I don't know a title {Jayson}

Hoeveel weken was het nu dat ze alleen op bed had gelegen? Vanuit haar kamer had ze de muziek van de beach party gehoord, maar ze was er nog niet heen gegaan. Niet dat ze er ook echt welkom was of zo, want ze zou dat dan voor iedereen verpesten. En sowieso wie wil er nou een gestoorde psychopaat met heftige moodwings op een strand feest hebben? Niemand. Ze had daarom ook gewoon op haar bed gelegen met ver helemaal niets te doen. Ze zat er nog steeds over na te denken wat er nou precies gebeurd was op het sportveld met Damian en Clyde, nou ja wat was er eigenlijk gebeurd met haar? Ze had toen geen idee meer wie ze was. Later had Lydia pas weer door gehad wie ze was en wat ze was. Niet dat ze er blij mee was, maar toch. Ze was ook nog even langs de ziekenboeg gegaan om wat pillen te krijgen voor haar hoofdpijn, maar die werkte niet zo goed meer. Elke had ze er een stuk of drie in genomen, en nu werd de hoofdpijn alleen maar erger.
Ze ging met haar hand naar het kastje naast haar bed en nam nog drie pillen in. Dit waren andere pillen dan de pillen die ze had gekregen van de ziekenboeg. Dit waren gewoon pillen om rustig van te worden. Lydia werd tenminste wel rustig van die pillen. Het was niet zo dat ze vaak xtc pillen slikte, maar nu vond ze gewoon dat het nodig was. Drie xtc pillen zouden van zelf hun werk doen in haar lichaam en daar zei ze dan ook geen nee tegen. Ze deed haar ogen dicht en begon weer rustig te slapen.

Lydia wist niet hoelang ze had liggen slapen onder haar dekens, maar het gevoel dat ze nu had in haar hoofd was eigenlijk best wel bevredigend. Ze was zo relaxed dat ze met een glimlach opstond van haar bed. De shirt die ze aan had was gewoon een witte sweater die tot op haar kont viel, met roze sokken. Het was zomer dus een broek aan had ze niet. Het pillen doosje dat op haar kast stond kwam weer in haar zicht. Ze nam had het doosje van de kast en nam nog een xtc pilletje. Ze wilde gewoon nooit meer dat het vredige en relaxte gevoel stopte, dus dan kon ze beter door gaan met slikken van die pillen. Ze wankelde een beetje, toen ze weer begon te lopen maar ze hield haar evenwicht door steun van de muren.
Op haar sokken liep ze de gang op. Met een grijns op haar gezicht dat te zien was dat ze pillen had geslikt, liep ze andere mensen voor bij. Iemand knalde tegen haar aan, waarna ze zich snel omdraaide en diegene tegen de muur aan liet knallen door zijn bloed te besturen. Met een uitlachende grijns op haar gezicht liep ze verder de gang door. De mensen die om haar heen stonden en hadden gezien wat er gebeurde, keken haar boos aan. Maar wie was Lydia om daar op te gaan reageren?

