Your soul is on fire

Onderwerp: Your soul is on fire vr nov 22, 2013 6:27 pm

Eleanor Birdy

''Taken back. Taken by the sky.'' Zingend liep ze door haar knusse woonkamertje heen, die enkel verlicht was met schaars kaarslicht. Zacht muziek klonk door het oude radiootje van niemand minder dan Fleetwood Mac. Dat was het enige wat het apparaat kon afspelen. Ze glimlachte naar de foto die aan de muur hing van haar one and only angel, Stevie Nicks. Snoof vervolgens haar neus, waarna ze de behoefte voelde om buiten een luchtje te scheppen. De maan stond allang aan de hemel, maar dat vond ze niet erg. Zolang ze maar in de natuur was. Dat was de plek waar ze zich het veiligste voelde. Of in ieder geval zo dichtbij mogelijk. Neuriënd pakte ze een sjaaltje, wikkelde die om haar schouders en deels van haar bovenarmen heen. Blies de kaarsen uit die nog zwak flikkerden, liet haar ogen wennen aan het duister zodra ze de deur achter zich geslagen had. Ze hoefde het niet af te sluiten, er kwam hier bijna niemand. Het was zo'n dichtgegroeide plek dat niemand zou denken dat er iemand zou leven. Ook het huisje waar ze in leefde hoorde daarbij, het leek voor ieder ander op een eeuwen verlaten schuurtje. Voor haar was het thuis.
Ze liet zich door de wind meevoeren, hoorde geluidjes vanuit het bos komen die haar plezierde. Hier en daar een takje dat brak, een vogel dat verdwaasd uit een boom vloog en daardoor alle blaadjes kraakten. Heel even draaide ze zich nog om, keek naar haar huis voordat ze de takken terug duwde die het meer zou verbergen. Ze voelde hoe sommige takjes met haar haren speelden en ook achter haar rafelige kleding bleef hangen, soms een oud blaadje meepikte. Voorzichtig glimlachend spreidde ze haar armen wat meer van haar lichaam af, nam de omgeving tot zich en sloot haar ogen wanneer ze diep adem nam. Dit was leven. Hoewel ze ook al de dood meerdere malen meegemaakt had, wist ze waarvoor ze terug kwam. De natuur. Het behoorde tot haar.

Meerdere vogels schrokken op vanuit de bomen vandaan, klonk van niet zo heel ver weg, een uil gaf zijn koekoek en ze opende terug haar ogen weer om op verder op het modderpad naar avontuur te zoeken. Op het ritme wat ze in haar hoofd had zette ze haar stappen, stapje voor stapje vooruit. Liet de stem van Stevie Nicks haar leiden, waar ze alleen maar vrolijker van werd. Ze voelde hoe één van de zwarte veren, die in haar blonde haren verwikkeld zaten, tegen haar hals aan streelde. Waarom wist ze niet, maar ze had door de afleiding niet verder meer gehoord hoe er sommige dieren, die zich in de duisternis verborgen hielden, haastig weg waren gevlucht. Eleanor had pas te laat in de gaten dat er iets onnatuurlijks het bos in gereden was. Een auto dat met één kapotte koplamp vol op haar af kwam scheuren. Ze had haar lichaam naar een pad gebracht dat vol lag met houtstrootjes, een pad dat vaker gebruikt werd door mechanismes zoals auto's. Zodra ze haar hoofd nog maar net kon draaien zag ze dat er een man achter het stuur zat en haar zonder genade volop tegen een boom aanreed. Het gekraak van haar eigen botten vermengd met het schroot dat in elkaar geprakt werd klonk in haar oren. Dat was het laatste wat ze meemaakte, voordat de vage schimmen van het bos veranderde naar pure zwartheid en ze haar bewustzijn verloor.

