Closed - No one's here to sleep.

Lawrence was die ochtend al met een zachte hoofdpijn op gestaan. Op dat moment had het niets voorgesteld. Het was maar een zacht kloppende druk maar niets verschrikkelijk. Hij was speciaal wat langer in bed blijven liggen, maar uiteindelijk moest iedereen wel eens op staan. Al bij al viel het heel de tijd goed mee. De druk bleef wel maar was nog altijd op de achtergrond.
Pas tegen de avond aan begon het erger te worden. Lawrence had al in bed gelegen maar slapen lukte hem totaal niet. Hij lag maar van zij te wisselen maar dat hielp de hoofdpijn niet weg gaan. Op zijn kamer had hij ook niks van pijnstillers liggen en hij had ook geen zin om helemaal naar beneden te gaan. Een keuzen die hij uiteindelijk toch maakten. De jongen kroop weer uit zijn bed, nam de T-shirt die over een stoel hing en deed die aan. Eigenlijk was het kledingstuk te groot, en daarom dat hij het enkel ‘s avonds droeg en meestal enkel op zijn kamer. Verder hield hij het bij de boxer short die hij aan had. Hoe laat het precies was wist hij niet meteen, maar hij vermoede niet dat hij mensen tegen zou komen.
Voor dat hij de deur verliet greep hij nog zijn geleidestok erbij. Zoals verwacht was het heel stil op de gangen en was het enige geluid dat je kon horen het zachte getik van de stok. Vermoedelijk waren ook de lichten al uit maar dat deerde hem weinig. Lawrence wilde gewoon zo snel mogelijk beneden zijn, in de ziekenpost en een dafalgan hebben of iets anders.

De deur stond al open, maar er waren binnen geen stemmen te horen. Voor dat de jongen binnen zou gaan besloot hij op de deur te kloppen ‘Iemand hier?’ riep Lawrence terwijl dat hij de ziekenpost binnen wandelde. Geen reactie. Hij liep verder naar binnen. ‘Halo?’ probeerde hij nogmaals maar het bleef stil. 'Blijkbaar niet dus.' Er was niemand en dat liet hem toch zacht zuchten. Als hij op schattenjacht ging had hij misschien nog meer geluk om een schat te vinden dan de juiste medicatie. Enige andere keuzen had hij niet.
Hij wandelde naar een kast toe. Zijn hand legde hij neer op het meubelstuk om de groten in te kunnen schatten en om vervolgens neer te hurken. De deuren opende Lawrence al snel om vervolgens te beginnen aan zijn hopeloze zoektocht. Wat er allemaal in de kast lag, hij had geen idee maar hij vermoede dat er vooral pleisters en verband in lag. Misschien ook wat ontsmettingsmiddel maar niets wat hij nodig had. De kast deed hij dan maar dicht om over te gaan naar de volgende die er vlak naast was. In ieder geval staken daar al meer doosjes is, medicatiedoosjes om specifiek te mogen zijn. Zoals verwacht waren het er veel en om het zichzelf comfortabeler te maken zetten hij zichzelf neer op de grond.
Doosje na doosje nam hij vast, liet zijn vingers glijden over de bolletjes op de verpakking en als het niet was wat hij nodig had legde hij het doosje naast hem neer op de grond. Moest hij de doosjes weer terug leggen zou hij uiteindelijk niet meer weten welke hij al vast had gehad en welke niet. Dat en het zou één grote storthoop worden in de kast. Voor hetzelfde geld was hij zelfs zijn tijd aan het verspillen omdat hij misschien in de verkeerde kast zat.
Het was dat hij niks beters had te doen.


OOC - For Nathanial

Hoeveel doosjes was hij ondertussen al af gegaan? Een stuk of twintig? Misschien zelfs meer. Lawrence begon de hoop in ieder geval volledig te verliezen. Het was ook de hoofdpijn die dat ervoor zorgde dat hij helemaal geen zin had om te moeten zoeken naar de juiste medicatie. Hij was er bijna zeker van dat de medicatie in een andere kast lag dan waar hij in aan het kijken was. Toch wilde hij eerst de kast waar hij al in bezig was helemaal leeg hebben. Met zijn geluk was de kans groot dat het juiste doosje de laatste ging zijn.
Van het gezelschap dat hij had in de andere kamer was hij zich niet bewust. Als hij er misschien op had gelet had hij geweten dat er nog iemand anders was geweest maar dat deed hij niet. Lawrence had ook helemaal niet verwacht dat er nog iemand anders wakker was om dat uur. Sterker nog, iemand die om dat uur wakker was en ook in de ziekenpost begaf.

