And like a ghost in the silence I disappear ..vs.Open

Zijn ogen lagen verscholen in de schaduw van zijn cap. Hij had de kap van zijn trui er ook nog eens overheen getrokken, dus veel van zijn gezicht kon je niet zien, behalve zijn mond. Een mond die een verbeten trek om de lippen vertoonde. Zijn blik gleed constant over de omgeving waar hij liep, hij was niet van plan om zich ooit nog te laten verrassen. Zijn handen staken diep in de zakken van zijn trui, waar hij een mes verborgen hield. Waarom hij het had meegebracht naar dit eiland, was hem niet echt meer duidelijk, maar nu was hij blij dat hij het had. Dante zuchtte even kort. Deze fuckedup planeet ook.


Verdomme. Het was alweer drie dagen geleden dat de jongen de confrontatie met zijn verleden was aangegaan toen dat verleden vlak voor zijn neus stond. En nog steeds deed zijn hoofd pijn en voelde het alsof Esther nog steeds bezig was met het bewerken van elke zenuw in zijn lichaam. Niet al te pijnlijk, maar wel genoeg zodat hij er helemaal gek van werd. Drie dagen, en hij had amper gegeten of geslapen. Dat zag je ook, als je het al zou wagen om hem langer dan een paar seconden aan te kijken. Zijn hele houding schreeuwde nu dat iedereen hem verdòmme met rust moest laten. Drie dagen, en hij had Liv niet meer gesproken of gezien, zelfs niet via sms. Ze durfde vast niet meer. Hetgeen ze zo bang van was, was nu realiteit geworden. En hij kon er geen fuck aan doen om er ook maar iets aan te veranderen, dus deed hij braafjes wat Esther van hem verwachtte. Geen contact zoeken, vergeten dat Liv bestond, al lukte hem dat gewoon niet, hoe hard hij ook probeerde. Hoe kon je nu zo'n sterke emotie als liefde wegdrukken? Zij had Christian, ze wist hoe het was. En toch kreeg hij niet wat hij zo nodig had. Deze fuckedup planeet ook.


Al sinds hij in coma had gelegen, was zijn hart en ziel, zijn hele persoon, aan haar verbonden. Natuurlijk had hij haar aanwezigheid gevoeld in de refter, op het schoolplein.. Overal. Maar hij had het verdomde lef niet om haar aan te spreken, dus verstopte hij zich als een bang konijn achter een muur en wachtte hij tot ze weg was. Die marteling was nog erger dan wat Esther hem had laten voelen. Veel erger. Met pijn in zijn hart duwde hij de deur naar buiten bruut open en stapte hij nors over het schoolplein, richting het bos. Geruchten over een bevroren meer hadden hem natuurlijk ook bereikt. En dat was de plek waar hij nu naartoe zou gaan, al zou het hem waarschijnlijk toch niks kunnen schelen. Deze fuckedup planeet ook.


Er was niks aan te doen. Geen ontsnapping mogelijk. Hij wist goed genoeg dat Esther elke beweging die hij maakte, zou volgen. Ofwel via Christian, of via wist hij veel. Iedereen kon ingehuurd zijn door de redhead om hem in de gaten te houden. Dante berustte in zijn lot. Hij zat vast op dit eiland. Hij wist dat hij hoe dan ook naar Esther zou moeten luisteren, of hij zou het nog veel zwaarder krijgen dan wat hij nu had meegemaakt. En diep vanbinnen wist hij dat hij hoe dan ook uiteindelijk zou moeten plooien. Het was misschien idioot dat hij zo snel op gaf, maar hij had geen andere keuze. Adrian zou hem vast een klap voor z'n kop geven als hij dit allemaal te weten kwam, maar het kon hem gewoon allemaal niet meer schelen. Deze fuckedup planeet ook.