-Lillian

Onderwerp: Re: Your soul is on fire vr nov 29, 2013 2:01 pm

Lillian was alleen.
Het ophalen van nieuwe studenten gebeurde vaak met minstens twee mutanten, maar deze keer had Lillian er speciaal om gevraagd om er alleen heen te gaan. Dit was niet een geval van hoog eigenwaarde – zelfs al had Lillian dat wel – maar meer even een moment van rust. De mutant die ze moest ophalen had toch geen mutatie waar echt gevaar in gezien kon worden, dus hadden de andere X-Men geen andere keus dan haar in haar eentje te laten gaan.
Met de routebeschrijving in haar geheugen gegrift nam Lillian een afslag naar een wat verder afgelegen pad. Dit was een kortere route door de natuur heen, waar de blondine absoluut niks tegen had. Mensen had ze immers liever niets mee te maken, en hoe minder van hen haar aanwezigheid zagen hoe beter.
Het pad was echter niet volledig uitgestorven, want Lillian liep er nauwelijks vijf minuten of ze hoorde een voertuig aankomen. Instinctief ging ze wat verder naar de rand van het pad toe lopen. Ze had in het midden gelopen omdat ze niet had verwacht dat er iemand daadwerkelijk langs zou komen, maar het tegendeel bleek waar te zijn. Een auto naderde haar van achteren, en passeerde haar met zo’n rotgang dat ze bijna haar evenwicht verloor. Ze moest wel even haar passen staken, anders zou ze haar evenwicht niet snel genoeg terug krijgen en ze wilde het niet riskeren om met haar nette jas in de modder te belanden. Ze wierp het voertuig een afkeurende frons toe, zelfs al was deze allang zo ver weg dat het niet meer gezien zou worden.
Lillian zette haar tweede pas sinds haar stop toen een van de meest akelige geluiden die ze ooit gehoord had haar oren binnen drong. Het volume duidde aan dat het niet ver van haar vandaan kwam. Het was een menselijk instinct, iets waar ramptoerisme door is ontstaan, dat Lillian ondanks haar hoge hakken haar pas versnelde in een poging de ramplocatie te vinden. Het kostte haar niet lang om het autowrak te zien. Dezelfde wagen die haar zojuist gepasseerd had.
In een ogenblik ontcijferde ze wat er gebeurd was. De bestuurder was onder invloed, van wat was een onbelangrijk detail, en had de boom niet zien staan of zijn reflexen werkten te langzaam om hem te kunnen ontwijken. Er was echter nog iets anders wat hij niet kon ontwijken, want er druipte rode vloeistof tussen de geplette motorkap en de boom uit.
“Oh my god.” Lillian rende – voor zover dat mogelijk was op haar hakken – richting het wrak. Er was een persoon vastgeklemd tussen de boom en de auto. Angst schoot door haar heen. Een situatie die volledig vredig leek, tot er plotseling gevaar verscheen wat fataal afliep voor een persoon? Dit was haar al eens eerder gebeurd.
Ondanks dat deze persoon waarschijnlijk een normaal mens was, iemand die Lillian instinctief verafschuwde, stonden er tranen in haar ogen. Ze deed een poging het metaal van de vrouw weg te duwen, maar dit was lastiger dan het leek. Ze wist genoeg beweging in het voertuig te krijgen om de vrouw uit haar positie weg te halen en op de grond te plaatsen, maar het was al te laat. Ze was waarschijnlijk door de klap al van het leven ontnomen.
Lillian dacht er niet eens over om de bestuurder uit zijn auto te verwijderen. Hij was immers zelf zo stom geweest om onder invloed te rijden. De dame die hij geraakt had was in deze situatie echter onschuldig geweest, maar haar leven was bruut beëindigt. De bestuurder van de auto mocht, wat haar betreft, een pijnlijke dood sterven, hoewel ze alsnog ontzettend de neiging had om naar hem toe te stappen en zijn wonden te helen. Ze wist echter dat hij het niet waard was, want voor hij volledig genezen was, zou hij weer dronken achter het stuur zitten en alsnog zijn eigen leven nemen.

Lillian had zich niet vaak in haar leven radeloos gevoeld, maar dit was een van die momenten. Daar zat ze, met haar knieën op de grond en met tranen in haar ogen voor een vrouw die ze nooit gekend had. Ze dwong zichzelf om zich niet zo aan te stellen, en veegde de tranen uit haar ogen, maar het lichaam verlaten kon ze niet. Ze moest iets kunnen doen, zodat ze zich niet meer zo schuldig zou voelen, maar wat?

