I am a soldier on my own vs. Amber

Drie dagen later en de jongen liep nog altijd met het meisje van op het schoolplein in zijn gedachten. Hij snapte niet wat hij gezien had, het was de eerste keer dat hij geconfronteerd was geweest met iemand die een soortgelijke missie had als hij. Was dat wat het schoolhoofd bedoelde met 'mensen zoals hij'? Was ze echt zoals hij of had ze andere redenen? Waren er nog mensen of mutanten op deze wereld die dezelfde stemmen in zijn hoofd hadden of niet? Kort sloot hij zijn blauwgrijze ogen. "Raziël?" Vroeg hij afwachtend, niet wetend of de Engel hem zou antwoorden. Die was nog steeds behoorlijk kwaad over de gebeurtenis van eerder. "Charlie", Klonk het nogal vlak terug. "Zijn er meer zoals mij? Ik bedoel, contacteren jullie ook anderen of niet?" Vroeg hij toen twijfelend. Ergens wist hij dat dit een verboden onderwerp was. "Ja", Bromde de Engel kort. Een tikkeltje kwaad maar ook opgewonden beet hij op zijn lip. "Waarom heb je me dat nooit eerder gezegd? Ik had ze kunnen opzoeken, samenwerken.. Dan was ik niet zo alleen geweest", Vroeg hij, emotieloos, zoals altijd. Niet dat hij eenzaam was, nee. Maar back-up was nooit iets wat hij af zou slaan, als die andere persoon te vertrouwen was.

Een hele oude Engel, nog ouder dan Raziël en God zelf, gaf antwoord. Zijn stem klonk korrelig, alsof hij een slechte verbinding had ofzo, maar nog steeds zat die typische klank van goud in zijn stem. "Jonge Jager, geen één zal ooit een ander ontmoeten. Dan zouden jullie teveel op elkaar vertrouwen, en ooit zal de ander sterven. Dan sta je er weer alleen voor, en dan ben je zo nutteloos als een pasgeboren piepkuiken", Zei de stem. Charlie zag de logica er wel van in, maar erg blij met het antwoord was hij niet. "Stop met er over te denken en focus op je training. Je loopt achter op schema", Bromde Raziël toen. Zwijgend stemde hij in, stond op van zijn bed en dook in zijn bagage. Een zwarte riem met een extra stuk, dat over zijn schouder hing, en een reeks messen belandde op bed. Hij trok hem aan en begon de riem vol te steken met de werpmessen. Ook zijn Engelenzwaard gespte hij vast, op zijn schouder, al was het nog niet geactiveerd. Hij deed een warme trui over zijn zwarte tshirt heen, zodat de messen ook verborgen waren voor eender wiens nieuwsgierige ogen.

Met zijn handen diep in zijn zakken liep de jongen na een kwartier uiteindelijk richting het bos. Hij zocht een stel bomen, een paar dikke omringd door een paar dunne. Niet zo heel veel later spotte hij de ideale setting. Hij deed zijn trui af en huiverde toen een koude wind langs zijn blote armen gleed. Maargoed, hij zou nooit om zoiets banaals klagen. Hij ging voor de bomen staan, ademde even diep in en uit, en begon toen snel en vloeiend mes na mes uit zijn riem te trekken. Hij mikte nooit twee keer na elkaar op hetzelfde doel, maar hij miste geen enkele boom. Charlie streefde naar perfectie. De perfecte balans tussen kracht, snelheid en precisie. Toen hij nog twee messen over had, hoorde hij een geluid ergens achter hem. Wie waagde het om hem te besluipen? Zijn hand schoot naar zijn schouder, en in een flits had hij het handvat van zijn zwaard beet. "Cassiel", Fluisterde hij, en meteen schoot het lemmet er uit. Het licht weerkaatste in zijn blauwgrijze ogen toen hij uiteindelijk zag wie er voor hem stond: niemand minder dan het meisje van op het schoolplein. Hij liet zijn zwaard een beetje zakken, maar stak het nog niet meteen weg. "Wat moet je?" Vroeg hij koeltjes, haar 'begroeting' van een paar dagen geleden herhalend.

