Hey Jude

Onderwerp: Hey Jude wo nov 13, 2013 10:03 pm

Het was nu lekker stil. Geen mens was te vinden in de living room. Geen studenten, geen leraren. Heerlijk. Daarom was Jim ook met zijn boek naar de living room gegaan. De bieb was wel lekker rustig, maar de living room had geweldige luie banken. Het was dan wel weekend maar Jim wist, na iets van 5 weken hier op Genosha Island, wel waar het druk zou zijn en waar niet. Zeker op een avond als deze. Het was zaterdag avond. Een uur of 5. De meeste zaten nu in de kantine te schranzen, of misschien de in game hall met een groep vrienden hun high score te verbeteren. Sommige waarschijnlijk ook wel buiten om van het laatste uurtje mooi weer te genieten. Maar de huiskamer was leeg te noemen. Misschien één of twee loners, net als hij, die tv zaten te kijken ofzo. Gelukkig had hij zijn muziek mee. Hij maakte het zichzelf gemakkelijk op de bank, opende zijn boek en las verder van waar hij gebleven was. Het was het verhaal van de klokkenluider van de notre dame. Het officiële verhaal. Niet de lame Disney versie. In dit boek gingen mensen kwamen leugens en lijdens wegen voor en gingen ze uiteindelijk tenminste dood. Zoals het hoorde. Hij nipte van zijn thee, keek even rond en zag iemand de zaal binnen komen. De persoon keek ook hem even aan. Gauw richtte Jim zich weer tot zijn boek. Esmeralda werd net opgehangen, tot de dood. Het moment in het boek liep helemaal niet samen met zijn muziek. ‘Here comes the sun’ van The Beatles, gezongen door George Harrison. Zacht begon Jim mee te neuriën en wat uiteindelijk leide tot mee zingen. Niet hard, maar hard genoeg om te horen dat hij een goede zang stem had.

“Here comes the sun, Here comes the sun, and I say, It's all right” zong hij wiegend met zijn hoofd mee op de maat. Hij kon zo genieten van deze muziek, en dat deed hij ook. Met zijn voeten op de koffietafel en onderuitgezakt op de bank, sloot hij zijn ogen, terwijl het boek ruste op zijn schoot. Toen het liedje was afgelopen, en de volgende begon, opende hij zijn ogen. Verschrikt zag hij dat er iemand naast hem was komen zitten. De persoon die zojuist binnen was gekomen nog wel. Meteen gigantisch blozend, omdat hij ervan overtuigd was dat de onbekend hem had gehoord, verstopte hij zich half achter zijn boek om te doen alsof hij weer aan het lezen was...

//Open voor iedereen. Max. 3 personen (inclusief moi) :)

Onderwerp: Re: Hey Jude za nov 23, 2013 8:28 pm

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Blootvoets, haast onopgemerkt liep de blondine met haar bijna witte haren door de gang. Normaal gesproken zou ze de laatste paar uren genieten van de zonsondergang voordat ze terug het ‘school’ gebouw in zou gaan. Maar haar rust was verstoord door een aantal schoolgenoten die met luide muziek en drank de plaats betreden hadden waar de blondine zich bevond. Om confrontaties en dus ook gesprekken uit de weg te gaan had ze de benen genomen en bevond ze zich nu weer terug in de school, opgesloten tussen de grote witte muren..
Haar lichte felblauwe ogen gleden voorzichtig elk lokaal in waarvan er een deur open stond, sommige lokalen waren nog open omdat er iemand bezig was, een leraar die bijvoorbeeld spullen aan het opruimen was, of een leerling die gebruik maakte van lesmateriaal. Net zoals Jadeline, hadden meerdere mensen bijvoorbeeld toestemming gekregen om het muziek lokaal te betreden. Sommige dingen verleerde je niet, en zodoende was Jade haar vroegere piano lessen nooit vergeten, zodra haar vingers de toetsen raakte vlogen ze alsof ze de trein moest halen over de ‘keys’. Jadeline kon geweldig piano spelen, maar tot nu toe speelde ze alleen als ze helemaal alleen was, of op vreemde tijden zoals “s nachts wanneer ze niet kan slapen. En dat laatste komt de laatste tijd veel voor.