Lawrence nam één van de laatste doosjes vast, en uit frustratie gooide hij die naar achter in plaats van die bij de rest neer te leggen. Hoe moeilijk kon het zijn om dom doosje te vinden. Heel moeilijk dat was wel duidelijk geworden. Met zijn hand moest hij de binnenkant van de kast even aftasten om het volgende doosje vast te nemen. Bingo! Hij had het juiste doosje gevonden en een glimlach kwam automatisch op zijn lippen. De kans om ook effectief weer recht te staan en een pil te kunnen nemen kreeg hij niet. Iets greep hem beet en zonder veel moeiten werd hij tegen de tegels van de grond aangedrukt. Het doosje van de Dafalgan die hij gevonden was had hij laten vallen en lag ondertussen vast tussen de rest van de doosjes, maar daar kon hij zich geen zorgen over maken. Een scherp object drukten tegen zijn keel en dat moest wel degelijk iets zijn van mes. ‘Ik zou jou hetzelfde kunnen vragen,’ antwoordde Lawrence.
Zo ondertussen moest hij er wel aan gewoon zijn dat hij op die manier werd begroet. Het was niet de eerste keer dat iemand hem ergens tegenaan duwde, enkel wilde de persoon nu weten wat hij deed op de ziekenpost. Lawrence was echter niet van plan om een antwoord te geven. Mensen moesten niet altijd zo aan hun antwoorden proberen te geraken. Ze moesten maar eens leren om ze normaal te stellen. Een kwade blik was af te lezen van zijn gezicht. In de hoop dat de andere het niet door had taste hij de grond af in de hoop zijn blindengeleidestok te vinden. Als hij die zou vinden had hij toch ook iets dat hij een wapen kon noemen. Niet even efficiënt als wat er tegen zijn keel werd gedrukt maar het was beter dan niks. Jammer voor hem vond hij de stok niet. Waarschijnlijk was het ding weg gerold, onder de kast of iets anders.

Een jongen had hem zonet tegen de grond weten te krijgen en hem bedreigd door het mes tegen zijn keel aan te drukken. De druk was net niet hard genoeg om door zijn vel heen te gaan, maar dat liet niet weg dat Lawrence wel blij was wanneer dat het verwijderd werd. Even verwachten hij het mes wel terug toen hij harder tegen de grond werd aangeduwd, maar in plaats daarvan werd hij los gelaten. Een toch wel opgeluchte zucht was te horen, maar hij bleef nog even liggen tot hij er zeker van was dat de afstand tussen hem en de andere was vergroot.
De jongen moest het licht hebben aangedaan. Iets dat voor Lawrence geen verschil zou maken. Voor hem was het sowieso altijd donker en daarom had hij het licht gewoon uit gelaten. Hij vergat soms wel dat anderen het wel nodig hadden. De voetstappen van de andere hield hij nauwkeurig in de gaten. Door het zachte geluid wist hij ongeveer waar de andere zich op alle tijden bevond. Wanneer er echter iets naar hem toe werd geschoven en het tegen zijn benen aan kwam was hij even verward, maar het bleken de pijnstillers te zijn die de jongen naar hem toe had geschoven.
Met een kleine frons op zijn gezicht hield hij zijn gezicht naar de jongen gedraaid. Ontsmettingsmiddel had altijd een straffe geur wat het niet moeilijk maakten om te herkennen. Waarom de jongen het nodig zou hebben was hem een raadsel. Voor zo ver hij wist was er geen bloed te ruiken, anders was hem dat meteen opgevallen. Het waren niet zijn zaken. Hij was nieuwsgierig, zou het willen vragen, maar door de eerdere gebeurtenissen wilde hij tegen de andere niks zeggen. In plaats daar van nam hij het doosje dat tegen hem aan was geschoven vast. Aangezien hij geen sorry had gekregen zou de andere geen bedankt krijgen van hem.

