Onderwerp: Don't Play With Me &Dahlia vr okt 16, 2015 11:18 pm
"It’s either kill or be killed in this world. I chose not to be killed."
Opgesloten zitten was totaal niks voor hem. Daarom trok hij al snel de deur achter zijn rug dicht. Zijn ‘slaapkamer’ hadden ze het genoemd. Wie sliep nu in een kamer? De helft van zijn leven lang had hij in het wild geslapen, de andere helft gewoon in de woonkamer bij zijn moeder thuis, op het tapijtje op de grond. Het was hem dus een raadsel waarom ze dachten dat hij een hele kamer voor zichzelf nodig had om gewoon maar te slapen, maar soit. Zelfzeker en met een nogal bitchy uitdagende blik in zijn ogen liep hij door de gang. Voor nu had hij nog een shirt en een trui aan, maar daar voelde hij zich even opgesloten in als in die kamer van daarnet. Hij droeg het alleen maar omdat hij goed genoeg wist dat zijn uiterlijk nogal veel blikken trok. Normaal trok hij zich daar niks van aan, maar op een onbekende plek als deze was het misschien beter om eerst even onder de radar te blijven.
Maar in het bos voelde hij zich vrij, ongelimiteerd. Dus hij trok zijn kleren over zijn hoofd en gooide ze onder een struik. Die vond hij later wel terug. Meteen haalde hij twee van zijn wolven, Ekksvar en Sorunn, tevoorschijn. De twee begroetten hem hartelijk, en hij lachte even kort. Met deze twee wolven was hij natuurlijk losser dan met de meer recente toevoegingen aan zijn pack, het waren dan ook de wolven die hij al kende van toen hij acht was. Speels liet hij zich omver duwen, en lachend rolde hij met Ekksvar over de grond. Tot Sorunn plots zijn aandacht trok met een korte grom. Er was iemand in de buurt. Game on. Amadéo bleef liggen, met Ekksvar bovenop hem, terwijl zijn lichte ogen een meisje in de gaten kregen. Hij wachtte nog even tot ze dichterbij was, voor hij haar aandacht trok. "Salut", Zei hij, gespeeld vriendelijk natuurlijk. Eerst eens zien wat voor iemand hij hier voor zich had.
Dahlia Leto
Class 4
Aantal berichten : 321
Onderwerp: Re: Don't Play With Me &Dahlia za okt 17, 2015 5:52 pm
Clother x // Allison
Do things that scare you
Als een veel te grote en donkere wolf rende Dahlia door de bossen. Haar ogen glinsterde van plezier terwijl haar poten met doffe klappen op de grond sloegen. Het gedreun vibreerde door haar botten en zorgde ervoor dat ze zo'n rare wolvengrijns op haar snuit kreeg. Nog sneller probeerde ze langs de bomen te schieten, tot er plots geen bomen meer waren en ze bijna in het meer belandde. Slippend kwam ze aan de rand tot stilstand terwijl haar tong schuin uit haar bek hing. Impulsief hief ze haar snuit naar de blote hemel en huilde ze een vrolijk deuntje, al klonk het misschien nogal beangstigend voor de mutanten die geen wolfs konden. Niet dat ze daar wakker van ging liggen.
Eerst had ze het eiland verstikkend gevonden, omdat ze gewend was om rond te reizen, om vrij te zijn. Maar naarmate ze er langer was en Daphne natuurlijk terug in beeld kwam, besefte ze dat het maar al te veel mooie dingen had, dit eiland. Vooral het meer waar ze nu stond, midden in het bos, was haar favoriet. Er kwam geen kat en dus ook de perfecte plek voor een frisse duik, die Dahlia zo graag deed. Zonder aarzelen veranderde ze terug en sprong ze met kleren en al het water in. Haar rok en turtelnek plakte tegen haar aan, maar toch genoot ze van het koude gevoel. Tot ze de geur van andere wolven opving, waardoor haar haren overeind kwamen te staan. Ze spurtte het water uit alsof een zeemonster haar op de hielen zat. Aan de oever liet ze het water snel van zich afglijden terwijl ze als een gazelle door het bos sprintte. Hoewel ze behoorlijk wat snelheid maakte, kraakte er geen enkel takje onder haar voeten.
Geruisloos stapte ze uit de struiken terwijl een van de wolven een waarschuwende grom liet horen. Ergens krakte er iets, haar hart waarschijnlijk, want het deed haar denken aan háár wolvenpack dat allang was verdwenen. Háár direwolven die nu niet meer bestonden en niets meer waren dan een lang vervlogen herinnering. Het enige bewijs van hun was haar wolvenvorm, een direwolf. De jongen onder de wolven trok vervolgens haar aandacht. "Salut," Antwoordde ze met een frans accent, een tik die zij en haar zus hadden zodra ze een andere taal spraken. "Ce sont vos loups?" Vroeg ze een tikkeltje arrogant, met een zweem van pijn in haar ogen. In de wolf die bovenop hem lag herkende ze Alba, een witte wolvin die ook zo speels was. Haar blik moest ze uiteindelijk afwenden, omdat het te pijnlijk werd.