De jongeman was best blij met het resultaat van zijn eerste worpen. Na een tijdje zou het nog beter gaan, sowieso moest hij zich nog een beetje inwerken tot zijn worpen echt de pure perfectie zouden behalen die hij op het instituut al zo vaak had laten zien. Hij wist dat Isaac jaloers was op zijn werpkunsten, maar als het aan kwam op een man tot man gevecht, haalde zijn jongere broer altijd de bovenhand. Hoe die jongen kon schermen, het was ongelooflijk. Maar dat wou natuurlijk niet zeggen dat Charlie zichzelf zomaar gewonnen gaf. Het was zijn ervaring die hem meestal wel kon redden, door een onverwachte move te maken waar de jongen zelf nooit op zou gekomen zijn. De messen bleven door de lucht zoeven en gaven bij iedere inslag een droge, bevredigende 'tok' als geluid. Hij merkte hoe Raziël en een andere, jongere engel hem in de gaten hielden. Dat deden ze altijd als hij ging trainen. Hij zou ze eens wat laten zien, hopelijk deed hij het zo goed dat ze even vergaten wat voor een blunder hij gemaakt had op zijn eerste dag.

Helaas kreeg hij daar de kans niet voor. Want nog voordat hij zijn eerste ronde compleet had afgerond, werd hij uit zijn concentratie gehaald door een hard geluid, dat niet afkomstig was van de inslag van één van zijn messen. Verdomme. Wat nu weer? Hij trok uit reflex zijn langere zwaard en draaide zich bruusk om. En daar zag hij haar weer. Damn, uit alle mensen moest zij hier zijn. Was ze hem gevolgd of had hij haar niet gezien en was zij hier eerder? Meer nog, hoeveel hàd ze gezien? Raziël's afkeuring schoot door zijn hoofd. Oh great. Nu had hij de Aartsengel nog meer pissed gemaakt. En in discussie gaan met hem was nooit een goed idee.

“Een aansteker” Reageerde ze koeltjes, met een grijnsje om haar lippen. En in plaats van dat ze bleef staan ofzo, liep ze recht op hem af, het lichtgevende en flakkerende zwaard in zijn hand compleet negerend. Alsof het niet gevaarlijk was. Ze zou eens moeten weten hoeveel bloed er al aan deze kling had gehangen. Ze zou eens moeten weten wat hij er mee kon en wat hij er mee deed. "Wat jammer, ik heb er geen", Zei hij vlak, waarna hij lichtjes met de punt van het zwaard begon te cirkelen. Als ze hem weer zou gaan aanvallen, was hij er alleszins meer dan klaar voor.

Maar dat deed ze dus niet. Ze kwam gewoon naast hem staan, terwijl ze een pakje sigaretten uit haar zak haalde. “Imposant ding” Merkte ze op, terwijl ze naar haar eigen reflectie keek in het zwaard. Charlie sloeg even zijn ogen op. "En ik kan er ook veel imposantere dingen mee dan je je kunt inbeelden, dus doen alsof het je niks kan schelen, is niet je sterkste plan ooit", Zei hij koeltjes. Het klonk niet eens als een bedreiging, het klonk eigenlijk gewoon alsof ze het hadden over het weer ofzoiets. Niet dat hij ooit over zoiets stoms zou praten als het weer. En ineens deed ze iets onverwachts. Ze stak hem het pakje sigaretten toe, inclusief de aansteker. Een werkende deze keer. En het overviel hem zo, dat hij er in eerste instantie gewoon niet op reageerde.

Dat veroorzaakte een frons tussen haar ogen. “Hij is niet leeg, toch, je hebt net gezien dat ik hem aanstak…” Zei ze, en met een lichte aarzeling nam hij uiteindelijk het pakje van haar aan. Hij stak zijn zwaard tussen zijn riem, al liet hij het deze keer geactiveerd. "Dat zag ik inderdaad. Ik probeer alleen uit te vinden waarom je dit zou doen, terwijl je me eergisteren bijna uit elkaar wou scheuren", Zei hij luchtig, alsof het louter ging over een papiertje in twee scheuren. Nee, bang was hij niet geweest. Bang was hij nooit. Hij nam een sigaret uit het pakje, stak hem aan met de aansteker en gaf het toen netjes terug. "Doe je dat wel vaker, knappe jongens bespioneren in het bos?" Vroeg hij toen droogjes. Oh hell yeah dat hij het over zichzelf had. Zag je hier andere knapperds rond lopen? Dacht het niet.

