Open - Let's take a break.

Van zodra er na 5 tellen nog steeds niets gebeurde wist Braden dat er iets niet klopte en zijn vermoedden werd meteen bevestigd toen Lawrence het begon uit te schreeuwen van de pijn. En dook in elkaar. ‘Shit… Shit!!’ riep Braden die de jongen in zijn armen nam en naar de verpleging vloog. Hij duwde iedereen als het ware opzij die in de weg liep of zat en dacht maar aan één ding. Het leven van deze jonge mutant redden.

De jongen in zijn armen mompelde iets van dat hij het had moeten weten maar Braden antwoorde niet. Hij hield zijn blik recht voor zich gericht en vloog door de gangen van de school. Zijn vleugels vaak botsend tegen de muren omdat de gangen niet breed genoeg waren voor zijn gespreide vleugels. Alles viel om en mensen riepen kwaad maar het kon hem niets schelen. Hij zou het zichzelf niet vergeven dat hij iemand door zijn toedoen had laten sterven. Hij wou enkel helpen, en nu zat hij misschien in de problemen.

Lawrence was ondertussen al bloed aan het op hoesten. ‘Hou nog even vol Lawrence, blijf bij me,' fluisterde Braden de jongen in zijn armen toe, die steeds zwakker en zwakker begon te worden. Eindelijk had hij de ziekenboeg bereikt. Zonder te kloppen stormde hij de deur door en legde Lawrence op een van de legen bedden in de ruimte. ‘IK HEB HULP NODIG!!! NU METEEN!! Deze jongen is aan het sterven!’ Braden streek het haar van Braden uit zijn bebloede gezicht en keek hem aan. Wat had hij aangericht? De verple(e)g(st)ers liepen ondertussen de kamer binnen en renden meteen op Lawrence af. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg een van hen toen ze Lawrence zag.

‘Ik wou hem helen…’ zei Braden, ook al leek het daar waarschijnlijk allerminst op. ‘Ik wou mijn gave gebruiken om hem te genezen, maar daarom moet mijn bloed in contact komen met het zijne op de plek van zijn ergste wonde, Maar mijn kracht werkt niet op duistere mutanten maar hij is een shapeshifter dus ik dacht dat het wel zou lukken…’ Braden werd rood en zijn lichaam vulde zich met een enorm schuldgevoel en paniek. ‘Ga! Verlaat de kamer, je hebt genoeg gedaan.’ Zei de verpleegster. Braden deinsde achteruit en stapte de kamer uit met zijn blik bevestig op Lawrence op het bed. De deur werd gesloten en Lawrence verdween uit het zicht. Braden draaide zich om en liep naar de overkant van de hal. Waar hij zich tegen de muur onderuit liet zakken en zijn gezicht in zijn handen verborg en zachtjes begon te huilen. ‘Waarom moet dit nu weer gebeuren?’ Hij kon zichzelf wel tegen zijn hoofd slaan.

Seconden, minuten, uren gingen voorbij. Binnen hoorde hij allerlei geluiden maar hij zag niets. Het feit dat ze nog steeds bezig waren betekende dat Lawrence nog in leven was en dat het misschien toch nog goed kwam. Braden bleef zitten, met zijn blik op de deur gefixeerd. Na een hele lange tijd wachten ging deze eindelijk open.