Everything was so devoid of colour & Allison

Onderwerp: Everything was so devoid of colour & Allison wo sep 16, 2015 5:44 pm

Zodra hij de cafetaria binnenliep, wist Noah al ongeveer wat er vandaag op het menu stond. De geur van gebraden vlees dreef zijn neus binnen en zijn maag knorde in protest tegen het feit dat dit vlees nog niet in zijn buik zat. Rustig liep hij in de richting van de plaats waar je op kon scheppen. In gedachte telde hij de stappen, dertien, veertien, vijftien… Zijn stok raakte de hiel van iemand die al in de rij stond en Noah mompelde een verontschuldiging. Als hij geen zonnebril op had gehad, had hij het silhouet van de persoon misschien kunnen zien, Noah was immers niet 100% blind. Maar dat was een grote misschien, en Noah verborg liever zijn ogen en de huid er omheen dan dat hij dat kleine beetje zicht had.

Terwijl hij wachtte en langzaam naar voren liep terwijl de rij korter werd, luisterde hij naar het geroezemoes. Hij schatte dat het niet heel erg druk was, zo klonk het in ieder geval niet. Het was ook iets later dan wanneer de meeste leerlingen gingen eten. Laat genoeg om buiten de ‘spits’ te zijn, vroeg genoeg waardoor er nog meer over was dan alleen restjes.

Doordat hij zijn stappen had uitgeteld wist hij precies wanneer hij een dienblad en een bord kon pakken. Vanaf nu werd het een beetje ingewikkeld, met zijn rechterhand had hij nog steeds zijn stok vast en daardoor kwam hij eigenlijk een hand tekort. Alleen door vier jaar ervaring wist hij zonder te knoeien de aardappelpuree, het vlees en de salade op zijn bord te krijgen. Hierbij waardeerde hij stilletjes de hulp van de vrouw die in de cafetaria werkte met het opscheppen van de salade. Dat was iets waar hij al niet erg goed in was geweest toen hij nog wel kon zien.

Noah hield het dienblad met zijn linkerhand tegen zijn torso geklemd terwijl hij zijn stok met zijn rechterhand voor zich uit tikte. Dit zorgde er niet alleen voor dat hij niet tegen een tafel aan zou lopen, maar ook dat iedereen een beetje uit zijn buurt bleef. Mensen waren altijd zo bang een blinde in de weg te lopen en zo snel bereid hem met iets te helpen. Ook gingen mensen er om een of andere reden vaak vanuit dat hij richtingsaanwijzingen nodig had. Hij had dan de neiging om heel hard te schreeuwen dat blind zijn niet hetzelfde was als dom of hulpeloos. Natuurlijk deed hij dat niet, maar je wist maar nooit, misschien zou hij nog ooit knappen.

Hij was blijven lopen tot hij aan de rand van de cafetaria was aangekomen, hier zaten meestal minder mensen en liep hij minder risico op iemands schoot te belanden als hij ergens ging zitten. Hij zette zijn dienblad op de tafel en tastte met zijn hand het zitvlak af. Niet alleen zou hij zo merken of er iemand zat of niet, het was heel vervelend ergens te gaan zitten en te beseffen dat er etensresten op de stoel hadden gelegen. Dit bleek gelukkig echter niet het geval en Noah ging langzaam zitten, hierbij niet beseffend dat hij vlak naast een meisje was gaan zitten, iets te dichtbij om niet ongemakkelijk te zijn. Hij had haar niet opgemerkt met al het geluid om hem heen.

Everything was so devoid of colour & Allison 116s5ug

Everything was so devoid of colour & Allison 2yyxlvk

Everything was so devoid of colour & Allison 2eppq4g

Het was al chaotisch geweest, Allison had te weinig tijd en wilde teveel doen op één krappe morgen. Nadat ze voor de allereerste keer sinds ze mutant was had uitgeslapen, was ze te laat op haar trainingen aangekomen en zo ook te laat terug binnen geweest. Ze was in de douche gesprongen, had snel wat kleren uit haar kast gevist en haar schoolboeken in haar tas gepropt. Haar haren had ze niet kunnen drogen dus krulden niet steviger dan anders en ze was zeker dat ze iets vergeten was. Maar ze geraakte net binnen in de eerste les, de eerste van een reeks deze voormiddag. Het rennen door de gangen en de opgewondenheid hadden haar meer energie gekost dan de vijf kilometer die ze deze morgen had gelopen. Uiteindelijk merkte ze tussen twee lessen door dat ze niet alle boeken bij zich had dus trok ze weer een sprintje naar haar kamer. Haar morgen was dus chaotisch geweest, een rommel waar Allison het hoofd koel bij bleef. Ze zou haar boeken op haar kamer kunnen laten liggen hebben maar daar was ze hield van zelforde, discipline en was altijd het liefst in orde met alles, dus er zat maar één optie op.

