Character Profile Alias: Gato Age: 19 Occupation: Student geneeskunde
Onderwerp: Rockabye baby do dec 15, 2016 8:53 pm
Het bos was een van de plekken waar hij als kind graag kwam, iets dat tot op de dag van vandaag nog steeds zo was als hij er over na dacht. Al kwam dat ook grotendeels omdat hij zijn beide mutaties in het bos kon gebruiken terug in Spanje. Omdat er niet vaak mensen kwamen kon hij shiften zo vaak hij wilde, en ook leren over de verschillende kruiden die er te vinden waren. Het was zijn eerste dag, moeite gedaan om zijn kamer al te gaan opzoeken was nog niet het geval geweest. Nee, hij ging liever uit op onderzoek en zo was de jongen met de bruine haren beland in het bos. Met een kleine grimas op zijn gezicht liep Victor verder het woud in, een beetje dromend was hij gewoon verder aan het lopen. Dromend over van alles en nog wat. Hij was het soort knul dat zijn fantasie liefst de vrije loop liet aan. Iets wat hij dan weer niet van zijn vader had meegekregen, of van zijn moeder. Nee, zijn ouders waren op dat gebied het tegenovergestelde van hem maar ze hadden hem wel altijd aangemoedigd als hij tekende of wat dan ook.
Hoe lang hij hier al aan het rond dwalen was wist hij niet juist, maar het was al weer aan het schemeren. Maar aangezien hij pas in de late namiddag was aangekomen kon hij echt nog niet zo heel lang op pad zijn hoor. Met zijn handen diep weg gestopt in de zakken van de zwarte jas die hij aan had passeerde hij uiteindelijk een hoopje struiken. Het was juist op het moment dat hij naar links wilde draaien, dat hij in zijn rechter ooghoek iets zag bewegen. Nieuwsgierig als Victor was besloot hij er natuurlijk op af te gaan, want tja hij wilde stiekem wel nieuwe mensen leren kennen. Kon er haast niet op wachten! Snel genoeg spotte hij een donkerharige knul, en meteen trokken zijn mondhoeken geamuseerd omhoog. ’Zou je me misschien kunnen vertellen hoe laat het is?’ Vroeg Victor luchtig, niet meteen de ice breaker die hij wilde maar dat maakte helemaal niet uit right?
Onderwerp: Re: Rockabye baby zo feb 05, 2017 7:22 pm
tag: victor
Zijn mutatie onder controle proberen te krijgen. Het was een zware klus geworden, maar hij kon volmondig zeggen dat het hem al beter af ging. Helemaal vergeleken met de situatie hoe hij hier op het eiland aankwam. Slechter dan dat kon het überhaupt niet. Of, dat hoopte hij toch niet, dat dat kon.
Vandaag was weer zo’n dag, dat hij er zelf op uit ging en even wat ging oefenen. Niemand die dan in de buurt was, dus mocht het verkeerd gaan.. Dan wist hij zeker dat hij niemand kwaad zou doen. Nooit meer. Er was al echt een last van zijn schouders dat die kans klein was geworden dat zoiets zou gebeuren – mede door de hulp van alle docenten hier, waardoor hij zijn mutatie meer onder controle kon houden – en dat zou hij niet zomaar opgeven.
Het meer. Gezien de mogelijkheden die hij kon gebruiken voor zijn mutatie – van het verassen van voorwerpen tot het bevriezen van water – had hij vandaag voor het laatste gekozen. En welke plaats was nou beter dan een meer? Nou ja, niet moeilijk, want dat was de zee natuurlijk. Maar de zee was zo groot en zo beweeglijk. Nee, het meer was een betere keus.
Zo gezegd zo gedaan. Rhys was al snel op de plaats aangekomen. En zo snel als hij er was, zo snel was hij ook weer vertrokken. Niet te lang bij stilstaan. Nee, gewoon even proberen, onder controle krijgen, en klaar was kees. Niets meer of minder. Voor het geval hij zichzelf teveel zou uitputten en daarna een paar dagen in zijn bed wilde liggen.
