You're a warrior, my dear

Wat doe ik hier. Ik zou thuis moeten zitten met m'n klagende vrouw die al te graag over haar gevoelens wou praten. Hoe ze haar bruine haren verprutst had, de high tea helemaal niks aan was en hoeveel verdriet ze eigenlijk had om het feit dat haar neef de gevangenis in was gezet. Ze hield het vol en ik vroeg me af waarom. Ze kon met mij praten. Als ze het alleen maar wist. Ik was er slecht in, luisteren naar anderen en ook over mezelf te praten. ''Peter?'' De vrouw die hem aansprak probeerde tender oogcontact te zoeken. ''Gaat het wel?'' Vervolgde ze nu met een ietwat luidere stem, legde een hand op zijn schouder. 'Huh, wat? Ik bedoel, hoe ken je mijn naam?' Met een begripvolle glimlach liet ze haar ogen op zijn naamplaatje vallen en wees ernaar. ''Je naamplaatje.'' De andere mannen die erbij stonden lachten begripvol met de tekst 'Och arme Petertje altijd toch', waardoor ze aan hem zag dat hij twijfelde. Twijfelde of hij zich daardoor juist beter of slechter moest voelen. Zijn gedachten waren niet de enige die in haar hoofd klonken, zodra ze haar aandacht van hem af hield en de ruimte rondkeek. Meerdere mannen dachten druk na. Er was geen einde aan te creëren, aan gedachten. Wel aan de mogelijkheid dat ze zichzelf rust kon geven en zich beter te focussen op het feit dat ze haar eigen gedachten had. En dat deed Jean ook. Alleen niet nu meteen. Ze vond het niet erg om ze aan te horen, ze had geen last van hoofdpijn. Hoewel ze daar nog steeds erg last van had op verscheidene avonden, was dit er toevallig één die daadwerkelijk mee werkte.
De dame schoof een losgelaten plukje achter haar oor. De rest van haar lange rode haren zaten netjes vast in een knot die eruit zag dat ze niet te zakelijk was, maar ook niet meteen met haar gesold kon worden. Het lag er tussenin. Net zoals de rest van haar uiterlijk. Niet te bloot of bedekt zoals sommige jongere of juist oudere vrouwen dat hier hadden. De zacht witte jurk die ze droeg reikte tot haar enkels, met een diepe uitsnede aan de rechterkant vanaf haar onderbenen. Hierdoor was gedeeltelijk steeds huid van haar zichtbaar en ze kon eens mannen horen denken hoe graag ze haar wel wouden hebben. Het was vrij hinderlijk, maar het waren en bleven tenslotte mannen. Mensen mannen. Wat een verschil maakte naar de mutanten toe. Ze zou nooit voor een mens vallen, dat had ze inmiddels in al die levensjaren wel door.

Jean merkte hoe haar concentratie afzakte naar het graad nul zodra er een gespreksonderwerp aan bod kwam dat haar niet bepaald interesseerde en ze inmiddels al enige tijd bij hetzelfde groepje stond. Ze excuseerde zich en begaf zich naar de buffet tafel, waar zodoende ook de flessen wijn stonden. Er stond bij toeval niemand achter, waardoor ze voor zichzelf een glas rode wijn inschonk. Niet met behulp van haar mutatie, niemand hier zou dat namelijk appreciëren. Hoeveel ze zich ook voor de mutanten inzetten. Het was en bleef iets vreemds voor hen. Ze waren enkel gewend aan hun eigen ras. Een afwijking ervan en ze werden er bang voor.
Oh damn, deze plek gaat eraan. Dat is een ding wat zeker is. Kijk naar al die wapens die we hebben, het word een heerlijk bloedbad vanavond. Ze had zich nog maar half omgedraaid en ze had het bericht ontvangen. Dit was niet van iemand in deze ruimte. Het klonk verder weg, van buiten het prachtige gebouw. Er was storm op komst en niet zo'n klein beetje ook. Jean wou schreeuwen, desnoods in haar hoofd berichten naar alle mensen dat deze plek niet langer veilig was, maar ze was te laat. Op het moment dat er harde knallen klonken als teken dat de bewakers uitgeschakeld waren en de deuren gauw en krachtig geopend werden, liet de roodharige haar wijnglas vallen. Uiteen spatten tegen de grond aan. Zo snel als ze kon liep ze op haar hakken dichter naar het volk toe, focuste zich op een bepaald gebied in de ruimte en creëerde een krachtveld. Een flinke die ieder wezen in deze ruimte beschermde tegen de mensen die zojuist binnen waren gestapt. Meteen werden er schoten gelost, alleen vielen die heel lullig tegen de grond zodra ze tegen iets onbreekbaars geschoten werden. Het duurde niet lang voor de voorste gast door had wie of wat dat veroorzaakt had en het wapen dat hij vast hield op haar richtte.

[&Evian]

Evian wist niet waarom hij zich hier bevond. Hij had er echt geen verklaring voor. Het enige wat hij zich kon herinneren was dat hij een aantal mensen over dit ‘feestje’ hoorde praten en nu stond hij binnen het gebouw waar het plaatsvond. Alsof iets hem had bezeten tijdens toen en nu. In tegenstelling tot de meeste mensen hierbinnen, had hij geen fancy kleren aan. Een simpele blouse en spijkerbroek was waar hij zich in vertoonde, maar waar hij zich nu overduidelijk in schaamde tussen al die deftig geklede mensen in. Ach, het was nog altijd beter dan wanneer hij zijn blouse hier midden in de zaal uittrok zonder het door te hebben. Oh, wacht, daar gebeurde het bijna. Evian trok snel zijn handen terug en liet ze nonchalant aan zijn zijde hangen, alsof er niks aan de hand was en hij niet net van plan was geweest om midden in de menigte te gaan strippen. Hoe was dat ook alweer ontstaan? Ach, dat deed er niet toe. Wat er wel toedeed was dat hij niet wist waar hij was of waar dit voor georganiseerd mocht zijn. Evian draaide zich om naar een koppel dat net langs hem wilde lopen en opende zijn mond. “Excuse moi?” begon hij in een poging hun aandacht te trekken. Ze stopten, bekeken hem van top tot teen en liepen toen met opgeheven hoofd verder. “Ja. Bedankt,” mompelde hij daarop en krabde verward zijn achterhoofd. Vervolgens keek hij verder rond. Wie leek hem aardig genoeg om hem even wegwijs te maken?

