Onderwerp: When you cannot breathe [&Jayson] wo feb 10, 2016 2:33 am
A crack in her smile
But she's always perfectly in style
Dat was het dan. Via een uitzendbureau was ze voor de zoveelste keer naar een ander bedrijf gestuurd en dit keer was het een cateringsbedrijf dat voor een benefietavond bediening zou zorgen.
'Heb je ooit eens achter de bar gestaan?' Natuurlijk had ze dat. 'Mooi, dan zie ik je vanavond om 7 uur op dit adres.' Hij had haar een papier in d'r handen gedrukt en tikte op het adres dat er op stond en ze knikte. ''Prima.'' En ze had hem een hand gegeven voordat ze alweer terug buiten stond en d'r motorhelm opzette en ervandoor scheurde op haar motor. Het was vervelend vies weer en overal lagen nog sneeuwhopen langs de zijkanten van de weg maar ze wist ermee te dealen- het was bovendien niet glad meer en koud noemde ze het ook niet. Al was ze best wel bestendig tegen koud weer, dat was een feit. Zodanig dat ze zonder handschoenen op pittige snelheid door de straten scheurde totdat ze terug thuis was na nog niet eens een halfuur. 'Ola Lorraine!' Werd er naar de garage geschreeuwd en de geur van warm eten doordrong haar neusgaten snel genoeg wanneer ze de deur naar het huis geopend had en de warmte in stapte. ''Hi mam!'' Zei ze terug, gaf haar moeder een glimlach wanneer ze langs de keuken stapte richting de gang en daar haar buitenkleding uittrok. Lorraine was aan tafel komen zitten in de keuken en scheurde de te laat binnengekomen verjaardagskaarten van haar kleine broertje open. Hun familie woonde ver weg in de Filipijnen en vooral door de sneeuw kon de post nogal vertraagd raken. Toch zeiden ze er nooit een woord over en deden ze allemaal net alsof de post juist op tijd binnengekomen was op Jeff zijn verjaardag. Ze vertelde over haar nieuwe uitzend baantje wanneer haar moeder erom vroeg, vertelde dat ze vanavond niet aanwezig zou zijn bij de kaartavond die ze altijd met z'n drieën deden- en dus ook niet bij de braderie de volgende dag omdat dit zeker weten nachtwerk ging worden.
Na een warme maaltijd en even bankgehangen te hebben met haar broertje en haar moeder was ze gauw onder de douche gestapt en had ze zich opgemaakt voor haar werk, zich in basically onopvallende zwarte kleding gehuld- slechts een blouse en een rokje met daaronder hakken. Haar haren waren wel los nadat ze ze gestijld had, maar dat was enkel omdat ze wist dat ze één van de zovelen barista's zou zijn in de avond. Ze had haar moeder gedag gekust op d'r wang en haar broertje nog eens een, volgens hem, onfijne knuffel gegeven waarbij ze kon zweren dat ze hem daarna nog kon horen mokken om het feit dat hij te 'mannelijk' was voor zoiets, wat alleen maar een glimlach op haar gezicht bracht voordat ze het huis uit was gegaan. Haar collega's en vrienden Nicole en Dave hadden haar opgehaald met Dave's auto, de drie al jaren vrienden en praktisch familie. Zo ver als ze zich kon herinneren waren ze al vrienden, al vanaf de middelbare school, waar ze van elkaar ontdekten dat ze dezelfde interesses hadden en van het een kwam het andere zodra ze oud genoeg waren en hadden ze zich bij hetzelfde uitzendbureau aangemeld waardoor ze het meeste van de tijd samen doorbrachten en dus vanavond ook weer. 'Weten jullie Gina nog van de middelbare school die altijd claimde zó de bitch te zijn en de rijkste te worden zonder ooit maar te werken?' Begon Dave, die achter het stuur zit en de muziek zachter had gezet om zichzelf verstaanbaar te maken. ''Nee?'' Zeiden de meisjes in koor en Lorraine leunde naar voren tussen de twee stoelen in van achter om met een grijns het verhaal af te wachten. 