It's a pleasure to meet you

''Natuurlijk, meneer Ber'Gan. Ik zal er zijn. Geef me een tijd en plaats door en ik zal ervoor zorgen dat ik eigenhandig het pakketje aflever.'' Sprak ze met een zachte grijns. Gooide een paar haren, die voor haar gezicht waren gewaaid, terug naar achteren. Bij de rest van haar dieprode haren. Je zou zeggen dat ze na al die jaren hun glans en kleur verloren hadden, maar dat was niet het geval. Ze waren nog even mooi als ze altijd waren geweest, hoeveel jaren er ook voorbij waren gegaan. Met haar ogen op het bureau gericht legde ze de telefoon terug op de plek waar ze hem in eerste instantie vanaf had genomen zodra hij over was gegaan en draaide zich vervolgens om, om naar het eiland te kijken. Jean en Lillian's beide kantoren hadden uitzicht op de voorkant van de school, overzicht over het bos en verder. Het uitzichtloze water, waar in de verste verte niets te zien was behalve lucht en zee. Lucht dat haar zelden meer fascineerde, evenals de kleuren die het afstootte en reflecteerde in het water.

'Het water heeft me altijd gefascineerd.' Er klonk een stem net achter me, waardoor ik uit mijn eigen gedachten getrokken werd. Mijn gedachten die gingen over hoe het zou zijn aan de andere kant van het water. Hoe het met mijn ouders zou zijn, na die drie weken dat ik hier op dit stomme eiland zat.
Ik had nog geen vrienden gemaakt, zelfs m'n kamergenootje keek niet naar me om of zag me überhaupt zitten. Die meid vond zich te koel daarvoor. Man, ik wenste dat ik nooit met die vreemde mannen was meegegaan.
Ik vroeg me af wat Elaine, mijn moeder, nu aan het doen was. De zorgen hadden, door haar glimlach heen, op haar gezicht gestaan vanaf het moment dat zij door de deur waren gekomen en zelfs niet verdwenen wanneer ik met ze mee was gegaan. Misschien was ze alweer wat gekalmeerd. Er mochten dan inmiddels drie weken voorbij zijn gegaan, ik kende haar maar al te goed. Op mijn jonge tienerjaren wist ik wat haar karakter was en dat was dat ze zich enorm zorgen kon maken, al was het maar dat ik naar school ging. Nu ging ik ook naar school, alleen was ik honderden, misschien duizenden kilometers van haar vandaan.
Een hand werd op mijn onderarm geplaatst, waardoor ik m'n gezicht omdraaide en recht in die van Charles keek. Ik wist niet waarom, maar mijn serieuze blik werd gedempt door enkel zijn aanwezigheid. Een glimlach kon ik niet maken, alles op zijn tijd. Hierna keek ik terug naar het water, nadat ik een knikje had gegeven op zijn opmerking. De zon had zijn ondergang ingezet en aangezien er niet veel mensen op het balkon kwamen die vlak aan de kamers stonden, was ik hier heen gegaan.
''Waarom?'' Vroeg ik me af, blijkbaar niet alleen in m'n gedachten want voor ik het wist had ik het ook gesproken met mijn stem. Waarna ik hoorde dat Charles zachtjes gniffelde en ik daardoor mijn ogen terug naar hem draaide met lichtjes een wenkbrauw opgeheven. Een glimlach werd me gegeven en een blik die ik vertrouwde. Een blik die ik me voor altijd zou herinneren, eentje die me hoop gaf.

Hoofdschuddend draaide ze zich terug naar haar bureau, zette zichzelf neer in de stoel die erbij hoorde. Met een zucht trok ze een laatje open met weinig geluid, pakte de sleutelbos en nog wat andere spulletjes eruit. Haar oog viel op de ring die ze droeg zodra ze het eikenhout terug tegen de rest van het bureau aan duwde en de knop los liet. Met de sleutelbos tussen haar lippen richtte ze haar hand ietwat omhoog, bekeek hoe hij inmiddels wat doffer was geworden. Door alle drukte van de laatste paar dagen had ze weinig meer aan Scott gedacht, bedacht ze zich opeens. Nou ja, dat kwam later wel. Ze had nu andere dingen aan haar hoofd. Meteen stond ze alweer op, met een paar boeken tussen haar armen en borstkas geduwd en de sleutelbos nog altijd in haar mond. Ze liep naar de deur, legde haar hand op de klink en voordat ze die kon openen, werd er eenmalig op getikt. Verbazing kwam op haar gezicht te staan, wie klopte er rond dit tijdstip op haar deur?
''Lillian..'' Sprak ze rommelig, terwijl ze de sleutelbos simpelweg met haar telekinetie in de lucht liet zweven om zich verstaanbaar te maken. ''Wat kan ik voor- ah, Jadeline. Wat is er wat ik voor jullie kan doen?''

