I don't know a title {Jayson}

Lydia wilde graag voor ogen zien hoe zij degene was die de jongen aan het martelen was, maar helaas was het nu andersom. Zoveel pijn die ze krijg door zijn mutatie begon haar bozer te maken, maar ook wel een beetje klein. Ze wist dat ze beter niet kon toegeven dat zij degene was die nu aan heel veel pijn leed. Ze kon het niet toegeven, dat mocht gewoon niet. Al bij het idee zag ze voor hoe iedereen tegen haar zou gaan gebruiken hoeveel pijn ze had en ze haar psychopaten status af moest geven aan iemand die dacht dat hij beter was dan haar. Ze mocht dan nu niet in staat zijn om te kunnen bewegen, maar ze kon wel zeggen dat zij niet degene was die was begonnen. Maar ze wist wel dat dit zo’n moment was dat ze haar mutatie en haar vrijheid van bewegen echt super erg miste. Ze wist niet hoe ze zich zonder mutatie moest over leven. Straks had ze helemaal geen mutatie meer vanwege dit gebeuren… Ze moest er niet aan denken hoe haar leven dan in een keer in zou storten.

Ze kon de jongen dan niks aan doen, maar alleen met de woorden die ze uit sprak kon ze tenminste nog een gesprek voeren. Nou ja, haar dreigementen zouden niet veel doen bij de jongen omdat ze toch niets kon. Maar toch, het was beter dan niets doen. De jongen bespotte  haar dat ze grappig was, maar ondertussen moest en zou Lydia tegen werken. Ze was een iemand die niet snel opgaf hoeveel pijn ze er ook van kreeg. De woorden die hij terug kaatste negeerde ze volkomen en meer tegenwerking kwam. Tot op het moment dat ze hem dreigde dat hij dood was als zij weer vrij was. Zijn blik schoot snel weer naar haar toe en zelfs door de withete gloed die over zijn ogen heen was, kon ze zijn woede zien. Lydia wilde haar handen om zijn pols doen op het moment dat hij haar een stukje optilde van de grond af. Maar ze kon haar handen niet bewegen en meer pijn kwam op zetten in haar lichaam.
Ze sloot haar ogen, waarna hij haar tegen het raam aan knalde. Ze hoorde niet alleen het glas breken, maar zelfs haar rug hoorde ze kraken op plekken waar een rug niet hoorde te kraken. “Ik denk niet dat jij in de positie bent om mij te bedreigen, fucking stubid bitch,” gromde hij laag. Lydia had gehoopt dat ze zich een stukje kon helpen en weg te gaan van de stukjes glas. Maar ze was nog steeds tegen de raam aan gedrukt met zijn mutatie en ze hoopte zo erg dat er iemand kwam om haar te helpen. Ligt rolde er een paar traatjes over haar wangen, maar ze kon het niet om de jongen te laten zien dat zij nu pijn had. Uit ervaring van martelingen wist ze dat hij voorlopig niet zou stoppen tot er iemand kwam. Ze opende voorzichtigjes haar ogen waarbij ze in haar oog hoek een meid aan zag lopen met zwart haar. Lydia had haar wel eerder gezien, maar ze kon het niet meer zo snel herinneren. De jongen maakte nog een dreigement naar haar dat ze maar moest smeken om haar leven, maar dat was iets wat ze nooit zou gaan doen.

“Jow Jayson, chill the fuck out,” hoorde ze de meid zeggen tegen de jongen, met blijkbaar de naam Jayson. Lydia keek met toegeknepen ogen naar de jongen, terwijl ze haar tranen die prikten in haar weg probeerde te knipperen. “I’ll never beg for you,” sprak ze zacht, maar pissig. Haar adem begon wel wat te stokken tijdens het praten en ze probeerde te hoesten waardoor er wel wat bloed in haar mond kwam door de klap tegen haar rug. De meid keek haar wel met toegeknepen rode oogjes aan, maar als die waarschuwing die ze tegen de jongen had gebruikt ook voor haar telde; dan had die meid wel geluk. Of ze was echt heel dom. Want ZE WERD NOG STEEDS TEGEN HET FUCKING GLAS AANGEDRUKT!! Lydia wilde nog een keer hoesten, maar ze hield zich in. De pijn die ze had door de klap zou alleen maar meer pijn doen als ze nog een keer zou hoesten. En ze zou de jongen nooit meer laten zien dat ze pijn had door wat hij haar heeft aangedaan.
“Don’t worry, I can’t do anything with him using his mutation on me,” sprak ze net zo zacht tegen de meid om duidelijk te maken dat de jongen nog steeds zijn mutatie op haar gebruikte. Het was echter niet gemeen bedoeld tegen de meid, en zo kwam het er ook niet uit. Lydia wist alleen niet zo zeker of ze straks nog wel bij bewustzijn was of niet vanwege de mutatie en het branderig gevoel in haar lichaam.