Zijn blik bleef hangen op een vrouw die bij het buffet stond. Haar rode haar stond mooi in contrast met haar lange, witte jurk, waardoor ze iets meer leek op te vallen dat de gemiddelde vrouw in deze zaal. Voor hem althans. Hij merkte dat ze zichzelf een glas wijn inschonk en voelde haast automatisch een grijns rond zijn lippen verschijnen. Toen ze zich echter naar hem om had gedraaid, viel die grijns van zijn gezicht af. Ze leek geschokt te zijn door iets, maar Evian zou niet weten waardoor? Oh nee, had hij zijn shirt weer uitgedaan? Zijn blik gleed meteen omlaag, maar vond, tot zijn verbazing, zijn blouse nog om zijn lijf heen. Het was op dat moment dat hij een aantal harde knallen hoorde. Vlug keek hij op en draaide zich nu ook met een ruk om, naar één van de ingangen van de zaal. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de redhead toen naar voren komen, maar veel aandacht besteedde hij er niet aan. Totdat hij zag dat de kogels die afgevuurd werden midden in de lucht tot stilstand kwamen en op de grond vielen, alsof ze tegen een onzichtbare muur aanknalden. Wanneer er een kogel met die muur samenkwam, zag Evian dat het eigenlijk een soort krachtveld was die hen beschermden. Zijn blik schoot meteen terug naar de vrouw, die, naar zijn vermoeden, dit krachtveld had gevormd. Was ze dan een mutant? Hij had er wel eens eentje ontmoet en veel over ze gehoord, maar hij had nooit echt contact gehad met een andere mutant.

Veel tijd om daarover te peinzen had Evian echter niet. De vrouw, die de basis vormde voor ieders bescherming, werd al snel onder schot gehouden door één van de gewapende mannen. Evian had nu twee keuzes. Of hij zou zichzelf moeten teleporteren naar de gewapende mannen en het doelwit moeten worden of hij teleporteerde hem met de vrouw naar een veilige plek, ten koste van de levens die nu verder werden beschermd. In blinde paniek koos hij voor het laatste, teleporteerde naar de vrouw en greep haar vast. Vervolgens teleporteerde hij de zaal uit en besloot een eindje van het gebouw vandaan tevoorschijn te komen. Hij liet de redhead los, boog licht voorover en plaatste zijn handen op zijn knieën, hijgend van de inspanning. “Je… Je suis très désolé,” begon hij, voordat hij rechtkwam en haar blik probeerde te vangen. “Maar ik zag geen andere optie.” Zijn blauwgroene ogen gleden vervolgens het gebied rond. Recht voor zijn neus, ongeveer zo’n tweehonderd meter in vogelvlucht van hen vandaan, stond het gebouw waar ze zich zonet nog in bevonden. Het plateau waar ze opstonden bevond zich lager boven de grond dan het gebouw zelf. Hier en daar stond een boom zorgvuldig geplaatst, waren er overal stukken grasveldjes tussen de voetpaden in geplaatst en zag hij her en der een parkbankje staan. Het park dus. Had hij daar werkelijk net aan gedacht? Hij wist het niet eens meer. Zijn ogen gleden terug naar de vrouw. Was ze eigenlijk wel in orde? “Euh… Alles oké, mon amie?”

Jean haar inmiddels rode felle ogen schoten naar de man die ze eerder gesproken had. Of eigenlijk uit zijn gedachten had gehaald, hem terug naar de realiteit had gehaald. In plaats van nadenken over zijn vrouw die waarschijnlijk hulp nodig had, hem te laten genieten van het feest waar ze juist op gestaan had om te gaan. Ze had het allemaal gehoord, alleen niet zijn mond zien bewegen met de woorden die hij gesproken had. Het was in zijn gedachten, wat precies hetzelfde klonk als hoe hij het uitgesproken zou hebben. Ze veegde die gedachten weg, richtte zich meer op het krachtveld dat ze creëerde, hief lichtjes haar armen alsof ze hem daarmee vasthield. Richting de onderkant ervan, gezien ze er zelf niet in zat. Dat was wel mogelijk, maar ze had er niet aan gedacht. Omdat ze niet bepaald meteen in het zicht stond, het krachtveld was namelijk onzichtbaar. Totdat er schoten op werden gelost, dan waren er afstoot zichtbaar. Een zacht zoemend geluid kwam er vanaf.

'Het is die bitch daar, pak haar.' Ze hoorde het niet, maar al gauw merkte ze dat er iemand op haar af kwam wanneer hen duidelijk was dat zij de veroorzaker was van het krachtveld. Een kogel werd gelanceerd, die ze niet op tijd tegen kon houden. Vrijwel gelijk werd het krachtveld uitgeschakeld zodra er iemand voor haar kwam staan binnen een fractie van een seconde en zijn armen om haar heen sloeg. De omgeving, temperatuur en geluid veranderde. Zodra ze ook maar de kans had gehad om met haar ogen te knipperen, waren ze beide al op een andere plek. Het duurde even, heel even voordat ze door had dat ze niet de enige mutant geweest was op het feest. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar besloot eerst om enige afstand te nemen wanneer ze zag dat hij naar adem zocht. Zuurstof om binnen te nemen. Het kostte vast flink wat energie. Ze snapte het, ze had die fase zelf ook gehad. Echter had ze daar niet zo veel meer last van. Zijn Franse stem en woorden klonken bij haar te binnen. Ze sprak de taal zelf amper, maar ze verstond het wel. Met een ietwat trage vertaling in haar hoofd, maar ze snapte het wel. Jean knikte, draaide zich half om en nam de omgeving in zich op. De muziek was veranderd naar een stille omgeving met hier en daar een vogeltje dat uit een boom opvloog of een krakend takje. Ze sloeg haar armen over elkaar, kreeg de realisatie binnen dat de enige hoop voor die mensen zojuist was verdwenen. Op mysterieuze wijze, natuurlijk. Plotseling had ze adem tekort, vlug plaatste ze haar linkerhand op haar been en met haar andere hand richting haar borst. ''Die mensen. Ze zijn-'' Ze kon haar zin niet afmaken, met haar blik op een stam gericht, maar denkende aan hen. In gevaar. Ten dode opgeschreven. Het was allemaal al duidelijk wat er met hen ging gebeuren. De belangrijkste mensen van deze staat stonden in die ruimte, allemaal harteloos afgeslacht. Er was geen redden meer mogelijk. Als ze nu terug zouden gaan, konden ze ze niet redden. Jean was er niet op voorbereid geweest, en nog steeds niet. De laatste nachten sliep ze al slecht, ze had nauwelijks energie over.