Onderwerp: Re: Don't Play With Me &Dahlia za okt 17, 2015 9:11 pm
"It’s either kill or be killed in this world. I chose not to be killed."
Ergens had hij totaal geen gezelschap verwacht, zeker niet zo diep in het bos. Gelukkig was er nog iemand die aan het opletten was, Sorunn waarschuwde hem voor een aanwezigheid. Zelf had hij niet eens iets gehoord, wat wel kon wijzen op het feit dat ze geen lawaai had gemaakt. Met Ekksvar bovenop hem zocht hij waar de dreiging vandaan kwam. Of ja, een dreiging noemde hij het niet echt, het was maar een meisje en ze was helemaal alleen. De twee wolven zouden haar zo al kunnen neerhalen, geen probleem, maar langs de andere kant.. Ze was sowieso ook een mutante, en daar had hij nog geen enkele ervaring mee.
Daarom hield hij zich nog vriendelijk, al merkte hij aan Ekksvar dat zij er niet in trapte. De wolvin kende hem dan ook als geen ander. "Salut," Antwoordde ze terug in perfect Frans. "Ce sont vos loups?" Vroeg ze wat arrogant, al zat er ook iets anders in haar houding. Een soort.. Heimwee, pijn. Haar blik richtte ze weg, maar ze zou sowieso moeten terug kijken als hij tegen haar sprak. Hij bewoog zijn hand even, gaf de twee wolven daarbij een commando. Flank. Meteen ging Ekksvar van hem af, en ging rechts van hem zitten, terwijl Sorunn links plaats nam. Amadéo ging rechtop zitten, leunde tegen Ekksvar aan.
"Uhu", Zei hij, ter bevestiging van haar vermoedens. "Elle s'appele Ekksvar", Zei hij, knikkend naar de witte wolvin; "Et son nom est Sorunn", Vervolgde hij, wijzend naar de bruine wolf. Dat ze zo arrogant tegen hem was, gaf hem alleen maar de neiging om ook arrogant terug te doen. Ten eerste zou hij haar al niet met de beleefdheidsvorm aanspreken, zoals ze bij hem wel had gedaan. Waarom zou hij ook? "Tu n'as pas peur?" Vroeg hij, deels verbaasd en deels nieuwsgierig. Wat zei dat over haar.. Dat ze misschien een oversized hond had gehad vroeger ofzo. Maar deze wolven waren wel gevaarlijk, levensgevaarlijk, juist omdat ze elk bevel van hem zonder twijfel zouden opvoeren.
Dahlia Leto
Class 4
Aantal berichten : 321
Onderwerp: Re: Don't Play With Me &Dahlia zo okt 18, 2015 3:05 pm
Clother x // Allison
Do things that scare you
Door de wolven bij de zijde van de vreemdeling moest ze denken aan haar eigen pack. Vrij hadden ze door de bossen gerend, gespeeld en gejaagd, als een grote familie. Natuurlijk bleven ze niet eeuwig bestaan en rouwde Dahlia telkens opnieuw bij het verlies van een van haar wolven, maar met de nakomelingen hield ze het grootste gedeelte. Op den duur had ze een behoorlijk groot pack, maar ze had hen achter moeten laten, één van de moeilijkste dingen die ze ooit gedaan had en nu waren ze nergens meer, geen enkele afstammeling. Dat deze jongen hier zo fijn met zijn wolven zat te spelen maakte haar daarom ook jaloers. Het deed haar denken aan hoe het had kunnen zijn.
Ze weigerde zichzelf te laten onderdompelen in een verdrietige sfeer en concentreerde ze zich dus op de franse jongen. Rustig nam ze de wolven in haar op, direct zag ze hoe de beide wolven haar vijandig opnamen en haar duidelijk maakte dat ze het niet moest proberen om dichterbij te komen of om de jongen pijn te doen. "Non, pourquoi devrais-je? Je l'ai été moi-même." Ze haalde haar schouders vluchtig op en stapte wat dichterbij, waardoor de witte wolvin begon te grommen. Dahlia gaf haar enkel een korte blik, waardoor ze stopte. Haar communicatie met dieren was soms toch zo handig, vooral in situatie's als de deze. Zelfs al zou hun 'alpha' hen bevelen om haar aan te vallen, dat zou ze gewoon weg niet lukken, door Dahlia's eigen mutatie. "D'ailleurs, ils ne seraient pas en mesure de m'attaquer." Ze liet een klein, zelfverzekerd grijnsje zien, waarbij haar ogen kort amberkleurig oplichtte. Dat zou normaal gezien al genoeg moeten zeggen.
Onderwerp: Re: Don't Play With Me &Dahlia zo okt 18, 2015 9:35 pm
"It’s either kill or be killed in this world. I chose not to be killed."