Omdat Jade sinds vanochtend eigenlijk niets meer gegeten had, en ze wist dat ze op haar kop zou krijgen als ze niet voldoende voor zichzelf zou zorgen aangezien ze nog steeds veel te mager was besloot ze naar de woonkamer te gaan, wetende dat ze daar altijd wel wat fruit in een schaal hadden staan. De blondine was nog altijd niet gewend aan het vele eten, de ruime keuze en al het zoet. Het was niet dat ze niet wilde eten, het was meer dan ze gewend was om honger te hebben een gevoel wat naar mate het aanhoud een soort van gewoonte was geworden. Ondanks dat de jongedame al heel wat kilo’s was aangekomen sinds haar komst naar Genosha , zo ongeveer vijf maanden geleden, was ze nog altijd broodmager te noemen. En als ze haar schouders en nek niet zou bedekken zoals ze nu deed met een beige blouseje een grijs sjaaltje, dan waren haar sleutelbeenderen duidelijk dichtbaar aangezien er amper vet op haar lichaampje zat. Daarnaast was de jongedame ook nog eens zo licht van haarkleur en spierwit van huidskleur dat ze af en toe meer op een spook leek dan een levend persoon. Het enige wat altijd helder was waren haar prachtige fel blauwe ogen, waar menig klasgenoot ook naar staarde als het niet om haar lange licht blonde haren ging.

Diep in gedacht liep Jade de woonkamer binnen, waar tot haar verbazing wel iemand was.. aangezien ze eigenlijk had verwacht dat iedereen buiten zou zijn of in de game hall. Even stond de blondine stil, alsof ze plotseling aan de grond vast genageld stond. En vrij ongemakkelijk gevoel bekroop haar terwijl ze haar blauwe ogen daarna snel op de grond richtte en nadat ze haar trillende vingers voor haar ineen had geslagen liep ze vrij snel naar een van de kasten die langs het raam stond, waar echter geen fruit schaal op te vinden was. Ze plaatste beide handjes even leunend op de kast terwijl ze haast onhoorbaar diep inademde, ‘rustig Jade… het is gewoon een leerling,” sprak ze zichzelf toe. Ze draaide zich rustig om en zag dat de jongeman totaal geen interesse in haar leek te hebben, waardoor er iets wat spanning uit haar lichaampje gleed. Plotseling begon te jongeman te neuriën, iets wat de jongedame verbaasde aangezien ze helemaal geen muziek hoorde. Heel rustig liep ze terug richting de bankstellen en viel haar blik plotseling op de fruit schaal voor haar. Haar knorrende maag nam het van haar spanning en angst over, waardoor ze enkel stappen naar voren zetten om een mandarijn van de schaal af te pakken. Terwijl ze zich weer terug draaide zag ze dat de jongedame iets in zijn oren had, maar haar kennis daarvan was als sneeuw voor de zon verdwenen. Ergens ver in het verleden herkende ze de touwtjes met de vreemde dopjes die eraan vast zaten. Terwijl Jade eigenlijk niet doorhad dat ze gefascineerd aan het staren was, stopte de jongeman ineens met zingen. Toen hij haar plotseling aankeek, en leek te schrikken was datzelfde effect in haar weer opgerezen. Geschrokken richtte ze haar helder blauwe ogen op de mandarijn die ze zonder vrij veel moeite van de schil wist te ontdoen.

Ergens diep in haar achter hoofd sprak een klein stemmetje haar toe. Misschien was het wel Jean.. of toch Lillian die haar aanmoedigde om wat meer in contact te komen met haar school genoten. Maar het was misschien toch wel het wantrouwen en omdat ze simpelweg niet zo goed wist wat ze moest zeggen zweeg ze. Nadat ze enkele stukjes mandarijn had opgegeten leek de ergste honger iets wat te verdwijnen, zodat het gerommel tenminste niet meer hoorbaar was. Wederom richtte ze haar blauwe ogen kort op de jongeman en zijn dopjes..Zodra hij door leek te hebben dat ze haar ogen wederom op hem had gericht moest ze in een opwelling toch wat verzinnen om te zeggen van zichzelf euhmm.. daar komt toch muziek uit? vroeg ze vervolgens met haar zachte doch lieve zuivere stem.