De man zijn stem deed haar uit haar lichte rouw opwekken, sloot voor heel even haar ogen terwijl ze nog altijd in dezelfde positie stond. Liet een zacht zuchtje ontsnappen, voordat ze zich omdraaide en hem in de ogen aankeek. Niet met een glimlach, integendeel zelfs. Zorgen stonden in haar ogen. Hoewel ze het niet op het menselijke ras had, stonden er zelfs onschuldige mensen in die ruimte. Met recht stonden. Net zoals Peter. Jean haar blik keerde naar de grond, zocht naar woorden in haar hoofd die ze kon gebruiken om de mutant zijn vraag mee te beantwoorden. ''Het is niets, ik- het is treurig, die mensen... sommigen waren volledig onschuldig.'' Ze kon er een paar, zag ze wel vaker zodra ze in de staat aanwezig was. Voornamelijk voor zakelijke dingen. Gezien Charles er al jaren niet meer was, moest iemand het overnemen. Ze was het al vrij lang, zelfs wanneer haar held nog aanwezig was. Langer dan een eeuw deed ze het werk al. Ze had mensen zien komen en gaan, letterlijk en figuurlijk. En na al die tijd verafschuwde ze het menselijk ras nog altijd. Hoe sommigen ook aardig konden zijn, oprecht aardig, lag het in haar aard dat ze ze niet mocht. Natuurlijk droeg ze een masker en had ze eens gevoelens voor hen, maar de oorlogen had haar zo gemaakt.

''Het spijt me, ik, ehm, kende een paar mensen. Het waren goede mensen. Dit is niet te geloven eigenlijk.'' Meteen begon ze na te denken over hoe dit eigenlijk ontstaan was. Was er een lek ergens geweest? Iemand die er niet thuis hoorde? Ze had geen idee wie dan, zo goed kende ze ze ook weer niet en het waren teveel mensen waar ze geen verstand van had. Bovendien was de technologie zo goed verbeterd in de jaren dat ze het allemaal anoniem konden doen. Computers en apparaten waar ze liever niets mee te maken had, maar toch mee moest werken in het land van de mensen.
''Ik ben Jean. Geen idee of je me al kent van tv, maar ik zeg het evengoed. Een persoonlijke begroeting is altijd veel beter dan die digitale rotzooi.'' Ze haalde kort een hand door haar haren, gezien de wind ermee aan het spelen was. ''Met wie heb ik het genoegen?'' Besloot ze met een glimlach terug te vragen, terwijl ze haar hand uitstak en haar gedachten weg probeerde te halen van het afschuwelijke tafereel. Ze had het idee dat ze niet heel ver weg van het gebouw af waren, maar ver genoeg om schoten niet te horen. Zijn mutatie was uitzonderlijk. Maar niet sterk genoeg om hele afstanden af te leggen. Al lag dat eraan hoe hij er natuurlijk zelf ook in stond, evenals haar. Ze zuchtte even, nam het moment om de jongeman in haar op te nemen.

Evian volgde de vrouw met zijn blik en nam haar houding in zich op. Het was duidelijk dat ze zich leek te realiseren wat er aan de hand was – dat hij haar had weggesleurd van al die weerloze mensen. Ondanks dat hij zich niet zo bezighield met mutaties, echter, wist hij wel wat de band tussen gewone mensen en mutanten was. Merendeel van de menselijke populatie had een hekel aan de mutanten en keek op ze neer. Of ze waren juist bang voor ze, hoewel ze die angst op meerdere manieren dan één lieten blijken. Dit was dan ook één van de redenen dat hij zijn mutaties amper gebruikte en dus niet veel ermee oefende. Hij hoorde ze, in velen hun ogen, niet te hebben. Daardoor begon hij ongeveer hetzelfde te denken en vervloekte zijn eigen bekwaamheden. Desondanks had hij het deze keer toch gebruikt, al was het maar om één iemands leven te redden en daar tegelijkertijd de rest van de levens aan hun lot over te laten. Was hij een slecht persoon daarvoor? Hij wist het antwoord daarop niet, hoewel hij zelf van wel vond. Evian had net zo goed zijn leven kunnen geven door naar de aanvaller te teleporteren en deze te onderscheppen, maar wat had hij daar dan mee op geschoten? Niet veel, eigenlijk. Misschien was deze optie wel slimmer geweest.

Hij keek op en ving daarmee de blik van de redhead. Ze keek bezorgd uit haar ogen en deed niet eens de moeite om te glimlachen – al was het maar zwakjes. Evian deed zelf ook de moeite niet meer om zijn mondhoeken op te laten krullen, wetend hoe zwaar de consequenties van zijn acties lagen. De roodharige opende haar mond en vertelde hem dat het niets was, maar Evian geloofde haar woorden niet. Hoewel ze het zo verwoorde, kon hij duidelijk aan haar zien dat het juist het tegendeel was. “Het is al goed. Ik snap het,” begon hij voorzichtig, niet wetend hoe hij hierop moest reageren. Zoiets als dit had hij nog nooit meegemaakt. “Ik had het liever anders gezien.” De redhead ratelde verder, nog altijd in shock van de gebeurtenis. Evian hield zich stil en luisterde naar haar woorden. Hoe meer ze vertelde, hoe schuldiger hij zich voelde. Had hij dan toch voor zijn eerste optie moeten kiezen, zelfs al had hij dan waarschijnlijk zijn eigen leven verloren? Niet dat iemand hem zou missen. Buiten Rebecca misschien. Zijn aandacht werd wederom door de redhead getrokken, die zich inmiddels voorstelde als Jean. Evian trok even een wenkbrauw omhoog bij de opmerking die ze over de media maakte, aangezien hij haar nog niet eerder had gezien. Haast automatisch schudde hij zijn hoofd, voor hij überhaupt doorhad dat hij het deed. “Ik ben niet zo’n fan van de televisie of de rest van de media. Ik ben eigenlijk meer bezig met sporten,” gaf hij lachend toe, realiserend dat hij best een sportfanaat was. Desondanks gaf hij vrij weinig om voetbalwedstrijden of ander dergelijk sportevenement waar hij naar kon kijken.