Onderwerp: Re: Your soul is on fire vr nov 29, 2013 5:00 pm

Eleanor Birdy

'Eleanor, Eleanor, Eleanor!' Wild werd er aan haar schouders geschud, tot ze terug tot de realiteit kwam. Wazig keek ze voor zich uit, zag ze hoe er een groepje medegenoten om haar heen stond. Leeftijdsgenoten, alleen was zij veel jonger. Qua lichaam, niet qua kennis. Duizelig kwam ze wat overeind, zette snel haar armen achter haar lichaam neer voordat ze terug zou vallen. Hoe was ze hier terecht gekomen? Ze kon het zich niet herinneren. Aan de houtjes, die aan haar mouw vastplakten en op haar schoot lagen, te zien was ze in het bos. Langzaam kwamen de herinneringen terug haar gedachten in. Ze was alleen geweest, had zich van de groep afgezonderd met wie ze naar het bos waren gegaan. Zonder begeleiding dit keer, hadden ze specifiek om gevraagd. Er was niet teveel aandacht aan haar besteed wanneer ze de andere kant op was gelopen, van de groep vandaan. Ze was bovendien vrij om te gaan en te staan waar ze wilde. Zolang ze maar niet te ver afzonderde, wat gold voor alle kinderen natuurlijk.
'Oh mijn hemel! Wat is er gebeurd?' Klonk er een oudere stem. De vrouw reikte boven de kinderen uit, duwde er een paar aan de kant zodat ze dichter bij de blondine kon komen. Eleanor wou antwoorden, maar voordat ze dat kon werd er al voor haar gesproken. 'We waren een spelletje aan het spelen, zuster. Tikkertje.' Zuster Christina keek om naar het meisje dat voor haar gesproken had, evenals Eleanor. Het was een van haar vriendinnetjes, met wie ze wel vaker optrok. En degene wie ze het meest vertrouwde. De enige die dan ook van haar soort van 'gave' afwist. Tenminste, ze hadden beide geen idee hoe het mogelijk was. Dat Eleanor kleine diertjes terug tot leven kon wekken, met soms flauwvallend tot gevolg. Op negenjarige leeftijd wist ze niet beter, had het idee dat ze gewoon speciaal was. Voor zover ze beide wisten, was er niemand anders die zo'n kracht bezat in het weeshuis. Verder dan het weeshuis en bos kwamen ze niet, eens in de zoveel tijd gingen ze met een groep naar de stad om een museum te bezoeken. Meer dan dat kon het weeshuis niet spenderen, ze waren niet bepaald de rijkste. New Orléans was niet meer dan een normale stad waar niet al te veel toeristen kwamen. Het liep allemaal net aan goed, waar het weeshuis ook onder viel.
'Kom, het is weer tijd om terug naar binnen te gaan.' Ze werd omhoog getild door zuster Christina, hield haar hand vast terwijl de rest ook als brave puppy's achter haar aan liepen. Voorzichtig probeerde ze oogcontact te zoeken met Alessa, gaf haar een licht glimlachje die enkel voor haar bestemd was.

Wild kwam het lichaam van Eleanor half overeind, botste bijna tegen de blondine aan die half over haar heen hing en voor ze het wist had ze met haar handen naar haar schouders gegrepen om steun te zoeken. Pas toen realiseerde ze zich dat ze terug tot leven was gekomen, hoe haar lichaam zich herstelt had, maar alsnog heel veel bloedverlies had meegemaakt. Ze werd er steeds beter in, haar lichaam dan. De kracht die ze had. Iedere keer dat ze terug kwam vanuit het hol des doods, het zwarte gat, herstelde ze steeds beter en sneller. Ze leefde nu op driekwart van haar bloed, in plaats van de volle liters, maar daar kon ze het prima op doen. Naar adem happend merkte ze op dat er niet veel tijd tussen had gezeten voordat ze terug was gekomen. De auto stond er nog altijd, er was geen ambulance gekomen. Misschien was de meid aan wie ze leunde pas net hier gearriveerd. Waarom ze dan tranen had laten vallen, wist ze niet. Kende ze haar ergens van? Fronsend zocht ze naar haar ogen met haar eigen donkere, wendde ondertussen aan het duister van de nacht. ''Wie ben jij?'' Vroeg ze met een toon waarvan ze zelf niet eens wist wat het moest voorstellen. Twijfel, misschien? Onrust, maar tegelijkertijd dat ze het niet verkeerd vond dat ze er was? Ze nam er de tijd niet voor om daar verder over na te denken. Haar blik ging vervolgens naar de auto, zette haar handen tegen de boom aan waartegen ze geknald had en stond op om het vuil van de natuur van haar kleding af te kloppen. Degene die net tegen haar aangereden had, was morsdood. Ze kon het voelen, zonder het echt te zien. Het viel ook niet te zien, gezien er geen enkel licht meer vanaf de koplampen kwamen. Die waren nu beide absoluut stuk. Ze hoefde niet te vragen wat er gebeurd was, de herinnering was meteen terug geschoten. ''Gaat het met je?'' Vroeg ze, met nog altijd een frons op haar gezicht en een ongeruste blik in haar ogen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze ging met haar vingertoppen langs de lijn van de motorkap, waardoor er een lichte laag van stof haar huid vies maakte. Meteen stopte ze daarmee en draaide zich om, terug naar de blondine. ''Wacht, zat je ook in de auto? Ken je hem?'' Een paniek ging plots door haar heen. Hij was het in eerste instantie niet waard om terug tot leven te worden gebracht, maar als hij haar echtgenoot was.. Nee, dan nog niet. Ze zocht het maar uit.

