If you play with fire, you're gonna get burned

If you play with fire, you're gonna get burned - Avery's past

Met een diepe zucht strompelde Avery de het trappetje van de veranda af en schoof ze de tas even over haar schouder heen zodat het anders lag en het beter voelde. Ze keek even naar de lege plek op de oprit waar anders de auto van haar ouders stond. Die waren nu weg, op zoek naar poema's in de bergen en dus was Avery de hele dag alleen, zoals altijd. Tegenwoordig ging ze niet meer mee naar dit soort dingen, ze ging gewoon haar eigen weg in de stad, die alweer nieuw was voor haar. Soms kwamen ze wel eens terug op een plek waar ze eerder ook al waren geweest, maar erg vaak gebeurde dat niet. Deze keer was het weer een plaats in California, dus het viel nog best mee. Bishop heette het kleine stadje en het lag tussen twee gebergten in, precies waar haar ouders moesten zitten. De straat waar ze in woonden was erg rustig deze morgen, er reden niet veel auto's en er liepen ook niet veel mensen. Avery pakte nu haar mobiel met oordopjes uit de zakken van haar sweather en stopte de oordopjes in haar ogen. Ze sloot eventjes haar ogen en omdat er toch niemand in zicht was begon ze hierbij een heel klein beetje te dansen terwijl ze over de stoep liep. Eigenlijk maakte het haar toch niet zoveel uit wanneer iemand haar wel zou zien, over een half jaartje zou ze toch weer weg zijn, zeker. Het liedje 'hideaway' van kiesza klonk in haar oren en ze probeerde net zoals haar in de videoclip te dansen, waar ze natuurlijk heel erg in faalde, ofcourse. Haar lange donker blonde haren swiepten in het rond terwijl ze belachelijke danspasjes maakte terwijl ze over de stoep aan het lopen was. Zodra ze bij route 395 aankwam stopte ze hier alleen wel mee, die weg was een stuk drukker dan de kleine straatjes, dan zagen weer net iets te veel mensen haar rare danspasjes. Nu maakte het haar niet zoveel uit wat mensen over haar dachten aangezien ze er maar een half jaartje zou blijven maar niet iedereen hoefde haar meteen op de eerste dag al te kennen als het meisje die raar over de stoep heen danst. Bovendien was 'hideaway' al afgelopen en voelde ze niet meer de neiging om gek te gaan dansen op dat liedje. Ze liep richting de Starbucks waarvan ze wist dat die er zat, ze had het namelijk al even gecheckt. Dat deed ze altijd wanneer ze weer naar een andere plaats gingen verhuizen, even kijken wat er allemaal te doen was in de omgeving. Bishop had een Starbucks, Tacobell en een McDonald. Dit waren op zich wel genoeg ontmoetingsplekken voor Avery. Ze was net de McDonald gepasseerd en onderweg naar de Starbucks, die bleek nog best ver weg te zijn. Zodra ze eindelijk bij de Starbucks was aangekomen liep ze daar binnen en bestelde ze meteen een latte met een smaakje. Ze ging ergens aan een tafel zitten waar nog niemand bij zat, bij het raam en onderuit gezakt. Kort ging ze even met haar blik over de mensen heen die hier een Starbucks koffie aan het drinken waren. Er waren vooral veel oudere mannen die samen gewoon een koffie aan het drinken waren, waarschijnlijk omdat hun vrouwen thuis niet goed genoeg koffie zetten, ofzo. Verder was er ook nog een groepje van haar eigen leeftijd en ze glimlachte even. Wanneer een van de jongens uit het groepje haar kant op keek wist Avery alleen niet hoe snel ze weer uit het raam moest kijken, maar te laat, hij had haar gezien. Ze voelde hoe hij haar bleef aankijken en niet veel later zag ze de jongen opstaan in haar ooghoek. Shit, Avery, doe zo normaal mogelijk. Ze zette haar elleboog op de tafel neer en liet haar hoofd op haar hand leunen. Haar blonde blonde haren liet ze als een gordijntje voor haar gezicht hangen. Wanneer het een beetje lang duurde waagde ze het om toch weer even zijn kant op te kijken. Shit, hij was echt knap, en hij kwam haar kant op! Paniek begon langzaam toe te slaan in haar hoofd en het maakte dat haar wangetjes een beetje rood werden. Snel verborg ze zich alweer achter haar haar, waar het veilig was, of gewoon veilig voelde. Ineens zat hij nu voor haar en voorzichtigjes liet Avery zichzelf weer zien van achter haar haar. "Heey, you look lonely."[/b] Zei hij nu tegen haar terwijl hij wat voorover boog over de tafel heen en haar aankeek met een glimlach. Avery glimlachte lief terug naar hem en streek haar lange haren aan de kant. "I'm not lonely." Zei ze nu wat lachend terwijl ze haar schouders even optrok. Nice, goed gedaan Avery, natuurlijk ben je niet eenzaam, er zit gewoon een onzichtbaar persoon naast je, ofzo. Hij trok zijn wenkbrauwen vragend op. [i]"You're not?" Vroeg hij nu terwijl hij om zich heen keek. Avery kon zichzelf wel voor haar gezicht slaan, ze was echt slim bezig. Sinds wanneer was ze eigenlijk zo verlegen? Ze kon wel beter dan dat, gewoon de zenuwen even aan de kant zetten. "Allright, I am lonely, you got me." Zei ze nu terwijl ze lachend met haar hoofd schudde. Hij begon nu ook te lachen en ohh, wat had hij toch