De jaren en jaren van training hadden ervoor gezorgd dat hij zo perfect met zijn wapens om kon gaan dat hij gewoon nooit meer miste. Echt helemaal nooit meer. Hoeveel lange dagen, slapeloze nachten, welverdiende vrije tijd hij niet in zijn training had gestopt, hij was de tel al zo lang kwijt geraakt. Zelfs in de weekends kende hij geen rust. Hij stond het zichzelf gewoon niet toe. Maar al dat harde werken had uiteindelijk geresulteerd in dit; het resultaat kon je rondom hem zien, in een cirkel van bomen. Misschien had hij ergens ook wel het voordeel dat hij een beetje hulp van bovenaf kreeg, letterlijk, maar het was nooit echt makkelijk geweest. Deze skills krijg je niet vanzelf, als een geschenkje voor je verjaardag. Charlie zag hoe haar blik van het lemmet van het zwaard naar zijn arm gleed, uiteindelijk keek ze hem in zijn ogen, en toen aanschouwde ze de schade die hij had aangericht rondom hem. Of ze onder de indruk was, boeide hem geen flikker. Hij deed dit voor zichzelf, niet om een of andere persoon te imponeren. Hij wou alleen maar perfectie, en dat deed hij niet voor haar, zelfs niet voor Raziël. Misschien wel voor zijn vader, maar dat lag anders. Hij wou de man trots maken.

Toen hij uiteindelijk besloten had om haar aanbod aan te nemen, keek ze terug in zijn ogen en haalde ze haar blik weer weg van de omgeving. Hij moest toegeven dat hij het wel sterk vond dat ze hem recht kon aankijken voor langer dan drie seconden. Meestal keek niemand hem in de ogen, omdat ze daar alleen maar leegte in vonden. Er zat niks in zijn ogen, wat wees op een lege ziel. En dat was hij wel. Leeggehaald, uit elkaar gehaald en opnieuw in elkaar gezet om zonder liefde, sympathie of pijn te leven. Helaas hadden ze zijn sarcasme en zijn eeuwig grote ego laten zitten. Terwijl hij een diepe trek van de sigaret nam, schoot zij in de lach om zijn woorden. “Nou, lieve schat” Haar sarcasme was ze ook nog niet kwijt gespeeld along the way. “Ik denk dat wij allebei hele andere opvattingen hebben over wat knap is of niet. And to be honest, ik zat hier al een tijdje, ver voordat jij hier aankwam. Dus wie bespiedt wie?” Zei ze met een knipoogje.

Charlie nam de sigaret uit zijn mond en blies de rook door zijn neus naar buiten, waarna hij kort vreugdeloos lachte. "Zullen we er een woordenboek bij nemen anders? Ik wed dat de definitie van 'uiterst aantrekkelijk' minstens drie keer mijn naam bevat", Zei hij, waarna hij het knipoogje netjes terugstuurde en heel even zijn mondhoek optrok in zowaar iets wat op een geamuseerde glimlach leek. Want ja, dat was ze wel, amusant. Topentertainment. "En als ik van plan was je te bespioneren, dan had je dat nooit gezien. Jij daarentegen verstopt je een beetje, en dan ben je nog zo onprofessioneel om je eigen schuilplaats te verraden", Merkte hij afkeurend op, als een strenge leerkracht die een falende leerling een zetje gaf.

Heel even deed hij alsof hij volledig gefocust was op de brandende peuk tussen zijn lippen, maar niks was even waar. Hij verloor haar geen moment uit het oog, of eigenlijk uit het oor. Hij vertrouwde evenveel op zijn gehoor als op zijn zicht. Dat had hij ook geleerd van zijn vader, die hem in zijn laatste jaren vaak liet vechten met een blinddoek. Hij had geleerd om met zijn gehoor een omgeving in de gaten te houden en zo bijna elke aanval kon ontwijken of opvangen puur door te luisteren naar wat er gebeurde. Hij was niet van plan om haar nog meer aandacht te geven, puur omdat hij hoopte dat ze weg zou gaan, zodat hij tenminste nog wat verder kon trainen. Dus hij deed maar gewoon even alsof ze niet bestond, iets wat niet zo moeilijk was, in eerste instantie. Zo belangrijk was ze toch niet. En toch wist ze zijn aandacht weer te vangen door iets heel opmerkelijks te doen.

