Onderwerp: Re: Don't bend don't break. ma okt 10, 2016 9:16 pm
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Dalton worstelde echt met zichzelf wanneer dat hij een beetje controle wist te krijgen over de hond. Een deel vond het geweldig en een deel niet. Hij wist enkel niet meer naar welk deel hij moest luisteren, wat hij effectief voelde wanneer dat hij naar de hond keek. Het was één van die momenten dat hij het gevoel had dat hij zichzelf verloor en niet meteen terug kon vinden. Alsof een geheel nieuw iemand controle wilde nemen, maar ook weer niet. Het was niet alsof iets zich probeerde op te dringen, maar meer alsof hij twee zaken tegelijkertijd voelde die totaal tegenstrijdig waren. Het was enkel wanneer dat de witte wolf in beeld kwam dat hij zichzelf weer terug vond. Dalton werd uit zijn gedachten terug getrokken wanneer het kleine gevecht ontstond. Zo kon je het eigenlijk niet eens noemen. Zo snel als dat het begonnen was, eindigde het ook weer met een grote wolf over de kleinere hond. Bij het zien van de vorm van de andere jongen wist Dalton wel ineens waarom de honden eerder zo gedaan hadden. Of hij ging er toch vanuit dat het kwam doordat hij eigenlijk een grote witte wolf was. Het was allemaal zeer indrukwekkend om te zien, maar toch wilde hij niet dat er verder nog iets gebeurde met de hond. Wat Dalton zelf ook was, de jongen wilde niet dat de hond harder dan nodig verwond werd. Hij zei dan ook tegen Storm dat het niet nodig was en dat het genoeg was. Voor even had hij ook zijn hand op de witte vacht willen leggen, maar hij wist snel genoeg terug te trekken. Dalton was het nog steeds niet gewoon dat hij iemand eigenlijk niet aan mocht raken. Het was niet aangenaam voor de anderen.
Gelukkig leek Storm nog bewust te zijn van wat hij deed, want met een knikje ging hij bij de hond vandaan richting zijn kleren. Nadien verdween hij even uit beeld, waardoor de jongen alleen achter bleef met de hond. Het dier bleef plat op de grond liggen. Om het dier zo te zien liggen, het was raar en Dalton voelde zich zelfs wat schuldig. Twijfelend wandelde hij weer dichter bij om voor de hond neer te hurken. Even verwachten hij dat de hond weer zou blaffen en grommen, maar in plaats daarvan bewoog hij wat van Dalton weg. Zacht beet hij op zijn lippen bij het zien van het beeld, maar hij gaf niet op. Hij wilde de hond gerust stellen, maar wist niet goed hoe dat hij het moest doen. Voorzichtig sterkte hij zijn hand uit naar de hond, om die voorzichtig op het hoofd te leggen. Gelijk begon de vacht zijn glas te verliezen en stukken vacht en vel begonnen te verdwijnen, alsof dat het er echt af viel. Voor het veel erger kon worden, trok de jongen zijn hand weer terug en stond hij snel weer recht om bij de hond weg te gaan. Zoals steeds herstelde de schade meteen weer en de hond leek het niet eens door te hebben gehad.
Wanneer hij ook weer op keek naar de plek waar Storm verdwenen was, kon hij de jongen juist weer zien aankomen. Hij was terug volledig aangekleed, maar er was toch wat bloed te zien. Dalton betrapte zich erop dat hij aan het staren was en keek snel naar ergens anders. Het enige waar hij - buiten Storm - naar kon kijken, was de hond. Kort knikte hij enkele keren wanneer dat er gevraagd werd of hij oké was. ‘Ja hoor, denk niet dat ik ergens bloed,’ zei hij. De val was niet zacht geweest, maar behalve een blauwe plek ging hij er niets aan over houden. Daarbij was het niet de eerste keer dat hij viel, hij kon het echt wel aan. Het was niet omdat hij jong was, dat hij het niet kon. Dalton had vaak genoeg in de bossen zitten spelen. ‘Gaan we hem naar de school brengen?’ vroeg hij aan Storm wanneer hij sprak over het opknappen van de hond. In dat geval moesten ze het dier eerst misschien naar de school dragen. Wie weet hoe gingen ze daar reageren als ze de hond zagen.
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. zo okt 16, 2016 12:49 pm
.Always live before you die.
Om Lupos net dat beetje extra macht te geven was als touwdansen, het was erop of eronder. Als de wolf het wilde kon hij zoveel meer nemen dan enkel de hond zijn leven, hij kon Dalton aanvallen, of de school gaan opzoeken in de hoop zijn grootste haat tegen te komen. Lupos kon winnen, als hij het wilde. Maar het feit dat hij amper een week achter volle maan was gaf genoeg zekerheid aan Storm om het te riskeren. Maar het maakte het niet minder rooskleurig. Elke keer hij een beetje controle gaf aan de wolf leek het alsof zijn bewustzijn werd overspoeld met haat, frustraties, hunkeringen naar vrijheid. Storm voelde zo sterk dat jachtinstinct dat hij altijd opnieuw bang werd voor waarheen het zou leiden. Ook in dat moment … het rode agressieve in de ogen van de witte wolf maskeerde de angst die Storm voelde diep vanbinnen. Hij was niet van tel nu, hij kon niet zeggen hoe hard Lupos kon bijten of wat hij zou doen eens hij de hond vast had gegrepen. Het enige menselijke dat hij kon doen was de opdracht geven de hond aan te vallen en daarna de opdracht geven om te stoppen. Dus het enige wat Lupos ervan weerhield om die herder niet dood te bijten was het feit dat hij niet menselijke was. En als Dalton in dat moment in zicht was gekomen … wel, niemand wist wat Lupos dan zou doen, maar het beeld dat Storm zich voorstelde was niet mooi.
Het voordeel van die witte wolf was het vlot heen en weer transformeren. Hij had geen pijn, hij voelde geen veranderingen in zijn lichaam. Het ene moment was hij wolf, het andere moment weer Storm. Maar iedere keer bezorgde terug transformeren hem huiveringen, huiveringen die hij wist te onderdrukken door al zijn focus te leggen op de herder en Dalton. Eerst Dalton zijn veiligheid en dan die van de herder. Het dier had geleerd … niet enkel van Storm en Lupos maar ook nog eens van Dalton. Dus ja … Storm was voorzichtiger met Dalton, niet zeker wat de jongen vertegenwoordigde. Wat hij wel wist was dat Lupos hem wilde leren kennen … domineren … neerhalen. En die gedachten waren genoeg om een zekere afstand te houden.