[Lillian&Jadeline]

De reden waarom ze nu zo onvoorbereid bij de in en uitgang van haar kantoor had gestaan was omdat ze geen bezoek had verwacht. Dit was in ieder geval niet van te voren afgesproken, Lillian had wel opgemerkt vanochtend in hun slaapkamer dat ze een afspraak met Jadeline had gemaakt om een rondleiding door de school te geven. Ze herinnerde het zich wel nu de twee dames voor haar kantoor stonden, Lillian had alleen niet opgemerkt dat ze ook bij haar langs gingen. Zodra haar blonde vriendin haar begroette gaf ze haar een lichte glimlach, opnieuw haar naam zeggen met een begroeting was overbodig. Jean hief een wenkbrauw op zodra ze vertelde dat ze Jadeline door de school heen leidde en zij vast ook wel wat te vertellen had. Keurig hing ze de sleutels aan een haakje naast de deur, waar ook een paar vestjes en jassen hingen. Dan kon ze die later gemakkelijk weer pakken, zonder ze kwijt te raken. Al viel er niet veel kwijt te raken in haar kantoor. Die was overigens, ook al verplaatsten er soms wat spullen van elkaars plek, netjes opgeruimd en ingedeeld. In de kasten stond geen map of boek schuin gekeerd tegen de ander aan, allemaal recht. Op haar mahonie houten bureau lag een stapel met papier, zo netjes dat het leek alsof ze bijna niet aangeraakt waren.
Er stond een inkt potje met een veer erbij, die ze alleen gebruikte om haar handtekening te zetten op perkament en soms normaal papier. Als ze iets na moest kijken van de mutanten of zelf een brief met de hand moest schrijven, deed ze dat echter wel met een normale pen. Met inkt en veer was veel te veel werk. Jean zag hoe er een vogel langs haar raam vloog, in een flits van een seconde, zo snel was die tevoorschijn gekomen en vertrokken. Ze had niet eens kunnen zien wat voor vogel het was. Dit deed haar terug omdraaien naar de twee blondines en kon nog maar net uitkijken voor Lillian die zonder waarschuwing of pardon haar kant op kwam. Ze kwam bij dichter bij de deur staan en wenkte naar Jadeline dat ze ook naar binnen kon komen. Voor de zekerheid, indien de jonge mutante misschien claustrofobisch was of de indruk kreeg ze dat ze nu gevangen zou zitten, liet ze de deur open staan en luisterde ze naar wat het andere schoolhoofd te zeggen had. Dat deed haar alleen maar breder glimlachen. Snel schraapte ze haar keel.
''Ik wil even duidelijk maken dat dat dus niet waar is. Lillian is hier de liefste. Probeer er maar niet overheen te praten, dat lukt je toch niet.'' Zei ze met een appreciërende lach waarbij er groefjes in haar wangen ontstonden. Waarna ze haar aandacht naar Jadeline richtte. ''Dit is mijn kantoor, Jadeline en je bent altijd welkom om aan te kloppen. Maakt niet uit waarvoor, vragen of problemen, ik maak tijd voor iedereen.'' Haar bruine ogen vielen op een foto die op een plank stond van één van de boekenkasten. Een foto van haar en Scott. Ze leken zo blij, zo dicht bij elkaar. Dat was het ook geweest, ze herinnerde die dag nog alsof het gisteren was. Vlak daarna vlogen haar gedachten naar iets anders. De dag dat ze hem vermoord had, dat haar andere persoonlijkheid haar lichaam overgenomen had zonder waarschuwing. Het terroriseerde haar nog vaak genoeg. Ze wou het nooit meer laten gebeuren. Toch creëerde die herinnering zoveel emotie bij haar, de pijn in haar hart nam over en haar mutatie glipte er doorheen. Uit het niets schoot de televisie aan, de oude televisie die in een hoek van haar kantoor aan de muur hing. Die tegenover haar bureau stond en zodoende aan dezelfde muur waar de deur geplaatst was. Het geluid wekte haar uit haar gedachten, waardoor ze snakte naar een hap adem en daarna naar de apparatuur liep om hem uit te schakelen. Enkel een keer knipperen had de televisie al aangezet, op een niet belangrijk nieuwszender. Tenminste, er gebeurde toch weinig in de mensenwereld dat haar echt interesseerde en de rest was voor haar dus onbelangrijk.
Jean haar ogen hadden heel even verwijd naar de grond gestaard, om zichzelf te herpakken en daarna met volle focus naar beide dames te kijken, met vooral haar focus op de jongste. ''Wat vind je van de school, tot nu toe?'' Alsof er net niets was gebeurd draaide ze haar hoofd lichtelijk schuin, aandachtig.