Catastrophic hymns

Het hekje, dat vast zat aan een redelijk geroest scharnier, werd met een vervelend piepend geluid geopend. Raphael beet zachtjes op zijn lip toen het schelle geluid zijn oren bereikte en hij probeerde de extra verhoogde toon uit zijn hoofd te blokken en weer verder te stappen. Met zijn voet duwde hij het hekje weer dicht en liep gelijk weer verder, zodat hij geen last meer zou hebben van dat vervelende geluid. De gebruinde blaadjes kraakten onder zijn schoenen, terwijl hij zich een weg baande door het niet echt recent geknipte gras. Met het seizoen herfst kwamen natuurlijk ook die eindeloze regenbuien, waardoor elk stukje grond waar zich geen dak boven bevond door en door nat was en ook bleef. Dus voelde het al zo, na een paar stappen, dat zijn schoenen niet al te waterdicht waren als hij had gedacht. De jongen zag het positieve er nog wel van in en slaakte een zachte zucht, met zijn mondhoeken lichtjes omhoog gekruld. Het droogde wel weer op, binnen was het tenminste warm.
Of het ook in die schuren een aangename temperatuur was, was maar even de vraag. Een hele lege middag had zich voor hem uitgestrekt en omdat hij niemand had zien rondlopen die hem ook maar enigszins bekend voor kwam (ja, hij moest toegeven dat hij nog niet echt heel veel contact had gelegd met de mensen hier) had hij zich maar op een plekje afgezonderd waar hij nog niet geweest was. Waar precies? Dat moest het geblaf dat in de verte weerklonk wel beantwoorden. Echt veel contact met dieren had hij niet gehad voordat hij naar Genosha had moeten vertrekken, maar misschien bleek hij van binnen wel een heuse dierenvriend te zijn? Het was misschien ook wel een goede training, voor zijn gevoeligheid, dat hij niet meer zo snel schrok van wat ook maar langs hem streek. Toen hij de schuur naderde waar zeer waarschijnlijk de honden zaten opgesloten hoorde hij al enthousiaste kefjes. Voorzichtig deed Raphael de deur open en werd meteen overspoeld door de geur van.. hond. Het geblaf werd luider toen er ook werkelijk een persoon in de schuur verscheen en toen Raphael een oog voorzichtig opende (want hij had verwacht dat hij getackled zou worden door meerdere dieren) zag hij eerst alleen maar kwispelende staartjes in elk hun eigen hok. De geluiden van de dieren werden wat zachter toen hij de deur achter zich sloot, voor de zekerheid want wie weet glipte er straks wel zo’n hond achter hem en moest hij door het natte gras achter dat dier aangaan (garantie voor bloopers).
Bij het eerste beste hok bleef hij stil staan en keek in de lieflijke blauwe oogjes van een redelijk jonge husky, die op zijn achterpoten balanceerde toen Raphael zijn hand op het koude ijzer legde en meteen werd er een snuit tegen gedrukt. Geschrokken trok Raphael zijn hand terug, door de plotselinge aanraking wat voor hem maar al te gevoelig was, en beet schuldbewust op zijn lip toen hij de husky met gezakte oortjes naar hem zag kijken. De jongen zakte door zijn knieën en drukte zijn hand weer tegen de ijzeren spijlen en dit keer kroop de hond wat meer voorzichtig naar voren en dit keer hield hij zijn snuit op een wat grotere afstand van zijn hand. De warme adem van de hond werd tegen zijn huid geblazen en al snel merkte Raphael het gekwispel van de hond weer op. Nou.. het was het proberen wel waard toch? Voorzichtig legde hij zijn hand op de hendel, ademde een keer diep in en uit, en opende toen het hok, waarna hij weer neerhurkte. De husky trippelde voorzichtig naar voren, de staart begon steeds harder heen en weer te gaan. Raphael reikte heel voorzichtig zijn hand uit naar de zwart witte kop van de hond, waar de oren vrolijk naar achter gingen en vervolgens lukte het hem om de hond te aaien, zonder te schrikken. Hij was.. zacht en warm en niet naar om aan te raken. De hond begreep dit als een uitnodiging om dichterbij te komen en door al het entousiasme stormde hij op Raphael af om vervolgens zijn koude snuit tegen zijn wang te drukken. Oeh, dat was wat minder. Ondertussen had hij zich moeten laten zitten op de grond om niet achterover te vallen. “Als dat het ergste is wat je kan doen,” glimlachte hij, waarna hij de hond nogmaals over zijn kop aaide. Het zwart witte dier ging zitten en de pluizige staart sloeg op en neer op de grond en hij likte tevreden een keer over zijn snuit.
Tot plots de oortjes overeind sprongen en hij zijn kop draaide naar de deur. Raphael had ook het geluid van buiten opgemerkt, aangezien zijn gehoor net zo scherp was als dat van de hond en een beetje nerveus wordende slikte hij een keer. Toch durfde hij niet te vragen wie o wie er zo buiten was.

TAGGED: ELIN. 819 WORDS. OUTFIT (X).

THANK YOU FEDORA @ ATF AND SDS