BUT I'M A CREEP

Donkere kijkers tuurden om het hoekje terwijl hij zijn zwetende handen aan zijn broek afveegde. Hij was ’s nachts nog nooit naar buiten gegaan en hij wist dat er bepaalde regels op stonden. Het was waarschijnlijk niet de bedoeling dat de studenten ’s nachts naar buiten gingen. Hij had al gehoord over ongelukken die ’s nachts gebeurden en over de mensen die in de ziekenzaal waren beland. Sommigen waren zelfs bijna doodgegaan, of waren effectief doodgegaan en hadden het geluk gehad dat er iemand aanwezig was geweest die hun hart terug aan de gang had gekregen. De gedachte zorgde er bijna voor dat hij rechtsomkeer maakte om terug naar zijn kamer te lopen, maar dan zou hij ook de weddenschap verliezen en dan zouden ze hem weer zwak noemen. Zwak omdat hij zijn eigen ouders niet onder ogen durfde te komen, zwak omdat hij zo hard had geoefend om de kleur van zijn huid normaal te krijgen omdat hij zich voor de fluorescerende kleuren schaamde. Calvin was het beu om zwak genoemd te worden.

Nog een keer ademde de jongen diep in en uit voordat hij het veilige gebouw verliet en de nacht inliep. Hij was uitgedaagd om de bomen in het bos een leuk kleurtje te geven. Hij stevende dus recht af op het bos terwijl hij zo nu en dan een stukje teleporteerde om sneller bij het bos te raken. Door het licht van de maan en de lampen die rond het schoolterrein stonden zag hij wel een beetje, maar niet genoeg om het hele stuk te kunnen teleporteren. Na de tiende keer verdwenen en weer opgedoken te zijn in een rookwolf van felle kleuren, was hij aangekomen bij zijn bestemming. De angstige uitdrukking maakte langzaam plaats voor een grijns terwijl hij zijn handschoenen uittrok en ze in zijn zak propte. Zijn broek hing toch al helemaal vol met gekleurde vlekken, net zoals eigenlijk alle kledingstukken die hij ooit had aangeraakt. Zijn handen gleden langs de eerste boom en de grijns werd alleen maar breder toen hij zelfs in het schemerduister kon zien hoe blauwe, groene en paarse kleuren op de bast van de boom verschenen.

Zo ging hij door totdat hij een heel stuk het bos in was gedwaald. Het was pas toen hij dat besefte dat de angst weer bezit van hem nam. Zijn knieën begonnen te knikken en hij moest zich aan een boom vasthouden om niet op de grond te zakken. Blindelings begon hij terug te lopen terwijl hij zijn vingers constant over de verschillende bomen heen liet glijden. Het duister zorgde ervoor dat hij niet zag waar hij liep en dat en het feit dat hij de bang was om na te denken, zorgde ervoor dat hij over een boomwortel struikelde. In een poging om zijn evenwicht te bewaren, stak hij zijn armen vooruit. Waar hij echter een boom had verwacht, raakten zijn vingers iets veel zachters. Het was geen schors die hij met zijn mutatie kleurde, maar stof van een of ander kledingstuk. Calvin kneep zijn ogen tot spleetjes, maar ze werden al snel weer groot toen hij merkte dat hij zich aan een persoon overeind hield. Snel liet hij haar los en teleporteerde een stuk naar achteren zodat er toch een beetje afstand tussen hen was. Een boom in zijn rug zorgde ervoor dat hij niet verder kon aangezien hij geen idee had welke kant hij op zou moeten teleporteren. ”H…het spijt me. Ik had je niet gezien.” Hij slikte even toen hij besefte dat hij de kleding van de persoon waarschijnlijk helemaal geruïneerd had. Zijn staart zwiepte nerveus heen en weer (zover dat kan door de boom in zijn rug) terwijl hij vurig hoopte dat die persoon niets van de kleurtjes op de kleding zou merken.

BUT I'M A CREEP

Zeggen dat hij bang was, was een understatement. Hij hoorde zijn eigen hart gewoon kloppen en hij was er zeker van dat als er iemand buiten was, die persoon zijn hart al vanaf een tiental meter afstand zou kunnen horen. Nu was Calvin niet bang in het donker, maar zo alleen in het bos ronddwalen was gewoon eng. Het enige dat hij kon zien, waren de schimmen van de bomen en sommigen stonden gewoon op zo’n manier dat het leek alsof de takken armen waren die je elk moment konden grijpen.

Zijn staart zwiepte onrustig heen en weer terwijl hij met zijn armen een stukje vooruit gestoken verder liep. Dit zorgde ervoor dat zijn handen eventuele bomen eerst raakten voordat hij er met zijn neus kon tegenlopen. Calvin had zijn ogen wat tot spleetjes geknepen in een poging toch een beetje te kunnen zien. Ergens hoopte hij om de bomen die hij wat eerder had aangeraakt, terug te vinden. Die felle kleuren zou hij normaal niet mogen missen, maar het leek alsof hij in zijn paniekaanval helemaal de verkeerde kant was opgelopen. De bomen met de felle kleuren zouden hem de weg terug uit het bos moeten kunnen leiden, maar dan moest hij ze wel eerst zien te vinden.

Hij werd zich pas van de andere persoon gewaar toen hij over een boomwortel struikelde en zich nog net aan het meisje overeind kon houden. De eerste paar seconden was hij iets of wat opgelucht geweest dat hij toch niet meer de enige persoon was die hier rond liep, maar die opluchting verdween als snel toen hij merkte dat hij de kleding van de ander geruïneerd had met zijn mutatie. Het was een soort zelfverdediging mechanisme dat in werking trad op het moment dat hij een stuk achteruit teleporteerde. Hij had al eerder meegemaakt dat mensen het niet zo tof vinden als hij zijn mutatie op hen gebruikte.

Angst nam bezit van hem toen het meisje begon te praten. Hij kon de rode kleur van haar ogen en de vlijmscherpe tanden nog net onderscheidden toen ze ineens op hem afgevlogen kwam. Het was puur instinct dat ervoor zorgde dat hij terug verdween in een wolk van kleurtjes en iets verder opzij terug tevoorschijn kwam. Door die plotselinge reactie, kon hij zijn evenwicht echter niet meer houden en et heel zijn hebben en houden belandde hij op de grond. Vanaf het moment dat hij een beetje van de klap bekomen was, begon hij achteruit te kruipen totdat hij met zijn bovenrug terug tegen een boom aan botste. ”Het spijt me, ok? Als…als je met gewoon laat gaan ga ik terug naar binnen.” De jongen krabbelde terug overeind en zette zijn handen tegen de boom achter hem. ”L…laat me gewoon terug gaan.”