Waarom precies het meisje niet weg rende van hem en zijn twee wolven, was tot nu toe een raadsel. Ten eerste liepen mensen vanzelf al snel naar de overkant van de straat als ze hem in de gaten kregen. Vooral in Montpellier, waar zijn huidskleur niet vaak voorkwam, om nog maar te zwijgen over zijn duidelijke mutant-zijn. De vacht op zijn rug kon hij nog verbergen met een shirt, maar zijn tanden en zijn staart waren nu eenmaal niet snel over het hoofd te zien. Voor velen was hij een monster, een rariteit, iets dat te vermijden was. Daarom was hij ook ergens een beetje onder de indruk, al zou hij dat nooit uit laten schijnen tegenover haar. Toch kon hij het niet laten om even te vragen waarom ze niet bang was van de twee wolven naast hem.
"Non, pourquoi devrais-je? Je l'ai été moi-même." Vertelde ze, waardoor Amadéo even zijn wenkbrauw op trok. Iemand met dezelfde mutatie als hij? Onmogelijk.. Waar was haar vacht dan? Ze stapte dichterbij, waarop Ekksvar meteen reageerde, zoals ze altijd deed. Maar nu.. Stopte ze voor hij haar het signaal gaf. "D'ailleurs, ils ne seraient pas en mesure de m'attaquer." Zei ze zelfverzekerd, alsof ze met hem liep te spotten. De jongen ontblootte zijn tanden, keek haar dreigend aan. "Tu n'as pas le droit de commander ma clique", Gromde hij. Het waren zijn wolven, van hem, hij had hen onder zijn commando gedwongen en zij ging nu een beetje zomaar het bevel overnemen? Dacht het niet. "Et peut-être c'est impossible pour eux, mais moi, je ne suis pas manipulable", Zei hij, liet het nonchalant klinken al was het zeker wel een bedreiging om eerlijk te zijn.
Dahlia Leto
Class 4
Aantal berichten : 321
Onderwerp: Re: Don't Play With Me &Dahlia ma okt 19, 2015 4:50 pm
Clother x // Allison
Do things that scare you
Haar ogen gleden arrogant over de jongen, die tussen zijn wolven zat als een wolf hemzelf. Mutanten hadden soms rare trekjes en dit was duidelijk een van zijn rare trekjes. Niet dat Dahlia veel mocht zeggen, toen zij haar wolven nog had stoeide ze er vaak genoeg mee in wolvenvorm weliswaar. Maar nog altijd, als er dan een vreemdeling tegen over haar had gestaan, was ze wel recht gaan staan om te laten zien dat ze niet minder was dan die persoon die haar durfde te storen. Doordat de jongen nog altijd tussen zijn wolven zat, kreeg Dahlia het gevoel alsof hij onderdanig was, wat zijn woorden dan wel tegenspraken. De felle reactie op het feit dat ze zijn wolven zo simpel kon manipuleren liet haar lachen, een onaangenaam en kil geluid. Dahlia was een warm persoon, maar alleen als het haar uitkwam. Het feit dat ze bij één jongen vriendelijke en gezellig was geweest, betekende dat niet dat ze dat bij allemaal was. Devon was daar een levend voorbeeld van. Een van de grote reden waarom ze wel vriendelijk was geweest tegen Sullivan was omdat het nacht was geweest en de jagers dan altijd een beter humeur had, plus zijn reactie op haar poemavorm had haar verbaasd. De meeste jongens rende al gillend de bomen in -erg vermakelijk natuurlijk- maar hij niet. Ach, er waren altijd uitzonderingen op de regel zeker?
Toen de jongen zijn tanden had ontbloot, had zij geantwoord met haar amberkleurige blik. Koud en hard. "Faites-le, mais bien que je ne pense pas que vous voulez faire du mal à votre clique?" Ze glimlacht er gevaarlijk bij terwijl ze haar nagel bestudeerde. Ondertussen wierp ze een enkele dwingende blik op het mannetje, waardoor hij jankend neer boog. Daarna liet ze haar hand zakken en kijk ze de jongen terug aan. Normaal gezien liet ze dieren niet lijden als zijzelf daar beter van werd, maar deze jongen moest toch echt even duidelijk gemaakt worden waar hij stond. "Bon, je pense que c'est clair?" Ze draaide zich rustig om, maar onder die rustige façade was ze totaal gespannen, om elke beweging van hem op te vangen, hoe klein ook. Ondertussen hield ze de gedachten van de wolven in de gaten, voor het geval die een opdracht zouden krijgen. Haar hand stak ze erg relaxt uit, om haar nagels te bestuderen in de zon dit keer.
Onderwerp: Re: Don't Play With Me &Dahlia ma okt 19, 2015 5:35 pm
"It’s either kill or be killed in this world. I chose not to be killed."
