Onderwerp: Sporting for forgetting ~Lawrence do okt 22, 2015 9:34 pm
B R I M S T O N E V A R L O W T O O T H ~ Snake mutation ~ Skinbreaking poison
Zon schijnt door het geopende raam naar binnen dat door een licht briesje word vergezelt. Ritmisch hoor je voeten op de ondergrond neerkomen, een druppel zweet valt op het touchscreenscherm. Gehijg is duidelijk hoorbaar, maar de muziek door de zwarte oortjes maakt dit bijna onhoorbaar. Na drie piepende tonen achter elkaar valt de loopband stil. In de spiegel is een bezweette jongeman te zien waarvan de borstkas hevig op een neer gaat. Zijn bijt zijn tanden op elkaar waardoor de spieren in zijn kaak strak aangetrokken staan. Met gesloten ogen grijpt hij naar de dogtag onder zijn Nike T-shirt. Het ijzeren plaatje word stevig in zijn hand bijeen geknepen. Grote passen brengen zijn brede lichaam naar de omkleedkamer. De spieren in zijn arm spannen zich aan en voor hij het zelf door heeft slaagt Tooth zijn vuist tegen het kluisje. Hij slaagt zijn hoofd naar achter en kijkt naar het plafond terwijl hij de vingers van het gebruikte hand even laat golven om de tintelingen eruit te krijgen. Met een zucht kantelt hij zijn hoofd weer naar voor en opent het licht gedeukte kluisje. Met zijn douchespullen in de hand gaat hij onder de douche staan. Terwijl de lauwe stralen water over zijn hoofd lopen kijkt hij voor zich uit en dwalen zijn gedachten af. Het piepende geluid van de deur brengt hem weer naar de plaats waar hij is. Zijn licht geschaafde hand draait de waterkraan dicht. Een witte handdoek draait hij rond zijn middel en zo wandelt hij terug naar de kluisjes.
Terug in zijn kamer aangekomen gooit hij zijn sporttas op het bed. Zijn grijze jogging broek legt hij op de stoel, samen met zijn losse zwarte Puma T-shirt. In zijn boxershort wandelt hij naar zijn kleerkast. Daaruit heeft hij een zwarte jeansbroek, een losse witte T-shirt. Zijn leren las haalt hij van de kapstok en zijn zwarte all-stars trekt hij van onder het bed vandaan. Loom wandelt hij richting de badkamer en trekt één wenkbrauw op. Gauw trekt hij de bovenste schuif over en haalt er een pot wax uit. Een grinnik rolt over zijn lippen terwijl hij zijn haar in model probeer te werken.
Tooth was geen jongen die op zoek was naar aandacht van meisjes en al zeker niet van jongens, maar toch wou hij er altijd goed uitzien. Hij graait snel zijn sleutel, gsm en portefeuille van het tafeltje en slaat de deur van zijn kamer achter zich dicht. Met zijn handen in zijn zakken loopt hij over het schoolplein richting de lounge, waar hij rusting kon gaan zitten zonder al het gezeik van iedereen op deze universiteit. Het lijkt wel elke persoon hier ook de mutatie heeft om te klagen over alles. Een licht zucht verlaat zijn mond wanneer hij er over nadenkt. Toch wist hij maar al te goed dat hij hier vast zat, hoe graag hij ook terug naar Londen wou gaan om voor zijn broertje te zorgen en om ervoor te zorgen dat zijn zusjes niet het foute pad op gingen. Hij twijfelde niet aan zijn moeder, maar na het incident met zijn vader zal ze wel van slag zijn geweest. Haar man kwijt en haar zoon en grootste hulp in het huishouden die vertrok. Een schok trekt door zijn lichaam, zijn benen stoppen met bewegen en hij laat zijn nek kraken.
In de lounge aangekomen, wandelt hij naar de bar en neemt er een cola uit. Met en sissend geluid opende hij het flesje en laat zich in de zachte zetels vallen. Hij plaatste zijn volle lippen aan het flesje en liet het donkere drankje zijn slokdarm binnenglijden. Het was nu voor het eerst dat hij eens rondkeek in de ruimte. Er was helemaal niemand? Zijn schouders werden zachtjes in de lucht getrokken wanneer zijn rug weer zachtjes in de kussens wegzakte. Het duurde niet heel lang of hij hoorde stemmen. Hij volgde het geluid, maar de twee kibbelende dames liepen bewoon voorbij de gezelligste kamer van de universiteit, volgens Tooth. Zijn gedachten zaten vol met zorgen en het enige wat hij nodig had was stilte en rust. De laatste tijd had hij het zo moeilijk om zijn zusjes en broertje uit zijn gedachten te zetten...
