And I just stole your cookies [&Calvin]

Zijn staart zwiepte zachtjes heen en weer terwijl hij zijn blik op de grond gericht hield zodat mensen zijn gezicht en vooral de kleur van zijn huid niet direct zouden kunnen zien. Het was zo al raar dat hij een staart had die bijna langer was dan hij en hij voelde de blikken zo al in zijn rug branden. Hij was het niet gewoon om zo nagestaard te worden en het maakte hem nerveus, zorgde ervoor dat hij minder hard veerde als hij liep dan normaal. De plaats waar de topjes van zijn vingers contact makte met zijn rugzak, was fluo groen gekleurd. Eigenlijk was de oorspronkelijk zwarte rugzak al helemaal doordrenkt met kleurtjes op de plaats waar hij het ding aangeraakt had. Dat had je met een mutatie als de zijne en het feit dat hij vingerloze handschoenen droeg in plaats van normale handschoenen. Zo’n handschoenen voelden gewoon oncomfortabel aan en daarbij was het leuker om alles een kleurtje te geven, toch? Een lichte glimlach vormde zich om zijn lippen bij die gedachte en langzaam probeerde hij zich te ontspannen. Misschien was hij wel niet de enige die er wat anders uitzag, misschien waren er andere mutanten die ook een andere huidskleur of een staart hadden.

Calvin keek langzaam op toen er ineens voeten in zijn gezichtsveld verschenen en hij een paar seconden later tegen iemand opbotste. ”Het Spijt me.” De jongen beet op zijn lip op het moment dat hij de persoon zijn gezicht zag inspecteren en de paarse kleur veranderde al snel naar een blauwe in een poging een te worden met de schaduw van de capuchon die hij over zijn hoofd getrokken had. Hierdoor leek de persoon voor hem nog meer geïnteresseerd en hief zijn hand op. Bijna volledig in paniek en bang dat de ander hem misschien zou gaan slaan, zocht hij naar een uitweg en het duurde niet lang voordat hij in een wolk van verschillende kleuren verdween om achter de ander terug te verschijnen. Verder kon hij niet aangezien hij niet wist waar hij anders terecht zou komen en hij zou graag nog willen blijven leven en niet vast te komen zitten in een muur. Daarom dat hij de eerste deur die hij tegenkwam open duwde en naar binnenglipte. In het proces was zijn capuchon van zijn hoofd gevallen, maar dat kon hem op dat moment niet echt iets schelen zolang hij maar van die jongen verlost was.

Het duurde even voordat hij doorhad dat hij in de cafetaria was beland, in een lege cafetaria natuurlijk. Er was helemaal niemand in de buurt en langzaam werd hij terug kalm. Het duurde niet lang voordat zijn blik op een zakje viel dat achtergelaten op een van de tafels lag, een zakje met koekjes. Een vrolijke grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij naar de tafel toe liep en het zakje oppakte. De plaats waar zijn vingers het raakte, kleurde fluo roos, maar dat was het zakje maar en niet de koekjes. Calvin wilde het zakje juist openen om er een koekje uit te halen toen schel gepiep zijn aandacht trok. Verbaasd keek hij naar het beestje dat ineens voor zijn neus op de tafel verschenen was en die verbazing werd nog groter toen de otter het zakje uit zijn handeg ritste en ermee naar de andere kant va de tafel liep. Voor een moment bleef hij nog verbaasd voor zich uit staren voordat hij zijn bruine kijkers op het beestje richtte. Zijn huidskleur veranderde terug van blauw naar paars terwijl hij een paar stappen in de richting van de otter en de koekjes zette. Het kon geen normale otter zijn, toch? Gewoon de manier waarop ze naar hem keek zei al dat het intelligent was. ”Chcesz się podzielić?” Zonder na te denken had hij zijn Pools bovengehaald en het duurde even voordat hij besefte dat er een kans was dat de ander hem niet zou verstaan. ”Sorry, een gewoonte.” Hij grijnsde schaapachtig terwijl hij zijn hand naar zijn nek bracht en zijn staart hee en weer zwiepte. Hoe raar moest het zijn voor mensen die op dit moment zouden binnenkomen? Hij stond gewoon met een otter te praten.