Onderwerp: Re: Your soul is on fire vr dec 27, 2013 11:42 pm

Ze had nauwelijks haar ogen voor een tweede keer droog geveegd toen het lichaam wat voor haar lag weer leven scheen te bemachtigen. Eerst dacht Lillian dat ze zich verbeeldde, maar toen de vrouw wild overeind schoot bleek al snel dat dit werkelijk gebeurde. Lillian schrok op, en verplaatste zichzelf naar achteren. Haar keurige rok zat inmiddels onder de viezigheid van de bosbodem. Twee handen sloten zich om haar schouders en als een reflex drukte Lillian haar eigen handen tegen die van de vrouw aan. Ze was verward, geschrokken, en had nog steeds rode vlekken in haar gezicht van het huilen. Ondanks dat ze zelf geen woord uit haar keel kon krijgen, had ze niet verwacht dat de andere vrouw de eerste zou zijn die iets zei. Wat ze vroeg, verbaasde haar al helemaal, omdat het totaal niet leek te kloppen met de context.

Lillian fronste en liet de situatie tot haar doordringen. Deze vrouw was net dood. Dat kon niet anders. Lillian was geen biologie expert maar had er genoeg van gelezen om het te weten als een hart niet meer klopte. Om nog maar niet te beginnen over het feit dat niemand zo’n klap kon overleven. Tenzij…
De puzzelstukjes belandden opeens op de juiste plek. “Jij bent een mutant,” merkte ze op. Het was oorspronkelijk niet haar bedoeling geweest om dit zo snel aan de vrouw bekend te maken, maar de hele situatie was al ietwat apart. Het was zo’n opmerking waartegen ze zelf met haar ogen zou rollen uit frustratie, maar misschien wist deze vrouw nog niet wat het hebben van een mutatie nou eigenlijk inhield. Dat ze een vraag had gesteld was ze niet vergeten, maar er antwoord op geven leek haar nu een beetje zinloos. Ze zou vanzelf wel een juist moment vinden om zichzelf voor te stellen, en dat moment was niet nu.
Lillian stond op, net als de andere vrouw had gedaan. Ze vroeg zich af wie deze persoon was, en of het slechts toeval was dat ze haar had gevonden of niet. In ieder geval had het haar weer iets gegeven om over na te denken. Ze bestudeerde de bewegingen van de vrouw voor enkele momenten, waaruit ze kon opmaken dat dit vaker met haar gebeurd was. Ook toen ze vroeg of het met haar ging, in plaats van zich zorgen te maken over haar eigen dood, maakte dit duidelijk.
“Het gaat, dank je,” antwoordde ze daarom nuchter. Het had geen zin meer om zich te verbazen over het opstaan uit de dood. Het was gebeurd, zoals vele dingen, en hoewel Lillian aan bepaalde dingen nog vaak terug dacht, wenste ze zelden dat ze het verleden kon veranderen.

De bezorgdheid van de blondine nam toe in haar woorden en ze vroeg of Lillian ook in de auto gezeten had. Ze schudde haar hoofd, deed een poging haar kleding wat schoon te maken, en voelde vervolgens aan het knotje wat ze in haar haar droeg of deze nog recht zat. Omdat dit niet het geval was, haalde ze haar haar los en liet ze het over haar linker schouder hangen.
“Ik kende hem niet, nee. Ik woon ver weg,” zei Lillian kalm, inmiddels al wat bijgekomen van de situatie. Ze wist niet zeker waar ze heen wilde met haar woorden, maar besloot dat het nu wel een goed moment was om zich voor te stellen.
“Mijn naam is Lillian, en ik werk op een school voor mutanten… Speciale mensen, zoals jij en ik.” Ze fronste, niet zeker of haar keuze om zo snel al over de school te spreken correct was, hoewel dit niet veel uitmaakte nu haar woorden al gesproken waren.