De lessen waren wel behoorlijk goed verlopen, Allison was blij dat ze die middag klaar was en met rust kon eten. Aan haar kluisje was het even drummen en een gevecht met haar slot maar na een kwartier kon ze naar de kantine, een overvolle kantine. Ze bleef tegen de deur staan en keek de vele hoofden rond. Druktes waren niet haar meest favoriete plaats maar zolang ze geconcentreerd bleef zouden de beelden haar “rust” niet verstoren. Dus ze nam een dienblad schoof aan en speurde met haar ogen naar een plaatsje tussen alle leerlingen.

Iedere keer weer moest Allison denken, hoe verschillend ze waren. De ene levensgevaarlijk, de ander de onschuld zelf. Maar toch, Allison was ervan overtuigd dat ze allemaal op hun manier gevaarlijk en uniek waren, gelijk welke mutatie of persoonlijkheid ze hadden. Ze zat hier nu al even, ja, ze miste haar vader maar het was een nieuwe wereld hier, ze had op korte tijd al zoveel meegemaakt. Ze had vrienden gemaakt, hoop leren ontdekken. Ze schoof aan een tafel in en legde haar schoudertas naast zich op de bank. Ze haalde er een boek uit en legde hem open boven haar dienblad. Niet meteen happig op haar maaltijd begon ze langzaam te eten terwijl haar ogen de bladzijde af scande. Het beeld kwam kort, een jongen met een stok, nog voor hij daadwerkelijk naast haar kwam zitten. Haar onderbewust zijn had haar gewaarschuwd voor deze actie en ze kon meteen opmaken dat hij blind was. Allison keek naast zich, hij was wel heel dichtbij komen zitten, niet dat hij eraan kon doen. Allison leunde wat op hem in. ‘Twee centimeter meer naar links.’ Zei ze hem vriendelijk. Voor haar was er geen ongemakkelijke situatie, ze wist zich aardig in alles situaties te redden. Ze keek opzij naar de jongen en schoof zelf ook een beetje op. ‘Smakelijk.’ Zei ze uiteindelijk …

Everything was so devoid of colour & Allison 99ow3r

Everything was so devoid of colour & Allison 2zhl4ih

Noah pakte zijn vork op en tastte daarmee het voedsel op zijn bord af. Het was gemakkelijker om dit met je handen te doen, maar aangezien hij in een openbare ruimte was en hij liever niet overkwam als een enorme freak deed hij dat hier niet. Door met zijn vork in de verschillende soorten voedsel te prikken wist hij wat waar op zijn bord lag. Zodat hij niet dadelijk met zijn arm in de aardappelpuree lag. Het had even geduurd voordat Noah een beetje gewend was geraakt aan het blind zijn, en nog steeds waren er momenten waarop het voelde alsof hij iets miste. Als iemand zijn naam zei, draaide hij zich nog steeds naar die persoon toe ondanks dat dit natuurlijk geen zin had. Soms als hij ’s ochtends wakker werd opende hij zijn ogen en verwachtte iets te zien. Elke keer als dat gebeurde was het een pijnlijke realisatie dat hij toch echt niet kon zien.

Net nadat hij een hap aardappelpuree in zijn mond had gestopt hoorde hij vlak naast hem, en echt vlak naast hem, de stem van een meisje. Een luid kletterend geluid klonk toen hij zijn vork op zijn bord liet vallen. En dat was naast zijn gehoest doordat hij zich verslikte in de hap aardappelpuree. Hij voelde hoe zijn wangen warm werden en schoof zo snel mogelijk een stuk naar links, net zover totdat hij het einde van de bank voelde. Jammer genoeg was dit lang niet de enige keer dat zoiets beschamends hem was overkomen vanwege zijn blindheid. Dit was nog niet eens zo erg vergeleken met andere dingen die hem waren overkomen. Maar het voelde net zo erg. Ook omdat hij er nu vanuit ging dat hij het hele blind zijn onder de knie had. Hij kon van A naar B komen zonder problemen, hij had oplossingen voor bijna alle problemen die hij door zijn gebrek aan zicht dagelijks tegenkwam. En toch, toch maakte hij nog constant fouten. Noah dacht niet dat hij het ooit zou leren.