Hij was naar zijn eigen shirt aan het kijken, waardoor het bloed lichtelijk zichtbaar was. Het deed geen pijn … Storm zijn pijngrens was zoveel verschoven dat dit hem niets deed. Maar door naar zichzelf te kijken had hij niet gezien dat Dalton staarde, al was Lupos wel drie keer zo alert op de jongen. Het zou helen … net als altijd. Dus toen hij Dalton aan keek, staarde de jongen naar de hond. Storm is altijd een hondenliefhebber geweest, hij vond het verschrikkelijk om het dier daar zo te zien liggen, onderdanig, bang, gewond. Toen Dalton zei dat hij in orde was liet Storm zijn blik kort over hem heen glijden. ‘Zeker? Het was geen zachte val die je maakte. Ik breng jou liever eerst naar de ziekenzaal dan dat ik de hond herstel.’ Het klonk misschien grof maar het was de waarheid, Storm zorgde liever eerst voor Dalton dan voor de herder. Toen Dalton vroeg of ze de hond naar school zouden brengen keek Storm omhoog naar hem. ‘Ik weet niet of dat een goed idee is.’ Hij keek bedenkelijk weer naar de herder, aaide hem over zijn hoofd. Het leek alsof de herder het had geaccepteerd, alsof hij zowel Storm als Dalton als zijn meerdere had geaccepteerd. ‘Ze hebben in het gebouw tussen de paarden en de honden een kleine onderzoeksruimte voor de dieren, misschien kunnen we hem zelf oplappen?’ Stelde Storm voor, niet zeker of Dalton dat wilde. ‘Ik heb geen zin om het docenten uit te leggen, ik moet vaak al genoeg uitleggen.’ Gaf hij stilletjes toe. Hij streek een beetje van het haar van de herder opzij, om te kijken hoe diep de wonde was. Lupos had hem goed beet gehad, Storm zijn blik versomberde erdoor. Ze konden er maar beter werk van maken, voor de herder zou sterven of iemand hen zou zien. Twee dingen die Storm liefst van al wilde vermijden. Dus hij stak zijn armen onder de herder en tilde hem met gemak op, het dier jankte en Storm voelde alweer al dat schuldgevoel naar hem terug komen. Hij was nooit mogen buiten komen … dan was dit allemaal niet gebeurd. Zijn schuld, again …
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. zo okt 16, 2016 8:43 pm
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Voor de jongen was het zeer lastig dat hij zo iets zacht en knuffelbaar als de hond niet meer kon aanraken. Dat het enkel zorgde voor bederf, ook al verdween het weer. Enkel en alleen het zien van het effect was verschrikkelijk. Daarom durfde hij het dier enkel even aan te raken, wanneer Storm er niet bij was. De andere kon veranderen in een prachtige wolf, dan wilde je de verschrikkelijke krachten die je zelf had niet laten tonen. Het was ook niet vreemd dat Dalton weer afstand nam van de hond wanneer de andere weer terugkwam. De bloedvlek was hem direct opgevallen, maar het leek Storm niet te deren.
Dalton had gezegd dat het ging, maar Storm leek het niet meteen te geloven. Blijkbaar was de val hard geweest. Daarop haalde hij echter eerst alleen zijn schouders op. Maar dan zei de oudere jongen dat hij liefst hem eerst weg bracht naar de ziekenzaal en dan pas voor de hond zou zorgen. ‘Nee eerlijk, ik ben in orde,’ zei hij tegen de jongen. Hij kon begrijpen dat de andere misschien wat bezorgt was, maar zolang dat Dalton zelf nergens last van had was het goed. Dan zag hij er ook niet het probleem van in. Daarbij was het wel duidelijk dat de hond veel meer hulp nodig had. Die was er niet enkel vanaf gekomen met een paar kleine schrammen die niet eens bloede. ‘Hij heeft meer hulp nodig,’ en de kleine jongen wees naar de hond die nog steeds niet veel bewogen was. Dalton was er enkel niet over uit of dat het kwam omdat hij pijn had of gewoon door de angst. Geen van beide was goed. Natuurlijk stelde hij voor om de hond naar het schoolgebouw te brengen, maar hij wist niet zeker of dat het zo een goed idee was. Storm leek het in elk geval niet goed te vinden. Gewoon omdat hij niets wilde uitleggen, want dat zou hij al te vaak doen. ‘Ik kan ook zeggen dat het mijn schuld was? Dat vinden ze misschien minder erg,’ zei hij schouderophalend. Hij zat er in elk geval niets mee in om de schuld op hem te nemen. Het kwam vast ook deels door hem dus was niet geen volledige leugen.
In de buurt van het gebouw waar ze eerder waren geweest, zou er echter een speciale plek zijn waar ze gewonde dieren hielpen. Als die plek er was, kon het inderdaad werken en was het vast ook nog eens beter. Maar Dalton wist enkel niet hoe dat ze het voor elkaar gingen krijgen om de wonden te verzorgen. ‘Is goed,’ sprak hij enkel even kort en hij keek in de richting waar dat ze vandaan waren gekomen. Storm wist vast wel waar dat hij mee bezig was. Wanneer de hond een jank liet horen als die werd opgepakt, keek Dalton medelevend naar het dier. Hij vond het best erg dat het zo ver had moeten komen, maar er was weinig dat ze hadden kunnen doen. Het was ook zeer moeilijk om de schuld te geven aan één van de partijen. De hond had maar niet zo agressief moeten zijn, maar de jongens hadden het dier misschien gewoon niet moeten benaderen. Dalton zuchten enkel maar even kort en besloot het zo te laten. ‘Al enig idee hoe je het gaat helpen?’ vroeg hij aan de andere jongen. Ondertussen begon hij weer richting het Animal Shelter te wandelen. Hij was toch niet van plan om naar de ziekenzaal te gaan.
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. ma okt 31, 2016 1:11 pm
.Always live before you die.
Storm had nooit gedacht dat hij zijn mutatie zou moeten gebruiken voor iets zo instinctief als de agressie bij de herder. Maar hij deed het om Dalton te beschermen, hij was verplicht geweest om Lupos te gebruiken zodat Dalton veilig was. En dat maakte het hele beeld realistisch, dat zorgde ervoor dat Storm ging nadenken … wat als dit twee weken later was gebeurd? Het gaf hem het besef dat hij buiten volle maan veel meer controle over Lupos moest krijgen dan dat hij nu had. Want nu was het gevaar een hond en degene die hij moest beschermen Dalton, zelf als Lupos compleet zou overnemen, het was het leven van een hond. Ja het zou hem hartzeer doen. Maar was als de bedreiging een andere mutant was geweest … Lupos kon in die situatie niet compleet overnemen. Dus wat hier net was gebeurd bracht de realiteit zoveel dichter, hij moest intensief beginnen trainen. Niet voor Dalton alleen maar ook voor Denni en alle andere studenten op dit eiland. Hij moest het leren. En als hij naar Dalton keek dan wist hij dat het altijd een instinct van hem zou zijn om anderen veilig te houden en in dit geval had Lupos die veiligheid geboden, maar het kon evengoed helemaal anders zijn afgelopen.
En dat deeltje beschermende die hij had zorgde ervoor dat hij zich meer zorgen ging maken om Dalton dan om de hond. Ondanks dat hij geen overmatig bloed rook anders dan dat van zichzelf of de hond vroeg hij het alsnog eens. Dalton antwoord was oprecht, zijn hartslag was rustig, zijn gelaatsuitdrukkingen normaal dus knikte Storm enkel eventjes. En toen Dalton naar de hond verwees draaide Storm meteen zijn hoofd naar het dier … ja, hij was er erger aan toe. En hij wilde het niet uitleggen, hij had geen zin om te zeggen dat dit meer Lupos zijn invloed was dan die van Storm. Hij vond het al rampzalig enkel het idee dat hij dit aan Devon of Denni zou moeten uitleggen. Hij mocht geen risico’s nemen en hij had ze alsnog genomen om Dalton te beschermen.