Natuurlijk wist hij bijna alles wat er te weten viel over wolven. Hun gedragingen, hun regels binnen een pack, hun lichaamstaal,.. Er was bitter weinig waar hij bij wolven nog door verrast werd. Bij mensen lag het helemaal anders, hij had nooit echt vrienden gehad. De enige mensen waar hij vaak mee in contact was gekomen, waren zijn moeder en haar man, al was dat contact ook nooit hartelijk geweest. Verder had hij nooit meer echt rond mensen geleefd sinds zijn achtste, dus van hun regels en gedragingen wist hij eigenlijk helemaal niks. Maar dit meisje hier had wel iets weg van een wolf. Haar gedrag maakte hem alert, niet bang of bedreigd, maar wel klaar voor actie. Vooral toen ze kil begon te lachen om zijn opmerking.
Haar ogen vielen kil op hem, waarna ze deze keer met woorden reageerde op zijn dreigement. "Faites-le, mais bien que je ne pense pas que vous voulez faire du mal à votre clique?" Merkte ze glimlachend op, maar Amadéo snapte niet echt wat ze er mee bedoelde. Tot Sorunn jankend ineenkromp. De jongen keek met pijn in zijn ogen naar zijn vriend, om daarna woedend zijn blik op haar te richten. "Bon, je pense que c'est clair?" Zei ze ondertussen nonchalant. Nu ging ze toch echt wel te ver. Hij zou nu zijn hele pack op haar kunnen loslaten, al had hij het gevoel dat dat niet de goeie oplossing was.
"Si tu veux prouver quelque chose, attaque l'alpha, pas son troupeau", Beet hij haar toe, waarna hij rechtstond en de twee wolven liet verdwijnen. Nu zou het er op aan komen om haar eerst aan te vallen voor ze het in haar hoofd haalde om nog een keer een of ander laag trucje uit te halen. Amadéo's staart sloeg heen en weer, en hij ging iets door zijn benen. De woede die hij door zich heen voelde gaan, was niet onbekend. Alles rond hem heen vervaagde, inclusief zijn menselijkheid. Hij voelde de wolf in hem naar buiten komen, maar hij transformeerde niet. Dat gebeurde nooit. Toch voelde hij zich krachtiger, zelfzekerder. Hij overbrugde de laatste meter met een sprong en sloeg zijn armen om haar heen. Grommend beet hij naar haar schouder. Zij had Sorunn pijn gedaan, dus ze verdiende evenveel pijn terug.
Dahlia Leto
Class 4
Aantal berichten : 321
Onderwerp: Re: Don't Play With Me &Dahlia ma okt 19, 2015 6:56 pm
Clother x // Allison
Do things that scare you
Het voelde als een kat en muis-spel, waarbij het niet duidelijk was wie wie was. Het ene moment was het Dahlia, het andere die onbekende wilderling. En als er één ding was wat Dahlia niet leuk vond, was het om de controle te verliezen, misschien was het een wolvending, misschien was het gewoon Dahlia. In ieder geval ging ze altijd kei hard voor haar eigen goed en nu dus geen uitzondering. Toen ze zijn wolf had gedwongen te gehoorzamen wist ze dat ze een reactie ging ontlokken, een reactie die ze ook kreeg. Ze voelde zijn woede door de lucht zinderen en dat maakte een klein grijnsje los op haar lippen terwijl ze met haar rug naar hem toe bleef staan. Ze voelde dat de aanwezigheid van de wolven verdween en dat ze die nergens kon terug vinden, niet in de buurt, niet op het eiland. Iets wat ze ontzettend raar vond, wolven konden toch niet zomaar in rook opgaan? Toch kon ze er niet veel aandacht aan besteden, want de grond fluisterde haar in dat het wezen bewoog, naar haar toe. Zonder morren liet ze hem in zijn schouder bijten, voor één seconden. Toen liet ze een onmenselijke grom horen en pakte ze zijn schouders beet waarna ze hem over haar schouder op de grond smeet. "Dat was niet zo slim, wolfje." Beet ze hem grommend toe, waarbij haar ogen flitste tussen amberkleurig en bruin.
Voor ze hem de kans gaf om op te staan, shifte ze in haar reusachtige wolvenvorm. Als het roofdier dat ze was liet ze zich door haar knieën zakken om vervolgens met een sprong bovenop de jongen terecht te komen. Haar kaken liet ze dichtklappen vlak voor zijn nek als een waarschuwen om niet met haar te spelen. Vervolgens kroop ze met haar tanden ontbloot terug naar achteren, waardoor ze hem de ruimte gaf om te bewegen, want het was natuurlijk het fijnste om met een prooi te spelen.