Jean vroeg, zoals verwacht, naar zijn naam. Een glimlach sierde haar gezicht, terwijl ze formeel een hand naar voren stak. Evian liet zijn hand in de hare glijden en schudde deze zachtjes op en neer. “Evian,” sprak hij terwijl hij dat deed. “Evian Sycamore.” Zijn achternaam had misschien weinig toevoeging, maar zijn vader had hem op het hart gedrukt deze toch te noemen tijdens een nieuwe ontmoeting. Zeker bij een belangrijke samenkomst en Evian vond dit best belangrijk. “Je bent de eerste mutant waar ik echt contact mee leg,” bekende hij met een schaapachtig lachje, terwijl hij zijn hand weer terugtrok. Hij krabde met zijn andere hand achter zijn hoofd. “Ik bedoel – Je bent een mutant, toch?” Er was geen twijfel mogelijk dat Jean net als hem was, maar hij wilde het toch zeker weten. Misschien had hij een deel van de avond wel gehallucineerd door de vreemde gebeurtenis die plots had plaatsgevonden. Of misschien had hij teveel op, zelfs al kon hij zich niet herinneren dat hij alcohol naar binnen had gewerkt. Oh god, was hij dronken? Hij voelde zich anders prima. Vlug richtte hij zijn blik op Jean, wachtend op een antwoord.

De koude tijd richting en in de winter vond ze het vreselijkst. Niet alleen op het eiland, maar vooral hier in de wereld van de mensen als ze bij een congres of bespreking moest wezen. Zolang ze een dag niets te doen had, of in ieder geval binnen kon blijven, vond ze het niet erg. Dan had ze haar eigen kantoor en kamer om volledig warm te blijven. Ze vond het allemaal prima, sneeuw en de gladheid buiten, zolang ze er zelf niet mee te maken kreeg. Die tijd had ze gehad, pret beleven en sneeuwballen gooien. Hoewel Lillian er soms op stond om naar buiten te gaan en plezier met de leerlingen te hebben, weigerde ze toch liever dan wanneer ze voor schut stond door in gepeperd te worden.  Sneeuwengelen waren haar passie geweest, wanneer ze nog kind was. Wat overigens al een enorm lange tijd terug is geweest.

Ze schudde de gedachte van zich af wanneer ze een ander hoorde. Een onschuldige die zich schuldig begon te voelen met de seconde dat passeerde. Zijn stem was moeilijk te onderscheiden van zijn gedachten, maar doordat ze zich op hem focuste had ze, in gedachten, in de gaten dat hij niet sprak. Daarvoor zouden zijn lippen van elkaar af moeten zijn en beweging moeten maken, in tegenstelling tot wat ze nu deden. Zijn twijfel lag bij het moment van daad. Had hij de juiste keus gemaakt? Voor haar idee wel. Het waren enkel maar mensen, hoe ze er dan ook een paar van kenden, waren mutanten in haar ogen belangrijker. X-Men was haar leven. Toch was dat voor iedereen anders. De een kon er niks mee te maken hebben gehad, wat, als ze het goed had, Evian's geval was en de ander was het zijn of haar leven. Ze vroeg zich af wat voor leven de man had gehad. Niet slecht, voor hoe zijn uiterlijk en de presentatie die hij tot nu toe had gehad. Maar dat kon ze altijd verkeerd hebben. Een goede jongeman kon altijd nog een slechte jeugd hebben gehad. Die zichzelf uiteindelijk omhoog getrokken had, in plaats van op de bodem te blijven staan.

Zijn hand gleed al gauw in de hare, waardoor ze werd terug gezogen naar de realiteit vanaf het moment dat ze had gezien dat hij zichzelf wou voorstellen. Heel even had ze afwezig voor zich uit gestaard, wat niet erg opvallend eruit had gezien. ''Ah, Evian Sycamore, het is me een genoegen om je te ontmoeten.'' Hand schudden met hem was niet heel sterk geweest, maar dat kon ook zijn omdat hij zich misschien wat onzeker voelde over de keus die hij had gemaakt. Of hij niet haar aanvaller had moeten weghalen, met ergere gevolgen van dien. Als enkel haar meenemen naar deze plek al veel moeite koste, laat staan de hele groep die binnen was gevallen. Hoewel het haar extra tijd had gegeven zodra haar aanvaller uit de weg geruimd was, zou er een ander wel weer opduiken met haar onder schot.

''Is dat zo?'' Vroeg ze, met een blik op haar gezicht die sprak dat ze onder de indruk was. Dus ze had de eer om de mutanten naar een goed level te brengen, als dat al niet zo was in z'n gedachten. Ze hief een wenkbrauw op uit interesse, evenals een glimlach die hetzelfde sprak. Hij trok zijn hand terug, waarna ze zag hoe hij met zijn andere hand naar de achterkant van zijn hoofd ging. Geluiden van de nacht verbrak de stilte die heel even geheerst had. Niet alleen in haar eigen hoofd, maar ook in die van hem. Geen voetstappen, enkel nachtvogels die hun roep lieten horen, hier en daar opvloog vanuit een boom en daardoor de takjes en blaadjes lieten ritselen. Evian liet haar hoofd terugdraaien naar de arm, waarbij ze in de gaten had dat ze inmiddels haar armen over elkaar gekruist had om geen kou te vatten. De koude wind speelde met de blote huid van haar armen, gezien het fragiele bandjes waren die over haar schouders hingen. Ook haar benen vatten kou, alleen dat viel vrij mee momenteel.

Jean grijnsde breed op Evian's vraag. Zijn gedachten maakten het alleen maar grappiger. Natuurlijk was ze een mutant, alleen de manier waarop de jongeman daarmee omging was humoristisch. Hij vroeg zich af of hij de avond gehallucineerd had, wie weet dronken was of dat dit gewoon een grote grap was. Dat kon mogelijk zijn, als X-Men dan de clue van de grap was. Ze grinnikte zachtjes, als hij eens wist dat ze alles kon horen. ''Ja,'' bracht ze met een lachje uit. ''Ja, dat klopt.'' Voorzichtig kwam ze dichterbij, legde een hand op zijn bovenarm. ''Je mag je dan wel om mij zorgen maken, maar ik ben niet de enige mutant hier. Ben je oké?'' Haar ogen zochten naar de zijne, waren gevuld met bezorgdheid.