een schattige lach. Avery glimlachte terwijl ze even een slokje nam van haar latte. "I'm Jason," Zei hij nu terwijl hij nog steeds een beetje aan het lachen was. "Avery, Avery Thomson." Zei ze nu terug en ineens stak de jongen ook zijn hand uit. Avery pakte zijn hand en schudde deze lichtjes. "Avery, that's a beautiful name." Zei hij nu met een brede grijns op zijn gezicht en Avery smolt bijna. "Thank you," Zei ze zachtjes terug. "You're new here, right?" Vroeg hij vrijwel gelijk nadat ze hem had bedankt. Ze ging snel wat rechter op zitten aangezien ze ook merkte dat ze een beetje met gebogen rug zat, en dat was niet echt heel sexy. Ze knikte vlug eventjes. "My parents are biologists, we travel a lot." Zei ze nu zachtjes met een kleine ergernis in haar stem. Het was nooit leuk om vrienden achter te moeten laten omdat je ouders weer naar een ander gebied moesten. Verder had Avery ook geen andere familieleden waar ze bij kon blijven en dat zou ze anders ook niet willen. Want hoe vervelend alles ook was, ze kon echt niet zonder haar ouders. "Aaahh, for the mountain lions?" Vroeg hij nu heel geïnteresseerd aan haar. Verbaast keek Avery hem aan en knikte. "Yes, for the mountain lions.." Zei ze nu wat voorzichtig, was hij serieus geïnteresseerd in wat haar ouders deden? Hij leek namelijk wel af te weten van het project. De meisjes en jongens waarbij hij eerder zat stonden nu op en liepen richting de uitgang. Ze riepen naar Jason dat ze klaar waren om te gaan en dat hij moest komen. "That's awesome! Well, I need to go." Zei hij nu en Avery knikte weer even. "I see you soon, right?" Vroeg hij nu met een brede grijns terwijl hij half opstond. Het duurde even voordat Avery door had dat hij nog wachtte op een bevestiging van haar. Ze glimlachte en knikte kort. "Okey, good. Bye." Zei hij nu vrolijk waarnaar hij volledig opstond en weg liep achter zijn vrienden aan. Zodra hij uit zicht verdwenen was liet Avery haar hoofd met een zucht op haar hand vallen. Waaw, ze voelde zich echt geweldig op dit moment, helemaal geweldig...

NaNo; 1275 woorden

Hoofdstuk 2 - Avery's past

Zachtjes begon Avery op en neer te knikken met haar hoofd op de maat van de muziek en langzaam draaide ze het volume omhoog. Ze stond op van haar stoel en begon wild in het rond te dansen op haar kamer, die ze nog steeds moest inrichten, maar daar had ze nu geen zin in, ze had er ook geen tijd voor. Vlinders vlogen door haar buik heen en ze voelde zich vrolijker dan ooit, dat terwijl ze slechts maar een klein gesprekje met de jongen had gehad. Al jaren lang verlangde Avery naar de liefde van een jongen, ze wilde weten wat het was om iemand’s vriendinnetje te zijn. Ze had al redelijk was kansen gehad maar het was altijd zo dat net op het moment haar ouders weer naar een ander land moesten, of een ander gebied voor een ander onderzoek. Avery hoopte altijd nog dat ze een keer ergens zouden blijven, dat ze de onderzoeken niet meer interessant zouden vinden en zich ergens zouden vestigen, voor altijd. Dan kon Avery gewoon vrienden maken zonder te weten dat ze ze snel weer los moest gaan laten, dan kon ze pas echt een leven leiden. Een luide klap van de deur onderbrak de muziek en meteen ging Avery naar haar laptop toe om de muziek wat zachter te zetten. Ze liep haar kamer uit en nieuwsgierig wandelde het meisje te trap af om te kijken of haar ouders thuis waren gekomen en het niet gewoon de deur was bij de buren. Ze had namelijk al begrepen dat de muren niet al te geluiddicht waren omdat ze eerder ook al dacht dat haar ouders thuis waren gekomen. Wat dus bleek niet zo te zijn. Vrolijk kwam ze de trap af en met een glimlach keek ze haar moeder aan. ”Eindelijk,” Zei ze nu terwijl ze naar haar moeder toe liep die haar armen al spreidde. Ze gaf haar moeder een snelle knuffel en zo ook haar vader. ”Jullie zijn laat.” Merkte ze op wanneer ze haar vader los liet en beide even kort aankeek. Haar moeder keek haar glimlachend aan maar Avery kon de teleurstelling in haar ogen zien. ”Hebben jullie geen poema’s gevonden?” Vroeg Avery nu ineens een heel geïnteresseerd en met zelf ook met een lichte teleurstelling in haar stem. Haar vader keek haar nu even wat verward aan en en fronste zijn wenkbrauwen. ”Sinds wanneer toon jij weer interesse in ons werk?” Vroeg hij nu aan Avery sinds het wel erg lang geleden was dat Avery dit soort vragen stelde. Ze had al lang geen interesse meer getoond in het werk van haar ouders, ze haatte het zelfs. Dat werk was namelijk de reden waarom ze steeds van plek naar plek moesten verhuizen, iets wat Avery vroeger nog wel oke vond, ze vond het wel leuk zelfs. Nu was dat gewoon niet meer zo. Ze streek even wat beschaamd wat lokken haar achter haar oor en keek haar vader een tikje blozend aan. ”Gewoon..” Zei ze nu met een wat hese stem waardoor het wel duidelijk was dat er iets achter zat. Haar vader keek haar nu onderzoekend aan waardoor Avery even kort moest lachen. ”Ik ga weer naar