Na enige tijd te hebben gelopen en nog een paar pillen te hebben geslikt voelde ze toch weer de hoofdpijn op komen. Met haar hand voelde ze even aan haar hoofd of om te voelen het ook warm was. Ze opende het doosje weer waar haar pillen in zaten, maar er was niks meer over om achter over te slikken. En met grote pupillen zou het te veel opvallen in de ziekenboeg dat ze lacherig was en zich verliefder voelde. Ondanks dat ze zich toch wel misselijk begon te voelen liep ze toch energiek en blij naar de ziekenboeg toe. “Hee hee, ik ben misselijk heb je nog wat pillen voor me? Ik heb er echt één nodig. Ik kan gewoon niet zonder, niet met deze misselijkheid,” sprak ze snel en vol energie tegen de vrouw die net iemand had geholpen. “Lydia, kom maar mee dan,” zei de vrouw. Lydia lette niet op de manier hoe bezorgd de vrouw dat tegen haar zei, maar ze dacht ook niet na of de vrouw Lydia door had dat ze xtc pillen had geslikt. Ze werd op een bed gezet en moest vervolgens wachten op de vrouw. Lydia's handen begonnen een beetje erg te trillen, omdat ze gewoon zoveel energie had. Een beetje psychopaten energie, maar ook hele vrolijke energie. Ze bleef gewoon zitten op het bed rand wachtend tot de vrouw weer terug kwam.
Voor haar neus zag Lydia opeens een stoel verschijnen. Ze wilde zichzelf beweren dat die stoel er eerst nog niet had gestaan. Ze stond op van het bed en zag dat de stoel vlak bij een ander bed stond. Zonder erop te letten dat er iemand op het andere bed zat met verband om zijn schouder, liep ze op de stoel af en wilde er op gaan zitten… *poef* ze viel op de grond. Er stond geen stoel waar ze op kon zitten. Het was gewoon hallucinatie van de bijwerkingen van de xtc pillen, maar dat had ze nog niet door dat ze last had van bijwerkingen van xtc. In plaats om er over naar te denken keek ze de jongen aan en vroeg:“Er stond hier toch een stoel?”

[ flut ]

Het was niet vaak zo dat Lydia pillen ging slikken voor de misselijkheid die ze nog steeds had. De verpleegsters van de ziekenzaal hadden die pillen niet aan haar gegeven, ze had die gewoon zelf. Ze had altijd wel pillen op haar kamer liggen, maar nam er nooit echt wat van. Maar vandaag, vandaag had ze gewoon het hele doosje in een keer op geslikt. Niet dat zij dat erg vond, maar nu wilde ze graag nieuwe. Lydia was er nu al niet met haar gedachten bij; ze dacht namelijk dat de verpleegsters in de ziekenzaal ook wel nieuwe pillen voor haar zouden hem. Want ja, xtc verlichtte toch ook pijn? Dat had zij zelf gemerkt, toen ze er een stuk of drie op had. Maar na een heel doosje kwam de misselijkheid weer terug.

Ze had de verpleegster gevraagd of ze meer pillen voor haar had alsof het niks was. Alsof ze nu al niet high was. Haar vergrote pupillen en haar lichaam vol energie was gewoon duidelijk te zien dat ze high was. Maar het relaxte rustige gevoel in haar hoofd had ook weer plaats gemaakt voor de misselijkheid, maar ook voor hallucinaties. Door de stoel die wat verder van haar bed verscheen en zij nog steeds vol energie zat. Liep ze er op af alsof e stoel het enige was waar ze aandacht voor had. En eigenlijk was dat ook zo. Ze gaf namelijk geen aandacht aan de jongen die op het bed zat en haar bekeek.
Toen ze uiteindelijk op de grond was gevallen doordat ze een hallucinatie voor ogen had gezien, keek ze de jongen verbaasd aan. Waarna ze had gevraagd of er echt een stoel had gestaan. De jongen grinnikte even en keek vervolgens geamuseerd. “Bitch you high as fuck,” lachte hij, waarna hij keek naar de verpleegster. “I'm having whatever she's has,” grijnsde hij. Lydia keek een beetje boos naar de jongen. “You can't have the same as me,” zei ze een beetje geprikkeld. Ze keek boos naar de verpleegster, waarna ze toch wel begonnen te lachen. “Je kunt niet het zelfde nemen als haar. En Lydia ik zei dat je op dat bed moest wachten,” zei de verpleegster streng. Lydia kreeg het niet eens mee en begonnen nog erger te lachen. Ze lag nu lang uit op de grond en ze had het gevoel alsof de verpleegster en de jongen haar aan het kietelen waren, maar het was weer een van haar hallucinaties.