Lawrence opende het doosje om er een pil uit te nemen, wat hij niet verwacht had was dat het bruistabletten waren. Geweldig. Met zijn duim en wijsvinger wreef hij even in zijn ogen. Ergens in de verpleegpost was er vast wel een lavabo en er waren ook wel glazen maar hij had geen idee waar dat die zich zouden bevinden. Om te beginnen besloot hij om één strip eruit te halen en de rest bij de stapel doosjes te leggen. Klopt, die zou hij ook nog terug moeten leggen en hij moest zijn geleidestok nog vinden. De andere jongen in de ruimte kreeg dan ook even een kwade blik van Lawrence. Als hij niet was komen binnen vallen was hij misschien al weg geweest.
Frustraties borrelde wel in hem op terwijl dat hij de grond af tasten naar zijn geleidestok, maar hij vond die niet. Lawrence wilde ook onder de kast voelen, maar de ruimten tussen het meubelstuk en de grond was niet breed genoeg voor zijn arm. De stok kon er inderdaad zijn onder gerold maar hij kon er niet aan. Tenzij dat het ergens om hem heen lag. Lawrence voelde nog even rond om hem op de grond, maar hij vond het ding niet.
Zijn oplossing stond ondertussen wel in de ruimten. De jongen die hem tegen de grond had geworpen zou hem kunnen helpen, willen was iets anders. Lawrence was enkel niet van plan om hulp te vragen. Niet aan die kerel in ieder geval. Om beide handen weer vrij te hebben legde hij het stripje vanboven op de kast neer en nadien legde hij zich neer op zijn buik. Voor zo ver het ging stak hij zijn arm onder de kast in de hoop dat hij de stok zou voelen liggen maar dat was niet het geval. Te koppig om hulp te vragen gaf hij niet op.

Mensen moesten stoppen met hem te bespringen. Er kwam enkel ellende van, al was het de laatste keer goed afgelopen. Die dag was minder. Zijn geleidestok was onder de kast gerold en hij had gezelschap dat hij niet om hulp wilde vragen. Hulp kwam echter vanzelf, en waarschijnlijk was het dankzij de andere persoon, maar ineens vloog de stok haast in zijn handen. Verbaasd ging hij maar weer eens recht staan. Voor even ‘keek’ hij naar de anderen. Moest hij hem nu bedanken? Nee. Zo simpel als dat was het. In stilten ging hij dan ook verder, keek de andere enkel even aan wanneer die zei waar er water en glazen te vinden waren. Hij volgde dan ook maar de instructies in de hoop dat die ook nog klopten. Ja hoor, de jongen had niet gelogen.
Lawrence wilde juist een glas namen wanneer da zijn actie werd onderbroken. Al zijn zintuigen leken meteen geprikkeld te zijn wanneer de zwakke bloedgeur zijn neus bereikten. Waar dat hij mee bezig was liet hij voor wat het was. In plaats daarvan draaide hij zich naar de andere persoon toe. ‘Waar denk je mee bezig te zijn?’ waren de woorden die dat hij uitsprak. Nee serieus, waar dacht meneer mee bezig te zijn. De hoofdpijn die Lawrence had gevoelt werd naar acht geschoven. Het was er nog wel maar hij dacht er niet meer aan, in ieder geval niet bewust. Het bloed had dan weer wel zijn aandacht getrokken en was het enige wat nog echt door zijn hoofd heen ging op dat moment.
'Laat ook maar.' In een vlotte beweging draaide hij zich weer om, met zijn rug naar de jongen toegedraaid. Niet aan denken. Hij mocht er gewoon niet aan denken en moest het negeren. Ondanks dat hij kon voelen dat zijn hand zacht aan het beven was hoopten hij dat het niet zichtbaar zou zijn. Sowieso stond hij al met zijn rug naar de andere toe gedraaid. De deuren van de kast opende hij om er vervolgens een glas uit te kunnen halen. Eén van de tabletten haalde hij uit zijn verpakking en die liet hij alvast in het glas vallen. Nu was het enige dat hij nog nodig had water. Er was gezegd dat het bij elkaar stond, de glazen en het water. Goed. Het moest er ergens bij staan en waarschijnlijk was het voor de hand liggend. Lawrence zijn aandacht wist hij er echter niet bij te kunnen houden. Eigenlijk was het wel normaal want hij was moe en dan koste het iedereen meer moeiten om zich te concentreren. Zeker als je een bepaalde drang wilde onderdrukken.
De fles vond hij toch sneller dan verwacht, maar wanneer dat hij zijn arm naar achter deed zodat hij de fles dichterbij kon houden bij zijn lichaam stoten hij met zijn elleboog tegen het glas dat hij eerder had klaargezet. Zelfs als hij had geprobeerd om het glas tegen te houden zou het hem niet zijn gelukt. Het viel de grond op en vloog in duizenden stukken uiteen. Automatisch was hij naar achter gestapt terwijl dat verschillende vloekwoord zijn mond verlieten, maar niet in een alledaagse verstaanbare taal. God, waar was hij mee bezig? Het ging Lawrence allemaal niet goed af.

