Open - Let's take a break.

Met het plateau in één hand en zijn geleidestok in de andere stond hij aan te schuiven in het cafetaria waar het veel te druk was. Het lawaai probeerde hij zo goed mogelijk buiten te sluiten en het lukte hem aardig goed. Wanneer iemand hem zou aanspreken negeerde hij het waardoor sommige misschien dachten dat hij ook al doof was. Nee, dat was hij nog net niet, maar dat ging nog komen als hij nog lang in het cafetaria zou blijven staan. Het was dat Lawrence ook moest eten, al vroeg hij zich af hoeveel hij binnen zou krijgen. Zijn nek zag er niet lief uit. Hij zag het misschien zelf niet, maar hij voelde het wel. Waarschijnlijk had zijn nek een mooi rode kleur met paarse en blauwe stukken in. Dat kreeg je er nu eenmaal van als je problemen zocht met de verkeerde mensen.
Het viel wel mee dat het eten hem totaal niet aanstond. Hij had over sommige zaken gevraagd wat het was, maar niks klonk of rook echt lekker. Wat er op zijn bord lag was iets van vlees met puree, want dat laatste zou hij misschien toch nog binnen krijgen al stond het vlees hem meer aan.

In een school had je altijd verschillende mensen, en zeker tijdens het eten. Je had de personen die nog respect voor je hadden en je niet gewoon omver liepen en dan had je de hongerige wolven die alles deden om zo snel eten te hebben. Over wolven gesproken, hij had nog steeds beetwonden van een wolf over zijn lichaam verspreid. Wat een fantastische eerste weken dat het voor Lawrence ook waren geweest.
Ergens was het een wonder wanneer dat hij aan een tafel geraakten met alles nog op zijn plateau. Zonder er verder bij na te denken zetten hij het plateau op de tafel en nam hij zelf plaats op de stoel. Lawrence vouwde zijn witte stok op om die op tafel te leggen en nadien zijn bestek te nemen, enkel om dan in zijn eten te prikken.
Voor dat hij was gaan zitten had hij niet eens gecheckt of er al iemand aan tafel zat. Hij was gewoon gaan zitten omdat hij niet verder de kantine in wilde wandelen. Uiteindelijk bracht hij de vork naar zijn mond om een hap van de puree te nemen. Mooi, dat kreeg hij al binnen.

OOC | Open for everyone ^^

Lawrence had echt niet opgelet wanneer dat hij zich neerzetten. Het maakten hem niet veel uit of er al iemand aan de tafel zat of niet. In eerste instantie was hij er toch niet om mensen te storen of een babbel aan te gaan. Hij hield zich bezig met zijn eigen zaken en anderen met hun zaken. Dan konden er ook geen problemen gaan ontstaan en waren beide partijen tevreden.

Er had dus wel degelijk iemand aan de tafel gezeten. Een mannenstem bereikten zijn oren met de geweldige opmerking dat hij dacht dat Lawrence het eten weer zou gaan uitspugen. De persoon had de opmerking net gemaakt wanneer hij een andere hap wilde nemen maar hij staakte zijn actie waardoor hij daar even zat met zijn mond open en de vork ervoor. De vork legde hij vervolgens weer neer op zijn bord, en ergens was de drang groot om het bord ook weg te schuiven. ‘Ik probeer niet zo veel op de smaak te letten,’ wat niet het makkelijkste ooit was. Ook zijn tong was een heel stuk gevoeliger voor smaken waardoor alles voor hem nog sterker smaakten dan voor anderen. ‘Maar bedankt om me eraan te doen herinneren,’ zei hij met een kleine niet gemeende glimlach. Toch nam hij vervolgens een hap, weer van de puree die op zijn bord lag. Je moest iets eten.
De andere was echter duidelijk niet gedaan met spreken, want het duurde niet lang voor dat hij zich voorstelde als Braden. ‘Lawrence, aangenaam.’ Lawrence had besloten de andere toch een kans te geven. Hij klonk niet verkeerd en wie weet was hij wel iemand aardig tegen gekomen. Er werd nog gevraagd of dat hij gevochten had. Daar had hij in ieder geval al één antwoord, het was nog zichtbaar. ‘Nee hoor, gewoon tegen een paal gelopen,’ zei hij sarcastisch, maar daarom niet op een onvriendelijke toon. ‘Laten we zeggen dat het gevechtje wat uit de hand was gelopen,’ zei Lawrence om het nog zacht uit te drukken.
Een grinnik verliet dan toch zijn mond en een glimlach kwam op zijn gezicht wanneer hij de jongen hoorde. Hij moest vast geproefd hebben van iets op zijn bord. ‘Ik neem aan dat het niet lekker was?’ zei hij. Het was een grappige reactie geweest, en je kon ook aan Lawrence zijn stem horen wat hij ervan vond. Misschien moest hij ook maar informeren naar wat de andere net had gegeten, dat wist hij dat hij het alvast niet moest proberen.