Toen ze uiteindelijk toch was uitgelachen zuchtte ze diep om op adem te komen. “Maar he, had je nog wat pillen of niet?” vroeg ze de verpleegster. Haar handen lagen op haar buik en ze keek de verpleegster van onder aan. Ze had niet zoveel zin om te wachten op een reactie van de verpleegster en keek daarom de jongen weer aan. “Je kunt zeuren wat je wil, maar je krijgt toch niet het zelfde als mij,” zei ze op haar normale bitch toon. Toch was het in haar ogen te zien dat ze zich erg geamuseerd voelde, maar ze de jongen niet háár pillen geven. Dan zou ze wel helemaal gek in haar hoofd zijn.

[ flut ]

Wat moest ze hiermee? Mocht ze dan niet even in haar eentje high worden, zonder dat er mensen om haar heen zouden gaan zeuren. Eerst de verpleegster die zei dat ze moest wachten op het bed, en nu de jongen die hetzelfde wilde als haar. No way dat dat ging gebeuren. Als er serieus een iemand aan haar pillen zou gaan zitten dan zou ze helemaal panisch worden. Misschien moest ze dan weer een keer een bezoekje brengen aan Jean en weer een les moeten volgen met Clyde. En daar zag ze nou niet echt plezier in. Ondanks dat ze zich een beetje geïrriteerde begon te voelen door de jongen en de verpleegster, ze bleef toch lachen. Daarna moest ze haar relaxte high gevoel even aan de kant schuiven om toch de jongen duidelijk te maken dat hij niet het zelfde kon hebben als haar. De jongen had zijn wenkbrauwen opgetrokken en haar verder genegeerd. Iets waar ze dus ook niet zo goed tegen kon.

Toch richtte Lydia de aandacht even op de verpleegster die haar eerst op het bed wilde hebben, maar zij wilde liever meer pillen slikken dan luisteren naar een verpleegster. Het wachten op een antwoord van de verpleegster had haar té lang geduurd, dus richtte ze maar haar volledige aandacht op de jongen. Ze wist dat de jongen daar nu niet bepaald zin in had, dus ze had nu meer plezier om de jongen te irriteren. De jongen had met zijn ogen gerold.“Listen, I ain't even about that xtc shit,” sprak hij geërgerd. Met toegeknepen ogen keek ze de jongen aan. “So take a chill pill and leave me the fuck alone,” bromde hij er nog achteraan. Lydia liet haar blik even over de jongen glijden en ging vervolgens recht op zitten. Hij had dus blijkbaar geen idee tegen wie de jongen het had. Had hij nog nooit van roddels gehoord dat Lydia een gestoorde psychopaat was? Niet dat het haar veel uitmaakte of hij die roddels wel of niet had gehoord. Ze zal het hem sowieso wel even uit leggen.

“Laat ons even alleen, wil je?” zei ze wat opdringerig naar de verpleegster. Ze had deze verpleegster ook al een keer eerder gehad, en zij wist dus ook wel goed waarin Lydia in staat was om te doen. Gelukkig maar, want de verpleegster was dan ook al snel weg zonder nog iets te zeggen. “Jij bent ook met het verkeerde been uit bed gestapt,” sprak ze eigenwijs. Ze had nog steeds de vermakende glimlach op haar gezicht van de xtc als daarnet. Maar nu zat er ook wel haar vertrouwende psychopathische glimlach in. Iedereen die Lydia wel eens had gezien of van had gehoord, wist dat dat slechte gevolgen met zich mee bracht. Als deze kerel niet zo geërgerd tegen haar had gebromd of niet had genegeerd, zou ze hem misschien wel gewoon laten. En daarna weg zou zijn gegaan. Maar nu, had hij toch wel een snaar in haar Lydia wakker geschut die ervoor zorgde dat ze de jongen voorlopig niet met rust zou laten. “Misschien als je wat aardiger had gevraagd of ik weg wilde gaan zou ik dat wel hebben gedaan,” sprak ze, oké dat was een leugen. Het zou toch niets uitmaken of hij het aardig tegen haar had gevraagd of niet, ze zou toch zijn weg gegaan.