Jim! | words 890

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Onderwerp: Re: Hey Jude ma dec 09, 2013 12:12 am

Argh waarom was ze nou naast hem komen zitten! Hij kon zich meteen niet meer concentreren op de woorden in zijn boek. En waarom was het ook nog een zo’n mooi meisje. Hij voelde het bloed al naar zijn hoofd stromen en wilde het liefst de bank in kruipen. Lekker warm en fluffy. Jammer genoeg kon dat niet en zat hij opgescheept met zijn verlegen zelf. Hij wachtte gespannen af tot het meisje hem aan zou spreken. Af en toe schoten zijn ogen haar kant op. Maar toen ze niets zei hoopte hij eigenlijk dat ze weg zou gaan om ergens anders haar mandarijn te eten. En ook weer niet. Ze had namelijk iets aparts over zich en ze zag er wel vriendelijk uit, en hij vond haar eigenlijk wel heel erg knap. De zoetzure geur van de mandarijn dreef langs hem en hij had nu ook wel trek in zo’n miniatuur sinasappel. Naar voren bukken om er een uit de schaal, op het tafeltje, te pakken durfde hij niet. Dan zou ze haar aandacht waarschijnlijk weer op hem richten, iets wat hij wilde voorkomen, maar nu al te laat was omdat ze het eigenlijk al deed… Ze keek namelijk wel heel erg gefascineerd, met haar velblauwe ogen, naar zijn oordopjes. Hij staarde, schuin over zijn boek heen, terug en zag dat ze haar lippen bewoog. Vlug keek hij naar de half opgegeten mandarijn, maar haar mond had niet bewogen omdat ze zat te eten. Ze had daadwerkelijk iets tegen hem gezegd. Dat was ook voor het eerst. De meeste meiden moesten niet veel van hem hebben. Zeker niet van die aantrekkelijke types. Vlug haalde hij de dopjes uit zijn oor, waardoor zijn boek plat op zijn borst viel, en keek haar vragend aan, als teken dat hij haar niet had verstaan. Wachtend op wat zou zeggen, bukte hij zich vlug naar voren om ook een mandarijn te pakken. Nu ze toch op hem gericht was, maakte het eigenlijk niet zo veel meer uit. Kluns dat hij was viel zijn boek meteen van zijn borst op de grond, dus pakte hij deze ook gauw op. Zich weer in de bankkussens laten zakken, hoopte hij dat zijn rode hoofd niet te veel op zou vallen. Waarom ze hem had aangesproken wist hij niet, iets waar hij toch wel nieuwsgierig naar was. Misschien had ze wel een rotopmerking gegeven over zijn zingen, niet dat ze zo krengig overkwam. Maar je wist maar nooit…

Onderwerp: Re: Hey Jude za dec 14, 2013 7:37 pm

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Het geduld dat de blondine bezat werd altijd geprezen. Echter was het voor haar gewoon de normaalste manier van leven, als je immers wat wilde bereiken had je daar vaak genoeg geduld voor nodig. Want net zoals de in de natuur groeien de planten ook niet in éen dag. Jade haar heldere licht blauwe ogen volgde nauwkeurig de jongeman zijn bewegingen. Toen ze haar vraag had gesteld over de vreemde dopjes die hij in zijn oren had gestopt leek hij even bevroren in zijn beweging te blijven hangen. Hij leek verbaast te reageren op haar vraag, was het een domme vraag? Of had hij haar zojuist niet verstaan? Even twijfelde ze terwijl ze kort haar tandjes in haar onderlip plaatste. Misschien had ze wel niets aan hem moeten vragen, misschien stelde hij dat we helemaal niet op prijs, misschien wilde hij liever alleen zijn.. het was allemaal maar misschien, en vragen waar ze geen antwoord op ging krijgen zolang ze niets zij.

Toch wachtte ze aantal secondes af, maar wanneer hij dan vervolgens alsnog een mandarijn pakt en tevens zijn boek liet vallen,bleek toch wel dat hij de stilte enigszins probeerde te verbreken. Dat de rode blos naar zijn wangen gleed gaf aan dat hij zich duidelijk schaamde voor wat hij zojuist had gedaan. Echter zag Jade daar rede niet van in, het boek viel op de grond.. wat was daar erg aan? Haar aandacht gleed weer naar de dopjes. Die dopjes sprak ze nogmaals zacht, terwijl ze haar linker hand optilde en naar zijn oordopjes wees. Daar komt toch muziek uit vroeg ze wat twijfelend. Niet wetend hoe hij vraag zou opvatten liet ze haar linkerhand weer zakken en haalde ze nog een stukje schil van de mandarijn af om nog een partje op te eten.