Door zijn nogal sarcastische opmerkingen wist Lawrence dat hij de verkeerde indruk naliet, maar neigde hij nu eenmaal te reageren als hij in eerste instantie niet wilde spreken. Al helemaal niet als er opmerkingen gemaakt werden als toen. Hij had er uiteindelijk toch voor gekozen om anders te gaan reageren, en dat zorgde ervoor dat hij ook geen slechte reacties kreeg van de andere. Het kon zelfs nog aangenaam worden. Eigenlijk begon dat vooral toen de andere proefde van zijn eten en al snel tot de conclusie kwam dat het niet te eten was, of het vlees was toch te eten. ‘Dat word een puree dieet voor mij dan,’ zei Lawrence met een kleine glimlach. Zijn vork gebruikten hij om het vlees dat op zijn bord lag uit de weg te schuiven.
Ondertussen was Braden met van alles en nog wat bezig maar Lawrence had geen idee wat hij aan het doen was. Het was vast niet zo belangrijk, anders had hij wel inlichtingen gekregen. De nieuwsgierigheid was er echter wel, maar hij had gewoon geen zin om te gaan vragen wat er was, dus zweeg hij gewoon en at hij zijn puree maar op.

Braden was zelf ook nieuw op de school en er werd aan Lawrence gevraagd of dat hij er al lang was. ‘Maar een paar weken, en wees blij dat je hier nog niemand kent, de meerderheid wil je waarschijnlijk niet eens kennen,’ zei Lawrence. Of misschien was de jongen een alleman vriend en kwam hij met iedereen overeen. Dat zou pas een eigenschap zijn om jaloers op te zijn.
Wanneer dat een perzik aangeboden werd keek Lawrence even op. Hij had nee willen zeggen maar de andere persoon was sneller geweest. Braden was al in actie geschoten en aan zijn woorden te horen had hij zus het stuk fruit bij hem neergelegd. Er werd zelfs bijgezegd waar dat hij de perzik zou kunnen vinden. ‘Bedankt, maar ik ben niet zo’n fruit persoon,’ zei Lawrence. Hij at niet graag fruit en ook groten was niet zijn favoriete eten. Als het kon zou hij het liefst gewoon op vlees leven en ook enkel maar op vlees. Alleen niet op het vlees dat de school serveerde want dat was die dag blijkbaar niet te eten. Met zijn rechter hand taste hij dan ook naar de perzik die hij vlotjes vond om die met een zachte tik terug naar de andere toe te rollen.
Lawrence kon zichzelf wel een schouderklopje geven, want hij vond dat hij goed bezig was met het laten tonen van zijn aardige kant.