Ze verliep wat, zodat ze voor hem stond, en hij kon niet anders dan haar aankijken. Hij voelde hoe haar hand langs het lemmet van zijn zwaard ging. Dom meisje. Dacht ze nu echt dat hij mee zou doen aan haar spelletjes? Ze hield zijn blik vast en zonder de minste emotie keek hij gewoon terug, alsof hij bijna recht door haar heen keek. “Als je daadwerkelijk zulke imposante dingen met je zwaard kan…” Fluisterde ze zachtjes, maar voor hem duidelijk hoorbaar. Ze zette een paar stapjes achteruit en gaf hem zo ruimte, waarna ze haar hand op haar borst legde, vlak waar haar hart zich bevond. “…steek me dan. Hier.” Ze lachte spottend en strekte toen haar armen naast haar, zodat hij vrij spel had om te doen wat hij wou. Dom meisje.

"Charlie, waag het niet", Hoorde hij toen een strenge stem in zijn hoofd. Zucht, echt? "Dat is niet goed voor mijn reputatie hier", Merkte hij droogjes op. "Je hebt haar niets te bewijzen, laat het", Beval de Aartsengel. "Laat mij gewoon. Ik raak haar niet aan, maar ik ben het beu dat ze deze dingen met me flikt", Gromde hij geërgerd naar de stem. Die reageerde niet meer terug, dus hij vatte het op als een zwijgende overeenkomst. Nonchalant bracht hij nog een keer de peuk naar zijn lippen, nam een rustig trekje en inhaleerde het, alsof ze er nog steeds gewoon niet stond. En op het moment dat hij de sigaret tussen zijn vingers liet glijden, namen zijn jaren van training en ervaring het weer over.

Met een vloeiende beweging ging zijn hand naar zijn middel, omsloot het handvat. Hij trok het zwaard van achter zijn riem, waarna hij zijn lichaam rond zijn as liet draaien. Hij maakte een perfecte cirkel, met zijn arm op de hoogte van haar keel, en het lemmet schoot op enkele millimeters langs haar heen. Toen zijn draai voltooid was, en hij terug recht tegenover haar stond, knipoogde hij loom en sprong toen vooruit, terwijl hij het zwaard eerst achteruit trok en toen met alle kracht die hij had vooruit stak, recht richting haar hart. Maar hij raakte haar niet. Net niet. De punt zat net door haar kleding, maar niet in haar vel. Het was een uiterste krachtinspanning geweest, maar hij had deze zelfbeheersing en hij was er trots op ook. Niet dat hij dat liet merken. Hij keek met zijn ijzige blauwgrijze ogen in die van haar, knipperde even ongeïnteresseerd met zijn ogen. "Stop je nu met mij uit te dagen of was mijn waarschuwing nog steeds niet duidelijk genoeg, lieve schat?" Zei hij toen op een toon waarvan hij wist dat ze hem zou haten.

Hoe langer deze situatie door bleef gaan, hoe meer hij het ongenoegen van Raziël begon te merken in zijn hoofd. De enige die nog een beetje aan zijn kant stond, was Ezechiël, de eeuwenoude Engel die hem daarnet had toegesproken. Al leek daarnet nu al een eeuwigheid geleden. Dit was tijdsverspilling, tijd die hij aan zijn training hoorde te besteden. In de plaats daarvan stond hij zijn tijd te verdoen aan een nutteloos gesprek, dat waarschijnlijk toch nergens heen ging. Want zijn sarcasme en ego botste met dat van haar, en deze combinatie zorgde natuurlijk voor een eindeloze woordenwisseling, omdat elk iedere keer het laatste woord wou hebben en dat natuurlijk niet kreeg.

En zij was ook niet van plan hem dat genoegen te geven. Een sarcastisch lachje weerklonk, waarna ze hem bestookte met eenzelfde soort woorden als hij haar daarnet had gegeven. "Alsjeblieft zeg, hoe oud denk je dat ik ben, 12?” Klonken haar laatste woorden, en hij snoof even, waarna hij een trekje van de peuk nam. "Ik dacht 11, maar 12 is ook goed", Zei hij droog. Het boeide hem niet en hij wou het liefst dat ze zich zou omdraaien en zou weglopen. Liefst zag hij haar ook eerst nog over iets struikelen ofzo. Hij wou doorgaan met zijn training. Straks was het donker en stond hij hier nog. Niet dat hij zonder licht niet kon trainen. Hij kon evengoed in het donker vechten als in het licht, met een beetje extra hulp natuurlijk. De Engelen lieten hun werktuig niet zomaar hulpeloos achter als het eenmaal donker was.

