Colour, colour in the mall, which is the cheapest of them all

Uit pure ellende was ze maar gaan shoppen. Wren had niet veel geld en hoewel ze veel was kwijtgeraakt op Genosha, waren er geen dingen die ze nu meteen nodig had. En voor extra dingen had ze toch niks over. Gelukkig had ze nog een telefoon van iemand kunnen jatten nadat die op zeer mysterieuze wijze gebroken was, anders had ze nu ook al geen telefoon gehad.
Maar nee, de echte reden dat Wren eventjes weg moest uit huis 66 was het level testosteron daar. Ze hield veel van de Springs broertjes en ze had weinig problemen met de andere twee mannelijke inwoners, maar het waren gewoon teveel mannen. En hoewel één van de andere huisgenoten een meisje was, leek die nogal introvert en was ze niet Wrens type. Wren had besloten dat het nieuwe meisje eigenlijk best wel saai was - hoewel ze daar als bewijs alleen een eerste indruk voor had.
Ze miste het roddelen, anderen uitlachen, vals doen, maar ook gewoon praten over kleding en jongens en stomme vakken. Samen huiswerk gaan maken maar dan eigenlijk helemaal niks doen. Nerds spotten. Dat soort simpele dingen miste ze eigenlijk wel.

Wrens eigen geniale idee was geweest om te gaan shoppen. Of in ieder geval, rond te hangen in het winkelcentrum. Toen ze was begonnen, in een wat zoet stemmetje, over hoe graag ze wel niet iemand wilde hebben om haar te helpen met kleding te dragen.. Toen waren de jongens gelijk al afgehaakt, precies zoals ze hoopte. Even wat tijd zonder al die gasten.
Nu was haar enige wens nog dat ze een leuk iemand tegen zou komen, dan was haar dag helemaal een succes. Vooralsnog had ze nog niet zoveel succes. Niet dat ze al actief gekeken had; Wren had namelijk iets veel interessanters gezien. Haar initiële doel was ze even vergeten terwijl ze naar de kleurrijke etalage liep.

Haarverf. Haar eigen supply was verbrand op Genosha, dus ze moest eigenlijk weer wat hebben. Haar zoals zij het had kostte meer onderhoud dan mensen beseften. Je moest goed het kleuren bijhouden, want uitgroei was helemaal niks. Wren tikte bedachtzaam met haar vinger tegen haar kin terwijl ze in een bak met allemaal verschillende soorten haarverf tuurde, op zoek naar de goede kleur. Het was een twee voor één actie... Of een twee voor niks, stelde een zacht stemmetje in haar hoofd voor. Wren had wel vaker kleine dingetjes gestolen, was een paar keer met de politie in contact geweest maar was er niet bang door geworden. Ze had niet zoveel geld en ze had wel veel haar dat aandacht verdiende. Twee pakketjes zouden ze toch niet missen? Ze had niet voor niets een mooie tas bij zich om eventuele aankopen in te dragen..
Ze pakte meerdere pakjes met verschillende kleuren vast en liet de tas openhangen. 'Hey, pssst,' siste ze tegen de persoon die naast haar was komen staan om ook in de bakken met uitverkoopspullen te gaan kijken. De persoon zag eruit als iemand van haar leeftijd, niet te uptight, gewoon normaal. Moest lukken.
'Hey,' herhaalde Wren. 'Blijf even zo staan, okay?' De persoon was gelukkig net tussen Wren en het blikveld van de medewerker in de winkel gaan staan, lucky her! Razendsnel probeerde Wren wat van de pakketjes in haar tas te schuiven. Als de ander nu even aardig genoeg was om mee te werken en geen klikspaan bleek te zijn...

Het was een oud trucje; je pakte meerdere objecten, in dit geval meerdere kleuren, en zette er minder terug dan je gepakt had. Het viel wat minder op als mensen toch al niet zo goed opletten, en Wren had nu het extra voordeel van een blokkade tussen haar en het winkelpersoneel. Ze kon een grijns dan ook niet onderdrukken toen ze enkele pakjes blauwe haarverf in haar tas gooide.
Heel even was Wren bang dat de ander haar zou verlinken. Op het eerste gezicht zag het meisje er namelijk nogal onschuldig uit. Het typje dat huilend naar de manager zou rennen en zou zeggen dat een blauwharig meisje haarverf had gestolen. Het excuusje dat ze al blauw haar hád en geen verf hoefde te stelen zou al snel niet meer werken als ze in haar tas keken.

