Klassieke schoenen op een houten vloer … het was een vertrouwd geluid met de vertrouwde bewegingen van Ethan die erbij hoorden. Geen geschuifel, geen geklik, iets ritmisch, iets zelfzeker en regelmatig. Hij liep over een verdieping van de bibliotheek, het hout van de vloer sierde de donkere eiken kleur van de boeken. Maar misschien nog meer de oudheid van de boeken, de ruggen waren versleten, de geur diep en stoffig. Studenten … wel, geen student was happig op een beetje geschiedenis, laat staan de echt oude en saaie dingen. Ethan had helaas een zwak voor boeken en wat hij kon lezen nam hij dan ook mee. Zijn voeten brachten hem van de trap terug naar het gelijkvloerse. Zoals altijd had hij één hand in de zak van zijn broek zitten terwijl hij met zijn handen afwezig met de sleutel speelde in zijn hand. Onder zijn elleboog had hij een boek geklemd, hij schonk de vrouw achter de balie een beleefd vriendelijk knikje en liep dan het bibliotheekgebouw uit. Zijn blik ging kort op naar de hemel, afgezonderd van een paar witte stapelwolken zag het eruit mooi weer te zijn. En dat was ook zo tastbaar aan de gedachten van alles studenten. In de paar seconden dat hij muur rond zijn geest liet vallen kon hij enkel maar zonnige gedachten oppikken vanuit hun geesten. Twee seconden, en hij beschermde zichzelf weer met een muur, niet omdat hij bang was mentaal aangevallen te worden, wel omdat andere hun gedachten nu niet de nummer één was om mee bezig te zijn.

Hij had zijn eigen kantoor tussen al de rest van de leslokalen en ruimtes, de leerlingen moesten hem ergens kunnen vinden tenslotte. Meneer Cain, stond er op de deur, in keurige lettertjes. Hij had het hier allemaal meteen gekregen, de rondleiding, een aangename ontmoeting met enkele docenten, een ruime kamer en een blik op de trainingsruimtes, waar hij waarschijnlijk de meeste tijd zou gaan slijten. Hij liet het boek op het bureau vallen en keek kort naar een paar leerlingendossiers, hij liet zijn vingers erop rusten, tokkelde ze bedenkelijk terwijl hij ernaar keek. Uiteindelijk zou hij ze niet nodig hebben, hij was niet zo voor wat op papier zag, hij nam het wel aan als het voor zijn neus stond. Voor de rest was het kantoor behoorlijk leeg, er was niets persoonlijks en het gaf ook niet echt de blijk dat hij hier veel zou zijn. Het blauwe kaft van het boek was het enige beetje kleur en dat liet hij achterwege door de deur terug achter zich toe te trekken.

Hij koos er uiteindelijk voor om naar de Staff room te gaan, het was al wat later op de dag, de meeste lessen waren afgelopen. Vanaf morgen zou hij officieel zijn eerste les starten en dat was als de leerlingen zo gedreven waren te komen opdagen. Maar een nieuwe docent, ze moesten vast wel zo nieuwsgierig zijn als hij was om deze mutanten allemaal te leren kennen. Hij kwam een andere docent tegen, begroette hem met een beleefde handschudding en stelde zich voor, Ethan Cain, nieuwe trainingsdocent … dat zinnetje zou hij wel nog vaker mogen gebruiken. Hij nam een glas vanuit één van de kastjes en schonk zichzelf een glas water uit. Hij opende het knopje van zijn jasje en streek zijn hand kort over zijn das alvorens het weer verdween in zijn zak. Hij leunde met zijn rug tegen de kast en staarde voor een moment lang door het raam naar buiten, naar de studenten die als een groepje hozende bijen over het terrein bewogen …

Family is strenght … not weakness.

Hij was een groot deel van zijn leven gewoon geweest om altijd oplettend te zijn, om aandacht te schenken aan de kleine details en bewust te zijn dat er altijd iets kon mislopen, dat je altijd wel een beetje in gevaar was. Dus het bracht een zekere rust met zich mee om door dat raam naar de studenten te kijken die zich een weg zochten naar hun vrije tijd, hun kamers of vrienden. Die drukke bewegingen die ze maakten, het chaotische van door elkaar lopende studenten brachten een zekere rust mee voor iemand als Ethan. Hij had nooit zoveel mutanten op één plaats gezien en toch … ze zagen er allemaal zo normaal uit. Allemaal kinderen met een kracht die ze niet kende, die ze misschien niet onder controle hadden, die ze moesten ontwikkelen. En het was zijn taak om dat mogelijk te maken. Het was zijn taak om ieder van hen sterker te maken, zowel fysiek, mentaal als met hun mutaties. Dat was de last die hij op zijn schouders kreeg. Hij had al eens les gegeven, aan een tiental mutanten in een veel kleinere vereniging. Hij wist ook hoe het was om andere onder zijn hoede te nemen en te beschermen vanuit zijn vorige job, hij wist hoe hij autoritair moest zijn. Maar dit … dit voelde als een veel zwaardere taak aan. En dat was misschien precies wat hij nodig had.