Jim! | words 299

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Onderwerp: Re: Hey Jude ma dec 30, 2013 11:40 pm

“Die dopjes” ze wees even naar de witte muziek dopjes. “Daar komt toch muziek uit?” Jim vond het een beetje een rare vraag. Hij had namelijk nog niemand ontmoet die deze dingen niet herkende. Het was een vraag alsof ze de eigenschap van de kleine dopjes niet zeker herkende. Er ontstond een niet begrijpende frons boven zijn ogen, maar die was niet vervelend bedoeld. “uhm, ja.. muziek..” zei hij zacht en wat onzeker. Hij schoof wat meer overeind en legde het boek naast zich. Blijkbaar kon hij er niet aan ontkomen. Hij was echt een soort gesprek aan gegaan met dit onbekende meisje. Hij bestudeerde haar gezicht weer. Hij had nog nooit zo’n meisje gezien. Ze was erg slank, wat bijna verontrustend was. Haar lange haar was bijna spierwit en haar blauwe ogen maakte het plaatje dus compleet. Wat hij wel interessant vond waren haar donkere wenkbrauwen. Zijn nichtje had ook van dat hele lichte haar gehad en had dan ook hele lichte wenkbrauwen, maar dat had de jongedame voor hem niet. Eigenlijk vond hij dat mooier. Ze was ook niet zo groot, zoals eigenlijk de meeste meiden. Als Jim recht op zou staan zou hij zeker een kop groter zijn, als het niet meer was. Ze had ook een hele zuivere zachte stem, wat hem op viel. Jim kon het gevoel niet onderdrukken dat er ook heel veel kracht in dit meisje school en hij was erg benieuwd naar haar mutatie.

Hij was na zijn antwoord stil gevallen en had zijn mandarijn, op zijn gemak, op gegeten. Hij rekte het extra lang uit, alsof het voor hem een reden was om niet verder te praten. Af en toe keek hij haar kant op en wanneer hun blikken zich toevallig kruiste keek hij snel weg. Hoe was het mogelijk! Dat zo’n apart meisje bij hem was komen zitten. Misschien moest hij zich een keer over die verlegenheid heen zetten, misschien komt hij dan een keer verder in zijn leven, niet alleen met haar. Hij probeerde zijn spanning weg te zuchten wat eigenlijk wel een beetje hielp. “Hoe-” hij schraapte zijn keel omdat hij wat schoring klonk. “Hoezo? Ik bedoel, je kent die dopjes vast wel..?” hij keek haar voorzichtig aan. Hij wist dat zijn vraag, na die lange stilte, misschien wat onverwachts kwam. Voor nu maakte hij daar zich niet zo druk om. Het was al een hele stap dat hij verder sprak. “Of hou je niet zo van muziek?” vervolgde hij zijn vraag.

Onderwerp: Re: Hey Jude wo jan 01, 2014 8:00 pm

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Een korte lieve glimlach sierde haar lippen toen duidelijk werd dat hij haar vraag dit keer wel had gehoord. De frons die boven zijn ogen verscheen was duidelijk een teken van verbazing, had ze dan toch een rare vraag gesteld? Zodra hij wat zacht uitsprak dat het inderdaad muziek was sierde wederom een glimlach haar lippen en richtte ze beide felle lichtblauwe ogen op de oordopen. Dat is een prachtige uitvinding sprak ze vervolgens. Waarschijnlijk had de uitvinder daarvan bakken met geld verdiend want Jade zag overal mutanten met dat soort apparaatjes rond lopen. Zelf had ze er nooit een gehad, de muziek waar zij naar luisterde was immers de muziek de natuur, wat vele mensen voorbij ging. Want ook moeder natuur kon prachtige muziek maken, maar dat werd alleen gehoord door diegene die er aandacht aan besteden. Jade wist wel wat muziek inhield, daar ze zelf in haar jongere jaren piano had gespeeld. En sterker nog, ze was ook behoorlijk goed. Maar ze had al minstens zes jaar geen piano toetsen meer aangeraakt, maar wie weet zou die tijd ook ooit weer aanbreken. Haar oog was namelijk gevallen op de zwarte piano die ze in éen van de vele lokalen had zien staan.

Wanneer de blondine doorhad dat ze haar fel blauwe ogen te lang op de dopjes had gericht, wat ook wel als staren werd hervonden, richtte ze haar aandacht weer op de mandarijn in haar hand, waar ze wederom partjes van op at. Zodra de jongeman licht zuchtte en plotseling weer sprak keek ze weer op. Zodra hij vroeg of ze die dopjes kende knikte ze eenmalig. Ik heb ze in het verleden wel eens gezien, maar zelf nooit gehad sprak ze eerlijk. Vroeger als in vroeger thuis hadden haar ouders niet veel geld, en cadeautjes zoals mp3 spelers of dure telefoons zaten er voor haar niet in. De oude piano die ze hadden was een erfstuk, en was ook niets meer waard. “Of hou je niet zo van muziek” vroeg hij vervolgens. Juist wel!. Alleen waarschijnlijk niet de muziek waar hij van hield. Oh, ja dat wel. Maar het is lang geleden dat ik naar muziek heb geluisterdg af ze eerlijk toe. Hier in de school had ze nog niet zoveel muziek gehoord, ze had nog geen les gehad,.. als daar überhaupt les in gegeven werd. En tja, de afgelopen vier jaar had ze niets anders gezien dan drie stenen muren en een metalen deur.