Toen Dalton de schuld op zich wilde nemen schudde Storm gelijk zijn hoofd. ‘Nee,’ reageerde hij meteen. ‘dit ligt geheel aan mij, ik heb hem uitgedaagd, als we het moeten uitleggen dan neem ik het op mij.’ Hij keek de jongen kort aan, knikte kort zelfzeker. Ze hadden daar niet eens mogen zijn en het was Lupos die de reactie had uitgelokt … niet Dalton. Al was de jongen een reden genoeg voor Lupos om hem ook uit te dagen. Geen idee waarom maar ondanks dat Storm het jongetje wilde beschermen had Lupos hele andere instincten en plannen. Hij hief de hond op en wandelde met Dalton naast zich naar het gebouwtje. Iedere stap dichter was een stap dichter bij het besef hoe slecht dit kon uitgedraaid zijn en nog steeds kon uitdraaien, wat als de hond stierf? Bij de vraag keek Storm hem kort aan. ‘Als die wond te diep is denk ik dat we niet anders kunnen dan een professional erbij te halen. Maar ik denk eerst te ontsmetten,’ hij zuchtte en schudde kort zijn hoofd. ‘Geen idee.’ Prevelde hij uiteindelijk. Bij de deur bleef hij staan en duwde hem met zijn schouder open, binnen was het leeg, er was een tafel waar hij de hond oplegde. Storm keek kort naar zijn eigen bebloede kleren alvorens hij op zoek ging naar iets van water. Toen hij het vond vulde hij een kommetje en liep terug naar de tafel, de herder bleef hijgend liggen. ‘Het is toch al gestopt met bloeden.’ Merkte hij stilletjes op, dat betekende dat Lupos geen al te grote aders had geraakt. Het dier jankte toen Storm de wonde bestudeerde. ‘Misschien zoeken we toch beter iemand die kan helpen. Wat denk jij?’ Hij keek kort op naar Dalton. Verantwoordelijk zou zijn om iemand te gaan zoeken en Storm wilde liever niet dat de hond zou komen te sterven op deze tafel omdat hij niet wilde uitleggen hoe dit was kunnen gebeuren …
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. di nov 01, 2016 3:07 pm
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Ondanks de hond gewond was geraakt om het tot een einde te brengen, was Dalton blij dat de rust weer was teruggekeerd. Er was niets meer waar ze schrik van moesten hebben. Geen kwade honden meer waar je van weg moest rennen. Eigenlijk was het verschrikkelijk om te beseffen dat dieren zo tegen je deden. Het was niet dat Dalton er voor gekozen had of dat hij iets slecht van plan was met honden. Ze zeiden altijd dat die dieren de beste vrienden waren van een mens. Jammer genoeg merkte Dalton daar niet veel meer van en dat terwijl dat hij ooit echt van honden had gehouden. Nog steeds, maar dat was niet wederzijds.
Wanneer dat Storm erover begon dat het geheel zijn schuld was, keek Dalton opzij. Natuurlijk dacht de oudere jongen dat het enkel zijn schuld was, hij wist niet wat er allemaal in de andere om ging. Het was niet erg dat Storm het niet wist. Liefst van al wilde Dalton dat niemand er ooit echt vanaf wist. ‘Als jij het zegt,’ was dan ook het korte antwoord van hem. Misschien dat de honden nooit zo gek geworden waren als er maar één gevaar voor hun neus stond. Als het enkel Storm was, bleven ze vast blaffen in een poging hem weg te krijgen. Nog een extra gevaar had er enkel voor gezorgd dat de agressie ook nog eens een pak erger werd. Om een reden was het enkel aangenaam geweest om te zien hoe de honden reageerde. Aangenaam en tegelijkertijd vond hij het verschrikkelijk. Enkel wist Dalton niet hoe hij zich er echt bij voelde, beide gevoelens waren namelijk zo verschillend en tegendraads Ondertussen was Dalton Storm gevolgd naar het gebouw en hij keek op wanneer de andere weer sprak. ‘Dat lijkt me het beste,’ zei hij knikkend. Sowieso beschikte hij niets van helende krachten. Het was dus niet zo dat hij de hond had kunnen genezen van de wonden, enkel anderen konden dat doen.
Nadat Storm naar binnen was gewandeld, volgde ook de jongen en ging naast de tafel staan. Dalton keek wat verward op zodra dat er aan het gevraagd werd wat hij ervan dacht. Van wonden had hij zeker geen verstand. ‘Geen idee,’ reageerde Dalton meteen wanneer dat er aan het gevraagd werd of er nog professionele hulp bij moest komen. Hij was jong en zeker geen dokter. Het enige wat hij kon doen was uitgaan van wat hij zag, maar wist hij veel wat erg was en wat niet. ‘Als de bloeding gestopt is zal het vast wel goed zitten,’ opperde Dalton, maar hij had geen idee of dat zijn gedachtegang daarin klopte. ‘Misschien is hij enkel nog wat in shock?’ ging hij verder. Misschien als de twee grootste gevaren voor hem weg waren, dat het weer goed kwam? Het kon goed zijn dat de hond er enkel zo stil bij lag omdat hij niet durfde te bewegen. Dat hij schrik had voor wat er dan zou gebeuren. Daar kon Dalton wel in komen. Ze konden natuurlijk ook gewoon iemand gaan halen, maar dan moest je alles gaan uitleggen. Niet dat ze echt wat verkeerd hadden gedaan, buiten zichzelf beschermen. Daarbij konden ze nog steeds zeggen dat het kwam door een andere hond. De dieren speelde samen, dus dat was een optie.
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. wo nov 02, 2016 8:31 pm
.Always live before you die.
De hond woog niets in zijn armen … en nu hij het dier zo dicht bij zich had voelde hij medelijden opwellen. Ja, de herder had het allemaal zelf veroorzaakt maar het was ook een rechtvaardig instinctieve reactie geweest. Een reactie die logisch was, hij wilde zichzelf enkel beschermen tegen de wolf van Storm of zichzelf er boven zetten. Maar het was ook Storm zijn schuld, hij had daar niet zo lang mogen blijven. Al voelde het als niet helemaal zijn eigen schuld … Dalton was dan misschien een onschuldig jongetje, het droeg iets mee wat groter was, dat wist Lupos, dat wist de herder in zijn armen. Dat het een beet van Lupos kostte om het dier stil te krijgen was jammer maar nu voelde hij een zekere affectie voor de herder. Iets wat hem hier morgen terug zou krijgen, en de dag erna, de maand erna, om te kijken hoe hij het deed. En nu de rangorde definitief was opgeklaard tussen hen konden ze het misschien nog goed met elkaar gaan vinden. Maar daarvoor moest de hond het eerst overleven.
