Revenge Is A Bloody Thing &Lawrence

Zijn leiderschap was verdiend, maar kon hem natuurlijk weer afgepakt worden. In een pack was het de regel dat de wolf die de alfa kon doden, de nieuwe alfa werd. Aangezien het niet zo’n goed idee was om een wilde wolvenroedel op het eiland te hebben, en het ook niet zo fijn was als hij nu al zou sterven, moest hij zijn dominantie geregeld een keer opnieuw bewijzen. En wat was er nu beter dan een training? Het was ook nog eens een manier om de wolven, die tot nu toe allemaal eenzaten waren geweest behalve de eerste twee, te leren samenwerken in groep. Amadéo leerde hen bevelen volgen via de geluidsgolven in de lucht, en daar was veel coördinatie en vooral gehoorzaamheid van zijn volgelingen voor nodig.

Van Ekksvar en Sorunn had hij sowieso niks te vrezen, maar zijn laatste toevoeging kon soms nogal opstandig zijn. Momenteel stonden er vier wolven om hem heen in het bos, naast Ekksvar en Sorunn was er de nieuweling Kvistorr, een pikzwarte wolf en nog een wolvin die Anduinn heette. De training was al even bezig, en Amadéo had zijn bovenkleren uitgetrokken tegen de warmte. Hij was net bezig met het aanleren van een commando dat de wolven in een andere positie zou brengen met hem in het midden, maar Kvistorr weigerde. Amadéo ontblootte zijn tanden naar de wolf, maar die bleef rebels weigeren. Hij stapte resoluut op het dier af, kromp niet eens in elkaar toen het zwarte beest in zijn onderarm beet en gooide hem omver.

Vechten met wolven was niet nieuw voor hem. Dat hij er bij gewond raakte, nam hij er ook gewoon bij. Bloed liep over zijn onderarm, maar hij slaagde er wel in om Kvistorr onder zijn knie te krijgen. Hij pinde de zwarte wolf vlak achter zijn nek vast tegen de grond en sloot zo zijn luchtpijp af. Net toen hij hem een lesje wou leren, begonnen Ekksvar en Sorunn tegelijk te grommen. Pottenkijkers? Meteen stond de jongen op, met een nogal dodelijke blik op Kvistorr. Hij liet zijn blik door de bomen glijden, gebaarde ondertussen met zijn hand om een korte piep te veroorzaken, hoorbaar voor de wolven. Stil. En toen kreeg hij de jongen in de gaten. Geen pottenkijker, want de jongen zag helemaal niks. Het was Lawrence, en aangezien hun vorige ontmoeting nogal gespannen was afgelopen, betekende dat niet echt veel goeds.

Wat was er beter dan een goeie waakhond? Misschien wel een troep wolven. Hoewel hij er al meer dan de helft van zijn leven mee om ging, bleef hij zich toch wel een beetje verbazen over hun zintuigen. Zoveel te beter eigenlijk dat ze uit zichzelf al de omgeving in de gaten hielden, zonder dat Amadéo hun daarvoor een bevel moest geven. Vooral Ekksvar en Sorunn deden dat automatisch, maar die hadden hem dan ook al in bescherming genomen toen ze hem hadden gevonden in het bos. Het was dan ook niet echt een verrassing dat ze hem waarschuwden voor een toeschouwer. Snel genoeg kreeg hij hem in de gaten, bij een boom iets verderop. ‘Ik wist niet dat iets als jij zo goed kon ruiken,’ Merkte Lawrence heel kalm op, waarna hij tegen de boom aan leunde. Hij had zijn stok niet bij deze keer, maar buiten was er sowieso meer lawaai. De wind in de blaadjes van de bomen alleen al zouden er vast voor zorgen dat hij er niet tegen aan liep.

"Iets als ik? Wat grof zeg", Merkte hij koeltjes op. Alsof het hem raakte. Alsof dit de eerste keer was dat iemand grapjes maakte over wat hij was. Ondertussen waren zijn wolven stil, maar ze stonden allemaal klaar om actie te ondernemen, zelfs Kvistarr. ‘Dus je hebt meer dan één hond,’ Merkte Lawrence op, woorden waardoor het haar in zijn nek toch wel iets rechtop ging staan. "Yup, en ze kunnen behoorlijk bijten trouwens", Zei hij kalm terug. Dat de jongen zelf ook behoorlijk kon bijten, was ook geen geheim. Zijn dossier had hem gewaarschuwd over zijn giftige tanden.