Maar het viel alles mee. De ander slaagde erin een paar approval points te winnen in Wrens boekje, iets wat even snel goed als fout kon gaan. Ze grijnsde zodra ze doorkreeg wat Wren van plan was, iets wat haar wel beviel. Een beetje guts, schijt aan de regels, die dingen. Stopte er zelfs nog een pakje haarverf bij, wat Wren toestond. So far had het meisje dat immers wel verdiend.
Wat ze trouwens ook fijn vond, was dat haar medestander ook niet zo groot was. Wren had gelijk een multiplier x3 staan op dat soort mensen, omdat ze dan veel minder het gevoel had zich te hoeven bewijzen. Wren besloot één van de twee pakjes die ze over had, die niet blauw waren, terug te zetten. Wie weet, misschien kon ze Allen of Charlie overtuigen haar te helpen iemand zijn haar in een verschrikkelijke kleur groen te verven! Allemaal leuke dingen die je ermee kon doen. Okay, nu alles was opgeruimd moest ze maar snel de tas sluiten en de winkel uit.. Met wat geluk was Sundberg niet in staat te investeren in super geavanceerde winkelbeveiliging en ach ja, anders zou ze het wel merken.

Wren lachte naar het andere meisje, dat haar een vraag stelde. Kom op, ze konden nu geen verdacht gesprek gaan houden. 'Dat is geheim!' riep ze dan ook vrolijk als antwoord. Alles wat je zei kon en zou tegen je gebruikt worden. Eerst maar eens die winkel uit, dan zagen ze wel verder. 'Kooooom,' ging Wren enthousiast verder. 'Ik zag nog wat leuks in die winkel waar we net waren, weet je nog? Ik wil dat shirt toch!' Leugens, maar hopelijk zou het meisje op haar intenties oppikken. Dit was één van de dingen waar Wren wel degelijk erin slaagde haar brein te gebruiken, je zag het niet zo vaak. Het was een bijzonder moment van de intelligente Wren die eens tevoorschijn kwam in haar natuurlijke habitat. Maar de intelligente Wren hield niet van school.. Tja, daar was niks aan te doen!

Wren beende vrolijk naar buiten, triomfantelijk toen ze merkte dat er inderdaad geen alarm afging. S-l-e-c-h-t, maar zij zou hier niet over klagen! Even keek Wren om, of het andere meisje haar gevolgd had. Het zou jammer zijn als ze haar partner in crime nu al kwijt was. Misschien kon hier nog wat leuks van komen, vooral omdat ze eindelijk een leuk meisje tegen was gekomen, in plaats van meer jongens. Wren zou zo'n gegeven beer niet in de bek kijken.. ofzo.
'Dusss, thanks!' zei Wren, toen ze op een goede afstand van de winkel waren. 'Dat was some solid help! Ik ben Wren, aangenaam.' Wren stak haar hand niet uit, dat was voor losers. Veel te veel gedoe. Zij had een belangrijke buit om vast te houden, dat zou de ander vast wel begrijpen.

Over die buit gesproken, hij was niet helemaal van haar. Wren graaide in de tas en inspecteerde de haarverf even. Blond, hmm? 'Dus jij gaat ook voor cooler dan cool?' vroeg Wren, duidend op de verf, natuurlijk. Je haar verven was duidelijk voor coole mensen, aangezien zij het deed. En Wren had als een ace detective bedacht dat, als het meisje nu geen blond haar had, dat ze dus van plan was om te verven. Slim, of wat?
'Ugh, hier praten is vervelend,' besloot Wren ineens. Het was niet echt logisch, maar ze was het hier staan even zat en wilde wat anders gaan doen. 'Ideeën?' DENK SNEL, dit kon de ander punten kosten! Wren keek haar afwachtend aan, nu haar aandachtsspanne nog aan het begin van de boog was. Niet dat ze zo picky was, maar zij had net al het harde werk gedaan dus ze liet het verder denken aan de ander over. Beter kwam ze met een goed plekje. 'Ik wil nog niet terug naar huis,' legde ze terloops uit aan de ander, om zich toch wat nader te verklaren. 'Ik woon in een huis met bijna alleen maar jongens, dus je moet eens weten hoe fijn het is om een meisje tegen te komen!' Dus, beter laat je me niet gelijk achter, dacht Wren tegen zichzelf. De middag was nog jong, dus de avond helemaal!

Missie succes! Wren kon de blije grijns op haar gezicht niet langer verbergen toen ze de winkel uit was. Damn, was dat even makkelijk geweest. Vooral met de hulp van haar nieuwe MVP, die mocht niet vergeten worden. Daarom besloot Wren zich gelijk te herinneren dat zij ook een deel van de buit mocht hebben, voordat ze alles vrolijk mee zou nemen en Allens haar blond zou verven.
Wren dacht er geen moment over na dat ze wel belachelijk veel geluk had gehad, aangezien 99% van de algemene populatie van Sundberg haar natuurlijk nooit geholpen had met haar petty crime. Maar het was gelukt, dus daar hoefde ze helemaal niet over na te denken! Het was een 50% kans of dingen zoals dit lukten, toch? Het ging goed, of het ging mis. Zo simpel kon het leven zijn.