Konden alle mensen maar zijn zoals de persoon voor hem. Niet arrogant, niet gemeen of al te sarcastisch. Het zorgde voor een veel positiever effect bij Lawrence. Ook voor de jongen was het veel aangenamer. Braden zei zelfs dat er inderdaad types rond liepen die hij liefst niet wilde tegenkomen. Daar besloot Lawrence niet op te reageren, want wie weet behoorde hij ooit tot die mensen. Zoals hij vrienden kon maken.  ‘Niet echt,’ zei hij eerlijk wanneer de andere de veronderstelling maakten dat hij niet de fruit persoon was.
Uiteindelijk vroeg de jongen achter het gevecht, en zei hij dat hij de wonden misschien kon helen. Het was dat Lawrence er net op wilde antwoorden wanneer er een vrij interessant geluid te horen was, dat meteen iets over de andere persoon prijs gaf. Het was duidelijk het geluid van veren die over elkaar heen gleden wanneer een vogel zijn vleugels spreiden. Braden had dus vleugels, en iemand was er blijkbaar op gaan staan. Lawrence zijn vermoedens werden ook vastgesteld wanneer de andere zei dat iemand op zijn vleugels was gaan staan. ‘Auwsh.’ Lawrence kon wel begrijpen dat het iets was dat pijn moest doen. Zeer veel zeer.  

Daar kwam het lastige onderwerp, het gevecht en of hij er wat over wilde vertellen. Ach, waarom ook niet. Het was niet dat hij echt wist waarom dar hij het zou vertellen, maar ze zeiden dat het hielp om over je problemen te vertellen, dus waarom niet? ‘Maar ik kwam dus iemand terug tegen waarvan de eerste ontmoeting niet bepaald een succes was en de tweede keer ging het helemaal verkeerd. Zoals je wel kan zien,’ en Lawrence gebaarde even naar zijn hals. ‘We kwamen in een gevecht, maar niet dat we elkaar verrot wilde slaan, het was soort van vriendschappelijk. Die kerel had ook een soort roedel wolven en uiteraard moest één van die beesten ertussen komen,’ zei Lawrence met een zucht. Ondanks alles, en ondanks dat hij die kerel niet mocht had hij toch spijt van zijn acties. Hij had nooit gewild dat zo iets was gebeurd, maar sommige zaken hield je gewoon niet tegen. Dat had je nu eenmaal als je moest leven als een half monster, want dat deel van hem vond het totaal niet erg. ‘Zonder ik het eigenlijk zo bedoelde beet ik dat beest, en mijn tanden zijn giftig en dodelijk. Daarom dat meneer mijn keel dicht kneep omdat hij een tegengif wilde,’ eindigde hij schouderophalend. Lawrence was niet trots op zijn acties, maar hij kon er toch niks meer aan veranderen, dus waarom verzwijgen?
Braden had het echter ook nog gehad over genezen. Hij zou de wonde kunnen genezen en daar zou hij geen nee tegen zeggen. Wonden genazen bij hem iets sneller, maar ook de beetwonden op zijn schouder had hij nog. Als hij de andere kon geloven zou hij er vanaf kunnen zijn, en het werd alleen maar interessanter wanneer dat de andere begon over zijn ogen. ‘Ik had het mezelf aangedaan,’ zei hij even snel om daarvan af te zijn, voornamelijk omdat hij aan het nadenken was over het terug kunnen zien. ‘Maar genezen hé?’ Iets in hem schreeuwde om het uit te proberen. Het wilde zijn zicht terug, maar het was niet alleen maar om te kijken, dat was maar bijzaak. ‘Nu dat zou interessant zijn,’ gaf hij bedenkelijk toe. Wie weet wat voor een fiasco dat teweeg zou brengen als hij ineens weer zou kunnen zien, en hij mensen met een simpele blik zou kunnen doden. Van het ene moment op het andere zou hij weer het dodelijke wezen kunnen zijn dat hij ooit was. Oja, en hij zou de vleugels kunnen zien van Braden over hem.
Eigenlijk zou hij het niet eens mogen overwegen. Het was een gedachten die hij van zichzelf moest afzetten maar dat gevoel in hem was gewoon sterker. ‘Vertel eens wat meer over dat genezen van je?’ vroeg Lawrence met een glimlach. Domme idioot. Waar was hij nu ook weer mee bezig?  

Braden vroeg of dat de wolven weerwolven waren, maar daarop moest Lawrence zijn hoofd schudden. ‘Dat waren ze niet,’ zei hij dan ook. ‘Ik dacht eerst dat het misschien gewoon schimmen waren die de persoon kon doen verschijnen, maar dat leek dus niet het geval te zijn. Volgens mij waren het gewoon echte wolven die de persoon kon doen verdwijnen en verschijnen,’ legde Lawrence uit voor zover hij wist hoe het eraan toe ging. De mutatie van die persoon was hem nog steeds een raadsel en hij snapte er maar zeer weinig van. ‘Maar ik vermoed dus dat hun roedel een wolf armer is,’ sprak hij totaal niet trots. Als dat het geval was, en hij kwam die jongen weer tegen ging het vast weer heel gezellig aflopen.

