I was enchanted to meet you || &Joshua

Het was de dag van het Harvest Ball, een jaarlijks feest in haar land. Een dag met veel verplichtingen, mensen ontmoeten, geforceerd glimlachen en zich precies moeten gedragen volgens de regeltjes. Eden vond het feest prachtig, het paste bij haar. Ze was altijd één geweest met de natuur, het was bijna alsof ze de planten kon begrijpen. Alhoewel, dat kon ze ook. Zíj wist dat ze het kon, maar naast haar moeder was ze de enige die het wist. Zelfs haar vader wist dit niet, hij wist slechts van een deel van haar 'gaven' af. Ze had altijd meer van dit bal gehouden dan anderen, zelfs meer dan haar eigen verjaardag. Ze hoefde niet van heel het koninkrijk te horen dat ze haar een prettige verjaardag wensten, ze wilde niet voldoen aan alle verplichtingen die ze had. Haar leeftijdgenoten waren vrij om rond te trekken, hun gang te gaan, hun leven te leven.

Dit betekende echter nog niet dat ze vanavond geen lol zou kunnen hebben. Het was nog steeds haar favoriete bal van het jaar, ze zou nog steeds kunnen dansen onder de sterren, haar volk ontmoeten, haar vader weer kunnen zien. Het was ook de favoriete feestdag van haar moeder, haar lieve moeder. De koningin was enkele jaren geleden overleden aan een ernstige ziekte. Ongeneselijk, de helers hadden er niets meer aan kunnen doen toen ze het eenmaal ontdekt hadden. Ze waren machteloos geweest, Eden en haar vader waren machteloos geweest. Zelfs de beste helers hadden hier niets aan kunnen doen. Nu was ze nog wel steeds aanwezig leek het, maar niet meer zoals het vroeger was. Ook voor haar ging Eden naar het bal vanavond, om zich weer te kunnen herinneren aan haar lieve moeder.

De deur van haar kamer ging open, daar was haar dienstmeisje. De meid was het dichtste wat ze bij een vriendin kwam, ze vertrouwde haar. Ook al was er de 'ik ben de prinses, jij mijn dienstmeid' relatie, Eden was die al lang voor bij. Ze wist dat Niomi dat ook wilde zijn, maar het nooit kon vergeten. "Hoogheid, het is tijd om om te kleden, het bal begint over een korte tijd al." Sprak haar dienstmeisje glimlachend. Eden keerde zich van haar balkon dat uitkeek over de hoofdstad en het paleis, en knikte. Haar jurk werd tevoorschijn gehaald, een prachtig, crèmekleurig exemplaar versierd met bloemen. Liefdevol streek de prinses over de jurk, god ze had zo lang gewacht tot ze deze aan zou mogen. Soepel gleed de jurk over haar slanke lichaam, en sloot Niomi de jurk van achter. Eden wist dat sommige vrouwen vanavond een korset zouden dragen, dat vond ze klinkklare onzin. Ze wenste dat geen enkele vrouw toe, ook zichzelf niet. Haar haar werd ingevlochten, en ze voelde hoe haar dienstmeisje er wat speldjes in deed. Even wierp ze een blik op de hakken die voor haar  stonden, en schoot toen snel in de platte schoenen ernaast. Ze zag hoe Niomi haar verbaasd aan keek, maar haar dienstmeisje had de manieren wel om niet afkeurend te kijken. "Je weet hoe ik me voel op halken Niomi," sprak ze lachend. Het meisje knikte, ze kende Eden er al lang genoeg voor. "Hoogheid, ik denk dat het tijd is om te gaan," klonk het, en Eden knikte. Een zoveelste nacht met bal, maar nu eindelijk een waar ze naar uit keek.