Onderwerp: Re: Don't Play With Me &Dahlia ma okt 19, 2015 7:44 pm
"There's a beast of the chain"
Het hek was van de dam, Amadéo kon nogal veel verdragen zonder echt fysiek agressief te worden. Meestal kon hij heel bitchy reageren zonder de neiging te krijgen om iemand ook echt aan te vallen. Maar als je aan zijn wolven zat, zijn enige familie, dan stond hij niet in voor de gevolgen. Het was misschien niet fair dat hij zomaar op haar rug sprong, maar dan had ze zich maar moeten omdraaien. Momenteel beet hij waar hij bijten kon, wou hij haar zoveel mogelijk pijn doen voor ze een tegenreactie kon geven. Dat die tegenreactie zo snel zou komen, had hij niet gedacht. Hij had haar misschien wel wat onderschat, want ze gooide hem zomaar over haar rug heen op de grond. De lucht werd uit zijn longen geslagen toen hij neer kwam, en hij hapte naar adem om ze terug te vullen.
"Dat was niet zo slim, wolfje." Gromde ze angstaanjagend. Net toen hij om wou rollen en op staan, ging er een golf door de lucht. Van het ene op het andere moment was ze veranderd in een wolf. Normaal zou hem dat ook niks doen, hij was het gewend om met wolven te vechten, maar op het moment dat ze boven hem kwam staan, voelde hij een huivering door zijn lichaam trekken. Hij verstijfde, sloot zijn ogen. Het zou kunnen lijken dat hij dat deed uit angst voor haar aanval, maar dat was niet zo. Hij was wel degelijk bang, maar niet voor haar. Wel voor hetgeen er op het punt stond te gebeuren.
Een nieuwe huivering trok door hem heen, en pijn sneed door zijn lichaam heen. Zijn been brak los in twee, de spieren in zijn borst begonnen te scheuren. Amadéo beet hard zijn kaken op elkaar, maar kon een jank van pijn niet tegenhouden. Damn, waarom hier, waarom nu. Waarom gebeurde dit nog? Hij probeerde nog van de wolvin weg te kruipen, wou niet dat ze hem hier zo zag liggen, maar het was te laat. Het gekraak bleef door gaan, de pijn hield niet op. Ook deze keer bleef hij bij bewustzijn, hij probeerde zichzelf af te leiden door te tellen in zijn hoofd hoe lang het duurde, maar het was onmogelijk. Het enige wat hij kon doen, was afwachten tot het voorbij was.
Uiteindelijk was het over, en hijgend krabbelde hij overeind. Zijn wolvenlichaam, waar hij drie jaar niet in had gezeten, voelde vertrouwd maar onhandig. De wereld zag er zo anders uit, en het was verwarrend. Zijn botten waren weer heel, maar in een andere vorm deze keer. Nog steeds ontzettend boos keek hij de andere wolf aan. Het verbaasde hem dat ze hier nog was, gezien de transformatie wel een tijdje had geduurd en zeker niet aangenaam was om naar te kijken. Hij wou schreeuwen, haar uitschelden. "Kijk wat je gedaan hebt", Maar het enige wat er uit kwam, was gegrom. Niet dat hij er aan twijfelde dat ze hem wel had verstaan. Hij was niet zo reusachtig als haar, maar hij was nog steeds in staat om terug te vechten. En dat was precies wat hij van plan was, daarom zette hij zich af op de bosgrond en vloog haar opnieuw aan, beet deze keer ook naar haar nek, al behield hij geen aantal centimeter afstand zoals zij had gedaan.
Dahlia Leto
Class 4
Aantal berichten : 321
Onderwerp: Re: Don't Play With Me &Dahlia di okt 20, 2015 7:20 pm
Clother x // Allison
Do things that scare you
Een goedkeurend gegrom verliet haar bek toen ze zag hoe bang de jongen keek. Perfect. Dat had 'ie niet verwacht, de arrogante boerenzoon, moest hij maar niet denken dat hij het kon opnemen tegen Dahlia. Ze snoof, de gedachten alleen al. Waarschijnlijk had ze hem nog wel wat meer laten lijden, tot het gekraak van boten haar oren vulde. Afschuw stond te lezen in haar amberkleurige ogen toen ze naar de jongen keek. Wat was hij aan het doen? Een verbaasde jank ontsnapte dit keer aan haar bek voor haar ogen hard werden. Niet zwak zijn Dahlia. Ze liep wat twijfelend achteruit, terwijl ze de jongen in pijn geen seconden uit het oog verloor. Opnieuw en opnieuw klonk er gekraak en pijnlijke gekreun, maar op de een of andere manier kon ze niet weggaan en ook niet wegkijken. Vooral toen ze zag waar hij in veranderde, een wolf. Naarmate het proces vorderde hoorde ze zijn gedachten zoals ze die van alle dieren hoorde. Geschokt schudde ze met haar hoofd, maar niks leek te helpen.