boven, doeii.” Zei ze nu vrolijk waarnaar ze bijna huppelend naar de trap toe liep. Ze zag de reacties van haar ouders al helemaal voor zich terwijl ze de trap op rende en moest even kort grinniken. Ze liep naar haar laptop toe en zette de muziek weer wat harder. Het liedje ‘Sexy als ik dans’ van Nielson klonk door de kamer heen en weer begon Avery zachtjes met haar hoofd op en neer te gaan op het ritme. Ze vroeg zich ook even af wat de buren wel niet moesten denken als ze dit liedje hoorden, die konden natuurlijk geen Nederlands en die zouden Nielson ook niet kennen. Het was dat Avery in Nederland geboren was dat ze zo van het land hield, ze praatte dan ook altijd gewoon Nederlands met haar ouders. Jammer genoeg kon ze met anderen alleen niet zo goed Nederlands praten aangezien haar ouders bijna altijd in landen werkten waarin niemand Nederlands kon. Ze waren ook maar een paar keer kort in Nederland geweest en dat had Avery toen ook helemaal geweldig gevonden. Langzaam begon ze weer dans bewegingen door de kamer heen te maken zoals ze eerder ook deed. Het liedje van Nielson was ook een geweldig nummer om op te dansen, ze werd er vrolijk van, en niet een beetje ook. Ze gooide haar lange haren in het rond en maakte sierlijke bewegingen met haar heupen. Haar handen gooide ze ook wild om haar heen als een soort gevaarte. ”Jij ziet er vrolijk uit,” Hoorde ze nu ineens bij de deur vandaan en meteen stopte ze met dansen. Ze keek een beetje geschrokken haar vader aan. ”Pap!” Riep ze nu beschuldigend naar haar vader maar ze moest er ook wel een beetje bij lachen. Hij liep nu haar kamer binnen en zette het geluid van haar laptop wat zachter. Avery volgde hem met gefronste wenkbrauwen. ”Heb je een leuke dag gehad, schat?” Vroeg hij nu nieuwsgierig aan Avery terwijl hij op haar bed ging zitten en even met zijn hand naast zich op het bed klopte. Meteen ging Avery naast  hem zitten en knikte vrolijk. Ze streek weer een paar lokken haar achter haar oor, wat ze vaak deed aangezien ze erg lang haar had en haar haar leek het gewoon leuk te vinden om voor haar gezicht te hangen. ”Oh ja? tell me all about it.” Zei hij nu waarnaar Avery even blozend naar de grond keek. Uhh, nee, echt niet. Die dingen besprak ze nooit meer met haar vader, dat was gewoon gênant. Ze besprak ze trouwens ook niet met haar moeder, want dat was ook gênant. Nee, boytalk deed je met je vriendinnen, maar ja, die had ze ook niet echt. Ze maakte vaak wel vriendinnen, best wel makkelijk zelfs, maar het contact verwaterde nogal snel. ”Het is een jongen zeker?” Vroeg hij nu wat voorzichtigjes aan haar en meteen keek Avery hem weer aan. ”Pap?” Zei ze nu weer maar de glimlach liet zien dat hij wel gelijk had. Ja, het ging om een jongen. Hij begon even zachtjes te lachen maar hij liet het er wel bij. Hij ging er niet over door, gelukkig. ”I’m happy for you,” Zei hij nu terwijl hij haar zachtjes een kusje op haar voorhoofd gaf waarbij Avery haar hoofd daarnaar een beetje wegtrok. ”Pap, ik ben geen klein kind meer,” Zei ze nu waarbij ze serieus probeerde te klinken. Hij begon nu wat harder te lachen en stond weer op van haar bed. ”Je moeder en ik ga slapen, het is al laat, ga jij ook zo slapen?” Vroeg hij nu aan haar wanneer hij bij de deur stond en deze wilde dicht doen. Avery knikte zachtjes en begon haar laptop uit te zetten. Haar vader deed de deur dicht en met een glimlach keek Avery naar de deur. Ondanks alles hield ze echt veel van haar vader en van haar moeder. Ze was heel blij met ze. Ze trok nu haar kleren uit en kroop onder de dekens. Eventjes zuchtte ze diep en sloot ze haar ogen. Ze kon niet wachtten op de volgende dag, misschien zou ze Jason dan wel weer zien en dat wilde ze maar al te graag. Ze knipte het lampje uit en draaide zich om...

NaNo; 1256 woorden

Hoofdstuk - - Avery's past
The accident

Met tegenzin stapte ze de auto in en keek ze haar moeder wat boos aan, iets wat haar moeder inmiddels al wel gewent was want Avery ging nooit graag weg uit en plek wanneer ze het er net zo naar haar zin had, en hier had ze het zeker naar haar zin gehad. Ze keek Jason aan en zuchtte eventjes, had ze ook nog eens voor het eerst iemand gehad die ze wel redelijk leuk vond, moest ze zo snel alweer weg. Hij glimlachte zachtjes terug naar haar in de hoop haar wat op te vrolijken maar niets kon haar opvrolijken op het moment, niets tenzij haar ouders besloten om wel nog even te blijven. Dan had ze meer tijd met Jason kunnen hebben en heel misschien hadden we wel iets kunnen hebben samen. Ze wist natuurlijk niet of hij er hetzelfde voelde over als zij, de kans dat ze enkel een vriend was voor hem was groot maar toch hadden ze een goede band gehad. Toch wist Avery voor hem nog wel een klein glimlachje op haar gezicht te toveren en hij leek hier ook blij mee te zijn. Alleen zodra haar ouders de auto in stapte was die glimlach weer weg en keek ze haar moeder weer een tikje giftig aan. ”Avery, kom op nou, niet zo vervelend