Taking the step [OPEN]

Een laatste schot, een onvoorstelbare pijn in zijn schouder, gevolgd door een kreet die aankondigde dat het einde daar was. ”Sebastian, we zijn er.” Het leek alsof hij van de wereld verdwenen was. Zijn gedachten zaten overal behalve bij hetgeen er zich nu rondom hem afspeelde. ”Sebastian?” Hij had met zijn sombere ogen opgekeken naar de vrouw die hem nu ook op zijn schouder tikte om zijn aandacht te trekken. Haar blik stond vol medeleven, net zoals het knijpje dat ze in zijn schouder gaf. Sebastian knikte kort en trok een  mondhoek kort omhoog, eerder als teken dat hij het begrepen had dan dat er werkelijk enig sprankeltje van oprechte blijdschap achter zat. Blijdschap was iets wat hij de afgelopen weken niet meer gevoeld had. In zijn wereld was het verdwenen. Hij liet zijn blik in het rondgaan en ademde diep in via zijn neus. Het was pas nu dat hij echt opmerkte dat de boot aan wal was geslagen en dat de lucht minder zout rook dan dat hij gedaan had toen ze midden op zee hadden gezeten.

Sebastians eerste stap op Genosha Island was enorm pijnlijk geweest, aan de ene kant mentaal en aan de andere kant fysiek. Zijn rugzak met weinige spullen in bonkte tegen zijn rug met elke pas die hij zette. ”Geef maar hier.” Sprak er ditmaal een man tegen hem en dankbaar gaf hij zijn tas aan hem, waardoor de pijn in zijn schouder lichtjes afnam. Zijn been daarintegen krampte nog steeds samen bij elke pas die hij zette. Ze liepen langzaam richting een gebouw, wat aan hem werd voorgesteld als de school van Genosha, en hij liet zijn blik bewonderenswaardig over het –bijna- kasteel glijden.

Hij voelde zich ziek, had honger en ongelooflijk veel pijn doordat hij de afgelopen maand in erbarmelijke omstandigheden had moeten leven nadat zijn lichaam toegetakeld was door de strijd die hij had gestreden en het verlies dat hij had geleden. Er rolde daarom ook een opgeluchte zucht over zijn lippen toen hij zich op een van de ziekenbedden mocht leggen en vrijwel onmiddellijk voelde hoe een van de verpleegsters een infuus in zijn pols plaatste. Een andere verpleegster begon met het openknippen van zijn tshirt en broek, zodat ze gemakkelijker de kogelwonden – die geïnfecteerd en ontstoken waren – kon verzorgen. Aan haar gezicht stond duidelijk af te lezen hoe gruwelijk gehavend zijn lichaam eruit zag. Sebastian keek haat met pijnlijk opeengeklemde kaken aan toen ze het stof uit de wonden trok en ze zo opnieuw aan het bloedden maakte. Niet dat er veel andere keuze was… ”Het is oké.” zei hij met zijn zware stem, waaraan duidelijk te horen was dat hij afzag. Maar de zorg die hij nu kreeg was beter dan alles wat hij afgelopen maand gezien had.

Alle geluiden waren vreemd, net zoals de geuren die in de ziekenboeg hingen. Al was Sebastian wel opgelucht dat zijn wonden die ontstoken waren niet meer stonken, maar in de plaats daar van naar ontsmettingsmiddel roken. Met zijn oplettende ogen ging hij rond in de zaal, de verpleegsters die hem net onder handen hadden genomen waren ondertussen bezig met nog wel 3 andere patiënten te verzorgen. Kort spookte de vraag door zijn hoofd van waarom dat ze hier zouden liggen. Zou Genosha niet net veiligheid moeten bieden voor mutanten? Maar nog voor hij goed of wel had kunnen zien welke verwondingen een van de patiënten had, trok een van de verpleegsters het gordijn dicht. Hij ademde diep in en uit en voelde hoe heel zijn lichaam protesteerde tegen elke beweging die hij maakte. Hoe gehavend hij ook was, zijn aandachtigheid zou hij niet zo snel verliezen. Al miste hij wel het gevoel van een geweer met hem mee te dragen.

Sebastian kon het moeilijk vatten hoe het allemaal gegaan was. Zijn blik viel op de klok die boven de deur hing. 8 uur ’s avonds. Hij draaide zijn hoofd stram opzij om door het raam naar buiten te kijken, waar het al langzaam donker werd. En dan te bedenken dat hij deze morgen nog wakker was geworden in een kille grot, om daarna gevonden te worden door Jean en Jamie. Hij sloot kort zijn ogen en probeerde om zijn levensenergie vast te krijgen, wat niet gemakkelijk ging doordat zijn lichaam in zo een slechte toestand was. Met de nodige moeite lukte het hem uiteindelijk en wist hij een deel vaan zijn geest op te wekken. Zijn rechterhand, waar geen infuus in zat legde hij langs zijn lichaam, met de handpalm naar boven, om vervolgens een deel van zijn levensenergie via zijn huid naar buiten te drijven.

Het voelde alsof er een zacht briesje langs zijn hand streelde toen de doorzichtige waas via zijn handpalm zijn lichaam verliet. De waas, die een blauwe, transparante gloed had zweefde boven zijn lichaam en nam de vorm van een Ierse wolfshond aan x. Een kleine glimlach verscheen op Sebastians lippen en onmiddellijk voelde hij zich stukken minder eenzaam. De geest van de hond zweefde opzij en daalde, totdat het met zijn nog niet bestaande poten op de grond terecht kwam. En vanaf dat moment bestond hij. De hond verloor zijn transparantie, verkreeg in minder dan een fractie van een seconde kleur, botten, vlees en bloed. Onmiddellijk verliet een zacht gejank de keel van de hond en legde Sebastiaan geruststellend zijn hand op de kop van het enorme beest. Hij voelde de sterke connectie tussen hun twee, hij voelde hoe krachtig het hart van het dier klopte en het bloed in zijn lichaam rondpompte. Hij voelde zijn leven.

De deur van de ziekenboeg werd met het nodige gekraak opengedaan en de wolfshond richtte onmiddellijk zijn ogen gefixeerd op de persoon die binnenkwam. De stugge haren op zijn lichaam stonden vrijwel meteen omhoog en hij trok zijn bovenlip zacht grommend op. ”Fera.” mompelde Sebastian met een frons en zag hoe de hond meteen kalm werd en rustig aan het voeteinde van zijn bed ging zitten maar wel nog steeds die wakende houding aanhield. Sebastian keek zelf ook naar de persoon die net binnen gekomen was en aan zijn houding was te zien dat hij enorm op zijn hoede was. Het was ook daarom dat de hond dat ook was. Hun lichaam en ziel stond namelijk in connectie omdat het van dezelfde levensenergie gemaakt was.

Sebastians ogen namen het jonge meisje dat de ziekenboeg was binnengekomen van kop tot teen in hem op. Van de witte, gescheurde broek die ze droeg tot de donkergrijze trui met een veel te grote kraag. Maar ook haar handen, waar aan elke vinger in de plaats van een gewone vingernagel een enorme klauw hing. Het gaf haar iets monsterlijks en het was dus ook niet ongewoon dat Fera onmiddellijk zijn haren omhoog had gezet en het meisje zijn tanden had getoond. Sebastian draaide zijn blik naar het gezicht van het meisje in de plaats van naar haar handen en merkte onmiddellijk haar bruine, misschien zelfs groenachtige ogen op. Dit niet omdat hij geïnteresseerd was in het uiterlijk van deze verschijning, maar gewoon omdat hij altijd oog had voor de kleinste dingen. In de kleinste details kon enorm veel informatie schuilgaan, en Sebastian was iemand die daar alles over wist.

De tred waarmee het meisje naar hem toestapte was zelfzeker, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om op deze manier in een ziekenzaal binnen te ‘stormen’. Wat was ze zelfs van plan en waarom die klauwen? Sebastian had nooit in de buurt van andere mutanten – behalve Myrthle – vertoefd en het was enorm wennen voor hem, al die nieuwe vormen die anderen konden aannemen, de dingen die ze konden verrichten. "Wat een schattig ding!" Met een vragende frons keek Sebastian naar het voeteinde van het bed, waar Fera zat. En de hond keek op dezelfde vragende manier terug. ”Schattig?” vroeg hij haar en knipperde enkele malen verward met zijn ogen. De wolfshond aan zijn voeten was allesbehalve schattig te noemen. De reu had enorm verwilderde haren, vervaarlijke tanden in zijn bek en de grootte die hij had was nu ook niet echt ‘schattig’ te noemen. De klauwen aan de hand van het meisje maakten weer plaats voor normale nagels, en Sebastian voelde zich meteen een stuk meer op zijn gemak. Zeker door de machteloze situatie waarin hij nu vertoefde, gewond, in een ziekenzaal. Het meisje vroeg om toestemming om zijn hond te aaien, en weer verraste ze hem met die vraag. ”Je mag.” zei hij met een knikje en keek hoe ze bijna naar het voeteinde van het bed dook. ”Al is hij eigenlijk geen huisdier.” Hij zou het nooit kunnen begrijpen, hoe sommige mensen zo onbevreesd en onbezonnen door het leven konden gaan. Het individu voor hem was het perfecte voorbeeld daarvan, en hij wist van zichzelf dat hij net het omgekeerde van haar was. Nauwlettend hield hij haar in de gaten en hij voelde dat Fera  diezelfde oplettendheid behield, ookal zou hij het meisje hem gewoon laten aaien. Dit wel alleen omdat Sebastian haar toestemming had gegeven.

Het meisje stelde zichzelf voor als Delaney en knikte dankbaar omdat ze die informatie met hem had willen delen. Hij voelde zich een beetje  overvallen door de manier waarop ze de stilte in de ziekenzaal had doorbroken, maar toch was het goed om een beetje afleiding te krijgen. Hij wilde net zijn mond openen om zichzelf ook voor te stellen, maar de verpleegster was hem voor. De vrouw was uit het niets opgedoken en had zich tussen de twee ingezet, terwijl ze Delaney met een boze frons bekeek. ”Hij heeft rust nodig.” bromde ze en draaide terwijl aan het wieletje van de infuus, zodat de pijnstillers sneller in het bloed van Sebastian vloeiden. ”Het is oke.” zei hij met een zakelijk knikje tegen de mevrouw de zijn kogelwonden had verzorgd. ”Het gaat wel met me.” Al was dat laatste semi-gelogen. Met een beleefde, oppervlakkige glimlach keek hij de verpleegster aan en knikte opnieuw kort, waarna ze opnieuw naar een andere patiënt ging, dik tegen haar goesting. ”Ik ben Sebastian.” sprak hij opnieuw in Delaney haar richting en de opgezette glimlach die zojuist op zijn lippen had gestaan was weer verdwenen. Hij duwde zichzelf wat rechter in het bed terwijl hij zijn kaken op elkaar klemde om de pijn te verbijten. Fera keek hem onmiddellijk ongerust aan. "Fera? Toch?" Aan de manier waarop de hond zijn kop nu haar richting opdraaide, was duidelijk dat ze het juist had. Sebastian knikte bevestigend en streek de lakens op zijn bed met vlakke hand glad.

Sebastian had een losse, witte tshirt gekregen van de verpleging omdat ze zijn kledij hadden moeten verknippen toen hij hier was gearriveerd. Hij voelde zich er allesbehalve gemakkelijk in omdat hij altijd donkere kledij droeg, maar momenteel had hij niet veel keuze. Stram leunde hij naar links, richting zijn nachtkastje om met zijn hand trillend te reiken naar het glas water dat er stond. De dog tags die rond zijn hals hingen klingelden mee terwijl hij bewoog. In zijn oren was het een triest geluid, maar hij zou er nooit meer zonder kunnen. Nog steeds met een trillende hand door de pijn en de medicatie zette hij het glas aan zijn droge lippen en dronk het in een gulzige teug leeg. Naast de vele kogelwonden die hij had, had hij ook nog eens infecties opgelopen en was hij uitgedroogd. Uitgehongerd voelde hij zich ook, maar van de verpleegsters mocht hij niet eten alvorens het vocht in zijn lichaam weer op peil was. ”Kom je iemand bezoeken?” vroeg hij haar met zijn hese stem en keek strak in haar ogen, alsof hij tot op haar ziel probeerde te kijken. Normaal zou hij informatie van haar en haar karakter door moeten krijgen, maar omdat hij zo zwak was, zag hij niets. Enkel een zwarte waas. Het glas liet hij op zijn schoot rusten, omdat het hem te veel moeite had gekost om het te nemen, laat staan dat hij het nu ook nog eens terug moest zetten.

Het meisje ging veel te vlot, veel te los om met Fera, iets waar Sebastian langzaam nerveus van werd. Ze kon natuurlijk niet weten dat het eigenlijk geen huisdier was, maar een deel van Sebastians ziel en levensenergie. Toen ze neerdaalde voor de hond en hem begon te aaien gingen de haren daarom ook omhoog staan op zijn armen, kort voelde het alsof ze hemzelf aan het aaien was. Daarom sloot hij zich wat meer af van Fera, het was immers geen aangenaam gevoel. Maar hij kon het haar niet kwalijk nemen, ze wist niet beter. Dat ze onbevreesd onmiddellijk op de hond afdook was iets waar ze wel aan kon doen, maar Sebastian wist dat het haar karakter moest zijn. ”Het is geen meisje.” verbeterde hij haar met zijn schorre stem, maar probeerde toch beleefd over te komen. ”Zijn naam klinkt niet echt mannelijk, dus ik begrijp je verwarring.” knikte hij haar met een minuscuul glimlachje op zijn lippen toe. ”Het is een Latijnse naa.” Daarna liet hij zijn blik op de hond rusten en snoof zacht lachend toen hij zag hoe Fera zijn ogen gesloten had en genoot van het gekrab achter zijn oren.