Onderwerp: Re: Your soul is on fire zo jan 05, 2014 11:12 pm

Eleanor Birdy

Honger. Die sloeg plotseling in tot haar. Waardoor ze zich bedacht dat ze al die tijd nog niets gegeten had. Met haar vingertoppen over de boom heen strelend keerde ze zich terug naar de blondine die plotseling was gaan praten. Tegen haar, zo leek het wel. De man was immers dood en het leek haar nogal raar als ze tegen hem was gaan praten. Al deed zij dat ook zo vaak. Nee, ze mocht haar niet veroordelen. Dat was wat de tegenwoordige, moderne populatie deed en daar behoorde zij niet tussen. Totaal niet bij. Het laatste waar ze wel aan moest denken was in zo'n afschuwelijk gebouw te leven in de stad, wat ze als klein kind wel had gedaan. Maar dat was omdat ze geen andere keus had gehad en niemand haar tot hun pleegkind hadden genomen. Alle koppels die binnen waren gekomen hadden alle vriendinnen van haar afgenomen, maar haar laten staan. Als afval. Misschien kwam het wel door het feit dat de zusters van haar rare gave af wisten en dat tegen de mensen verteld had, als bijzaak. Mensen waren natuurlijk bang voor zoiets onnatuurlijks en hadden haar genegeerd. En zodoende ook haar beste vriendin Alessa van haar afgenomen. Letterlijk. Het was een moeilijke periode voor haar geweest, zo alleen. Zonder vrienden of vriendinnen. Sinds die tijd had ze ze ook nooit meer gehad, ze had ze niet nodig. Niemand wou bovendien zo'n moerasvrouwtje die in het bos leefde, zoals haar. Ze wisten niet eens dat ze bestond. Het weeshuis was al jaren gesloten, stond als een oud kraakpand te koop. Alleen had niemand de behoefte om zo'n afgetakeld spookhuis tot zich te nemen. Ook Eleanor niet. Ze wou de herinneringen niet opnieuw beleven en was blij met haar boshutje. Ze schudde de gedachten van zich af en focuste zich op de vrouw die minstens tien jaar jonger was. Ook al zagen ze er even oud uit, Eleanor moest nog altijd denken aan haar anti-veroudering gave.

''Ik weet het niet zeker, er is hier geen licht. Kom mee naar m'n hut en we kijken of je zeker weten geen verwondingen heb opgelopen.'' Zonder twijfel pakte ze haar bij haar hand en trok haar mee door de bosjes, die ze zorgvuldig aan de kant hield zodat Lillian er ook doorheen kon lopen. Wat was nu ook alweer wat ze had gezegd? Mutant. Wat een vreemd woord. Ze had er nog niet eerder van gehoord. ''Lillian.. wat een mooie naam,'' zei ze bewonderend terwijl ze haar oude voetstappen volgde die richting haar thuis zou leiden. Het nam nauwelijks een paar minuten voor ze het vertrouwde hutje zag staan en de deur opende door hem lichtelijk bij de klink op te tillen. ''Welkom, ik ben Eleanor.'' Met een glimlach liep ze achter haar aan naar binnen, sloot de deur met een zachte klap weer. ''Hoezo speciaal? Ik mag hier dan wel wonen, maar ik ben niet speciaal. Iedereen heeft z'n eigen thuisplek,'' ze eindigde haar zin met een lachje. Inmiddels had ze de aansteker gepakt en deed haar best om kaarsjes aan te steken die al half vergaan waren. ''Het licht doet het even niet, als je het niet erg vind doe ik wat kaarsjes aan. Er is hier gister een flinke storm geweest, ik.'' Ze stopte even om zorgvuldig bij een kaarsje te blazen die wat moeilijker deed dan anderen met aangaan. ''Fiks het morgen wel.'' Haar maag knorde meteen als reactie op haar woorden. Dat kon niet tot morgen wachten, of ze kon vannacht niet slapen. Ze liep om een kort barretje heen en opende wat keukenkastjes die aan de muur hingen, trok daar een kommetje en wat verband spulletjes uit, voor de zekerheid. Hierna legde ze vlug wat kleine tomaatjes, vers vanuit haar tuin geplukt in het daarvoor gepakte kommetje en nam beide spullen mee naar de plek waar ze de blondine als het ware had laten staan. ''Ga even zitten,'' had haar stem zacht geklonken terwijl ze haar op een stoel drukte en zo haar kleding begon te checken met een kaars op de tafel naast hen. Er waren geen sporen van bloed te vinden, haar huid was ook volledig schoon. In tegenstelling tot die van Eleanor. Zorgvuldig haalde ze ook wat plukjes uit de blondine haar gezicht, om er zeker van te zijn dat er geen schrammen zaten. ''Je bent oké.'' Haalde ze opgelucht adem, waarna ze een tomaatje in haar wang zette en er op begon te kauwen. ''Mutanten, was het toch? Wat is daarmee?''