Jim! | words 423

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Onderwerp: Re: Hey Jude wo jan 01, 2014 11:35 pm

Bij elke glimlach, die haar op liet stralen als de zon, ging zij hard sneller slaan. Hij had echt nog nooit zo’n mooi meisje gezien. Hij knikte enkel en alleen kort op haar opmerking dat ze de oortjes een mooie uitvinding vond. Maar na zijn besluit om toch maar een gesprek met haar aan te knopen, leek ze er zelf ook wat rustiger onder. Ze beantwoorden zijn vragen eerlijk, en toch vond Jim ze vreemd in de oren klinken. Alsof ze überhaupt nooit naar muziek heeft geluisterd en dat was iets wat Jim zich bijna niet voor kon stellen. Hij knikte begrijpend op haar antwoorden en gaf onbewust een bemoedigende glimlach. Haar antwoorden maakte hem ook alleen maar nieuwsgieriger. Ze was vreemd, exotisch zou je kunnen zeggen. Ze was anders dan andere, echt anders. Het zat niet in zijn natuur om vervolgens meteen met een waterval aan vragen te komen. Het leek hem een beter idee om zich toch maar even voor te stellen. Dat zou ook wat makkelijker praten. Dus boog hij zich meer naar haar toe en stak zijn hand uit, met op zijn gezicht een vriendelijke glimlach. “Mijn naam is Jim, maar je mag ook Jude zeggen. Wat jij wilt.”

Toen het formele voorbij was, zakt hij weer ontspannen terug in de bank. Hij was blij dat ze over die oortjes was begonnen. Dat viel onder het onderwerp ‘Muziek’ en dat was nou net een van zijn lievelings onderwerpen. “Ik zou echt niet zonder muziek kunnen. Het is veels te mooi en leuk.” Hij friemelde wat aan ’t touwtje van zijn vest. De zenuwen, al was het niet meer zo erg, bleven toch nog in hem rond zwermen. “Speel je ook geen instrument? Ik vind je wel iemand daarvoor. Ik zie je wel voor me met een viool of een harp ofzo?” In het moment van stilte, dat kort daarop volgde klonk zacht zijn muziek, die nog steeds aan stond, op uit zijn oortjes. Hij stak er vlug eentje in zijn ene oor, om te luisteren welk liedje er op stond, en glimlachte toen hij het herkende. Dit was een van zijn favoriete liedjes van The beatles die hij van een album had gedownload. Het liedjes was getiteld ‘Because’ en je hoorde enkel een soort koor die in de stilte het rustige liedje zongen. In een opwelling pakte hij het andere oortje en schoof iets meer naar het meisje toe. “Hier, deze is mooi,” En hield het oortje voor haar omhoog, terwijl hij tegelijkertijd het liedje opnieuw zette zodat ze het vanaf het begin kon horen. Afwachtend op haar reactie keek hij haar met een opgetogen blik aan.

Onderwerp: Re: Hey Jude za jan 04, 2014 11:47 am

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

De laatste partjes van de mandarijn waren snel opgegeten waardoor ze nu enkel een handje vol schillen overhand, Jade legde die terug op tafel met de intentie die straks alsnog mee te nemen om in de prullenbak te gooien. Zo vond het immers niet erg sociaal op nu op te staan en weg te lopen, dat had ze inmiddels wel geleerd. Zodra de jongeman weer in beweging kwam richtte ze haar helder blauwe ogen weer op hem, vriendelijk stak hij zijn hand uit en stelde zich voor als Jim, hoewel Jude ook prima was. Jade liet haar smalle hand in de zijne sluiten en een korte glimlach sierde haar lippen, Aangenaam Jim, Mijn naam is Jadeline maar Jade voldoet ook prima Oh, Lillian zou trots zijn geweest, dat ze zich zonder moeite kon voorstellen.
Zodra hij terug achter ging zitten en hij volmondig over muziek begon te praten knikte ze instemmend kort, zelf had ze jaren zonder muziek geleefd, zonder pure natuur om haar heen en dat was inderdaad een groot gemis, hoewel ze waarschijnlijk een heel andere muziek smaak had dan Jim, dacht ze er wel precies hetzelfde over.