Op zijn weg terug ging hij, net zoals de heenweg, weer door het bos heen. Hij lette echter totaal niet op de omgeving, maar meer op zijn voeten, zodat hij zichzelf kon verzekeren dat hij niet zou vallen. Hallo, zijn broek? Net nieuw? No way dat hij zichzelf zou laten vallen en dat er gaten in zouden komen. Alhoewel.. het was wel de mode. Dus een goede smoes was zeker wel te verzinnen.
Toch koos hij niet voor een goede smoes, maar voor de waarheid. Vandaar dat zijn bruine ogen nog steeds op de weg voor zich gericht waren, ook niet van plan daar vanaf te wijken. Even stopte hij tussendoor, checkte of hij nog wat had gemist (berichten, noem het maar op) en stopte het ding daarna weer weg in zijn zak. Niemand die hem nodig had, blijkbaar. Of iets wat hij had gemist, zoals een of ander feestje in de living room.
Haast verschrikt stopte hij abrupt met lopen toen hij een geluid achter zich hoorde. Zijn hoofd draaide meteen een kwart, om te kijken wie of wat het was. Een jongen. Of hij de tijd wist. ”Tuurlijk.” Antwoordde hij meteen, terwijl hij zichzelf helemaal omdraaide, zodat hij de jongen recht aan kon kijken.
Met zijn vingertoppen pakte hij zijn telefoon weer beet, die hij zojuist weer terug in zijn zak had gestopt. Hij liet het scherm oplichten, zodat hij meteen de tijd kon zien. Zijn gevoel zei dat het niet lang zou duren voordat de zon onder zou gaan, dit werd door zijn telefoon ook bevestigd. ”5 uur.” Was zijn uiteindelijke antwoord, waarna zijn bruine ogen weer naar de jongen voor hem schoten. Voor kort beet hij op de binnenkant van zijn wang, terwijl zijn telefoon weer zijn zak in ging, naar de oude, vertrouwde plek. ”Hoezo? Want, als je een afspraak hebt of wat dan ook zou ik maar opschieten als ik jou was.” Random? Misschien had het nog meer uitleg nodig. ”De school zelf is namelijk nog wel een stukje lopen.” Een mooie glimlach vormde op zijn gelaat, zijn witte tanden die nu deels ontbloot werden. Hopelijk kon hij wat met zijn advies. En zo niet, dan niet.
Character Profile Alias: Gato Age: 19 Occupation: Student geneeskunde
Onderwerp: Re: Rockabye baby di maa 07, 2017 3:49 pm
Dagdromen in het bos zou hem echt nog problemen bezorgen hoor. Daar ging hij zowiezo lessen door missen en alle andere shit. Niet dat hij altijd aan het dromen was hoor in het bos, nee meestal ging hij juist op onderzoek uit of er planten stonden waarmee hij wat kon. Smol doktertje dat hij was. Maar goed back to bussiness. Victor had helemaal geen idee hoe laat het werkelijk was geworden en het was niet meteen dat hij ergens heen moest of zo, maar zijn maag begon stiekem toch een klein beetje te knorren als hij zo eerlijk mocht zijn. Dat was dan ook meteen de ijsbreker die hij gebruikte toen hij een jongen tegen kwam in het bos. Stiekem had hij zelf ook wel zijn phone bij hoor, maar dat waren gewoon kleine details die hij nu even achter wege liet.
Gelukkig voor hem antwoorde de jongen ook gewoon en snauwde hij hem niet af of wat dan ook. Met een warme glimlach op zijn gezicht knikte hij kort naar hem als begroeting, toen die zich volledig had omgedraaid. De knul zag er allesbehalve slecht uit, dat had hij stiekem al kunnen opmaken toen hij hem had aangesproken. Maar hey, deze bevestiging was echt nog wel veel beter! Vijf uur. Bijna tijd voor te gaan eten. Maar hij kon nog wel even wat small talk hebben met de knappe vreemdeling. ’Zou je me erg haten dat ik dit als oneliner heb gebruikt om een gesprek aan te knopen?’ Sprak hij op een lacherige toon. In de hoop dat de andere het natuurlijk niet erg vond of zo, want ja stiekem was hij toch elke keer weer een beetje zenuwachtig als hij iemand nieuw aansprak hier op het eiland. ’Een klein half uurtje lopen als ik het goed heb.’ Grijnsde hij kort.
