was. Oke, prima. Hij had nog wel doorgevraagd naar Aly. Dat was iets minder want daar wou ze het liever niet over hebben. Ze wilde niet haar gedachten besteden aan iemand als haar. Dat maakte ze hem ook duidelijk en hij leek dat ook te begrijpen. Hij vroeg of ze misschien twaalf uurtjes kon wachten met hem in het water gooien. Waarop ze grapte dat ze dan wel een tijdje moesten wachten. “Ja, how about nee.” zei hij. Ze trok even een wenkbrauw op. Wat? how about ja. “Ik denk dat ik dan wel een hele beurse kont krijg, als ik twaalf uur hier blijf zitten.” vervolgde hij. Ze lachte kort en heild haar hoofd scheef. “Ho ho, gaan we tegenstribbelen?” zei ze grappend. Hij mocht blij zijn dat ze het grapte want ja, ze had het ook kunnen menen.
Toen het wonder gebeurde dat ze zich verontschuldigde voor haar felle gedrag was hij er oke mee. Met dat ze zichzelf was. Iets wat ze wel kon respecteren. Aurélia was gaan liggen en keek gewoon naar de lucht boven haar. Ze vroeg of hij ook weg ging. Omdat alle andere mensen op het strand al weg waren. Aurélia zelf kon hier nog uren zitten. Ze kreeg het meestal toch niet koud. In een weeshuis waar negen van de tien keer de kachel het niet deed was ze er wel aan gewend geraakt. “Maar ik ben niet echt gekleed voor de kou die een avond met zich mee kan brengen.” zei hij. Oke dat was duidelijk. Aurélia ging ook niet de hele nacht hier blijven. “By the way, ik zat hier eerder, dus als er iemand eerder weg zou gaan, zou jij het wel zijn.” zei hij wat speelser. Aurélia kwam wat omhoog en leunde op haar ellebogen. “Ga je me nu wegsturen?” vroeg ze met een grijnsje. “Pas maar op want ik gooi je zo in het water” zei ze als kleine bedreiging.
Waardoor ze even op een idee kwam. Ze hield haar hand boven het water en haalde er met telekinese een klein beetje water uit. Ze liet het in een bol naar boven zweven en hield het boven haar hand terwijl ze weer overeind ging zitten. Ze maakte een snelle gooi beweging naar Raphael toe maar stopte het voor zijn gezicht om hem te laten schrikken.
Onderwerp: Re: Break the mould do mei 07, 2015 11:19 pm
Ja zijn antwoord was eens niet meegaand geweest, dat kon hij ook nog eens! “Ho ho, gaan we tegenstribbelen?” Zei ze nadat ze even kort gelachen had. Dat lachen zorgde ervoor dat hij nog wat rustig bleef, want zodra ze een doodserieuze uitdrukking op haar gezicht zou hebben, kon hij beter gaan rennen. “Nou, ik noem het .. niet graag in het koude water dobberen.” Oh wat een engeltje was hij toch!
Ze kwam half overeind nu en hij voelde dat haar blik op hem gericht was. Had hij iets fouts gezegd ofzo? “Ga je me nu wegsturen?” Vooralsnog klonk ze niet echt boos, meer gespeeld, grappig. De route van hem naar het koude water onder hem leek dus ook nog lang. Met een brede glimlach haalde hij zijn schouders op. “Pas maar op want ik gooi je zo in het water” Daar kwam haar vaak gebruikte dreigement weer! “Dat zei ik niet,” Hij wendde zijn hoofd iets in haar richting, zijn blauwe ogen fonkelden vrolijk. “Ik zei alleen dat ik hier eerder zat en dus zou dit eerder mijn plek zijn dan die van jou.” Niet dat hij deze steiger claimde, nee, hij zou net zo goed kunnen genieten van het uitzicht op een andere steiger, maar hij zou niet weggaan als iemand dat zou zeggen! “Maar hey, dat betekent niet dat jij hier niet mag zitten hoor, dat mag wel van mij.” Hij vervolgde die uitspreek met een knipoog. Er kwam alleen maar bullshit uit zijn mond, maar dat gebeurde eenmaal als hij zich op zijn gemak voelde.
Maar het volgende deed hem schrikken en dat was precies haar bedoeling geweest. De jongen zag vanuit zijn ooghoek iets glanzends bewegen en merkte op dat het water was. Water dat omhoog bewoog in plaats van naar beneden viel. Oh, dat was misschien een van haar mutaties, dat, of de wereld was nu aan het vergaan. Dat laatste streepte hij maar weg. De blob van water bleef wat stilhangen boven haar hand en plots werd er een beweging in zijn richting gemaakt. De jongen wist dat hij nooit snel genoeg zou kunnen zijn om zijn hand voor zijn gezicht te houden, dus draaide hij zijn hoofd en kneep zijn ogen dicht. Toen de –splash- echter uitbleef opende hij voorzichtig een van zijn ogen en zag het water een centimeter of wat bij zijn wang zweven. “Oh haha,” Lachte hij sarcastisch. “Ik ga helemaal stuk nu zeg!” Bij het horen van zijn stem snortte hij wel kort.
