The Weekly Check-Up

Onderwerp: The Weekly Check-Up zo dec 29, 2013 9:21 pm

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Het was weer zover, en het liefste stelde ze deze momenten uit maar ze kon er echt niet aan onderuit komen. Daarvoor werd ze nog altijd te goed in de gaten gehouden. De nog altijd magere blondine begaf zich bloot voets gehuld in een warme trui en trainingsbroek richting de ziekenzaal. Haar strikte voedingsplan en de vele vitamine preparaten hadden haar al enorm veel goeds gedaan, haar nog altijd witte huidje was niet meer zo bleek als haar aankomst. De blauwe kringen onder haar ogen waren verdwenen, en zo ook de meeste blauwe plekken op haar lichaam. Maar de grote littekens en oude brandplekken zouden nooit meer verdwijnen. Haar verleden zou ze altijd met zich mee dragen. Zodra ze bij de kleine balie aankwam wist de vriendelijke jonge vrouw erachter haar een lieve glimlach toe te werpen, iets wat Jade enigszins opbeurde. Ze was immers een vaste patiënt van de ziekenzaal en zodoende wist ze jonge vrouw ook wel wat ze kwam voor haar wekelijkse check up. Jade liep door richting de grote open ziekenzaal waar enkele bedden met grote witte gordijnen van elkaar gescheiden waren.

Jade liep bijna helemaal naar achter waar een apart kamertje was gemaakt. Voordat ze haar fijne handje op de deurklink legde klopte ze zachtjes aan. Rustig duwde ze de deur open waar ze haar vaste verpleegster aantrof. Ze werd vrolijke begroet en verwezen om plaats te nemen op het bed dat in het midden van de kamer stond. Jade nam plaats maar van spanning balde ze haar kleine vuistjes die ze ongemakkelijk naast haar op het bed liet rusten. Ze kreeg het altijd spaans benauwd van alle onderzoeken, ook al hadden ze het beste met haar voor. De aardige verpleegster verzocht haar de dikke trui uit te doen, waardoor ze enkel in een simpel zwart hemdje bleef zitten. Haar ingevallen schouders, en extreem magere sleutelbeenderen vielen nu pas op. Bijna elk bot was zichtbaar en dat terwijl het nog veel erger was geweest. De lange littekens die zowel over haar armen als haar schouders verschenen waren inmiddels zacht roze van kleur en deden ook geen pijn meer. Jade haar fel blauwe ogen gleden naar enkele littekens op haar rechter arm, diegene die als allerlaatste waren geheeld, zelfs als ze met haar dunne vingertjes overeen gleed kon ze de verschillende patronen duidelijk voelen. De verpleegster bracht de bloeddruk meter aan en wachtte geduldig af. Daarna kwamen er nog meer testen, June moest wat haar en speeksel af staan, evenals het allerlaatste bloed. Ondanks dat de verpleegster super aardig was, was dit waar ze het meeste tegen op zag. Ze sloot haar ogen en verbeet de angst die in haar lichaam sloop toen de verpleegster de naald in haar arm duwde, binnen no-time was het bloed afgenomen. Maar algauw verkleurde haar huid blauw, aangezien ze nog zo kwetsbaar was.

Om haar wat op haar gemak te stellen stelde de verpleegster verschillende vragen, over dingen die ze leuk vond, nieuwe ervaringen die ze had opgedaan. Allerlei vragen om tijd te rekken en te wachten op de bloed test. Binnen vijf minuten klonk er een kort piep die aangaf dat haar bloed onderzocht was. Aan de hand van tig cijfertjes kon de verpleegster haar vertellen dat de missende rode bloedplaatjes al een heel eind terug waren, oftewel ze was zeer zeker op de goede weg. Ook was het calcium was ze nog had voor haar fijne botten meer terug gekomen, en bevatte haar lichaam voelde suiker en was haar huid al aan de beter kant. Een korte glimlach sierde Jade haar lippen, dat was tenminste positief nieuws. Ook bleek dat de vele medicatie en vitamine preparaten aansloegen en ze zelfs al een paar kilo in gewicht was aangekomen. Al met al was het een positieve uitslag, en dat betekend dat er wederom een kleine stap was gezet naar een volledig herstel.

