Closed - No one's here to sleep.

Het antwoord van Lawrence op zijn vraag hoe het hier was deed hem kort grinniken, oprecht zelfs. Of de jongen had echt tegenslag dat hij altijd degene was die verkeerd begroet werd of het was hier een stuk minder rustiger als dat het leek. In ieder geval wist Nathanial dat die reactie op zijn aanwezigheid hier er niet was geweest als hij hier bevoordeeld al een maand had gezeten. Hij wist in ieder geval dat Lawrence zijn deel van agressieve begroetingen wel al had gehad en dat voor blind te zijn, aan wat zou dat liggen? Nathan had het niet gezien dat hij blind was geweest toen hij hier was binnen gekomen maar hij was vrij zeker dat het niets zou veranderd hebben aan de situatie. Hij was zo’n beetje een wandelende tijdbom die dringend eens stoom moest afblazen, of in ieder geval moest gaan transformeren zodat Ares de poten kon streken. Maar hij hield het allemaal zorgvuldig in zich, voor het geval dat hij het nodig zou hebben. Er was geen minuut gepasseerd sinds hij hier was dat hij niet argwaan had gereageerd, dat hij niet gerust gesteld was geweest door alles was hier gebeurde. En dat zou waarschijnlijk nog enkele uren duren voor dat er van ging komen. Tot dan had je deze versie van Nathanial, een ongeduldig minder aangename versie. ‘Ben blij niet de enige te zijn.’ Knikte hij fronsend. Niet dat hij er blij om was … hij had zelf niet al teveel medelijden met de jongen. Misschien was zijn uitstraling gewoon iets om agressief op te reageren, wat dan weer niet klopte want Nathan had zijn gezicht niet gezien toen hij was binnen gekomen. De volgende woorden waren een beetje waar Nathanial voor had gevreesd, een school is een school, inderdaad. Hij had nooit op een echte school gezeten. ‘Jij klinkt ook niet overtuigend.’ Merkte hij erna op. Het valt wel mee … wat moest hij daar nu weer onder verstaan?

De verpleger stond in de deuropening, het licht had ervoor gezorgd dat Nathan zijn ogen moest samen knijpen, daar had Lawrence natuurlijk geen last van. Zijn eerste vraag als verpleger zou zijn wat ze daar in godsnaam deden in het donker, want de licht was niet aan geweest. Wat zowel voor Nath als voor Lawrence geen direct probleem had gevormd. Toen hij opzij keek naar Lawrence zag hij dat hij zijn kaken stijf op elkaar hield, tuurlijk, hij had het kunnen verwachten dat hij lichtgeraakt zou zijn over het feit dat Nathanial hem zou gebruiken als soort van smoes voor zijn aanwezigheid hier. Maar Lawrence zweeg, wijselijk, verstandige keuze. Toen hij de verpleger had geantwoord keek die afwachtend naar Lawrence, alsof hij de geleidenstok nog niet had opgemerkt en een antwoord eiste om Nath’s statement te bevestigen. Gek genoeg antwoorde Lawrence, meer naar Nathanial dan naar de verpleger waarom de verpleger opnieuw naar Nathan keek. Dit werkte extreem op zijn zenuwen maar hij bleef kalm en haalde een cynische glimlach op zijn lippen. ‘Dit is een mutantenschool, met mutanten,’ hij zweeg zodat het even kon doordringen. ‘Met mutaties.’ Vervolgde hij langzaam, duidelijk. Hij kon even goed een elastische arm hebben, of sneller zijn dan gelijk wat, er was niets dat kon bevestigen dat hij niet in de buurt had gestaan. Hij haalde dan ook nonchalant zijn schouders op naar de verpleger. Toen Lawrence eerlijk toe gaf waarom hij hier was keek de verpleger langs hem naar de stapels dozen, Nathanial zweeg en hield zijn handen gekruist voor zijn borst. ‘Ruim het op en dan beide wegwezen.’ Knikte de verpleger naar de stapels pillen. Nathanial wou protesteren dat dit niet zijn werk was maar dan anderzijds gebruikte hij Lawrence wel als excuus dus het was een beetje zijn verdiende loon. ‘Goed.’ Zei hij nors. Hij gaf Lawrence een korte blik en liep dan terug naar de kast, als een gehoorzaam jongetje terwijl iedere zenuw in zijn lichaam het uitgilde en hij liefst van al iets te lijf zou willen gaan …