Het was niet zo dat Lydia alles wat ze zei of deed serieus nam, maar ze had zo’n voorgevoel dat de jongen niet meer met haar wilde zijn in de ziekenboeg kamer. Daar nam zij gebruik van om hem eerst nog even vreselijk te irriteren dat ze hem geen pillen zou geven of wat dan ook. Daar mocht hij dan wel over dromen als hij dat zo graag wilde. Hij had dan wel gezegd dat hij geen pillen wilde, maar daar dacht zij anders over. Iedereen loog wel een keer, dus daarom dacht Lydia ook dat de jongen nu aan het liegen was. Dat was dan ook gelijk de eerste reden dat ze zich aangevallen was. Zo was ze ook gewoon, ze voelde zich altijd aangevallen het maakte niet uit of het door een aardig persoon was of door iemand met goud bloed. Dat de jongen wilde dat ze ging oprotten dat ging dus helemaal niet gebeuren en dat was dan ook het eerste punt dat ze in dit gesprek iets serieus nam.

Lydia stuurde eerst de verpleegster maar weg, waarbij ze vervolgens het gesprek alleen met de jongen kon voeren. Ze ging eerst kalmpjes op in, maar ze wilde zo graag de jongen al door de ruimte heen slingeren met haar mutatie. Niet dat het veel nut had nu, omdat ze nog steeds de bijwerkingen van de xtc had. Zolang ze dat had, kon ze zich niet goed genoeg concentreren op haar mutatie. Dat was dan wel het tweede nadeel van xtc, en ook wel gelijk het grootste nadeel. Dat de jongen haar vrijwel direct gelijk gaf werd haar gezichtsuitdrukking nog even wat bozer. Vervolgens sprak ze maar alsof ze heel bijdehand was dat hij maar de volgende gewoon wat aardiger moest doen tegen haar. Niet dat zij dan ook aardig tegen hem zou doen, want zo was ze niet. Ze heeft nog nooit tegen iemand aardig gedaan, alleen een keer tegen Wyot maar toen moest ze wel heel erg best doen om haar woede niet te laten zien. En dat zou haar geen tweede keer lukken.
Er verscheen haar standaard psychopaten glimlach op haar gezicht. Zo keek ze altijd als iemand een snaar in haar had wakker geschut dat ze misschien weer iemand kon gaan martelen of zo. Ook al zou dat moeilijk gaan vanwege de xtc. “I ain’t about being nice to bitches either,” zei hij schouderophalend.

Verwachtte hij nou werkelijk dat zij aardig tegen hem ging doen, zodat hij aardig tegen haar ging doen?! Dit was niet te geloven. Dit was nog erger dan op de dag dat ze Grace had leren kennen. Dat was net zo gegaan, nou ja bijna dan. Of helemaal niet, maar dat maakte niet uit. Toen was ze ook zo ongelovig geweest zoals nu. Lydia’s vermakende glimlach en haar psychopaten glimlach verdwenen van haar gezicht en ze keek de jongen strak aan.“You know for a guy, you act like a bitch,” zei ze vervolgens op een manier dat ze hem bijna kon gaan uitlachen op de manier hoe hij reageerde op haar. Het was niet het beste wat ze tegen hem kon zeggen, maar het was beter dan helemaal niets meer zeggen. “Bitch please, stop the act. You’re embarrasing yourself,” sprak ze zo arrogant als ze maar kon.

Iedereen wist toch wel dat ze Lydia gewoon met rust moesten laten? Zelfs als ze helemaal high was van de xtc, het was nog steeds een beter iedereen als mensen dat deden. Ze kon dan misschien niet zoveel doen als het om haar mutatie ging, maar met woorden dissen kon ze ook wel van genieten. Ze was nu zelfs in het voordeel, want ze wist dan misschien niet de slimste opmerking maken of verzinnen. Maar zij zag de humor er wel in van dit alles. En ergens in haar vond ze het wel jammer dat ze geen lachje van het gezicht van de jongen af kon zien. Ook al was het ook nu allemaal haar schuld. Hij genoot er namelijk niet zo van dat Lydia niet weg ging, maar dat was allemaal zijn eigen schuld geweest. Als hij gewoon aardig was geweest, dan was zij dat ook. Nee wacht, ze was nooit aardig tegen niemand niet. Dus eigenlijk maakte het helemaal niet uit.