Plotseling was een hoop herrie hoorbaar in de ziekenzaal en leek er iemand de schreeuwen. Geschrokken stond Jade op terwijl de verpleegster gelijk de deur open gooide en de ziekenzaal inliep. Jade greep haar trui van het bed en liep ook de ziekenzaal binnen, niet door hebbend dat ze zich nu heel erg kwetsbaar opstelde door haar magere toegetakelde lichaam zo te laten zien.

Open! | words 707

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Onderwerp: Re: The Weekly Check-Up ma dec 30, 2013 12:29 pm

Seven Stalk
.:I can be a animal, I can be a human. But wat ám I?:.

Wat kon ze de dingen toch goed verknallen, dacht Seven grimmig tegen zichzelf terwijl ze in de tuinen zat. Ze had haar eerste indruk weggegooid en gelijk haar aankomst beëindigt. Het zou een wonder zijn als ze haar hier nog überhoud willen houden. Gisteren morgen was ze hier aangekomen en werd ze door iemand welkom geheten. Ze dacht niet dat het een schoolhoofd was, eerder een student die haar nog niet eerder gezien had. Van nature was ze niet verlegen maar ze was al zo lang niet onder zoveel mensen geweest, het was zo vreemd geworden. In haar reis was ze alleen een mens als ze niet de kracht in zich had om een dier te worden, alleen in noodzaak dus. Maar toen de student een leidinggevende wou halen sprong ze op van haar plaats en veranderde in een vlaag van instinct, dat haar nog wel eens kon overvallen, in een panter. Zo was ze dus de school uitgerent en nu weet dus niemand van haar bestaan hier. De leerling had zich nog niet eens voor kunnen stellen. Ze wist nu nog steeds even weinig over deze school als hiervoor, alleen dat de tuin een goede slaapplek kon zijn. Zuchtend stond ze op en zette haar krachtige poten voor haar neer op het gras. Steeds weer totdat ze bij de voorkant van het reusachtige gebouw was aangekomen. Kon ze zich niet nog eens bedenken? Verder met plan B? Gewoon de rest van haar leven een panter of wolf blijven? Ze wist zelf even goed dat het niet kon. Uiteindelijk zou ze in haar slaap terug veranderen naar een mens. Omdat ze wist dat er geen andere mogelijkheid was ging ze op haar achterpoten staan en duwde met haar gewicht tegen de deur en glipte door de gemaakte opening. Ze sloeg het normale welkomstcomité over en liep gewoon als een massieve kat door de gangen. Sommige deuren gingen open waarna ze een glimp naar binnen wierp. Lokalen, een bibliotheek, gewone schooldingen tot nu toe. Het bleef toch overweldigend. De geuren, geluiden, het bonzen in haar hoofd van het verlangen om haar menselijkheid los te laten en haar instinct het werk te laten doen. Dit was toch wel de eerste keer dat ze als dier door zo’n drukke ruimte ging. Ze moest er maar aan wennen.