Onderwerp: Re: Your soul is on fire do jan 09, 2014 8:23 am

Zelfs voor Lillian was het moeilijk om te registreren wat er gebeurde voor ze aan haar arm werd meegesleurd. Ze had gezegd dat het met haar ging en was daarna heel normaal door gegaan met praten, en toch vond de andere blondine het nodig om haar mee te nemen en haar te verzorgen. Lillian wilde tegenstribbelen, maar zag al snel het huisje verschijnen en nu de nacht viel had ze weinig zin meer om verder te gaan op zoek naar de mutant die ze eigenlijk moest ophalen. Ze vergat het niet, absoluut niet. Ze nam alleen iets meer tijd dan nodig was om de jonge mutant waar ze eigenlijk voor op het vaste land was uit zijn situatie te verwijderen en mee te nemen naar het eiland. Jean vond het vast niet erg als ze eerst wat tijd met de andere mutant doorbracht: de mutant die haar nu vrolijk verwelkomde in haar huisje en vervolgens zichzelf voorstelde als Eleanor.
Er was nog steeds een soort ongemakkelijk gevoel wat Lillian achtervolgde, maar ze besloot het te negeren. Ze was het nou eenmaal niet gewend om zomaar bij iemand z’n huis naar binnen geduwd te worden en zeker niet iemand die ze zojuist dood had zien gaan.
“Het ligt niet aan het huis, maar aan-“ Ze maakte haar zin niet af en keek geïnteresseerd naar de kaarsjes die her en der verspreid waren. Er waren veel dingen die door haar hoofd gingen, en alles resulteerde in dat ze een kleine glimlach op haar gezicht liet ontstaan. Ze kon veel zeggen over Eleanor, maar de blonde vrouw wist zeker hoe ze haar huis moest inrichten. Ondanks dat de kaarsen wat willekeurig geplaatst leken te zijn, was er iets aan wat gewoon… klopte. Normaal besteedde Lillian niet zo veel aandacht aan interieur – dat was een onderwerp wat ze nog niet had bestudeerd in haar leven – maar de binnenkant van het huisje van Eleanor was simpelweg zo gezellig dat je het niet kon negeren.
En hoewel het best vreemd aanvoelde om in een hutje in een bos te staan waar Lillian nooit eerder geweest was, vertrouwde ze er nu al op dat Eleanor geen slechte dingen met haar van plan was. Daarom stribbelde ze ook niet tegen toen de blonde vrouw haar naar een stoel begeleidde en als het ware dwong om te gaan zitten.

Lillian deed nog wel een poging om Eleanor tegen te werken toen ze haar uitgebreid ging onderzoeken om te kijken of ze niet gewond was. Ze kreeg helaas niet de kans om te zeggen dat ze niet in het ongeluk betrokken was geweest en dat ze alleen maar was komen kijken wat er gebeurd was. Sowieso klonk dat niet als iets wat zij zou zeggen. Wat kon het haar nou schelen of de gewone mensen in een ongeluk terecht waren gekomen of niet? Ze kon nog beter zeggen dat ze er heen was gekomen om te kijken of ze iemand kon helen, zelfs al zou dat een halve leugen zijn.
Pas toen Eleanor klaar was met haar onderzoek en tot de conclusie kwam dat Lillian niks had, om vervolgens naar de mutanten te vragen waar Lillian het eerder over gehad had, kreeg ze de tijd om een normale zin uit haar mond te krijgen.

“Ja, mutanten,” begon ze kalm. Ze legde haar rechter been over de linker waardoor haar houding een wat zakelijk tintje kreeg.
“Mensen met een biologische aanpassing om beter te kunnen overleven in deze wereld. Sommige hebben een staart, anderen kunnen elementen sturen, en jij-,“ ze nam een korte pauze voor dramatisch effect, waarin haar blik op Eleanor haar gechoqueerde emotie reflecteerde, “-jij stond op uit de dood.”
Het feit dat ze zelf nauwelijks geloofde dat het gebeurd was ondanks dat ze het gezien had en de herinnering zich al ontelbaar maal had afgespeeld in haar gedachten bewees wat een uitzonderlijke mutatie dit was. Het was misschien niet de meest zinvolle kracht ooit. Tenzij ze een andere kracht er bij had, iets waardoor ze super sterk of snel was en ze dat kon benutten tijdens gevechten, maar zelfs dan was het opstaan uit de dood iets waar Lillian nog nooit mee te maken had gehad.
“Is er nog iets wat je kan? Dingen bevriezen door ze aan te raken? Dieren verstaan? Iets waarvan anderen zeiden dat het abnormaal was?”