Op het moment dat ze duidelijk maakte dat de jongen zich aan het gedragen was als een bitch zag ze hij al boos werd om haar opmerking. Maar dat deed haar helemaal niets. Ze zag genoeg mensen die haar altijd boos aan keken dus daar was ze wel aan gewend. Ze gooide er ook maar even achteraan dat hij daarmee moest stoppen, het paste gewoon niet bij hem. En daar was ze gewoon heel eerlijk over. Met een kalme gezichtsuitdrukking keek ze hem aan hoe hij opstond en voor haar kwam staan. “I’m embarrassing myself?” vroeg hij scherp aan haar, waarna hij nog dichter bij haar kwam staan. Ze keek hem van onder aan waarbij ze hem nog steeds kalm aan keek, maar er verscheen een klein vermakend glimlachje op haar gezicht. “I can crush your little ego in a second, so mind your fucking words,” zei hij erachteraan op een lage toon, waarbij de woede duidelijk in zijn stem te horen was. Dit was het moment dat Lydia toch wel moest lachen. Het duurde niet lang totdat ze was uitgelachen en ze op stond. En voor hem stond.

Het verschil tussen hen in was maar een paar centimeter, maar dat maakte niets uit. Dat zorgde er juist voor dat haar woorden er duidelijker uit kwamen en dat ze een volgend punt wilde maken. “This is exactly what I mean, you’re so embarrassing yourself,” sprak ze kalm, alsof ze hem een les wilde lezen. “And, I think that you need to mind you fucking words,” zei ze waarbij er ook wat irritatie in haar stem te horen was. Lydia draaide zich om naar de wasbak en vulde een glas met wat water. Misschien zou ze hierdoor wat meer controle krijgen over haar mutatie voor het geval ze dat nog nodig gaat hebben. Ze leunde tegen de wasbak aan en begon rustig aan haar water. De kalme blik die in de ogen van Lydia te zien was, was eigenlijk allemaal een leugen. Als ze niet high was geweest dan had ze de jongen echt door de ruimte geslingerd en zou hij er zo’n spijt van krijgen dat hij dat allemaal had gezegd. “Why don’t you understand that I’m much better than you? That also means that I’m going to your ego,” sprak ze met glimlach op haar gezicht. Ze kon hier zo bij genieten, en dat was precies wat ze deed.  

Lydia wist niet zeker of ze nu nog genoeg had gezegd om de jongen goed duidelijk te maken dat hij moest stoppen met zijn bitchy act. Ze had namelijk genoeg redenen om dat allemaal te zeggen, maar als ze die redenen ook nog zou moeten uitleggen aan de jongen dan had ze zijn dag verpest. En dat wilde ze nou ook weer niet doen. Wie wilde er nou iemands dag verpesten? Dat was toch veel te gemeen. Precies zij was zo gemeen om dat bij hem te gaan doen, en ze hield zich dan ook niet in. Behalve met haar mutatie hield zich in, voor het eerst na de zovele martelingen die ze had gepleegd. Toch werd de druk ook best wel groot om haar mutatie te gaan gebruiken, maar om weer een gesprek te hebben met Jean én waarschijnlijk weer geëlektrocuteerd te worden door Clyde had ze nou niet bepaald zin in. Ook al was het wel een tijdje geleden dat ze Clyde had gezien, maar van Jean had ze nu wel groot genoeg van. Misschien zou ze een bezoekje brengen aan Jamie of aan andere leraren en die uiteindelijk op de zenuwen gaan werken. Dan zou ze eindelijk worden herkend door iedereen op dit eiland, zelfs de jongen die al aardig op zijn teentjes was getrapt.