Uiteindelijk leidde het gangenstelsel naar een paar grote deuren. Erachter was de geur sterk. Een ziekenboeg? Een manier om erachter te komen. Weer gebruikte ze dezelfde manier om binnen te komen maar nu werd ze niet verwelkomt met vragende blikken maar met een gil die zeer onaangenaam terug galmde in haar sterke gehoor. Een verpleegster keek verbijsterd naar haar, alsof ze echt verwacht had dat Seven op haar af zou springen om haar aan stukken te rijten. Dan was ze niet helemaal vegetariër maar een mens zou ze niet eten, het voelde toch wat te veel aan als kannibalisme. Ondertussen was ze zelf gaan zitten en sloeg ze ongeduldig met haar bonte staart tegen de koude betonnen vloer. Weer klonk er geluid van de zijkant van haar en ze draaide haar kop naar de bron van het geluid toe. Een meisje, niet al te gezond ogend stond naast een verpleegster in de deuropening. Kort knikte ze het meisje toe terwijl ze een hallo gromde. Ze besloot dat het nu wel genoeg was geweest en stond weer op. Met een simpel sprongetje veranderde terug en bleef even staan om de duizeligheid te laten zakken. Nu stond ze daar dus als een tamelijk kleine meid met rood/oranje haar gekleed in simpele kleding en met een tas om haar nek. Het gewicht van een pels was domweg vervangen door dat van kleren dus het maakte haar weinig uit. Ze was al blij genoeg dat voorwerpen zoals kleding en dingen die ze dicht bij zich draagt gewoon mee lijken te veranderen en niet in een hoopje achterbleven. Nu keek ze weer rond in de zaal met een dof gevoel dat het verminderen van je zintuigen achterliet. Ze begon op een kalme toon met praten ‘Sorry, ik wou niemand laten schrikken maar ik kwam hier…’ Waarvoor kwam ze eigenlijk? Als ze eerlijk was was het gewoon een nieuwsgierigheid. Maar om daarvoor iemand een hartverzakking te geven is ook zo’n slecht excuus. ‘Om naar de wonden op mijn rug te laten kijken.’ Ze had inderdaad grote wonden op haar rug. Soms scheurde haar huid open tijdens het veranderen omdat ze nog niet echt een goede techniek gevonden had. Sinds ze oefende met het dier-mens zijnde waren er veel van die wonden ontstaan, de meeste hadden ook niet de kans gehad om dicht te groeien en sommige waren zelfs gaan ontsteken. En als ze hier niet mocht blijven dankzij haar grove gedrag was het wel handig dat die wonden waren bekeken door een verpleegkundige. De vrouw die had gegild wenkte haar naar een bed toe en Seven ging er zitten. Ze trok haar zwarte shirt uit en zat daar dus onbeschaamd in haar bh. Haar tas waar een reserve outfit en haar map vol tekeningen had ze naast het bed weggelegd. Nu keek ze weer naar het meisje dat ze had toegeknikt als panter. ‘Hea trouwens, ik denk dat ik zo beter te verstaan ben’ Een zeldzame glimlach speelde kort met haar lippen. Kleine woordjes zoals hallo bleef ze in haar eigen taal uitspreken. De macht der gewoonte.

Onderwerp: Re: The Weekly Check-Up di dec 31, 2013 8:30 pm

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Verbaast bleef de jonge blondine enkele secondes stilstaan. De prachtig gekleurde panter die ze zaal inliep joeg veel schrik aan de mensen in haar omgeving, echter zat het niet in haar om te schrikken al helemaal niet van een dier. Ze kantelde haar hoofdje iets wat opzij terwijl ze naar het dier keek, bijzonder genoeg had de blondine een connectie met de natuur en daarbij haar dieren, maar het gevoel was nu anders. Dit dier behoorde namelijk niet tot moeder natuur haar orde. Een korte rilling kroop over haar rug, waardoor haar licht blauwe ogen naar de trui in haar handen gleed, snel trok ze die aan en bracht ze beide armpjes ineen geslagen voor haar borst. Van nature had haar gave de eigenschap gecreëerd om makkelijk contact te leggen met elk dier, echter was de connectie er nu simpel weg, maar dat betekende niet dat de blondine de panter niet begreep. Want het ging haar niet onopgemerkt voorbij dat de panter zojuist begroetend hallo had gegromd. Nog voordat de blondine daarop kon reageren sprong de panter op en veranderde ze in een rood/oranje harige jonge dame. De verpleegster leek eerst overrompeld door verbazing, maar vervolgens leek ze weer te kalmeren met de intentie om de jongedame in kwestie te willen helpen.

