Let the waves guide you

When the day has come
That I’ve lost my way around
And the seasons stop and hide beneath the ground
When the sky turns gray
And everything is screaming

I will reach inside
Just to find my heart is beating

Het ‘thuis’ gevoel was nog ver te zoeken maar als er dan momenten waren dat ze volkomen tot rust kon komen en haar gedachte kon laten varen dan was het wel op deze plaats, hier aan het water met haar smalle voetjes in het frisse heldere zeewater. Jadeline had haar nog altijd te magere lichaam in een flinke trui moeten wikkelen omdat ze zichzelf anders met geen mogelijkheid warm kon houden. Ondanks dat liep ze alsnog op blote voeten, omdat ze zich alleen op die manier helemaal éen voelde met de natuur. Ze grijzen pijpen van haar trainingsbroek waren natgeraakt door het op gespetterende water. Ondanks dat ze op deze manier de warmte vast kon houden, was het nog altijd in haar hals en aan haar armen te zien hoe mager de blondine eigenlijk was. Haar blonde bijna witte haren zorgde er daarnaast ook nog eens voor dat haar huid nog witter leek. Jade haar felle licht blauwen ogen gleden naar de ochtend zon die net boven het water uit kwam. Ze sloot haar ogen en een diepe zucht verliet haar lippen. De zonnestralen die op haar gezicht schenen leken haast door haar huid opgenomen te worden en zodoende ontstonden er kleine blosjes op haar wangen. Het element vuur dat diep van binnen in haar zat kwam pas naar boven op het moment dat ze enige warmte voelde. En wanneer haar lichaam zo koud is als dat het enkele minuten geleden nog was, dan kon ze haar gave haast niet gebruiken. De blondine richtte haar ogen kort op haar rechter arm, waar het kippenvel van verdween zodra ze de warmte van de zon had omgezet in energie om haar lichaamstemperatuur te laten stijgen.

Heel rustige zette de tengere blondine haar lichaam in beweging, ondanks dat het tempo niet hoog lag waren haar bewegingen sierlijk en geleidelijk net zoals het water bewoog waar ze doorheen liep. Jadeline liep richting de oudere houten steiger, een van de weinige die een prachtig uitzicht gaf over de zee. De inmiddels met water lopen traptreden kraakte zelf onder haar lichte gewicht, wat tevens aangaf dat het niet voor iedereen verstandig was om deze steiger te betreden. De blondine liep de gehele steiger af tot het einde waar ze zich rustig op de steiger liet zakken. Haar voetjes konden bij lange na het water niet raken maar daar kon ze zelf met gemak verandering in brengen. De blondine zette met beide handjes haar lichaam af van de steiger, en dankzij haar gave belandde beide voetjes op het water oppervlakte. Een korte grijns sierde haar lippen, daar ze zich geheel thuis voelde in haar element. De blondine zakte door haar knietjes en liet beide handen op het water oppervlakte rusten. Zodra ze haar handjes weer op tilde nam ze geleidelijk aan het water mee omhoog, het water leek een geheel eigen leven te hebben, maar het tegenover gestelde was waar. Elke beweging dat het water maakte werd gecontroleerd door Jade zelf. En de zodoende water ‘slangen’ die waren ontstaan cirkelde om haar tengere lichaam heen. De blondine was geheel met haar aandacht bij het water en haar bijzondere connectie, waardoor ze zodra ze een stap zette ze lange ‘water slangen’ met haar mee bewogen. Het maakte niet uit waar ze blondine haar voeten zetten, want bij elke stap die ze maakte werd het water rotsvast onder haar voeten, waardoor het lopen óp het water net zo gemakkelijk ging als het lopen op zand.

De blondine liep over het water langs de steiger terug richting het strand. Maar enkele meters voor de vloedlijn besluit ze wil stil te staan en zich om te draaien richting de zon, die nu duidelijk haar opkomst had gemaakt en daarmee aangaf dat er weer een nieuwe dag was begonnen, een nieuwe dag van een nieuwe week. Eigenlijk was Jadeline er nog helemaal niet aan toe, niet aan school en lessen en ook niet aan de ongemakkelijk confrontatie tussen haar en haar mede leerlingen. Ze wist gewoon nooit wat ze moest zeggen, en dat was niet omdat ze asociaal was of omdat ze een te hoge eigenwaarde bezat, maar simpelweg omdat ze het niet gewend was en ze het moeilijk vond om een gesprek te starten. Met een sierlijke beweging van haar rechterhand, liet ze een grote water bel vanuit de zee opreizen die boven haar handpalm liet ‘hangen’ in de lucht. De zon weerkaatste op de waterbel, maar het was niet alleen de zon die ze kon zien, ook het strand dat zich achter haar bevond werd als een precieze kopie afgebeeld in de water bel. Wanneer ze haar heldere lichtblauwe ogen nogmaals op de water bel richt ziet ze tot haar verbazing dat er iemand aan de vloedlijn stond, iemand die ze helemaal niet had horen aankomen lopen. Geschrokken en deels verbaast draaide ze zich om, waardoor tevens de waterbel uiteen spatte en in duizenden druppeltjes terug in het water viel.