Ze wachtte en wachtte tot hij eindelijk terug bij kwam. Natuurlijk was hij zijn woede niet kwijtgeraakt, maar Dahlia liet hem droog naar haar keel grijpen, niet alvorens hem te antwoorden natuurlijk. "Heb ik dat gedaan?" Grauwde ze zoetjes, "Wat een eer." Ze liet een wolvenlach horen die angstaanjagend door het bos ging. Vlak voor izjn kaken zich om haar nek zouden sluiten, dwong ze hem te stoppen, zoals ze met alle dieren deed. Ze dwong hem naar achteren, terwijl zijzelf naar voren liep met haar borst naar voren. Als een ware sadist liet ze hem net genoeg ruimte om te proberen aan te vallen, maar als hij dat zou doen, zou hij tegen een 'onzichtbare muur' op botsen. "Nu hebben we niet meer zo'n grote mond hé?" Grauwde ze hem kwaad toe, waarbij ze haar snuit op enkele centimeters van de zijne hield, zonder dat ze stopte met hem achteruit te dwingen.
Onderwerp: Re: Don't Play With Me &Dahlia di okt 20, 2015 7:37 pm
"There's a beast of the chain"
Dat hij dit proces opnieuw moest doorstaan, was een ware hel voor hem. Hij had gehoopt dat het nooit meer zou gebeuren, was best tevreden met zijn menselijke vorm. Het was natuurlijk fijn om te leven als wolf, maar hij verkoos zijn gewone lichaam toch boven dat van zijn innerlijke dier. Als halfling had hij tenminste de macht van het spreken, iets wat hij als wolf niet had, tenzij iemand zelf wolfs sprak of zijn gedachten kon lezen. De hele transformatie was gewoon te pijnlijk, hetgeen hij er voor terug kreeg was het niet waard. Plus, hij zat letterlijk vast nu. Hij had geen idee hoe hij terug moest gaan, wist ook niet of hij dat nu wel wou. Amadéo kon dit misschien wel één keer aan, amper eigenlijk, maar om nu nog terug te moeten.. Het sprak hem allesbehalve aan.
Dat zij hier nog rond hing, dat ze alles had gezien, dat zij het eigenlijk in gang had gezet, het maakte hem nog kwader dan eerst. Hij beet haar toe dat het haar schuld was, waar ze grauwend op reageerde. "Heb ik dat gedaan? Wat een eer." Zei ze, waarna ze een angstaanjagende lach door het bos liet klinken. Amadéo verloor zijn geduld en sprong op haar af, zijn tanden mikkend op haar nek.. Maar hij raakte haar niet. Een vreemd gevoel kwam in hem op, en hij stopte, al wou hij het zelf absoluut niet. Het was alsof hij gewoon geen controle meer had over zijn eigen lichaam. Vanzelf begon hij achteruit te lopen, iets waar hij zich tevergeefs hevig tegen verzette.
Grauwend van woede en verwarring probeerde hij haar opnieuw aan te vallen, maar het lukte keer op keer gewoon niet. Ze bracht haar neus bijna tegen de zijne, maar bleef hem achteruit dwingen. "Nu hebben we niet meer zo'n grote mond hé?" Gromde ze kwaad, en hij gromde even woedend terug. "Lafaard! Vecht eerlijk met mij, wie gaf jou het recht om mij dit aan te doen?" Snauwde hij, terwijl hij steeds verder terug werd gedwongen. Hij was nog steeds compleet in de war over wat er gebeurd was, en verafschuwde het idee dat ze nu ook gewoon de controle over hem had en waarschijnlijk ook al zijn gedachten en herinneringen kon zitten doorspitten zonder dat hij daar toestemming voor had gegeven.
Dahlia Leto
Class 4
Aantal berichten : 321
Onderwerp: Re: Don't Play With Me &Dahlia wo okt 21, 2015 10:07 pm
Clother x // Allison
Do things that scare you
Het was sadist van haar, maar ergens genoot ze er wel van om deze jongeheer die een grote mond had tegen haar zo te vernederen. Met Dahlia werd niet gesold, punt uit. Zijn protesten werden dan ook gewoon weggelachen. "Buig," Glimlachte ze haar scherpe wolventanden bloot, terwijl ze hem door zijn poten dwong en hem zijn snuit op de grond liet leggen. Dat ze niet erg eerlijk speelde kon haar op dat moment echt geen bal schelen, als ze eerlijk speelde was ze al eeuwen terug gestorven waarschijnlijk en dan was de lol eraf. Iedereen wist dat mensen met macht niet eerlijk speelde, anders behielden ze die macht niet. Mensen waren nu eenmaal corrupt en egoïstisch, al ging het bij Dahlia niet echt om macht, meer om zelfvertrouwen en plezier al was het waarschijnlijk even erg dat ze dat hieruit haalde.