Zodra de jonge dame in beweging kwam en met de verpleegster mee liep, bleef Jade aan de grond genageld staan niet wetend wat ze echt moest zeggen daar ze erg veel moeite had met naar de juist woorden te zoeken. Zodra de jonge dame de kamer inliep en vrijwel zonder schaamte haar zwarte shirt uit trok ving June een blik op van de wonden op haar rug voordat ze weg keek, even sloot ze haar ogen om het beeld van haar net vlies te verwijderen daar het veel te veel herinneringen terug bracht van haar eigen verleden. Toen ze plotseling werd toegesproken keek ze weer op, haar heldere blauwe ogen richtte voor kort op het meisje voor haar, waarvan ze nu pas doorhad dat ze waarschijnlijk jonger dan haar was. Even kort knikte Jade gevolgd door eveneens een kleine glimlach. Nog voordat de blondine haar mond kon openen werd ze toegesproken voor de verpleegster. ‘Of ze even in de hal wilde wachten, en dat ze zo wat papieren mee zou krijgen van haar onderzoek” om uiteraard aan te tonen dat ze op bezoek was geweest mocht een van de school hoofden. Gehoorzaam liep ze vlug verder de kamer uit en sloot ze de deur achter haar. Ze liep naar de overkant van de ziekenzaal waar ze voor het grote raam ging staan. Met de vinger topjes van haar rechterhand raakte ze lichtjes het glas aan. Eigenlijk hoefde ze nog maar te denken wat ze wilde, of ze hoefde enkel maar haar gevoel haar gang laten gaan. Vanuit de puntjes van haar vingers als reactie op het aanraken van het glas kwamen er straaltjes ijs tevoorschijn. Echter liepen de stralen niet direct recht naar beneden, maar krulde ze zich op het raam in verschillende sierlijke vormen(klik)

Seven! | words 588

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Jean: Hee, ik drukte dus op de link en het enige wat ik kreeg is dit; http://puu.sh/64WLj.png
Ik denk dat dat niet de bedoeling is? xD

Onderwerp: Re: The Weekly Check-Up wo jan 01, 2014 1:55 pm

Seven Stalk
.:I can be a animal, I can be a human. But wat ám I?:.

Als panter was het haar opgevallen dat niet iedereen schok van haar binnenkomst. De meid die er zo fragiel uit zag leek het niks te deren. Het was fijn om te zien dat niet iedereen gelijk schok. Gelukkig waren de meeste al snel weer bijgetrokken toen ze veranderende naar haar mensvorm. Nu pas kreeg ze een vorm van tijdsbesef, iets dat als dier meestal weg blijft. De blondine leek ouder dan haar, des te min minder sterk in spieren. Geloof het of niet maar ook als dier kweekte ze spieren, en al waren ze minder, een deel bleef ook als mens. Even streek ze een pluk haar weg en volgde de vrouw naar binnen, waarna ze gelijk op het bed ging zitten en haar shirt uittrok. In een nu beter verstaanbare vorm begroete ze de blondine opnieuw. Al snel werd die weggestuurd om wat papieren op te halen en ze bleef dus alleen over met de verpleegster. Die keek afkeurend naar de wonden en gaf haar een standje over dat ze die wel eens mocht schoon spoelen. Seven knikte enkel wat of bromde een ´ja mevrouw´. Al snel werd het duidelijk dat het gewoon vleeswonden waren met een lichte ontsteking. Terwijl de verpleegster wat alcohol en watjes pakte keek ze de kamer rond. Zoals je meestal bij een doctor aantreft kon je alles in twee groepen verdelen; medische spullen en spullen waarvan je geen idee hebt wat ze doen maar er veerschrikkelijk graag mee wilt spelen. De vrouw had alle benodigdheden gevonden en op een maat afgeknipt toen ze iets voelde prikken op haar rug. Blijkbaar werden eerst de kleine scheurtjes behandelt. Toen die schoon waren en er een oranje gekleurd goedje op gesmeerd was ging de verpleegster over op de grote wonden. Ze werd gewaarschuwd dat het ging prikken en Seven moest haar antwoord ter beleefdheid inslikken. Wat hebben die mensen met je voor prikken waarschuwen? Alsof het niet prikte toen haar rug opengescheurd werd. Natuurlijk was het enkel geruststellend bedoelt maar ze moest zich echt inhouden om deze vrouw er niet op te wijzen. Ook de grote wonden werden schoongemaakt en met een kleurrijk goedje besmeerd waarna ze de wonden met een gaasje bekleedden en die op zijn plek hielt met een grof verband. Weer werd ze erop gewezen dat ze beter niet meer kon veranderen tot de wonden geheel dicht waren. Seven stond op en deed met uiterste zorg haar shirt weer aan en bedankte de verpleegster beleeft. Toen, met haar rug die in brand leek te staan, liep ze naar de balie om haar naam op te geven zodat ze wisten waarvoor ze vaker moest komen. Al had ze nog steeds een licht gevoel dat ze hier volgende week niet meer was.