Waar was het mis gegaan? Ja, oké Lydia had misschien verkeerde opmerkingen gemaakt bij de jongen, Jayson. Maar daarvoor verdiende ze deze marteling niet. Het was gewoon niet nodig om dit bij haar aan te doen. Nou ja, tenzij hij ook een psychopaat is, maar dat had hij dan maar duidelijk moet maken voordat hij haar ging martelen. Dat was iets wat zij ook altijd al had gedaan. Het ergste was nu dat ze niet helder na kon denken. Ze had het gevoel alsof ze nu in de schoenen stond van Grace, Lorise, Clyde, Damian en zelfs Charlie. Ook al had ze Charlie alleen een paar keer gestoken met een schaar, maar toch het ging om het idee dat ze in de schoenen stond van haar vele slachtoffers.

Toen ze tegen de muur aan was gegooid hoorde ze het glas en haar botten in haar rug breken. Jayson had haar nog steeds vast bij haar luchtpijp, waardoor het hoesten en het ademen behoorlijk slecht gingen. Het was moeilijk voor haar om werkelijk te denken dat ze echt hulp nodig had van iemand, anders zou dit misschien één van de laatste dagen wezen dat ze rond liep. Dat haar hart daarom ook wel een sprongetje maakte, toen er iemand kwam die Jayson wilde kalmeren. Ze moest er nog zeker even uit krijgen dat ze nooit zal smeken voor haar leven, maar dat hij dat de volgende keer wel zou doen als ze hem tegen kwam. Ze zal nooit terug deinzen voor het feit dat hij dit bij haar had aangedaan. Ze moet en zal later revenge krijgen al was dat het laatste wat ze zou doen in haar leven.

“Babe, dat weet ik ook wel, ik ken hem al langer dan vandaag,” reageerde de meid droog te terug, nadat Lydia er net zo zacht als de volgende keer had uitgehaald dat ze zich toch niet kon bewegen. “Dus zeur niet zo, het komt wel goed, hulp komt er zo wel aan,” ging ze verder, terwijl de meid Jayson nog verder dwong. Het vreemde was dat Lydia zich de meid wel kon herinneren van iets, maar hoe ze heet en waar ze haar herinnerde wist ze niet meer. De meid sprak nog even kort dat ze hoopte voor haar dat er hulp kwam, maar Lydia kon niks anders doen dan haar met toegeknepen ogen aan te kijken. Ze regelde het maar dat er hulp kwam, of zij werd ook nog een slachtoffer.

Jayson begon zich er toch maar aan toe te geven dat hij Lydia maar beter kon laten gaan. Ook al was het om heel eerlijk te zijn wel een verkeerde keuze van hem, omdat hij nu meer zekerheid had dat hij echt Lydia’s volgende slachtoffer werd. No matter what. Lydia viel als hoopje op de grond, en moest zich toch herpakken om wat vers lucht naar binnen te ademen. “You got lucky this time,” sprak hij tegen haar, waarna ze hem toch met een boze blik in de ogen aan keek. “But you are so damn weak,” zei hij. Hij duwde met zijn top van zijn voet tegen haar kaak aan, zodat ze hem nog beter aan kon kijken. Hij wreef er nog een keer in dat ze heel erg zwak was, maar die lege woorden deden haar niets. Ze had misschien niets kunnen doen bij hem, maar dat maakte haar niets uit. Ze zal haar dag krijgen dat ze hem dubbel zo hart terug kon pakken. Lydia voelde dan geen pijn meer van zijn mutatie, maar ze voelde wel dat ze nog steeds werd vast gehouden. De stukje glas die nu in haar rug, benen en armen zaten waren niks vergeleken die pijn die ze zonet had gevoeld.