Maar de hele weg naar het gebouw maalde er iets in zijn achterhoofd. Hij was nooit het nieuwsgierige type, als iemand iets niet wilde zeggen dan was dat maar zo, hij zou er nooit druk achter zetten. Maar Lupos stond nog steeds in alle paraatheid achterin zijn bewustzijn en dat was niet voor de herder. Zijn zintuigen stonden gefixeerd op Dalton, alsof hij nog eentje wilde tonen wie de echte alpha was van de groep. Je kon het niet zien aan Storm, dat hij er ergens een probleem om had … wat het eigenlijk niet was. Het was meer, onrust, ongemak. Het was alsof de huid van Lupos vlak onder het zijne lag, klaar om meteen over te nemen bij het minste beetje onraad. Dalton trok hem uit die gedachten. Storm nam de hond iets beter waardoor hij meteen weer kort jankte. Wat was het beste? Ze zouden er meteen een docent moeten bijhalen maar dat wilde hij niet, om zoveel redenen.
Toen ze binnen kwamen legde hij de hond meteen op de tafel neer. Dat hij Dalton vroeg wat ze ermee moesten aanvangen wist de jongen eigenlijk exact hetzelfde antwoord te geven als hij al in gedachten had. Storm kroelde zijn vingers door het haar op de honds kop waarna hij voorzichtig naar de wonde keek en zachtjes knikte op de woorden van Dalton. ‘Misschien wel.’ Gaf hij bedenkelijk toe. Alsof de hond er iets van begreep hief hij zijn hoofd een stukje op en begon te hijgen. Storm keek hem afwachtend aan, ergens bang dat hij misschien weer helemaal wild zou worden maar dat gebeurde niet. En toen ging de deur open en kwam een jonge vrouw binnen, Storm wisselde meteen een blik met Dalton. “Kan ik jullie helpen?” vroeg ze vriendelijk. Storm trok kort een mondhoek naar boven. ‘Deze jongen is beginnen vechten met een andere hond, hij is gebeten, we dachten dat het,’ hij zweeg en haalde luchtig zijn schouders op. Maar de vrouw keek hoofdschuddend naar de hond. “Zeus gaat het nooit leren, ik kijk de wond wel even na, bedankt om hem al hierheen te brengen.” Glimlachte ze hen beide toe. Storm haalde kort zijn charmante blik boven, knipoogde en liep dan achter Dalton naar buiten. Hij sloot de deur en keek opzij naar het jongetje. ‘Wel, dat ging vlot.’ Zei hij met een blik naar de gesloten deur en dan richting de hondenweide. ‘Dit doen we in ieder geval niet meer. Net iets teveel gevaar op één stokje.’ De laatste zin een zacht gemompel. Er waren teveel dingen gebeurd waar hij niet meteen een vinger kon op leggen en hij hield er niet graag van om in de schaduw te staan, al zeker niet met een weerwolf zo vlakbij …
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. wo nov 02, 2016 9:13 pm
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Dalton kon zijn blik niet van de hond die op de tafel lag afhouden. Het liefst van al wilde hij het arme beestje aaien en zeggen dat het wel goed kwam. Door hem te aaien zou hij vast wat kalmeren en misschien wat opvrolijken. Maar Dalton kon het niet. Hij wilde de hond niet aanraken, want hij wilde niet zien hoe het vlees begon te rotten en vooral wilde hij niet dat Storm het zag. Zijn ogen gleden even naar de oudere jongen. In zijn ogen was Dalton nog steeds een normaal kind. Onschuldig en vast ongevaarlijk. Hij had geen idee wat er zich in de jongen schuil hield. Wie weet hoe dat Storm zou reageren als hij het wel wist. Waarom hadden ze hem ooit naar het eiland gestuurd? Ze wilde hem helpen, maar volgens Dalton kon dat niet. Zijn mutatie zat ook geestelijk. Hij was jong, maar wist wel dat er iets niet goed was in zijn hoofd. Om dat te beseffen moest je niet volwassen zijn en dat kwam ook omdat hij het gewoon voelde. De hoofdpijn, de onbekende gedachten, de vreemde emoties die hij niet kon plaatsen. Voor iedereen op het eiland was hij een gevaar. Punt uit.
Geschrokken keek Dalton op wanneer de deur opende en er een vrouw binnen kwam wandelen. Heel even bleef zijn adem hangen in zijn keel en hij kreeg geen woord uit. Misschien was dat ook maar goed. Een fantastische leugenaar was hij niet en je kon vast wel aflezen van zijn gezicht dat hij het gevoel had betrapt te zijn. De vrouw leek het enkel niet op te merken of ze zei er simpelweg niets over. Het verhaal dat verteld werd door Storm leek ze te geloven zonder verdere vragen te stellen. Goed, dat was heel goed. Toch kreeg Dalton de hele tijd geen enkel woord over zijn lippen. Het was gewoon dat hij niet wilde dat hij de schuld kreeg van iets. Niet op één van zijn eerste dagen. Pas wanneer dat ze weg konden en Dalton na Storm de ruimte verliet, kon hij weer wat ademen.
Zoals Storm zei; het ging vlot, maar bij het volgende had hij ook gelijk. Misschien had hij het zacht gemompeld, Dalton had er nog steeds de juiste woorden uit kunnen opmaken. Te veel gevaar op één plek. Maar gevaar voor wie dan precies. Het zag er niet naar uit dat een hond Storm veel kon doen als hij eenmaal besloot om te shiften. Als het er ook echt op aankwam, zou een hond ook eerder schrik moeten hebben van Dalton. Er waren geen serieuze gewonden gevallen en dat was goed ook. Hij wilde niet weten hoe dingen hadden uitgedraaid als het slechter was verlopen. ‘Ik hoop er in elk geval nog wel te kunnen komen,’ sprak Dalton met een kleine zucht. Dalton zou het oprecht erg vinden moest hij niet meer naar de honden kunnen gaan kijken. Er was veel te zien op de school, maar omdat huisdieren niet toegestaan waren, kon hij enkel gaan kijken naar de honden en katten. Katten. Hij wist niet eens hoe die schepsels op hem zouden reageren. Vast zeer kattig. Eerlijk...Dalton wilde het niet eens uittesten. Even keek Dalton weer kort naar het bloed dat hing op het shirt van Storm. ‘Moet daar niemand naar kijken?’ vroeg hij met een kort knik gebaar. Door de vacht die er eerder over gezeten had, zou hij niet weten hoe diep het was, maar er leek toch flink wat bloed te zijn. ‘Het leek nogal pijnlijk toen Zeus je beet,’ ging de jongen verder. Het kon goed zijn dat het niet nodig was voor Storm om het te laten nakijken, hij was nog steeds een mutant. Die konden van alles en nog wat. Goed en slecht.
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. wo nov 02, 2016 10:21 pm
.Always live before you die.