Terwijl iemand achter de balie wat intikte op de computer en een tasje vulde met wat schoon verband en een doosje gaasjes keek ze weer wat rond om de blondine van eerder te zien die een prachtwerk van ijs op het raam maakte. Omdat het toch nog even leek te duren pakte ze uit haar tas een kladblaadje en begon de meid te schetsen, ze liet de lijnen ruw en accentueerde de vormen van ijs. Tegen de tijd dat ze haar zakje met spullen toegeschoven kreeg had ze de ruwe lijnen al wat meer uitgewerkt. Ze stopte het zakje in haar tas en liep naar het raam toe. Nu ze de details kon zien paste ze de tekening weer wat aan en schonk geen aandacht aan de maker ervan. Ze was vaker opgegaan in haar tekenwerken, en zulke momenten zouden ook zeker volgen. Ineens leek ze zich weer te realiseren dat ze hier niet alleen stond en keek opzij. Haar bruin/gouden ogen die eerder thuishoorde bij een roofdier dan bij een mens keken de ijskunstenaar aan. ‘Het is mooi, dat ijs.’ Ze had een nieuw interesse gekregen samen met een nieuwe lading nieuwsgierigheid. Alsof ze had besloten dat de blondine waardig was geacht om haar naam te weten stelde ze zichzelf voor. ‘Ik ben Seven trouwens, notalegt*.’ Toen dat gedaan was gleed haar blik weer naar het ijs en haar kladblok dat ze nog steeds stevig vast hielt.

{Ijslands translate}
-notalegt = Aangenaam

Onderwerp: Re: The Weekly Check-Up wo jan 01, 2014 8:18 pm

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Oh vreemd, dat ik die foto niet mocht posten XD. Hier een andere dan maar.

Jade haar heldere licht blauwe ogen staarde door het gedeelte van het raam heen dat niet was versierd met ijs. Buiten scheen het zwakke zonnetje dat haar best deed om door de dikke grauwe wolken heen te komen. Ondanks het frisse weer waren er een hoop leerlingen buiten, sommige in groepjes en sommige alleen. De mutaties liepen ver uiteen, want bij sommige zag je helemaal niet dat hij of zij een mutant was, terwijl er anderen met vleugels of andere opvallende mutaties rondlopen. Naast haar haast witte haren en fel blauwe ogen kon ze zelf niet echt mutant genoemd worden, ondanks dat mensen vaak de link wel met een mutatie leggen omdat ze er ‘bijzonder’ uit zag in hun ogen. Jade keek naar haar lichte handjes, soms leek het alsof haar huid pigmentloos was omdat haar huid zo licht was. Maar ze was al veel minder ‘wit’ dan bij aankomst een paar maanden geleden. En zelfs zo hiel af en toe sierde een blos haar witte wangetjes. Het ijswerk was compleet, en af. Voorzichtig voelde ze er met haar vingers aan, maar het ijswerk was stevig en niet zomaar kapot te krijgen.

Zodra ze voetstappen in haar richting hoorde richtte ze haar heldere blauwe ogen in de richting van het geluid. Het meisje van zojuist stond plotseling weer naast haar. In haar handen had ze een kladblok vast waar ze Jade’s ijswerk op aan het na tekenen was, op een bijzonder mooie manier dat er zelf en glimlach om Jade’s lippen sloop. Wanneer het meisje op kijkt en haar prijst met het kunstwerk sierde wederom dezelfde glimlach haar lippen. Zodra het meisje zich voorstelde als Seven keek ze haar even aan. Notalegt herhaalde ze vragend zo goed als ze het lastige woord kon uitspreken.. Mijn naam is Jadeline, maar Jade voldoet ook prima sprak ze vervolgens daar het niet meer dan normaal was dat ze zich ook voorstelde.