Nathanial nam zijn verduidelijking op zijn eerder gestelde vraag een beetje dubbel op. Als hij de moeite zou doen … Daar had je het al, het was niet dat hij lui was of dergelijke het was gewoon omdat hij niet wist of het wel de moeite was in eerste instantie te blijven. Konden ze je hier houden tegen je wil? Er moest toch zo iets als mutantenrechten bestaan ook? Dat er hier veel te doen was had hij al eerder gemerkt aan de veel te ijverige leerlingen. Het leek precies wel zo’n bijenkast waar iedereen voor zijn koningin werkte … althans, voor hem leek het daarop. De komende dagen zouden cruciaal zijn voor Nathanial, als hij hier iets kon leren, kon vinden dat hem kon helpen om verder te geraken en zijn vrienden op het vasteland te helpen dan zou hij waarschijnlijk blijven. Dan zou hij zich de moeite doen om daadwerkelijk in actie te schieten. Voor dan niet, nu zou hij enkel de kat uit de boom kijken, dit allemaal gaande slaan vanop afstand, proberen observeren. Hij had geen belang om deel te nemen aan de lessen, laat staan om te studeren met het idee in zijn achterhoofd dat er op het vasteland experimenten en dergelijke werden uitgevoerd. Daar was de chip een goede herinnering aan.

Nathanial hield zijn armen strak voor zijn borst gekruist terwijl de verpleger hen beide sceptisch aan keek voor hij wees naar de rommel die ze hadden op te ruimen. Hij keek hem na voor hij opzij keek naar Lawrence die gelijk een opmerking maakte over rubberen armen. ‘Je weet veel niet.’ Zei Nathanial op een neutraal droog toontje terug. Trouwens, Lawrence zag duidelijk niet, dus hij kon het nooit geweten hebben of Nath van rubber was of niet. Hoe zou dat voelen? Hij keek daadwerkelijk even naar zijn arm voor hij naar de kast wandelde met medicijnen. De medicijnen die Lawrence op een grote berg had gegooid. En de verpleger liet hen hiermee achter? Wat als ze beide junkies zouden geweest zijn? Ze hadden hier heel veel vertrouwen in hun leerlingenbeleid blijkbaar. Hij hurkte neer naast de kast toen Lawrence zijn vraag stelde, gevolgd door een sarcastische opmerking waar Nathanial spontaan luidop van moest grinniken. Hij drukte zijn voorhoofd kort tegen de kast alvorens hij naar de jongen keek die zich gemakkelijk installeerde in de stoel, dat was dan weer niet grappig. Maar hij had het waarschijnlijk wel verdiend. ‘Vrouwen vinden het geweldig.’ Speelde hij het op een even sarcastische toon mee. Hij glimlachte hoofdschuddend, iets dat Lawrence niet kon zien en begon de doosje in de kast te mikken. De verpleger kwam terug binnen om te melden dat ze correct moesten liggen en Nath wierp Lawrence een vernietigende blik, wat hij uiteraard ook niet kon zien.

Bij zijn voorstel om te helpen keek Nathanial op, naar de stoel en de jongen die zijn handen achter zijn hoofd samen woonde. Maar? En ja hoor, daar kwam het vervolg. Er lag een kleine glimlach op de lippen van Lawrence en dat legde de grens naar kwaad worden net iets verder. ‘Attent van je.’ Mompelde hij meer voor zichzelf dan voor Lawrence. Had hij nu maar een mutatie om alles gelijk de kast in te krijgen, maar nee, hier zaten ze dan beide. Hij “keek” toe en Nathanial deed al het werd. ‘Ik denk dat ik dat verdiend heb.’ Vervolgde hij zonder over zijn schouder te kijken. Hij nam het doosje pijnstillers en gooide het richting Lawrence. ‘Voor als je nog eens hoofdpijn krijgt, zo hoef je de anderen niet je rommel te laten opruimen.’ Merkte hij sarcastisch op. Hij had geen idee hoelang Lawrence hier al had gezeten, lang, want er lagen hopen medicijnen. Medicijnen die hij per soort moest terug leggen, dit werd een hele saaie zenuwslopende nacht, zeker met Lawrence die op zijn vingers keek en niets deed …