kijken. Nogmaals, we doen dit niet om jou te pesten maar omdat het moet, voor ons werk.” Zei haar moeder maar Avery trok enkel even eigenwijs haar wenkbrauwen op en stopte haar oordopjes in haar oren. Ze hoorde haar moeder even zuchtten waarnaar ze de auto startte. Avery moest echt moeite doen om niet te gaan huilen wanneer ze Jason uitzwaaide en ze de oprit afreden. Waarom was het zo moeilijk om met ouders te leven die altijd maar moesten blijven verhuizen? Waarom ging het nooit eens een keer zoals zij zou willen? Ze vond Jason best leuk, hij was de enige jongen geweest die het leuk leek te vinden om bij haar te zijn, moesten we weer verhuizen. Maar goed, dromen mocht blijkbaar niet eens en ze moest hem nu ook alweer gaan vergeten. De kans was groot dat ze hem nooit meer zou zien dus dat was ook het beste wat ze kon doen. Ze ging onderuitgezakt op de achterbank zitten en keek het raam uit terwijl ze in een volgepakte auto reden naar een nieuwe plek, ergens in Canada deze keer. De zon ging al langzaam onder wanneer ze bijna bij de grens waren van Canada en een oranje gloed vulde de hemel. Even ging ze weer wat rechter op zitten en keek ze met een glimlach naar buiten, er was namelijk niets mooier dan een prachtige zonsondergang achter de bergen. De vele kleuren die zich dan in de lucht bevonden, van oranje naar paars naar roze. Het was gewoon te mooi en ondanks dat  ze het al vaak genoeg had gezien bleef het iets waar ze van kon genieten. Ze keek kort weer even naar haar moeder toe die in de spiegel naar haar glimlachte. ”Je zult het daar vast ook wel weer leuk hebben.” Zei haar moeder nu vriendelijk maar Avery zette weer een chagrijnige kop op. ”Ja, tot ik weer weg moet gaan..” Zei ze nu terwijl ze het raam weer uitkeek. ”Doe eens niet zo naar tegen je moeder, ze probeert je gewoon op te vrolijken.” Zei haar vader nu met een wat hardere stem en draaide zichzelf om in zijn stoel. ”Jullie begrijpen het niet, ik moet elke keer weer opnieuw vrienden maken waar ik daarnaar toch weer afscheid van moet nemen. Jullie hebben jullie werk maar ik heb helemaal niets.” Ging ze er nu fel tegen in. Ze was het soms gewoon echt zat, om elke keer te reizen. Het viel haar wel zwaar om haar ouders zo tegen te spreken want ze wist dat ze dit niet deden om haar dwars te zitten. Haar ouders hielden van hun werk, ze hadden er veel passie in net zoals ze ook nog steeds heel veel van elkaar hielden. Zoveel passie, iets dat Avery soms miste. Zij wilde ook iets of iemand hebben om van te houden, en dat leken haar ouders soms te vergeten. Dit was niet het leven wat ze wilde, ze wilde zichzelf in een jongens armen leggen, van iemand houden, ze wilde weten hoe het voelde om een vriendje te hebben. Alle meisjes van haar leeftijd hadden vriendjes, en zij was gewoon forever alone. Haar ouders bleven allebei even zwijgen en haar vader legde even lief zijn hand op haar moeders bovenarm neer, om haar te steunen. Avery keek ze weer even wat giftig aan. Dat was nu precies wat ze bedoelde, ze wilde dat ook. ”Wat wil je dan dat we doen Avery? Stoppen met het werk waar ze beiden zoveel van houden? En het geld dan? Waar moet dat dan vandaan komen?” Vroeg haar vader nu ondanks dat hij wist dat het een nutteloze discussie was die ze al honderd keren hadden gevoerd? Avery haalde even haar schouders op. ”Jullie zouden een normale baan kunnen nemen, als jullie dat voor mij over zouden hebben.” Zei ze nu wat zachtjes, wetend dat het haar ouders waarschijnlijk wel pijn zou doen zoals het altijd deed wanneer ze zoiets zei. Want indirect vertelde ze hun zo dat ze niet genoeg hun best deden en dat deed hun pijn. Avery beet even kort op haar lip en keek naar beneden terwijl ze eigenlijk al spijt had van wat ze gezegd had. ”Je weet dat dat niet gaat.” Zei haar vader nu ook zachtjes. ”Je kon het toch proberen?” Vroeg Avery er nog achteraan, omdat ze nog steeds wel graag wilde dat haar ouders zoiets misschien zouden proberen. Dan kon ze zelf ook een leven hebben. Haar moeder begon al wat zenuwachtig aan het stuur te prutsen en haar vader begon te zwijgen. Beiden keken ze nadenkend voor zich uit en leken ze moeilijk uit hun woorden te komen. Ze hadden het er moeilijk mee, dat kon ze wel zien. Ergens wilde Avery nu wel graag haar excuses aanbieden voor dat ze ze pijn had gedaan met deze woorden maar ze wist zelf ook even niets uit te brengen, deels ook omdat ze graag wilde dat ze erover nadachten. Misschien zou het toch een keer lukken tot hun door te dringen dat het niet ging zo, niet voor Avery. Wanneer het lang stil bleef en het inmiddels al donker aan het worden was legde Avery haar hoofd tegen het hoofdkussentje aan en begon ze langzaam in slaap te vallen, zoals ze ook altijd deed wanneer ze moesten reizen. Het was te vermoeiend om de hele tijd stil te zitten in een auto en op een geven moment werd de muziek ook al een beetje saai. Het donker maakte dan al helemaal dat ze haar ogen niet meer open kon houden....