Maar in plaats van dat ze weg ging en hem met rust liet, daagde ze hem uit. En hoewel er protest was, kreeg hij uiteindelijk de toestemming om er op in te gaan. No way dat hij haar hier zomaar mee weg liet komen. Jammer genoeg stond haar balans positief, anders had hij met plezier afgerekend met haar, voor eens en voor altijd. En hij zou het pijnlijk maken. Nog nooit had hij iemand zo graag pijn willen doen als dit meisje, dat dacht dat ze de hele wereld aan kon. Hij zou haar een lesje leren dat ze niet zo snel zou vergeten. Niemand spotte met Charlie Garroway.

Zelfs na zijn vertoning van extreme kracht, balans en zelfbeheersing, was ze niet onder de indruk. Wat, had ze dan liever gehad dat hij met een simpele haal haar keel had doorgesneden en haar bloedend had laten liggen terwijl hij vrolijk zijn werpmessen uit de boom haalde? Het meisje leunde iets naar voren, en hij voelde hoe de punt van zijn scherpe zwaard haar vel binnen gleed, al was het maar een klein beetje. Wow, wat wou ze daar nu mee bewijzen? Dat ze tegen een beetje pijn kon? Alsof hij daardoor zou denken dat ze stoer was. Mooi niet dus.

Ze nam een trek van haar sigaret en stampte hem toen uit op de bosgrond. Ze liep langs zijn zwaard heen, dat hij een heel klein beetje liet zakken. Arrogant blies ze de rook uit zin zijn gezicht, maar hij draaide zijn hoofd niet weg. Hij bleef haar ijskoud aankijken. Dit meisje dreef het te ver, veel te ver. Hij voelde hoe ze over zijn grens heen was gestapt, voelde voor het eerst weer een emotie: laaiende woede. Wat ze daarna in zijn oor fluisterde: maakte het er niet beter op. “Zwak.” Hoorde hij, en meteen schoot de woede een ongekende hoogte in. Als het niet aan Raziël had gelegen, had hij nu een halve draai naar rechts gemaakt en simpelweg haar hoofd van haar nek geslagen met een simpele uithaal.

"CHARLIE, GENOEG!" Bulderde de stem van de Aartsengel. De Engelen in zijn hoofd begonnen weer door elkaar te roepen. En ineens deed hij iets wat nog nooit eerder was voorgekomen: hij ontnam hem zijn zintuigen. Hij schakelde ze uit alsof hij een licht uitzette. Charlie zag of hoorde niks meer. Langs de buitenkant deed hij heel hard zijn best om het niet te laten merken. Als ze het nu in haar hoofd haalde om bijvoorbeeld een mes uit zijn riem te trekken en dat in zijn zij te planten, kon hij zich niet verdedigen. Toch kon hij niet anders dan zijn ogen kort te sluiten. "Raziël, geef me mijn zicht terug", Grauwde hij kwaad. "NEE. Je gaat te ver", Blafte de Aartsengel. En wederom kwam Ezechiël hem redden.

"De Jongeling verdient dit niet Raziël. Hou op", Zei hij verveeld, alsof hij deze zaak al honderden keren had afgehandeld. En natuurlijk kon de Aartsengel niet anders dan zwichten, zelfs al stond hij in rang in principe boven de andere. Maar het woord van iemand met zoveel eeuwen achter de rug klonk nog altijd iets zwaarder door. En op het moment dat hij zijn zicht terug keek, zag hij hoe het meisje net tussen de bomen verdween. Niemand noemde hem zwak. Niemand. En voor iemand hem kon stoppen, ging zijn hand naar zijn riem, waar hij zijn voorlaatste mes trok. Onderhands wierp hij het mes richting haar schouder. Niet eens een dodelijke plek, maar hij wou haar pijn doen. Het mes maakte de perfecte rotatie en plantte zich toen in haar schouder, ongeveer een half lemmet diep. Charlie liet zijn hand zakken en keek haar met een doodse blik aan, terwijl de hel in zijn hoofd los brak.