Toen hij zeker was dat er niemand in de buurt was, liet hij zichzelf tegen een boom zakken en naar beneden glijden. Het bevroren meer lag in alle glorie voor hem, maar hij had er gewoon geen oog voor. De grond was nat van de sneeuw, maar het boeide hem niet. Helemaal niet. Zijn ogen staarden naar het scherm van zijn gsm. Naar haar foto, de naam die er naast stond, het 'bel' icoontje. Zijn vinger bleef er even boven hangen, besluitloos, maar hij deed het niet. Een snik was te horen, al vertikte hij het om zich verder naar beneden te laten zakken. Geen gejank, je bent geen baby meer. Geen babyboy. De jongen liet zijn arm naast zich vallen en zijn gsm gleed uit zijn handen, maar de energie om het terug op te rapen, ontbrak. Alle energie ontbrak. Waarom was ze niet hier? Deze fuckedup planeet ook.

Dat ene verdomde gevoel in je borst dat je elk moment zonder adem zou zitten. Het was een verpletterend gevoel, alsof het hem langzaam meer weg vrat en er bijna niks meer van hem over zou zijn. Alleen een leegte, eentje die niet meer opgevuld kon worden. Zelfs niet door alle liefde van de wereld. Momenteel was er een diep verdriet en een gevoel van hulpeloosheid. Zoveel opties die hij overwogen had, maar toen weer verworpen. Er was niks dat hij kon bedenken dat ofwel hem ofwel Liv niet in gevaar zou brengen. En hij wou niet degene zijn die het op zijn geweten wou hebben dat zij pijn had. Chris en Es waren er wel duidelijk in geweest. Ze zouden haar opzoeken, maar misschien niet als hij zich koest hield en deed wat ze van hem vroeg.


Misschien was weglopen uit de drukte niet zo'n goed idee geweest. Momenteel kon hij wel een beetje lawaai gebruiken. Nu was er niks anders dan stilte. Hier was er niemand om hem een beetje afleiding te geven. Zelfs het uitkijken naar enige tekenen van gevaar, was beter dan de stilte en de eenzaamheid van nu. Niks kon hem afleiden, zelfs het mooie tafereel voor hem niet. Er waren zelfs geen vogels of andere diertjes die zich laten horen. Het was gewoon helemaal stil. En dat liet hem dus alleen met al zijn gedachten. Het bleef hem maar achtervolgen, wat er op het skatepark was gebeurd. Hij durfde niet eens meer uit zijn kamer komen om te eten, dus het was echt wel ver gekomen. Ergens wou hij dat het gewoon afgelopen was op dat moment. Niemand had geweten waar hij was, dus zouden ze hem misschien pas later die avond gevonden hebben. Hij wist niet hoe sterk Eleanor was, maar misschien kon ze iemand die al langer dood was gewoon niet meer redden. Maar hoe oneerlijk zou dat zijn tegenover Adrian? Zijn ouders? Liv? Als Liv hem ooit nog wou zien, tenminste..


De jongen zat ineengedoken tegen de boom, met zijn armen rond zijn opgetrokken benen en zijn hoofd steunend op zijn knieën. Hij probeerde alles buiten te sluiten wat hem vanbinnen kapot maakte, maar het was zo moeilijk. En ineens, uit het niks, kwam een gevoel zijn ziel binnen die niet van hem was. En het feit dat dat gebeurde, maakte het voor hem meteen duidelijk wie er aanwezig was, zonder zelfs te kijken. Er was er maar één die zomaar zijn bewustzijn binnen kon dringen, en dat was Olivia. Zijn vriendin, al was hij niet eens meer zeker of ze dat nog wilde zijn momenteel. Zou ze hem zien?