Met een slok water die ze nam werd ze al wat minder high van alle die pillen die ze had geslikt. Maar dat betekende nog niet dat ze er niks meer van voelde. Natuurlijk was ze nog steeds high, dat zou misschien morgen ochtend of middag pas over zijn. Maar die water deed wel gewoon zijn werk. En ze had er nog wel een voordeel mee. Ze zag aan de jongen dat hij wel wat kalmeerde, en dat was voor haar precies het punt dat ze nog een opmerking kon maken over zijn ego. Zijn ego die zij helemaal kapot zou gaan maken. En genieten dat ze daarbij zou gaan doen. Gewoon direct waarna ze die opmerking had gemaakt, keek hij met een ruk naar op. Lydia zette haar lege glas op het aanrecht, toen ze voelde dat haar kaak helemaal vast begon te zitten zodat ze niks meer kon zeggen. Met toegeknepen ogen ze hem aan en beet hij toe:“You've said enough bullshit, fucking basic bitch, so shut the fuck op and leave me the hell alone.” Ze wilde tegen werken en er volop tegen in gaan, maar ze had wel door dat als ze ging tegen werken het alleen nog maar pijnlijker werd. Het enige wat ze kon doen is weg lopen en die kans gaf hij haar ook. Maar ze twijfelde nu veel te erg of ze dat wel zou gaan doen. Hij had immers zijn mutatie op haar gebruikt, haar basic bitch genoemd en niet aardig gedaan tegen haar. En hij kon alles tegen haar zeggen behalve basic bitch en zijn mutatie gebruiken. Een basic bitch was ze niet, ze was een gevorderde psychopaat én ze had nu geen keus dan ook haar mutatie op hem gebruiken. Ook al zou het nooit zoveel pijn doen als wat ze had veroorzaakt bij Grace, Clyde of ieder ander persoon die ze had gemarteld.

Lydia klemde haar hand om het glas heen en liep Jayson voorbij. Expres botste ze hard met haar schouder tegen zijn schouder aan precies op de plek waar het tape zat. Ze mocht dan niet groter zijn dan hem, maar ze wist wel de juiste plek te vinden om hem ook wel een klein beetje pijn te doen. Maar doordat ze tegen Jayson aan botste viel het glas in nogal grote scherpe stukken op de grond. Bij Charlie had ze een schaar gebruikt, een stuk glas zou ook wel zijn werk doen. Ze pakte een stuk op dat precies scherp genoeg was om ook door het tape heen te gaan. Ze had dan misschien geen sterke mutatie waardoor ze hem kon martelen, maar het stuk glas dat ze nu door zijn schouder stak was ook goed genoeg om haar punt te maken; ook al kon ze nu ook niet praten. “I'm not a basic bitch you idiot!” wilde ze tegen hem zeggen maar het kwam er uit alsof ze op heel vies eten zat te kauwen en het niet uit mocht spugen. Toch keek ze hem met een boze scherpe blik aan en genoot er van hoe het bloed dat uit zijn schouder kwam.

Oké het was officieel deze jongen had echt haar grens geraakt nadat hij zijn mutatie op haar had gebruikt. Dit vond ze nog erger dan de paar keren dat ze Charlie had gezien. Aan hem had ze ook zo'n hekel gekregen, maar dat deze jongen haar nu al helemaal dwars zat was wel even het top punt. Hij deelde nu echt de eerste plek met Grace. Niemand zou Grace verslaan als het om haar toppunt lijstje ging van mensen waar ze echt een hekel aan had, maar dat maakte niet uit. Zolang ze maar een punt maakte is het goed genoeg. Niet dat ze dat punt aan de jongen ging uitleggen, hij zou er toch niks van begrijpen. Dan wilde hij waarschijnlijk net als ieder andere docent of leerling weten waarom ze dat deed. Ze had genoeg redenen, dus ze hield het er maar gewoon bij dat het te veel redenen waren om op te noemen. Lydia durfde dan alsnog met alle zekerheid te zeggen dat ze het dan nog niet gingen begrijpen, maar dat maakte niet uit.

