You're not the ordinary type

‘Ik ben geen bedreiging, voor niemand. Nu althans niet meer.’ Het leek wel alsof ze zo’n typische superheld citeerde, eentje die zich vroeger had laten leiden door zijn superkrachten en daar nu spijt van had. Het deed hem kort glimlachen. Misschien was ze zelf wel een undercover superheld en probeerde ze hem daarom te overtuigen dat die niet bestonden! Oh ja, dat was pas een complottheorie! “Laat me raden; je bent een weerwolf, die onderhand heeft geleerd hoe die zijn weerwolfgedaante onder controle kan houden?” raadde hij met een grote grijns. Oh nee, bij de gedachte alleen al aan de beesten kreeg hij kriebels op zijn rug. Vervolgens had ze het d’r over dat niet iedereen die hier rondzwierf niet per se een bedreiging was voor de mensheid. Sure, voor sommigen was de mensheid juist een bedreiging. Want ja, iemand die voorwerpen zou kunnen laten zweven was een best wel interessant project om te onderzoeken. ‘Ik ben voor iedereen even dreigend als dat ze zelf zijn.’ Jeetje, door de grote hoeveelheid aan filosofische denkwerk, hief hij zijn wenkbrauwen onder de indruk op. “Nu maak je me stiekem een klein beetje nieuwsgierig, naar wat voor een ‘magische’ krachten jij wel niet hebt. De gave om extreem mysterieus te zijn streep ik al af.”
Nee, wanneer mensen zeiden dat hij iets moest doen, werkte dat meestal averechts. Zijn motivatie stond sowieso voor veel dingen laag, maar dat betekende niet dat hij meteen lui was. Het was gewoon dat niet veel dingen zijn interesse aanwakkerden, laat staan wanneer het verplicht was. Daarna ging het over doelen in het leven, iets waar hij ook al een beetje langs was gegaan. ‘Dus je zit hier te zitten?’ Daar was dat nieuwsgierige toontje weer van haar. “Letterlijk en figuurlijk, ja.” Merkte hij dan ook droogjes op. ‘Is er niets dat je nu wilt bereiken, buiten misschien weg gaan van dit eiland?’ Het werd hem dan nu toch echt gevraagd. Weer wat langzaam begon hij met zwaaien, zijn blik strak op de zanderige grond beneden hem gericht. “Daar vraag je me wat..” Begon hij al mompelend. “Ik zou echt niet zo snel kunnen bedenken wat ik zou willen gaan doen als ik hier ooit wegkom.” Dat was nog altijd de grote ‘als’ redenatie, maar nee, veel aandacht besteedde hij verder niet echt aan zijn toekomst.
Toch bleek ook Allison nog niet echt een clue te hebben, niet meer althans. Het was ook nog eens de plek hier die haar wat van gedachten had laten veranderen. Moesten dat een soort woorden van hoop zijn voor hem? Dat hij uiteindelijk ook een gepast pad vond voor zichzelf. “Wat waren jouw grootse plannen dan? Als ik het vragen mag, natuurlijk.” Knipoogde hij een beetje plagend. Ze vond het wel de moeite waard om hier wat langer rond te blijven hangen en ja, daar moest hij haar wel een beetje gelijk in geven. En anders zou hij toch bekend komen te staan als een opgever die het leven hier niet aankon. Dat liet hij zijn imago niet overkomen. ‘Het leven hoort wendingen te nemen.’ Uiteindelijk wist hij zijn blik los te maken van de grond (het begon er wel een beetje zielig uit te zien). ”Daar gaat ze weer hoor, met al die filosofische woorden!” Hij begon er wel een beetje zeker van te zijn dat dat haar gave moest zijn.