Hij was blij … hij mocht eigenlijk niet blij zijn, de situatie was deprimerend. Maar hij was blij dat de vrouw binnen kwam en professionele zorg nam over de herder. Zo hoefde hij niets te proberen wat misschien zou falen. Hij was geen dokter, hij kende zijn eerste zorg maar het was niet dat hij operaties kon uitvoeren. En dan was dit nog een hond ook dus ja, hij was blij. Hij was opgelucht dat er iemand bij kwam die meer interesse had in de hond dan in Storm, dat was ook de eerste keer. Maar daardoor gaf ze geen aandacht aan de verwarring in zijn ogen, de lichte verwilderde blik, het bloed op zijn T-shirt. Toch was er een deeltje van hem dat het niet kon laten om een beetje charme boven te halen, ondanks dat ze het niet merkte, maar het was natuur voor hem. De enige die helemaal niets zei de hele tijd was Dalton zelf, hij stond erbij als een klein standbeeltje, hij vroeg zich af of de vrouw het was opgevallen dat Storm niet de enige in de ruimte was.
Terwijl hij naar buiten wandelde met Dalton keek hij nog snel eens achterom. De herder zat recht, met zijn ogen op Dalton en Storm gericht, de haartjes op zijn armen kwamen er gelijk weer van recht. De vrouw was druk met hem in de weer, ze was de wonde aan het schoonmaken en de hond protesteerde niet, hij bleef enkel intensief naar Storm staren. Dus Storm snelde achter Dalton aan in de hoop snel van deze plaats weg te geraken en terug naar zijn rust te gaan die hij hiervoor zo hard had gehad.
Dalton keek naar de honden, de feit dat het gevaarlijk was geworden drong nu pas een beetje bij beide door. ‘Ik weet het niet.’ Reageerde hij zachtjes op de woorden van de jongen. Wilde hij hier nog terug komen? Achteraf gezien, als hij van alle plaatsen zou weg blijven waar al iets was fout gegaan dan bleef er maar heel weinig niet meer over voor hem. ‘En ik was op zoek naar iets om een beetje wakkerder te worden,’ hij zweeg en schonk de jongen een veelbelovende blik. ‘dat ben ik nu wel.’ Glimlachte hij meer ontspannen. Alles begon weer rust te vinden, ondanks dat Lupos nog steeds alert was, hij was wel dieper weg gezakt. Bij de vraag keek Storm gelijk naar zijn eigen borstkast. ‘Ik heel snel.’ Hij trok zijn shirt naar boven maar het enige wat je zag was opgedroogd bloed en voor de rest een gave huid. ‘Pijnlijk wel maar,’ hij haalde zijn schouders op. ‘Het word straks pijnlijk als ik dit alles mag gaan uitleggen aan mijn kamergenoot,’ Glimlachte hij kort. ‘of Denni.’ Mompelde hij erachter. ‘Maar jij bent zeker in orde Dalton? Geen shock? Verwondingen? Nachtmerries voor vannacht.’ Hij knipoogde kort bij dat laatste terwijl hij langzaam de weg naar school terug wandelde. ‘Wil je terug richting school of had je nog andere wilde plannen voor vandaag?’ Vroeg hij met een gespeelde nieuwsgierigheid. Ergens wilde hij informatie, Lupos wilde dingen weten maar Storm hield het tegen, voor zijn veiligheid misschien? Hoe meer informatie Lupos had hoe erger het zou worden …
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. wo nov 02, 2016 10:58 pm
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
De blik die de hond hen gaf was Dalton niet ontgaan. Hij kon de ogen bijna op zijn rug voelen branden, maar na één blik keek hij weg. De grote ogen en de intense blik wilde hij niet te lang zien. Het zou hem enkel tot denken aanzetten en hij werd niet graag aangestaard. Niet door mensen en blijkbaar ook niet door dieren. Dalton vond het niet leuk als ze zo maar keken. Het liefst wilde hij ervoor zorgen dat de hond niet meer zou staren, maar de deur die achter hem sloot zorgde daar al voor. Ze wandelde weg dus kon de hond zich ook weer bezig houden met zijn eigen zaken. Kort moest hij zacht lachen nadat Storm zei dat hij naar de honden was gegaan om wat wakker te worden. Dat waren ze beide zeker na al de spanning die ze net hadden ervaren. Maar buiten konden de twee weer gewoon rustig praten, zonder dat ze moesten rennen voor hun leven, al leek Storm nog niet volledig veilig. ‘Hoezo?’ vroeg hij nadat de andere zei dat het nog pijnlijk ging zijn als hij het aan andere zou vertellen. ‘Je hebt toch niets mis gedaan?’ ging hij verder.
Bij de vraag van Storm haalde hij zijn schouders op en keek maar wat voor zich uit. ‘Nachtmerries zal ik hier niet aan overhouden,’ sprak hij. Er was wel wat meer voor nodig dan een woeste hond. Dat wist de andere natuurlijk niet, maar het was vast geen gebeurtenis die hem de rest van zijn leven zou achtervolgen. De twee hadden eigenlijk gewoon pech gehad dat de honden zo slecht reageerde op de aanwezigheid van de twee jongens. Sommige honden hadden opgegeven, maar helaas waren ze niet allemaal zo geweest. ‘Maar ik ben in orde, eerlijk,’ zei hij waarna hij de oudere persoon met een glimlach aankeek. In orde was een groot woord, maar hij ging geen open boek zijn in het bijzijn van iemand die hij eigenlijk helemaal niet kende. Het enige wat hij zou overhouden aan die dag was misschien een kleine blauwe plek, maar dat verdween wel weer. Hij vond het alleen jammer dat het zo had moeten gaan.
Eigenlijk had Dalton geen idee wat hij moest gaan doen nu dat de rust weer was teruggekeerd. Hij kon weer naar de school gaan en zich opsluiten op zijn kamer. Misschien dat Cole er was en kon hij zijn verhaal kwijt bij de jongen. Dat zou hem vast goed doen, maar ergens wilde hij het ook niet vertellen. Dat ging enkel weer vragen bij de andere jongen opwekken en dat wilde hij niet. Maar als hij buiten bleef, wist hij ook niet meteen wat te doen. In elk geval was het buiten een pak rustiger als binnen. ‘Weet ik niet, misschien blijf ik nog wel even buiten voor de rust. Binnen kan het op sommige momenten zeer druk zijn,’ beantwoordde hij de vraag. De drukte binnen was niet altijd zo goed voor Dalton, zeker niet wanneer zijn hoofdpijn weer eens goed van zich liet horen. Dan zorgde het er enkel voor dat het alleen erger werd. Als hij er zo over nadacht bleef hij wel even buiten om het goed te verwerken. Dan had hij nog tijd om te beslissen of hij het voorval zou verder vertellen. ‘Ze zouden hier blijkbaar ergens een speeltuin hebben,’ zei hij vervolgens en hij klonk bijna opgewekt. Het was niet zo dat hij echt wilde gaan spelen, want ergens had hij gewoon nooit geen zin meer om zich echt als een kind te gedragen. Hoe graag hij vroeger ook speelde, iets vond dat hij te oud was en dat terwijl hij wist dat het niet het geval was. De reden dat hij het echter aanhaalde, was zodat hij zijn kinderlijke onschuld wat naar boven kon laten komen.
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. vr nov 04, 2016 9:26 am
.Always live before you die.