Natuurlijk zag ze hem. Hij was een zwarte vlek tegen een bijna witte achtergrond. Haar emotie sprak vooral zelfzekerheid uit. Wat was ze van plan? Kwam ze het er nog een beetje bij hem inwrijven? Maar nee, zo was ze niet. Helemaal niet en dat wist hij. Ze kwam tussen zijn benen zitten en gewillig liet hij haar toe. Ze sloeg haar armen om hem heen en trok hem dicht tegen zich aan. Meteen voelde hij zich kalmer dan de afgelopen drie dagen, al wist hij dat dit achteraf nog meer pijn zou gaan doen dan het nu al deed. Want hij kon haar niet meer zien, kon haar niet meer aankijken. Of zij zou het weten en zijn leven tot een hel maken. En haar leven ook. En dat mocht niet gebeuren. Toch gaf hij deze keer toe, en met een korte zucht klemde hij haar tegen zijn borst aan, terwijl hij zijn tranen nu echt wel niet meer kon tegenhouden.


Ze bleven enkele minuten in stilte zitten, tot ze diep adem haalde en als eerste zachtjes begon te spreken. “Niemand kan mij van jou vandaan houden, oké? Esther niet, Chris niet, niemand niet” Klonk het. Wow, wacht even. Pauze. Hoe wist ze hun namen? Had hij die verteld of niet? Hij dacht van niet. Momenteel was zijn hele hoofd wazig, dus nadenken was niet zo makkelijk nu. “Ik hou van je en ik zou je nooit zo maar laten gaan, nooit.” Vervolgde ze, en hij wist dat ze de waarheid sprak. Dat voelde hij in haar emoties. Maar hij voelde ook een diep verdriet, en ook wat angst. Dante beet kort op zijn tong, om de tranen eindelijk een beetje terug te duwen. “Maar… We komen hier echt wel uit, dat weet ik zeker. Maar het is allemaal zo...ik ben gewoon bang, bang dat ze je pijn doen…”


"Ik wil.. Nee, ik kàn jou hier niet in betrekken Liv", Zei hij uiteindelijk met een stem vol wanhoop. "Ik wil niet dat ze jou ook pijn doen. Dit is gevaarlijk, ze kunnen overal zitten. Iedereen kan voor hen werken. Je hebt geen idee tot wat ze in staat zijn, zowel Christian als Esther zijn twee heel gevaarlijke personen. En hun mutaties passen perfect bij hen. Het zijn moordmachines..", Hij slikte even de krop in zijn keel weg. Even schudde hij met zijn hoofd en verborg zijn gezicht in de schaduw van zijn kap. "Het is al lang te laat. Je hebt die sms gehad. Ze hebben me overvallen bij het skatepark en het liep uit de hand. Ik ben van hen en dat weten zij, en dat weet ik, en dat weet jij diep vanbinnen ook", Zei hij met een verslagen toon in zijn stem. "Maar ik hou zoveel van jou en het doet me zo'n pijn om je te ontlopen en niet tegen je te praten. Er gaat geen moment voorbij dat ik niet aan je denk", Met tranen in zijn ogen keek hij haar voor het eerst aan, en opnieuw had hij de grootste moeite om zijn emoties tegen te houden.

Haar zachte aanraking op zijn kaak deden een huivering van herkenning door hem heen gaan. Dit voelde zo goed, het voelde beter dan alle keren ervoor en hij wist dat haar volgende aanraking waarschijnlijk nog beter zou voelen. Het was een aanraking uit liefde en bezorgdheid, iets wat de jongen in zijn leven nog niet veel had meegemaakt. Hoe kon dit dan zo verkeerd zijn? Het was niet verkeerd in zijn ogen, maar het zou verkeerd moeten zijn omdat zij dat had gezegd. Toch kon hij het niet opbrengen om haar weg te duwen of zelfs maar te vragen of ze weg wou gaan. Hij wou niet dat ze weg ging.. En ze zaten zo ver van school af, niemand kon hen hier toch zien, right? Het was geen zekerheid maar voor nu wou hij het wel geloven, omdat hij zich dan een tikkeltje veiliger voelde, al was het maar voor even. Hij had het nodig, de rust in zijn hoofd. Anders zou hij helemaal doordraaien.