Seven! | words 336

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Onderwerp: Re: The Weekly Check-Up zo jan 19, 2014 11:11 am

Seven Stalk
.:I can be a animal, I can be a human. But wat ám I?:.

De vers behandelde wond op haar rug prikte scherp. Zou ze het vol kunnen houden om een hele tijd gewoon mens te blijven? Ze betwijfelde het. Haar mutatie was haar vorm van veiligheid. Sociaal contact, te veel van het, kon ze niet verdragen. En het lag aan meer dan alleen het feit dat ze al jaren alleen reist. Haar dieren, het gene wat ze kon worden, waren ook wezens die de eenzaamheid voor trokken. De mensen die ze nu allemaal zag waren er al meer dan dat ze ooit eerder had gezien. Misschien in haar thuisdorp, maar dat telt niet. Dat waren mensen die afstammen van een koe, en waarschijnlijk de eerste generatie uit hun gezin die niet uit een trog eet.

Haar gedachten werden onderbroken toen ze een tasje kreeg. Ze propte het in haar eigen ruime tas en keek wat rond. Haar blik werd gegrepen door een ijswerk dat het meisje van eerder had gemaakt. Als een reactie gleed haar hand naar haar schetsblok en liep ze dichterbij om de details te zien, en dat waren er veel. Het was een tweede natuur geworden om haar omgeving te tekenen. Aangezien ze zelfs niet in haar reis altijd een dier kon worden moest ze ergens anders haar toevlucht in vinden. Dat werd tekenen. In haar kladblok stond zowat heel haar leven op papier. Ze begon met tekeningen van haar huis, het dorp, haar familie. Maar al snel waren die getekend en moest ze iets anders vinden. Ze begon toen met een noemingswaardige omgeving die ze zag of hoe ze er zelf uitzag, met de hulp van een straat plas. Dit werd haar eerste tekening van de school, en in een lange tijd een mens waar ze werkelijk mee had gepraat. Er stonden wel mensen in haar tekeningen, maar dat waren voorbijgangers, niets meer dan dat. Ineens dacht ze aan het meisje na haar, en nu ook voor haar op papier. Ze keek op en prees haar werk, dat zeker prachtig was. Daarna stelde ze zichzelf voor, om te eindigen met wat Ijslands, dat leek nog niet helemaal uit haar taal te zijn. Het woord werd herhaalt door de lichtgekleurde dame en ze lachte kort. Kleine woordjes vergat ze vaak te vertalen. ‘Het betekent aangenaam’ Ook zij stelde zichzelf voor, onder de naam Jadeline. Afgekort naar Jade. ‘Weet je, van wat ik heb gezien van je mutatie is hij geweldig. Als je nagaat dat ik alleen in een te grote hond of kat kan worden.’ Dit was de tweede keer dat ze iemand een mutatie zag gebruiken, ze was onder de indruk. Toen ze uit het nog niet beijste raam keek zag ze andere, de meeste zagen er normaal uit, al waren ze dat niet. Ineens schoot de gedachten in haar dat ze zich nog steeds moest melden. Dat deed ze later wel, ooit…