‘Ach, hoe meer zielen hoe meer vreugde,’ Vervolgde Lawrence toen met een kleine glimlach. Amadéo haalde zijn wenkbrauw op. "Toch nog iets waar we het over eens zijn", Kaatste hij geamuseerd terug, waarna hij zijn laatste twee wolven tevoorschijn haalde. Nu stonden er 6 wolven op de open plek. "Care to join us?" Vroeg hij zachtjes. Deze training kon nog heel interessant worden. Hij vond ook niet dat er een risico was voor zijn wolven. Lawrence rekende op zijn gehoor om te zien, en als dat weg viel, had hij eigenlijk vrij spel.

De grootste grap zat nog in het feit dat de knul totaal geen idee had hoe hij er uit zag. Hij zag namelijk niks, en hoewel hij misschien wel kon bepalen dat hij een staart had door het lawaai, kon hij niks weten over hoe hij er anders uit zag. Maar het gaf allemaal niet, hij was het gewend. Mensen waren zo verdomd oppervlakkig, het was alleszins nog nooit gebeurd dat een wolf ging lachen om zijn uiterlijk, ook al was hij maar een halfling. ‘Wees maar al blij dat ik je toch een compliment heb gegeven.’ Merkte de jongen op, maar hij ging er niet verder op in. Waarom zou hij ook, de dude zou hem toch nooit echt mogen en dat was helemaal prima. ‘Oe, wat beangstigend. Als ik een staart had zou ik wegrennen met dat ding tussen mijn benen.’ Spotte hij toen, waardoor hij ook wel kenbaar maakte dat hij zich wel degelijk bewust was van Amadéo's staart. "Nah, dat rent niet zo handig", Zei hij koeltjes, terwijl hij de bewegingen van de jongen in de gaten hield.

Opnieuw ging hij wolven met honden vergelijken, en daar ging hij nog steeds niet mee akkoord, vanzelfsprekend. ‘Ik vraag me enkel af wiens beet dodelijker is,’ Merkte Lawrence op. Alsof hij het niet goed genoeg wist. ‘We zouden het kunnen testen, het is best indrukwekkend om te zien hoe een dier langzaam sterft terwijl heel het lichaam verkrampt door de pijn,’ Ging hij koeltjes verder, waarna hij zijn giftanden bloot grijnsde. "Zo jammer dat je het zelf niet kan zien, huh?" Merkte hij even koel op. Als de kerel opmerkingen kon maken over zijn lichamelijke toestand, dan kon hij dat ook.

Lawrence was totaal in de minderheid, maar stapte toch dichterbij. ‘Waarom ook niet.’ Zei hij, stemde daarbij in om zich bij zijn training te voegen. Heel even had hij respect voor de moed van de jongen, al ging hij dat natuurlijk niet aan hem vertellen. Als tegenprestatie zou hij zijn gehoor niet wegnemen, om het toch een beetje eerlijk te houden. Behalve als het echt mis zou lopen dan. Hij zou geen gebruik maken van zijn zwakte om hem echt te vermoorden, maar als één van zijn wolven in gevaar kwam, zou hij wel moeten ingrijpen. Amadéo stapte vooruit, maakte een paar gebaren met zijn hand en gaf zo zijn wolven instructies.

Blijf laag. Aanvallen en terugtrekken, aanvallen en terugtrekken. Gaf hij door, de beste tactiek om te vermijden dat ze het risico liepen om gebeten te worden. Niet doorbijten. Gaf hij ook maar mee. Het zou nogal moeilijk te verklaren zijn als hij de jongen in de ziekenhuisvleugel zou moeten afleveren met een paar ledematen te kort. De wolven begonnen te blaffen, te janken, eigenlijk gewoon heel veel lawaai te maken. Daarmee zou Lawrence ook meer moeite hebben om zich te concentreren op bewegingen van de wolven, en van hem, maar dat was dan ook de bedoeling. Kvistorr was de eerste die aan kwam, en hij liep tegen de jongen aan, in poging hem af te leiden of hem omver te krijgen. Vlak daarna volgde Anduinn, die haar tanden in de kuit van Lawrence liet zinken. De wolven bleven ondertussen om hem heen cirkelen, terwijl Amadéo geamuseerd toe keek.

