I've heard you have a deadwish? (Cecilia)

Twijfelend stond voor haar kast. Waarom was het altijd zo moeilijk om kleren uit te zoeken. Het maakte dan niets uit dat ze nergens heen ging, maar ze vond het wel altijd fijn als ze kleren aan had die haar goed stonden. Want wie weet ging ze nog wel ergens heen en dan heeft een slobber trui aan of zo. Daarin zou niemand verwachten dat ze zo liep over straat. Ze pakte uiteindelijk een beige rokje uit haar kast met een witte trui met strepen. Het zag er nog niet helemaal perfect uit dus deed ze er een grijze colbert er over heen. Haar haar deed ze in een snelle knot, waarna ze op bed plofte en een beetje door haar tumblr account heen scrolde. Er was niet zo heel veel nieuws te vinden, maar de gifjes die af en toe kreeg te zien over The Hobbit triologie vond ze wel leuk om te bekijken. Ja, de psychopaat van het eiland vind The Hobbit de leuke films, dat was raar en mensen zouden dat ook zeker niet verwachten. Maar dat was iets waar zij gewoon haar verstand op nul kon zetten en niet aan mensen ging denken waar ze een hekel aan had.

Lydia lag op haar bed tot dat ze werd ge’smst door onbekend nummer. Iemand had dus op de deur van toiletten geschreven dat ze een evil bitch was. Ach ja, ze blaimde diegene niet. Het was ook zo, zij was dé evil bitch van heel Genosha, maar dat liet ze de onbekende persoon niet merken. In plaats daarvan typte ze gewoon in dat dat niet echt aardig was. In haar hoofd kon ze genoeg mensen op noemen die het daarop hadden opgeschreven. Er waren zelfs genoeg mensen die zo’n hekel aan haar hadden dat ze wilde dat Lydia weg ging van het eiland en weer in zo’n huis kwam voor gestoorde tieners  kwam. Ze begreep wel waarom ze dat wilde, maar jammer voor hun ging dat never nooit niet gebeuren. Daar konden ze dan net zo lang over dromen tot dat ze zelf van dit eiland af kwamen.
Ze ging nog even door praten met het onbekende persoon, maar toen het onbekende persoon haar mededeelde dat zij een mutatie had waardoor ze onsterfelijk was werd haar aandacht wel even getrokken. Als dat betekend dat de meid dus ook kan healen en nog steeds blijft leven, dan kan Lydia de meid, die zich voorstelde als Cecilia, blijven martelen als ze daar zin in had. Het was gemeen wat ze in haar hoofd had, maar dat was wel het eerste waar ze aandacht tho. Het was niet zo dat ze dat ging vertellen, maar ze had er stiekem al helemaal zin in.

Al sms’end en lopend door de gangen vond ze het gesprek ook nog al saai worden. Als ze de meid gewoon kon ontmoeten was het een stuk makkelijker praten en dan kon Lydia na dagen, weken zelfs maanden weer een beetje martelen. Al was het maar een beetje haar mutatie uit oefenen op een persoon die altijd healt en gewoon niet kan dood gaan.  Over haar telefoon deed ze net alsof ze was vergeten dat de meid kon teleporteren, dus Lydia sloop de kelder binnen die toch leeg was op dit uur van de dag. En wachtte af tot de meid ging vragen waar Lydia zich bevond. Ze plofte op de bank neer en genoot wel een beetje van de wiet geur die er nog hing van degene die hier een blunt had opgerookt. Ze typte terug dat ze zich nu in de kelder bevond en wachtte een paar seconden af of de meid voor de deur van de kelder te voorschijn zou komen of gewoon bij haar op de bank like poef.