Wanneer dat Lawrence enkele jaren geleden besloten had om zijn ogen te beschadigen was het misschien een impulsieve actie zijn geweest. Er kwam toen ook nog eens dat schuldgevoel bij kijken doordat hij de oorzaak was van zijn zus haar dood, en dat alles had voor zijn actie gezorgd. Toen leek het hem de juiste oplossing, en Lawrence had ook nooit echt nagedacht over andere opties. ‘Mijn mutatie had er inderdaad mee te maken, maar of ik echt een goede reden had? Er waren misschien betere oplossingen geweest,’ bekende de jongen. Hij had er nooit echt bij stil gestaan of verder over nagedacht. Toch niet tot aan dat gesprek.
Braden sprak echter verder over wat hij kon en als wat hij zichzelf beschouwde. Hij zou een soort gevechtsengel zijn, en dat verklaarde meteen de vleugels. Er kwam ook nog meer informatie over het helen wat gebeurde via een nogal aparte manier, bloedcontact was namelijk nodig. ‘Dat zijn details die je er maar bij moet nemen,’ sprak Lawrence nog. Hij had er goede hoop bij, maar toch verdween die hoop bijna meteen.

En daar zonk de hoop hem in de schoenen. Het was nu niet zo dat hij een mutatie had die dat levens zou gaan redden, of één waarmee je iemand zou kunnen genezen of die je voor het goede echt kon gebruiken. Uiteraard kon hij dankzij zijn massieve grootte dan wel mensen beter beschermen. Eerlijk is eerlijk, Lawrence wist niet goed of hij het moest bestempelen als duister. ‘Weet je genoeg als ik zeg dat ik een shapeshifter ben en in een Basilisk kan transformeren?’ vroeg hij met een zachte zucht aan de andere. Wist Lawrence veel wat de mutatie van Braden beschouwde als goed en duister. Al bij al was hij namelijk maar een shapeshifter met een wat aparte vorm.
Weer kwam de andere in actie, maar die keer had hij het tegen enkele andere mensen. Waar het ineens vandaan kwam was voor Lawrence een raadsel. Hij had zich niet echt gefocust om zijn omgeving en wat er allemaal gebeurde en werd gezegd. Het gelach van anderen was wel te lachen, maar stopten abrupt weer. ‘Is er wat?’ vroeg Lawrence dan ook.
De jongen maakten ook een zuchtende opmerking, maar ook toen had Lawrence geen idee wat er juist was, dat kwam pas wanneer de andere uitlegde dat zijn veren uit vielen. ‘Dat moet ook niet prettig zijn,’ vermoede Lawrence. Stel je voor dat je heel de dag door veren zou verspreiden. Dat was echter niet waar hij vooral over aan het nadenken was. Door het offer van de anderen drong het pas echt tot hem door hoeveel hij miste en niet wist omdat hij het simpel weg niet zag. Die keer dat hij iemand betrapte in het kantoor van het schoolhoofd en Lawrence niet wist wat die daar aan het doen was. Dan niet te vergeten die dag, er was genoeg gebeurd zonder dat hij echt doorhad wat er gebeurde. Hij hoorden enkel de andere lachen, kwaad reageren of tekenen van pijn vertonen maar hij wist er nooit echt het fijne van.

De klank in de andere zijn stem was Lawrence niet ontgaan, maar hij kon het hem uiteraard ook niet kwalijk nemen. ‘Ja, ik had de keuzen gemaakt toen ik mijn zus had vermoord,’ vervolgde hij nog en ondanks dat hij toch niks zou zien, keek hij de andere niet aan, maar was zijn blik eerder gericht op zijn handen.
De andere legde ondertussen uit dat het wel zou moeten kunnen. Braden zou hem inderdaad kunnen genezen en ervoor kunnen zorgen dat hij ook echt weer zou kunnen zien. Volgens hem zou hij gewoon een shape shifter zijn, en ondanks dat het een Basilisk was zou het hem niet meteen duister of slecht moeten maken. Een kleine glimlach kwam wel op zijn gezicht, maar hij ging niet meteen over op het geven van antwoord, in plaats daarvan begon hij over de andere groep.