’Ik ben Victor trouwens, normaal spreek ik iemand aan met een zinnigere vraag hoor. Maar wist zo snel niets beters.’ Nog net viel er geen blosje over zijn wangen, iets wat gelukkig niet zo gemakkelijk te spotten was op zijn huid.
Misschien was hij dan toch niet de enige die terug zou keren naar het hoofdgebouw, en had hij dus gezelschap gevonden voor de weg daarheen. Het kon. Of de jongeman moest een enorme eikel zijn, maar dat leek hem sterk; hij was nog niemand tegengekomen die het bloed onder zijn nagels uit liet komen. Rhys betwijfelde het of die er überhaupt wel waren. Nee, waarschijnlijk niet.
Vijf uur. Zijn telefoon had het bevestigd, waarna Rhys de ander dat had medegedeeld. Gegrinnik verliet zijn keelgat, waarna hij zachtjes aan de binnenkant van zijn lip beet en zijn hand eens door zijn haar haalde. Het vervelende aspect aan een eiland – de wind die vaak ineens op kwam dagen en zijn haar door de war haalde, waardoor plukjes voor zijn ogen kwamen te zitten. ”Nee, natuurlijk niet.” Beantwoordde hij zijn vraag met een warme glimlach op zijn gelaat. Beter dat hij dat had gebruikt om een gesprek te beginnen, Rhys was tegenwoordig steeds meer in de stemming om vreemdelingen te leren kennen, nu hij zijn mutatie wat meer onder controle had. De mogelijkheid was daar nu dus ook voor. Dus nee, hij vond het totaal niet erg, zelfs. De zwartharige jongen knikte. ”Zo ongeveer. Ligt eraan hoe snel je loopt, maar dat lijkt me logisch.” Hij had echter wel gelijk hoor. Als je op een normaal tempo zou lopen, dan zou het hoofdgebouw ongeveer op een halfuur afstand liggen. Een afstand die dus te overbruggen was, als je naging dat Rhys zojuist van het meer kwam en dat nog verder verwijderd was.
Victor... ”Rhys.” Stelde hij zichzelf vervolgens vriendelijk voor aan de ander. Hij lachte kort. ”Zo slecht was het niet eens, toch?” Nee, hij had wel slechtere dingen gehoord. Dit sloeg nog ergens op en als de jongen niets erover had gezegd had de zwartharige jongen nog steeds geloofd dat hij de tijd serieus had willen weten. Rhys nam de jongen nog eens in zich op. Nee, hij was hem nog nooit tegengekomen, of had hem nog nooit gezien. Hetgene wat hem het meeste opviel was zijn huidskleur, olijfkleurig, net zoals die van zijn moeder.. Een rilling schoot over zijn rug bij de gedachte aan zijn moeder, een koude rilling. Hij moest haar vergeten. Door aan haar te denken zou hij haar toch niet terugkrijgen. Hij zou haar nooit terugkrijgen.
”Zullen we dan maar gaan? Ik moet daar toevallig ook heen.” Een brede glimlach, van oor tot oor, verscheen op Rhys zijn lippen.
De twee waren net aan hun weg naar het hoofdgebouw terug begonnen, toen hij besloot interesse te tonen en een vraag te stellen. ”Waar kom je vandaan?” De interesse was gemeend, en daarbij wilde Rhys echt weten of zijn voorgevoel – dat de jongen wat weg had van zijn moederskant – klopte en hij ook daadwerkelijk uit de buurt van Italië, of bloed daarvan, had. ”En ben je hier al lang?” Vast niet, want de jongen naast hem had hem anders echt wel opgevallen. Iedereen zou toch omkijken als ineens zo’n goodlooking guy voorbij zou komen? Hij in ieder geval wel.