Eenmaal buiten begon Wren het nieuwe meisje met vragen en stellingen te bombarderen, deels om te zorgen dat ze niet weg zou gaan. Kom op, ze had vrouwelijk gezelschap nodig, een vriendin, iemand die géén jongen was! Mutant of gewoon mens, dat maakte Wren dan weer helemaal niks uit. Zolang ze het maar gezellig konden hebben, van de dag een avontuur konden maken. Tja, Wren had nu eenmaal hoge verwachtingen van haar nieuwe beste vriendin. Voor vandaag, in ieder geval.
Oh, Salomééé? Hoe zei je dat? Het mocht Sal zijn, mooi. Anders had ze nog een rare bijnaam voor haar moeten verzinnen. 'Sal it is,' besloot Wren enthousiast, maar liet het meisje het wel even weten. Voor nu zou ze aan een last minute bijnaam ontkomen, wat goed nieuws was gezien Wrens gelimiteerde creativiteit. Sal had immers wel gelijk; die hele naam was veel te veel moeite en tijd en tijd was geld! Of tenminste, dan toch voor hardwerkende mensen. Ach, zij werkte ook hard. Alleen niet iedere dag.

Wren keek even heen en weer tussen het pakje en het meisje. 'Ja, blond moet helemaal goedkomen,' zei ze, vanuit haar oneindige ervaring met elke kleur die blauw was. Maar als ze zich probeerde voor te stellen hoe het eruit zag kon ze zich niet voorstellen dat het lelijk zou worden. Ze had genoeg mensen gekend die hun haar blond verfden en daar was het ook allemaal goed gekomen. Dan waarom nu niet? Wren zag geen reden waarom haar geweldige aanwezigheid geen invloed zou hebben op het succes van Sal's onderneming.
Maar toen was Wren het alweer zat om naar de haarverf te kijken en ze eiste van Sal dat ze een nieuwe suggestie zou geven, een nieuwe plek om heen te gaan. Wren wist eigenlijk stiekem helemaal niks van Sundberg, dus de ander zou wel moeten. En ze stelde niet teleur.

Sal pakte haar bij de hand en Wren volgde haar gewillig, direct verkocht door de vraag. Honger? 'Ja!' antwoordde ze enthousiast. 'Wat is Sundberg's specialiteit?' Niet dat ze andere dingen niet zou eten, maar het klonk wel posh. Wren wilde gewoon eens proberen om dat te zeggen. 'Of ben je iets heel anders van plan?' Ze dacht er niet eens aan haar hand los te trekken, iets wat ze normaal wel zou doen (strong independent woman), maar de gedachte aan eten dreef haar voorwaarts. Daarbij speelde ook blijdschap mee dat ze nog niet terug hoefde naar huis, dat ze nog even met ander gezelschap kon hangen. Maar zelfs als ze Sal daar dankbaar voor was, zou ze dat niet zomaar uitspreken. Wren was niet zo van de bedankjes en de verontschuldigingen, maar meestal was er aan haar gedrag wel te merken of ze je dankbaar was of niet.

Ohhh, een curryworst stand. Wren knikte goedkeurend. 'Wat is het grootste gerecht dat ze aanbieden,' probeerde ze te peilen. Ze mocht dan klein zijn, maar in verhouding was haar maag vast best wel groot. Of, dat dacht ze zelf dan. Want no way dat zij de kleinste curryworst ging nemen! 'En wat voor drinken hebben ze?' Ze kon de bordjes niet echt goed zien vanaf hier, dus ging ze dichter naar het karretje toe en sloot aan in de kleine rij die ervoor stond. Twee mensen maar, en de eersten waren net aan het afrekenen. Mooi.
'Dus, ik weet het. Nu moeten we nog beslissen of we take-away willen of betalen. En met take-away vraag ik me af hoe snel je kan rennen.' Wren keek redelijk serieus naar Sal. Het was duidelijk wat ze bedoelde; betalen of stelen en rennen? Het maakte Wren niet zoveel uit, maar ze wilde wel even de moraliteit van haar compagnon testen. Even kijken of er nog meer interessante verhalen uit dit kind te halen waren! Dan kon het nog eens goed gezellig worden.