Het feit dat ze begon te lachen was al een teken dat hij geen gelijk had met zijn gedachten. Het was maar goed ook, maar de maan leek toch niet zo rond als hij zou kunnen zijn, maar je wist maar nooit. Wie weet werden alle weerwolven wel over een kam gescheerd en zaten er zelfs een paar gemuteerde weerwolven tussen die bij een driekwart maan al veranderden. Dan kon hij maar beter een sprintje naar de veiligheid trekken, want no way dat hij zin had in een knokpartij. (Stiekem wilde hij gewoon zijn eer geen smetje aandoen voor het geval hij zou verliezen. Het zekere voor het onzekere plaatsen.) ‘Zo dramatisch is het niet.’ Met een tevreden glimlach knikte hij. Wat goed dat ze vond dat weerwolven dramatisch waren, daar was hij het helemaal mee eens! “Dat zijn de echte dramaqueens van deze wereld, to be honest.” Sprak hij hooghartig, de kans dat er een weerwolf achter de wipwap verborgen zat was wel klein. Hij was wel veilig.
Nou hij had al toegegeven dat hij best wel nieuwsgierig was geworden en met mysterieus zijn kreeg je waarschijnlijk geen plekje op genosha toegewezen. Of wel, dit was toch een rare plek vol met rare mensen. ‘Nee, ik kan simpelweg mutaties van anderen overnemen. Dus als je erover nadenkt ben ik enkel maar zo bedreigend als de persoon van wie ik het neem.’ ‘Simpelweg’ had ze het genoemd, alsof het een everyday task was. “Mon dieu, dus je kan eigenlijk alles als al die mutanten bij je in de buurt zouden komen?” Dan zat je werkelijk waar met alles opgescheept. ‘Geen weerwolf dus.’ Ja, doei, hier probeerde ze hem weer van dat idee af te brengen! Die knipoog werkte niet als afleiding hoor. “Maar als je er eentje in de buurt ‘ebt!” Merkte hij triomfant op, met zijn vinger opgeheven (zich natuurlijk wel met zijn andere hand goed vasthoudende aan de ketting van de schommel). “dan kan je er wel eentje zijn. ” Vervolgens keek hij dramatisch gespeeld om zich heen. “Is er nu eentje in de buurt, by the way? Voel je je al een beetje een weerwolf?” Fluisterde hij toen, zijn hoofd iets dichter bij die van haar, zodat de mogelijke weerwolf in de buurt het niet zou kunnen horen.
‘Wat ik zou doen moest ik niet hierheen zijn gekomen?’ Werd er gezegd na een best wel heftig klinkende zucht. Begon hij nu op gevaarlijk terrein te geraken? ‘Familietraditie verder zetten, denk ik.’ Er werd niet echt meer gezegd over die tradities. “Zou je dat willen dan?” Het klonk niet echt positief, voor hem dan, hoe ze erover had gesproken tot nu toe. ‘Het klinkt toch wel een beetje cool, al dat filosofisch gebrabbel.’ Een beetje, misschien, maar het was ten alle tijden ook erg verwarrend en soms te diep voor hem. ‘En ik was geen filosoof voor ik hier aan kwam. Dit eiland doet vreemde dingen met je.’ Ooh spooky, maar het was nog geen halloween, dus die enge verhalen mocht ze mooi bewaren voor die dag. “Hmm, ik ben benieuwd hoe ik ben over een paar maanden.” Glimlachte hij en kruiste zijn vingers. “Ik hoop geen nerd.”

Toch moest hij wel toegeven dat hij zelf ook wel een dramaqueen kon zijn, maar dat was alleen oprecht zo als alles echt tegen zou zitten. Meestal gebeurde dit rond het middaguur, wanneer hij een beetje minder op zijn hoede was en af en toe zonder erbij na te denken in het zonlicht stapte. Dan kon hij zo heerlijk overdrijven dat het echt leek alsof hij in brand stond (zo voelde het dan wel een beetje, maar niemand wist hoe het voelde dus keken mensen hem altijd met een grote frons aan). Maar goed, meestal was hij de sarcastische dramaqueen, wacht nee, dramaking. Misschien moest hij maar met een weerwolf trouwen, dan waren ze het royale echtpaar van de drama. Wat een huwelijksreis zou dat wel niet zijn. Of Allison het daar nog allemaal mee eens zou zijn, dat zou hij haar maar niet voorleggen, want zelf snapte hij nu ook maar de helft van zijn gedachten. Was er dan toch iets van vermoeidheid in zijn hoofd geslopen? ‘Aanraken,’ Hij werd uit zijn gedachten gehaald door haar stem en vroeg zich even af waar hij het zojuist over had gehad. Oh ja, dat zij in een weerwolf zou kunnen veranderen als er eentje in de buurt was, maar blijkbaar moest ze deze eerst aanraken. ‘ik moet de mutant in kwestie aanraken en dan neem ik alles over, ken ik er gelijk alles van en weet ik hoe ik het correct moet gebruiken.’ Al luisterend keek hij wat voor zich uit en knikte enkele keren, tot hij vanuit zijn ooghoek een vinger zijn kant op zich komen. Zijn wenkbrauwen vormden een frons en hij draaide zijn hoofd langzaam naar haar toe en misschien schrok hij wel een klein beetje toen ze deed alsof ze iets aanraakte. ‘Dus het echt maar één klein tikje.’ Nou, daar was hij van geschrokken, de hand van een meisje. Good job. “Ah..” Murmelde hij, met zijn nog even door zijn haar gaande. Hopelijk had ze dat korte moment niet meegekregen, dat was beter voor beiden. “Mais.. heb je het al een keertje gedaan, hier ..?”