Onderwerp: Re: Sporting for forgetting ~Lawrence do okt 22, 2015 10:12 pm
Lawrence
The Basilisk
Al enkele dagen kwam de jongen enkel zijn kamer uit als hij moest gaan eten, of de kleine ruimte echt beu was. Als hij de ruimte te benauwd vond ging hij echter niet het gezelschap opzoeken van anderen maar trok hij naar het bos of het strand om dan weer naar binnen te gaan na enkele uren. Sinds zijn laatste ontmoeting met een mutant had hij gewoon even geen zin meer gehad om sociaal te zijn. Je zou voor minder als je bijna gewurgd was en er nog steeds lichte afdrukken te zien waren op je nek waar de handen die omsloten hadden. Nee, Lawrence had even geen zin meer gehad om met mensen te spreken, maar het werd toch eens tijd dat hij zich terug mengde onder we mensen. Eigenlijk was hij enkel op die gedachten gekomen omdat het buiten redelijk had aan het regenen was en hij bijna geen andere keus had gehad dan binnen te blijven. In de hoop dat het wat rustig was in de lounge baande hij zich ook een weg naar daar
Het was wanneer dat hij de lounge binnen wandelde dat hij meteen bleef staan. Er was iets in de ruimten dat zijn aandacht trok, maar hij wist niet meteen wat het was. Waarschijnlijk was het niks, en had het gewoon wat te maken met de andere persoon die in de ruimte was want Lawrence kon de hartslag duidelijk horen. Dat allemaal ter zijde kuchte hij heel even, haast om aan te geven dat hij de kamer binnen kwam en vervolgens richting de banken te gaan die er stonden. Met de hulp van zijn geleidestok ging hij eerst richting de bank, en wanneer de stok zacht tegen het meubelstuk aan kwam kon hij zijn hand op de rugleuning leggen om er zo omheen te wandelen en vervolgens te gaan zitten. Zijn benen legde hij mee op de bank zodat hij met zijn rug tegen de arm leuning kwam te zitten met zijn hoofd richting de andere persoon gericht. Ondanks dat hij zijn ogen dicht had gedaan was zijn volledig aandacht wel gericht op de andere. Misschien was dat nog wel het handigste aan blind zijn en je al je andere zintuigen gebruikten om te zien, je kon mensen in het oog houden zonder ze het zelf echt door hadden. ‘Ze hadden mij verteld dat hier altijd wel wat te doen zou zijn,’ zei Lawrence dan uiteindelijk uit het niks en zonder zich verder te bewegen. De bank lag eigenlijk nog zeer comfortabel. ‘Daar heb ik toch nog niet veel van gemerkt, jij wel?’ ging hij nog verder. Ondanks dat Lawrence niet de jongen was met de grote vriendengroep en beter vijanden maakte dan vrienden was hij mondig genoeg om gesprekken aan te gaan met vreemden. Het kon goed zijn dat hij niet verlegen was omdat hij de andere niet aan kon kijken en ook de blikken niet zou kunnen zien. Die doordringende starende blikken als je met iemand een gesprek zou voeren. Een mens zou er zenuwachtig van worden.
B R I M S T O N E V A R L O W T O O T H ~ Snake mutation ~ Skinbreaking poison
Tooth hoorde een kuchje voor dat hij het lichte getik op de grond hoorde. Slecht enkele milliseconden daarna hoorde hij de voetstappen er achterna. Een jongen komt de kamer binnen gewandeld, nou ja een jongen was misschien wat ondermaats uitgedrukt. Hij laat zich in de zetel ploffen en legt zijn voeten naast hem neer terwijl hij zijn gezicht naar Brim had gedraaid. Een ongemakkelijk kuch verlaat zijn keel, wat moest hij zeggen. Het leek hem wel heel duidelijk dat deze jonge man slecht of geen zicht had. Hij trok kort zijn schouders op en keek weg van de andere persoon in de kamer. Brimstone was nu eenmaal niet sociaal sterk en ging dus ook niet snel uit zichzelf tegen mensen beginnen praten. Toen hij klein was had hij alleen maar tijd voor eventuele vrienden tijdens het school, want op andere momenten had hij het druk met thuis te helpen.