“Speel je ook geen instrument? Ik vind je wel iemand daarvoor. Ik zie je wel voor me met een viool of een harp ofzo?” een korte glimlach sierde haar lippen. Ik heb vroeger piano gespeeld, maar dat is al wat jaren geleden. gaf ze eerlijk toe, de piano die ze had zien staan in éen van de lokalen was daardoor nog aantrekkelijker geworden. Zodra hij wederom in beweging kwam, en ineens een oortje aanbood aan haar pakte ze die voorzichtig in en bracht ze het oortje naar haar rechter oor. De zachte muziek kwam haar gehoor binnen, een nummer wat ze herkende. Een nummer dat in het verleden door haar woonkamer had geklonken, even sloot de blondine haar ogen om de juiste beelden weer voor zich te krijgen. The beatles mompelde ze heel zachtjes onverstaanbaar The beatles! sprak ze toen wat luider terwijl haar heldere licht blauwe ogen de zijne opzochten, Toch?vroeg ze wat quasi enthousiast, ze had deze muziek echt al heel lang niet meer gehoord.

Jim! | words 368

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Onderwerp: Re: Hey Jude za jan 04, 2014 5:02 pm

''Wacht hier op mij, mama zal een muis voor je vangen.'' Grijnsde ze naar het terrarium van de slang die ze meegenomen had en tikte er tegenaan alsof ze hem daarmee gerust kon stellen. Het beest stak tweemaal zijn tong uit voordat hij zijn kop omdraaide en rustig ging liggen. Een pruillipje vormde Delia's lippen, waarna ze vanaf haar hurk positie kwam en eens de poging nam om de ingangshal te bekijken. Saai, saai en saai. En aangezien ze nog geen kamer aangewezen had gekregen samen met Diablo was ze hier gestrand op een rij stoelen. Ze verveelde zich diep. Zuchtend vielen haar ogen op een gang die vast naar een interessantere ruimte zou leiden en draaide zich toen terug om naar haar huisdier. Waarschijnlijk tijdelijke huisdier, ze was niet heel goed in het in leven houden van beesten. Alleen zichzelf, Diablo zocht het ook maar uit. ''Nee, nee, je gaat toch mee. Fuck it. Alleen ik mag aan je zitten, straks doen ze je nog iets aan.'' Ze wist namelijk niet of er andere slang en gruwelijk beesten liefhebbers op de school waren en als ze hem zagen staan waarschijnlijk mee zouden nemen. Zomaar ongevraagd. Wie dan ook een vinger naar hem uit zou steken, die zou ze er zonder genade af hakken. Met die gedachte likte ze haar boventanden af en hoorde nog net een luide stem. 'The beatles!' Ze fronste haar wenkbrauwen wanneer ze met een hand in haar zij in de deurpost bleef staan. Vlak om de hoek zette ze geluidloos haar slang neer en trok het oortje uit de jongen zijn oor vandaan. Inderdaad. ''Gatver, de beatles.'' Zei ze met een blik op haar gezicht die zei dat ze hiervan moest overgeven. ''Heb je niets anders?'' Het was meer een vraag naar zichzelf, ook al had ze het nog zo luid gevraagd en wist het apparaat uit zijn handen te grissen en op een andere bank te ploffen op haar buik. Speels gingen haar benen heen en weer in de lucht en tikte ze wat willekeurige knopjes aan. ''Je hebt My Chemical Romance niet? Iemand geef me een kotszak.'' Verslagen van het feit dat er nu al geen koele mensen te vinden waren gooide ze het ding met de oortjes er nog altijd aan naar de andere kant van de ruimte, waar het bijna op een bank belandde maar jammer genoeg, voor hem, er tegen aan knalde en op de grond eindigde. Een amuserende grijns stond meteen op haar gezicht, waarna ze zich op haar rug draaide en naar het plafond staarde met haar handen op haar buik. Ze was geen persoon dat lang in een dezelfde positie kon blijven staan, zitten of liggen. ''Dus, wie zijn jullie? Wat is dat boek? Word er iemand vermoord, zoja, hoe?'' Sprak ze op een sarcastische toon, al was dat alleen voor haar herkenbaar. Ze kenden haar natuurlijk nog niet en zij hen niet. Al zagen ze er niet uit als de cool guys. Een anorexia meisje met wit haar en een dude die dacht dat hij vast heel wat was maar ondertussen een verlegen houding had tegenover haar, om tegen moment verpesters zoals zijzelf tekeer te gaan. Alleen maar voor haar. Gauw verplaatste ze zich alweer op de bank, kwam naar het aller einde geschoven om dichter bij hen in de buurt te komen en zat onrustig op en neer te springen. Ze mochten haar vast nu al niet.