Evian kneep express niet hard in Jeans hand toen hij haar vriendelijk de hand schudde. Hij mocht dan wel wat spiermassa bevatten vanwege de vele beweging, maar hij had er zelf een doodhekel aan als iemand zijn hand schudde en hij het tien minuten later nog kon voelen. Bij mannen was zijn handdruk dan wel steviger dan bij vrouwen, maar een heel groot verschil maakte dat niet uit. Bovendien waren zijn gedachten nog altijd bij de mensen die hij in het gebouw achter had gelaten. Mensen waren een groot deel van zijn leven geweest – mutanten had hij niet eens echt ontmoet voor deze avond. Op een eenzame avond wilde hij zich wel eens voorstellen hoe het was om iemand zoals hij te ontmoeten, maar tot nu toe waren geen van die fantasierijke momenten werkelijkheid geworden. Nee, de werkelijkheid was heel anders. Ook al moest hij toegeven dat een andere mutant redden ook meer als een fabel klonk dan als realiteit. “Ah, Evian Sycamore, het is me een genoegen om je te ontmoeten,” hoorde hij Jean zeggen voordat hij zijn hand terugtrok. Zijn mondhoeken krulden automatisch omhoog, waarna niet veel later ook zijn tanden werden ontbloot. “Het genoegen is geheel aan mijn zijde,” reageerde hij, terwijl hij lichtjes voorover boog. Het was misschien niet eens genoeg om op te vallen.

Jean leek niet veel later onder de indruk te zijn toen hij meedeelde dat ze de eerste andere mutant was die hij ontmoette. Was het werkelijk zo vreemd dat hij nog geen tegen het lijf was gelopen? Het was niet zijn schuld dat hij voor een groot deel van zijn leven in een groot gat in het Waals gedeelte van België had gewoond. En zelfs daarna kwam hij niet al te vaak in bekende steden, waar de populatie aan mutanten misschien groter was dan men dacht. Niet dat hij niet van hun bestaan had afgeweten, want hij had nooit ontkent dat er misschien meerderen zoals hem waren. Van een kans als deze had hij zelfs gedroomd. Nou ja, zijn moeder was net als hem. Zij kon zichzelf ook verplaatsen. Maar doordat zijn moeder haar mutatie nooit echt gebruikte in zijn bijzijn, wilde hij nog wel eens vergeten dat ze die had. De roodharige vrouw scheen het wel grappig te vinden dat hij onzeker overkwam op het moment. Normaal gesproken was hij dat niet, maar dit was volkomen nieuw voor hem en hoewel hij geen moeite had met veranderingen, wist hij vaak niet zeker hoe hij zich aan moest passen. Gewoon zichzelf blijven was een optie, maar dat ging vrij lastig. Lastiger dan hij had gedacht.

“Je mag je dan wel om mij zorgen maken, maar ik ben niet de enige mutant hier. Ben je oké?” Jean was inmiddels dichterbij komen staan en had haar hand op zijn bovenarm gelegd. Hij keek op, recht in haar bezorgde blik. “Wat?” bracht hij verward uit, pas realiserend wat ze had gevraagd toen hij die opmerking had gevraagd. Hij keek van haar ogen naar haar hand en weer terug omhoog. “Ja. Prima. Ik bedoel; er was wel één of ander vreemd krachtveld die me beschermde,” antwoordde hij. Een klein grijnsje was op zijn gezicht verschenen, vlak voordat een vraag hem te binnen schoot. “Is dat je enige mutatie?” Zijn eigen blik gleed naar zijn inmiddels uitgestoken hand – de hand waar Jean het verst vanaf stond. “Ik heb er namelijk meer dan één,” biechtte hij op, niet eens denkend dat hij haar niet kon vertrouwen. Naïef was hij echter niet. Behalve nu misschien. De ene vraag na de andere kwam in hem op, zoals waar Jean oorspronkelijk vandaan kwam, wat ze hier deed en waarom ze op dat feest aanwezig was. Hij besloot echter nog niet op al te persoonlijke dingen in te gaan en vroeg daarom maar of ze nog andere mutanten kende. “Hoeveel mutanten heb jij dan eigenlijk ontmoet? Zijn er veel van ons?”

Ze herinnerde zich hoe Evian had gezegd dat hij liever van sporten hield dan naar media en journalistiek zenders te kijken op tv. Daar gaf ze hem totaal geen ongelijk in, de mediazenders van tegenwoordig waren echt belachelijk. Het was dat ze af en toe moest opletten op gebeurtenissen in de wereld vanwege haar baan in de overheid, en ook al was ze daar geen belangrijk persoon geweest, anders had ze nooit de televisie aangeraakt. Ze had betere dingen te doen, maar ja, zo was het leven. Na al die jaren dat ze met de moderne tijd was opgegroeid, leefde ze eigenlijk nog altijd in het verleden. Waar ze een oude kast televisie hadden met zwart-witte zenders en zij eigenlijk bijna nooit keek, tenzij ze een familie avond hadden en er een lachshow op stond.
Haar ogen hadden nog altijd op zijn lichaam gestaan, echter wel afgedwaald vanaf zijn ogen naar zijn gespierde arm en vervolgens naar zijn borstkas. Ze snapte overduidelijk dat hij wel van sporten hield. En als ze in een flirterige situatie hadden gezeten had ze het vast niet kunnen laten om een zacht giecheltje uit te stoten, maar dat gebeurde niet.

Zijn verwardheid kwam tot haar door en dat was het moment dat ze zijn arm kon loslaten, al was het maar een voorzichtig aanraking geweest. Terug met haar armen over elkaar keek ze hem met een glimlach aan. Hij leek even van zijn stuk zijn gebracht door de vraag die ze gesteld had. Dat viel te snappen, deze hele avond was raar vanaf het moment dat er plotselinge overvallers waren geweest. Zijn opmerking kalmeerde haar en stootte een lachje uit haar, waarna ze een plukje charmant achter haar oor terug schoof en haar blik naar de grond richtte. Het maakte haar niet aan het blozen, maar ze vond een compliment nooit verkeerd. Ze nam diep adem door haar neus en keerde toen haar blik terug. ''Dat klopt, je hebt er niet alleen lang van kunnen genieten.'' De vraag of dat haar enige mutatie was deed haar alleen maar breder grijnzen, waarbij haar tanden ontbloot werden. Ze wist niet of hij daar wel klaar voor was, als hij door haar krachtveld al van zijn stuk gebracht was. Aan de andere kant; hij was een volwassen man, hij moest ooit eens met de waarheid over zijn leven worden geconfronteerd. En dan had ze het over zijn mutatie, zijn krachten. Hij was geen mens en die zouden zijn leven alleen maar meer verslechteren. Daar was geen discussie in te brengen, het was de waarheid. Iedereen groeide met mensen op, maar vroeg of laat waren die het niet langer meer waard om mee om te gaan. De een met een slechter gevolg dan de ander. ''Oh? Vertel me meer.'' Reageerde ze op zijn opbiechting. Hij had dus meer mutaties, zoals zij. Ze keek langs hem heen, zag dat er een bankje bij het pad stond waar ze op stonden en liep er langzaam heen. Terwijl ze dat deed en de wind tegen zich aan voelde hoorde ze zijn vraag aan. Meer mutanten. Deze conversatie moest niet lachwekkender worden. Voordat ze bij het bankje stond draaide ze zich om en liep verder achteruit. ''Maak je nu een grapje of weet je het echt niet?'' Ze kon het niet geloven. Dat hij haar niet kende van mediazenders was één ding waar ze wel mee kon leven. Maar niet weten dat er niet honderden maar duizenden, misschien zelfs miljoenen mutanten op dezelfde aarde waren? Ongelooflijk staarde ze naar hem tot ze de houten rand van het bankje tegen haar scheenbeen aan voelde. ''Ik kan het je wel vertellen, maar ik kan het je ook..'' Ze reikte een hand naar hem uit. ''Laten zien.''