"Laat me denken," Grauwde ze op zijn vraag die hij enkele minuten geleden had gesteld, "Oh ik weet het weer, ik". Haar kaken klapte gevaarlijk dichtbij dicht en haar amberkleurige ogen stonden erg hard alsof ze van barnsteen waren. Zijn gedachten vloeide ook binnen alsof ze water waren en daar kon Dahlia helemaal niks aandoen. Zijn angst om het feit dat ze als ze wou zijn hele geheugen kon afspeuren ving ze natuurlijk ook op. Al had hij geluk, Dahlia was niet zo sadistisch dat ze zijn hele verleden ging uitpluizen terwijl hij zich daar juist tegen probeerde te verzetten. "Je hebt geluk vandaag, pup," Snauwde ze hem minachtend toe, "Vandaag ben ik mild, al kan ik je niet verzekeren dat ik dat de volgende keer ook zal zijn," Ze had hem pup genoemd met een reden. Ze zag er dan misschien niet oud uit, in werkelijkheid was dat natuurlijk anders. Haar levenservaring was groter, haar behendigheid met haar mutatie en al haar kunsten, ze kende haar lichaam al honderden jaren terwijl hij ze misschien nog geen twintig jaar kende. Als het op een gevecht zou uitkomen, nee, wanneer het op een gevecht zou uitkomen, zou Dahlia hoe dan ook winnen zeker als hij in wolvenvorm was. Misschien dat hij beter was, maar Dahlia was ouder en niet sterfelijk terwijl dat voor hem natuurlijk niet gold. De wonde die hij haar had toegebracht was al volledig verdwenen, buiten het opgedroogde bloed in haar haren.
"Verander terug," Siste ze tussen haar opeen geklemde kaken door. Waarschijnlijk kon hij dat niet, die arrogante pup, maar ze kon het hem altijd eerst vriendelijk vragen. Al kon hun definitie van vriendelijk wel verschillen en ook daar gaf ze niet veel om. Als hij oud was, zou zij nog altijd de eeuwige jeugd hebben en soms was dat een vloek, maar meestal was het een gift waar ze zich aan optrok.
Onderwerp: Re: Don't Play With Me &Dahlia wo okt 21, 2015 11:18 pm
"There's a beast of the chain"
Alsof het nog niet erg genoeg was dat ze hem door zoiets had laten gaan. Hij wist niet eens of ze het expres had gedaan of niet, maar ze was wel blijven kijken en dat stond hem absoluut niet aan. Hier stond hij nu mooi, een redelijk grote donkerbruine wolf, helemaal aan haar wil overgeleverd. Had hij daarnet nog mooi zitten zeggen dat ze hem niet kon manipuleren, nu was dit zijn karma. Ze had alle macht over hem, dwong hem achteruit en uiteindelijk zelfs naar beneden. "Buig," Grijnsde ze, en hij had geen keuze om door zijn poten te gaan en zijn neus tegen de grond te drukken voor haar. Wild grommend verzette hij zich er tegen, maar het had gewoon geen zin. Ergens had hij nog geluk dat zijn wolven verdwenen waren, dat ze hem zo niet moesten zien. Anders zou de delicate balans in zijn pack zomaar omver geworpen worden.
"Laat me denken," Zei ze vervolgens grauwend. "Oh ik weet het weer, ik" Blafte ze, waarna haar kaken weer vlak bij zijn nek werden dicht geklapt. Ondertussen probeerde Amadéo om terug overeind te komen, maar hij kreeg zijn kop onmogelijk verder van de grond dan een paar centimeter. Hij mocht grommen wat hij wou, het haalde niks uit. "Je hebt geluk vandaag, pup," Klonk het minachtend "Vandaag ben ik mild, al kan ik je niet verzekeren dat ik dat de volgende keer ook zal zijn," Waarschuwde ze hem toen, waardoor hij sarcastisch snoof. "Nu ben ik zo bang, wauw, spaar me", Zei hij sarcastisch. Als er iets is wat hij niet was, dan was het wel bang. Boos, ja, vernederd, ja. Maar bang? Nooit.
Tot ze haar volgende commando blafte. "Verander terug," Siste ze. Verander terug? Voor een kort moment hield hij op met spartelen, bleef het zelfs stil van zijn kant. Zijn ogen vernauwden zich en hij zwiepte een paar keer met zijn staart. "Nee", Zei hij toen, redelijk zenuwachtig. Okaaay, nu was hij bang. Ze kon dit niet van hem vragen, ze waren amper 10 minuten verder. Om nu nog een keer door die hele transformatie te moeten, het leek hem zo onmogelijk. "Ik weet niet eens hoe", Zei hij toen snuivend. Hah, ze kon hem toch niet dwingen als hij zelf niet wist hoe, toch? .. Toch?
Dahlia Leto
Class 4
Aantal berichten : 321
Onderwerp: Re: Don't Play With Me &Dahlia do okt 22, 2015 8:56 pm
Clother x // Allison
Do things that scare you
Haar innerlijke godin genoot van dit machtsvertoon en lachte terwijl de wolf met zijn snuit op de grond werd gedrukt, zijn gelach maakte het alleen maar amusanter. Maar toen haar mildheid niet in de goede aard viel, vernauwde ze haar ogen en krijste de godin luid. "Twijfel je aan mij?" Grauwde ze kwaad, "Als we niet op dit eiland zaten had ik je al vijf keer de strot doorgebeten in het bijzijn van al je wolven," Gromde ze met een kleine wolvengrijns.