Onderwerp: Re: The Weekly Check-Up vr jan 24, 2014 9:01 pm

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Het geluid van gelach, gegil en rennende schoenen trok Jade haar aandacht. Er waren ook vele veel jongeren mutanten aanwezig op deze school, en aangezien de lessen voor vandaag afgelopen waren hadden ze besloten om buiten te ‘spelen”. Die tijd had Jade gehad, ook al was het maar heel even. In haar vroeger woonplaats was er niet veel tijd voor spelen, maar moest er totdat de nacht zou vallen hard gewerkt worden om brood op de plank te krijgen. Jade kon zich nog wel herinneren hoe heerlijk ze de vakantie van haar schooljaren altijd vond, dan spendeerde ze elke vrije minuut, die ze had en die ze niet hoefde te werken, in de natuur. Vroeger was ze veel op en in het water te vinden samen met haar surfboard, of midden in de natuur waar ze het liefste haar eigen looppad creëerde door in plaats van het wandelpad te volgen, juist dwars door de diverse struiken te lopen, Men zegt toch altijd: Volg nooit het pad van een ander maar creëer je eigen? Ondanks dat het spreekwoord wel heel erg letterlijk werd genomen was dat wel een manier waar op de jonge Jade had geleefd, voordat haar hele leventje op haar kop stond was alles eigenlijk zo slecht nog niet.

De kinderen hier hadden zeer waarschijnlijk een andere achtergrond, maar ook zeer veel geluk dat ze op deze jonge leeftijd al onderdak hadden gekregen van deze school. Jade geloofde er heilig in dat deze school een geschenk was geweest, een geschenk voor hun ras om te zorgen zodat ze konden overleven in de brute mensen wereld, waarin geen ruimte is voor mutanten, en voor mensen die anders zijn. Zodra Seven haar zachte stem Jade;s gehoor bereikte richtte de blondine haar helder blauwe ogen weer op de jongedame naast haar. Nu ze wist dat het woord dat Seven zojuist gebruikt had aangenaam betekende verklaarde dat haar woordkeuze. ‘Weet je, van wat ik heb gezien van je mutatie is hij geweldig. Als je nagaat dat ik alleen in een te grote hond of kat kan worden.’ Even sierde een glimlach haar lippen. Jade was weliswaar wel verbaast geweest bij het zien van Seven in haar dierlijke gedaante, maar niet helemaal verbaast. Niets verbaasde haar meer op deze school, en ze stond open voor alle veranderingen en nieuwe dingen. Maar het lijkt mij ook bijzonder om te veranderen in een dier, om een ander pad te kiezen, om je even terug te trekken uit de drukke wereld en de rust op te zoeken of om gezelschap op te zoeken van andere dieren die geen wrede gedachtes bezitten en alleen maar leven op een simpele overlevingsdrang. de woorden waren eruit voordat de blondine er erg in had, ondanks dat was ze er heel rustig onder. Ze was zeker geen prater, maar haar woordkeuze was wel gevormd uit haar mening en eerlijkheid. Jade wist immers niet beter dan de waarheid te vertellen, ook al was die soms hard en oneerlijk. Ja, Seven haar gave was bijzonder, net zoals elke andere gave van de mutanten hier. Maar in Jade haar ogen waren de gave”s die met de natuur te maken waren het meest interessant. Vooral omdat ze wilde zien, en leren hoe andere met hun gave omgingen en wat ze er precies allemaal mee konden.

Het ijs dat op het raam was bevestigd leek te smelten, de warmte van binnen en het zonnetje dat van buiten op het raam scheen deed het ijs geen goed. De blondine bracht haar fijne linkerhand weer naar het ijs toe. Het topje van haar wijsvinger kleurde lichtblauwe bij de aanraking van het ijs, binnen enkele secondes sprong het ijs van het raam af en verdween het in kleine ijzige stofwolk die opgenomen werd in de warme kamer lucht en daardoor verdween. Ijs smolt door warmte, maar kon ook onder de juiste omstandigheden omgezet worden in sneeuw, of in een fijnere poedervorm ook wel vorst aanslag genoemd, hetzelfde resultaat was te verkrijgen wanneer de auto ramen bevroren waren en het dunne laagje eraf geschraapt moest worden met een ijskrabber, ook dan ontstond er een heel fijn laagje zacht ijs. Zo een zelfde laagje alleen dan in een lichtere vorm was de lucht in gestegen en opgenomen in de warme temperatuur. Er was geen druppeltje vocht meer zichtbaar op de ramen, alsof er nooit wat gezeten had

Seven| words 724

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Onderwerp: Re: The Weekly Check-Up