Zijn grijns werd breder toen hij haar had horen lachen. Het had bijna een doel voor hem geleken om dat van haar te horen – eentje die hij nu voltooid had. Een onbewust doel, dat wel, maar nog altijd een doel. Hij volgde haar vingers met zijn blik toen ze een verdwaald plukje haar terug achter haar oren schoof en richtte zich toen weer op haar gezicht. Grinnikend verzette hij één van zijn voeten naar een iets comfortabelere positie en stak zijn duimen in zijn broekzakken. “Lang genoeg om ervan onder de indruk te zijn,” reageerde hij schouderophalend. Mutaties zag hij niet elke dag. Zelfs zijn eigen was geen dagelijks iets. Toen hij had verteld dat hij meerderen had, was de redhead duidelijk meer geïnteresseerd. Zijn blik, die inmiddels op zijn arm gericht stond, switchte even naar Jean en toen terug naar zijn arm. Vervolgens haalde hij eens diep adem en liet die arm transformeren naar zijn andere gebruikelijke vorm. Gebruikelijk omdat hij deze vorm vroeger vaak had misbruikt. Vlak voor zijn huid in schubben veranderde, echter, viel zijn oog nog even op het lelijke litteken dat zijn onderarm sierde. Walgend had hij ernaar gestaard, voor het dan eindelijk verdween. Niks minder dan nare herinneringen, dat gaf het hem. Toen de transformatie klaar was, balde hij een aantal keer zijn hand tot een vuist en opende hem dan weer om er gevoel in te krijgen. Evian was tevreden. Hij was het nog altijd niet verleerd.

Jean was inmiddels langs hem gelopen, richting een parkbankje in de buurt. Hij had haar gevolgd met zijn ogen, maar was nog even blijven staan tijdens het vervormen van zijn arm. “Maak je nu een grapje of weet je het echt niet?” hoorde hij haar vragen. Ah, het was dus wel vreemd dat hij nooit echt in contact was geweest met mutanten. Hoofdschuddend liep hij, net als Jean, naar het parkbankje toe. “Ik weet wel dat er anderen zijn – dat heb ik nooit ontkent. Ik weet alleen niet of er maar een select groepje is of dat er echt veel meer zijn,” antwoordde hij. Zijn moeder had nooit veel gesproken over hun mutaties, zelfs al had ze er de vrijheid toe en had ze niet per se een hekel aan haar eigen soort. Evian had wel eens gevraagd waarom ze het er nooit over hadden en zij antwoordde elke keer met het smoesje dat ze het niet nodig vond. In het begin had hij juist het tegenovergestelde gevoeld, maar naarmate er meer tijd verstreek en hij ouder werd, hoe minder belangstelling hij nog voor het onderwerp had. Onderzoek ernaar deed hij niet. Dat kostte hem teveel van zijn kostbare tijd. Bovendien kon hij er prima mee leven. Nu Jean echter voor hem stond, was die kinderlijke nieuwsgierigheid binnen in hem weer aangewakkerd. “Ik kan het je wel vertellen, maar ik kan het je ook..” De redhead stak haar hand naar hem uit. “Laten zien.”

Evian staarde vragend naar de uitgestoken hand, niet zeker wetend wat hij moest doen. Was dat een uitnodiging naar haar wereld – een wereld waarin blijkbaar veel mutanten leefden? Hij was dan wel nieuwsgierig, maar wilde hij die wel met eigen ogen zien? Wat als het alles behalve wat hij ervan verwachtte was? Daar zou hij waarschijnlijk niet mee kunnen leven. Aan de andere kant, hij zou ook niet met zichzelf kunnen leven als hij deze kans liet schieten. Voorzichtig hief hij zijn klauw omhoog, hield halverwege halt en liet hem terug naar zijn gewone arm veranderen. Voor een laatste keer keek hij op naar Jean, voor hij zijn ogen weer tot haar hand richtte en de zijne erop legde. Hij was benieuwd. Het voelde net alsof hij weer een kleine jongen was en met smacht voor de kerstboom op de Kerstman zat te wachten. Dit was echter veel groter en belangrijker dan dat. Dit kon wellicht zijn hele leven veranderen.

Het leek er op alsof de redhead zou gaan zitten, maar dat was haar plan niet geweest. Nog niet, in ieder geval. Later misschien wel, als Evian het nodig had. Ze had hem dan niet verteld wat voor mutaties ze nog meer had, of ze überhaupt wel meer mutaties had dan één, maar daar kwam hij nu dan wel achter. Aangezien hij anders in elkaar zat dan de jonge mutanten, moest hij het eerst zien en dan pas geloven. Zijn wil was sterk, maar die van haar was sterker. Haar ogen gingen naar zijn arm, die hij liet veranderen naar een andere vorming. Het was niet langer huid meer, eerder schubbig. Zonder hem te veroordelen keek ze er naar, glimlachte vervolgens. ''Dat is prachtig, je bent bijzonder.'' Het mocht misschien enorm cliché klinken, maar met de juiste toon kreeg ze het voor elkaar om het echt menend over te brengen. Iedereen was anders en ze respecteerde en accepteerde dat vooral. De hand die hij op de hare legde, ze voelde meteen de warmte die van hem af kwam. Een blik stond in haar ogen. Eéntje die vertelde dat hij iets ging meemaken wat hij niet zou verwachten. Totaal niet, in zijn geval. Hij had weinig met mutanten te maken gehad in zijn leven. Zij was zijn grote verandering. En op dat moment schoot ze vliegensvlug vooruit om met haar lichaam volledig tegen hem aan te staan en met haar andere hand naar zijn slaap te reiken, meteen haar telepathie door hem te laten gaan.

