This is our last goodbye

De storm die boven Brusciano hing was verschrikkelijk. Buiten was het donker, de straten liepen vol met het regenwater, en de na de bliksem volgde praktisch meteen de donder. Nog nooit was er zo’n noodweer in het Italiaanse dorpje aanwezig geweest. In de kerk werd er gebeden, gebeden dat de storm snel zou overvaren. Was dit een teken van God? Of was dit het werk van de duivel? Het geloof was iets dat de mensen in het dorpje hoop uit kregen en wie wilden hen dat ontnemen? De niet-gelovigen wisten wel beter, dit was gewoon een flinke storm die over een paar dagen weer zou overwaaien. Alles zou goed komen in het Italiaanse dorpje. Over een paar dagen zouden de koppels weer een ijsje aan de fontein kunnen eten, zouden de kinderen in de plassen van de storm spelen en zou het leven gewoon weer opgepakt worden.

Olivia drukte haar hoofd zachtjes tegen het glas van het ruitje, terwijl ze naar buiten keek. De storm woekerde al een paar dagen en voorlopig was er nog geen verbetering in zicht. Een ongerust gevoel vulde haar lichaam. Haar vader was, ondanks de storm, toch naar het café gegaan. Waarschijnlijk om achter de vrouwen aan te zitten en te zuipen, zoveel mogelijk hem kennende. Haar blik gleed van de buitenwereld naar haar moeder, die aan tafel zat te bidden voor hem. Ze kon haar angst voelen, ze zag het aan haar aura. Angst was iets dat de dagen had gevuld, maar tot nu toe was haar vader altijd thuis gekomen. Toch was het hartverscheurend om te zien hoe de arme vrouw bad voor haar man. Een man die niet eens loyaal aan haar was. Die zich helemaal klem zoop en haar dochter, waar ze zo gezegd verschrikkelijk veel van hield, fysiek en mentaal mishandelde. Waarom haar moeder toch bij die vent bleef, was onduidelijk voor Olivia, maar ze voelde wel een diep respect voor haar moeder. Daarom stond ze met een trieste glimlach op.

Ze naderde haar moeder en ging naast haar zitten. Haar moeder opende haar ogen, keek naar haar dochter en pakte haar hand. Olivia drukte een kus op haar moeders hand en drukte hem tegen haar voorhoofd. “Mama, hij komt echt wel terug. Dat beloof ik u, hij is gisteren en de dag daarvoor ook veilig teruggekomen.” Haar moeder glimlachte triest en keek naar de klok. Olivia volgde haar blik. Het was half drie ’s nachts. Doordat het constant donker was, had ze bijna geen besef meer van de tijd, maar de digitale tijd verraadde dat het nacht was. Ze beet op haar onderlip. Haar moeder zag er ontzettend moe uit. “Waarom gaat u niet gewoon naar bed? Ik blijf wel wakker” zei ze toen goed bedoeld. Haar moeder keek op. “Dat is ontzettend lief van je, schatje. Weet je zeker dat je dat wel wilt?” Olivia knikte bevestigend. Er was een risico dat ze nu riskeerde. Ze wist hoe haar vader was als hij had gedronken, dan was hij nog erger dan normaal. Maar haar moeder in zo’n verdriet en vermoeidheid zien, dat was iets dat ze kon verhelpen op deze manier. Olivia stond op en sloeg haar arm over haar moeders schouders. Liefdevol drukte ze een kus op haar wang. Dankbaar stond haar moeder op en knuffelde Olivia. “Ik ga eventjes bij je broertje kijken en dan ga ik slapen. Lief van je, dankjewel” zei haar moeder en drukte toen een kus op haar dochters wang. Met deze woorden verliet ze de kamer en bleef Olivia alleen achter.

Zuchtend draaide ze zich om en liep terug naar de stoel waarin ze had gezeten. Het boek dat ze aan het lezen was, hing over de leuning van de stoel en ze pakte het op. Veilig nestelde ze zich weer in haar stoel en begon verder te lezen. Het boek ging over feeën, prinsessen en prinsen. Maar niet op de kinderachtige manier, maar in een zenuwslopende jeugdroman over liefde, verraad en overwinning. Maar ondanks dat dit stukje een beetje saai was, en het al behoorlijk laat in de nacht was, kon ze natuurlijk haar aandacht erbij houden. Dat was geen enkele moeite. Ze moest gewoon goed blijven…opletten. En…dat ging…natuur-……

Een luide bons op de deur. Olivia schrok wakker, haar ogen wijd opengesperd. Wie zou dat zijn? Haar vader was een naam die meteen door haar hoofd schoot, maar wat als het iemand anders was? De ogen van het meisje schoten door de ruimte, op zoek naar een hulpmiddel. Haar ogen vonden de pook van de haard. Dat zou een goed wapen zijn. Angstig pakte Olivia het beet toen ze naar de deur liep en deze open gooide. “Wie is daar?” stotterde ze, maar al gauw werd het gezicht van haar vader zichtbaar. De pook liet ze zakken, een zucht ontsnapte uit haar mond. “O…Oliv…Olivia?” stamelde haar vader en moest de muur vastgrijpen om niet om te vallen. Hij kwam dichterbij haar, een walm van alcohol om hem heen hangend. Hij wees naar de pook in haar hand. “Wilde jij mij daarmee gaan slaan? Wilde jij mij daarmee bedreigen?” Gauw schudde Olivia haar hoofd en de pook viel uit haar hand. “Nee, papa, nee, ik was gewoon bang dat u iemand anders was, sorry!” stamelde Olivia. Haar vader kwam dreigend op haar af. Maar in plaats van achteruit te stappen, liep ze naar hem toe om hem te ondersteunen, maar dat was een fout. Zodra ze haar vaders arm had beetgepakt, werd hij woedend. Met een luide brul duwde hij naar achteren, waardoor ze tegen de salontafel viel en er een aantal glazen braken. Ze kwam op het kleed terecht, pijn schoot door haar benen en rug.

