You're never to old for the playground (+Thylíss)

Lang was ze hier nu nog niet, hooguit enkele dagen en toch had ze al bijna alles van het eiland verkent, vliegend natuurlijk. Het was zalig om met de warme oceaanwind onder haar zwarte vleugels over het eiland te vliegen, soms zelfs niet in haar raven vorm maar gewoon met haar reusachtige vleugels. Zo fladderde ze nu ook weer ergens rond terwijl ze zon scheen op haar zwarte vleugels. Ze voelde de krachtige slagen die ze maakte en een reuze glimlach verspreidde zich. Hoewel haar ravenvorm ook zalig was, vond ze het absoluut niet erg om met gewoon twee reusachtige vleugels rond te fladderen. Het deed haar altijd denken aan de film malifecent, soms had ze echt teveel vrije tijd. Al kroop er soms ook wel wat tijd in die blog van haar, meer dan vroeger, maar dat kwam waarschijnlijk ook door het feit dat het allemaal bekender werd, zeker als je op een eiland vol mutanten zat en hoeveel fashionblogs voor mutanten had ze nu gezien? Nul. Langzaam begon het vliegen haar uit te putten en moest ze zich laten zakken, waarbij ze de zon achter moest laten.

Uiteindelijk kwam ze uit op wat een speeltuin leek, zalig! Als klein kind had ze nooit mogen meemaken wat het eigenlijk was om in een openbare speeltuin rond te rennen en dan te vallen en een kusje te krijgen van een liefhebbende moeder, dat waren herinneringen die bij haar nooit meer waren geweest dan dromen. Haar moeder had het te druk met mensen verdedigen die eigenlijk wel degelijk fraude hadden gepleegd, al waren ze soms wel daadwerkelijk onschuldig. Dan was ze blij dat haar moeder -wie een kei harde tante was op zo'n vlakken- zich helemaal vastbeet op de zaak, daarom kreeg ze soms ook de bijnaam pittbul van haar collega's. Al zeiden ze dat natuurlijk niet te vaak, want je wilt je baas ook weer niet boos maken. Zachtjes en totaal in gedachten verzonken liep ze richting de schommel, terwijl ze soms grappige huppelsprongetjes maakte doordat haar vleugels klapwiekte. Eenmaal aangekomen bij de schommel liet ze zich er met een verlichte zucht op zakken en haar vleugels raakte net de grond. Even schudde ze met haar rug om het vuil van haar ravenzwarte vleugels te halen, om ze vervolgens zachtjes te laten bewegen zodat ze geen moeite moest doen. Zalig was dat om gewoon ontspannen te schommelen terwijl de zon aan de hemel stond. Hoe laat het echt was wist ze niet, alleen dat hij nog lang niet onder ging gaan, maar dat het ook weer niet te warm was.

Alles bleef rustig en genietend sloot ze dan ook haar ogen. Ze kon zo van de stilte genieten die om haar heen hing, het was veel beter dan al die krijsende stemmen van de mutanten, al konden de vogels er ook wel wat van. Dat er plots een meisje aankwam had ze niet door, tot ze klauwtjes aan de onderkant van haar vleugels voelde en een stem hoorde die ze nog nooit had gehoord. Geërgerd flapperde ze met de vleugels om de kat weg te krijgen -die er overigs alles behalve normaal uit zag- en liet ze toen verdwijnen, enkel een blauwzwarte veer dwarrelde troosteloos naar de grond. "Bedankt." Zei ze zachtjes en lichtjes blozend, met complimenten omgaan was niet haar beste kant. "Mooie hmm, kat?" Haar toon ging lichtjes omhoog, want wie weet was het wel helemaal geen kat, maar een of ander raar beest dat erop leek. Eigenlijk zou ze Cora moeten vragen wat ze erover kon vinden op het internet, al leek het waarschijnlijk wel behoorlijk raar voor een buitenstaander om haar plots tegen haar gsm te praten. Hoewel Apple nu toch ook zoiets ontwikkelt had? Sisi, of zoiets? Het was in ieder geval behoorlijk van haar na gedaan, toch was Cora veel beter dan die Siri.

Niet goed wetend wat ze moest zeggen, staarde ze naar haar handen, misschien dat ze eens kon beginnen met zichzelf voor te stellen. "Ik ben Valentina. Valentina de Zaragoza, om precies te zijn." Glimlachte ze naar de brunette, meestal duurde het wel een tijdje voor Tina zich bij iemand op haar gemak voelde, mede doordat haar ouders haar nooit echt de kans hadden gegeven om haar sociale vaardigheden te ontwikkelen.

Tina had het niet zo op katten, of honden, of paarden. Eigenlijk de meeste dieren die vijandig waren naar vogels toe, misschien kwam dat wel door haar felle connectie met dit deel van het dierenrijk. Elk gevleugeld wezen was een vriend van haar en soms voelde ze zich net sneeuwwitje, of assepoester, of andere disneyprinsessen die vogels konden roepen. Als klein kind had ze er niet van gedroomd om zo'n prinses te worden zoals vele van haar leeftijdsgenoten, Valentina wou vogel worden en die wens was dus ook uitgekomen.

De verontschuldigen van het meisje wuifde ze weg. "Dat zijn de meeste katten wel." Ze glimlachte voorzichtig. "Ik heb het zowiezo niet echt op katten. Je weet wel, met die vleugels enzo." Ze wees met haar duim naar haar rug, waar de zwarte vleugels verdwenen waren. De brunette begon zich steeds meer op haar gemak te voelen en duwde zich zachtjes met haar voeten af, waardoor ze zachtjes heen en weer schommelde. Alweer complimenteerde de brunette haar en ook dit keer kroop er een blos langs haar wangen. Het was grappig dat als ze op haar blog bezig was, als ze aan het hacken was of ander kattenkwaad deed op het net, dat ze dan zoveel meer zelfvertrouwen had. Al kwam dat zelfvertrouwen altijd wel om de hoek kijken als ze iemand beter leerde kennen. "Wow, dat is een speciale naam. Al klinkt hij wel echt mooi. Ik zeg Lis, als je dat niet erg vind." Ze glimlachte breeduit dit keer. Ze vond het leuker om zelf bijnamen te verzinnen, dan andere te volgen. Over het algemeen vond ze het al niet geweldig om andere te volgen en dat zag je ook wel aan haar kleren.