Een plotselinge gil van haar moeder maakte dat ze wakker schrok. Snel opende ze haar ogen en ging ze recht op zitten. Een enorm felle lichtflits was te zien in de voorruit en verblindde haar voor een moment compleet. Haar vader begon tegen haar moeder te roepen en haar moeder begon meteen als een gek aan het stuur te draaien. Er klonk een hard gegil van banden over het wegdek en Avery zag al snel de vrachtwagen langs hun auto scheuren en in een wand van steen rijden. De auto ging ineens heel snel en het hobbelde erg wat al duidelijk maakte dat ze niet meer op de weg zaten. Ze wilde schreeuwen en gillen maar het lukte haar niet geluid uit haar keel te krijgen. Haar vader bleef maar dingen schreeuwen tegen haar moeder en Avery probeerde in paniek zichzelf aan iets vast te grijpen. Het ging allemaal zo snel en zo onverwacht dat ze gewoon niet wist wat ze moest doen. Angst was overal te vinden in haar lichaam en haar hoofd werd helemaal gek. Ineens kwam er een noodstop, dat leek zo tenminste. Al snel bleek dit niet zo te zijn en was de auto in het water beland, maar je kon niets zien, het was veel te donker. Water begon de auto al binnen te lopen in een rap tempo en haar moeder raakte al helemaal in paniek. Ze bleef maar Avery’s naam roepen maar Avery kon niet reageren. In paniek probeerde Avery alles om de gordel los te krijgen maar ze kreeg het niet, hij wilde niet los komen. ”Ik krijg mijn gordel niet los!” Riep ze naar haar moeder die zichzelf meteen omdraaide, ze kon zelf ook niet loskomen uit haar gordel, hoe zeer ze het probeerde. Ze begon hardhandig aan de gordel te trekken en ze bleef maar schreeuwen en kreunen van de moeite. Haar vader was de eerste die los kwam van de gordel en hij wilde zijn moeder helpen met het de gordel maar haar moeder wilde dit niet. Inmiddels liep de auto nog steeds vol met koud ijswater en Avery was al tot haar buik nat van het water. Haar vader stond op van zijn stoel en kroop naar achteren om Avery te helpen. Op dat moment brak het glas van de voorruit doordat er sowieso al een sterretje in had gezeten en deze de kracht van het water niet aankon. De hele auto liep vol water en Avery moest haar adem inhouden. In paniek bleef ze met haar armen in het rond zwaaien terwijl haar vader met alle macht haar gordel probeerde los te maken. De kou was zo erg, Avery dacht echt elke moment dood te vriezen van de kou van het water. Ze dacht haar leven over zou zijn, heel snel. Wanneer haar vader de gordel los had weten te krijgen wilde ze nog niet weg gaan en duwde hij haar de auto uit. Hij greep de deuropening en had Avery met veel geweld de auto uit geduwd. Wild bleef Avery in het rond trappen en ze wilde schreeuwen. Schreeuwen dat ze haar ouders niet wilde achterlaten. Schreeuwen uit de angst, de angst voor de kou en de angst voor het donker. Ze wist niet welke kant ze op moest zwemmen, welke kant naar boven was. Ze gokte het gewoon en ze bleek het goed gegokt te hebben wanneer ze met haar hoofd boven water kwam. Zodra ze bovenkwam begon ze te schreeuwen om hulp. ”Help me! Someone! My parents are still down there! HELP ME!” Begon ze te schreeuwen terwijl ze bleef watertrappelen, iets wat eigenlijk al niet meer zou moeten kunnen. Die kou zou haar al lang verlamd moeten hebben maar ze kon er tegen. Ze wist zichzelf op de kant te krijgen. Tranen liepen over haar wangen heen en hard jankend bleef Avery aan de kant zitten, wachtend op haar vader om naar boven te komen met haar moeder. Ze schreeuwde het uit en riep om hulp, maar niemand kwam en haar ouders kwamen ook niet naar boven. Ze begon nu  hard te hoesten en greep met haar handen naar de aarde. Ze moest steeds harder hoesten en ze liet zichzelf helemaal op de grond vallen. Met haar hand greep ze naar haar hart en ze begon verder te schreeuwen en te huilen, wat niet heel lang meer duurde want alles werd ineens helemaal zwart voor haar ogen…

Zachtjes begon ze met haar vingertoppen over de dunne denken van het ziekenhuisbed te woelen en begon ze zachtjes te bewegen met haar lichaam. Dit werd alleen steeds harder en ze drukte haar handen in het ziekenhuisbed. Wanneer iemand haar hand vast pakte stopte dit en opende ze snel haar ogen. Ze bleef even met haar ogen knipperen omdat het licht te fel was en het hier nog aan moest wennen. ”Welcome back honey,” Zei een vriendelijke stem en Avery keek haar even verward aan. Het was een mooie dame met zwart haar en in het wit gekleed. Even keek Avery in het rond en het duurde even voordat ze besefte dat ze in een ziekenhuis was, maar waarom? Ze keek de dame met de zwarte opgestoken haren verward en licht geschrokken aan. Hoe kwam ze hier? Wat deed ze in een ziekenhuis. Even kort gingen haar ogen over de vele slangetjes die aan haar lichaam zaten. Wat was er gebeurt? ”Where am I? Why am I here?” Vroeg ze nu met trillende stem, waarom trilde haar stem zo? Waarom voelde ze zich zo angst? Waar waren haar  ouders? Ze keek de vrouw weer aan en het was duidelijk dat Avery niet wist wat er aan de hand was. ”You’re in the hospital at Calgary,” Zei ze waarbij ze Avery erg moeilijk aankeek, iets dat Avery alleen maar banger maakte, en ze was al behoorlijk bang. ”You had an accident and you have been away for a week now.” Zei ze zachtjes waarbij ze probeerde zo vriendelijk mogelijk te klinken. Avery ging nu rechtop zitten want ze werd echt heel bang nu maar ze werd meteen door de vrouw bij haar schouders gepakt. ”No, you need to lay down, sweatheart.” Zei ze vrouw met een kalmerende stem maar deze stem kon Avery niet kalmeren, die begon alweer in paniek te raken. ”No! Where are my parents, I want to see my parents!” Begon ze nu te roepen terwijl ze zich probeerde te verzetten tegen de vrouw die haar terug het bed in wilde duwen. Ze moest haar ouders nu hebben, meteen, of ze werd echt helemaal gek. Tranen waren al in Avery’s ogen te zien, van de angst die ze voelde. Ze moest haar ouders zien, ze moest zien of ze ‘oke’ waren. Ze had haar ouders nodig om haar te vertellen wat er was gebeurt want ze kon het zich niet herinneren. Ze wist verdomme niet waarom ze hier lag, in Calgary. ”Honey, you really need to calm down, I will explain everything to you. Just lay down.” Zei ze terwijl ze probeerde Avery aan te kijken en te kalmeren, maar het ging niet. Ze moest haar ouders nu zien. Avery trok de buisjes uit haar armen en begon harder tegen te werken omdat ze weg wilde. ”No! No! I need them now, I