Lawrence kon er niks aan doen, maar bloed had vaak een slechte invloed. Je zou het kunnen vergelijken als de klassieke vampier, maar enkel was het bij hem dan niet dat hij ook iemand wilde leeg zuigen. Dat totaal niet, het zat net wat anders. Hij had ook de andere meteen gevraagd wat dat die aan het doen was, maar wanneer dat hij zijn antwoord kreeg had Lawrence zijn rug al toe gekeerd. Het antwoord had hij ook niet verwacht, maar veel tijd om erover door te vragen kreeg hij niet. Door zijn eigen onhandigheid was het glas op de grond gevallen.
Lawrence zijn aandacht was gericht op de grond, waar er ergens glasscherven lagen maar hij had geen idee waar. Hij had dat allemaal niet voorzien en was ook gewoon op blote voeten naar de verpleegpost gegaan. Zin om glas in zijn voeten te krijgen had hij ook niet, dus moest hij maar zien dat hij er in een boog omheen zou wandelen. Het was de stem van de anderen die hem deed op kijken. ‘Misschien moet je die wonden maar bedekken,’ was de subtiele hint dat hij de jongen gaf. Voorzichtig zetten hij de fles met water neer op de lage kast. Lawrence zou zo meteen maar een nieuw glas moeten nemen.
De andere persoon hoorde Lawrence in beweging komen maar hij wilde er niet op reageren. Ze hielden zich al heel de tijd alleen met hun eigen zaken bezig gehouden, dus zou hij zo verder blijven doen. Omdat hij zelf niet meer goed wist wat hij juist moest doen bleef hij staan waar dat hij stond. Hij wilde niet door het glas lopen maar had een nieuw glas nodig. Ook moest hij de doosjes weer opbergen. Dat ging toch door zijn hoog tot dat hij de andere water hoorde in schenken en vervolgens het bruistabletje hoorden opbruisen. Iets zei hem dat de jongen het niet voor zichzelf deed. ‘Niets speciaal heb enkel wat hoofdpijn,’ beantwoorde hij de vraag van de jongen. Doordat de andere al een pak dichter in de buurt stond vermoede hij dat het glas werd aangeboden dus nam hij dat maar aan. ‘Bedankt,’ voor de eerste keer die avond bedankte hij de andere persoon voor zijn hulp, maar de andere wandelde alweer weg.
Met twee vingers kneep hij vervolgens zijn neus dicht om dan de medicatie in te nemen. Zijn tong was gevoeliger voor smaken, en het was niet dat een dafalgan goed smaakten. Voor hem was de smaak dan ook nog eens veel erger. Lawrence was dan ook blij dat hij het binnen had en hij het glas weer weg kon zetten. ‘Wat was je uit je arm aan het halen?’ vroeg hij vervolgens. Als de andere mocht vragen waarom hij pijnstillers nodig had, mocht hij ook wel vragen wat de andere uit zijn arm wilde halen? Met zijn hand wreef hij even over zijn hoofd. Dat die medicatie maar snel ging werken.

Medicatie was altijd verschrikkelijk om in te nemen maar bruistabletten waren altijd het ergste van alles. Je proefde alles extra hard, maar de mensheid kon tegenwoordig niet meer zonder. Dat was die avond ook aangetoond. In ieder geval zou het eigenlijk tijd zijn voor hem om maar eens terug te gaan naar zijn kamer, maar toch bleef hij. De persoon die zijn gezelschap moest voorstellen had tot dan nog niet het aangenaamste gezelschap ooit geweest, maar Lawrence wilde wat tijd rekken. Als alles terug wat ging dan zou hij vast wel vertrekken. Op dat moment was het eigenlijk echt de medicatie die moest gaan werken want die hoofdpijn mocht echt gaan verdwijnen. Zeker voor dat hij naar zijn kamer ging.