Het feest was begonnen met het groeten van de gasten. Allemaal kwamen ze langs bij haar vader en Eden, die op de gebruikelijke plek in de balzaal stonden. De zaal was in prachtige herfstkleuren verlicht, en door het glazen dak viel het maanlicht naar binnen. Vol plezier keek Eden naar alle adel en mensen van de opperklasse. Graag nodigde ze het volk ook uit nu, maar die waren eventueel pas later welkom. Ze wist dat die vaak hun eigen feesten hadden nu. Ze zou er met alle plezier heen willen, even weg van dit alles, even wat anders. Ze wist dat het niet kon, als prinses had ze haar verplichtingen, en die gingen voor. Zeker op een avond als deze. Ze mocht nog zo'n verlangen hebben naar de vrijheid, natuur en rust, vanavond kwam dit er niet van.
Na wat een eeuw leek te zijn was iedere gast langsgekomen, en was het bal pas echt begonnen. Eden wist sat er altijd mensen waren die later zouden komen, alleen misten die de groet aan de koning. Ze voelde hoe er twee handen op haar schouders werden gelegd, en die haar vervolgens vasthielden in eem strakke grip. Het was haar lieftallige verloofde. Die al was bepaald toen ze zeven was geworden. Nu was ze bijna volwassen, over enkele maanden. Binnen enkele maanden zou zij de troon moeten bestijgen, met echtgenoot. Haar toekomstige echtgenoot was ook niet een sympathieke jongen, nee, ze kon niet van hem houden. Hij was manipulatief, wraakzuchtig en gebruikte geweld als oplossing voor veel dingen. Ze was niet vrij om te kiezen met wie ze mocht trouwen, dit was vastgelegd in de wet. Een vrouw kon niet zonder een man regeren, en haar koninkrijk had ook bondgenoten nodig. Dan was daar de lord met wie ze verloofd was, met invloedrijke ouders en veel land. De keuze was voor haar vader snel gemaakt geweest, hij had niet kunnen kijken naar het karakter van de jongen. Zelfs al had hij dat gedaan, was de verloving er gekomen. Haar verloofde was slechts een onschuldige jongen geweest, de slechtheid zou nog naar boven komen. Wat verdrietig wreef ze over de blauwe plekken op haar arm, daar zou ze voorlopig nog niet vanaf komen. Van haar verloofde zou ze voorlopig niet af komen. "Lieveling," begon de jongen, en ze draaide zich om naar hem. De jongen keek haar rustig aan, maar ze zag iets glimmen in zijn ogen, iets wat haar nooit had aangestaan. "Zou je mij niet eens vergezellen naar de dansvloer?" sprak hij wat dwingend. Ze was stil, wilde duidelijk niet met hem praten. Haar vader was inmiddels al met andere gasten aan het woord, daar kon ze nu niet heen. "Ik drink liever eerst iets." Gaf ze uiteindelijk als antwoord. De jongen stelde dit duidelijk niet op prijs, en zette een stap naar haar toe. "Je zult uiteindelijk wel moeten," zei hij wat geirriteerd. Ze sloeg haar armen over elkaar, hier had ze dus niet naar uitgekeken. Hij kreeg geen antwoord, en liep kwaad weg, daar was ze vanaf. Ze had nooit van hem gehouden, het was slechts een formaliteit. Hij was niet goed voor het koninkrijk, dat voelde ze aan. Gelukkig voor haar was hij nu weg en kon ze even genieten van de rust.

Met een beker in haar hand keek ze uit over de mensen in de balzaal. Ze bekeek iedere jurk, zo ongezien als mogelijk. Iedereen kende hier iedereen wel, ook Eden kende er heel wat, of soms enkel van gezicht. Haar blik gleed hangen op een onbrkende jongen. Lang bruin haar, met een aardige uitstraling. Ze bleef wat lang kijken, en vond nu zijn ogen. Kort bleef ze er in hangen, en maakte ze toen snel los van hem. Het was het best als ze hem niet zou spreken, ze wist al hoe haar verloofde erop zou reageren. Ze wilde niet nog een plek op haar arm. Eden keerde zich om, zo zou ze hem niet meer zien. Even stond ze zo te staan, tot ze hoorde hoe er iemand achter haar ging staan. Ze sloot haar ogen even kort, moest dit nu? Het antwoord wist ze al lang, en draaide zich toch om naar de vreemdeling.

