When hell seems one step closer than heaven

De oproep via de intercom had zowel haar als Marshall doen wakkerschrikken in de vroege ochtend. Een bevel tot verzameling, op zulk uur, met zulke een onzekere stem van Howard. Het voorspelde niets goeds, en dat was duidelijk voelbaar aan de sfeer die er doorheen het hele schoolgebouw hing. Zonder al te veel woorden tegen elkaar te zeggen waren Marshall en Eloise naar het cafetaria gelopen. Het was toen Howard binnen kwam dat Eloise Marshall zijn houding voelde veranderen. ’Wat?’ Had ze gefluisterd, maar geen antwoord gekregen. Het enige wat hij deed was zijn arm beschermend om haar heen slaan terwijl Howard de boodschap luidop uitbracht. Eloise nam een stuk van zijn tshirt tussen haar vingers en kneep er hard in terwijl de woorden tot haar door drongen. Toen Howard was uitgesproken hing er een doodse stilte, uitgezonderd van enkele roekeloze studenten die hun ondoordachte mening zomaar in het rond schreeuwden. Maar Eloise wist aan Marshall zijn reactie af te lezen dat dit iets serieus was. Ze legde kort haar hoofd tegen zijn schouder en voelde pas toen hoezeer hij aan het rillen was. ’Marshall.’ fluisterde ze als poging om zijn aandacht wat meer gefocust te krijgen. ’Je moet naar buiten.’ Voorzichtig liet ze zijn arm los, ergens bang om afstand te nemen nu ze wist dat het zo gemakkelijk was om hem te verliezen.
Hij liep haar voor doorheen de gang. Waar hij naartoe wist dat wist ze pas toen hij de school via de achterkant verliet en zo uitkwam in de tuin. De buitenlucht was ijzig kil, maar voelde op een bepaalde manier goed aan. Ze had al die tijd haar blauwe ogen op hem gekluisterd, om er zeker van te zijn dat ze zou opmerken als zijn houding nog achteruit ging en ze zou moeten ingrijpen. Uiteindelijk kwam hij tot stilstand en draaide hij zich om. Eloise had gedacht dat ze hem al op zijn meest trieste moment gezien te hebben, maar de blik die hij op dat moment in zijn ogen droeg brak haar vanbinnen. ’Babe.’ fluisterde ze voorzichtig en wandelde naar hem toe. Onmiddellijk nam hij haar in zijn armen en begroef ze haar gezicht tegen zijn borstkast. ’Ze hebben Tobias.’ Zijn stemgeluid, rauw van de emoties maakte dat de haren op haar armen omhoog gingen staan. ’Ik snap het niet.’ Fluisterde ze tegen zijn borstkast aan en kneep haar ogen dicht. Haar handen bracht ze naar het stof van zijn shirt bij zijn schouderbladen en greep het daar vast. Zachtjes trok ze zichzelf tegen hem aan. ’Kunnen we niets doen?’ vroeg ze uiteindelijk en trok zichzelf wat terug om hem in de ogen aan te kijken. Van de ontvoerden kende ze enkel Samantha en Tobias uit de verhalen die Marshall haar had verteld. Maar toch wilde ze iets betekenen in het hele verhaal, al wist ze niet hoe Marshall daar over dacht. Voor hem zou dit enkel voelen als een mislukte reddingsoperatie waarin hij Tobias veiligheid had beloofd maar het hem niet had kunnen garanderen.

Ze zag de tranen in zijn ogen opwellen en kon die van haar daarna al helemaal niet meer onderdrukken. Eloise wist hoeveel voldoening Marshall had gehaald uit het redden van Topaz, voor hem had het meer betekend dan het voor een andere student had betekend. Hij had iemand gered uit de klauwen van een verschrikkelijke tiran, zag misschien zelfs een beetje van zijn eigen verleden in Topaz. Maar nu de jongen opnieuw meegezeuld was naar wist-zij-veel-waar, was het opnieuw een teleurstelling, opnieuw een denkbeeldige klap die hij moest incasseren. Eloise hief haar hand en veegde met haar duim een traan uit zijn ooghoek. Op fluistertoon vroeg ze hem of ze iets konden doen of betekenen in het verhaal. Al was het maar om hun eigen geweten wat te sussen. ’Jij gaat echt niks gevaarlijks doen oké.’ Ze zag zijn ogen groot worden, las er iets van angst in. ’Ik kan jou niet kwijtraken.’ Nadat Marshall zijn laatste zin had uitgesproken kon hij een snik niet meer onderdrukken. Het brak haar hart om hem zo te zien. Dus ze trok hem wat dichter tegen haar en streek met haar hand door de haren bij zijn nek. ’Maak je geen zorgen.’ fluisterde ze tegen zijn hals. ’Je geraakt me niet kwijt.’ Uiteindelijk trok ze zich terug en probeerde zijn blik te vinden. ’En als we iets doen, dan doen we het samen.’ Eloise greep naar zijn hand en kneep er stevig in, het knetterende geluid van elektriciteit weerklonk, maar het was amper voelbaar. ’Al vraag ik me af..’ ze zuchtte en liet haar schouders hangen. ’..wàt we zouden kunnen doen. Ik denk dat onze mutaties niet de meest handige zijn in een situatie als deze.’ Ze haalde een hand door haar haren en keek naar de omgeving. Tenzij ze een bliksemschichtje overzee kon sturen, op zoek naar de ontvoerden, of Marshall hun chi kon opsporen, konden ze niet veel betekenen. Behalve trainen om zichzelf te beschermen, moest dat ooit nodig zijn.