need to see them!” Riep ze terwijl ze het bed uit probeerde langs de vrouw te komen die haar probeerde tegen te houden. De vrouw greep haar nu stevig vast en Avery begon wild in het rond te slaan met haar armen. ”No! No! No!” Ging ze door met schreeuwen. Ze probeerde zichzelf zwaar te maken en terug te trekken uit haar grip om vervolgens weg te rennen maar ze liet niet los. Meteen kwamen er ineens allemaal andere mensen binnen in de kamer, twee mannen die ook witte ziekenhuiskleren aanhadden kwamen versterking geven aan de vrouw en met z’n drieën probeerde ze Avery te bedwingen, haar tot rust te brengen. Nog even bleef Avery doorvechten en sloeg en schopte ze in het rond. Zelf met hun drietjes hadden ze nog moeite met het vast houden van Avery die helemaal gek werd, ze moest gewoon haar ouders zien! Het feit dat ze er niet waren maakte dat ze zich zorgen maakte en dat ze zich ongemakkelijk voelde. Normaal zouden haar ouders bij haar bed hebben gewacht tot ze wakker zou worden, ze zouden haar nooit alleen laten, niet wanneer ze bewusteloos in een ziekenhuis zou liggen. Waarom waren ze er dan niet? Hardhandig bleef ze doorvechten en van binnen werd ze langzaam steeds bozer en bozer op dat ze haar niet loslieten. Ze voelde de hitte door haar aderen glijden en hoe ze langzaam haar lichaam steeds warmer en warmen maakten. De temperatuur die haar door lichaam gleed werd heter en heter tot op een gegeven moment de vrouw en de twee mannen haar loslieten  en pijnlijk naar hun handen keken, of andere delen van het lichaam die Avery hadden aangeraakt op het moment dat haar huid heet genoeg werd om te verbranden. Avery keek ze verward aan en de temperatuur bleef maar stijgen. Ze wist niet wat er met haar gebeurde, het was al wel vaker gebeurt maar ze snapte nog steeds niet wat het nu precies was. Dit gebeurde wel vaker maar toch was het nu erger, de angst was erger dan anders en ze voelde zich helemaal niet fijn. Ze wilde haar ouders gewoon zien, was dat nu zo moeilijk. De vrouw kwam nu overeind en keek Avery ernstig aan die op de grond zat en verbaast keek naar doktoren. Zachtjes begon Avery zichzelf wat kleiner te maken en greep ze haar benen vast. Wat gebeurde er met haar? Waarom voelde ze zich zo angstig? ”Avery, calm down, there is no need to get angry, pleas just let us help you.” Zei ze waarbij ze Avery met veel medeleden aankeek. Niet naar luisteren Avery, ze liegen! Ze willen je helemaal niet helpen, ze willen je weghouden bij je ouders, daarom zijn ze er nu niet! Begon ineens een stem naar haar te roepen in haar hoofd en Avery kroop wat kreunend van pijn in elkaar. Ze verstopte zichzelf achter haar lange haren en schudde haar hoofd even kort. Ze begon helemaal te trillen van de onzekerheid die haar zo bang maakte. ”Don’t you worry baby, you willl be allright.” Zei ze vrouw er nog achteraan wanneer ze zag dat Avery er erg veel moeite mee had, dat ze erg bang was. Opnieuw schudde Avery met haar hoofd eventjes maar nu wat harder. ”I want my parents, just take me to them.” Zei ze zachtjes terwijl ze er tranen over haar wangen liep en ze tegen het ziekenhuis bed aan kroop. ”I’m so sorry baby but I can’t do that.” Zei ze vrouw nu zachtjes en Avery keek haar nu weer aan met wazige ogen. Hoe bedoelde ze dat kon ze niet? Zie je wel, ze houden je gevangen, ze zullen je niet naar je ouders brengen! Riep daarnaar meteen weer in haar hoofd en even legde Avery haar handen over haar oren. Waar kwam die stem vandaan? ”What do you mean, you can’t take me to them?” Vroeg ze nu verscholen onder het ziekenhuis bed terwijl ze de vrouw angstig aankeek. Hoe bedoelde ze dat!? Ze wilde haar ouders zien! Zenuwachtig trilde ze helemaal en ze maakte kleine schokkende bewegingen. De twee mannen achter de vrouw hielden zich stil maar aan hun blik te zien zagen ze wel dat het niet goed ging, het ging helemaal niet goed. Zij zagen het, dat Avery helemaal gek aan het worden was, en ze zagen al een slecht einde aankomen, ze hadden tenslotte al brandwonden gekregen, wat kon het meisje dan wel niet doen wanneer haar verteld werd dat haar ouders het ongeluk niet hadden overleefd? Ze was nog zo’n klein beetje verwijderd van doordraaien, dat was te zien. ”Here, let me come closer to you, you don’t have to be afraid.” Sprak de vrouw maar dit maakte Avery alleen maar ongeduldiger, ze wilde weten waar haar ouders waren en waarom ze hun niet kon of mocht zien. Nee niet doen! Laat haar niet dichter bij komen! Ze gaat je pijn doen hoor, ik zou niet naar haar luisteren! Ging de stem verder. ”Nee!” Riep ze nu ineens hard, niet naar de vrouw maar naar de stem. Ze drukte haar gezicht weg achter haar knieën en begon zichzelf een beetje heen en weer te wiegen. ”Ga weg!” Riep ze nu nog steeds naar de stem. ik probeer je alleen maar te helpen, te waarschuwen voor deze mensen, je moet ze namelijk niet vertrouwen. Ging de stem verder maar nu op een rustige toon. ”Waarom niet?” Vroeg ze nu hardop aan de stem, een stem die niemand anders kon horen dan zij. De vrouw keek haar nu raar aan, ook omdat ze Nederlands niet kon verstaan maar ook omdat ze zag dat Avery het niet tegen haar had. Omdat het leugenaars zijn, dat is iedereen, allemaal leugenaars. Zei ze stem en Avery besloot nu om er toch maar naar te luisteren, want misschien was het wel zo? ”Why can’t you take them to me! Tell me now!” Riep ze nu commanderend naar de vrouw toe, terwijl ze niet meer wist wie ze moest vertrouwen. Ze wist niet naar wie ze moest luisteren, de stem of de vrouw. ”Avery, you need to listen to me, it’s not so easy, I don’t think you can handle it now.” Zei ze nu zachtjes terwijl ze langzaam dichterbij kwam. Niet doen hoor, laat haar niet dichterbij komen, verbrand haar! Riep de stem. In paniek schoten haar ogen door de kamer heen en wanneer ze vrouw te dicht bij kwam legde ze haar handen op de vrouw haar armen en duwde ze haar weg. Ze sprong op en rende langs de vrouw die nu op de grond liep te kreunen van de pijn in haar bovenarmen. Een van de mannen hij greep Avery voor een klein moment vast waarbij hij een naald in haar kont prikte. Kort schreeuwde Avery even van de pijn maar al snel voelde ze niets meer en viel ze op de grond neer. Ze kon zich niet meer bewegen en ze voelde hoe ze langzaam weg zakte. De man bromde even van de pijn die hij voelde van haar gloeiend hete huid, die nu ook langzaam afkoelde, samen met dat Avery wegzakte. Opnieuw werd alles weer donker...

