[AC] Held op sokken - Ira Kinsley&Marcial Castellan&Dominik LaCroix

Gelukkig wist Jynn een keer waar ze heen moest. Normaal moest ze mensen aanspreken, wat haar meestal niet in dank werd afgenomen doordat ze nogal chagrijnig overkwam. Wat ze meestal ook wel was. Ze was niet echt blij geweest met contact de afgelopen maanden. Ze had gemerkt dat als ze voor een lange tijd niets met haar vecht-mutatie deed, de energie zich ophoopte en ze bij het minste of geringste mensen naar de keel wilde vliegen. Niet erg handig als je op een nieuwe school kwam en daar vrienden moest maken. Al was het redelijk goed gegaan tussen Marcial en haar.
Over al deze dingen nadenkend liep ze naar de simulatie ruimtes. Ze moest bij de Danger Room zijn, en daar zou ze training hebben. Ze moest samen werken met iemand die de naam Ira Kinsley droeg, maar ze wist niet wie haar tegenstanders gingen zijn. Wat wel uitmaakte was dat ze hierna waarschijnlijk weer eens stuk aanspreekbaarder was, al zou het waarschijnlijk niet meer goed komen tussen haar en die twee eerste jaars die ze twee dagen geleden bijna de nek om had gedraaid. Gelukkig had ze een goede zelfbeheersing.
Ze sloeg een hoek om en zag de gang met simulatie ruimtes voor haar liggen. Ze was hier nog nooit geweest en eigenlijk was ze heel nieuwsgierig. Misschien kwam het doordat ze nooit echt kind had kunnen zijn, maar ze raakte altijd snel overenthousiast over dit soort dingen. Ze wist dat de simulatie een soort labyrinth zou zijn, met veel plekken waar je je kon verstoppen en waar het vrij donker was. Dat was handig. Ze had zichzelf niet voor niets ninja gedoopt, nu kon ze ongemerkt aanvallen. Niet dat ze dat normaal al niet kon, maar zo was het een stuk minder vermoeiend.
Jynn liep door tot aan het eind van de gang waar de Danger Room zich bevond. Ze drukte het knopje van de intercom in en deed een dappere poging aardig te klinken. Jeez, het was maar goed dat ze haar ei vandaag wat kwijt kon. 'Jynniver Collins A.K.A. Ninja meld zich.' sprak ze duidelijk in het apparaatje wat tegen de muur aan zat. Een krakerige stem gaf haar goed keuring en de deur ging open.
Het was een grote ruimte van metalen platen en Jynn beet op de hals van haar verwassen zwarte tanktop. Haar handen stopte ze diep weg in haar zwart met wit gestreepte broek. In plaats van haar normaal Dr. Martens had ze vandaag haar knal gele All Stars aan getrokken. Veel handiger. Al was er een kans dat ze die nog uit ging doen en dat ze gewoon op sokken verder ging. Dan was je nog minder hoorbaar.
Jynn schrok op uit haar gedachten en liet haar shirt uit haar mond glijden toen ze achter zich voetstappen hoorde. Terwijl ze zich omdraaide begon ze te praten. 'Hey. Jynn, of Ninja. Wie ben jij?' mompelde ze niet echt vriendelijk kijkend.

