Don't bend don't break.

Voor zijn eerste week was het inderdaad al spannend geweest. Dat kon niemand gaan ontkennen en Storm bevestigde het nog even. Het was toch iets waar Dalton om moest lachen. ‘Alsof je eerste dagen niet spannend genoeg zijn,’ sprak hij met een glimlach. Alles was al spannend genoeg geweest, maar er moest nog wat bovenop komen. Dat beloofde wat voor de rest van zijn tijd op Genosha, maar het was niet dat hij er tegenop zag. Hij vond het niet nadelig om op het eiland vast te zitten en keek ernaar uit wat hij allemaal ging leren, maar natuurlijk kwam er een hoop onzekerheid bij kijken. Dat kon niemand veranderen, toch niet direct.
Voor Storm was het avontuur net wat teveel van het goede en instemmend knikte Dalton. ‘Daar ben ik het helemaal met je een,’ zei de jongen.

Ondanks Dalton niet veel wist van zijn kamergenoot, was het inderdaad goed om er één te hebben. Het kwam met een hoop gevaar, maar hij had de jongen al gewaarschuwd nooit het lichtje aan zijn bed uit te doen. Zolang dat werd nageleefd zat het goed. Verder kon hij niet klagen. Een kamergenoot zorgde ervoor dat je al zeker verplicht was om één iemand te kennen op het eiland. Het geluk was dat Cole dezelfde leeftijd had dus dat was ook nog een heel voordeel. Misschien als Dalton gewend was aan het eiland en wat op zijn gemak was, dat ze zelfs vrienden konden worden. Als Cole daartegen nog te maken wilde hebben met hem. Hij kon de jongen zijn woorden nog steeds goed horen in zijn hoofd. Ooit moest hij wel vertellen wat er met hem was. Hij MOEST het en dat stond hem niet aan.
Wanneer Dalton zei bij wie hij op de kamer lag, reageerde Storm een beetje vreemd. Het was het aanspannen van de spieren die hem waren opgevallen. Iemand ander zou het misschien niet zien, maar de jongen wel. ‘Uhm ja, waarschijnlijk,’ was het enige wat hij wist te antwoorden op wat Storm zij. De reactie van de jongen die naast hem liep, kon hij niet plaatsen. Dat was wat Dalton aan het twijfelen zetten, wat hem liet nadenken. Enkel kwam er geen enkele gedachten in zijn hoofd. Hij wist niet wat hij moest denken. Onbewust stak hij zijn handen in de zakken van zijn jas. ‘Ken je hem goed?’ Het was Dalton zijn beurt eens om op onderzoek uit te gaan. Hij wilde weten hoe het zat met de reactie van Storm en dat kon niet anders door ernaar te vragen. Zijn donkere ogen waren gericht op Storm zodat hij ieder detail zou kunnen zien. Dat was ineens ook Dalton zijn kans om misschien meer te weten te komen over zijn kamergenoot, zonder dat hij het direct moest vragen.

Zijn domme reactie over de speeltuin was niet onopgemerkt voorbij gegaan, maar hij trok toch even zijn mondhoek op. Nu was het in ieder geval duidelijk voor beide dat het een speeltuin was, daar was geen twijfel over mogelijk. ‘Ik ging vroeger wel vaker met mijn zusjes naar plekken als deze,’ zei hij nadenkend. De laatste keer dat hij die twee gezien had, was wanneer hij afscheid nam omdat hij op kamp vertrok. Het kamp was alles verkeerd liep en hij uiteindelijk eindigde op genosha. Sindsdien het kamp had hij niets meer gehoord van zijn familie. Misschien wisten ze niet eens waar dat Dalton was. Voor hetzelfde geld dachten ze dat hij dood was. Een ander kind was dood gevonden, door zijn schuld weliswaar, maar als hij nergens te bekennen was dachten ze misschien dat hij dood was. Of ze dachten dat hij juist de dader was. Misschien had hij daarom niets van hen gehoord. Hij was een moordenaar op de vlucht.
Terwijl dat Dalton diep in gedacht was, had zijn automatische piloot het overgenomen en was hij Storm gevolgd zonder dat hij het zelf doorhad. Wat moesten ze thuis wel niet denken van hem?

Dalton hoopte toch dat niet elke week zo avontuurlijk ging worden. Zo nu en dan was leuk, want het bracht wat spanning, maar hij wilde goede spanning. Voor dat alles in zijn leven veranderde, zicht hij vaak het avontuur op samen met zijn zusjes. Hij deed niets liever, maar natuurlijk was het net wat anders. Het was niet dat hij toen achterna werd gezeten door wilde honden.
Storm waarschuwde dat je niet elke dag achterna werd gezeten door honden en Dalton zuchten overdreven. ‘Wat jammer, dadelijk ga ik nog denken dat het hier saai is,’ zei hij geacteerd. ‘Misschien moet ik maar weer naar huis gaan, daar valt er nog wat te doen,’ ging hij zuchtend verder. Doordat hij zo hard overdreef, was het duidelijk dat hij het grappend bedoelde.