Lawrence had uiteindelijk toch gevraagd wat dat de andere uit zijn arm had gehaald, en het zou gaan om een chip. ‘Een chip?’ herhaalde hij wat vragend. Waarom zou iemand rond lopen met een chip in zijn arm. Zoals geplant liep hij in een zo groot mogelijke bocht rond de glas scherven heen. Zijn geleidestok liep hij haast echt over de grond geleiden zodat er zeker niet een stuk glas voor zijn voeten zou liggen. Het lukten Lawrence om zo zonder kleerscheuren dichter bij de andere in de buurt te komen en zo ook bij de chip. Blijkbaar was het de manier die de mensen buiten gebruikten om mutanten te behandelen. ‘Ik heb er nooit één gekregen,’ zei Lawrence. Het was nog te horen aan zijn stem dat hij nog steeds niet volledig in orde was. Daarom ook dat hij antwoorden op wat er werd gezegd omdat het zijn gedachten verplaatste. Zelf was hij echter nog geen heel lange tijd op het eiland en daarvoor leefde hij gewoon onder we mensen. Sommige wisten wat hij was, de meerderheid niet maar voor zover dat hij wist hadden ze hem nooit een chip gegeven. Ze hadden het eens moeten proberen.
Er werd gevraagd of dat hij wel vaker rond dwaalde in het gebouw als het avond was. ‘Dit is uitzonderlijk, dus nee ik doe dit niet iedere nacht,’ zei hij tegen de jongen. Als hij dan toch ‘s avond wakker zou zijn en zou ronddwalen was hij niet van plan om echt op de benedenverdieping rond te lopen. Daar waren al de lokalen en het was niet meteen gezellig. Als hij geen hoofdpijn had gehad was hij niet naar beneden gekomen en lag hij nog in bed, vast te slapen.
Nu dat hij toch dichter bij de andere stond stak hij zijn hand maar eens uit. Nog steeds was er een zachte bibber te zien maar het was al beter dan enkele minuten geleden. ‘Lawrence,’ stelde hij zichzelf voor.

Had hij toch geluk met iets, en dat was beter dan niks. Nee, hij was echt blij dat ze hem nooit een chip hadden gegeven. Waarschijnlijk had hij het er nadien wel weer uit gekregen, al moest hij zijn eigen vel open scheren met zijn tanden. Zijn nagels zou hij ook kunnen gebruiken, maar zijn tanden zouden daarvoor beter zijn. Ze waren lang en scherp en gingen makkelijk door huid heen. Bloederig ja, maar hij zou niet rond lopen met iets in zijn arm waarvan hij niet wist wat het deed.
Dat het niet random zou worden uitgedeeld begreep hij wel, maar je zou verwachten dat ze iedere mutant wilde chippen. ‘Enig idee wat het doet?’ vroeg hij vervolgens. Misschien was dat wel het ding dat hun ondergang ging worden. Als het bedoeld was om de jongen te volgen en zo te kunnen weten waar hij zich bevond zouden ze misschien ooit wel naar het eiland komen. Wie weet waren ze al onderweg.

Zijn uitgestoken hand werd niet aangepakt wanneer dat Lawrence zich had voorgesteld. Het was te verwachten geweest aangezien ze niet de beste ontmoeting hadden gehad. Zijn hand trok hij maar terug wanneer dat het te lang duurde en om er een blijf mee te weten nam hij zijn geleidestok maar met twee handen vast. Lawrence kreeg gelukkig wel een naam terug, zelfs enkele voorstellen van hoe hij de andere kon noemen.
Nathanial kwam weer in beweging terwijl hij vroeg aan Lawrence of dat hij al lang op het eiland zat. ‘Bijna een maand,’ beantwoorde hij de vraag die hem werd gesteld. Het was verbazingwekkend hoeveel dat er in één maand tijd kon gebeuren. Lawrence had het zelfs voor elkaar gekregen om in die korte tijd een aartsvijand weten te maken, had al in een ziekenbad moeten liggen, twee keer geweldig begroet en maar enkele mutanten ontmoet die hij kon bestempelen als vriend, of toekomstige vrienden. Mits het niet verkeerd zou aflopen.
Wanneer dat de andere vertelde dat ze bezoek hadden hoorde Lawrence de voetstappen in de andere ruimten. Ze waren inderdaad niet meer alleen. Het gebroken glas en de medicatiedoosjes die op de grond lagen waren nu niet echt een probleem. Ze begrepen hem vast wel als hij zei dat hij wat zocht en dat het glas een ongeluk was geweest. Enkele voordelen van het blind zijn die hij wel had. ‘Ja en?’ vroeg hij dan ook aan de andere persoon. Lawrence sprak onbewust wat zachter. Als de andere het op lopen wilde zetten dan deed die dat. Lawrence zou dan wel willen volgen, maar hij was nog niet vertrouwd genoeg met zijn omgeving om blindelings rond te gaan lopen. Al waren de gangen meestal recht op recht, dus wie weet zou het wel lukken.