Op één been huppend probeerde hij zijn been in de broekspijp te wringen. Gefrustreerde geluidjes kwamen uit zijn mond toen het eindelijk lukte. Waarom was dit ding zo strak? Het was niet dat Ira dik was, maar zoals iedere normale jongen van zijn leeftijd had hij gewoon een redelijke spiermassa op zowel zijn dijen als zijn kuiten. Onderzoekend keek hij nog eens even naar beneden, bekeek de broek voor het eerst echt goed en riep een luide vloek uit. Die kleine dwerg had een van zijn ini mini broeken in zijn kast laten belanden.. Marcial was een van zijn kamergenoten, mager en zeer tenger. Geen wonder dus dat dit geval van kledingruil geen denderend succes werd.
Vlug trok hij de spijkerbroek weer uit en gooide het in een willekeurige richting. Daar stond hij dan, in zijn baby blauwe boxershorts.. In een ingeving checkte Ira zijn agenda, om dan te concluderen dat hij al bijna weg moest én dat hij een praktijk les had. 
Hij nam daarom een dikke jogging broek van donkergrijze stof, met zwarte randen langs de zijkanten. Verder trok hij een donkergroen langemouwen shirt aan. Zo was hij grotendeels bedekt en kon zijn warmte het beste concentreren. Ira's mutaties waren naar zijn mening redelijk nutteloos, in een strijd dan, maar hij zou er het beste van maken. Hij wilde niet van school worden geschopt omdat hij een faal was. Met een thermoskan hete thee en een geheim voorraadje hete sambal verliet hij de kamer.
De gangen zelf waren al best labyrint-achtig, waardoor hij concludeerde dat hij in die simulatie zeker de weg kwijt zou raken. Uiteindelijk bereikte hij dan de deur, het deed haast denken aan een kluis. Na wat geduw en getrek ontdekte hij de knop en microfoon. er werd om zijn naam gevraagd, waarop de jongen kort maar helder antwoord gaf. 'Ira Kinsley.' Een klikje klonk en hij kon naar binnen. Een rilling van spanning liep over zijn ruggengraat en Ira wist dat die koude tocht in zijn nek niet kwam door de wind. Nee, met zijn zenuwen om deze opdracht had hij te duidelijke signalen uitgezonden en een aantal zwervende zielen waren hierop gretig afgekomen. Als bijen op honing.
Daar in de ruimte zag hij een silhouet van een meisje. Haar shirt was iets omhoog getrokken, wat kwam, zo merkte hij nu, omdat ze erop beet en het daarmee op trok. Hij zette zenuwachtig een pasje voorwaarts, waarbij hij zijn teen tegen een metalen rand stootte. Met zijn lippen op elkaar geperst gaf hij geen kick, hij wilde geen watje lijken. Ze keek om, maar vriendelijk was het niet. Ira glimlachte half en stelde zichzelf voor: 'Hoi, Ira Kinsley.' Hij schaamde zich plots voor zijn alias. Die klonk wel zo machtig, maar in werkelijkheid... Ninja, dat zou nog nuttig kunnen zijn en- wacht eens even! 'Ik geloof dat wij een ehh team zijn.' Zijn lach werd nu wat breder en hij stapte ook het midden van de ruimte in. 'Dusss, heb je dit ooit eerder gedaan?' Vroeg de jongen dan. Ira maakte zich ongerust dat er te veel dingen zouden zijn die zijn trauma weer op zouden hevelen, dus even om een eerdere ervaring vragen klonk hem slim in de oren. Het was nog niet te laat om weg te lopen. Toch?
[waar Jynn een awesome ninja op sokken is... Is Ira dus wat het spreekwoord betekent x3 sorry als het qua persoonlijkheid inconsistent is, heb lang niet met hem geschreven :3]

Twintig, eenentwintig, tweeëntwintig, drieëntwintig, vierentwintig, vijfentwintig,… Iedere stap die de jongen zette werd geteld terwijl hij zich een weg door de gangen baande. Zenuwachtig was hij niet echt, eerder enthousiast. Dat kleine feitje was best goed te zien aan de manier waarop hij telkens als hij een stap zette een stukje op zijn voeten mee veerde. Eigenlijk was hij gewoon altijd enthousiast. Zijn broer had hem proberen te leren om zich als een achttienjarige te gedragen en voor een groot deel was dit ook gelukt. Spijtig genoeg zou hij nooit van de kinderlijke enthousiasme afkomen als er iets te doen was. Veel mensen ergerden zich eraan, vonden het storend als hij fluitend door de gangen heen liep. Niet dat hij er zich erg veel van aantrok, maar deze keer liet hij het gefluit maar achterwege omdat hij geen zin had in vuile blikken. Die zou hij straks waarschijnlijk al wel genoeg krijgen als ze eenmaal bezig waren met de training. Marcial was dan ook niet zo’n grote aanwinst om mee te kunnen vechten. Het enige dat hij eventueel zou kunnen was op een paar technische apparaten zoveel druk zetten zodat ze zouden kunnen ontploffen. Niet dat hij het ooit gedaan had, maar als hij toestellen aan en uit kon zetten door een simpele beweging van zijn hand, moest dat ook lukken, toch? Dat was ook de reden dat de jongen oude mobieltjes had verzameld in de tijd dat hij hier woonde, gewoon voor trainingen zoals deze. Ze hoefde niet eens echt opgeladen te zijn, zolang er maar een batterij inzat zodat hij het ding wel op kon zetten en kon verhitten. Die dingen zaten dus allemaal in de schoudertas die bij elke stap die hij zette tegen zijn heup aan botste.

“Marcial Castellan.” Zelfs in zijn stem was het enthousiasme duidelijk te horen en een droge klik vertelde hem dat hij verder mocht gaan. Zijn bruine kijkers begonnen spontaan te fonkelen toen hij al zeker twee bekende mensen zag staan. Het hoedje op zijn hoofd werd met een simpele duw terug wat rechter op zijn hoofd gezet terwijl hij op het gezelschap afliep en naast de blonde jongen ging staan die hij nog niet kende. “Ow Ira, volgens mij ligt er een broek van mij in jou kast, zou dat kunnen?” Een schaapachtige grijns verscheen op zijn gelaat voordat hij zich tot de jongen naast zich wende en zijn hand uitstak. “Marcial Castellan. Ik denk dat wij moeten samenwerken, right?” Vriendelijk, Marcial probeerde altijd vriendelijk te zijn en anderen mensen op hun gemak te stellen. Het was gewoon niet fijn als er iemand bij stond die zich niet echt thuis voelde omdat er niet met hem of haar gepraat werd. “We just going to beat them.” Bij die woorden richttehij zijn bruine kijkers op Jynn en voor een moment grijnsde hij plagend naar haar. Ja, ze wist zijn ‘geheim’ en had hem rustig gekregen toen het even mis leek te gaan, maar dat wilde niet zeggen dat hij haar soms niet mocht plagen. “Wanneer starten we?”