Dat Dalton hem op de beetwonde wees die de hond hem had gegeven deed hem meteen omlaag kijken. Eerlijk gezegd was hij het al lang vergeten geweest dat hij zelf ook gewond was geraakt in heel deze situatie. Pijn was iets wat hij gewoon was geworden, een diepe snee in zijn vinger of een gebroken arm zou lang niet meer zoveel doen met hem als dat het vroeger zou doen. Hij moest maandelijks door de helse pijn gaan van een transformatie. En dat gaf een hele nieuwe definitie aan “pijn”. Daarnaast was hij het amper gewaar geworden dat hij gebeten was geweest, omdat hij half zat weggezonken in Lupos en niet voelde geen pijn, die onderdrukte alle menselijke en normale dingen in hun bewustzijn en was enkel gefocust op dat jachtinstinct, die drang om te doden. Hij keek omlaag naar zijn borstkast, besefte dat hij zichzelf weer in een positie had gezet waarin niet enkel hij maar ook anderen in gevaar konden komen. Verkeerde zet, dat was wat Devon en Denni zouden zeggen van zodra hij het zou vertellen.
‘Nee.’ Gaf hij in eerste instantie antwoord op de woorden. ‘Het is dat ze me niet zo graag in dergelijke situaties zien te komen zitten.’ Hij keek opzij naar Dalton en haalde kort zijn schouders op, alsof het helemaal niets voorstelde. ‘Zelfbeheersingissues.’ Verduidelijkte hij dan zachtjes, amper hoorbaar terwijl voor zijn ogen alle mogelijke scenario’s speelden die konden zijn mis gegaan moest Lupos daadwerkelijk genoeg vrijheid genomen hebben. ‘Maar het is in orde gekomen.’ Hij haalde zijn brede glimlach weer boven en keek Dalton aan. Hij wilde niet gaan uitleggen wat Lupos was en hoe het allemaal werkte dus verdoezelde hij dat onder het feit dat ze het gered was en dat het helemaal niets voorstelde, die zelfbeheersing van hem … of eerder Lupos. Hij had gehoopt dat Lupos het op termijn wel zou leren maar na zijn uitbarsting tegenover Denni vorige maand was hij ergens misschien een stukje voorzichtiger geworden. Weer een deuk in alles wat hij representeerde.
Dat hij er geen nachtmerries aan zou overhouden stelde hem goed, dat was in ieder geval iemand. Hij was er zeker van dat Lupos hem vannacht alle mogelijke versies zou geven van Dalton die er wel bij betrokken was, met bloed en tanden en dood … Storm liet zijn ogen nog eens onderzoekend over het jongetje gaan, hij knikte enkel zachtjes instemmend, blij dat hij daadwerkelijk in orde was. Hij rook ook niets verdachts dus het zat vast wel goed. Toen Dalton hem vertelde dat het binnen soms te druk was kon Storm enkel maar instemmend. ‘Vind ik ook, een beetje wolveninstinct dat ik heb wil altijd buiten zijn.’ Glimlachte hij meteen. De rust was goed, duidelijk ook voor Dalton. Storm wilde er achter vragen, er was zo weinig dat hij van Dalton wist waar Lupos kwaad om werd. ‘Speeltuin!’ Zei Storm bijna even vrolijk terwijl hij naar de kant wees waar de speeltuin was. ‘Die kant.’ Wees hij. ‘Ik denk dat ik wel eerst iets anders moet gaan aantrekken, om starende blikken enzo te vermijden.’ Hi wees naar het bloed, het was niet veel maar het zat er wel, net als er nog wat opgedroogd bloed op zen handen zat, die hij zorgvuldig verborg in zijn broekzakken …
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. vr nov 04, 2016 10:41 am
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Eigenlijk had Dalton het mooi voor elkaar gekregen op op één van zijn eerste dagen voor zoveel problemen te zorgen. Hij was er niet meer zeker van of dat hij werkelijk wat te maken had met het gedrag van de honden. Dat kwam vooral door wat Storm was en wat hij al had gezegd. De oudere jongen wilde niet dat Dalton een deel van de schuld droeg, maar hij wist dan ook niet alles over hem. Eigenlijk wist hij niet meer dan zijn leeftijd en dat was goed. Mensen moesten niet meer dan dat over hem weten. Dat hij echter al betrokken was in zo een voorval, deed hem wat angst krijgen voor wat nog kon gaan gebeuren. Ondanks dat er bloed bij te pas was gekomen, viel het nog mee, maar het kon allemaal erger. Het kon allemaal zo veel erger gaan en Dalton kon zich enkel af vragen of Storm dat ook besefte.
Storm wilde duidelijk zijn vrienden niet onder ogen komen. In eerste instantie dacht Dalton dat het zou zijn omdat Storm dacht dat hij wat verkeerd had gedaan. Hij wist simpelweg ook niet wat het anders kon zijn. Maar niemand was zwaar gewond. Storm was weer volledig aan het genezen en de hond zat alweer recht op wanneer dat ze weg gingen. Op het einde was het goed afgelopen, maar de oudere jongen had het er niet over dat hij wat verkeerd zou hebben gedaan. Het had een andere reden. Dalton keek vragend opzij naar Storm wanneer hij begon over zelfbeheersing problemen. ‘Heb je er echt last van?’ vroeg hij want het was de jongen niet opgevallen. Dat was in elk geval de reden dat zijn goede vrienden niet wilde dat zo’n zaken gebeurden. ‘Maar ik begrijp het wel,’ zei hij schouderophalend. Als vrienden echt je vrienden waren wilde ze natuurlijk niet dat je in gevaarlijke situaties terecht kwam. Zo hoorden dat te zijn. Eigenlijk mocht Storm van geluk spreken dat hij vrienden had die er bezorgt over waren.
Dalton toverde een glimlach op zijn gezicht, wanneer de andere hem vertelde welke kan dat hij op moest gaan voor de speeltuin. Hij knikte even kort waarbij zijn zwarte haren wat bewogen. ‘Super, dankje,’ bedankte hij Storm. Als hij er effectief heen wilde gaan, dan wist hij in elk geval in welke richting hij moest gaan. Enkel was hij niet zeker of het echt zijn bestemming ging worden. De stem van Storm trok hem wel terug uit zijn gedachten en hij keek op. Automatisch gleden zijn ogen naar de bloedvlek op het shirt. ‘Het kan wel zijn dat je meteen je vrienden onder ogen moet komen,’ zei hij tegen hem. Eerder had het er niet naar uitgezien dat de oudere jongen dat wilde doen, maar als hij één ervan tegen kwam zagen ze de vlek vast meteen. ‘Ik ben in elk geval blij dat je dat gedaan hebt, dat je me geholpen hebt,’ zei Dalton met een glimlach. Misschien dat andere het zouden afkeuren, maar dan wist Storm in elk geval dat niet iedereen zo dacht. Dat hij inderdaad eigenlijk wat goeds gedaan had in de ogen van een ander. Vast iemand die veel minder voor hem betekende dan zijn goede vrienden, dus Dalton kon niet met zekerheid zeggen of zijn woorden een grote invloed zouden hebben.
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. vr nov 04, 2016 1:27 pm
.Always live before you die.