Liv's bezorgdheid groeide alleen maar toen hij zijn woorden sprak. Misschien had hij dat ene detail maar moeten verzwijgen, dat ze hem al te pakken hadden genomen op het skatepark. Dat was toch al gebeurd en er was niks meer aan te doen. “Het zijn psychopaten” Mompelde ze zachtjes, Dante knikte alleen maar instemmend. Natuurlijk had ze gelijk, maar zelf die woorden uitspreken zou hij niet durven. “En ik weet dat jij een van hen was, of bent, ik weet het niet, maar ik weet dat je ook een andere kant hebt… En ik weet gewoon dat je nu geen onschuldig iemand aan zou kunnen vallen, niet met opzet in ieder geval. Anders had je nu toch allang iemand aangevallen? En dat is nooit gebeurd.” Ging ze verder. Dante slikte even. "Alles wat ik ooit heb gedaan, heb ik voor of door haar gedaan. Eerst omdat het moest, dan omdat ik dacht dat ik haar er een plezier mee deed", Zei hij zachtjes. "En af en toe vond ik het.. Leuk? Ik weet het niet. Maar dat ben ik niet meer. Ik wil dit niet meer, Liv, echt niet, maar ik kan niet anders", Vervolgde hij met pijn in zijn stem, waarna hij zijn blik terug afwendde. Hoe kon hij haar na deze bekentenis nog aankijken? Straks liep ze weer weg, zoals de eerste keer, en dan zou ze vast niet meer terugkomen.


Olivia stond op en ging met een zucht naast hem zitten. Ze trok ook haar knieën op, waarna ze haar hoofd er op liet rusten. Hij liet zijn bovenlichaam terug tegen de boom zakken en staarde naar het meer voor hem, terwijl hij naar haar volgende woorden luisterde. “Ik kan het gewoon niet weet je…” Begon ze, en hij draaide zijn hoofd een beetje zodat hij naar haar kon kijken, al zag zij zijn gezicht niet doordat het nog steeds in de schaduw lag. “Ik kan niet doen alsof ik je niet ken, of doen alsof ik je haat, of je gewoon überhaupt laten gaan nu” Ging ze verder. Dante zuchtte even. "Dat kan ik ook niet. Ik weet dat je het moeilijk hebt met de dingen die ik voor je verzweeg, maar ik wil er samen doorheen komen weet je? Ik wil dit niet zonder jou doen, dat kan ik niet", Reageerde hij, waarna zijn blik naar de grond gleed. Wat schaamde hij zich voor zijn verleden nu.


Daarna kwamen de woorden waar hij al die tijd al wat bang voor geweest was. “En weet je, wij zijn toch ook twee mutanten? Wij hebben toch ook mutaties? Ik zou hen nooit jou, of mijzelf, zo maar pijn laten doen zonder me tot het uiterste te verzetten…” Zei ze. Dante hapte even naar adem. Hij kon het niet aan, het beeld dat hij nu in zijn hoofd had. Kleine Olivia die tegenover Esther en Christian stond, waarna ze dezelfde behandeling kreeg als hij een paar dagen geleden. Daar was hij zelfs onderdoor gegaan, en het had verdomd veel pijn gedaan. Hij wou niet dat ze dat bij Liv zouden doen. "Nee, dat mag je niet doen. Dat maakt het alleen maar erger", Zei hij nadrukkelijk, terwijl hij zijn hoofd weer naar haar draaide. "Zij zijn al zo lang samen, perfect op elkaar ingespeeld. Esther legt je helemaal lam met haar illusies van pijn en dan heeft Christian vrij spel. Hij is sterker en sneller dan gewone mensen, zelfs dan de meeste mutanten, en vanaf hij er in slaagt om zijn tanden in je nek te zetten, is het helemaal voorbij", Zei hij met een pijnlijke uitdrukking in zijn ogen. Het was misschien wreed om het in zoveel details voor haar te beschrijven, maar ze moest weten waar ze aan begon.