Spanning! Sensatie! Wren wist nooit wat er precies ging gebeuren in haar leven en (meestal) was dat het leukste van alles. Ze was dan ook zeker niet teleurgesteld door Sal, die zeker geen saaie dodo was. Hallo, er was een reden dat die beesten uitgestorven waren.
Eten, nice. Wren was gelijk enthousiast en zorgde dan ook dat ze Sal goed bijhield. Voor de lol vroeg ze aan haar nieuwe guide wat de specialiteit van Sundberg was, al verwachtte ze niet echt een antwoord. Wren kwam uit Londen en een dorpje als dit was totaal niet inspirerend. Ze was eigenlijk al verbaasd dat ze hier werkend internet en riolering hadden, wat dat betrof. Een specialiteit, haha, dat was wel iets teveel gevraagd!

Sals reactie liet dat ook blijken toen ze lachte en haar naar het curryworst kraampje vervoerde. Wren liet haar goedkeuring duidelijk blijken en zorgde gelijk dat ze in de rij aansloten. Er was geen tijd te verliezen als je leuke dingen wilde doen! Gelijk begon ze weer met allerlei vragen stellen, eigenlijk puur omdat ze te lui was zelf alle bordjes te lezen. Was het niet fijn als iemand dat voor je zou doen? Ze waardeerde het dat Sally dat voor haar over had. Wat een engeltje.
Dat ding in dat bakje? Curryworst XL. Niet erg origineel, maar wel erg makkelijk. Goed genoeg voor Wren. Ze lette niet eens op de prijs - niet omdat ze rijk was, maar omdat ze van plan was er geen cent voor neer te tellen. En, en, Sal, wat voor drinken hebben ze? Het is te ver weg, ik heb geen zin om mijn oogspieren werk te laten doen. Please? Sal werkte goed mee, en Wren kon al snel tot haar bestelling komen.

Ah, het deed Wren goed dat het meisje op de goede momenten met haar mee lachte. Ze waardeerde Wrens delinquente humor meer dan de meesten en dat was toch stiekem wel een beetje hartverwarmend. Ze had dan ook een grote lach van Wren verdiend, die momenteel de tijd van haar leven had. Zoveel beter dan saai thuis zitten, dit was gezellig. Het maakte Wren niet uit dat haar streken maar voor een beperkt aantal mensen leuk waren. Interessant.
Ze wist iets beters? In plaats van dat Wren zou reageren als een standaard persoon, namelijk lichtelijk geschokt, verbreedde de grijns op haar gezicht en kreeg haar uitdrukking wat gemeens. Ze wist niet wat er ging gebeuren, maar haar bully instincts vertelden haar dat ze dit wilde zien. Hopelijk had Sal een leuk trucje achter de hand. De uitdrukking op Sals gezicht schiep best wat hoge verwachtingen.

Ahhh, ze waren aan de beurt! Wren probeerde haar gezicht wat in plooi te houden, wat verrassend goed lukte. Ze was benieuwd naar wat Sal van plan was en deed haar uiterste best dit potentiële masterplan niet te verpesten. Sal begon, deed haar bestelling, Wren volgde snel daarna. 'Ik wil die XL curryworst in een bakje, met extra curryworst,' eiste ze. 'En ice tea.' Nooit genoeg vlees. Als je meer dieren at, waren er minder dieren om de methaanuitstoot te verhogen, dus als ze meer worst at dan verlaagde ze haar milieuvoetafdruk! Of dat was wat Wren gedacht zou hebben, als ze al die termen gekend had. Too bad, so sad. Ze had geen tijd om over die loser dingen in te zitten.

Ze hoefden niet te betalen en te rennen. 'Put on your best show,' adviseerde Wren de ander met een lach. Ze had het één en ander gezien op de Londense straten en ze verwachtte een goed stukje entertainment van de anderen. Anders was ze voor niks meegekomen, zeker. En ze wilde het geld dat ze op de haarverf bespaard had niet gelijk aan eten uitgeven!
Wren gaf enigszins respectvol het speelveld aan haar partner in crime. Hoe groot haar ego ook mocht zijn, Wren was verrassend aardig tegen degenen die dezelfde humor hadden en haar overtuigingen konden waarderen. En ze kon het waarderen dat Sal hen gratis eten zou bezorgen. Gefascineerd keek Wren toe hoe Sal haar zonnebril afdeed en de eigenaar indringend aankeek. Ohnee, ze zou toch niet net zoals haar oude vriendin Nina de situatie aanpakken? Nina had altijd geweten wat ze met haar vrouwelijke vormen aan moest, om het maar zo te zeggen. Maar of Sal daar nu echt op gekleed was vandaag...

Het bleek echter al snel dat Sal een heel ander idee in haar hoofd had. Binnen enkele seconden had ze het tasje uit de handen van de eigenaar gepakt en hij stond daar maar, als een dier dat naar het slachthuis ging. C O O L.
Ze knipte in haar vingers, wat Wren veel deed denken aan een goochelaarsshow die ze jaren geleden had gezien. Dat was bij een publiekelijke hypnose geweest, al wist Wren niet meer zeker of die man uit het publiek eigenlijk gewoon een onderdeel van de show was geweest.. Maar dit, dit was niet een deel van de choreografie, van een script. Dit was duidelijk een mutatie. Ze moest hier meer over weten!

Ze belandden uiteindelijk op een bankje en begonnen te eten. Sal sprak het eerst, en vroeg Wren of ze die haarverftips had verdiend. Wren knikte enthousiast, lachend. 'Jaaa, dubbel en dwars!' Een hap, snel, ze wilde haar curryworst met extra curryworst niet te lang laten liggen. Straks ging er nog een vogel mee vandoor. 'Dus.. mutant? Maar je komt niet van Genosha?' Er was geen vijandigheid in haar stem, alleen oprechte nieuwsgierigheid. Niet alleen was het een meisje, degene die ze was tegengekomen was ook nog eens een mutant! Wren kon bijna niet enthousiaster worden, vooral niet nu haar maag zich langzaam begon te vullen met heerlijk eten.
'Wat deed je? Dat was some serious business,' complimenteerde Wren haar. 'Ik wil de details!' Soms was ze net een klein kind, zo nieuwsgierig als ze kon zijn over sommige dingen. Wren wilde het gewoon weten, wat dit meisje kon en deed. Een beetje uit zelfbescherming, altijd ook een beetje in de hoop er een vet grappige bijnaam uit te kunnen halen.. maar in dit geval, vooral in een poging om haar nieuwe bestie beter te leren kennen. Dit was cool on another level, en Wren ging dat niet negeren. 'Geef me alle details!'

Als Wren nog geen positieve indruk van Sal had gehad, dan had het eten er wel bij geholpen. Eten was de sleutel voor veel dingen, en in dit geval ook tot Wrens liefde. Ze nam dan ook tevreden een grote hap van haar curryworst met extra curryworst, voordat ze verder ging met praten. Het was zo fijn om eindelijk weer eens met een meisje uit te hangen, dat Wren het niet in zich had om haar mond te houden. Misschien als de ander het expliciet zou vragen, maar het leek erop dat de meiden het allebei nog wel gezellig hadden. Wren zag geen reden om ineens stil te vallen.
Vooral niet omdat ze Sal eigenlijk wel wat vragen te stellen had! Dit was duidelijk ontzettend cool. Ze had zomaar even eten geregeld en Wren wist nu al wel dat ze een mutatie moest hebben. Ze was een lotsgenoot! En iemand die handige dingen kon ook nog. Mocht ze zich gelukkig prijzen dat ze zo'n iemand tegen het lijf liep? Ach, het lag gewoon aan haar algehele geluk, natuurlijk. Ze was geweldig en dan trok je ook geweldige dingen aan.

Dus, al snel smeekte Wren de ander om alle details. Ze wilde het weten, de oh so sweet juicy gossip die je altijd uit het leven van anderen kon halen. Ze had niet door dat Sal enigszins ongemakkelijk leek te worden van het woord "mutant", Wren praatte gewoon door. Ze moest Sal immers laten weten dat ze een coole chick was, want sommige mensen wisten dat gewoon niet tot je het tegen ze zei. Of kon Sal gedachtenlezen? Misschien had dat ook wel met haar mutatie te maken.. Nu was Wren helemaal nieuwsgierig!
Waahh, wat was dat Franse woord? Wren snapte dat "aangenaam" impliceerde dat het een voorstelrondje was, maar Wren kon zich nu al niet meer herinneren hoe ze dat geval uit moest spreken. Ze fronste een beetje, maar gaf het op. 'Sorry, dat klinkt als een snack waar ik nog nooit van gehoord heb.' Mensen die dachten dat altijd eerlijk zijn de beste optie was moesten Wren als een voorbeeld nemen van "hoe het dan weer niet moest". 'Ik kan het niet uitspreken,' gaf Wren aan. 'Maar het is Frans, toch?' probeerde ze alsnog. Het was niet haar bedoeling om Sal pijn te doen en de gepijnigde uitdrukking op haar gezicht terwijl ze nadacht over de uitspraak van die onmogelijke naam was eigenlijk best grappig, maar of Sal het ook zo op zou vatten.. Niet dat Wren daar bij stil had gestaan vóórdat de woorden haar mond verlieten.

