The closer you look, the less you'll see

“Heath, waar ga je heen? We zijn bezig met een toets,” reageerde de docente, toen de jongen van twaalf was opgestaan van zijn tafel en de klas uit wilde lopen. Hij draaide zich half om en haalde zijn schouders op. “Als ik naar de toilet moet dan moet ik. Dus dan ga ik ook,” antwoordde hij terug. Hij wachtte niet op antwoord van de docent en liep de klas uit. Niet dat hij echt naar het toilet moest. Nee, hij had geen zin meer om de toets te maken of om langer in een muffig lokaal te blijven zitten. Hij snapte het niet helemaal waarom hij een toets moest maken, terwijl hij geen tijd had gehad om te leren of mee had gedaan tijdens de lessen. Dat gaf hem nog extra redenen om tijdens de toets weg te gaan. De jongen knipte een keer in zijn vingers en uit het niets kwam een pakje kaarten tevoorschijn in zijn hand. Hij draaide de kaarten een aantal keer om, terwijl hij door de gangen liep. Hij stond stil toen hij bij de toiletten was en twijfelde of hij daadwerkelijk naar de toilet ging of dat hij nog even doorging lopen. Hij koos voor het laatste en begon verder aan het maken van zijn rondje.

Heath schudde zijn kaarten op verschillende manieren en hij had geen idee wat verder met zijn kaarten ging doen. Het was in ieder geval een ding waar hij graag mee bezig hield. Als je Heath zonder kaarten tegen kwam dan was er iets mis. Het was een deel van zijn mutatie, maar hij vond het ook gewoon leuk om te doen. De kaarten zorgden ervoor dat hij in zijn eigen wereldje kon betreden. Hij werd niet aangesproken door anderen en hij kon even tot rust komen. Voor jongen van twaalf met depressie was het beter dat hij zich kon focussen op iets dat niet zou verdwijnen zonder dat hij dat wilde. Zijn mutatie werkte voor hem, voor zover hij zijn mutatie kon beheersen, en dat vonden zijn ouders zelf ook wel prettig. Ondanks dat hij niet de liefste was in huis, Het was anders geweest, maar dat waren wat jaren geleden. En het liefst dacht hij daar dan niet aan terug.

Met zacht plof viel hij in een luie hangstoel in de lounge. Geen idee hoeveel tijd er verstreken was had hem op het idee gebracht om gewoon niet meer terug te gaan naar de les. Zelfs de lessen die hij de rest van de dag nog had zou hij niet meer volgen. Zo deed hij dat ook altijd in Australië. Zijn spullen zou hij later wel ophalen of de docent of een leerling zou zo lief moeten zijn om zijn spullen naar zijn kamer te brengen, maar dat betwijfelde hij. Hij was niet echt zo’n sociaal type, dus hij gokte er op dat hij zijn spullen zelf op moest halen. De jongen ruste een elleboog op zijn knie en liet de stapel kaarten in die hand op de tafel voor hem vallen. De kaarten lagen verspreid, maar het gaf hem genoeg ruimte om een kaartenhuis te bouwen. Hij begon heel simpel met een normaal kaartenhuis dat elk andere kleuter zou kunnen doen. Maar elke keer als hij de laatste paar kaarten erop had staan liet hij hem expres weer omvallen. Met zijn mutatie voor illusie liet hij de kaarten weer rechtop staan met enkel alleen zijn gedachten. Dit hield hij een aantal keren aan, maar verveelde zich er ook snel mee. Heath leunde naar achteren in de stoel en keek naar het kaartenhuis dat nog overeind stond.

-& een van nelleke's chars

Zijn kaartenhuis was zes verdiepingen hoog. Bovenaan stonden twee azen tegen elkaar. Op de tweede verdieping waren de vier heren van zijn kaarten pakket. En zo verder aftellend naar beneden. Hij kon als hij wilde van al zijn tweeënvijftig kaarten in het pakket een hele grote kaartenhuis maken. Maar dat zou te veel aandacht trekken van mensen die de lounge betreden. Er waren een aantal mensen te vinden in de lounge. De muziek stond niet aan dus ondanks het praten van de mensen die zich er bevonden was het rustig. Het was wel iets drukker dan een klas die netjes een proefwerk aan het maken waren, maar toch Heath vermaakte zich wel in een rustige ruimte die iets rumoerige was dan zijn klas. Mensen hoefde niet te horen van hem dat hij zich verveelde. Een kind van twaalf hoorde zich niet snel te vervelen en daarom had hij zijn kaartenhuis voor zich staan. Van een afstandje zou je kunnen zeggen dat hij zijn kaartenhuis aan het bewonderen was. Maar dat was niet zo. Hij vond zijn kaartenhuis juist te simpel en was daarom achteruit gaan hangen in zijn stoel.

“Impressive,” zei een meisje die bij de tafel knielde om zijn kaartenhuis te bekijken. Heath trok een wenkbrauw op, maar zei verder niks tegen haar. Als hij niks zou zeggen dan zou ze vanzelf wel weggaan. Dat was tenminste wat hij hoopte. “Kan ie ook tegen wind?” Vroeg het meisje met een duivelse grijns op haar gezicht. De knul haalde zijn schouders. Hij wist nu wel dat er twee soorten mensen bestonden. Je had een soort dat een kaartenhuis bewonderde en vervolgens weer weg zouden lopen, maar je had ook mensen zoals dit meisje. Het soort dat een kaartenhuis om blies om hem weer moeite te laten doen om het op te bouwen. Jammer genoeg voor hem hoorde het meisje dus niet bij het soort dat weg zou lopen. Zijn kaartenhuis was ingestort en het meisje begon te lachen. Heath keek naar het meisje en vroeg zich af waarom ze zo stuk ging. “Ik denk dat je weer een nieuwe moet maken,” zei ze met een geniepig lachje. Heath ging naar voren zitten, zodat hij zich kon concentreren op zijn kaarten. De kaarten die zonet nog een kaartenhuis hadden gevormd kwamen omhoog en vormde weer een nieuw kaartenhuis. “Probeer hem nu nog maar een keer om te blazen,” zei hij met een koppige ondertoon. Het was niet zo dat hij er voor ging zorgen dat zijn kaarten overeind hield. Als het meisje opnieuw zou blazen dan zou het kaartenhuis gewoon weer omvallen. Het lag aan het meisje of zij er in trapte dat hij aan het bluffen was.