Dante stond op en ging op zijn knieën voor haar zitten, waarna hij zijn hand zachtjes op haar kaak legde en haar hoofd richting het zijne draaide. "Het beste wat je kunt doen als je hen ziet, is weglopen en mij bellen. Of Adrian. Ik weet zeker dat hij je ook wel zou willen helpen als het nodig is. Hij is een goeie dude, en hij geeft ook om jou omdat hij weet wat jij voor mij betekent", Zei hij dwingend. Ja, het gesprek in het zwembad had veel voor hem opgehelderd die ene dag. Kort drukte hij een kusje op haar voorhoofd. "Ik heb je zo erg gemist, je hebt geen idee", Vervolgde hij toen op een milder toontje. Opnieuw sloeg hij zijn armen om haar heen, bang dat dit allemaal een droom was en ze straks opeens terug weg zou zijn en hij weer alleen zou zijn met zijn gedachten en angst..

Wat een verschil met de eerste keer dat ze geconfronteerd werd met het probleem. Misschien zag ze nu in hoe kapot hij er eigenlijk van was, hoe erg hij het vond dat dat een deel van hem was geweest voor een heel lange tijd. Hoe graag hij er van af wou maar het gewoon niet kon, omdat het hem bleef achtervolgen. Ergens had hij gehoopt dat hij hier rust zou vinden, omdat hij dat nodig had , zoals ze die ene avond ook had gezien in zijn aura. Met Adrian als steun en daarna ook zij in zijn leven had het er even goed uit gezien voor hem, zelfs na het drama met Lucille. En nu gebeurde dit. Maar deze keer rende ze niet van hem weg, begon ze niet te roepen of whatever. Nee, een gevoel van begrip liep over in zijn bewustzijn. Ze snapte hem, en dat deed hem zoveel meer deugd dan wat dan ook. “Ik weet het” Bevestigde ze, terwijl ze zijn hand nam als teken van troost. “Maar…denk je dat ze het hier zullen proberen? Mensen pijn doen, mensen bedreigen? Ik weet niet of Jean dat zou accepteren, als ze het wist.” Vervolgde ze. Hij schudde meteen zijn hoofd. "Natuurlijk gaan ze dat hier doen. En ze doen het op zo'n manier dat hun slachtoffer het nooit zal aan durven om te klikken. Jean zal er nooit van horen, en als ze dat wel doet, dan krijgen ze misschien een waarschuwing? Lucille loopt hier ook nog steeds rond, daar is ook niks mee gebeurd.. Want er was maar één geval en dat was ik. Het is niet omdat één iemand gaat klikken dat ze het meteen als een dreiging voor de veiligheid gaan zien, al is dat wel het geval. Ik ben zowat de enige die genoeg weet om het serieus te laten overkomen bij Jean of Jamie of wie dan ook, maar ik ben niet gek.. Van mij horen ze niks", Zei hij zachtjes. Oh, wat was hij zwak, maar hij had het lef niet om Jean in te lichten, bang voor alle gevolgen die nu al door zijn hele hoofd spookten.


Het momentje in de keuken leek zo ver weg. Hij voelde zich voor het eerst geaccepteerd door een onbekende. Hij had niet veel vrienden gehad, en de meeste mutanten hier op Genosha leken hem ook een beetje te ontlopen. Kwam vast door al zijn tattoos. Die nodigden ook niet iedereen uit om een gezellig praatje met hem te komen doen. Maar Liv had recht over die dingen heen gekeken en niet veel later stond ze met grote, enge Dante cupcakes te bakken in de keuken. Haar glimlachje deed hem ook kort zijn mondhoeken optrekken, voor het eerst in lange tijd, maar hij bleef niet zo lang staan. Want ze had het recht om te weten wat haar te wachten stond, als ze dit echt wou doen. Het was moeilijk om haar te vertellen over zijn voormalige vrienden. Vooral omdat het hem deed herinneren aan de situatie van eerder. Zelfs zijn slaap bood hem geen rust meer, sinds hij het zelfs in zijn dromen constant opnieuw beleefde. En hij merkte ook wel hoe ze rilde toen hij een korte beschrijving gaf over de krachten van Esther en Christian.