De spanning van een paar dagen geleden, was meteen al weer terug. Nu stonden ze echter niet in een kantoortje, waar er weinig ruimte was. Nah, nu kon hij een keer testen wat de volledige sterkte van zijn pack was als alle wolven aanwezig waren. Of ze even goed zouden kunnen samenwerken als hij dat kon met Ekksvar en Sorunn. ‘Misschien wel, maar anders was het ook niet leuk. Als ik ook maar iets kon zien was je nu al lang dood geweest, en waar is het plezier daarin?’ Vroeg Lawrence, en Amadéo lachte even. "Maar vriend, je weet toch waar ik ben?" Reageerde hij spottend. Maak geen beloftes die je niet kan houden, serieus. Niet dat hij er aan twijfelde dat de jongen hem wel degelijk zou kunnen doden met het gif in zijn tanden, maar toch, dan moest hij er wel eerst in slagen om hem te bijten.. En Lawrence leek wel heel overtuigd dat hij dat kon.

Eerst maar eens zien hoe lang hij stand zou houden tegen zijn pack. De wolven begonnen rond hem heen te lopen, met veel lawaai, en hij gaf Kvistorr en Anduinn de opdracht om er samen op af te gaan. Hij had nog wel het fatsoen om niet alle zes de wolven tegelijk te laten aanvallen. Tenzij dat nodig bleek te zijn. Met gekruiste armen keek hij toe hoe de aanval verliep. Kvistorr gaf de jongen een duw, waarna Anduinn hem in zijn kuit beet. De jongen reageerde snel, als de slang die in hem zat waarschijnlijk, want hij drukte Anduinn bij haar nek naar beneden. Nu kwam het voordeel dat wolven kleiner waren wel van pas. Lawrence moest zich bukken om de wolvin te bijten, waardoor hij even tijd verloor. Tijd die Sorunn gebruikte om naar hem toe te sprinten en zijn tanden in de heup van de jongen te zetten. De bruine wolf beet niet door, maar wel hard genoeg dat Anduinn zich los kon wrikken en uit het bereik van de jongen te rennen.

Vechten zat in zijn bloed, in zijn natuur. Overleven in het wild was geen spelletje waar je licht over moest gaan, tijdens de jacht alleen al had hij talloze levens genomen. In jagen was hij geperfectioneerd, het was altijd anders om te jagen als wolf met een mensenbrein dan om te jagen op instinct. De menselijkheid vervaagde wel en zijn instincten namen het wel over, maar er was nog altijd dat laatste restje verstand en menselijke gedachten die hem nog gevaarlijker maakten. Een prooi had geen kans tegen een wolf met menselijke intelligentie. Niet dat hij wolven dom vond. Zeker niet. Het feit dat ze nu bijna zelfstandig in gevecht waren gegaan met Lawrence, bewees dat alleen maar. Hij had Sorunn niet eens moeten commanderen om Anduinn te hulp te schieten, de bruine wolf had het gevaar zelf gezien, verwerkt en er op gereageerd.

De volgende move zag hij echter niet aankomen. Lawrence siste weer op zijn eigen onmenselijke manier, en tilde Sorunn op. De wolf jankte, niet uit pijn maar uit verbazing. De jongen gooide zijn vriend een aantal meter weg, recht op hem. Sorunn kwetste hem met zijn klauwen, onbedoeld natuurlijk. Amadéo viel om, en de bruine wolf krabbelde zo snel mogelijk van hem af. Oké, genoeg gespeeld. De donkere jongen bewoog zijn hand weer. Stoppen met aanvallen. Niet stoppen met lawaai maken tho. Hij had het lawaai nog altijd nodig als afleiding. Zo zacht als hij mogelijk kon lopen, stapte hij op de jongen in het midden van de kring wolven af. Hij bleef zelf ook laag, niet op ooghoogte, waar de knul hem zou verwachten. Eenmaal hij half gebukt op een halve meter van Lawrence was gekomen, liet hij zijn lichaam omhoog schieten, balde zijn vuist en gaf de knul een harde klap op zijn onderkaak. Misschien kwamen zijn giftanden nog los uit zijn mond, met een beetje geluk.