In een rap tempo begon hij Italiaanse scheldwoorden op haar af te sturen. “WIE DENK JIJ WEL NIET WIE JE BENT? JE BENT GESTOORD, HOE DURF JE MIJ TE BEDREIGEN IN MIJN EIGEN HUIS? JE BENT EEN KIND VAN DE DUIVEL, IK ZEI HET NOG: NEEM HAAR NIET, DOE HAAR WEG NU HET NOG KAN!” schreeuwde haar vader, terwijl hij dingen tegen de grond werkte. De lampen, de stoelen en meer van dat soort dingen hadden het te voorduren. Met een pijnlijke rug kroop ze bang naar achteren. Nu kreeg haar vader haar in het vizier. “Jij bent de oorzaak van dit alles, van dat ik me zo voel…” Hij kwam op haar afgelopen, wilde haar vastpakken, maar doordat hij dronken was greep hij mis. En daar zag Olivia haar kans. Ze duwde hem naar achteren, waardoor hij onstabiel werd en hij naar achteren viel. Zo snel als ze kon rende ze naar de voordeur en knalde deze open. Nog net hoorde hoe hij haar naam gilde, maar er was geen twijfel mogelijk: Olivia moest hier weg.

Eenmaal buiten was ze een beetje gedesoriënteerd. De wereld die haar eens zo duidelijk was, was nu gehuld in de duisternis van de storm en de regen zorgde ervoor dat haar zicht minimaal was. Als het goed is stond ze nu gewoon buiten op de stenen. Zo gauw als ze kon begon ze te rennen. Maar dat werd haar al gauw gestraft. Met een gil belandde ze op de koude straatstenen, die kletsnat waren van de regen. Olivia zelfs inmiddels ook. De pijn in haar rug en benen werden erger, het was verschrikkelijk. Maar ze stond op. Eerst wist ze niet waar ze naar toe zou gaan, want thuis wilde ze niet meer zijn en een andere plek om te gaan had ze niet. Maar toen kwam hij haar gedachten binnen. Het was een wonder dat hij dat nog niet had gedaan, want ze dacht wel elk uur, iedere minuut, iedere seconde aan hem. Aan Luciano, of hoe hij zelf genoemd wilde worden: Luke. Lukey. Haar relatie met hem was onduidelijk, maar wat wel duidelijk was, was dat ze verliefd op hem was en sinds kort had ze het idee dat hij haar ook leuk vond. En dat maakte haar op dat moment het gelukkigste meisje van de wereld.

Daarom wilde ze naar hem toe, brachten haar voeten hem automatisch naar de flat waar hij woonde. Door de storm werkten de bellen en het beveiligingssysteem niet meer, dus Olivia kon zo doorlopen. Het was fijn om op een plek te zijn die droog was, ondanks dat ze het nat maakte met haar eigen lichaam. Ze besloot om het trappenhuis te nemen, want de lift zou vast en zeker niet werken nu. Maar dat maakte niet uit, het zorgde ervoor dat ze haar gedachten op een rij kon zetten. Want dat ze nu niet meer terug naar huis kon, was zeker. Ze had een van de belangrijkste regels van het katholieke geloof verbroken: respect hebben voor je vader. Haar moeder zou haar misschien nog terugnemen, maar die zou het niet proberen, uit angst voor haar vader. En haar broertje…een pijnscheut in haar hart toen ze aan haar broertje dacht. Dat jongetje was haar leven, hoe kon ze nou zonder hem? Voor het eerst die avond liep er een traan over haar wang, maar het was moeilijk te onderscheiden van de druppels die op haar gezicht liepen.

Snikkend kwam ze boven op de achtste verdieping terecht, de verdieping waar hij woonde. Haar benen voerden haar automatisch naar zijn deur, de plek die ze al zo vaak bezocht had. Olivia keek naar binnen, er brandde geen licht meer. Logisch natuurlijk, het was midden in de nacht. Toch drukte ze op de deurbel en klopte zijn op zijn deur. Na vijf minuten daar gestaan te hebben, kwam er licht tevoorschijn in het huis van Luke. Een paar voetstappen van blote voeten waren hoorbaar op de plavuizen, toen hij uiteindelijk de deur open deed. En daar stond hij dan. Zijn haren warrig door elkaar van het slapen, zonder shirt en slechts in een pyjamabroek gekleed. Hij had een grijns op zijn gezicht, maar die verdween al snel toen hij Olivia zag. Al gauw was ze in zijn armen beland en ze begon te snikken. “Was het je vader weer?” Ze knikte, meer was er niet nodig. Sussend drukte hij een kus op haar natte haren. Toen ze een beetje was uitgehuild, nam hij haar gezicht tussen zijn handen. “We gaan hier weg, Olivia, morgen nog. Dat beloof ik je.” Een triest glimlachje verscheen op haar gezicht, niet wetend dat dit de grootste leugen was die hij haar ooit verteld heeft.