Hoe zouden vrouwen op je reageren als je ledematen van rubber waren? Eigenlijk had hij geen idee en hij wilde zich er ook absoluut niets bij voorstelen, helaas deed hij dat nu wel. Omdat het ter sprake kwam. Het zou best wel handig kunnen zijn, je armen en been rekken tot ongeziene afstand … het leek hem wel een mutatie waardig om mee rond te lopen. Maar dan weer, hij vond zijn eigen mutaties beter, niet te zeggen praktischer. Want met ledematen van rubber rondwandelen, hij vroeg zich af hoe dat aanvoelde. Nathanial zag er zichzelf uit en daar was hij blij om, hij wilde er niet uit zien als een mutant want dat zou enkel zijn doel belemmeren. Niet dat Lawrence kon zien hoe hij eruit zag, de jongen was blind, hij vroeg zich af hoe dat kwam. Maar het was een vraag die er de eerste paar uur waarschijnlijk niet zou uit komen, hij wilde geen vragen terug gesteld krijgen. ‘Hun dagboeken staan vol.’ Antwoordde Nathan met een nuchtere knik, alsof het echt zo was. Alsof hij zijn ledematen echt kon uitrekken en de vrouwen ermee kon plezieren. ‘Ik heb zelf mijn eigen facebookpagina.’ Vervolgde hij, zo overtuigend mogelijk. Toch kon je horen aan de klank van zijn stem dat dit allemaal niet serieus was, er lag zelf iets van een geamuseerde glimlach op zijn lippen terwijl hij al het werk van Lawrence opruimde. Dat was het enige dragelijke aan heel deze verdomde situatie, Lawrence en zijn droge opmerking die over niets gingen eigenlijk. Misschien zou hij op het einde van deze nacht de jongen een beetje gaan appreciëren, een heel klein beetje dan wel.

Voor blind te zijn vond Nath wel dat Lawrence traag reageerde op zijn omgeving. Hij dacht altijd dat als je één zintuig tekort had de rest het automatisch vergoedde door beter te functioneren … maar bij Lawrence leek dat niet te kloppen. Hij had het doosje naar hem toe gegooid en verwacht dat Lawrence het zou horen aankomen, want … versterkt gehoor, zelf Nathanial zou het horen aankomen. Maar het vloog gewoon tegen hem aan waardoor hij kort schrok en Nathanial tevreden greens, een beetje zelfgenoegzaam. Misschien was dit toch beter dan het horen aankomen. Het viel op de grond en ondanks dat Lawrence zijn woorden terug kaatste maakte hij geen aanstalling het op te rapen. Het had wel een voordeel, tegen een blinde bezig zijn, zo kon hij uitgebreid met zijn ogen rollen en terug aan het werk gaan. Nee, hij zou het ook niet oprapen. En Lawrence hield daar niet mee op, hij maakte het zich nog gemakkelijker en begon te praten. Nathanial stopte met sorteren en draaide zich half om naar Lawrence. ‘Ik denk niet dat je mijn blik nu wilt zien.’ Merkte hij grimmig op. Wat waarschijnlijk enkel voor nog meer voldoening zou zorgen bij de jongen in de stoel. Hij wilde liefst van al nog een paar doosjes naar zijn kop gooien maar hij hield zich in. In plaats daarvan raapte hij zijn zelfbeheersing samen en ging verder met het sorteren van de medicijnen. Dat hij pas binnen een uur weg zou kunnen stond hem nog minder aan. Hij was echt niet van plan al die medicatie op alfabetische volgorde te leggen. Hij sorteerde ze gewoon per soort medicatie, antibiotica samen, pijnstillers samen, ect. ‘Ben jij altijd zo lief bij de anderen te blijven als ze je rommel opruimen?’ vroeg hij met een korte blik over zijn schouder. Hij wist eerlijk gezegd niet wat beter was, Lawrence erbij of Lawrence weg…

Dit lollige gesprek kon uren voort gaan … dat zorgde er eigenlijk ook voor dat er niets anders om over te praten was. Het laatste waar Nathanial zin in had was een persoonlijk gesprek of een hoop vragen over zijn verleden of zijn manier van leven. Dus dit was voor nu oké, een fantasietje over vrouwen die zijn ledematen en rubberen lichaam geweldig vonden. Hij trok een moeilijk, ietwat vies, gezicht bij de gedachten. Zo zat Nathanial nu eenmaal niet in elkaar. ‘Ik ook niet.’ Antwoordde hij met een blik naar de medicijnen, hij glimlachte kort voor zichzelf en schudde zijn hoofd. Nee, hij wilde het absoluut niet weten en hij wilde ook niet weten hoe het zou voelen om rubberen ledematen te hebben. Facebook, het was een naam die hij in het weeshuis wel vaker had horen vallen maar waar hij zelf niets van wist. Dus hij was een beetje verwonderd geweest over het feit dat hij het zo gemakkelijk had gezegd … juist omdat hij het niet kende. De opmerking van Lawrence deden hem kort over zijn schouder kijken. Bijna was hij er van plan uit te flappen, “hoe doe je dat, je bent blind” maar hij deed het niet, hij hield zijn lippen stijf op elkaar. En hij vond van zichzelf dat hij daar wel een pluim voor verdiende, het was hem gelukt om geen zo’n rottige opmerking te maken en dat in hun eerste ontmoeting.

In het korte moment dat Nathanial hem een doosje pijnstillers had toegeworpen en hij zich had terug gedraaid naar de kast was er een stapeltje doosje omgevallen waardoor ze weer voluit in de kast lagen. Het torentje dat omviel rammelde behoorlijk luid en Nath liet zijn hoofd kort op zijn hand zakken, wat een verschrikkelijke job. ‘Niet lachen.’ Waarschuwde hij Lawrence meteen, wetend, of hij het nu zei of niet, de jongen ermee zou beginnen lachen. Karma was echt wel aanwezig vandaag, iets waar hij eens moest over denken of hij er wel in zou geloven. Nee, Lawrence wilde het niet weten, hoe hij eruit zag, wat voor frustraties hij momenteel voelde. Het gooide de doosjes praktisch in de kast, mikkend naar de juiste groep. Wat kon het hem schelen hoe mooi ze lagen. “Daar geef ik je ongelijk.” Zei Lawrence. Nathanial stopte het sorteren en draaide zich op zijn hielen om naar de jongen in de stoel, nieuwsgierig naar zijn antwoord. De frons, check; mondhoeken kwaad naar beneden, check; en hij rolde automatisch met zijn ogen waardoor hij zich betrapt voelde, dubbel check. ‘Ik neem veel de moeite om naar je te kijken en je een vernietigende blik te geven.’ Informeerde hij Lawrence luchtig voor hij weer aan het werk ging. Maar wat hij net had gezegd deed Nathan denken, hoe kon je als je al je hele leven blind was die dingen weten, gezichtsuitdrukkingen? Dus hij moest nog niet zo heel lang blind zijn. ‘Ik neem aan dat het verlies van je zicht niet levenslang in je leven is, anders zou je het niet weten, hoe ik kijk.’ Het was geen vraag, eerder een opmerking. En er was niets van spot of sarcasme in zijn stem, het was een serieuze opmerking. Zo rottig was hij nu ook weer niet.