Dante was niet van plan om alles wat ze tot nu toe hadden, zomaar overboord te gooien. Het zou lastig zijn om achter de rug van Es en Chris elkaar te zien, maar het zou niet onmogelijk zijn. Het enige wat verdacht kon worden, was dat ze op hetzelfde tijdstip verdwenen waren. Maar ze hoefden niet altijd naar buiten te glippen om elkaar te zien? Hij kon nog altijd stiekem naar haar kamer gaan, of afspreken in de kelder.. Er waren genoeg plekjes om elkaar te zien? Maar voor het geval dat alles mis liep, drukte hij haar op het hart dat ze moest wegrennen en zich verstoppen totdat hij of Adrian haar konden komen helpen. Es en Chris waren niet bepaald de figuren die je alleen moest confronteren. “Oké.. Adrian is great, hij is heel aardig…” Stemde ze in, gelukkig. Dante moest even glimlachen bij het feit dat ze hem aardig vond. Dat vond hij echt wel fijn, want de twee zouden waarschijnlijk nog veel bij elkaar zijn als het aan hem lag. Het feit dat ze hem knuffelde, deed hem ook wel lachen. Hij begroef zijn gezicht in haar nek en ademde zachtjes met gesloten ogen haar geur in.


Even bleven ze in stilte staan, tot ze weer sprak. “Ik heb jou ook zo erg gemist” Reageerde ze op zijn woorden. “De afgelopen dagen waren zo erg. Normaal gesproken als ik alleen was, dan was het niet zo erg, omdat ik er wist dat je er zou zijn…maar nu wist ik dat niet zeker…” Vervolgde ze. Dante knikte begrijpend. "Ik was gewoon te bang om je te bellen ofzo.. Ik durfde je zelfs niet te sms'en omdat ik dacht dat ze me in de gaten hielden. Ik bedoel, ik ben bijna zeker dat ze elke beweging die ik heb gemaakt, gevolgd hebben. Het zou me zelfs niet verbazen als ze op de een of andere manier mijn oproepen enzo kunnen zien", Mompelde hij. Hoe stom het ook klonk. Hij was niet bang van veel dingen, behalve van die twee. En ergens kwam dat omdat hij ergens diep vanbinnen nog hoopte dat het weer goed zou komen tussen hen. En dat ze Liv ook zouden accepteren, al moesten ze er voor zijn part geen vrienden mee worden. Hij wou dat ze terug gewoon konden doen tegen elkaar. Want ondanks de slechte kantjes van hun vriendschap, waren er zeker ook goeie. Dante voelde zich altijd veilig bij de twee, hij voelde zich normaal. En momenteel was dat nog vreemder dan ooit tevoren.


Ineens haalde ze hem uit zijn gedachten door achteruit te stappen en nerveus naar de grond te kijken. “Ik moet ook nog wat vertellen…” Zei ze toen, waarna ze hem weer aan keek. Ze viel even stil, maar vervolgde toen haar verhaal. “Esther is uhm…en ik wil er iets, maar kan er niets aan doen…” Met een verbaasde blik keek hij haar aan toen ze weer stopte met spreken. “…mijn nieuwe kamergenoot…” En daar was het. Dante versteef en keek haar met grote, angstige ogen aan. Hij wist dat deze hele situatie al fuckedup was, maar dat het zo erg zou worden? Nee, dat had hij niet gedacht. Paniek was door zijn hele lichaam te voelen. "Dat kan niet", Fluisterde hij zachtjes. "Hoe kon dit alles zo snel zo fout lopen? Ik snap het niet, waarom gebeurd er altijd iets slechts als het heel even goed lijkt te gaan", Allemaal donkere gedachten stroomden zijn hoofd binnen en afwezig wendde hij zich af van Liv. Hij zag het allemaal weer voor zich. De donkere steegjes, de vechtpartijen, het gemartel, de bedreigingen, het skatepark.. Alle slechte dingen. Dante begon sneller te ademen en keek toen paniekerig om zich heen. Sowieso werden ze nog betrapt en dan zou alles nog meer uit de hand lopen. ”Ik kan hier niet blijven“, Piepte hij plots, waarna hij zich abrupt omdraaide en blind van angst en paniek het bos in rende.