NaNo; 3589 woorden

Hoofdstuk - - Avery's past
Voices in control

Langzaam kwam ze weer bij en opende ze haar ogen knipperend. Ze zich enorm duf en het was ook moeilijk voor haar om haar ogen open te blijven houden. Het duurde even voordat ze de kracht vond om met haar ogen in het rond te kijken. Ze was alleen in een witte kamer zonder ramen, waar alleen het ziekenhuis bed in stond samen met allerlei apparatuur dat aan haar verbonden was. Kort slikte te waarnaar ze een poging deed om rechtop te zitten. Haar ogen bleven op de deur gericht voor het geval er iemand binnen mocht komen, dan moest ze snel reageren. Ze wilde hier weg, ze wilde naar haar ouders toe, waar ze dan ook waren, ze moest naar ze toe. Blijf alert Avery, ze kunnen elk moment binnen komen en dan moest ze snel zijn, of ze verbranden, dat zou eigenlijk nog beter zijn. Sprak de stem weer door haar hoofd heen terwijl Avery haar aandacht even kort legde op haar polsen om de naalden eruit te halen. Hierna keek ze meteen weer naar de deur en stond ze zachtjes op. Het zijn leugenaars Avery, vertrouw maar op mij, ik zal je helpen je ouders weer te vinden. Ging de stem verder, om het vertrouwen van Avery te krijgen, om haar tegen de mensen op te zetten die haar wilden helpen. Voorzichtig liep ze over de vloer heen met haar blote voeten en met haar korte ziekenhuis pakte. Langzaam trok ze de hendel naar beneden maar de deur ging niet open. Snel trok ze een paar keer meer de kruk naar beneden en duwde en trok ze aan de deur die gewoon op slot zat. Hard sloeg ze nu tegen de deur aan. ”Get me out!” Riep ze hard tegen de deur aan waarnaar ze in het rond keek. Dat werkt echt niet, je kunt schreeuwen wat je wilt maar ze horen je niet, je moet dit anders aanpakken, beter. Zei ze stem waarnaar Avery verward omhoog keek en om haar heen. ”Hoe?” Vroeg ze nu hardop aan de stem in haar hoofd. Niet in paniek raken, geen zwakte tonen, controle nemen over de situatie, controle nemen over hun, wees de baas. Zei ze nu waarnaar Avery weer naar haar bed liep, een beetje zenuwachtig. ”Ik kan dit niet, ik wil mijn ouders.” Zei ze zachtjes terwijl haar ogen door de kamer heen bleven schieten uit angst. Haar handen trilden en ze stond weer op het punt om in paniek te raken, als ze niet snel haar ouders te zien kreeg. Luister naar me Avery, ze moet doen wat ik vertel dat je moet doen, dan komt alles goed, ik zorg er wel voor dat niemand je meer pijn komt te doen, je moet me gewoon vertrouwen en naar mij luisteren. Ging de stem verder waarbij Avery even knikte. Ze klonk wel iemand die ze kon vertrouwen, ze leek het beste met Avery voor te hebben en het feit dat ze zei dat ze ervoor zou zorgen dat niemand haar meer pijn kon doen klonk goed. Wanneer de deur open ging draaide ze zich geschrokken om en keek ze dezelfde vrouw met de zwarte haren weer aan. Doen wat ik zag, niet vergeten. Zei ze stem en stilletjes knikte ze even om te laten weten dat ze zou luisteren, dat ze zou doen wat de stem haar vertelde. Kalm jezelf, niet zo zenuwachtig zijn, hiermee krijg je nooit de controle over de situatie, nooit de controle over haar. Kijk haar gewoon diep in de ogen aan en zeg niets, blijf stil. Legde de stem uit en even nam Avery diep adem. Ze probeerde om zichzelf zo veel mogelijk te kalmeren, of in ieder geval er kalm uit te zien. Ze zou zich zelf nooit kalm kunnen voelen, niet nu ze niet wist waar ze precies was en waar haar ouders waren. Niet nu ze in een vreemd ziekenhuis lag met alleen maar vreemde mensen. Ze hief haar kin een beetje en keek de vrouw wat doordringen aan met haar groene ogen terwijl ze tegen het bed aangeleund stond. ”How are you doing? Are you feeling better?” Vroeg de vrouw nu waarbij Avery haar kort nadenkend aankeek. Was ze serieus of had ze het hele gebeuren met het roepen naar de deur niet gehoord of gezien. Al was het misschien wel beter aangezien ze van de stem haar zwaktes niet mocht tonen. ”Where are my parents?” Vroeg ze nu ineens met een wat bittere stem, ze wilde het weten, meer dan alles. Nee, niet doen, niet praten Avery, blijf haar zo doordringend aankijken zoals je nu doen, en zeg geen woord. Zei ze stem, maar Avery had het gewoon moeten vragen. ”Allright, fine, i’ll tell you, but can you pleas go back to your bed?” Vroeg de vrouw haar nu en zonder iets te zeggen kroop Avery achteruit het bed weer op. Ze ging weer liggen en trok de deken over haar heen. Zonder tegenspraak liet ze de vrouw dichterbij komen. ”I need to trust you, you’re not going to panic, okey?” Vroeg de vrouw nu aan haar waarbij Avery haar even kort vragend aankeek met nog steeds de doordringende blik, bedoeld om haar wat onzeker te maken. De vrouw pakte nu haar hand vast die