Het geschreeuw in zijn hoofd was oorverdovend, met Raziël's woedende stem er als een klok bovenuit. Hij hoorde voor- en tegenstanders van zijn actie. Sommigen vonden het ongehoord, anderen vonden het een geniale actie. De discussie zwol nog verder aan, en hij probeerde het zo goed mogelijk te negeren. Konden ze deze discussies niet voeren zonder dat hij er midden in stond? Hij wist goed genoeg dat ze zich konden terugtrekken uit zijn gedachten, maar dat deden ze dus niet. Waarschijnlijk om hem te laten merken hoe zwaar de gevolgen hiervan zouden zijn. Want dat er een straf aan zat te komen, stond vast.

Toch had hij er geen spijt van. Want toen ze zich om draaide, wist hij dat hij gewonnen had. Ze had er een hoge prijs voor betaald, maar hij had haar er onder gekregen. Eindelijk. “Duidelijk heeft een van ons de ander onderschat” Zei ze, en toen liet ze de pijn eindelijk duidelijker zien. Ergens had hij verwacht dat hij er genoegen uit zou halen, maar dat was niet zo. Integendeel, hij werd nog kwader. Woede golfde door hem heen en de stroom leek oneindig. Hij was niet alleen razend kwaad op haar, maar ook op zichzelf. Dat hij de controle was verloren. En boos op Raziël en de andere Engelen dat ze hem ervoor veroordeelden.

Zijn innerlijke strijd was langs de buitenkant niet te zien, vooral omdat hij er niet eens in bij betrokken was. De discussie ging om hem, over hoe onprofessioneel en oncapabel hij was om dit werk nog te doen, dat hij het niet waardig was om in hun missie betrokken worden en vooral dat hij gefaald had. En die dingen maakten hem nog meer kwaad. De enige blijk van zijn woede zat sowieso in zijn ogen. Voor de rest was hij helemaal bevroren. Met een blik vol woede en haat volgde hij de bewegingen van het meisje.

Met een kreun van pijn trok ze zijn mes uit haar schouder, waardoor die erger begon te bloeden. Het deed hem niks, helemaal niks. Ze gooide zijn mes in de sneeuw, maar hij bewoog zich niet. Ondertussen liep ze naar de boom en begon ze haar kleren af te doen, waardoor de wond nu mooi zichtbaar werd. Het was een diepe wonde, al had het mes er niet eens helemaal in gezeten. Ze trok een foto van haar wond, waarschijnlijk om te zien hoe erg het was. Hij hoopte dat ze flauw viel ofzo. Zijn woede leek nog steeds niet tot op een hoogtepunt gekomen, en hij vroeg zich af waarom. Waarom was hij de controle nu kwijt? Waarom door haar? Waarom ineens? Was dit de nasleep van wat Eva hem had aangedaan, of omdat zij dieper tot hem door drong dan hij eerst had gedacht?

Uiteindelijk ging ze tegen een boom zitten, en ze had duidelijk pijn. Hij wist niet wat hij nu met haar moest doen. Misschien had hij haar beter toch vermoord. Dan had hij gewoon haar lijk kunnen ergens dumpen ofzo. Nu zou het schoolhoofd van hem verwachten dat hij haar naar de ziekenboeg bracht. No way. Maar hij moest iets doen. En terwijl hij daarover nadacht, werd de beslissing al voor hem gemaakt. "Help haar", Klonk de stem van Raziël dwingend en nors in zijn hoofd. "Nee", Grauwde hij terug. "Dat is een bevel Charlie, en ik zweer bij God en al wat leeft dat als je het niet doet, je er zoveel spijt van gaat krijgen.." Dreigde de Engel, en hij hoorde dat die al heel snel zijn geduld zou verliezen.

Dus hij kon niet anders dan gehoorzamen. Met ruwe bewegingen hing hij zijn zwaard over zijn schouder en stapte hij naar het bebloede mes in de sneeuw. Hopelijk zaten er geen enge ziektes in, of daar zou hij een paar dagen last van hebben. Niet heel veel natuurlijk, maar hij wou geen enkel ongemak door haar. Hij nam het mes van de grond en met een woedende grom haalde hij zijn eigen pols over. Het bloed dat er uit kwam, zag er helemaal anders uit dan het hare; het was donkerrood met een soort van gouden gloed. Hij was nog steeds razend, zo razend dat het zo ver was gekomen dat hij de controle was verloren. Ze zou hem vast voor gek verklaren nu, al had ze dat waarschijnlijk al lang gedaan.

"Kom hier", Beval hij, terwijl hij zijn uiterste best deed om niet te kwaad te klinken. Hij vond zijn zelfbeheersing langzaam maar zeker terug, al zat van binnen nog altijd een gigantische woedestorm ofzo. Iets wat hij niet gewend was te voelen. Ze had hem laten voelen.. Na al die jaren. Charlie draaide met zachte hand haar schouder naar zich toe en liet toen het bloed van zijn pols in de wond lopen. Het was redelijk diep maar geen groot oppervlak, dus hij zou de wond volledig kunnen helen zonder zelf van zijn stokje te gaan. Voor zijn ogen begon de wond al terug dicht te gaan, al zou het nog een vijftal minuten duren voor alles weg was.

Toen dat afgehandeld was, stond hij op en bekeek hij zijn eigen wond. Die begon ook al minder te bloeden. Gelukkig had hij geen lange mouwen aan, dat zou pas een boeltje geworden zijn. Hij liep naar de dichtstbijzijnde boom en begon de messen er uit te trekken. Mes per mes verdween weer in zijn riem. "Mag ik nu verder met mijn training of moet ik je nog naar de ziekenboeg dragen?" Vroeg hij toen sarcastisch, waarna hij haar opnieuw met een beheerste en koude blik aan keek, alsof er helemaal niks gebeurd was.

Het bevel was wel redelijk duidelijk geweest. Geen ruimte voor eigen interpretaties. Nu ja, haar helpen kon evengoed haar uit haar lijden verlossen betekenen. Maar hij wist diep in zijn binnenste dat dat niet hetgeen was wat Raziël bedoeld had. En hij voelde ook hoe elke Engel hem nauwlettend in de gaten hield nu, klaar om in te grijpen moest hij weer in de fout gaan. Maar was hij eigenlijk in de fout gegaan? Nee. Ze had het uitgelokt. Niemand had het recht om hem zwak te noemen. Zelfs zijn vader had hem nooit zwak genoemd, dus dit meisje, die hem niet eens kende, had al helemaal geen idee hoe onterecht ze was als ze dat tegen hem zei. Ze had hem uitgemaakt voor veel dingen, maar dat liet hij met gemak langs zich heen gaan. Het kon hem niet schelen wat ze van hem vond, maar hij was alles behalve zwak.

Iedereen had wel een grens, en hoewel die van Charlie heel hoog lag, was er altijd wel iemand die er over kon gaan. Eerst Eva, nu dit meisje. Na al die jaren van perfecte zelfcontrole, was hij in minder dan een half jaar al twee keer in de fout gegaan. Zware fouten. En dat zou nog voor ellenlange discussies zorgen. Dus hij zou nu best zo braafjes mogelijk uitvoeren wat ze hem dan ook mochten bevelen. Zelfs als de prijs daarvoor zijn eigen bloed was. Hij voelde de diepe snee amper, het enige wat hij er van merkte was dat het bloed zijn hand en onderarm verwarmde. Hij stapte op het meisje af, die ineens haar ogen open sperde en hem aan keek. ’’Kom je het afmaken?’’ Zei ze grommend, maar hij reageerde niet op haar vijandelijkheid. Hij wou de controle terug en wel nu meteen.

Zoals de Aartsengel gevraagd had, heelde hij haar wond met zijn bloed. Het zou eerst wat branden, maar dan alleen maar een verlichtend gevoel geven. En dat merkte ze snel genoeg. Ze slaakte een zachte kreun van opluchting, en hij wist dat ze vanaf nu zijn hulp niet meer zou nodig hebben. Zijn bloed zou haar nieuwe kracht geven. Helaas ook nieuwe kracht om hem tegen te werken, maar dat moest hij er nu maar bij nemen. Nu kon hij haar ook gewoon gaan negeren natuurlijk, en dat was precies wat hij van plan was. Hij zou gewoon doorgaan met zijn training en dan zou ze vanzelf uit verveling wel weg gaan. Hoopte hij. Met dit meisje wist hij nooit zeker.