Maar vanaf het moment dat de verpleegster zich in hun gesprek – wat je een gesprek kon noemen – moeide verdween de glimlach als sneeuw voor de zon. Ook Fera opende zijn ogen weer en kon minder van het meisje haar aanrakingen genieten als eerst. Haar houding veranderde, ging van een zelfzekere, maar vriendelijke houding naar een nog steeds zelfzekere maar arrogantere. Ze bestudeerde de verpleegster van kop tot teen zoals een beenhouwer dat met zijn vlees zou doen. Sebastian fronste zijn wenkbrauwen lichtjes en keek toe naar het schouwspel, voelde terwijl hoe zijn ademhaling verzwaarde. "En u een facelift," Als hij zijn kaken niet zo fel op elkaar geklemd had, was zijn mond zeker van verbazing opengevallen. Het meisje ging op een respectloze manier om met de verpleegster, en dat was iets wat bij Sebastian in het verkeerde schoot. De verwijten vlogen door de kamer en hij zag hoe langzaam maar zeker de tranen in de ogen van de verpleegster opwelden, terwijl het meisje die stralende, arrogante blik op haar gezicht hield. Sebastian vond het walgelijk om te aanschouwen en had geprobeerd om het gesprek ten einde te laten lopen door te zeggen dat het oké was, maar het meisje ging zonder genade door, zijn woorden negerend. Uiteindelijk liep de verpleegster huilend de ziekenzaal uit en zag hij nog hoe een andere verpleegster haar achterna liep terwijl ze een afkeurende blik naar het meisje langs zijn bed wierp. Haar blik sprak boekdelen, dit was absoluut niet de eerste keer dat er zoiets voorviel. Verbrouwereerd keek Sebastian het meisje aan en liet zijn blik intimiderend in haar ogen vallen. ”Dat was enorm onrespectvol.” bromde hij met een boze ondertoon en legde zijn hand langs het bed op de rug van Fera, die ondertussen opgestaan was en nu langs hem stond, zijn oren plat in zijn nek, net nog geen ontblootte tanden.

Voor hem mocht het gesprek hier gerust eindigen, het was voor hem meer als duidelijk dat deze verschijning voor hem nooit een vriendin van hem zou kunnen worden. Hij voelde het gewoon, ze waren elkaars uitersten. Maar zij dacht daar anders over. Alsof er zonet niets gebeurd was draaide ze zich opnieuw in Sebastians richting en keek hem opnieuw met die zelfingenomen blik van haar aan. Zelfs toen hij enorm suggelde met het nemen en terugzetten van zijn glas water deed ze geen allesbehalve moeite om hem te helpen, ze gunde hem zelfs geen blik waardig en keek in de plaats daarvan naar Fera, die haar op een vervaarlijke manier aanstaarde. Het aaikwartiertje was voorbij, dat was meer dan duidelijk. "Wat zijn die dogtags om je nek?" vroeg ze hem vervolgens zonder enig tikkeltje tact, het deed Sebastian met verstomming slaan. Hoe kon iemand nu zó onrespectvol zijn ten opzichte van anderen? Om zichzelf kalm te houden liet hij zijn blik de ruimte rondgaan en ademde hij een keer diep in en uit voordat hij haar antwoord gaf. Iets wat hij liever niet gedaan had, maar hij had niet veel keuze. Het was niet dat hij op kon staan en de ruimte kon verlaten, daartoe was hij fysiek nog niet in staat. ”Ik heb in het leger gezeten.” was zijn korte antwoord en hij tikte met zijn vinger op de achterhand van Fera, waardoor de hond ging zitten. Sebastian wilde niets uitlokken dus hij liet zijn hond een minder dreigende houding aannemen. Voorlopig had het meisje hem niet rechtstreeks aangevallen, behalve haar vraag dan, maar die kon hij wel relativeren. Al wist hij wel dat als ze hem op dezelfde manier ging behandelen als de verpleegster, dit nog wel eens een gevaarlijke situatie worden. ”Het heeft sentimentele waarde.” voegde hij er nog kort aan toe en legde zijn hand opnieuw op het bed terwijl hij kort over het deken streek. In zijn andere hand had hij nog steeds het lege glas vast.