al behoorlijk warm was, maar nog niet zo warm dat ze haar huid ermee zou verbranden. Wel voelde Avery hoe nu de temperatuur toe nam in haar lichaam, al ging het maar langzaam. ”You had an terrible accident, Avery, but you don’t remember it, do you?” Vroeg ze nu aan Avery. Schud maar zachtjes je hoofd, maar geen woord. Zei ze stem en Avery gehoorzaamde. ”In the accident your mother lost controle over the car and you ended up in a lake.” Begon de vrouw waarbij ze haar nu toch wel een beetje geschokt weer aankeek. De hardheid verdween weer in haar ogen en er vormden zich al tranen in haar ogen, alsof ze al wist wat het antwoord zou zijn. Het ging in ieder geval niet de goede kant op, daar was ze zeker van. ”We found you near the lake, only you, your parents didn’t get out the car, they didn’t survive the accident..” Zei ze vrouw nu waarbij ze haar ogen neersloeg. Ze liet Avery’s hand los doordat ze al wel voelde dat die enorm warm aan het worden was. Avery keek haar fronsend aan en langzaam begon het vuur in haar los te branden. Niet een klein vuurtje die makkelijk te doven was, nee, dit was een grote verwoestende steekvlam die veel schade kon aanrichten en een grote brand maakte, niet een die je makkelijk kon doven dus. ”LIAR!” Riep ze hard waarnaar ze meteen weer omhoog was gekomen. Woedend keek ze de vrouw aan terwijl er tranen over haar wangen begonnen te lopen. Nee, Avery ze liegt niet, nu niet, wel als ze je probeert wijs te maken dat ze je wilt helpen want waarom zou ze? Ze kent je niet, dus wat kan het haar schelen? Niets dus! Riep de stem door haar hoofd heen waarnaar Avery haar ademhaling al sneller begon te gaan, woede ging door haar lichaam heen samen met een hele hoop hitte. Nu ineens kwamen de beelden ook bij haar terug. De auto die het meer in reed, haar moeder die haar naam schreeuwde, de paniek in haar ogen, haar vader die haar gordel los maakte in plaats die van haar moeder en dat ze weggeduwd werd, de auto uit. Alles kwam ineens bij haar terug en het trof haar als een atoombom. Ze sprong meteen van het bed af en keek de vrouw met tranende en woedende ogen aan. De vrouw deinsde meteen terug en keek Avery angstig aan. Ze drukte op een knopje om versterking te krijgen. ”Stay back, I’m warning you, don’t come closer.” Zei ze vrouw nu en alles waar Avery aan kon denken was hoe egoïstisch het was van de vrouw, zij was verdomme niet het slachtoffer hier, Avery had haar ouders verloren, twee mensen die alles voor haar betekenden. Weg, als sneeuw voor de zon wegsmolt. Dit hield Avery niet tegen, het maakte haar zelfs nog bozer. Goed zo, word maar boos, dat verdient ze, ze verdient het om pijn te voelen, de pijn die jij nu ook voelt, laat haar het haar maar voelen. Alsof ze de waarschuwing van de vrouw niet had gehoord sprong Avery zowat boven op haar. De hitte die van haar afsloeg verbrandde vrijwel gelijk de huid van de vrouw en haar haar waar Avery ook naar greep. Ze als een wilde bezetene viel ze vrouw aan en meteen kwamen er meer mannen de kamer binnen, allemaal met een stok in hun handen, alsof ze er al op voorbereid waren geweest. Avery keek even op naar de mannen terwijl haar haar slordig over haar gezicht hing. De vrouw schreeuwde van de pijn die de brandwonden haar deden en Avery keek weer naar de vrouw die ze nog steeds vast hield met haar armen. Dit was het moment, het moment waarin ze al het goede in haar liet vallen, het moment waarin ze voor het eerst iemand gewillig verbrandde en het ook nog eens leuk vond. Een grijns kwam op haar gezicht bij het zien van de schreeuwende vrouw. De pyromaan begon hier langzaam haar gif in te brengen in Avery’s hoofd. Het gif waardoor Avery werd wie ze was geworden, de sadistische psychopaat. Ze hoorde de pyromaan grinniken in haar hoofd, die had was ze wilde. Een grote man kwam nu op Avery afgerend en probeerde haar weg te duwen bij de vrouw zodat ze rest haar weg konden brengen. Avery legde haar handen op de man zijn polsen neer en met bezeten ogen keek ze hem aan terwijl hij door begon te krijgen dat zijn huid aan het verbranden was. Deze blik in de man zijn ogen deden haar verbazingwekkend goed, ze kon er maar niet genoeg van krijgen. BURN HIM, YEA, BURN HIM. Riep ze pyromaan in haar hoofd vrolijk en Avery begon nu ook wat harder te lachen, tot er iemand aankwam met weer zo’n spuitje om Avery weer te verdoven. Deze keer werd die gelukkig in haar arm geprikt en het duurde niet lang of ze kon zichzelf niet meer bewegen en viel ze op de grond neer. Schreeuwend kroop ze over de vloer heen doordat ze voelde hoe het haar lichaam langzaam een soort van verlamde. Langzaam sloot ze haar ogen en voelde ze zichzelf weer wegzakken...

NaNo; 1775 woorden