Rose petals and snake bites [Lillian]

Dus dit was het. Dit was het eiland waar hij weer jaren op moest zitten, hopend, misschien smekend om er weer af te mogen. Vanaf een afstandje keek hij naar de gebouwen. er was niet veel bijzonders aan. Het waren gewone, normale gebouwen. Iedere school zou er zo uit moeten zien, zij het niet dat dit een speciale school was. Vol met mensen zoals hem. Hij had wel verwacht dat hij niet de enige zou zijn. In een wereld met zeven miljard mensen, dan was je heus niet de enige. Lie was met dat idee opgegroeid, er was altijd iemand anders en die was er altijd beter in.
Zijn slangentong schoot even naar buiten, een gewoonte was het geworden. Hij zou er mee moeten oppassen, liever liet hij de tong niet zien. Leuk voor de meisjes, mocht hij ooit iemand vinden, dan werd dat leuk zoenen. maar ook dat keurde hij af. Hij zou niemand vinden. Met een zucht begon hij maar te lopen. Lie was hier gebracht door een mutant, ze had vleugels. De vrouw was van middelbare leeftijd geweest, Hij had haar niet gelooft, bruut afgewezen. En uiteindelijk om hem over te halen had ze haar mutatie laten zien. Lie was onder de indruk geweest en had na veel zuchten toch ingestemd om mee te gaan.
En nu stond hij hier. met snelle passen begon hij te lopen, hij moest zich melden, kreeg een kamer toegewezen, diep van binnen hoopte hij dat hij er een zou krijgen zonder kamergenoot, en vervolgens moest hij naar lessen. Van zijn leven waar hij twee jaar kon doen wat hij wilde, was weinig van overgebleven. Het was nu vroeg opstaan, lessen, huiswerk en andere dingen waar hij verplicht bij moest zijn. En dan had hij het nog niet over de mensen. Hij haatte mensen, mutanten wat het ook waren. Ze waren zo druk, zo wild, zo stressvol. Lie kon er niet tegen, was er extreem gevoelig voor en meed daarom het liefst alles en iedereen.
Uiteindelijk was hij binnen. Het eerste wat hem opviel was de stilte en de leegte. Hij had drukte verwacht, schreeuwende en rennende kinderen die ongemanierd tegen je opbotsen zonder een excuses te zeggen en gewoon doorrende. maar het was er compleet stil. Lie stelde zijn verwachtingen wat bij, hopend dat ze ook zo zouden uitkomen.
Zijn groene ogen keken in het rond, opzoek naar een bordje dat zou zeggen dat hij daarna toe moest. En hij vond het. Ietwat onzeker stond hij voor de deur, maar hij klopte met een ferme klop aan. Na het antwoord deed hij de deur open en liep naar binnen. Wie hij aantrof was een jonge vrouw, niet degene die hem had begeleid naar het eiland.
Onwillekeurig schraapte hij zijn keel. 'Lie Deventer is de naam, ik ben zojuist aangekomen.' Ze zou misschien de zilveren flikkering in zijn mond kunnen zien, maar Lie probeerde het zo goed als het kon verborgen te houden. Hij deed de deur achter zich dicht en bleef staan, niet helemaal wetend of hij nu moest gaan zitten of moest blijven staan.

[Hij is echt heel slecht >.<]