“Sorry,” sputterde hij door het hoesten heen. “Ik euh… ik zag je niet,” zei hij in een poging de situatie wat luchtiger te maken. Vooral voor zichzelf aangezien het niet klonk alsof het meisje hem heel vervelend had gevonden. “Jij ook, smakelijk.” Hij glimlachte kort en draaide zijn gezicht in de richting van het meisje. Door alle andere mensen was het niet gemakkelijk de ‘dood’ van een specifiek iemand eruit te halen (niet dat Noah daarover klaagde), maar nu hij zich bewust was van de persoon naast hem voelde hij de schaduw die er altijd was. Dat was hoe hij het voor zichzelf beschreef, een tweede schaduw die sterker en groter werd naarmate iemands einde dichterbij kwam. Het klonk alsof de schaduw iets vijandelijks was, maar zo zag Noah het niet. Al was het extreem onprettig je constant bewust te moeten zijn van de dood was de schaduw iets dat een deel uitmaakte van iemand. Nu hij geen zicht meer had was het een manier geworden om mensen te herkennen, iedereen zijn dood was immers anders.

Oké, in het vervolg zou ze op zijn minst een waarschuwing moeten geven voor ze naar hem toe zou buigen en zeggen dat hij twee centimeter moest opschuiven. Maar dan anderzijds, hadden blinden geen supergehoor en andere versterkte zintuigen. Ze wist dat Damian het had, en hij was doof dus … moest hij het ook hebben. Het moest super praktisch zijn om zo verscherpte zintuigen te hebben, haast alsof je de wereld ermee aan kon. Allison wist dat ze scherpe zintuigen had, maar ze konden nooit zo scherp zijn als iemand die een zintuig minder had. Als je ermee geboren was dan kon je het niet beschouwen als een afwijking want je had nooit anders of beter gekend. Maar als het je werd ontnomen, damn, dat moest hard aankomen. Allison probeerde het zich voor te stellen maar er was niets dat ze het mee kon vergelijken. Niets was zo belangrijk als een zintuig, het maakte deel uit van je leven, je visie, het was alles waar je mee werkte. ‘Sorry.’ Zei ze gelijk, ze was trouwens de schuldige die hem had laten schrikken. Het was niet haar bedoeling geweest maar het was alsnog gebeurd.

Ze keek bezorgd toe hoe hij zich verslikte, hoe half de kantine zijn kant op keek. Pluspunt, hij kon het niet zien dat ze naar hem keken maar hij moest het haast voelen. Allison wist meteen als ze werd aangekeken, dat had ze te danken aan de beelden en haar supersnelle reflexen en instinct. Daarna schoof de jongen een heel eind op, Allison wilde hem waarschuwen dat het einde van de tafel er was maar hij voelde het blijkbaar zelf duidelijk. Ze fronste haar wenkbrauwen en hield haar adem wat in. Maar de glimlach was er meteen toen hij zich excuseerde. “ik zag je niet.” Allison kon het niet laten er luchtig om te lachen. ‘Die zit.’ Glimlachte ze opgelaten. ‘En geen zorgen, ik ben niet gemaakt van porselein dus ik kan wel wat aan, en ik bijt niet trouwens dus je hoeft niet zo ver weg te schuiven.’ Ze klopte kort op plek naast zich aan tafel. Toen hij haar smakelijk wenste knikte ze dankbaar, wat hij niet kon zien. ‘Bedankt.’ Ze begon even te eten, zwijgend voor haar iets te binnen kwam. ‘Ben je hier al lang? Ik heb je hier nog niet gezien in de kantine.’ Ze stak een stuk vlees in haar mond en kauwde erop terwijl haar ogen kort naar haar boek gingen. ‘Allison trouwens.’ Stelde ze zich uiteindelijk vriendelijk voor. Ach, met wie kon Allison niet opschieten … met niemand …

Noah deed alsof hij de blikken niet in zijn rug voelde boren. Het was een apart gevoel, het zorgde ervoor dat hij zich klein wilde maken of zich onder de tafel wilde verstoppen. Ook deed het hem denken aan die eerste dagen na het ‘ongeluk’. De wereld was tegelijkertijd enorm beangstigend en rustig geweest. Zoveel minder prikkels die om zijn aandacht schreeuwden als toen hij zijn zicht nog had gehad. Maar alle geluiden om hem heen waarvan hij niet wist waar ze vandaan kwamen, hadden er vooral voor gezorgd dat hij alleen maar onder de dekens in bed wilden blijven liggen. Maar die wens was niet uitgekomen. Het had niet lang geduurd voordat hij ontslagen werd uit het ziekenhuis en weer naar school had gemoeten, nog nooit had hij de leerplicht zo enorm gehaat. Hij was nooit gewend geraakt aan het brandende gevoel dat je kreeg wanneer iemand naar je aan het staren was. Gelukkig was hij snel daarna opgehaald om naar het eiland te gaan. Hier had niemand geweten dat hij nog maar net blind was, en belangrijker, dat hij daar zelf voor gezorgd had. Hij duwde zijn zonnebril iets omhoog, een nerveus tikje dat hij zich had aangewend.