Dress x Shoes x Necklace x Hair

Vroeger zou ze echt zin hebben gehad in het bal. Ze hield van de feestdag, ze hield van de magie die eraan leek te zitten en ze zat in haar element. Als klein meisje had ze weken van tevoren haast niet meer kunnen wachten, ze had dan praktisch al staan springen bij de gedachten. Eden was nooit echt dromerig geweest, zij was meer down to earth. Maar toch liet de gedachte aan het bal haar altijd wat opstijgen, de wolken in. Dat was een van de weinige dingen die dat met haar deed, of in dit geval, gedaan had. Haar moeder had haar altijd weten te kalmeren als ze weer met een enorme grijns door de balzaal liep. Haar moeder, och, zij was de echte feestdag geweest. Hoewel deze dag haar nog wel deed lachen was de magie een beetje weg gevaagd met de jaren. Haar moeder was er niet meer om haar op te vrolijken. En hoewel haar vader zo veel mogelijk zijn best deed was het toch niet helemaal hetzelfde. Ze miste de gedachte aan haar vader en moeder samen op deze dag, alsof ze weer net volwassen waren hadden ze altijd staan dansen. Het overlijden van haar moeder had een donkere wolk over het koninkrijk gebracht, zelfs de bomen dansten niet meer als vroeger. Al leek de wolk langzaam op te klaren, de mensen kregen weer wat hoop in Eden's ogen. De vonk leek weer een beetje te ontstaan, alsof die wachtte op het juiste moment om over te slaan. Wat de prinses niet wist was dat het volk haar als de opklaring zag. De prinses leek, zonder dat ze het wist, ontzettend veel op haar moeder. Wel met haar eigen karakter, maar ze zagen de koningin terug in het meisje. Meisje, die bijna een dame werd. Zonder dat Eden het wist had ze vreugd onder het volk verspreid. En hoewel het land altijd, nu ook, rijk en welvarend was, kwam nu ook de vreugde wat terug.

Ze werd bruut terug gehaald uit haar gedachtegang toen er twee handen op haar schouders werden gelegd. De handen hielden haar stevig in de grip, ze kon er niet onder weg komen. Kort sloot ze haar ogen uit ergernis en wenste dat hij haar niet aan zou raken. Eindelijk lieten de handen haar los, en stond ze oog in oog met haar 'charmante' verloofde. God, wat zou ze wel niet doen om van hem af te komen. Ze hield niet van hem, hij was bruut, onbeleefd en grof. Toen hij aan het praten ging wilde ze enkel dat dat over was, dat hij weg zou gaan. Maar ze zou nooit zomaar van hem afkomen, hij bleef haar verloofde. Dat was het nadeel van verloofd zijn vanaf je tiende. Het voordeel was dat het land sterker zou worden onder de verbondenheid via huwelijk, maar je kon nooit voorspellen wie je echtgenoot werd. Ze zou zich er bij neer moeten leggen, want haar vader had duidelijk gemaakt dat hij de verloving niet zou verbreken. "Zou je mij niet eens vergezellen naar de dansvloer?" sprak de jongen wat dwingend. Natuurlijk wilde ze dat niet, ze wilde niets met hem te maken hebben. "Ik drink liever eerst iets." Gaf ze uiteindelijk als antwoord. Dit stelde hij niet echt op prijs, en hij zette wat driftig een stap naar haar toe. "Je zult uiteindelijk wel moeten," zei hij wat geïrriteerd. Ze sloeg haar armen over elkaar als antwoord. Dit zou ze later nog wel terug krijgen, maar op dit moment wilde ze hem absoluut niet in haar buurt hebben. Ze wilde hem niet hier in het paleis hebben, niet eens in het land. Ze kon wel zien dat de jongen geen goede partij was voor haar, maar ook niet voor haar land. Een kleine stilte later liep hij weg, voorlopig was ze daar van af. Ze draaide zich wat naar de gasten toe, terwijl ze even over haar onderarm wreef. Daar zaten een paar blauwe plekken op, die geen ongelukken waren. Haar verloofde was niet alleen driftig, hij nam ook nog eens actie, ten slechte van haar.