Sal ging door met vertellen en Wren was één en al aandacht. Ze liet Sal doorpraten, zichzelf inhoudend zodat ze het meisje niet zou onderbreken gedurende haar verhaal. Ze grinnikte toen de ander de slang uit Jungle book opbracht; held. Gelukkig had ze haar curryworst XL, die nogal hielp bij het dichthouden van haar mond. Het einde van haar snack naderde snel, maar Sal leek ook niet het type om eindeloos door te praten. Daarbij, haar verhaal was best wel interessant! Die oprechte interesse was ook op Wrens gezicht te zien, terwijl ze naar Sal bleef luisteren.
'Dat is een hoop gedoe,' was Wrens oh zo vriendelijke samenvatting van Sals verhaal. 'Ouders enzo moeten altijd maar besluiten waar je moet wonen, blabla, alsof zij het beter weten,' vond Wren. 'Maar ik ben blij voor je, dat je nu in Sundberg kan zijn,' voegde Wren er vrolijk aan toe. Was het niet fijn om op één plek te zijn? Was het niet fijn om de geweldige Wren Máraz tegen het lijf te kunnen lopen? Wat een trick of fate. 'Ik hoop in ieder geval dat je het leuk hebt hier!' Ze was niet helemaal sociaal inept, dus ze besloot er nog aan toe te voegen.

'Je bent best wel cool,' besloot Wren haar tevreden conclusie over Sal mee te delen, nadat ze haar verhaal gehoord had. 'Dus ik zal je ook wat over mij vertellen.' Haar curryworst XL was namelijk toch al verdwenen. Een slokje ice tea zou genoeg zijn om haar door het verhaal te slepen. En tja, als Sal nog niet door had gehad dat Wren een egomaniac was, dan begon dat nu wel door te dringen.
'Ik kom uit Londen,' begon ze haar prachtige verhaal, ietwat dramatisch. Je vertelde het verhaal van een ster immers met flair. 'En dat ging allemaal prima, I guess, ik wist niet eens dat ik een mutant was. Maar toen..' Ging het mis. Of zou ze dat anders moeten vertellen? Wren onderbrak zichzelf en begon die zin opnieuw. 'Nou ja, ik heb twee hele goede vrienden, tweelingbroers enzo, en we haalden altijd grappen uit op school. Je weet wel, emmers water boven de deur, glitters overal, toetsantwoorden stelen.. Dat soort dingen. En toen maakte ik een foutje door per ongeluk het water te bevriezen. Ze hadden me echt heel snel door en daarna werd ik gelijk afgescheept naar Genosha.' Waar een nieuw leven begon, dundundun!!
'Maar Allen heeft toen met zijn mutatie een enorme lichtshow gehouden en een middelvinger gemaakt voor het schoolhoofd,' Wren moest even pauzeren om daarom te lachen, het bleef mooi, 'en toen kwam hij ook naar Genosha!' Sal zou vast wel doorhebben dat Allen één van de eerder genoemde tweelingbroers was. 'En zijn broer Charlie kwam daarna ook. En hun zusje. Die zijn ook allemaal in Sundberg, dus het is best een gezellige boel. Ik ben in ieder geval blij dat ze me niet alleen achterlieten op Genosha,' zei Wren, die er verder niet op in wilde gaan. Ze ging niet nadenken over waarom een goede vriend veel moeite zou doen om ook naar Genosha te komen, want het was zo simpel, daar hoefde je niet over na te denken. Dat deed je gewoon als je vrienden was. Ofzo.

'Maaaaar daar ging alles verschrikkelijk verkeerd.' Wren laste een dramatische pauze in, om even snel een slok te nemen van haar ice tea. 'Ik weet bij god niet wat er allemaal was gebeurd, maar mutanten van onze school waren soort van gebrainwashed of iets dergelijks en toen kwamen ze de school platleggen.' Haar hand, met het blikje ice tea erin, was begonnen met trillen. Wren mocht het zelf dan niet toegeven, maar ze was stiekem een beetje getraumatiseerd door al dat schreeuwen en al die rook en al die dode mensen. Allen was ook nog in gevaar geweest, ze was bijna zelf naar het strand gegaan voor ze gedwongen was op een boot te gaan.. Ze had niet na durven denken over de mogelijkheid dat hij dood zou zijn. 'Haha,' voegde ze onhumoristisch toe, ondanks dat haar verhaal helemaal niet grappig was. Maar ze moest zichzelf toch afleiden. 'Well, de hele school ligt nu plat en wij zijn allemaal hier komen wonen! Taadaa! Dat is mijn verhaal!' Wren maakte een soort van buiging, zoals een actrice zou doen, ondanks dat ze op een bankje zat. 'Gelukkig is niemand anders in mijn familie een mutant, dus zij moeten wel veilig zijn van al die rellen buiten Sundberg!' Misschien was dat een vrolijkere noot om op af te sluiten?