Als een camera die door de lucht hing vloog het beeld over het dichte bos wat op het eiland stond, liet hier en daar een open plek zien met één of meerdere mutanten die er zaten. Het duurde niet lang voordat het schoolplein te zien was en ze er echt boven hingen, allemaal te zien vanuit Jean's ogen. Op het schoolplein waren echter meer mutanten te vinden dan in het bos. Het was bovendien een zonnige dag, in tegenstelling tot de ijzige avondkou waar ze echt in stonden, en een duo mutanten waren zelfs bezig met hun mutatie. De een gooide een frisbee, waar de ander een laserstraal op vuurde vanuit zijn ogen en zo bijna Jean raakte, zoals ze het zag. Ze landde op de grond, waarna ze de school in ging via de hoofd ingang en even naar de woonkamer keek, terwijl ze door liep naar de kantine. Een reusachtige zaal kwam tevoorschijn zodra ze door de deurpost liep en ze steeg terug de lucht in. Met de hele zaal in beeld, inclusief de keuken werknemers en het buffet, verdween ze door een muur. Het waren niet haar krachten, ze kon niet door muren lopen, maar een andere mutant wel. Zo kreeg Evian er meerdere te zien dan enkel die van haar. Heel even stond ze stil, keek naar haar uiterlijk die er normaal uit zag. Totdat ze haar handen voor zich hield en merkte dat dit geen echte handen waren. Het waren Melissa's vleugels en wanneer ze omhoog keek was de ruimte veranderd in die van één van de mutanten. Een meisjeskamer in dit geval, volledig gemaakt van mahonie. Die liep ze simpel uit wanneer ze naar de deurklink reikte en dit keer een jonge meisjesarm te zien was. Meteen liep ze in de gang een spiegel tegemoet en zag zichzelf veranderen in een ouder iemand, iemand die ze niet kende. In plaats van bang achteruit te deinzen grijnsde ze naar zichzelf en keek naar rechts. Zonder pardon gooide die mutant zich naar achteren, door het raam van het einde van de gang heen en meteen werd het beeld geswitcht naar die mutant. Het leek erop alsof die ieder moment op de grond zou vallen, tegen de harde tegels aan. Dit gebeurde niet. Echt niet. De jongen werd opgevangen door een andere mutant, ook ééntje met rood haar net zoals Jean. Ze leek een jongere versie. Hij wuifde even naar haar en liep naar de tuin, terwijl hij het licht absorbeerde van een vliegenlamp en daardoor de insecten op hem zouden gaan zitten. Het grappige was dat dit gevoel van aanraking, alles wat te horen was van de omgeving en waarneming allemaal ook in het echt leek te gebeuren en het daardoor grappig eruit kon zien voor iemand die langsliep. Jean die zichzelf op haar been sloeg alsof er een beest zat met de hand die ze voor kort nog onder Evian's hand had gehouden. Zo ging het 'filmpje' verder over het hele eiland, met verschillende mutanten nog door en prijsde het grote eiland.

Jean opende tegenstribbelend haar ogen, ze voelde zich een stuk moeier nu ze dit had gedaan. Toch had ze het zelf gewild, ze kon niet zeggen of denken dat ze dit onder druk had moeten doen. Ze had ervan genoten, toch kon ze amper meer een fatsoenlijk glimlachje op haar lippen toveren door de vele energie die ze had moeten gebruiken hiervoor. Het leek alsof ze hier enkele minuten hadden gestaan. Dat was niet zo. Meer dan vijftien minuten waren voorbij gegaan en ze voelde hoe haar benen compleet koud waren geslagen daardoor. Ze nam afstand van Evian, al was dat niet meteen het slimste plan wat ze kon bedenken. Hierdoor kreeg ze het juist nog kouder en was ze haar stevige evenwicht kwijt, vooral op de hakken die ze nog altijd droeg. Het bankje was hiervoor een goed idee geweest van haar. ''Ik moet even zitten, sorry,'' zei ze wat afwezig en plofte daarna neer op het bankje zonder zich te beseffen dat die ook koud was en die haar witte jurk vies zou maken. Niet dat het haar interesseerde op het moment. ''Vertel, was dat niet een hele ervaring? Dat is wat je al die jaren gemist hebt.''

Een kleine, voorzichtige glimlach verscheen op zijn lippen toen hij het compliment van Jean hoorde. Ergens had hij wel verwacht dat ze zo’n opmerking zou geven op zin arm, maar het deed hem toch goed om te horen. Waarom wist hij niet precies. Misschien kwam het door de absentie van respect voor zijn mutaties en het feit dat hij door de gemiddelde mens als monster werd beschouwd. Dat was, vanzelfsprekend, alleen het geval als hij de klauwen aan hen toonde. Na het voorval met zijn eigen pa gebruikte hij deze mutatie alleen wanneer hij geen andere mogelijkheid zag en dat was eigenlijk alleen als er geen mensen in de buurt waren. Mochten ze wel aanwezig zijn, dan deed hij wat hij ermee wilde binnen een fractie van een seconde. Te snel dus voor het blote oog om iets te kunnen zien. De enigen die het nog mochten weten, waren zijn familie en Rebecca. Evian had zijn hand inmiddels op die van Jean gelegd en zijn blik op die van haar gericht. Haar gezichtsuitdrukking was vreemd voor hem – het was iets wat hij nog niet eerder had aanschouwd. Had het te maken met wat komen ging? Er ging in ieder geval iets gebeuren, zelfs al wist hij niet precies wat. Jean trok zichzelf op dat moment naar hem toe, zodat ze tegen hem aanstond, en legde haar hand op zijn slaap. Voordat Evian hier een verraste reactie op kon geven, zag hij meteen een totaal ander beeld voor zich. Het was niet meer Jean met een park op de achtergrond. Het was een totaal andere omgeving en klaarblijkelijk ook een ander tijdstip.