Onderwerp: Re: Hey Jude di jan 07, 2014 11:51 pm

“Jadeline… Jade..” herhaalde hij bedenkelijk, met een glimlach. Hij keek haar recht in de ogen aan terwijl hij haar hand schudde. “Mooie naam,” het klonk heel cliché maar hij meende het wel.

Op zijn vraag of ze een instrument bespeelde reageerde ook positief. Ze had Piano gespeeld! Geweldig! Dan hadden ze iets gemeen! “Echt?! Ik speel ook piano! Ik geloof dat ze hier op school eentje hebben staan. Als je het leuk vind kunnen we daar eens heen gaan met zijn tweeën? Eens kijken of hij een beetje gestemd is..” Hij verbaasde zich er over dat die vraag er zo makkelijk uit was gekomen. Toen hij haar het oortje gaf zag hij herkenning in haar gezicht, wat resulteerde in nog een glimlach. Ze genoot er duidelijk van toen ze ook haar ogen even sloot en zacht iets mompelde. Hij verstond haar niet meteen, maar ze herhaalde het al iets luider. “The beatles!” Ze keek hem recht in zijn donkerbruine ogen aan, waardoor hij toch even moest slikken. Het kwam zo onverwachts! “Toch?” vervolgde ze. “Ja, dat klop- HEY!” Verwilderd draaide Jim zich om naar het zwartharige meisje dat zijn oortje weg had getrokken, en graaide meteen naar zijn oortje. Maar ze had hem al in haar oor gestopt. Met een vies gezicht riep ze “Gatver, The Beatles!” En voor hij het wist had ze zijn IPod weg gegraaid uit zijn handen, waardoor het andere oortje ruw uit Jadelines oor werd gerukt. Verontwaardigd liep hij op het onbekende en mega brutale meisje af, die op de bank was geploft. Ze maakte een opmerking, maar die negeerde Jim. Iedereen mocht nog steeds bepalen wat hij of zij luistert. Het feit dat ze zijn muziek smaak niet op prijs stelde kon hem ook weinig schelen. Hij werd alleen nogal kwaad over haar brutaliteit en asociale gedrag. “Geeft dat teru- NEE!” hij kreeg zowat een hardverlamming toen hij zijn dure Ipod door de lucht zag gaan en met een akelig gekraak op de grond zag neerkomen. Met een blik die vuur spoot draaide hij zich woest om naar het meisje. Hoe was het mogelijk! Dit meisje had Jim, die bijna nooit kwaad te krijgen was, binnen een halve minuut zijn ergste toorn over zich geroepen. En als Jim zo kwaad was, werd hij lichtelijk agressief. Jammer genoeg moest hij zijn kracht niet hebben van zijn mutatie. Maar Jim had kracht in zich. Spierkracht en ookal verachte hij geweld, als het niet anders kon…

De geamuseerde grijns op haar kwaadaardige gezicht maakte dat alleen nog maar erger. Hij balde zijn vuisten uit woede en sprong op haar af. Hij wilde haar niet bewusteloos slaan ofzo, maar hij hoefde haar niet meer in zijn buurt te hebben. Dus greep hij haar bij haar nek, en pols. Hij duwde haar voorover, van de bank af, en greep haar andere pols. Vervolgens drukte hij haar beide armen tegen haar rug aan en sloeg zijn vrije arm om haar nek. Het was heel snel gegaan en had haar nu stevig in de houdgreep, ze zou niet meer loskomen. Hij keek haar furieus van achter haar aan. “Jij moet nodig leren normaal te doen.. en nu wegwezen! Ik moet je hier niet!” Hij zei bewust ‘Ik’ en niet ‘We’ omdat hij Jadeline er niet bij wilde betrekken. Wie weet zou ze haar wel iets doen. Zo zag dit meisje er tenminste wel uit. Hij trok haar met zich mee naar de deur en duwde haar, met flink veel kracht de gang op. Zonder te kijken of ze viel, of iets dergelijks, sloeg hij de deur dicht. Met grote stappen liep hij naar zijn gevallen Ipod en bekeek de schade. Er zat een grote scheur in het glazen scherm, maar verder leek alles het nog te doen. Hij stak hem terug in zijn zak en liep terug naar Jadeline, waar hij weer ging zitten. Hij ademde een beetje zwaar, maar was al weer wat gekalmeerd. Hij keek Jadeline voorzichtig aan. “Sorry… daarvoor. Ik vond echt dat ze te ver ging.. Normaal ben ik niet zo.. handtastelijk..” zei hij wat beschaamd door zijn onverwachte, maar heel begrijpelijke uitbarsting.

