So baby pull me closer.

Als laatste werd de gouden ‘kroon’ in haar opgestoken haar geschoven, waarna het goed werd vastgezet zodat deze er ook daadwerkelijk de gehele avond in zou blijven. Ze had al een tijd uitgekeken naar het bal, niet alleen doordat het een écht bal zou zijn – thema feesten waren echt haar ding – maar vooral ook omdat ze met een oude bekende had afgesproken.
Haar mondhoeken krulden omhoog toen ze zichzelf in de spiegel zag; haar jurk zat haast als gegoten. Het was dan ook geen wonder dat, zodra ze deze jurk op het oog had gehad, geen enkele andere jurk nog aan haar eisen voldeed. Dit was liefde op het eerste gezicht. Normaal geloofde Lux daar niet precies in, maar dat was in dit geval toch echt wel anders geweest. Dit was hét.
Sprookjes was waar het vanavond om zou draaien en ze kon werkelijk niet wachten om te zien wat alle anderen uit de kast hadden gehaald. En ze moest toegeven, met deze jurk voelde ze zich ook wel een échte prinses. Haar hakken, haar jurk, haar accessoires. Alles was in haar ogen perfect.
Nu maar hopen dat haar ‘date’ dat ook vond?

No kidding, ze had hem ergens toch best wel gemist. De tijden die ze samen hadden meegemaakt waren.. leuk geweest, als je het daarmee kon omschrijven. En het was dan nu dan ook wel een beetje de bedoeling om Dylan te impressen met haar jurk. Niet omdat ze zichzelf omhoog wilde prijzen, natuurlijk niet, maar ze had hem al een tijd niet gezien en wilde dus een goede, nieuwe, tweede indruk op hem maken.
Hopelijk zou dat gaan lukken, maar dat moest ze nog gaan zien.

Even waren haar zorgen deze keer niet over het feit dat ze ieder ander op het bal pijn zou kunnen doen, op welke manier dan ook, met of zonder aanraking. Het voelde vreemd om daar niet iedere keer bij stil te staan zoals op een dag als vandaag, maar ergens was het wel fijn. Net of er een last van haar schouders viel, in feite iets wat ook echt zo was.

Lux had besloten dat het tijd was om te gaan. Het was nog niet precies de tijd waarop ze hadden afgesproken, nog lang niet, maar ze kende haarzelf. Eer dat ze daar goed en wel was duurde ook weer even. Om te laat te komen kon ze dan ook echt niet maken, dus dan maar wat eerder vertrekken. Niet dat ze er problemen mee had; ze had er juist zin in.

Een verlicht pad verder het bos in zorgde ervoor dat ze niet kon verdwalen en ze precies wist hoe en wat. Het was prachtig, nu al. Dat terwijl ze nog niet eens op de echte locatie was. Maar gewoon het idee al dat er overal over na was gedacht, zelfs het uitstippelen van de route zodat iedereen zou weten waar het bal zich bevond, bewees al genoeg dat er tijd was gestoken in dit evenement.

Lang duurde het niet voordat ze ook daadwerkelijk op het bal zelf was. Met grote ogen bekeek ze het werk wat de feestcommissie allemaal had verricht. Nu viel het juist nog meer op dat ze er echt veel tijd in hadden gestoken, maar dat wierp dus ook echt wel zijn vruchten af. Het was prachtig, overal was aan gedacht en de sfeer kwam gelijk bij haar aan. Lux voelde zich dan ook nóg meer een echte prinses, voor zo ver dat kon, en dat gevoel was geweldig. Iets waar kleine meisjes vroeger altijd al van droomden, dat had zij nu.

Haar gedachten schoten weer naar Dylan. Waar was hij? Zou hij er al zijn? Had hij haar al gezien?
Niet dat ze zich erom panikeerde, ze wist toch wel zeker dat ze hem zou tegenkomen. Of hij moest niet komen opdagen, maar dat vond ze niets voor hem.
Haar groene ogen gleden over de omgeving, maar ze kon hem zo 1, 2, 3 niet vinden. Vandaar dat ze ook even kort met haar ogen rolde, een zucht tussen haar lippen door liet glijden en naar haar handen keek, haar vingers die ondertussen met haar kleine, diamanten ring rondom haar wijsvinger speelden.
Hopelijk zou hij óf haar wel hebben gezien, óf snel komen. Ze kon niet wachten totdat ze weer zouden worden herenigd met elkaar, ze had hem immers al lang genoeg moeten missen; het werd tijd.

Ondanks het feit dat Lux nu toch al wel even op het feest was, bleef de omgeving haar verwonderen. Steeds kon ze nieuwe elementen ontdekken in de ruimte, waardoor haar gedachten steeds maar weer overtroffen werden. Van deze avond had ze eerst al een beeld gehad, maar dat beeld stelde niets meer voor vergeleken met de werkelijkheid. Complimenten aan de feestcommissie, ze hadden flink hun best gedaan en dat was te merken ook. Het gevolg daarvan was dan ook dat het wel degelijk zijn vruchten afworp; er waren veel mutanten aanwezig. Maar beter ook, anders was het vele werk voor niets geweest.