'Die chick was meteen naar Los Angeles verhuisd en guess what? Ze was na nog niet eens drie maanden uit d'r appartement getrapt voor- wait for it- overtollig gebruik van drugs en de geur van wietplanten die blijkbaar overal zaten in d'r appartement. Like holy shit. Maar da's nog niet eens het ergste. Ze zit nu al een jaar in een afkickcentrum en had blijkbaar geprobeerd er een einde aan te maken door haar polsen door te snijden met één of andere kerstkaart die ze had gekregen nog niet eens twee maanden terug.' ''Holy shit, ik zou bijna medelijden met haar hebben. Maar hey, niet na al die shit die ze me heeft aangedaan. M'n haar is nog altijd niet volledig aangegroeid, ik weet nog hoe ze tijdens kamp m'n hoofd een flink stuk heeft kaal geschoren, dat gaat dus nog altijd jaren duren.'' Schudde Lorraine met haar hoofd bij de herinnering en draaide de pluk dat nog lang niet even lang was als de rest van haar haren rond haar vingers. 'Nee maar damn, die ongeluk zou ik haar ook weer niet wensen. We wisten allemaal dat ze fucked up was.. maar zo erg.. dat zou ik niemand wensen.' En hoewel Lorraine nog altijd in de herinnering van kamp zat schudde ze toch haar hoofd op Nicole's woorden, ze had wel gelijk. Nicole had altijd gelijk, zo'n soort sfeer had ze over haar heen hangen en vooral in haar stem zitten. 'Laten we nu niet treuren, het was gewoon een catch up wat ik via via heb gehoord op Facebook. Bovendien zijn we er nu bijna dussss- waar is dat FEESTJE?! HIER IS DAT FEESTJE!' En Lorraine kon het niet helpen om te lachen om Dave's enorme biheid.
Ze waren ruim op tijd geweest, net zoals de rest van het personeel en hadden na hun baas de eigenares van het huis ontmoet- waar Lorraine haast een hartaanval van had gehad. Tenminste, zo voelde het, wanneer ze voor haast één seconde oogcontact hadden gemaakt. Ze was echt enorm intimiderend en ze hoopte vurig haar eigenlijk de rest van de avond niet meer te hoeven zien.. laat staan haar in d'r ogen aan te kijken. Belinda Crowe was één van die vrouwen die haar ziel waarschijnlijk kon claimen als ze maar langer dan vijf seconden in d'r ogen staarde- net zoals Medusa mensen in steen kon veranderen als ze maar per ongeluk in haar ogen keken. Nadat ze weer wat bijgekomen was van haar paniekaanval van binnen en het inmiddels al tien uur was geweest, merkte ze op hoe enorm ze in haar flow zat met het mixen van drankjes en opdienen van ze voor de mensen die allemaal op waren komen dagen. Het leek wel een festival, zo ongelofelijk veel mensen waren er opgedoken, ze kon zweren dat ze nooit twee keer dezelfde persoon bij haar zag komen staan. Of dat was gewoon omdat ze half gehypnotiseerd werd elke keer als ze naar haar eigen geshake werk keek van de cocktailmixer in haar handen. En meer dan twee uur lang was dat constant in een ritme perfect gegaan. Totdat ze haar ogen omhoog liet gaan naar een collega die iets tegen haar zei en ze haar toen zag zitten aan de andere kant van de kamer- de eigenares van het huis en ze kon zweren dat haar hart ermee stopte. Op dat moment liet ze het glas vallen waar ze net mee bezig was geweest om het af te drogen en spatte het stuk voor haar op de grond. 'Lorraine, ben je nu helemaal gek geworden?!' Werd er meteen woedend tegen haar geschreeuwd en kon ze zweren dat ze bijna van de grond af was gekomen uit schrik en waren haar ogen groter geworden wanneer ze de man aankeek die haar in een hartslag kon ontslaan. ''H-het spijt me.'' Stamelde ze een beetje, maar te zacht voor hem om te horen en ze zag hem rood aan slaan, wat haar bang maakte.
WHEN YOU CANNOT BREATHE✘
Jayson Mayers
Class 3
Aantal berichten : 190
Onderwerp: Re: When you cannot breathe [&Jayson] vr feb 12, 2016 4:20 am
"Won't you let me be your favorite?"