Wat Evian zag, ging hem te boven. Hij zag zoveel verschillende mutanten die bezig waren met hun bijzondere mutaties. Hij zag iemand die laserstralen uit z’n ogen kon schieten. Hij zag hoe hijzelf, of eerder de mutant waar hij zich nu voor deed, opeens vleugels had. Hij bekeek ze aandachtig, voor zover dat kon, en kreeg toen een beeld van de kamer waar hij zich in bevond. Het was overduidelijk een meidenkamer waar welgeteld drie bedden in stonden. Een stapelbed en een gewoon eenpersoonsbed. Niet veel later verliet hij diezelfde kamer en was hij weer iemand anders. Dit verbaasde hem niet echt, want inmiddels was hij toch wel wat gewend geraakt hieraan, maar wat hem wel verraste was dat hij zich klaarblijkelijk achterover liet vallen. Evian maakte zich klaar voor de impact en de pijn die het met zich mee zou brengen, maar tegen de vlakte vallen deed hij niet. Hij werd opgevangen door een andere mutant, eentje die heel veel weg had van Jean als je het hem vroeg. Familie, misschien? Of gewoon puur toeval? In tegenstelling tot hem vroeg het figuur die hij voor moest stellen zich niets af bij de redhead en liep zonder pardon van haar weg – een zekere tuin in. Daar kwamen al snel een heleboel vliegen op z’n lijf zitten en moest hij de neiging onderdrukken om wild om zich heen te slaan. Dit voelde ze ontzettend echt dat hij vergat dat dit niet het geval was. Het was slechts een spektakel wat Jean hem liet zien.

Hij wist niet hoeveel tijd er was verstreken tijdens de show, maar ze hadden er in ieder geval niet voor een korte tijd zo gestaan. Dat kon hij wel merken aan zijn klagende benen die klaarblijkelijk te lang hadden stilgestaan. Toen hij de roodharige vrouw voor zich aankeek, zag hij ook aan haar dat ze hier veel tijd voor hadden verbruikt. Jean leek moe. Zijn vermoedens werden alleen maar bevestigd toen ze meedeelde dat ze even moest gaan zitten en vervolgens op het bankje neerplofte. Evian zei voor een moment niks – was nog altijd onder de indruk van wat hij zojuist gezien had. Was dat werkelijk wat hij zijn hele leven had gemist? Hij had al zoveel mutanten en hun mutaties mogen aanschouwen in die korte tijd, maar hij geloofde dat het nog niet eens de helft was van wat er op die plek aanwezig was. Jean vroeg hem iets, waardoor hij opschrok uit zijn gedachten en de redhead recht aankeek. Lang erover nadenken hoefde niet. “Ik wil erheen,” sprak hij meteen resoluut. Een heel verhaal aan redenen waarom was niet nodig. Hij had nu al een besluit genomen en zou niet meer terugkrabbelen, ondanks dat hij niet wist of Jean hem überhaupt wel of niet mee wilde nemen. “Neem me mee?”

Een lichte frons kwam op haar voorhoofd te staan zodra ze een vogel voorbij zag vliegen, al was het maar in een mum van een seconde. Het was een vorm van leven, eentje die ze had moeten zien aankomen. Ze was vast gewoon moe aan het worden en begon zich af te vragen waar ze het comfortabelste kon liggen. Deze bank ging het niet worden. Daar was ze nog te wakker voor. Bovendien had ze voor deze avond een eenmalige nacht gehuurd in een hotel, niet ver van het gebouw vandaan waar de overval was geweest. Nu ze er over nadacht, ze had de mannen niet herkend. En het was vrij duidelijk dat zij, als waarschijnlijk enige overlevende, een verklaring moest afleggen. Een verklaring dat ze geen idee had wie de mannen waren. Dat het mysterie sowieso anoniem moest blijven, hoewel er inmiddels vast wel vele journalisten heen gescheurd waren nadat de eerste schoten waren gelost; waren de overvallers allang weg. Ze hadden dan niets van waardevolle goederen gestolen maar wel het allerbelangrijkste. Mensen levens. Hoewel Jean er normaal geen ene moer om gaf, waren het wel voornamelijk onschuldige zielen waarvan hun leven abrupt geëindigd was. Een schaamte. Echt een schaamte. Als er iets was dat mensen en mutanten gemeen hadden dan waren het zielen en emoties. Emoties die die mensen niet meer konden weergeven, behalve de schrik en dood die op hun gezichten geschreven stonden.
Jean schudde haar hoofd, hoorde een aantal politie auto's langs het park voorbij gaan en vervolgens de stem van Evian. Evian Sycamore. Natuurlijk, ze was niet de enige die het overleefd had. Deze man ook. Alleen vroeg ze zich af of het wel zo verstandig was als het bekend werd dat de overval overlevende wezens enkel twee mutanten waren. Als zij het was, vonden ze het logisch. Ze konden haar krachten, de media en wereld konden haar van televisie. Als er plotseling nog een mutant bij kwam, kon het op samenzwering lijken. Een actie met daad, een opstand tegen de mensen. Dat kon ze er niet bij hebben, niet nogmaals. Na die zovele oorlogen. Ze was het zat en voornamelijk de mensen.

Ze legde een arm op de leuning van de bank en speelde met haar vingers met het hout, knipperde een aantal keer met haar ogen om vervolgens Evian aan te kijken. Het werd steeds moeilijker om haar gedachten erbij te houden. Maar dit was belangrijk, dus dat moest ze wel. ''Dat is een goede keus.'' Bracht ze met een zacht gniffeltje uit. ''Maar ik heb eerst nog andere zaken te regelen. Morgenmiddag is het vroegst wanneer we kunnen vertrekken..'' Ze beet even op haar onderlip. Nu hij mee ging betekende dat ook dat hij afscheid moest nemen van wie hij dan ook allemaal kende en bovendien zijn mond gesloten hield over wat er vanavond gebeurd was. Alleen Jean was de overgeblevene getuige. ''Ik heb enkel een vraag. Weet je het zeker? En dan bedoel ik, ben je er echt op voorbereid om mee te gaan, alles van deze wereld achter je te laten en vers te beginnen? Dat betekent ook dat van wat je vanavond gezien hebt, je enkel met ons kan bespreken. Niet met de pers, media of politie. Ik ben de enige overlevende, als je snapt wat ik bedoel.'' Ze keek hem wat doordringender aan. ''Je bent daar niet geweest, je weet niks van een ongeluk. Want je bent toch een sport fanaat?'' Knipoogde ze met een lachje naar hem, waarna ze zich wat meer richting het puntje van het bankje naar voren schoof en met haar handen in het haar zat. ''Heb je een plek om te overnachten? Ik zit in het L'amore Vazouch hotel, als je er behoefte aan hebt kan ik een kamer ook voor jou regelen?'' Ze haalde haar handen terug uit haar haren vandaan, sloeg het terug richting haar rug en stond vervolgens op om wat te wennen aan haar evenwicht. ''Als je het niet erg vind, ga ik er nu heen. Proberen de nacht door te komen.'' Ze richtte haar blik richting de grond, het gras dat behalve door de wind onaangeraakt leek. Zelfs vogels begaven zich nu niet naar de vloer, sinds de twee mutanten het onveilig maakten.