Dus de groep had zitten lachen om hem, maar op dat moment deed het hem vrij weinig vast ook omdat hij rustiger was als normaal. Zijn hoofd draaide hij wel even in de richting van de groep. ‘Als ze zo graag iets willen zeggen over mij moeten ze het maar in mijn gezicht komen zeggen,’ zei Lawrence luid genoeg zodat ze het zouden kunnen horen. ‘Zo gaat het nog klinken alsof ik een body guard bij me heb,’ zei hij glimlachend wanneer dat hij hoofdschuddend terug weg keek. Het moest vast leuk zijn om de blinde uit te lachen. Als ze beter wiste dan hadden ze het misschien niet gedaan, op slechtere dagen had hij zich er misschien wel mee gemoeid.
De opmerking van Braden over zijn vleugels en hoe hij zich een kip voelde maakten de glimlach enkel groter en hij moest even grinniken. ‘Ze zouden je zo in de soep kunnen gooien,’ grapte hij. Lawrence moest toegeven dat hij blij was dat hij niet met vleugels moest rondlopen. Hoe gaaf dat het misschien wel niet zou zijn, het bracht ook weer zijn eigen problemen met zich mee. Sowieso dat hij iedere vaas zou omstoten doordat een vleugel er per ongeluk tegen aan zou komen. Dat zou nog wat typisch zijn. ‘Maar dat harnas van je, wat voor nut heeft het?’ Lawrence kon zich er niet echt een beeld bij bedenken, of toch geen echt nut. Misschien was het wel echt een soort van ridder harnas.
Toen kwam toch terug de vraag waar Braden eigenlijk wel antwoord op moest hebben. ‘Het zou wel awesome zijn om terug iets te kunnen zien, maar of het wel een goed idee is betwijfel ik,’ beaamde hij. Lawrence mocht echter niet vergeten wat er nog allemaal bij zou komen kijken. Hij zou alles kunnen zien, maar hij zou ook ineens weer een heel stuk dodelijker worden. Eén blik zou weer genoeg zijn om iemand te kunnen doden. Als hij egoïstisch zou zijn en enkel aan zichzelf zou denken dan zou hij sowieso het aanbod aannemen. Zijn geleidestok die hij vast had klapte hij enkele keren open en weer dicht, en dat herhaalde hij enkele keren, gewoon omdat hij aan het nadenken was. ‘Als we het zouden doen, dan in ieder geval niet hier,’ en dan was het niet enkel omdat het er vreemd uit zou zien, maar om de levens die hij zou kunnen afnemen in een kantine vol met mensen.

Onbewust kwam er toch een glimlach op zijn gezicht wanneer de andere zei dat hij voor vrienden op kwam. Die dag was op het moment toch al veel positiever afgelopen dan zijn vorige ontmoeting met iemand. Echter besloot hij om er niet verder op in te gaan. Veel meer kon daar ook niet op gezegd worden.
Lawrence had gevraagd om verduidelijking over het harnas dat de andere normaal droeg voor zijn vleugels. Het was niet wat de jongen in gedachten had gehad, maar het diende enkel om ze bij elkaar te kunnen houden. Uiteindelijk begon de andere er ook over dat hij zijn mutatie niet kon verbergen, en dat deed Lawrence zijn wenkbrauwen optrekken. ‘Waarom zou je het willen verbergen?’ vroeg Lawrence wat verrast.  