Vandaag was een belangrijke dag. Elke maand organiseerde Belinda een benefiet avond in Crowe Mansion. Het was een soort kunst gallerij, waar schilders en beeldhouwers hun werken konden tentoon stellen en verkopen aan de gasten. In ruil voor de bekendheid van de evenementen in Crowe Mansion, en het cliënteel die Belinda aan kon brengen via haar werkrelaties, stonden ze 20% van de winst af. Deze keer zou de opbrengst naar een dierenshelter gaan, dat verschrikkelijk onderbemand was en waar ze dagelijks dieren moesten laten inslapen omdat ze die niet meer konden onderhouden. Een mooi initiatief, vond hij zelf dan, als dierenliefhebber. De reden daarvoor wandelde net kwispelend binnen. "Hay maatje", Grijnsde hij, terwijl hij de Dobermann even een flinke aai over zijn kopje gaf.
Jayson had graag wat quality time met Anwar gehad, maar hij had nog een trainingssessie op het programma staan. Zelfs met de drukke avond in het vooruitzicht, liet Belinda geen ruimte voor het verdoen van mooie tijd met niks doen. Niet dat ze hem geen hobbies gunde, natuurlijk wel, maar die moesten verdiend worden. In makkelijke kleding was hij naar de trainingsruimte gelopen, die zich naast het zwembad en de ruimte waar hij krachttraining kon doen bevond. Eenmaal binnen merkte hij dat zijn trainingsmeester er al was. Het was een andere Warlock, de beste in zijn vak, die hem al sinds hij het zich kon herinneren kwam trainen. Niet bepaald met zijn technieken, want daar hielp Belinda hem helemaal zelf mee, maar eerder met het onderhouden van zijn skills.
En dat was ook wat ze vandaag zouden doen. Jayson had zoals altijd zijn hoofd eerst leeg gemaakt, geen emoties getolereerd. Zijn krachten baseren op emoties was gevaarlijk, had Belinda hem uit gelegd, en natuurlijk had ze gelijk gehad. Vandaag zouden ze trainen op zijn mentale schild. Daniel begon met het afvuren van zijn aanvallen, een soort vuurballen maar dan helderder. Jay trok zijn schild op, een soort krachtveld dat hij maakte met zijn gaves. Zijn ogen kleurden gloeiend wit, een teken dat zijn krachtveld actief was. De ballen spatten eerst nog uit elkaar, maar na een tijdje had hij de grootste moeite om het schild sterk genoeg te houden. Zweet stond op zijn voorhoofd, zijn mond was droog en zijn hartslag was zo hoog dat het leek alsof hij net 5km had gerend. Het was echter pas toen een vuurbol zijn shirt schroeide, dat Daniel zijn aanvallen staakte.
Genoeg getraind voor vandaag. Het had uiteindelijk vier uren in beslag genomen, aangezien de oudere man nog wou dat hij probeerde om zijn gedachten te lezen. Daniel had een ijzersterk schild rond zijn gedachten, en het had ook weer genoeg moeite gekost om er doorheen te breken. Maar nu was het tijd voor het middageten. Hij had nog snel een douche genomen en propere kleren aan getrokken voor hij zich bij zijn moeder had gevoegd. Met de geroutineerde kus op haar wang begroette hij haar, waarna hij plaats nam aan haar rechterhand en wachtte tot het personeel het eten op tafel had gezet. "Hoe verliep je training?" Vroeg ze, niet omdat ze het moest vragen maar uit pure interesse. "Wel goed, denk ik. Mijn schild word sterker", Vertelde hij een tikkeltje trots op zichzelf. "Dat hoorde ik", Merkte ze op, met een lichte en tevreden glimlach om haar lippen.