Dalton moest lachen wanneer hij hoorde dat de ontmoeting met Cole ook geen al te groot succes was geweest. Bijna alsof dat Storm zo’n ontmoetingen aantrok. ‘Misschien moet je dat op een T-shirt laten zetten, dan zijn mensen gewaarschuwd dat ze een avontuur kunnen verwachten,’ zei Dalton met een glimlach. Als het met Cole ook gelijkaardig was gebeurd, kon het best nog grappig zijn om er misschien eens wat over te zeggen. Dan konden de twee hun wilde avonturen met Storm vertellen. Eerlijk was eerlijk, hij was benieuwd wat de twee meegemaakt hadden.
De glimlach die Dalton op zijn gezicht had, verdween enkel bij de woorden van Storm. Dus ook Cole had een probleem? Daar had de jongen hem niets van verteld. Dat terwijl er verwacht werd van Dalton dat hij wel zomaar ging zeggen wat zijn probleem was. Maar misschien dat het niets voorstelde, al was het erg genoeg om hulp nodig te hebben van iemand anders. ‘Daar had hij me niks van verteld,’ zei hij met zijn kiezen op elkaar gedrukt. Vroeger had het hem niets uitgemaakt als hij het voor hem verzweeg en eigenlijk begreep hij niet eens waarom hij het lastig vond. Zelf had Dalton ook nog niet alles verteld, maar het feit dat Cole tegen hem had gezegd dat hij het ooit wel moest doen, zat hem tegen. Het was zelfs niet eens zo erg en toch...hij vond het niet aangenaam. ‘Heeft hij soms problemen met zijn vakken op school?’ vroeg hij vervolgens en hij keek opzij naar Storm. Het was een onschuldige vraag, die zo niet was bedoeld. Als het daar niet mee te maken had, wist hij al veel meer. Je had pas hulp nodig met problemen als het iets groot was of toch zeker iets belangrijk.


Omdat hij sowieso al in gedachten verzonken was, had hij niet door dat hij gewoon blindelings volgde. ‘Jongere zusjes,’ reageerde hij op een dromerige toon. Hij ging zijn familie een brief sturen, als dat mogelijk was. ‘Maar we zijn niet echt echt familie, als je ze ziet merk je het direct,’ begon Dalton. Hij hoopte door er gewoon over te praten, dat hij zich kon focussen op het goede. ‘Je zou het direct merken want ze hebben echt heel blond haar,’ zei hij met een glimlach. Ondanks dat Dalton qua uiterlijk niet in de familie had gepast, had hij zich nooit buitengesloten gevoeld. Hij vond het niet eens erg dat hij geadopteerd was en dat terwijl velen het er blijkbaar moeilijk mee hadden.  
‘Oudere broer zijn is zwaar werk,’ grapte Dalton aangezien dat hij niet de enige was die de oudste was.

Soms gebeurde het dat Dalton niet reageerde zoals het hoorden. Zoals hij hoorde te reageren. Hij wist zelf niet waar het vandaan kwam, maar hij kon er weinig tegen doen. Wanneer dat ze begonnen over Cole, was dat wat er gebeurde. Het was voor Dalton alsof dat een andere karakter zijn eigen aan de kant schoof en het overnam. Zo gebeurde het wel vaker dat Dalton zichzelf niet meer herkende en dat maakten het allemaal heel beangstigend.


Dalton keek vanuit zijn ooghoeken naar Storm wanneer dat hij Cole aan het verdedigen was. Niet iets dat vreemd was, want die twee kende elkaar duidelijk al beter. Het was gewoon dat bij de jongen de onbekende frustratie weer naar boven kwam. Hij had er een hekel aan dat hij zich zo geërgerd voelde om iets dat hij al te goed begreep. ‘Ik was niet degene die zei dat hij het ooit wel moest vertellen,’ zei Dalton terwijl dat hij met zijn ogen rolde. Dat bleef echt het probleem dat hij met zich mee sleurde. Hij had het gevoel had dat hij bijna gedwongen werd om alles open en bloot te vertellen. Maar wat Storm zei begreep hij uiteraard wel. Het was gewoon...eigenlijk wist hij niet eens wat het was. Wat hij wel wist, was dat de hoofdpijn erger werd.
Omdat hij wilde weten wat het precies was met Cole, had hij een onschuldige vraag gesteld. Als je problemen had met school, kon dat helemaal geen kwaad. Er waren wel meerdere studenten die daar problemen mee zouden hebben. Niet iedereen was overal even goed in. Dat Storm niet antwoordde met een ‘ja’ en er een verhaal rond vertelde, liet enkel meer vragen opkomen. ‘Hm,’ reageerde hij enkel even kort. ‘Misschien moet ik dan ook zeggen dat hij het wel eens moet vertellen,’ mompelde Dalton geërgerd. Het was een heel andere toon waarop hij sprak dan normaal het geval was. Het was niet voor Dalton om op zo’n toon te spreken.
Even haalde Dalton diep adem en probeerde zijn emoties weer onder controle te krijgen. Zo hoorde hij niet te reageren. Dat was niet hoe hij erover dacht. Cole had het toen enkel verkeerd verwoord. Dat kon gebeuren.
‘Sorry,’ zei Dalton uiteindelijk zacht en zijn ogen waren op de grond gericht.