Om haar gedachten wat te laten varen liet ze haar ogen maar over de gasten glijden. Stuk voor stuk bekeek ze de gasten, maar haar blik bleef hangen bij een jongen in de verte. Hoe ze ook verder probeerde te kijken, haar ogen kwamen iedere keer weer bij hem uit. Op een gegeven moment vond hij ook haar ogen, en bleef ze in die van hem hangen. Ze wist niet hoe lang ze daar zo had gestaan, en of iemand het gezien had. Snel sloeg ze haar ogen neer, en draaide ze zich om zodat ze hem niet meer zag. Ze was verloofd, haar hoofd op hol laten slaan van prinsen zou niet ten goede daarvan zijn. Om wat te kalmeren nam ze een slok uit de beker die ze vast had. Ze stopte toen ze voetstappen achter haar hoorde, duidelijk stoppend bij haar. Als teken dat ze om zou moeten draaien klonk er ook nog een kuchje. Ze hoopte maar dat het niet de mysterieuze prins was, ze kon enkel hopen.

Langzaam draaide ze zich om en stond het volgende ogenblik oog in oog met de jongen van net. Hij stak zijn hand uit, voor een moment stond ze er enkel naar te kijken. Het was een tijd geleden dat ze deze formaliteit had gehad van een prins of lord als hij. Ze wist dat ze hem wat voor schut aan het zetten was nu, door zo lang te wachten, en dat er vast al mensen waren die het hadden gezien. Een klein grijnsje verscheen hierdoor op haar gezicht, ja dat vond ze wel leuk. Om hem niet verder in vernedering te brengen zette ze haar drankje weg en nam ze de hand aan, met alle gevolgen van zich. "Zou ik op een prachtige avond als deze een dans mogen van deze oogverblindende prinses?" vroeg de jongeman aan haar, gevolgd door een buiging. Binnenin zijn mantel zat wat goud, iets wat perfect kleurde bij het bal. Het ging ten slotte over de herfst, en goud was een perfecte kleur daarvoor. Als antwoord op zijn buiging maakte ook zij een korte buiging voor hem. Ze bloosde een beetje door de woorden 'oogverblindende prinses', tot haar grote ergernis. Hij zei dat vast tegen alle meisjes die hij tegen kwam, en zij moest weer zo nodig blozen daarom. "Het zou me een eer zijn, maar is het niet een beetje te veel gevraagd van iemand die verloofd is?" Kaatste ze terug, op een aardige manier. In haar ogen lag een kleine fonkeling, en ze hoopte dat hij nog wat door zou zetten met de dans. Ze zou graag met hem dansen, dat moest ze toegeven. Alles beter dan haar verloofde, en a girl has her needs. "Lang niet gezien prins Joshua." Sprak ze nu wat informeler tegen hem. Natuurlijk kende ze zijn naam, ze kende de naam van bijna iedereen hier. "Wanneer was de laatste keer, och, ik kan het me niet herinneren." Zei ze speels, duidend op het feit dat hij er nooit bij was geweest wanneer zijn ouders op visite waren. "De jaren zullen je vast en zeker goed hebben gedaan, je bent zowaar een knappe man geworden." Sprak ze nu speels, en keek hem met een grijnsje op haar gezicht aan. Het was wel zo, hij was zeker knap, maar dat zou zij nooit zo toegeven.

Dress x Shoes x Necklace x Hair