De geeuw, die hij hoorde zonder dat hij over zijn schouder moest kijken maakte Nathanial er bewust van dat hij nog steeds wakker was … en zich nog steeds niet moe voelde. Al zou hij liever in zijn bed kruipen dan hier doosje te zitten sorteren, die trouwens niet eens zijn schuld waren geweest. Zijn opmerking, over het feit dat hij een schatje was, deed Nathanial kort luidop lachen, eerder grinniken. Hij schudde zijn hoofd grijnzend en keek over zijn schouder. ‘Heb jij al eens in de spiegel gekeken, moest je het kunnen, zo schattig zie je er niet uit.’ Merkte hij spontaan, bijna vriendschappelijk op. Dat was er veel sneller uit, maar hij nam de woorden niet terug en ging gelijk weer aan het werk …

Daar ging hij, Lawrence begon te lachen, hard en luid. Zijn opmerking zorgde er natuurlijk voor dat de jongen nog harder begon te lachen. Nathanial duwde zijn hoofd tegen de wandkast en duwde het er een tweetal keer tegen aan. Waarschijnlijk één of andere manier om zijn frustratie uit te werken, al kon je dat geen frustratie noemen want de lach van Lawrence zorgde ervoor dat er zelf een mondhoek bij hem naar boven kroop. De opmerking die erop volgde deed Nathan op een dramatisch valse manier zuchten. ‘Als je het zelf zoveel beter weet dan mag je gerust komen helpen. Ik wil die stoel wel voor je warm houden hoor.’ Wierp hij er gelijk al reactie op in. De verpleger kwam kort langs en Nathanial schonk hem een korte blik terwijl hij één doosje met overdreven veel zachtheid en respect neer legde bij de rest. De verpleger knikte goedkeurend en wandelde verder. Daarna ging Nathanial meteen weer harder aan het werk. Stomme doosjes, waarom had Lawrence ze allemaal uit gehaald? Waarom waren ze elkaar tegen gekomen? Niet dat Lawrence zijn gezelschap zo slecht was, hij had helaas al erger gehad dan dat. Zonder zou het natuurlijk veel rapper gedaan zijn en kon hij weer de school verkennen maar nu zaten ze hier, beide te lachen om elkaar, het had ook wel iets.

Hij ging systematisch verder, doosje nemen, titel lezen, mikken naar de juiste categorie en dan weer een ander doosje. Sommigen waren nogal vaag maar Nathanial was echt te lui om ieder doosje met een vage naam te nemen, de bijsluiter te nemen en die te lezen. Zoveel zin om hier te blijven had hij nu ook weer niet. Toen Lawrence weer sprak keek hij even over zijn schouder. De opmerking zette hem aan het denken, ja, hij had gelijk. Je hoefde niet te kunnen zien om te weten hoe iemand kijkt maar … als je altijd blind was kon je het waarschijnlijk niet zo gedetailleerd zeggen. Niet zonder de juiste begeleiding tenminste. Lawrence had mensenkennis, dat had hij al bewezen dus misschien lag het gewoon daaraan. Niet veel later gaf hij Nathan wel gelijk, hij was dus niet voor eeuwig blind geweest. Nathan wist dat het erger was om je zicht ergens in je leven te verliezen dan als je ermee geboren was. En hij had geen idee wat hij daarop moest zeggen om eerlijk te zijn. ‘Rottig.’ Hij keek kort over zijn schouder. ‘Denk ik.’ Vulde hij aan. Hij kon het niet weten, hij functioneerde perfect en was niets in zijn leven kwijt geraakt wat hem gebrekkiger maakte. Lawrence wel en daar kon niet om worden gelachen, dus zijn opmerking was serieus geweest.

“Ik denk juist dat ik bijzonder knap en schattig ben.” Zei Lawrence haast zelfzeker. De grijns sprong terug op zijn lippen terwijl hij zijn hoofd zachtjes schudde en twee doosje tegelijk in de kast mikte. Hij vroeg zich af hoe lang het geleden was dat Lawrence in de spiegel gekeken had. ‘Jij spreekt met veel zelfvertrouwen.’ Merkte hij droogjes op, alsof het helemaal niets voorstelde. Uiteindelijk keek hij terug over zijn schouder. ‘Zeker dat jij geen facebookpagina hebt vol smachtende fans?’ Vroeg hij op een vriendschappelijk plagende manier. Het zou wel nog in orde komen met hen twee, hoe de begroeting ook gelopen was …