Had hij er last van? Dat was wat Dalton hem vroeg over zijn zelfbeheersing probleem. Het was niet dragelijker … hij had gedacht die hier komen een deel van de schuld die hij droeg zou wegnemen maar dat deed het niet. Hij dacht dat het dragelijker zou zijn om te weten dat deze mutanten zich beter konden verdedigen tegen een monster als Lupos dan gewone mensen … maar dat was het niet. Nadya was het gelukt, Devon niet … daarnaast verloor hij controle buiten volle maan en had hij Denni te pakken gekregen. Dus ja … hij had er last van, behoorlijk wat om eerlijk te zijn. Zou er een dag komen dat hij zich daar geen zorgen om hoefde te maken? Dat hij in dergelijke situatie kom komen te zitten zonder bang te moeten zijn wat de wolf zou willen doen? Zonder bang te moeten zijn op weer iemand die gewond zou geraken of zou sterven door zijn toedoen? Dat hij buiten kon komen zonder dat samengeknepen gevoel. Want dat was het uiteindelijk iedere keer opnieuw, of het nou net na volle maan was of niet, Storm was altijd een beetje bang en dat zou hij ook altijd blijven.
‘Heb ik er last van.’ Herhaalde hij de woorden zachtjes, bedenkelijk. Zijn blik bleef lange tijd voor zich uitstaren, wat eigenlijk al het antwoord op de vraag gaf anders zou hij er niet zo lang over te hoeven denken. ‘Eigenlijk niet, niet op die manier.’ Verwees hij naar de situatie van eerder. Hij had gewoon geluk gehad dat hij zo ver van zijn volgende volle maan zat. ‘Soms,’ hij zweeg en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Ik weet niet.’ Glimlachte hij uiteindelijk luchtig. Hoe kon je dit een kind uitleggen, wilde hij het trouwens wel. Niet dat hij het gemakkelijker maakte door zoveel verwarring in zijn woorden te stoppen. ‘Iedereen heeft het ergens moeilijk met die zelfbeheersing denk ik. Nee?’ Hij keek afwachtend opzij naar Dalton. Niet iedere student hier had alles perfect onder controle … of wel?
Toen hij Dalton richting de speeltuin wees wilde hij eigenlijk niets anders dan mee gaan. Speeltuinen hadden een goede sfeer, ze deden hem denken aan zijn eigen broertje. Maar hoe kon hij naar een speeltuin gaan in deze kleren. Maar wat Dalton dan weer zei was ook waar, hij keek bedenkelijk naar zijn horloge. ‘Misschien heb je wel gelijk.’ Het was zo net het uur dat Devon nog ergens in de kamer zou zijn, of wakker wordend of onder de douche. Misschien kon hij dit alles toch heel stiekem doen. Dalton bedankte hem, soort van, voor de hulp die hij geboden had. Storm keek hem aan en glimlachte hem vriendelijk toe. ‘Ik zou het niet anders hebben gedaan.’ Glimlachte hij meteen. ‘Ik heb een behoorlijke zwak voor persoontjes van jouw formaat.’ Hij hield zijn hand eventjes vlak boven Dalton zijn hoofd duidend op dat hij een zwak had voor kinderen. ‘Misschien wandel ik nog een stukje met je mee.’ Knipoogde hij uiteindelijk, zijn hand even over zijn shirt wrijvend, alsof hij daarmee de bloed vlek zou weg krijgen. ‘Ben je hier trouwens al lang? Op Genosha?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Nu ze eventjes in de rust waren kon hij er misschien eens naar polsen …
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. vr nov 04, 2016 2:09 pm
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Dalton keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Storm wanneer hij zijn reactie merkte. Was het dan zo een domme vraag geweest? Het was hem niet opgevallen dat de oudere jongen ergens problemen mee had. Of toch in elk geval niet met zelfbeheersing. Aan de reactie te zien die hij kreeg en gewoon weg de woorden, wist Dalton wel dat hij wel degelijk problemen had. Bij de vraag die werd teruggekaatst, keek Dalton weer voor zich uit. ‘Waarschijnlijk,’ sprak hij zacht. Hij had wel problemen met de controle over zijn mutatie, maar hij wist niet of alles wat er mis was daardoor kwam. Waarom zou een ongecontroleerde mutatie ervoor zorgen dat je geteisterd werd door een onophoudelijke hoofdpijn en hallucinaties waarvan je geen idee had van waar dat ze kwamen. Dat kon toch niet gewoon komen door een mutatie die je niet onder controle had?
Wanneer dat Storm echter zei dat hij misschien beter wat anders kon gaan aantrekken, zei Dalton dat zijn vrienden misschien op zijn kamer konden zijn. Het was niet geheel de bedoeling dat de andere daarom nog bij hem zou blijven, maar het was goed gezelschap. Zo kon hij zijn eigen gedachten op iets richten en dat was beter. Dan was alles in zijn hoofd rustiger dus het was leuk te horen dat Storm hem gelijk gaf. Zo besloot hij dan misschien toch nog om even mee te wandelen. Dalton vond het terecht dat hij Storm bedankte voor wat hij gedaan had, dus dat was ook precies wat hij deed. Wanneer Storm zijn hand echter boven het hoofd hield van de jongen, richten hij gelijk zijn ogen erop. Zijn kiezen klemde zich zachtjes op elkaar om te voorkomen dat heel zijn lichaam zou weg deinzen van de hand die vlakbij hing. Het was niet dat mensen er iets aan over gingen houden, als ze hem zouden aanraken. Ze zouden niet eens pijn voelen. Dalton had enkel schrik dat Storm schrik van hem zou krijgen als hij zag wat een aanraking met je deed. ‘Dat is heel goed om te weten,’ sprak hij vervolgens met een licht verwrongen glimlach. Dalton deed een poging om er verder gewoon normaal op te reageren en zo zijn eerdere reactie te verdoezelen. Maar hij loog in elk geval niet, want het was altijd goed om te weten wanneer iemand een zwak voor je had. Het kon altijd bruikbaar zijn voor kleine dingen. Zijn eerder verworgen glimlach werd bij die gedachten een pak ontspannender.
Zoals gehoopt stelde Storm voor om nog even mee te wandelen en een glimlach kwam toch op Dalton zijn gezicht. Het was niet zo zeer dat hij naar de speeltuin wilde, maar veel keus had hij niet meer. De jongen knikte dan ook even, voor hij besloot al in de richting te wandelen die eerder werd aangewezen door de andere. Er werd gevraagd of hij al lang op Genosha was en ergens wilde hij de vraag niet beantwoorden. Simpelweg omdat zijn eerste week zo goed begonnen was. ‘Het is mijn eerste week hier,’ sprak hij met een korte zucht. ‘Dit was meteen een heel avontuur hier om te starten,’ sprak hij doelend op wat er net gebeurd was, maar in elk geval kon hij er wel met een glimlach over spreken. Misschien dat ze er ooit nog om konden lachen, want voor omstanders had het er sowieso grappig uit gezien.
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. za nov 05, 2016 11:48 pm
.Always live before you die.