Het was een aziatisch uitziende jongen die binnen kwam. Ook al was Jynn's niet bepaald aardig, de jongen glimlachte half. 'Hoi, Ira Kinsley.' stelde hij zich voor. Aha, haar partner. Ze hoopte op iets bruikbaars. Nee wacht. Ze schudde haar hoofd haast onzichtbaar. Ze hoopte op iets waar ze mee kon opschieten, iets waarmee ze kon samenwerken. Jynn ergerde zich echt dood aan haar eigen, onaardige, bevooroordeelde gedachten. 'Ik geloof dat wij een ehh team zijn.' sprak de jongen met een iets bredere grijns. Jynn fronste en wilde er bijna een sarcastische opmerking in Ira zijn nadeel uitgooien, maar ze verzachte haar blik weer en slikte haar woorden door. Ira was inmiddels naar haar toe gekomen, midden in de zaal. 'Dusss, heb je dit ooit eerder gedaan?' vroeg hij. Jynn trok haar mond open. Ze kon beter maar even het één en ander uitleggen. 'Nee. Ik ben pas nieuw. En sorry als ik onaardig doe.' Ze likte een beetje verzenuwd over haar lippen 'Maar ik heb wat energie te veel en met mijn mutatie is dat niet handig. Ik heb een aangeboren talent voor aziatische vechtkunsten. En ik kan onzichtbaar worden. Een ninja dus.' Bij de laatste drie woorden grimaste ze op haar vriendelijkst. Ze deed echt haar best... 'Raak me ook AUB niet te veel aan. Kan ik niet tegen. Nooit gekund, maar nu is het alleen maar erger. Daarom is het ook zo handig dat ik dit even kan doen. Kan ik tenminste weer redelijk normaal functioneren.'

Op het moment dat ze weer wat lucht naar binnen zoog na haar stroom aan uitleg kwam er weer een jongen binnen, met witblond haar dit keer. Hij zag er jong uit, schattig zelfs. De jongen wierp een blik naar achter, waar de deur zich sloot en kwam toen naar hen toe. Jynn knikte kort maar krachtig terwijl ze de neiging onderdrukte weer op haar shirt te gaan bijten. ‘Uhm hi, ik ben Dominik. Kan het zijn dat jullie mijn tegenstanders zijn?’ Hij klonk nogal zelfverzekerd en Jynn nam hem licht fronsend in zich op. Ze moest natuurlijk wel even zijn zwakke plekken vinden. 'Ja. Ik ben Jynn. Dit is Ira, mijn partner.' sprak ze net zo zelfverzekerd. Haar woorden klonken een beetje als die van een rechercheur in een detective. Ze zou bijna gaan glimlachen. Jynn wist niet zeker of ze haar mutaties moest vertellen of niet en keek dus maar naar de jongen, die nu begon te glimlachen. In ieder geval zag hij er niet echt sterk uit, dat kon een groot voordeel zijn.

Weer ging de deur open en even sprong haar hart op, om daarna als een baksteen neer te komen. Marcial. Ze boog haar hoofd voorover en pakte met haar tanden de rand van haar shirt weer vast. Marcial was de enige persoon hier die ze een beetje een vriend kon noemen, en hij was haar tegenstander. En nog wel terwijl ze in zo'n staat was. Ze wist niet hoe ze ging reageren als ze tegenover hem kwam te staan. Ze hoopte dat ze zich dan kon inhouden en niet gelijk haar kans om eindelijk eens normale vrienden te krijgen ging verpesten. Marcial ging met twinkelende ogen naast Dominik staan. “Ow Ira, volgens mij ligt er een broek van mij in jou kast, zou dat kunnen?” Hij lachte schaapachtig en Jynn wendde haar helder groene kijkers op haar gele sneakers terwijl Marcial zich voorstelde aan Dominik, de enige persoon hier die hij blijkbaar nog niet kende. “We just going to beat them.” Toen die woorden haar oren binnen kwamen schoot Jynn's hoofd weer omhoog en haar ogen vonden die van Marcial. Hij grijnsde plagerig en Jynn liet haar shirt tussen haar tanden vandaan glippen terwijl ze onwillekeurig moest grinniken. Het idee dat er iemand was die ze kende, ook al was het haar tegenstander, kalmeerde haar toch een beetje. “Wanneer starten we?” was Marcial's volgende vraag. Jynn haalde haar schouders op. 'Geen idee. Wat ik trouwens ook niet weet is wat er in je tas zit, March.' zei ze met een wenkbrauw wiebel. Ze haalde haar handen uit haar zakken en sloeg ze over elkaar met een zogenaamd gewichtige blik.