Ergens in de verte hoorde hij Liv nog zijn naam roepen, maar het geluid werd vreemd gefilterd en hij luisterde er niet eens meer naar. De gedachten in zijn hoofd kregen de overhand en bang dat er iets ergs zou gebeuren, besloot hij maar te gaan rennen. Rennen tot hij bij het water kan en dan het water in lopen en maar gaan zwemmen. Hij wou van dit verdomde eiland af, wou niet langer onder de invloed zijn van de angst die de twee Italianen in zijn hoofd hadden geplant. Hij was eerst zo veilig geweest hier, maar nu was de plek letterlijk een gevangenis geworden. Eentje waar hij wel moest blijven, al was dat nu het slechtste ding dat hem kon overkomen. Het was zo fijn geweest, rondhangen met zijn broer, leuke dingen doen met Olivia.. Maar dat alles was nu verpest en hij wist niet hoe hij het weer moest fixen.


En toen was hij weer alleen. Geen idee hoe hij de weg terug zou vinden, maar dat was nu het minste van zijn zorgen. Eerst moest hij zien te kalmeren, al lukte het hem niet. Achter elke boom zag hij wel een plukje rood haar of gloeiende, zwarte ogen. En elk geluidje werd veroorzaakt door iemand die hem achtervolgde. Het kon ook niet anders, wat had hij dan gedacht? Dat hij zomaar aan Esther en Christian zou kunnen ontsnappen, dat hij daar mee weg zou komen? Nee. Natuurlijk waren ze hem gevolgd, en nu zaten ze achter hem aan om hem te straffen voor zijn ongehoorzaamheid. Als hij zo bleef denken, was er een mogelijkheid voor hem om te stoppen met rennen hoor. Maar wie zou hem doen stoppen in zijn plaats? Het antwoord kwam in de vorm van een of andere rugbyspeler met vleugels. Ineens voelde hij armen rond zijn middel, maar voor hij kon schreeuwen, gleed hij al over de grond, met het individu op hem. Al snel waren ze gestopt met vooruit schuiven, en hij voelde nu al hoeveel pijn dit hem morgen zou opleveren. Voor hij een aanval kon uitvoeren op de kerel (hij was er van overtuigd dat het Christian was hoor), sprak de jongen en had hij door wie er op hem lag.


De woorden gingen een beetje langs hem heen, maar langzaam begon hij terug controle te krijgen over zijn eigen hoofd. Wow, hij had echt wel gefaald als broer en als boyfriend momenteel. Hij was weggelopen van de persoon die hem wou helpen en hij had niet eens door dat het freaking zijn broer was die hem had getackled. "Adrian? What the fuck doe je hier?" Bracht hij toen verbaasd uit. Hij probeerde de jongen van zich af te duwen, maar pijn schoot door zijn lichaam dus hij kapte er meteen weer mee. "No way dat je mij in dat freaking meer krijgt", Zei hij toen, een beetje verontwaardigd dat de jongen dat eerst van plan was geweest. Wat was hij hier eigenlijk aan het doen? Hij wist niet eens waar hij was. Het laatste wat hij wist, was dat hij met Liv zat te praten, en dat hij zich best goed had gevoeld, omdat hij haar eindelijk terug had gezien.