“… en ik bijt niet trouwens dus je hoeft niet zo ver weg te schuiven.” Noah glimlachte, hij waardeerde haar poging hem minder ongemakkelijk te laten voelen. Het werkte ook nog. Hij schoof iets terug zodat het niet meer leek alsof hij elk moment van de bank kon vallen. “Beloof je me dat? Op deze school weet je namelijk maar nooit,” zei hij voorzichtig lachend om duidelijk te maken dat het grappend bedoeld was. Hij had zich vaak afgevraagd hoe het zou zijn om een nuttige mutatie te hebben, al waren scherpe tanden misschien niet precies dat. Er waren mensen hier op school die vuur of bliksem konden controleren, konden vliegen. En daar was hij dan, met een mutatie die er voor een groot deel van zijn leven voor had gezorgd dat mensen dachten dat hij gek was.
“Vier jaar,” antwoordde Noah. Dat deel van het antwoord was gemakkelijk. Uitleggen waarom ze hem waarschijnlijk nog nooit echt had gezien was iets moeilijker. ‘Ik ontwijk mensen zoveel ik kan’ liet hem niet overkomen als een sociaal persoon. “Het is gemakkelijk om voor mij om te eten op tijden wanneer er niet zoveel mensen zijn,” zei hij uiteindelijk. Het was misschien niet de meest eerlijke manier om het te zeggen, maar het was geen leugen. “Noah,” stelde hij zichzelf voor. Hij hoopte dat ze niet haar hand had uitgestoken. Mensen deden dat soms omdat het gemakkelijk was even te vergeten dat hij blind was en te vervallen in sociale gewoonten zoals het schudden van handen en het wijzen naar dingen. Maar Noah vertrouwde erop dat als dat het geval was, Allison snel genoeg iets zou zeggen.

Noah zat er ongemakkelijk bij, niet omdat hij blind was maar omdat dit waarschijnlijk niet van zijn gewoonte was om hier te zijn. Daarnaast … hij moest het voelen hoe ze hem allemaal stonden aan te kijken, dat kon haast niet anders. Het wekte geen medelijden op bij Allison, want het laatste wat mensen met een gebrek, of vooral jongens dan een hekel aan hadden was medelijden met hen hebben. Maar ze toonde wel begrip voor zijn situatie, ze was ooit eens het pad van een blinde mutant gekruist toen ze nog met haar vader samen werkte en ze was behoorlijk onder de indruk geweest door het gemak waarmee hij vocht, uiteindelijk heeft hij het wel niet gehaald. Maar dat zei meer dan genoeg, zelf met een gebrek kon je steengoed uitblinken in een bepaald vak. Zolang je er maar passie, zorgzaamheid en aandacht aan schonk. Noah kwam hier niet veel, dus hij moest zich afzijdig houden. Er kwam een spontane glimlach op haar lippen bij de gedachte van de laatste persoon die dat had gedaan en haar pad was gekruist, ze had hem een heel nieuw persoon gemaakt, dat en zoveel meer.

Maar hij schoof iets terug, en hij maakte zelf een grapje dus er kwam meteen een korte lach uit haar mond. ‘Ik beloof het je, mijn vakgebied ligt ergens anders dan bijten.’ Antwoordde ze hem eerlijk. Ze grinnikte zachtjes en schudde kort haar hoofd terwijl ze een nieuwe hap eten in haar mond stak. Zijn antwoord op haar vraag bevestigde wat ze had gedacht, dat hij hier langer was dan ze hier zelf had en zich dus afzijdig hield. ‘Ik nog maar vier maanden, god, wat gaat tijd snel.’ Merkte ze stilletjes op terwijl ze haar vork door haar eten haalde, niet echt oplettend naar wat ze eigenlijk met haar eten deed. Wat hij daarna zei bracht haar aan het denken, meer bevestigen van wat ze eerder had opgemerkt. Als hij al heel zijn leven blind was geweest dan maakte dit voor hem allemaal niet uit, dus het moest een recente gebeurtenis zijn geweest. Maar ze ging er niet op in, respecteerde zijn grenzen. ‘Aangenaam Noah.’ Sprak ze hem vriendelijk toe. Ze sloeg haar boek dicht en schoof het in haar schoudertas. ‘Vier jaar,’ herhaalde ze dan zachtjes. ‘Word je het niet beu, uiteindelijk?’ Vroeg ze zich luidop af. Ze draaide haar hoofd naar Noah en keek hem afwachtend aan. ‘Vier jaar is een lange tijd.’ …

Onderwerp: Re: Everything was so devoid of colour & Allison

» Colour, colour in the mall, which is the cheapest of them all
» The colour of your dreams || Ivy
» We were built to last [Allison]
» Not your average spy &Allison
» I might not find again [Allison]