Hoe meer tijd er verstreek, hoe ongeduldiger Nathanial om begon te gaan met de doosje. Hij deed al zoveel moeite niet meer om naar het opschrift te kijken en het in de juiste groep te gooien. Het enige waar hij de schijn nog voor op hield was het zorgvuldig opstappelen. Zo zou hij minder snel verdacht worden van verkeerd sorteren en zou de verpleger tegen dan compleet vergeten zijn wie er midden in de nacht medicatie was komen nemen. Als ze elkaar tegen het lijf zouden lopen zou hij Nathan misschien nog kunnen aanwijzen. Helaas zou je Nath hier geen twee keer op korte tijd zien, hij was hier voor één reden geweest, om de chip uit zijn arm te krijgen en dat was gelukt. Voor de rest … hij was in staat om voor zichzelf te zorgen. Hij had het weken, maanden, jaren gedaan, hier zou hij daar geen verandering in brengen. Dus de ziekenzaal zou waarschijnlijk zijn laatste bezoek wel gehad hebben, of tenzij ze hem ergens bewusteloos vonden maar daar had hij ook geen inbreng in dus kon het niet anders.

“Je word het wel gewoon.” Nathanial fronste bij die woorden maar keek Lawrence niet aan over zijn schouder. Hoe kon je zoiets gewoon worden? Hij begon zich af te vragen hoe lang de jongen in de stoel achter hem al blind was. Moest hij zijn zicht verliezen dan was hij meteen één mutatie kwijt en dat zou hij eerlijk, niet zo leuk vinden. Hij was behoorlijk afhankelijk geworden van zijn zicht, in alle aspecten was het een verlengde van zijn arm. Daarnaast zou elke zintuigelijk mankement negatief werken op zijn mutatie. Hij was een dier, een jager, jagers vertrouwden op hun zintuigen. Misschien was hij dan nog liever een arm of een been kwijt, als hij dan toch moest kiezen. Eigenlijk … hij hield wel van zijn lichaam, er moest niets aan veranderen. ‘Het is beter zo?’ Herhaalde Nathanial zijn vragen. Hij draaide zich op zijn hurken om en keek naar Lawrence, vragend, niet dat hij het zou opmerken. ‘Waarom zou geen zicht beter voor je zijn?’ De vraag was eruit nog voor hij erover kon nadenken. Hij keek bedenkelijk naar een stapel handdoeken en maakte een kort instemmend geluidje. ‘Mutatie gerelateerd veronderstel ik.’ Vervolgde hij er zachtjes achteraan. Dat was nog zoiets waar hij liever niet te diep over nadacht, hij hield van zijn lichaam evenzeer hij van zijn mutatie hield, geen idee of hij één van beide zou kunnen missen. Misschien …. Misschien als zijn leven wat rustiger werd, misschien kon hij er dan mee leven. Nathanial was er in ieder geval verbaasd over dat het zo gemakkelijk ging, de vragen stellen, hij had het niet verwacht. Zeker niet na was er allemaal was gebeurd en het lag ook niet aan Lawrence, zo praat graag waren ze waarschijnlijk allebei niet.

Gelukkig waren ze beide het soort jongens dat het serieuzer kon afwisselen met iets zo belachelijk als Instagram en facebook volgens. ‘Wat?’ Vroeg Nathanial spottend terwijl hij zich terug naar de doosjes richtte, hij was er bijna, godzijdank. ‘Laat jij iemand je facebook controleren?’ Grapte hij. Hoe zou hij het anders weten hoeveel volgers hij had. Uiteindelijk mikte hij de laatste paar doosjes in de kast en gooide het met een klap dicht. ‘Ik heb geen facebook en ik heb geen idee wat Instagram is dus ik denk dat je wint.’ Kondigde hij uiteindelijk aan. Hij kwam recht en raapte het doosje pijnstillers van de grond dat hij naar Lawrence had gegooid. ‘Moet je je pijnstillers nog hebben?’ Vroeg hij met een korte blik naar de deur, niemand die hen kon horen …