Blijkbaar had hij de andere weten te verwarren met zijn woorden, maar dat kwam omdat Lawrence het zelf ook niet wist. Terwijl dat hij zijn eigen gedachten op een rijtje probeerde te zetten en luisterde naar de stem van de anderen was hij met de geleide aan het spelen, blijkbaar tot de ergernis van de andere. Zijn stok werd ineens uit zijn handen gegrepen. Het liet hem even licht schrikken, en niet goed wetend wat hij met zijn handen moest doen legde hij die voor zich neer op tafel terwijl dat hij verder luisterde naar wat Braden aan het vertellen was. Je zou het bijna kunnen opvatten als een preek, maar de intonatie klopte daarvoor niet.
Het zou beter zijn om gevaar te kunnen zien. Zou het? Goed, Lawrence zou dan beter kunnen inschatten wanneer er wat op hem afkwam, maar het zou hem daarbij een pak gevaarlijker maken. Het zou inderdaad ook mogelijk zijn om een bril te dragen, maar zelfs dan kon iemand sterven. Er moest maar iemand langs komen op het verkeerde moment op de verkeerde plek.
Uiteindelijk werd zijn stok terug gegeven, maar hij nam die niet meteen vast. Er werd nog wat gezegd over zijn zus en dat was wanneer dat hij terug even op ‘keek’. Braden vertelde ondertussen dat hij naar buiten ging. De jongen volgde echter niet meteen maar bleef zitten.

Braden moest vast al de kantine uit zijn wanneer dat Lawrence toch besloot om te volgen. Zijn dienblad liet hij gewoon op de tafel staan, iemand anders zou het achteraf wel opruimen ook al was het zijn taak. Moeilijk was de andere in ieder geval niet te vinden, dus het duurde niet bijzonder lang wanneer hij de andere weer had weten in te halen.
‘Vergis je niet, ik zie meer dan je zou denken,’ zei Lawrence wanneer dat hij weer naast de andere persoon kwam wandelen. Als hij zich concentreerde kon hij gerust erachter komen wat er allemaal in zijn omgeving gebeurde.
Braden had het ook gehad over het trainen van zijn ogen, of het dragen van een speciale bril. Dan zou het toch het dragen van een bril worden. ‘Trainen zal niet gaan, want ik ben voor negenennegentig procent zeker dat er geen aan uit knop is, net zoals ik deze ook niet zou kunnen inkorten,’ zei Lawrence, ondertussen drukte hij met zijn duim zijn bovenlip wat omhoog zodat ook zijn lange en scherpe hoektanden zichtbaar werden. Hoe dat hij het wist dat hij het niet aan uit zou kunnen zetten wist hij niet precies, maar toch was het zo. Net zoals dat Braden zijn vleugels niet kon laten verdwijnen op commando kon Lawrence zijn dodelijke blik niet uitzetten. In zijn geval konden blikken nu eens echt doden.
Zijn lip liet hij maar weer eens los. ‘Zoals ik echter eerder zei, we doen het niet hier of ergens waar er veel volk is,’ ging hij verder. Voor hetzelfde geld keek hij per ongeluk toch iemand aan, en die persoon was dan ten dode opgeschreven. ‘Als je het daarmee eens bent kunnen we ermee doorgaan.’ Zijn blik was niet meteen op de andere gericht, maar het was alsof dat hij gewoon voor zich uit aan het staren was. Wat kon er ook mis gaan? Ahum. Verkeerde vraag.



OOC : Ik was er over aan het denken om het genezen niet te laten werken, dat ze het wel proberen maar dat het dus niet werkt ^^

Zijn hoektanden waren om het kort te zeggen misschien het gevaarlijkste dat hij nog had. Zowel in menselijke vorm als in Basilisk vorm waren ze doden. Eén beet zou volstaan om iemand te doden, en dan most het zelfs niet eens diep zijn. 'In mijn andere vorm zijn ze enkel groter, maar het gif blijft,’ zei Lawrence. Vaak gebeurde het echter niet dat hij zijn Basilisk vorm aannam, sinds hij op het eiland was aangekomen heeft hij ervoor kunnen zorgen dat het zelfs niet gebeurd was. Meestal als hij toch transformeerde betekende dat niet veel goeds. ‘Je zal enkel wat sneller sterven,’ zei hij schouder ophalend. Als hij een persoon juist vast zou weten te pakken was die in één beet dood.
Lawrence had ondertussen ook de kans gekregen om over het voorstel na te denken en hij ging erop in. Hij was zich ervan bewust dat hij weer beter moest gaan opletten als hij eenmaal weer kon zien, maar dat nam hij er wel bij. De mensen van de school zelf zouden het misschien niet fantastisch vinden als hij weer kon zien maar dat moesten ze er maar bij nemen. Ze konden er vast wel iets op verzinnen. Hij keek wel even verward op wanneer de andere in zijn oor fluisterde dat hij niet moest schrikken, en dat was net voor de andere hem vast nam en de lucht in ging.  Lawrence schrok toen wel degelijk, en hij vond het echt niks. Dan had hij het ook enkel maar over het vliegen. Nooit meer. Hij bleef wel mooi met zijn beide benen op de grond.