"Vanavond ben jij dus meneer Crowe. Niet bang zijn om mensen te corrigeren", Vervolgde ze, waarop hij opnieuw een warm gevoel kreeg in zijn borst. Het meest geweldige Kerstcadeau ooit, duizend keer beter dan alle andere coole dingen die hij die dag had gekregen. "Ik neem aan dat ik ook weer mensen mag vervelen met mijn gepraat?" Vroeg hij met een glimlachje. Dat was altijd zo leuk, niemand wou de zoon van de gastvrouw beledigen, dus moesten ze wel luisteren en doen alsof ze hem interessant vonden. "Het wordt van je verwacht", Glimlachte ze terug, wist goed genoeg waar hij het over had. Achteraf lachten ze zich altijd stuk met de verhalen die hij vertelde over de gezichtsuitdrukkingen van menig rijke bankdirecteur of bedrijfsmanager.
Na het eten had hij tijd genomen om nog wat te gamen. Yeray was ook online geweest, en natuurlijk hadden ze samen weer zombies zitten afslachten. Die knul had echt zieke skills. Tegen zes uur had hij de dude succes gewenst met het overleven op zijn eentje en was hij uit de room gegaan. Nog geen vier minuten later kreeg hij al de mededeling dat hij opgegeten was door zombies. Hah. Hij rekende wel op hem in zijn team, zo te zien. Ondertussen was hij begonnen met het uitzoeken van een smoking. Het was alles behalve traditioneel. Echt designermateriaal ook, gekocht in Italië. De stof paste ook perfect bij zijn huidskleur, minder hard dan het zwart van een traditionele smoking.
Het evenement was van start gegaan met een korte toespraak van zijn moeder, die als altijd de perfecte woorden had en totaal geen angst om een grote groep toe te spreken. Met een applaus was het uiteindelijk begonnen. Jayson had al een rondje gemaakt in de ruimte, had verschillende kunstwerken bekeken, inclusief het prijskaartje. Er zat echter niks in wat hem echt meer dan matig kon boeien, al wist hij dat Belinda waarschijnlijk een schilderij zou kopen, meer om het goeie doel te helpen dan om het daadwerkelijk ergens uit te hangen. Met zijn lege glas champagne liep hij terug naar de bar. Zijn moeder had hem goed opgevoed, het was niet omdat er catering aanwezig was, dat hij niet zijn eigen glas kon opruimen. Hij zette het neer op de toog, draaide zich vervolgens om om te kijken of er nog iemand interessants was om tegen te praten. Waarschijnlijk niet, maar hoop deed leven.
Net op het moment dat hij zijn moeder zag binnen lopen, hoorde hij achter zich een glas vallen. Had hij per ongeluk zijn eigen glas om gestoten? Een beetje verward draaide hij zich om, spotte nog net de baas van de catering richting een meisje stampen. 'Lorraine, ben je nu helemaal gek geworden?!' Schreeuwde de man. De jongen was het eerste moment te hard in de war om te snappen wat er gebeurd was. ''H-het spijt me.'' Zei het meisje, gekleed in het zwart, met een handdoek in haar handen. En toen zag hij de scherven. En hoe de man rood begon te worden van woede. Meteen stapte hij achter de bar en maakte hij zich groot. Hij had best een indrukwekkende gestalte. "Zo is het wel genoeg", Zei hij, streng maar beleefd. Meteen draaide de man zich naar hem, nog steeds woedend. Het leek er op dat hij ook tegen hem zou gaan schreeuwen, maar een simpele blik legde hem het zwijgen op. De man klapte zijn mond dicht. "Dat dacht ik al", Zei Jayson, duidelijk niet blij om de attitude van de man.
"Meneer Mayers, ik regel het wel, deze incompetente serveerster wordt meteen uit ons team verwijderd, daar mag u zeker van zijn", Ratelde hij snel, terwijl hij de handdoek uit de handen van het meisje trok. "Meneer Crowe vanaf nu, graag. En ik hoop inderdaad dat zij nooit meer voor u hoeft te werken", Reageerde hij koeltjes, staarde de man net zo intens aan tot hij zenuwachtig met de handdoek begon te friemelen. Vervolgens draaide hij zich om naar het meisje, inspecteerde haar eventjes. "Heb je geen scherfjes glas in je handen gekregen? Anders breng ik je wel even naar iemand die het kan ontsmetten", Vroeg hij wat bezorgd. Ze zag er wel maar wat bleekjes uit namelijk..