Onderwerp: Re: Hey Jude za jan 11, 2014 6:35 pm

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Zodra hij haar naam uitsprak sierde een glimlach kort haar lippen. Zijn vleiende eerlijke woorden zorgde voor een lichte blos op haar bleke wangen. Zodra ze had uitgesproken dat ze piano heeft gespeeld leek hij verrast maar positief te reageren. ‘“Echt?! Ik speel ook piano! Ik geloof dat ze hier op school eentje hebben staan. Als je het leuk vind kunnen we daar eens heen gaan met zijn tweeën? Eens kijken of hij een beetje gestemd is..” zijn woorden klonken enorm enthousiast. En ook hij had de piano in een van de lokalen zien staan, dan was ze dus niet de enige geweest die daar interesse in had. Ik heb er inderdaad eentje zien staan in éen van de klas lokalen, maar of we daar zo maar naar binnen mogen… het lijkt me ondanks dat wel een goed idee reageerde ze opgewekt terwijl een korte glimlach haar lippen sierde.

Terwijl ze nog maar net het woord Beatles uit had gesproken kwam er plotseling een ander meisje binnen ‘gestormd’. De woorden die ze minachtend uitsprak gaf al duidelijk aan dat The beatles niet haar muziek smaak was, maargoed ieder stond in zijn recht qua keuze in de muziek. Jade had echter niet aan zien komen dat het meisje on-respectvol gewoon de Ipod uit Jim zijn handen trok waardoor ook het oortje dat June vast had gehouden om naar te luisteren ook uit haar oog werd getrokken. De veraste blik in haar ogen sprak boekdelen, waarom deed ze dat? Als het haar muziek niet was ja jammer dan, zij hoefde er toch ook niet naar te luisteren? Zodra ze vervolgens op een van de andere banken neerploft volgde Jade haar lichtblauwe ogen de bewegingen van het meisje. Jim leek vrij snel over zijn verbazing heen te zijn, want hij liep vrijwel direct op het meisje af. Ondanks dat het meisje tig verschillende vragen stelde, leek Jim er geen interesse in te tonen omdat hij niet antwoorden. Maar wat Jim vervolgens deed veraste Jade wel, vrij snel leek hij namelijk woest waarschijnlijk vanwege de Ipod die door de kamer werd geslingerd. Hij pakte het meisje hardhandig vast en dat binnen enkele secondes. Hij sprak, nee schreeuwde bijna wat boze woorden naar haar en dwong haar de kamer uit om vervolgens de deur dicht te slaan waardoor de ramen even te trillen.

De rust was weder gekeerd, Ondanks dat er wel wat gestommel op de gang hoorbaar was. Jim leek weer rustig te zijn en ze zag hoe hij zijn Ipod van de grond raapte en dat,aan zijn blik te zien, de ipod kapot was. Vervolgens bood hij zijn excuses aan haar aan. Voor zijn gedrag waarschijnlijk maar Jade kon simpelweg niet begrijpen waarom hij zo woest werd. Weet je, de meeste dingen zijn vervangbaar sprak ze rustig terwijl ze haar linker hand ophield. Mag ik eens kijken? Naar je muziekdoosje Daar ze de naam even vergeten was vond ze dat wel een mooie verwoording. Zodra ze de ipod in haar hand geschoven kreeg (?) richtte ze haar heldere licht blauwe ogen op de grote scheur. Wist je dat glas bestaat uit zand, zo ongeveer 70%, en dat de rest alleen maar Soda en Kalk is? Allemaal producten uit de natuur Jade liet haar wijsvinger over de scheur glijden, die onder de aanraking van haar vinger verdween, waardoor het beeldscherm volledig herstelde. Ik denk, dat het meisje iets of iemand zocht om tijd mee door te brengen, omdat ze waarschijnlijk hier niets of maar éen iemand heeft. Dat ze zichzelf niet erg goed in de hand heeft en woorden niet zo subtiel kan brengen, wilt niet zeggen dat ze geen goed gezelschap kan zijn. waarschijnlijk was het wel duidelijk. Jade wist heus wel dat het meisje haar gedrag grofweg belachelijk was, maar waarschijnlijk had ze daar een hele goede rede voor…

Jim& Delia! | words 722

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Onderwerp: Re: Hey Jude