Eenmaal dat ze geland waren en hij de grond weer onder zijn voeten voelde zetten hij meteen enkele stappen van Braden weg. ‘Volgende keer zeg je even wat je van plan bent oké?’ zei Lawrence tegen de andere. Je kon echt zien dat hij zich totaal niet op zijn gemak had gevoeld, maar om dat wat te maskeren hing hij zijn kleren goed en streek hij die plat.
Terwijl dat Lawrence nog op zijn positieve aan het komen was begon de andere weer over zijn mutatie. Moest Lawrence toch ‘duister’ zijn dan zou het niet werken. Zelf was hij ervan overtuigd dat hij het niet was. Hij was ook niet volledig goed en een heilige ziel maar dat was niemand. Of hij maakten zichzelf toch wijs dat hij niet slecht was. Hoe dan ook, hij zou er op dat moment wel achter komen.
Lawrence zijn aandacht ging meteen naar Braden wanneer die zei, weliswaar met andere woorden, dat hij in zijn oog ging steken. Meende die kerel dat nu serieus? Ging hij echt...en daar was het antwoord. Hij hoorden nog zeggen dat het pijn zou doen en een glas werd duidelijk kapot geklopt, maar de steek kwam toch vrij onverwachts. Pijn was het enige wat hij op dat moment kon voelen en het enige waar hij aan dacht. Hij wist zelf niet eens of hij het uitschreeuwde of niet, maar het zou het niet verbazen moest het wel zo zijn. Vloekwoorden verlieten zijn mond, maar die waren niet in een normale mensentaal.
Wanneer dat ook nog eens het bloed van de andere erbij kwam kijken was hij al helemaal blij dat er niemand in de buurt was. Het voelde ongemakkelijk, en hij vond het absoluut niet leuk. Wanneer Braden eerder gezegd had dat hun bloed in contact moest komen had hij gedacht dat het ook gewoon van zijn arm mocht zijn maar duidelijk niet. Toch waren dat allemaal maar details, en was het achteraf de moeiten waard. Of dat was toch de bedoeling, want in werkelijkheid verbeterde er niks.

Het was alsof elk spiertje in zijn lichaam één voor één pijn begon te doen, en die pijn werd steeds harder. Eerst had hij gedacht dat het erbij hoorden, maar dat was niet zo. Braden was ook in actie. Hij kon de gespierde arm van de jongen weer om zijn lichaam voelen, en zijn maag draaide om wanneer ze weer de lucht in gingen. In vergelijking met wat hij voelde stelde het vliegen echter niks meer voor.
‘Ik had het moeten weten,’ kort lacht hij terwijl dat hij dat zei, maar het was niet de lach van iemand die blij was om iets, maar eerder van iemand die eindelijk tot het besef kwam dat het geen dat hij altijd ontkende toch de waarheid was. Het werd dan onderbroken doordat hij moest hoesten, maar dat kwam omdat hij bloed ophoesten. Dat niet alleen, ook voelde het aan alsof zijn ogen aan het verbranden waren in hun oogkassen.
Hij gaf het op en zou niet meer proberen te beweren dat hij geen monster was, want dat was toen wel bewezen. ‘Eens een monster altijd een monster,’ zijn stem klonk wat gebroken, maar dat kwam vooral door de pijn die hij voelde.


OOC : No worries, ik ben nooit aardig voor mijn chars xD