‘Ik denk dat het zelf je gefluister zou kunnen horen.’ Terug naar het onderwerp van de grootste dramaqueens op deze aardbol. Maar ja? Hoe wist ze dat zo goed? Sceptisch keek hij haar aan, wist ze wel zeker dat ze geen weerwolf was? Want over die kennis beschikte hij niet hoor! “Dan weet hij nu ook dat jij in het complot zit.” Het complet der dramaqueens natuurlijk. ‘En ik wil geen weerwolf zijn dus of we rennen samen weg of we gaan hem te lijf.’ En vervolgens begon ze te lachen, maar Christophe wist zijn gezicht nog een paar moment strak te houden. “Oui, jij gaat voorop en ik blijf achter je, d’accord? Als ‘et te gevaarlijk wordt, kan ik hulp halen!” Merkte hij met een brede grijns op. Ja, dat was pas teamwork, zo stond het waarschijnlijk ook in zijn woordenboek.
Toen werd de sfeer toch wel een tikkeltje minder en van binnen was hij blij dat hij er niet al te ver op in was gegaan, ze voelde zich er duidelijk was .. ongemakkelijk of wat bij? En oké, hij moest toegeven dat ze toch wel aardig was en dan vond hij het wel zielig als hij d’r van die vervelende vragen ging stellen. Dus besloot hij er maar beleefd op te knikken en het onderwerp te laten voor wat het was. Niet dat hij echt zat te wachten op een geschiedenis van haar familie. ‘Misschien word je wel één van die awesome dudes waar iedereen achteraan rent.’ Hier moest hij toch wel erg om lachen. “Ah non, rennen is niet mijn sterkste punt.” Soms? Oké. Maar de hele dag? Liever niet. En daarmee had hij geen enkel moment privacy, shiver, dat leek hem helemaal niets. ‘Of je blijft gewoon jezelf, wat ook awesome is by the way.’ Met een geamuseerde blik keek hij haar aan. “Jij bent echt een.. un.. flatteur!” Lachte hij. “Merci, jij bent ook wel awesome. Soms dan.” Knipoogde hij vervolgens, tja, hij moest zich wel aan de rangorde van awesomeheid houden, toch?

Hij merkte dat hij wat sneller afgeleid raakte dan eerst en dat hij soms net wat te ver afdreef in zijn gedachten, want zo nu en dan miste hij de helft van de woorden die ze tegen hem zei. Ze had iets gezegd over toestemming en het kostte Christophe weer wat concentratie om op te graven waar ze het over gehad hadden. Oh ja.. haar mutatie. ‘Het stelt me in staat om anderen te begrijpen.’ Oh ja? Hij wreef met zijn handen wat door zijn ogen, want slaap begon hem steeds meer te pakken te krijgen. Toen hij haar weer aankeek, zag hij dat ze een redelijk gedurfde positie had aangenomen op de schommel. Jeetje! Had ze dan niet geleerd van zijn mistake daarnet? Nouja, als zijn nu ook van dat ding afdonderde stonden ze wel een beetje quitte. Daar ging hij weer, afdwalen van het onderwerp waar het eigenlijk omging. ‘Ik kan ze ook doorgeven, alleen lukt het nog niet zo goed als ik zou willen.’ Nou ze begon met elk woord dat ze sprak wat intimiderender te worden (mocht ze willen puh).”Nou je zei dat je hier was gekomen om te leren dus tada--” Hij maakte een vaag gebaar met zijn hand gericht op de ‘magische’ school. “-jouw place to be.” Want wat zou dit voor een school zijn als je er niet kon leren?