Ok, waarom precies moest hij zo gewelddadig en uit het niets getackeld worden? Was dit een poging tot wraak voor zijn tackle in het zwembad? Nee, dat kon het niet zijn. Hoe wist Adrian in godsnaam dat hij hier was, dat hij eigenlijk aan het rennen was, en dat hij niet van plan was om te stoppen als iemand het hem vroeg? Het enige wat hij kon bedenken, was dat Liv hem had gebeld, iets waar hij haar ergens wel een beetje dankbaar voor was. Hij zou nog dankbaarder zijn als zijn broeder zou moven en niet meer op hem zou blijven zitten. Niet dat zijn oudere broer ook maar zou luisteren naar wat hij vroeg. Nee, de dude bleef mooi op hem zitten, alsof hij een ordinaire bank was of iets dergelijks. Well, zijn lichaam deed toch al overal pijn, dus het maakte eigenlijk toch niet veel meer uit. De jongen liet zijn hoofd met een zuchtje achterover in de sneeuw vallen, tot zijn lazy brother zover zou zijn om van hem af te gaan. Maar eerst wou hij een freaking verklaring voor dit hele circus. ‘Nou, ik zat liever nu mijn steak op te eten weet je. Maar ik moest even voor rescue ranger spelen, dus vertel jij me maar eens wat jij aan het doen was.’ Vroeg hij mopperend. Om zijn woorden kracht bij te zetten, begon zijn maag nog te grommen ook.


Adrian was niet al te happy toen hij nog een ontsnappingspoging probeerde. Opnieuw kwam de dreiging dat hij in het meer zou belanden. Euhm, klein probleempje: het meer was dichtgevroren. Daar zou hij onmogelijk in kunnen vallen, of gegooid worden of whatever. Ineens keek Adrian weg van hem, nog voordat hij ook maar een woord uitleg had kunnen geven. Niet dat hij het erg vond. Dante volgde zijn blik en zag uiteindelijk de gedaante van Liv door de bomen. Stiekem schaamde hij zich echt wel hoor momenteel. ‘Blijf hier oké!’ Beval zijn broer hem. "Aye aye", Mompelde hij, terwijl hij letterlijk deed wat de jongen zei en gewoon plat op zijn rug in de sneeuw bleef liggen. De oudere jongen schepte Liv op en bracht hem dichterbij, waarna hij haar terug neerzette. Had ze zichzelf nu bezeerd? Dammit, allemaal zijn schuld. Dante, randdebiel.


Opnieuw begon Adrian een verklaring voor de hele situatie te zoeken, en het zag er niet naar uit dat hij nu weg zou gaan om het antwoord niet te horen. ‘Kan iemand me nu eindelijk eens vertellen wat er aan de hand is? Oh, en een van jullie bakt me ook een steak.’ Vroeg hij toen serieus, al liet hij het eindigen in één van zijn droge grappen. "Sorry mate, de steak is uitverkocht. Alleen nog maar verse vis hier", Grapte hij even droog terug, al zuchtte hij toen en keek hij even naar de takken van de bomen boven hem. Echt, zweer, als er ineens een stapel sneeuw op hem zou vallen, dan was hij done hoor. "Nee maar, je weet nog het gesprek in het zwembad? Toen ik zei dat die verhaaltjes in het verleden hoorden, had ik het fout. Mijn bendevriendjes zitten op het eiland en ik mag Liv niet meer zien. Dat hebben ze nogal.. Duidelijk gemeld toen ze me verrasten bij het skatepark", Vertelde hij kort, niet van plan om er nog dingen aan toe te voegen. Hij haatte het om er over te praten, haatte het dat hij zo zwak was geweest en dat hij dat moest bekennen tegenover zijn eigen broer. Als de dude verdere details wilde, dan moest hij die maar aan Olivia vragen..