Het was en bleef wel een training, en eerlijk gezegd was dit de ideale manier om zijn wolven te leren samenwerken. Ergens was hij dus toch wel blij dat de knul was komen opdagen, hij was een ideale target. Een levende, denkende mutant, iets waar hij nog nooit eerder mee te maken had gekregen, maar dat maakte het interessanter. Zijn wolven bleken het wel goed te doen, ze kregen ook wel klappen te verwerken maar in ruil kreeg Lawrence het er evengoed van langs. Amadéo vocht niet echt mee, nog niet alleszins, hij wou dat zijn pack ook zonder hem kon samenwerken. Gelukkig had hij een goeie bèta, Sorunn nam zijn taken ook heel serieus en een gemeenschappelijke vijand verenigde zelfs de koppigste wolven tot een hechte roedel.

Tot het moment dat Sorunn op hem werd gegooid, was alles best goed verlopen. Maar nu moest hij even bewijzen dat hij het waard was om alfa te zijn, dat hij evengoed zijn mannetje kon staan in een gevecht, dat hij ook een toevoeging was aan de roedel. Hij beval de wolven om zich even afzijdig te houden, al bleven ze natuurlijk wel voor afleiding zorgen. Hij slaagde er in om Lawrence op zijn kaak te raken, en de jongen struikelde achterover en viel zelfs neer. Normaal zouden de wolven er nu op gevlogen zijn, ware het niet dat Amadéo ze had tegengehouden. Laag bij de grond was deze jongen de grootste bedreiging, aangezien hij veel sneller zijn tanden zou kunnen gebruiken.

‘Wel wel, meneer kan ook wat en laat niet enkel zijn slaafjes al het werk doen.’ Zei de jongen spottend. Amadéo snoof even, maar lachte toen geamuseerd. "Hoe denk je dat deze wolven naar mij zijn beginnen luisteren in de eerste plaats, hmm?" Vroeg hij. Als de knul iets over wolven wist, zou hij het wel weten. Als hij had kunnen zien, was het vanzelfsprekend geweest, gezien de vele littekens die hij over de jaren over zijn hele lichaam had verzameld. Ondertussen wachtte hij af op een tegenreactie van de jongen, hij wou eens zien wat hij in huis had zonder dat hij zich zorgen moest maken om een onverwachte aanval van rond hem. De wolven zouden hem nu niks doen, tenzij Amadéo het bevel gaf. "Kom op Lawrence, kun je echt niet beter?" Stookte hij nog een beetje aan, eens zien of hij er op in zou gaan of niet.

Een week. Eigenlijk nog maar zes dagen, maar dat was bijna een week, dus. Zo lang zat hij op het eiland, en hij was nu al aan het vechten. Dat had hij ook lekker lang volgehouden. Normaal vocht hij niet met mensen, tenzij hij zich ergens naar buiten moest werken. Het makkelijke aan in het wild leven, was dat je gewoon nooit andere mensen tegen het lijf liep. Plus, als ze je begonnen te irriteren, dan nam je gewoon waar je voor gekomen was en ging je weer weg. Iets wat hij gedaan had in het kantoor van het schoolhoofd, hij had Lawrence ‘aangevallen’ of meer uitgeschakeld met zijn mutatie en hij was hem gesmeerd. Vandaag was echter anders, hij was niet van plan om de jongen ongehavend te verlaten, het was een kwestie van duidelijk maken dat hij beter op zijn woorden lette als hij bij hem in de buurt was.

Amadéo had wel nog wat werk als hij dat wou bereiken tho. ‘Hmm,’ Bromde de jongen, terwijl hij wat rond keek. ‘Don’t know, don’t care, how about that?’ Merkte hij eigenwijs op. Hah, wat zat hij toch zo verschrikkelijk fout. "Hoe meer je over mij weet, hoe meer kans om me te verslaan, maar als het je niks kan schelen, dan is dat jouw probleem", Reageerde hij koeltjes. De jongen had blijkbaar een totaal andere manier van leven, iets waar hij zelf nooit mee zou kunnen omgaan. Onwetend zijn was niks voor hem, totaal niet, hij had graag controle en dat was via kennis. Zo had hij het tot hier weten te redden.