Ja hij zou haar wel rugdekking geven als zij richting die weerwolf zou lopen. Dan was ze extra veilig enzo. ‘Goed, deal. Ik hoop dat ik snel genoeg ben om je voor te blijven, of jij om me bij te houden.’ Ah ja, zijn welbekende snelheid, die eigenlijk helemaal niet bekend was. “Ik zal mijn best wel moeten doen als ik geen weerwolvenhapje wil worden.” Met die slijmerige en kwijlende kaken, jakkes. Hij kreeg er nu al kriebels van. ‘Welke kant lopen we trouwens uit, richting school?’ Hm, dat was een goede vraag. “Denk je dat weerwolven slim genoeg zijn om deuren te openen zonder ‘un kostbare nagels te breken?” Dat lag misschien wel in hun dramaqueen aard, who knows. ‘Wie zegt trouwens dat als we hem of haar geen kluif toe gooien hij of zij niet tevreden weg wandelt?’ Door die opmerking moest hij wel lachen. Zouden die beesten het brein van een hond evenaren? “Dat mag jij wel proberen, als je het durft, maar dommage, ik heb mijn kluif, die ik altijd met me meedraag, toevallig niet bij me.” Het begon steeds meer als een solide plan te klinken en hij zou bijna opstaan en roepen om een weerwolf die even langs wilde komen om dit vluchtplan uit te testen.
Van rennen voor weerwolven ging het opeens naar rennen voor een horde meisjes. Eerlijk gezegd wist hij niet wat hij enger zou vinden. Voor tienermeisjes (en daar waren er redelijk wat van hier op Genosha) beschikten over van die hele hoge stemmetjes en als ze die allemaal tegelijk gebruikten in een schreeuw.. daar hield je gewoon een piep van over in je oren. ‘Je kunt ook gewoon poseren.’ Huh wat? En die meisjes niet op afstand houden? “Ik kom liever op mijn kamer zonder kleerscheuren, merci.” Of wat hij ook zou kunnen oplopen door de mutantenmeisjes hier. ‘En ik begrijp het wel, misschien moet je echt wel gaan rennen, uiteindelijk, als je awesome blijft.’ Daar ging ze weer! Christophe geniet stiekem wel een beetje van haar woorden en straalde lichtjes. “Ik zal morgen wel beginnen, maar wat als ik er juist awesomer van word?” Dan kreeg hij zo’n sporterslichaam en daar konden meisjes toch ook geen genoeg van krijgen? Misschien wilde Allison hem wel in een val leiden! Ja, hij had haar (again) helemaal door!

Het was waarschijnlijk dat hij nu ook overdag actief moest zijn dat hij nu zo moe was, want normaal kon hij nachten lang opblijven zonder ook maar een keer te gapen. Van duisternis werd hij niet moe, het maakte hem eerder actiever en energieker. Nu was het anders, want er waren zogenaamde lessen overdag die hij met weinig interesse moest volgen. (Eigenlijk sliep hij tijdens de helft, want hij nam heel tactisch altijd het plekje helemaal achterin te klas, waar hij geleidelijk tegen de muur in slaap zou vallen. Hoe vaak hij was betrapt kon hij niet meer op twee handen tellen.) ‘Bedankt voor de verduidelijking smartass.’ natuurlijk zou hij dit compliment met een glimlach ontvangen, want ze had het ook zo ontzettend gemeend met een grijns gezegd. “Volgens mij heb ik nog nooit zoveel complimentjes in een gesprek gehad van een persoon.” plaagde hij haar en had haar bijna een voorzichtige por met zijn elleboog gegeven als hij niet had gedacht aan haar zeer enge mutatie. Oei, that was close.