'Ohja,' zei Wren, die snel weer een slok ice tea had genomen om haar trillende hand te verbergen. 'Ik vergeet helemaal te vertellen wat mijn mutatie is! Het is lang niet zo cool of nuttig als die van jou, let me tell you that.' Wren rolde met haar ogen. Hoe geweldig ze zichzelf ook vond, ze kon niet helemaal hetzelfde zeggen over haar mutatie. 'Ik heb vooral de powerz om elke andere mutatie om me heen te blokkeren. DENIED!! Weet je wel?' Uit gewoonte kruiste Wren haar armen voor zich terwijl ze haar "catchphrase" met Sal deelde, iets waar ze wel geheel gerechtvaardigd trots op was. 'En dan kan ik nog héél hard en héél hoog gillen en dingen heel koud maken door ernaar te kijken enzo. Jammer is dat ik niet echt complete controle heb,' voegde Wren eraan toe. Dat zou ze willen. 'Maar je weet het, too cool for school!' Wren eindigde weer vrolijk, ze had geen zin om de hele sfeer te verpesten. Maar wat nu? Misschien moest ze wachten op een reactie van Sal, wie weet. Wren hield haar mond en rekte zich uit, waarna ze het laatste restje van haar ice tea opdronk. Ze moest maar afwachten wat haar nieuwe vriendin dacht nadat ze die waterval aan woorden op had genomen.

Oh, het was haar alias? Zelfs in haar hoofd deed Wren geen poging meer om het uit te spreken. Nu ze eenmaal geprobeerd had het woord in het Frans te onthouden was het te laat. Ze kon het niet meer normaal uitspreken. 'Ohhh, dat verklaart,' zei ze. 'Ik gebruik m'n alias niet echt, het is meer iets wat ik en een vriend voor de lol voor elkaar hebben verzonnen. Ik ben the Dictator,' vertelde ze daarna. Ze was zelf dik tevreden met haar alias, maar ze gebruikte het niet echt. Haar vrienden vonden haar al eng genoeg zonder die naam.
Ze moest wel lachen om Sals mening over ouders en kinderen, irritante mormels waren het. Daar kon ze zich helemaal in vinden, dus Wren knikte enthousiast mee met Sals opmerkingen. Het was alsof ze met zichzelf zat te praten! Maar toen was het verhaal van Sal over en kwam ze er niet meer onderuit; nu was het tijd om iets over zichzelf te vertellen. Niet dat Wren het zo erg vond om over zichzelf te praten, ze moest nu eenmaal haar genius delen met de wereld. Dus, daar ging ze.

Wren deed haar uiterste best om haar eigen trillende hand te negeren, vooral omdat ze echt niet toe ging geven dat de oorlog nog niet uit haar systeem was. Ze had er in vergelijking met anderen vrij weinig van meegemaakt, maar leuk was uiteraard anders. Ze kon zichzelf gelukkig prijzen dat haar vrienden allemaal veilig waren en dat ze er zelf helemaal niks aan overgehouden had. Maar toch, het feit bleef dat ze een mutant was, en dat er nog altijd mensen waren die achter haar aan konden komen. Maar daar wilde ze niet aan denken, ze wilde genieten van haar Curryworst XL en haar amazing gezelschap. Dus kapte Wren snel het nare gedeelte van haar verhaal af en ging verder met leukere dingen. Ze was niet van plan dit dagje uit te verpesten.

Tijd om over haar mutatie te beginnen. Ze koos dit onderwerp over een reactie op Sals woorden, vooral omdat ze niets meer over de platleggers te zeggen had. Nee, ze wilde vooral vergeten dat er platleggers waren. Dus beter begon ze over wat anders. Nu was Wren helemaal niet zo onder de indruk van haar eigen mutatie, maar dat leek niet voor haar gesprekspartner te gelden. Voor iedere mutatie die ze aan het lijstje toevoegde leek haar mond verder open te hangen, figuurlijk dan. Sal riep enthousiast uit hoe cool het wel niet was, om meer dan één ding te kunnen. Wren lachte, voor de verandering ietwat verlegen, en haalde haar schouders op.
'Het is niet zó cool,' antwoordde ze. 'Het bevriezen en gillen zijn heel zwakke mutaties en mijn sterkste mutatie is nergens goed voor! Ik kan er helemaal niks mee, ik kan alleen dingen blokkeren.' Wren trok hierbij een zielig gezicht. Wren wilde macht! Ze wilde mind control, of instakill powers. Nu waren er vast redenen in het universum waarom iedereen behalve Wren dat soort krachten kon krijgen, maar dat was onredelijk en niet eerlijk. Ze zou er vast heel verantwoord mee omgaan! 'Ik wil ook coole powers waarmee je je vijanden aan de kant kunt duwen en, je weet wel, waarmee je écht mensen kan beschermen,' zei Wren, dat laatste wat zachter, omdat ze niet zeker wist of ze dat wel wilde zeggen - maar het was er al uit. Hoewel het waar was dat ze mutaties kon stoppen en daarmee ook kon voorkomen dat het andere mensen raakte, werd het lastiger als de ander sterker was of als er meer vijanden waren. 'En zelfs als ze me niet kunnen raken met hun mutatie ben ik meestal nog steeds niet sterk genoeg om een vuistgevecht te winnen,' ging Wren door. Tja, ze was nu eenmaal ontevreden met wat ze kon. 'Dat van jou is veel cooler!' benadrukte ze nog maar een keer. Ze had met de oorlog niks kunnen doen voor haar vrienden en het was alleen maar duidelijker geworden dat ze niks kon doen om zichzelf, laat staan anderen, te beschermen. Haar mutatie was nutteloos.