Hij merkte het net iets te laat op dat er iemand de ruimte was binnen gekomen. Hij zette het glas water aan zijn lippen, dronk ervan alvorens hij zijn ogen van het raam weg haalde en naar de persoon keek die binnen was gekomen. En op de manier waarop hij zijn tas in de zetel gooide en zelf vermoeid neer zakte wist Ethan genoeg, hij had er zijn eerste dag al opzitten. Hij knikte gelijk bij het horen van zijn naam, haalde zijn hand uit zijn zak en wandelde naar de zetel, schudde hem uit beleefdheid het hand. ‘Correct, Andy als ik me niet vergis.’ Hij zette het glas water neer op een tafeltje en ging in de zetel recht tegenover Andy zitten. ‘Ik heb zoveel nieuwe gezichten gezien vandaag dat ik het amper kan bijhouden.’ Gaf hij eerlijk toe. Hij was wat, op een school als dit toekomen, met docenten die je niet op twee handen kon tellen. Wat hij wel wist was dat Andy hier ook net nieuw was. Maar voor hij een vraag daarover kon stellen werd hem al meteen eentje terug gesteld. ‘Ongeveer, mijn lessen starten pas morgen.’ Antwoordde hij hen meteen. Hij wees kort richting Andy. ‘Het ziet ernaar uit dat jij je eerste lesdag al gegeven hebt. Hoe was hij?’ Dat laatste met net iets meer nieuwsgierigheid. Waren de leerlingen dezelfde als op anderen scholen, of was het iets helemaal anders? In ieder geval, Ethan wist dat dit een totaal andere ervaring en sfeer zou worden. Ergens keek hij wel uit naar morgen, laat die “strongheaded” leerlingen maar komen …

Family is strenght … not weakness.

Andy was het met hem eens, nieuwe plaatsen hadden tijd nodig om te wennen. Vandaar dat hij hier al een beetje eerder was aangekomen, zodat hij de omgeving kon leren kennen, het systeem en de orde ervan. Het was niets om aan de lessen te beginnen als je zelf nog maar half wist hoe het werkte. Op deze manier had hij in ieder geval een kleine voorsprong gemaakt, had hij zijn lessen kunnen voorbereiden ondanks dat hij niet echt aan “voorbereidingen” deed. Bij de vraag van Andy of hij het spannend vond knikte hij gelijk. ‘Het is spannend.’ Bevestigde hij. Het was in twee dingen anders, hij was gewoon om kleinere groepen les te geven en hij was gewoon om met niet mutanten leerlingen te werken. ‘Ik ben in de mate gewoon om les te geven maar dit,’ hij wees kort naar de omgeving. ‘Het is hier echt gigantisch.’ Zijn hand streek automatisch over zijn das, uit een gewoonte terwijl hij het glas water in zijn andere hand langzaam liet rond draaien. Deze school had iets modern en toch … het had ook ouderwetse stukken, zoals de bibliotheek, of sommige lokalen. Hij was zelf een mutant maar hij had nooit geweten dat je er zoveel geheim op één plek kon steken. Dit eiland was goud waard en het was dan ook belangrijk voor hem om de dreigementen vanop het vasteland serieus te nemen. Gelukkig stond hij hier niet alleen voor, iedere docent was er op een manier in verwikkeld, iedere mutant zou er zijn doel in hebben. Dat maakte Ethan zelfzeker genoeg om te weten dat het uiteindelijk wel in orde zou komen.

Andy reageerde geheel enthousiast op zijn vraag, hij had er dus zijn eerste werkdag opzitten. Automatisch glimlachte Ethan een beetje, het was altijd leuk een docent te zien die zo gedreven was in zijn vak en werk. En al zeker als het de eerste keer was dat je daadwerkelijk les gaf, aan een hoop tieners, dat kon nooit gemakkelijk zijn. Maar Andy had het duidelijk overleefd, anders zou zijn enthousiasme zo hoog niet blijven. Het was interessant om te horen, hoe Andy het niet gewend was om les te geven, hoe hij het niet gewend was om zijn mutaties openbaar te gebruiken. Daar had Ethan nooit echt last van gehad. ‘Nooit les gegeven, is een hele aanpassing waarschijnlijk. Wat deed je hiervoor dan?’ Glimlachte Ethan meteen vriendelijk, de nieuwsgierigheid was er. Bij iedereen andere leerling of niet mutant zou hij al lang zijn hoofd omgespit hebben en zou hij zo’n vragen niet eens moeten stellen maar dit was een hele andere omgeving en situatie. Misschien moest hij hier nog extra gaan opletten dat er niemand in zijn hoofd binnen drong. Hij moest immers wel grinniken toen Andy beaamde dat hij hoopte dat hij de leerlingen niet te hard had laten schrikken met zijn voorliefde voor wiskunde. ‘Bang dat ze misschien net zo opgetogen voor het vak als jou. Maar wiskunde is nu niet meteen iedereens lievelingsvak.’ Dus zo bang zouden ze waarschijnlijk niet worden, ze zouden eerst en vooral interesse moeten tonen en dat lag helemaal bij Andy zijn aanpak. Toen hem een vraag werd terug gesteld keek hij op van zijn glas en knikte automatisch. ‘Zowel het vak als het lesgeven. Heb een tijdje op de politieacademie gewerkt, studenten opgeleid dus het is niets nieuws.’ Glimlachte hij meteen. ‘Alleen de massa aan mutanten is een hele aanpassing. Ik ben heel erg benieuwd naar wat voor mutanten er hier zitten.’ Hij dronk het laatste beetje water uit zijn glas en zette het weg. ‘Dus ik kijk wel uit naar morgen. Hopelijk ben ik even opgetogen na de eerste dag als jou.’ Niet dat Ethan snel van zijn sokken te blazen was, hij gaf niet snel op …

Family is strenght … not weakness.