Of weerwolven door deuren heen zouden lopen? Hm, dat zou opzich wel een mogelijkheid zijn.. Maar als er hier weerwolven zouden zijn, zou de schoolleiding dan soms op een ochtend na volle maan een deur zien met een gat erin in de vorm van een weerwolf? Hoe vreemd zou dat wel niet zijn! ‘Of is dat enkel omdat het spectaculairder oogt in de films.’ hij knikte, wel een beetje teleurgesteld. Het zou ook te mooi zijn, een verhaal dat je vol enthousiasme op een feestje zou kunnen vertellen. “Ik denk het, ik zie niet waarom een weerwolf wel door een deur heen zou kunnen lopen en ik niet.” wat was het verschil tussen hen? Een beetje vacht en een snuit. ‘Je zou je kluif altijd moeten bij hebben Christophe, zeker bij nacht.’ het idee dat je zo’n beest gewoon zou kunnen afleiden met een stuk vlees had hem doen lachen. Misschien waren ze wel zo dom, ja. “Tja..” mysterieus haalde hij zijn schouders op. “..ik dacht dat één keertje tikkertje spelen met een weerwolf wel leuk zou zijn.” beteuterd liet hij zijn schouders hangen. “Of dat ik misschien een keertje een leuke en gezellige picknick bij volle maanlicht kon houden, om te roddelen.” dat zouden dramaqueens onderling vast heel goed kunnen.
Nu weer naar zijn toekomstige horde aan fangirls (wat een geweldig idee). ‘Als je echt awesomer word en echt fans krijgt dan zwaai ik naar je van aan de andere kant van school. Gewoon om,’ wat een hulp was die Allison toch. ‘Ik wil je je tijd met je fans niet ontnemen. Daarnaast ben ik niet zo’n grote fan van gillende meisje en flapperende handen met camera’s.’ Christophe snoof, toch nog wel met zijn mondhoeken licht omhoog gekruld. “Wat als je daardoor jaloerse fangirls op je afkrijgt, als ze je zien? Het blijkt dat jaloerse fangirls erger zijn dan.. fangirlende fangirls.” zo dat was toch wel een geweldige uitspraak die hij deed. “Toch bedankt voor de aangeboden ‘hulp’. Maar ik denk dat ik toch jouw kant opren als de menigte van gillende meisjes te dichtbij komt.” nu kwam hij wel op een idee! “Dan heb je meteen een hele goede training voor je mutatie!” zo, twee vliegen in één klap.

Het leek erop alsof ze iets had willen zeggen, maar Allison was toch stil gebleven. Had hij haar nou sprakeloos gelaten? Dat zou wel een prachtige achievement zijn voor hem. ‘Ben je het niet gewoon om complimentjes te krijgen.’ had ze gezegd en nu was het zijn beurt om zijn ogen wat te versmallen. Dit was, aan de toon te horen, misschien niet al te serieus bedoeld. Hrm wat moest hij daar mee? “Van bijna iedereen wel ja, maar ik had het niet van jou verwacht.” sprak hij, een beetje trots op zijn antwoord zijnde (wanneer was hij dat niet). Maar nee, toen hij haar zo had horen lachen toen hij op de grond was gevallen, had hij niet echt het idee gehad dat ze verder zouden komen dan hij die haar de hele tijd met een hevig chagrijnige blik aan zou kijken. ‘Maar ik zal ermee stoppen, als je het vervelend vind.’ werd er vervolgens door haar gezegd en Christophe beet kort op zijn lip. Als hij meteen zijn mond open had getrokken was hij recht in haar valstrik gelopen, maar dit deel van het gesprek leverde hem wel een goed humeur op! “Nou..” begon hij met een schaapachtige glimlach op zijn gezicht, terwijl hij zijn blik expres liet afdwalen naar de grond en met zijn schoen een paar cirkeltjes tekende in het zand. “je hoeft niet perse rekening te houden met mij hoor.” was zijn maar al the smoothe antwoord.