De stem van de voor hem vreemde mannelijke figuur weerklonk in de kleine gezellige ruimte. Verwarring trok over Tooth’s gelaat. Hij begreep niet goed wat de persoon hiermee bedoelde, maar wat hij wel zeker wist dat ze ook hem dat smoesje hadden wijsgemaakt. De zin, gevolgd door een vraag maakte de vorige opmerking al snel een pak duidelijker. Hij grinnikte kort, ongelijk kon hij hem niet geven. ”Ik heb toch nog niks interessant meegemaakt hier.” Hij wachtte even met praten en richtte zijn blik weer richting de andere mens. Het was nu pas dat hij zijn mond had open gedaan. Geurdeeltjes bleven aan zijn tong plakken en hij rook een aparte geur. Deze persoon had iets dierlijks, alleen vond Tooth het onmogelijk om deze geur een duidelijk plaats te geven binnen zijn kennis van de verschillende diersoorten. Moest hij heel eerlijk zijn, kon hij niet ontkennen dat deze kennis bij hem enorm groot is. Alle diersoorten en ook bijna alle rassen, behalve een paar uitzonderingen die misschien één keer in de wereld voorkomen.
Brimstone stak een hand naar de onbekende uit en sprak rustig: ”Brimstone, aangenaam.” Zijn stem was diep en zwoel, niet expres, zo was zijn stem gewoon, een hemels geluid volgens vele meisjes. Hij keek even naar zijn uitgestoken hand en twijfelde eventjes. Moest hij die terugnemen of niet? Wist deze persoon zelfs wel dat hij zijn hand uitstak? Langzaam liet hij die terug op de zetel neerzakken. ”Wil je iets drinken?” Vroeg hij terwijl hij zich al iets rechter zette om drinken te gaan halen. Tooth is niet bepaald het spraakzame type, zelfs eerder het stille zwijgende type. Eenmaal hij los is gekomen bij iemand is hij wel echt een grappig, speelse jongeman, maar contacten leggen zal voor hem altijd een probleem blijven.
Onderwerp: Re: Sporting for forgetting ~Lawrence za okt 24, 2015 10:17 am
Lawrence
The Basilisk
Lawrence had zich er eerst niet op voorbereid dat er misschien nog iemand in de ruimte zou zijn geweest, maar het had hem niet uitgemaakt. Hij was gewoon in een liggende positie op de zetel gaan liggen en hij was het gesprek begonnen. Het kon geen kwaad om mensen te leren kennen, en te hopen dat de ontmoeting normaal verliep. Lang was hij nog niet op het eiland, en hij moest zeggen dat hij bij enkelen toch geen goede indruk had achter gelaten.
De andere persoon was het met hem eens en zei dat er toch niks interessants gebeurde. ‘Of toch niet het goede interessante,’ reageerde Lawrence daarop. Er was al genoeg gebeurd geweest, maar niks dat je echt kon bestempelen als goed interessant. Vreemde genoeg was er telkens dezelfde persoon bij betrokken. Was dat nu eens toeval. Dezelfde persoon die hem bijna had doen transformeren in het Kantoor van het schoolhoofd was dezelfde persoon waarvan Lawrence zijn wolf van had gebeten. Dezelfde persoon die ervoor gezorgd had dat zijn nek nog altijd een paarse kleur had. Sommige mensen moesten daardoor toch echt vreemde dingen denken als ze dat zagen. Gelukkige voor Lawrence moest hij er niet heel de tijd op staan te kijken. ‘Er is hier wel het één en het ander te doen, maar ik zie mezelf niet snel een gamehall binnen wandelen,’ en dat mocht je letterlijk nemen. Wat moest hij doen met een game console en een tv? Of een flipperkast. He was niet alsof hij kon zien wat hij moest doen. Moest hij ooit een spel kunnen uitspelen was het een wonder. Daarbij was het daar ook veel, maar echt veel te druk. Het geluid zou hem gek maken.
De andere persoon kwam in beweging. Lawrence wist dat door het zachte geluid dat de kussen van de zetel maakten wanneer de jongen bewoog. Aangezien dat er vervolgens een naam werd uitgesproken en een hand werd uitgestoken stak Lawrence zijn hand ook maar uit, enkel niet om de hand ook vast te nemen. Hij wist niet precies waar de hand gehouden werd, dus de andere moest zijn hand maar aannemen. De persoon leek echter terug in beweging te komen. Fijn. Zo meteen zat hij er met een uitgestoken hand naar niemand. Dat moest nogal een zicht zijn. ‘Lawrence,’ stelde hij zichzelf dan voor, maar wanneer er werd gevraagd of dat hij wat wilde drinken schudde hij even zijn hoofd. ‘Nee bedankt,’ zei Lawrence. Het gesprek en alles liep gelukkig nog normaal. Misschien dat hij weer eens een normale ontmoeting had met iemand.