Onderwerp: Re: Your soul is on fire di feb 04, 2014 3:08 pm

Eleanor Birdy

''Neem. Neem ook.'' Duidde ze op de tomaten, terwijl ze het bakje voorzichtig ietsje dichter naar de blondine schoof. De blondine Lillian. Een prachtige naam was het ook. ''Het is oké en ze zijn vers!'' Ze glimlachte, nadat ze een stroompje door de tomaat die ze net gegeten had en vanuit haar mondhoek gelopen was met haar vingers weggehaald had. Vervolgens stopte ze de toppen van die vingers in haar mond. Ze hield van het tomatensap, vooral als ze nog maar net geplukt waren. Lillian nam echter nog geen aanstalten om er één te nemen. Nee totaal niet. Ze hield haar in de gaten. Sterker nog. Ze begon te praten over mutanten. Natuurlijk, dat was logisch. Daar had ze net zelf over gevraagd, wat dat nu precies betekende. Wat mutanten was, of waren? Ze zag de verandering in de blondine meteen, hoe ze haar ene been over de andere heen legde en hierdoor nam Eleanor afstand. Stond op vanuit haar hurken en draaide zich om, waarna ze haar handen in haar eigen blonde haren begroef. Ze focuste zich op Lillian's stem, dat wel. Ze leek misschien afwezig te zijn, maar ze hield alle focus op haar. 'Mensen met een biologische aanpassing om beter te kunnen overleven in deze wereld. Sommige hebben een staart,' Eleanor draaide zich van schrik om. Een staart?! 'Anderen kunnen elementen sturen, en jij-' ''Ho, ho, rustig.'' Ze kwam meteen terug gelopen naar Lillian, terug op haar hurken en legde steunend haar beide handen op de hoogste been van Lillian. ''Een staart?!'' Haar ogen stonden vol ongeloof, alleen kreeg ze daar geen antwoord op. De blondine ging op in haar eigen ongelovigheid. Ja, ze was echt uit de dood opgestaan. ''Dat klopt,'' zei ze kalmer, met haar ogen heel even draaiende naar een kaarsje en meteen terug. ''Is dat niet normaal? Ik kan dit al heel lang-'' Wacht, was het wel zo verstandig om dit aan haar te vertellen? Wat als ze één of andere huurmoordenaar was, door iemand ingehuurd die haar al een tijdje in de gaten hield. Ze wist het niet, haar gedachten zaten vol waanzin.

Haar knieën werkten tegen, maar ze stond evengoed gewoon terug op vanuit de hurken waar ze opnieuw in had gezeten. Eleanor legde haar warme handen op Lillian's wangen, duwde daarmee haar hoofd ietwat omhoog zodat ze oogcontact konden maken. ''Wíe ben jij? Je had het over mutanten. Zoals jij en ik. Jij bent ook iemand die uit de dood kan opstaan?'' Ze liet haar niet los, al was het maar een tedere aanraking. Ze voelde de warmte van haar handen, haar wat met modder besmeurde handen tegen de huid van Lillian slaan. Het materiaal van de ringen die ze ook droeg was misschien even een koud effectje tegen haar huid, maar de warmte zou die snel genoeg laten verdwijnen. 'Is er nog iets wat je kan? Dingen bevriezen door ze aan te raken? Dieren verstaan? Iets waarvan anderen zeiden dat het abnormaal was?' Onmiddellijk liet Eleanor haar vrij, begon zachtjes te neuriën alsof er niets aan de hand was. Dit kon niet zijn. Dit was niet waar. Wie was zij en waarom kwam ze plotseling in haar leven zonder toestemming? Ze schudde haar hoofd, begroef opnieuw haar handen in haar haren. Sloot haar ogen en het eerste wat in haar gedachten kwam was dat ze een sjaaltje nodig had, eentje die haar hele bovenlichaam zou omhelzen. Terug waren haar grauwe ogen zichtbaar. Ogen waar al lange tijd geen levens sparkel meer in te vinden was. Enkel en alleen door de eenzaamheid die ze had gehad. Haar handen grepen hebberig naar het eerste stoffen sjaaltje dat ze vond, hangende over de leuning van een oude bank en deed hem om. Meteen voelde ze zich terug één met haar emoties zodra ze hem aan beide puntjes achter haar rug strak trok en ermee rondjes begon te draaien. Een gelukkige glimlach kwam op haar gezicht te staan, hield haar ogen open om bij ieder rondje dat ze maakte Lillian te zien. Lillian, een mede mutante. ''Dieren.'' Sprak ze wanneer ze haar voor een seconde aankeek. ''Ik. Breng. Ook. Dieren. Terug.'' En dat was nog niet eens alles. Het gekke was dat ze meer met ze kon doen dan enkel terug brengen, in tegendeel tot mensen. ''En. Kan. Ze. Bevelen. Iets. Voor. Me. Te. Doen.'' Ze stopte met draaien, voelde het genot van haar hart bonkende in haar borstkas. Lichtjes hijgde ze. ''Eén ding als ik ze terug breng. Het hoeft niet per sé, maar dat kan ik wel.'' Maakte ze haar zin af, nam de opkomende stilte om naar het tafeltje te lopen waar het bakje met tomaten stond en pakte er eentje uit. Ze duwde hem tegen haar kerszoete lippen aan, stond op het punt om hem in haar mond te stoppen, maar bedacht zich en hield hem tussen haar vingertoppen geklemd in de lucht. ''Wat was de vraag ook alweer?''