When the day has come
That I’ve lost my way around
And the seasons stop and hide beneath the ground
When the sky turns gray
And everything is screaming

I will reach inside
Just to find my heart is beating

Het voorheen zo op spetterende water was nu compleet stil, enkel het geruis van de golven die tegen het strand aan sloegen waren hoorbaar. De stilte die zo plotseling was gekomen, omdat Jade daadwerkelijk van de aanwezigheid van de jongedame was geschrokken leek oneindig te duren. Het lag op het moment niet in Jade haar karakter om een gesprek te beginnen, ze was immers zo slecht met woorden en wilde niet het verkeerde tegen de jongedame voor haar zeggen. Het moeilijke was echter, wat moest ze nu wel doen? De blondine met haar haast witte haren besloot eerst de vaste grond weer onder haar voeten te bevestigen. Dus heel rustig zette ze haar nog altijd wat magere lichaam weer in beweging, ze sloeg haar armen gekruist voor haar borst om zodoende nog wat meer warmte vast te houden. De blondine zette haar blote voeten weer in het natte zand en een lichte zucht verliet haar lippen terwijl ze haar heldere fel blauwe ogen op de jongedame voor haar richtte. Ze zag er jonger uit dan Jade zelf, maar ze had het meisje in kwestie nog niet eerder gezien hier. Misschien ook wel omdat Jade haar kamer haast niet verliet, enkel voor de lessen. En omdat ze misschien meer buiten te vinden was dan binnen in de school.

De lessen vielen haar nog altijd zwaar, simpelweg omdat ze qua communicatie al niet erg sterk was en omdat er enorm veel opdrachten waren die ze samen met andere moest uitvoeren. Ondanks dat ze weet wat haar te doen staat en waar ze nog veel aan moest werken ging dat allemaal toch niet zo makkelijk. De brunette voor haar zorgde er ook voor dat de blondine niet zo zeker meer op haar benen stond, simpelweg omdat ze alleen al twijfelde over wat de brunette over haar dacht. Jade haar fel blauwe ogen gleden weer naar het zand voor haar dat inmiddels wat lichter opkleurde omdat de zon achter haar wat hoger aan de hemel was gaan staan. De warme zonnestralen zorgde ervoor dat haar lichaam weer iets opwarmde, en de energie van de zon zorgde ervoor dat ook haar energie weer steeg. Door de twijfels en de onzekerheid van Jade wist ze nog altijd niet wat ze tegen de brunette moest zeggen, de meeste begonnen met een gesprek toch altijd over een bepaald onderwerp? Misschien moest Jade ook daar mee beginnen. Ik ehm.. dacht dat ik zo vroeg wel de enige zou zijn hier aan het strand sprak Jade wat twijfelend uit. Tevens om aan te geven dat ze schrok omdat ze dacht dat ze alleen was, en niet omdat ze schrok vanwege de brunette zelf.

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Ondanks de lichte spanning tussen beide sierde er alsnog een glimlach Jade haar zacht roze lippen. Het spijt me dat ik je liet schrikken, dat was niet mijn bedoeling Jade richtte haar helder blauwe ogen op de brunette. Het geeft niet, het is voor mij erg nieuw hier, omringt door andere mutanten verklaarde ze vervolgens. Hiermee aanduidend dat ze hier nog niet lang was ,en dat ze het niet gewend was om andere om haar heen te hebben en dan met name andere ‘mutanten’. Mijn naam is Brin. Ik ben hier nog niet zo heel lang, dus ik was op een soort van verkenningstocht gegaan en hier beland. Een plek als deze geeft me altijd een geweldig gevoel De blondine kon zich wel vinden in de woorden van Brin, want het strand, de zee en de frisse lucht was ook voor Jade een bijzondere plaats. Aangenaam Brin, Mijn naam is Jadeline, maar Jade voldoet prima Deze brunette was de eerste aan wie de blondine zich heeft voorgesteld, behalve dan aan Lillian en Jean. "Vind jij dit ook zo'n mooie plek?" Jade knikte en liet vervolgens haar heldere ogen weer richting de zee glijden. De zee geeft mij, net zoals de natuur, een gevoel van thuis, een plaats waar ik me veilig voel verklaarde de blondine met haar zachte heldere stem.


Haar aandacht evenals haar ogen gleden naar de zee, zo helder en zo sterk. De kleine golven sloegen tegen de vloedlijn en maakte elke keer als ze tegen het strand aan sloegen meer zand nat, wat aangaf dat de zee aan stijgen was en haar weg maakte richting het nog droge zand, ook wel “vloed” genoemd. De zee maakte de blondine haar voeten weer nat, maar het ijskoude water deerde haar niet. De kracht van de zee zorgde voor energie die Jade haar lichaam opnam. Zonder haar gave zou ze waarschijnlijk niet meer leven, ze had immers voor haar herstel nog zo veel energie nodig. Haar nog altijd veel te magere lichaam, was nog altijd behoorlijk zwak en stond enkel overeind dankzij de energie die ze uit de natuur haalde.

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven