Onderwerp: The dreams keep getting worse do jan 26, 2017 6:58 pm
Cole onderdrukte een geeuw. Het was vrij laat op de avond, maar naar zijn kamer gaan deed hij nog niet. De laatste dagen was er daar maar een rare sfeer, met Dalton had hij nog geen woord gesproken maar hij had geen idee waarom. De jongen sliep ook altijd als hij aan kwam of was er gewoon niet. Allemaal heel vreemd als je het hem vroeg, maar evengoed dat was niet de reden waarom hij hier aan het chillen was. Eigenlijk had hij geen bepaalde reden om eerlijk te zijn was hij gewoon lui en nood aan een stille plek. Normaal zou hij naar de living gaan, maar daar was het toch net iets te druk. Met dat het zo koud was zat natuurlijk iedereen binnen, en niet bepaald op hun kamer. Nee, iedereen had zich verzamelt over de gehele school, niet dat hij het een probleem vond. Maar Cole had gewoon niet al te veel zin om heel veel mensen te zien. Merendeels om vragen te ontlopen die misschien konden worden gesteld over het voorval met Kylie… De jongen legde zijn hoofd op de leuning van de zetel en staarde voor een lange tijd doelloos naar het plafond.
Ondanks dat hij toch niet zo moe was, was hij uiteindelijk in de zetel toch ingedommeld. Dus natuurlijk lag hij heel charmant te slapen op de zetel, met nog enkele mensen aanwezig in de ruimte. In zijn slaap werd hij haast meteen weer geplaagd door nachtmerries. Het ging over wat er was gebeurd met Kylie, vast iets waar Dux achter zat. Maar goed, het was dus een vrij onrustig slaapje. Iets wat ook wel te merken viel aan zijn gewoel. Het was een plotse verzakking van de kussens die hem uiteindelijk liet wakker schrikken. Zijn ogen schoten open en geschrokken keek hij rond, alleen maar om te zien dat er nog maar een persoon aanwezig was in de ruimte en die persoon was een blond meisje. Nog half verstrikt in zijn droom wreef hij even door zijn ogen. Damnit, waarom moest hij ook in slaap zijn gevallen hier? Als er iets was wat hij tegenwoordig niet meer deed was het veel slapen, puur omdat hij bang was. ‘Euhm hé.’ Mompelde hij halvelings naar haar waarop hij een kleine glimlach tevoorschijn toverde.
Onderwerp: Re: The dreams keep getting worse wo maa 15, 2017 8:30 pm
Dennimae Elscot
TAG:: Cole I'll take the nightmares away
Zachtjes klonk de muziek van de radio door de kamer van de blonde dame. Ze was, zoals gewoonlijk, weer eens op de schoonmaak toer en was ditmaal aangekomen bij haar kleding kast. Netjes werd alles opgevouwen, gestapeld en gesorteerd. De kleren van Storm kregen ook hun eigen plekje in haar kast. En het was niet zozeer dat ze zijn kleren had zodat hij hier ook wat had liggen, maar meer omdat Denni er zelf meestal in rond wandelde. Vandaag echter niet, vandaag had ze haar eigen huis pakje aan.
Het was al best laat op de avond en Dennimae had net de laatste paar kleren opgeboren in haar kast, toen ze een berichtje van Storm kreeg. De twee hadden afgesproken om de avond in de Lounge door te brengen, maar Storm melde dat er wat tussen was gekomen. Een klein zuchtje ontglipte haar lippen, waarna ze aan het opmaken van haar bed begon. Denni vond het niet erg dat Storm melde dat het wat later ging worden, dat er wat tussen was gekomen. Jammer was het zeker, maar ze begreep het wel. Hij was met Devon en er was waarschijnlijk iets gebeurd. Echter was het resultaat dat zij verveeld en alleen op haar kamer zat. Dus besloot ze alvast naar de lounge te gaan, wie weet wie zich daar nu bevond. Genoeg bekende, gokte ze.
En de blondine had gelijk gehad. Redelijk wat bekende gezichten bevonden zich in de lounge, maar het jongentje op de bank trok haar meeste aandacht. Ze herkende zijn schattige gezichtje meteen: Cole. Het jongentje waar Storm altijd zoveel over te vertellen had, het kleine weerwolfje. En daar lag hij, slapend op de bank. Denni herkende de slapende blik op zijn gezicht van die van Storm. Het moest een nachtmerrie of iets dergelijks zijn. De meid gritste een deken van een stoel, om deze voorzichtig over het jongentje te leggen. Zo voorzichtig mogelijk zakte ze naast hem op de bank, al leek haar bewegingen hem wakker te maken. Dennimae glimlachte terwijl haar lichte ogen elke beweging van Cole volgde. Meteen kwam het moedergevoel en zussengevoel in haar naar boven. Cole had ongeveer dezelfde leeftijd als haar broertje, Dun, op dit moment. ‘Euhm hé.' Mompelde Cole. "Hallo, schone slaper." Glimlachte Denni heb lief toe. "Sorry als ik je wakker heb gemaakt," Ze ging iets rechterop zitten. "Ik ben Dennimae, de vriendin van Storm." Stelde ze zichzelf maar meteen voor, zodat de jongen geen rare ideeën over haar zou krijgen.
Onderwerp: Re: The dreams keep getting worse wo apr 05, 2017 9:27 pm
Een van de redenen waarom de kleine Cole in slaap was gevallen op de bank, was omdat hij vandaag vrij veel nieuws te verwerken had gekregen. Nieuws dat het emotioneel pijn had gedaan, waardoor hij ook moest maken dat hij zo snel mogelijk uit de cafetaria was verdwenen van zodra de woorden waren gevallen. Hoewel hij geen enkele van de mutanten echt goed kenden, waren er twee namen die toch vaag een belletje deden rinkelen. Walsh, het was een vriend van Kylie. Ondanks dat hij al weken geen woord meer met haar had gewisseld, wist hij dat het meisje kapot zou zijn van dit nieuws. En dan was er nog Nadya. Een vriendin van Storm. Iemand die heel dicht bij hem stond, waardoor die dus ook heel dicht bij Cole stond ook al kende hij het meisje in wezen niet. De reden waarom hij nu werkelijk in slaap was gevallen was omdat hij uitgeput was, buiten het feit dat hij Dux had moeten onderdrukken om uit te breken, was er ook nog is bij komen kijken dat Cole echt wel een oplossing wilde vinden. Er moest een manier zijn om die mutanten te kunnen traceren en te gaan redden. Alleen had hij werkelijk waar geen idee hoe, elke oplossing eindigde uiteindelijk als een mislukking.
Slaperig keek hij naar het meisje dat naast hem was komen zitten. Al maakte dat heel snel toch een beetje plaats voor een zweem van verlegenheid in zijn blik.Cole haalde enkel en alleen zijn schouders op, als teken dat het niet zo heel erg was. Er moest een einde aan die nachtmerrie worden gemaakt, dus eigenlijk was hij haar nog dankbaar ook. Het was dat hij zo slaperig was, en Dux dus ook daarmee dat hij haar niet van het eerste moment herkende. Of toch op zijn minst haar geur. Toen ze zichzelf voorstelde trokken zijn mondhoeken even plagerig omhoog. ’Misschien moet Storm maar uitkijken dat ik je niet afneem. Weet je wel, met mijn charmes.’ Sprak hij al lachend. Dat was weer dat typische kind. Iets wat altijd naar boven kwam op de meest vreemde momenten. ’Hoe gaat het met hem?’ Klonk het al wat serieuzer. Eigenlijk wist hij het antwoord op die vraag. Natuurlijk zou het niet goed gaan met Storm. Er was iemand verdwenen die zo dicht bij hem stond. ’En Lupos’