Dalton had er waarschijnlijk net zoveel bedenkingen of vragen bij als Storm had, anders zou zijn antwoord niet dat zijn. Storm wist nog altijd niet waar zijn eigen grens was, hij wist nog altijd niet hoe ver hij kon gaan voor Lupos zou overnemen. Het was ook zo afhankelijk van moment tot moment, van emoties, dagen voor volle maan, gebeurtenissen rondom hem, de staat van zijn geest, zijn hart. Dus eigenlijk kon hij de grenzen nooit trekken, kon hij niet voorspellen wanneer het te laat was. Zijn hartslag was de enige indicator maar zelf daar kon hij niet meer volledig op vertrouwen. Lupos was zich gaan ontwikkelen, het dier dat vroeger enkel maar joeg om zijn honger te stillen wat intelligenter geworden. Dus nee, hij kon geen lijn trekken waar controle voor hen lag, er was ook geen controle. Lupos was een dier dat een geheel apart leven leidde bij Storm. Hij had een eigen wil, een eigen lichaam en begon nu ook zijn eigen emoties te ontwikkelen. Hij was nog niet ver, hij kende angst en haat, dat was het. Het was aan Storm om de wolf meer dan dat te tonen, om het te temmen wat er te temmen viel. Zou er ooit een volledig gehoorzaam afgerichte weerwolf zijn? Nee, daar kon hij enkel maar van dromen.
Er veranderde iets aan Dalton, iets dat Lupos weer helemaal alert maakte. Het had niet met het gesprek te maken want Storm verzekerde hem enkel dat hij Dalton altijd zou helpen in dergelijke situatie. Nee, het had er niets mee te maken, het was meer het gebaar van Storms hand vlak boven dat van Dalton dat de hele sfeer veranderde. Alles veranderde zichtbaar … en Storm droeg dan wel zijn bril nog, het was Lupos die al het detailwerk deed. Die voelde hoe de spieren spande, die hartslag een beetje verhoogde. Het stelde de weerwolf in alle staten van paraatheid, wat was het met deze jongen en Lupos die hem niet mocht? Hij trok zijn hand bijna meteen terug, keek in een tel naar zijn eigen hartslagmeter alvorens hij wat ruimte schepte. Toen hij sprak was het met die gewrongen glimlach, Storm reageerde niet op de woorden, hij keek enkel bedenkelijk voor zich uit. Uiteindelijk revalideerde Dalton een beetje van het gebaar, hij ontspande terug en Lupos leek zich een beetje terug te trekken. Storm wees kort naar het padje dat richting de speeltuin leidde. Nu was hij er zeker van dat hij de jongen nog wat gezelschap zou houden, voor de zekerheid. Misschien was het nog iets van daarnet dat was blijven hangen, althans dat wilde Storm geloven, Lupos vertelde een heel ander verhaal. Zijn vraag werd bijna meteen beantwoorden … vandaar dat het jongetje hem nog niet eerder was opgevallen, hij was hier pas. ‘De eerste weken zijn altijd de lastigste.’ Stemde hij in met de zucht van de jongen vlak na die woorden. Zelf was zijn eerste week rampzalig geweest, ondanks dat hij Devon meteen had gehad was Lupos op zoek naar een heel ander soort connectie met de school en de studenten erin. Storm keek kort naar het pad vanwaar ze waren gekomen. ‘Ja dat was het wel. Ik beloof plechtig dat niet alle gespreken die we zullen hebben zo zullen eindigen.’ Wees hij naar de weg achter zich. Stel je voor dat hun volgende ontmoeting iets gelijkaardigs zou zijn? De speeltuin kwam in zich en Storm zijn mondhoek kwam spontaan een beetje naar boven. ‘Heb je een kamergenoot? Of noch niet? Want kamergenoten maken alles dragelijker.’ Het zou goed zijn voor Dalton, iemand om de kamer mee te delen, zeker op die jonge leeftijd. Kinderen en tieners hadden vaak nog meer nood aan sociaal contact dan volwassenen dat nodig hadden …
Onderwerp: Re: Don't bend don't break. zo nov 06, 2016 12:25 am
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Storm had het opgemerkt. Het was zo overduidelijk. Vast even duidelijk als zijn eigen reactie. Dalton had het geprobeerd. Hij probeerde er niet opvallend op te reageren, maar dat ging gewoon niet. Gewoon had hij niet kunnen doen, omdat hij schrik had gehad dat er effectief lichaamscontact zou komen. Dat moest hij gewoon zien tegen te houden, maar dat had ook geen goed effect. Als mensen hun arm zagen wegrotten kregen ze schrik, maar bij de reactie die Dalton had gegeven, begonnen mensen vragen te stellen. De jongen zijn blik gleed ook naar het apparaat rond Storm zijn pols, wanneer de jongen er zelf naar keek. Wat het was wist Dalton niet, maar sowieso dat de andere keek door wat was gebeurd. Stel dat het gewoon een horloge was? Dan wilde hij misschien gewoon checken hoe laat het was, maar het kon ook zijn dat hij wilde weten hoe laat het was om te weten of hij een excuus kon gebruiken om weg te gaan.
Hij werd gelukkig uit zijn gedachten terug getrokken. ‘Dat is toch wat ze zeggen,’ antwoordde hij wat ongemakkelijk. Als hij niks zei, zou de ongemakkelijke stilte blijven, maar zo kwamen ze misschien nog op een ander onderwerp terecht. Een lach ontsnapte uit de jongen zijn mond. ‘Als dat niet zo is, weet ik waar ik heen moet als ik weer eens wat spanning wil hebben,’ zei hij lachend. Er was genoeg spanning in zijn leven, maar het was toch niet hetzelfde als achtervolgd worden door een kwade hond. Dat was een ervaring apart die niet iedereen zomaar zou meemaken. ‘Maar een rustig gesprek is goede afwisseling,’ besloot hij te zeggen. Je kon niet zeggen dat het een ontspannende dag was geweest en het was zeker al vermoeiend geweest. Dat kon niemand gaan ontkennen.
Storm vroeg hem of dat hij een kamergenoot had en bijna gelijk wilde Dalton wel knikken. ‘Ik heb een kamergenoot,’ sprak Dalton gelijk. Eerst had het nog vrolijk geklonken, maar dat stierf af aan het einde van de zin. ‘Hij noemt Cole, ongeveer dezelfde leeftijd als mij,’ ging hij verder terwijl hij even begon weg te zakken in zijn gedachten. Ze deelde een kamer en zelfs de jongen wist niet waarmee hij opgezadeld zat. Hij was zich niet bewust van de scenario’s waarin dat het serieus verkeerd zou kunnen lopen. Misschien moest Dalton het de volgende keer als hij zijn kamergenoot zag eens zeggen. Zeker Cole verdiende het om te weten waar hij aan begon. ‘Maar ken hem nog niet zo goed, hij ziet er wel aardig uit,’ besloot hij te zeggen. Wanneer ze eenmaal aan de speeltuin waren, bleef Dalton staan aan de rand. Zijn ogen liet hij glijden over de verschillende toestellen die er stonden, maar daar bleef het bij. Ook al had hij er wat over gezegd tegen Storm, het was nooit zijn bedoeling er effectief wat mee te doen. Toch stond hij daar. ‘Dat is uhm een speeltuin,’ zei hij, maar Dalton kon zichzelf voor zijn hoofd slaan. ‘Een grote speeltuin bedoel ik,’ zei hij vervolgens met een glimlach terwijl hij naar Storm keek.