Het duurde nu al een tijdje voordat Dylan er ook daadwerkelijk was. In feite waren er slechts enkele minuten voorbij gestreken, in haar verbeelding waren het er echter vele malen meer. De reden? Waarschijnlijk omdat ze erg enthousiast was om hem opnieuw te zien. De laatste keer was geweest tijdens zomercarnaval, waar hij helaas nooit meer heen was gegaan. Desondanks was hij nooit uit haar gedachten verdwenen. En maar goed ook, want hij was hier nu ook, op Genosha. Hopelijk zouden ze de tijden in kunnen halen die ze nooit samen hadden kunnen doorbrengen, maar dat was voor later.
Vanavond zouden ze alvast een begin maken.

Haar groene kijkers gleden over de menigte, terwijl ze wat nerveus aan de binnenkant van haar wang beet. Een slechte gewoonte, maar wanneer ze nerveus werd gebeurde dat al gauw, ze kon er dus vrij weinig aan doen.
Iemand die op haar afliep trok haar aandacht. Toen haar ogen dan ook meteen daarop gericht waren verscheen er ook een gigantische glimlach op haar gelaat. Daar was hij.
Dylan was inmiddels voor haar gaan staan, Lux die ook gelachen had om zijn woorden, waarna hij kort met zijn twee bijlen had gezwaaid. ”No worries, ik heb je té lang moeten missen om nu zelfs maar te denken aan andere jongens.” Een kleine grimas verscheen rondom haar lippen.
Hij was dichterbij gekomen en had zijn armen om haar heengeslagen. Normaal had ze dat zeker geen probleem gevonden, maar doordat de actie nogal wat onverwachts was en zij niet degene was die deze stap eerst had gezet, was het zeer waarschijnlijk dat de jongen nu een lichte schok zou voelen. Oeps? ”Deed het pijn?” Vroeg ze dan ook, terwijl ze haar armen ook om hem heen had geslagen, bezorgdheid die duidelijk in haar stem te horen was.
Lux vond het niet erg om vreemdelingen pijn te doen met haar aanrakingen, maar met vrienden was dat zeker anders. En het was zeer waarschijnlijk dat hij het ook nog eens niet had verwacht, wat het nog eens extra vervelend maakte. Voorzichtig liet ze hem, met enige tegenzin, los.
”Hopelijk gebeurt dat deze avond niet meer.” Wat voorzichtig glimlachte ze naar hem. ”En als ik je wel pijn doe moet je het zeggen.” Niet dat zij er verder wat aan kon doen, want dan was even weglopen de enige optie, maar dan wist ze het tenminste.

Met blosjes op haar wangen ontving ze het compliment. ”Jij ziet er ook geweldig uit.” Complimenteerde ze hem vervolgens. Ze glimlachte naar hem terwijl ze eens met haar vingertoppen over de stof van zijn kostuum ging. Echt leer. Het pak was echt perfect nagemaakt, alle details.. het was prachtig.
Zo ook Dylan zelf. Hij was veranderd, maar in positieve zin wel. Niet dat ze hem anders niet had gewild als date want hallo, in Brazilië was het ook zo geweest? En zelfs toen had ze niets op hem aan te merken gehad.

”Ben je hier al lang?” Haar lichte kijkers waren op zijn ogen gericht. Ze had hem hier niet eerder gezien. Het was dat ze erachter waren gekomen via Instagram, anders had ze niet eens geweten dat hij hier was. Máár dat wist ze gelukkig wel, dus je hoorde haar verder ook niet echt klagen.

Luxord likte eens aan haar lippen. ”Zullen we eerst wat gaan drinken, voordat we gaan dansen?” Grijzend keek ze hem aan terwijl ze haar wenkbrauwen eens plagend ophaalde. ”Want je danst toch wel, hè?” Nu gaf ze hem plagend een stootje in zijn zij, waardoor ze vervolgens wat grinnikte. Dylan had stiekem geen keus hoor. Ze zou net zo lang door blijven zeuren totdat hij toe zou geven en met haar zou gaan dansen. En uit het vage verleden had ze nog wel onthouden dat hij er stiekem nog best wel eens wat van kon hoor.
Ze had trouwens nog eens gelijk ook. Doordat ze bij de eerste aanraking hem al een licht schokje had gegeven was dat nu niet het geval meer geweest. Gelukkig maar, want ze zou het zichzelf echt niet vergeven dat, iedere keer wanneer ze elkaar aanraakte, zij de ander pijn zou doen en dat alles door haar mutatie. Dus, nu ging ze maar hopen dat het de rest van de avond ook zo was.