Een voldane uitdrukking schoof al snel weer over haar gezicht toen ze de angstige toon in zijn stem en ogen opmerkte. "Dan zal ik je daarbij een handje moeten helpen zeker? Al verzeker ik je dat het niet aangenaam word," Weer die wolvengrimnas. Met haar mutatie drong ze binnen in zijn hoofd en wreef ze met haar onzichtbare hand langs alle herinneringen van de jongen, wat voor hem dus niet aangenaam moest voelen. Toch ging ze nooit kijken, dat ging nu net een beetje té ver voor haar. Wel kwam ze zijn naam te weten, misschien was ze daar wel achter gaan zoeken. "Wel Amadéo, let the game begin," Grijnsde ze terwijl haar koude amberkleurige ogen hem sadistisch aankeken. Opnieuw drong ze zijn hoofd binnen en spitte ze zijn geheugen uit naar zijn eerdere ervaringen met veranderen zodat ze die 'spier' opnieuw zou kunnen vinden. Na enkele nutteloze minuten vond ze hem, verstopt achter een grote muur, waar zij makkelijk door beukte, dat alleen al zou hem een koppijn van jewelste bezorgen. Langzaam trok ze aan de spier, alsof het een snaar was van de boog die ze gebruikte om hem te dwingen het proces in gang te zetten.
Toen het eenmaal bezig was en hem zag kronkelen van de pijn, veranderde ze terug. "Au revoir, Amadéo," Lachte ze hem liefjes toe alsof het een oude vriend was en zij hier gewoon casual aan het bijpraten waren. Met een laatste minachtende blik draaide ze zich zwierig om en begon ze terug te lopen naar de school met de gedachten aan eten.
Onderwerp: Re: Don't Play With Me &Dahlia do okt 22, 2015 9:30 pm
"There's a beast of the chain"
Geen greintje respect had hij voor mensen als haar. Een beetje dominant doen zonder dat ze het eerlijk verdiend had. Het enige wat ze deed, was hem manipuleren en hij kon niks doen. Alsof ze daardoor toonde dat ze beter was dan hem. De bedreigingen die uit haar mond kwamen, stelden ook niet echt veel voor in zijn ogen. Hij wou actie zien, geen eindeloos gedreig zonder dat ze kon bewijzen dat ze het ook echt kon. Maar ja, zolang ze hem in haar macht bleef houden mentaal, was er ook niet veel wat hij kon doen. Hij probeerde het wel, uit alle macht, maar niks werkte. Amadéo was het gewend om de overhand te hebben op eender wie, en dat hij nu zomaar vernederd werd, maakte hem razend.
Tot ze hem beval om terug te transformeren. De woede ging snel weg en maakte plaats voor angst. Maar hij dacht dat hij veilig was, aangezien hij zelf niet wist hoe. Dan kon ze hem niet dwingen, right? Helaas zat hij alweer fout. "Dan zal ik je daarbij een handje moeten helpen zeker? Al verzeker ik je dat het niet aangenaam word," Grijnsde ze, waarna hij ineens een steek in zijn hoofd, gevolgd door een doffe constante pijn. Hij trok zijn lip op en trappelde ter plekke met zijn poten. Hij schudde met zijn kop, om het gevoel weg te krijgen, maar het hielp niet echt. Ze had hem ook nog steeds in haar greep, dus haar aanvallen was geen optie.
Even stopte het, waarna ze hem aan sprak. "Wel Amadéo, let the game begin," Zei ze, en de pijn begon opnieuw maar erger. "Hou op", Gromde hij paniekerig. Ze had blijkbaar gevonden wat ze zocht en hij wist wat dat betekende. De hoofdpijn werd erger, maar was niks in vergelijking met de pijn die door zijn ruggengraat schoot toen die in stukjes brak. Jankend en grommend zakte hij in elkaar, voelde zijn lichaam branden. Ze zei nog iets, maar het ging totaal aan hem voorbij. Hij kronkelde, probeerde te ontsnappen aan de pijn, maar dat ging nu ook niet bepaald. Amadéo kneep zijn ogen hard dicht, probeerde er uit alle macht niet aan te denken.
Gelukkig was hij na een paar minuten al buiten bewustzijn gegaan. Het was helemaal zwart geworden en vanaf dat moment wist hij niks meer. Ook niks meer van de rest van de transformatie. Het enige spoor was de doffe pijn in zijn lichaam en zijn bezweette (terug menselijke) lichaam. Op het moment dat hij wakker werd, had hij niet eens de kracht om op te staan. Zacht piepend kwamen Ekksvar en Sorunn tevoorschijn, zonder dat hij ze echt had opgeroepen. Hij was inderdaad terug een pup nu, machteloos en zwak. De twee wolven kwamen tegen hem aan liggen en dankbaar krulde hij zich op. Vannacht sliep hij wel hier.