Nu was het even tijd om Lawrence te tonen dat hij op hem op zijn eentje ook aan kon. Niet dat hij iets wou bewijzen tegenover hem, meer tegenover zijn pack. Tonen dat hij nog steeds sterk en snel was. De jongen liet zich overhalen en hij zette enkele stappen dichterbij, terwijl Amadéo zich klaar zette voor het komende gevecht. Hij zou hem niet gaan bijten, dat was wel zo eerlijk, want als de knul zou beslissen om terug te bijten dan zou het snel gedaan zijn. ‘Waarom ook niet,’ Zei hij nog, waarna hij zijn vingers kraakte en toen begon uit te halen. De jongen blokte een paar slagen af door zijn armen op te tillen. Er zat niet veel kracht achter, maar dat had hij ook niet verwacht van iemand die zo fijn was als Lawrence.

Die zou het meer moeten halen uit geniepige bewegingen, die kwamen na een afleiding. Veel ervaring met vechten tegen mensen had hij niet, zeker niet als het langer duurde. Normaal gaf hij iemand gewoon een keiharde regen van vuisten en liep hij daarna weg, maar nu moest hij blijven staan. Amadéo ontweek een haal naar zijn hoofd, maar voelde toen een harde steek in de buurt van zijn keel. Hij hoestte luid, schudde even met zijn hoofd om zijn keel terug vrij te maken. De jongen had hem vlak bij zijn luchtpijp gemaakt, waardoor hij even zonder adem zat. Hij sprong achteruit, herstelde zich snel en stapte toen weer vooruit. Hij was meer recht door zee, niet van de flauwe trucjes. Daarom haalde hij uit naar de maag en borst van de jongen, in een poging hem weer omver te krijgen of dubbel te laten plooien.

Wauw, de knul was wel lichtgeraakt. Nogal geïrriteerd kreeg Amadéo een hele preek over zich heen over dat hij niet geïnteresseerd was in zijn mutatie, noch hoe hij aan zijn wolven was gekomen. Prima, het kon hem nu bepaald ook niet veel schelen. Alsof Amadéo er zelf voor had gekozen om mutant te zijn. Het was meer een vloek geweest in de eerste jaren van zijn leven, ontelbare keren had hij gewenst dat hij geen mutant was. Tot hij het volledige bereik van zijn krachten had ontdekt. Op dat moment had hij het eigenlijk pas aanvaard, had hij zijn leven omgegooid en was hij van de stille jongen naar de brutalere versie gegaan. De versie die ook best roekeloos was, sinds hij zich al die tijd gelimiteerd had gevoeld door van alles en nog wat.

Momenteel waren zijn wolven wat aan het kalmeren, hielden ze de twee vechtende jongens in de gaten. Er werden klappen uitgewisseld, en beide wisten ze elkaar toch wel goed te raken. Lawrence slaagde er in om zijn vuisten te ontwijken, waardoor Amadéo ook even de tijd nam om een nieuwe strategie te bedenken. Ze vochten zeker niet om leven en dood, maar toch. Hij moest hem tot een overgave dwingen, om het gevecht te beëindigen. De kerel haalde uit naar zijn buik, en Amadéo draaide zijn lichaam een kwart om de slag te ontwijken. Daardoor kwam hij natuurlijk wel weer dichterbij, en maakte daar van gebruik om verder te gaan. Hij haalde weer uit naar de zijkant van zijn hoofd, maar de echte aanval kwam opnieuw van ergens anders.

Een simpel knietje werkte hem tegen de grond. Zo’n zwakke plek en zo’n smerige tacktiek, maar zo effectief. Met een grom liep Amadéo achteruit, struikelde en viel op de grond. Hier moest hij even van bekomen, maar daar zou Lawrence niet op wachten. Dat kreeg Ekksvar natuurlijk in de gaten, en hoewel hij had bevolen dat ze niet mochten tussenkomen, deed ze het toch. De witte wolvin was simpelweg te bezorgd om hem, en dat zou haar misschien duur komen te staan. Wild blaffend en grommend sprong ze op Lawrence af, vergat totaal om voorzichtig te zijn en bleef ook niet laag bij de grond. Ze zette haar tanden in zijn schouder en sprong tegen hem op, in een poging hem tegen de grond te werken.