Oh, een staarwedstrijd??? Wren's negatieve gedachtegang werd gelijk weggegooid door dit mega-aantrekkelijke aanbod. Haar gezichtsuitdrukking weerspiegelde deze emotionele swing goed, omdat er gelijk weer een brede grijns op haar gezicht stond. 'Ontzettend cool,' bevestigde ze. 'Maar mijn mutatie heb ik nog niet echt goed onder controle, dus misschien moet ik eerst wat meer oefenen.. Maar dan! DAN! Dan zal ik je uitdagen!' Ze wist nog niet hoe ze in 's hemelsnaam ging oefenen, maar dat was niet het punt. 'Want dat gaat echt legendary zijn,' sprak ze haar gedachten hardop uit. Sal was cool, Wren's mutatie was (letterlijk) cool. Er was geen mogelijke manier waarop dit mis kon gaan. 'En hoo boy, het zou echt cool zijn om anderen te kunnen bevriezen,' riep Wren uit. Dan zou ze eindelijk wat nuttigs kunnen! 'Maar voor nu blijft het bij water,' zei ze, ietwat teleurgesteld. Misschien moest ze toch maar een mutantenmentor zoeken ofzo, als dat überhaupt een ding was.

'Oh, ja, klopt,' beantwoordde ze de vraag van Sal. 'Wil je het zien? We hebben ons eten toch op,' stelde ze voor. Niet dat Sal niet wist hoe de huizen eruit zagen, maar goed. Dan kon ze gelijk laten weten waar ze woonde. En iedereen in het huis jaloers maken; Wren wist zeker dat de jongens Sal wel even na zouden willen kijken, zo waren ze wel. En Sal maakte dat zeker mogelijk. En dan zouden ze allemaal proberen haar nummer los te peuteren van Wren.. die nog even moest regelen dat ze Sals nummer ook daadwerkelijk kreeg, maar whatever, dat kwam nog wel.
'Het is best wel chill, geen ouders, geen leraren die toezicht komen houden,' vond ze. Wren stak daar twee duimen bij op, om de dubbele voordelen aan te geven. 'We moeten het wel met zijn zessen uithouden, maar twee dudes zijn mijn beste vrienden van uit Engeland dus dat is alleen maar leuk!' Oh ja, er was nog een leuk feitje over haar huis. 'En we hebben het omgedoopt tot iets met "duivels", omdat we op 66 wonen met zijn 6'en enzo. Het is best wel hilarisch. Ik weet de naam niet meer precies, though.' Wren leefde weer helemaal op nu ze over irrelevante dingen kon praten, een van haar favoriete bezigheden.
'En ik heb je hulp nodig,' bedacht ze zich ineens. Ze herinnerde zich ineens iets waar ze nog niet over had kunnen beginnen tegen haar huisgenoten. 'Je moet echt even meekijken in mijn kamer, want mijn kamergenootje is een beetje.. raar? Maar ik weet niet of het aan mij ligt, of aan haar mutatie, of dat iemand anders ons dwars loopt te zitten.. Het is het raadsel van huis 666, om het maar zo te zeggen.' Wren wiebelde een beetje met haar vingers om het mysterie van deze hele situatie aan te geven. Als ze een zaklamp had gehad en het was donker geweest had ze hier een mooi horrorverhaal van kunnen maken!
'So, ben je klaar voor een klein reisje?' vroeg ze, terwijl ze opstond en haar lege bakje op het bankje zette. Het maakte Wren niet echt uit dat er letterlijk een prullenbak naast het bankje stond; degene die het bakje vond zou vast wel de energie hebben om het weg te gooien. Het was nog aardig dat ze het niet zomaar op de grond liet vallen. 'Let's go!' Wren stak haar hand uit naar Sal, een aanbod om haar van het bankje omhoog te trekken. Het extra displayen van onnodig enthousiasme was nu eenmaal wat Wren deed. En ze was nog niet van plan om haar gezellige uitje met haar nieuwe bestie te laten eindigen.

OOC: even ergens tijd vandaan gesleept om een postje voor Sal te schrijven <3