Gelukkig dat het niet heel de tijd over Cole bleef gaan en dat Dalton zichzelf toch wist te herpakken. Even had hij in de knoop gezeten met zijn gedachten over zijn familie, maar dat was normaal. Hij miste ze en hij wist niet wanneer hij ooit nog van hen ging horen. Misschien wel nooit meer. ‘Dan is ze gewoon een zus,’ sprak Dalton over het feit dat er bij Storm iemand was die meer daar was dan thuis. Vervolgens moest hij lachen en knikte hij enkele keren instemmend. ‘Dat is het verschrikkelijkste wat ze van je kunnen vragen,’ zei hij lachend.
Ondertussen was Storm de glijbaan opgeklommen en er langs de andere kant weer afgeklommen. Dalton daarentegen bleef staan waar dat hij stond en keek enkel toe. Hij wist zichzelf geen houding te geven en keek dus enkel maar toe.

Het was niet dat Dalton meteen iets tegen Cole had. De jongen was vriendelijk, had hem een rondleiding gegeven en hij kon met hem lachen. Het was enkel dat ene misverstand dat Dalton bleef achtervolgen. Enkel en alleen omdat het ging over iets heel persoonlijk. Dat was het enige. Dacht Dalton in elk geval toch. Na een tijd zou hij het vast wel kunnen vergeten, maar het zat nog te vers in zijn geheugen.


Daarom dat het ook een klein beetje verkeerd liep wanneer dat hij er met Storm over begon. Dalton zei dingen die hij absoluut niet wilde zeggen. Hij sprak kwaad over iemand, die hij nog maar net kende en waar hij vrienden mee wilde worden. Als hij Storm geloofd, zou hij uiteindelijk wel met Cole kunnen praten over zijn problemen als de twee elkaar vertrouwde. Dan zou hij ook weten wat de problemen van de andere waren, want dat wilde hij weten, ook al maakte het hem helemaal niets uit. Dalton wilde het weten en niet weten. Wie zou daar geen hoofdpijn van krijgen als je met zo een gedachten rond liep. ‘Je hebt vast wel gelijk.’
De sorry die dat hij had uitgesproken was niet enkel voor Storm geweest, maar ook tegen zichzelf. Hij had zichzelf gezegd dat hij niet mocht toegeven aan de onbekende emoties en toch deed hij het. Keer op keer deed hij het weer. Hij haalde bij de uitleg van Storm ook even zijn schouders op. ‘Yeah,’ was het korte antwoord dat hij erop gaf. Dat hij ook sorry tegen zichzelf gaf zou hij niet gaan uitleggen tegen de anderen, als hij dat deed, dan zou hij alles moeten gaan uitleggen en dat wilde hij absoluut niet. Zijn schouders liet hij wat hangen en zijn voet bewoog hij van voor naar achter, waarbij hij wat zand omhoog liet vliegen. ‘Cole was wel vriendelijk, ik weet niet waarom dat een paar woorden me zo...kwaad maken?’ legde hij dan toch even kort uit en daar trok hij één mondhoek bij op. ‘Problemen enzo waarschijnlijk,’ probeerde hij zo luchtig mogelijk te zeggen met een iets bredere glimlach. Dat was in elk geval wel de reden. Dalton was daar zeker van.


Eén jongen en twee meisjes, je zou denken dat het gegarandeerd ruzie was, maar Dalton had amper tot nooit ruzie gehad. Ze voelde elkaar alle drie goed aan en daarom dat ze waarschijnlijk nog nooit echte ruzie hadden gehad. ‘Dat is waar, zou niets liever hebben dan dat ik terug grote broer kan spelen,’ zei hij lachend, maar het had iets eenzaam, gewoon omdat hij de tweeling echt wel miste.
Wanneer dat Storm zijn gsm uit zijn broekzak nam keek hij gelijk op. ‘Veel succes in dat geval,’ sprak hij tegen Storm. Hij had namelijk nog steeds de bloedvlek op zijn kleding zitten. Enkel moest hij vervolgens wel grinniken om de opmerking. ‘Ik heb genoeg geblaf gehoord voor een hele week,’ zei hij weer vrolijker.