Waarom begreep de jongen niet gewoon dat zij net zo graag wilde dat hij weg ging, maar zij zou niet nooit de eerste zijn die daar aan zou gaan toegeven. Zo was ze niet en zo was ze ook nooit geweest.
Lydia was er zelf ook wel zat om nog de hele tijd met hem samen te zijn in een ziekenboeg kamertje, terwijl de verpleegsters sowieso al wiste wat er zal gebeuren. Zij ging de jongen martelen. Het was alleen erg jammer dat ze high was. Haar mutatie zou niet zo sterk zijn, maar als het moest ging ze het echt gebruiken. Voor een gevecht deinsde ze dan ook niet voor terug. Zeker niet nu de jongen haar een “basic bitch” had genoemd. Iedereen wist toch wel dat ze een psychopaat was. Het was zelfs verteld in een van die roddels. Geen wonder dat niemand bij haar in de buurt wilde zijn. Dat zou alleen maar gevolgen gaan hebben dat ze meer met Jean moet praten of met Clyde moest optrekken. Misschien moest ze dan wel naar Norah toe. Ook al leek dat haar zelf ook wel een goed idee.

Nadat ze vrij snel en behendig glas van de grond af had gepakt en in de schouder van de jongen gestoken voelde ze haar kaak weer vrij komen. Door de tape van de jongen drukte ze het glas er nog extra hard in om nog door het tape door te gaan en hem meer pijn te laten bezorgen. Het was alleen wel jammer dat de jongen zich snel had omgedraaid en heel Lydia's lichaam had vast gezet. Alleen de mogelijkheid om te praten tegen de jongen had ze nog. Maar in plaats van iets te zeggen keek ze hem even boos aan als hij naar haar keek. Lydia dacht eerst nog dat dit alles was dat de jongen ging doen, maar toen ze een steek in hart kreeg keek ze hem alleen nog maar bozer aan. Als ze een mutant was met vuur mutatie's dan sprong letterlijk het vuur in haar ogen. “You've messed with the wrong guy,” zei hij hoofdschuddend, waarna hij kort lachte. Hij had geen idee met wie hij zich bemoeide right now. Lydia liet niet merken dat ze de steek in haar hart nog meer pijn begon te doen, want als ze een ding had geleerd dan was het wel haar gevoelens onder controle te houden. Ze keek hem vurig aan, toen hij een stap naar voren deed en een hand tegen haar keel aan deed. Meer pijn kwam opzetten in haar lichaam een branderig gevoel, maar dan veel meer pijnlijker. “I think you're messing with the wrong girl too,” sprak ze giftig, maar in haar stem was duidelijk te horen dat ze wel veel pijn had maar het niet durfde uit te schreeuwen. Ze probeerde tegen te werken ook al was het maar één vinger die ze kon bewegen daar had ze al genoeg aan om de jongen nog een beetje van haar af te sleuren. Maar elke keer dat ze tegen ging werken kwam er alleen nog maar meer en meer pijn. “If you weren't that bitchy..” ze stopte even haar zin om op aan adem te komen van de brandende pijn. Maar vervolgde al snel zo arrogant en bijdehand als het maar kon. “This wouldn't happen.” In haar stem was te horen dat ze beide schreeuwde van de pijn, maar ze had wel gelijk. En dat kon hij haar gewoon niet afnemen. De woede was echt duidelijk in haar ogen te zien, maar ook de pijn. Hopelijk zou dat niet opvallen, maar die pijn was te makkelijk te zien. Als ze nu vrij zou zijn dan zou eerst op adem komen van de pijn in haar hart, maar ook in heel haar lichaam. Ze kon dit niet lang vol houden, maar dat liet ze niet merken. Dat zou ze zelfs niet durven te laten merken. Dan zou ze misschien zwak uit zien, en dat was ze niet. Maar nadat ze op adem was gekomen dan was de jongen echt dood. Hij zou haar eerste echte dode slachtoffer worden, en daarna was toch echt wel Charlie aan de beurt. Maar Charlie zat nu ver verstopt in haar hoofd. “You will be a dead man soon,” zei ze met woede, maar er glipte wel een klein gilletje van pijn uit haar keel. En ze sloot even haar ogen om te proberen de pijn op zij te schuiven.