Nee, hij zou het niet zo een, twee, drie geloven dat een weerwolf door een deur heen zou kunnen bashen. Zelfs al waren ze zo snel als het licht, het zou dan toch nog steeds een gruwelijke pijn opleveren? Al die houtsplinters of misschien zelfs wel botbreuken door stenen! Hoe zouden ze de volgende ochtend weer wakker worden, als ze hun arm in weerwolf-mode gebroken hadden door een deur! Alsof wakker worden met een kater echt helemaal niets was. ‘Ik zie je niet meteen door een deur rennen.’ oh. Christophe wendde zijn blik ontzettend gespeeld van haar af. “Nou misschien is dat wel mijn grootste hobby, ik ben een groot kapotte deuren liefhebber namelijk.” antwoordde hij op de meeste serieuze toon die hij kon bedenken en voor deze keer wist hij zelfs zijn mond een strak lijntje te houden. ‘Of tenzij je een mutatie hebt die je daarbij helpt.’ dat lijntje hield het echter niet lang meer, aangezien zijn mondhoeken nu toch wel een beetje omhoog begonnen te kruipen. “Tja, nu is het mijn beurt om zeer mysterieus te zijn, hm.” daar had hij haar ‘mutatie’ toch wel even bij gekopieerd.
Of weerwolven sterker waren dan de geweldige persoon die hij was? “Het zou tegen mijn gehele karakter ingaan om dat toe te geven, dus ik houd wijselijk mijn mond.” zo gemakkelijk zou hij de overwinning niet geven aan die mormels! Gelukkig hoefde hij geen verdere verklaring te geven, want zijn volgende opmerking bracht haar aan het lachen. Hij kon het zich al voorstellen, in het gras op zijn rug liggen met naast hem een net iets grotere wolf (bij deze voorstelling kon hij de geur van natte hond niet uit zijn hoofd halen helaas), terwijl ze samen praatten over iedereen op school en of ze van die interessante dingen hadden gezien. Als het geen weerwolf zou zijn die naast hem moest liggen, klonk het toch wel een beetje als een aanlokkelijk idee. Deze gedachte vond Allison blijkbaar bijna grappig genoeg om van haar schommel te vallen. Bijna. ‘Als dat ooit gebeurd dan wil ik daar getuige van zijn. Dan moet je me waarschuwen want dat wil ik voor geen goud in de wereld missen.’ oei, dat werd wel een beetje moeilijk. “Ik weet niet of je een hoog genoeg drama queen-niveau hebt om je bij deze picknick te voegen.” als dramaqueens ook maar een hekel hadden aan een ding waren het mensen die met hun ogen rolden om wat ze te zeggen hadden. Kon Allison dat een hele picknick volhouden?
Dus ze kon beide fangirls van zich afhouden? Jeetje, daar waren wel veel skills voor nodig. “Nou als het ooit zover komt, moet je me een paar trucjes leren, voor het geval ze een beetje té fangirlend worden.” er waren vast wel verschillende niveaus van het fangirlen. ‘Misschien moet je me inhuren als je bodyguard, ik zie er misschien niet veel soeps uit maar,’ het leek erop dat dit de beste optie was, als hij van die gillende meisjes achter zich aan zou krijgen. ‘Ik kan al hun mutaties overnemen en jou beschermen tegen jaloerse fangirls en fangilende fangirls. ‘ daar zei ze toch wel wat, het werd dat of onderduiken. Dan hoefde hij wel nooit meer daglicht te zien, maar hm, nee, het klonk niet zo aanlokkelijk. Waarschijnlijk zou hij na een paar uur de ruimte waar hij opgesloten zou zitten al spuugzat zijn en een vervelende Christophe was niet echt wat je op je dak wilde hebben. “Klinkt als een top idee!” merkte hij dus op, richting zijn toekomstige bodyguard. “Hebben we misschien een noodsignaal nodig?”
‘Hoe komen wij in godsnaam van weerwolven naar fangirls?’ dat was eigenlijk een best wel goede vraag. Hoe waren ze überhaupt over die twee onderwerpen begonnen? Zijn warrige en vermoeide hoofd vermoeilijkte hem het denken, dus probeerde hij die vraag maar te vergeten. “Of we hebben beiden een zeer uitgebreide fantasie,” zei hij. “of weerwolven zijn naast dramaqueens ook de grootste fangirls.”