Lawrence had gevraagd of de andere wist wat de chip deed. Daarop kreeg hij wel een antwoord, maar echt een beschrijving van wat het deed niet. De jongen wit het zelf niet eens, maar een simpele nee was te makkelijk geweest. Uiteindelijk kwam de blinde jongen er alleen achter dat iedereen die ze binnen brachten het kregen en dat ze ermee gescand werden. Wel dat moest leuk zijn geweest.
Nathanial wist er verder dus niks over, dus doorvragen had geen zin. De chip zou voor eens en altijd een mysterie blijven waar ze geen antwoorden op hadden. Een iets makkelijkere vraag kwam echter van de jongen vandaan wanneer dat Lawrence had gezegd hoe lang dat hij al op het eiland was. Hoe was het. ‘Mensen hebben hier zeer agressieve manieren van ontmoetingen,’ sprak hij droogjes. Hij merkte ondertussen ook dat de hoofdpijn langzaam aan weg begon te gaan, of toch begon te minderen. ‘Verder valt het hier wel mee, niet veel speciaals. Een school is en blijft een school.’

Hun gezellige conversatie werd verstoord door iemand anders die in de andere ruimten was.
De chip was de reden geweest dat de andere weg wilde nu dat er iemand in de andere ruimten stond. Hij wilde geen ondervraging of wat dan ook en daarom wilde hij weg. Of dat was waarschijnlijk toch zijn eerste plan geweest. Een ander idee was al in de persoon zijn hoofd opgekomen. De jongen was iets aan het doen al had Lawrence geen idee wat, tot dat Nathanial duidelijk maakten wat hij wilde gaan doen.
Wilde die kerel hem nu echt gaan gebruiken als een excuus? Hij was niet de goede vriend van Nathanial en hij zou ook niet gewoon een vriend zijn om hem uit de problemen te houden. Wanneer dat het voorstel werd gemaakt hield hij dan ook wijselijk zijn mond. Moest hij gaan liegen voor de anderen of niet? Gebruikt worden of niet gebruikt worden. Die vraag vloog door zijn hoofd terwijl dat het licht werd aangestoken en iemand binnen wandelde en Lawrence had nog niet eens kunnen bedenken of hij mee zou spelen.
Natuurlijk vroeg de verpleegster eerst wat ze er deden en nadien ging het over het bloed dat over de andere hing. Even had hij toen zijn kiezen op elkaar gedrukt want dat was precies wat hij heel de tijd probeerde te negeren. Dat lukte enkel niet wanneer dat hij eraan werd herinnerd. Nathanial was de persoon die als eerst antwoord gaf en inderdaad, de andere gebruikten hem als excuus. ‘Hoe heb je dat gedaan als je niet eens in de buurt stond?’ vroeg Lawrence rustig aan Nathanial. Hij keek gewoon naar voor en deed niet eens de moeiten om zijn hoofd even te draaien. Zijn keuzen was gemaakt, zijn beperkingen zouden niet dienen als een excuus voor de anderen. ‘Persoonlijk was ik enkel hierheen gekomen om iets te halen tegen de hoofdpijn, maar er was niemand dus was ik zelf de pillen gaan zoeken,’ zei hij met een gebaar naar de pillendoosjes die in een stapel op de grond lagen. Hopelijk lagen ze niet op alfabetische volgorden, anders had de persoon die het moest opruimen een serieus probleem. ‘Het glas is wel mijn schuld,’ bekende Lawrence.