Onderwerp: Re: Your soul is on fire di maa 18, 2014 5:30 pm

Haar hele leven al ging Lillian om met allerlei verschillende soorten mensen. Ze was het soort persoon die zelf met iedereen om kon gaan, maar waar anderen soms nog wel eens aan moesten wennen. Het was niet dat ze het niet merkte als iemand haar niet mocht, het was alleen dat het haar niet boeide. Uiteindelijk was het meestal voor een belangrijke samenwerking en Lillian wist maar al te goed dat communicatie belangrijk was daar in.
Lillian had echter nog nooit iemand ontmoet als de vrouw die nu voor haar stond met een bakje tomaatjes. Ietwat twijfelend pakte ze toch maar één uit het bakje – de kleinste die ze zo snel kon vinden, en stopte hem voorzichtig in haar mond. Er was zo veel wat ze wilde zeggen, maar die kans ontnam ze zichzelf door haar mond te vullen met het rode sap van de verse vrucht.

Het opstaan uit de dood leek voor Eleanor niks bijzonders. Iets wat Lillian fascineerde, want hoewel ze het niet durfde toe te geven, had de dood haar sowieso gefascineerd sinds de dood van Tyler. Het idee dat er iemand kon zijn die ongelukken als dat konden voorkomen bezette haar gedachten, haar hoofd, haar lichaam –
Eleanor bezette echter Lillian’s wangen. Een hele aparte aanraking, en Lillian wilde haar het liefste wegduwen, maar haar vele woorden leidden haar af. Ze slikte de tomaat door die zich nog in haar mond had bevonden.
“Nee, ik- ik heb genezende handen. Al kan ik alleen vleeswonden helen,” antwoordde ze, zo kalm als ze kon, met de handen van de vrouw nog steeds tegen haar wangen aan gelegd.

Eleanor was blijkbaar niet klaar met Lillian verwarren, want het volgende wat ze deed was voor de jongere blondine al helemaal niet te bevatten. Zachtjes neuriënd greep ze het eerste sjaaltje dat ze kon vinden beet en sloeg het om haarzelf heen als een deken. Toen begon het draaien.

Lillian nam maar even een moment om nog eens rond te kijken. Haar ogen vonden de tomaatjes weer, die nu onbeschermd in hun bakje lagen. Zonder er echt over na te denken reikte Lillian voor een tweede tomaatje. Ze wilde hem net tussen haar tanden door schuiven toen de andere blondine in de ruimte plotseling weer met haar communiceerde.
Het tomaatje bereikte nooit Lillian’s mond, en viel in plaats daar van lusteloos op de grond. Lillian zou een pruillipje hebben getrokken als ze niet zo geinteresseerd was geweest in wat Eleanor te zeggen had.

Dieren. Blijkbaar kon Eleanor dieren tot leven wekken. En ze opdrachten geven.
Lillian stond versteld. Wie had gedacht dat zo’n... interessante vrouw zo plotseling in haar leven zou treden? En niet eens omdat ze naar haar op zoek was. Niet dat het mutantenkind waar ze oorspronkelijk voor naar het vaste land was gekomen zo interessant was. Een Class 1, en hoewel Lillian eigenlijk niet iemand van tevoren mocht beoordelen, was ze er zeker van dat dit kind lang niet zo interessant was geweest als Eleanor.

Lillian duwde zichzelf overeind uit haar stoel. Wat Eleanor hier van te zeggen zou hebben liet ze achterwege. Ze was zich er bewust van dat ze zich tot nu toe rond had laten pushen door de vrouw en zo was Lillian normaalgesproken helemaal niet ingesteld. Het was tijd om de directrice te spelen die ze eigenlijk was.

“Eleanor?” Per ongeluk liet ze toch wat menselijks doorklinken in de stem die streng had moeten klinken. Het zorgde er voor dat het meer als een vraag klonk dan als een voorstel. “Het is duidelijk dat jij speciaal bent, en dat soort speciaal kunnen we goed gebruiken op Genosha Island.”

Waar was ze mee bezig? Ze kon Eleanor moeilijk uitnodigen om leerlinge te zijn, maar een baan aanbieden zonder Jean’s toestemming zou al helemaal onmogelijk zijn. Zou Jean überhaupt wel toestemming geven voor nieuwe leraren? Het was te riskant. Ze moest zich op een andere manier hier uit zien te redden.
“Ik wil je graag meenemen naar het eiland. De leerlingen zullen vast van je houden. Als je wil, kunnen we je zelfs een baan als lerares aanbieden.”
Oeps. Ze deed het toch.

[Note: Fuck continuity. <3 ]

Onderwerp: Re: Your soul is on fire

» Fire against Fire [Walsh and Niklaus]
» Burning soul
» The soul that sees beauty may sometimes walk alone {Storm}
» Let there be fire!
» • room 8 ;; Ice & Fire •