En hij was dan nog zo stom om haar toestemming te vragen. Niet dat hij veel waarde zou hechten aan haar antwoord, maar het verbaasde hem wel. ’’Nee’’ Zei ze, daarbij een antwoord gevend op allebei zijn vragen. Hij keek haar opnieuw met een verveelde en koele blik aan, waarna hij twee messen trok, één in elke hand. Opstandig trok hij zijn ene mondhoek op in een scheve glimlach. Daarna draaide hij zich om, waarbij hij de messen tegelijk richting een boom slingerde. Het ene mes was een seconde eerder dan het andere, en boorde zich in de stam van de boom. De scherpe punt van het tweede mes, dat net een seconde later was, belandde op het uiteinde van het andere mes. Een perfecte worp. Helemaal zoals het moest. En het zorgde voor wat meer rust in zijn hoofd.

Even ging hij er zo in op, dat hij bijna miste dat ze weer begon te praten. Met een kort zuchtje draaide hij zich weer om richting haar, terwijl hij al een nieuw mes trok. ’’Ik begrijp het niet…’’ Klonk het, waarna ze zichzelf verbeterde. Ze begon de feiten nog eens op te sommen: zij die hem had uitgemaakt, belachelijk gemaakt, zwak genoemd, al die dingen. Ze snapte dus duidelijk niet dat hij na al die dingen toch nog haar wond geheeld had. En toen zei ze woorden waar hij eigenlijk niet om verbaasd was. ’’Ik denk namelijk niet dat ik hetzelfde voor jou had gedaan.’’

Charlie dacht razendsnel na. Wat kon hij vertellen zonder alles te verraden? Om zichzelf wat meer tijd te geven, draaide hij zich nonchalant terug om naar een random andere boom, waarna hij zijn arm naar achteren trok en het mes richting het doelwit stuurde. Opnieuw weergalmde een droge ‘tok’ door de plek. ”Als ik een keuze had gehad, dan zat je daar nu niet meer”, Zei hij toen, zonder zich weer om te draaien. ”Helaas wordt de beslissing nogal vaak voor mij gemaakt. Dus voel je maar niet speciaal. Ik denk namelijk niet dat ik het vrijwillig voor jou had gedaan” Zei hij op dezelfde manier als zij daarnet, waarna hij zich weer om draaide en haar even leeg en emotieloos aan keek als altijd.

Hij zag hoe haar ogen naar zijn messen gleden. ’’Je kan goed met die dingen omgaan, wat voor training doe je? Waar heb je dat geleerd?’’ Vroeg ze toen. Die vraag had er al lang zitten aan komen. Een koude wind gleed weer over de plek, en hij rilde even kort. En toen, met een vingerknip, zorgde ze ervoor dat het weer windstil was. ”Net zoals jij dat kan”, Zei hij, knikkend naar de omgeving. ”Ik heb er altijd aanleg voor gehad. En dan is het een kwestie van perfectioneren”, Zei hij schouderophalend. ”Mijn eerste echte training kreeg ik van mijn vader toen ik 7 was. En hij heeft me al die jaren steeds verder gepusht om het beter te doen”, Vertelde hij, al was dat slechts een halve waarheid. ”Weet je wat ik echt mis? De tijd dat mensen gewoon je naam vroegen, en wat je hobbies zijn”, Zei hij droogjes, hopend dat ze nu gewoon zou stoppen met haar nieuwsgierigheid en haar nogal moeilijk te beantwoorden vragen.

Terwijl hij het meisje strak in de gaten hield, luisterde hij half naar de stemmen in zijn hoofd. Een spoedberaad? Wow, hij had het mooi verknald nu. Er bleven twee redelijk jonge Engelen over, die hem in de gaten moesten houden en meteen Raziël moesten waarschuwen als hij weer over de streep ging. Maar ze lieten hem tenminste met rust, en ze deden gewoon hun werk. Iets wat hij ook had gedaan tot zijn tragische fout van een paar maand geleden. Als hij gewoon had gedaan wat hij moest doen, en Eva met rust had gelaten, dan zat hij nu niet hier. Dan zat hij niet tot aan zijn nek in de problemen.

En uiteindelijk vroeg ze om een reden. Een waarom. En hij loog niet, nee. Deze keer vertelde hij zoals het zat: hij zou haar met plezier vermoord hebben als hij de keuze had gehad. Maar ze had geluk, zij was anders, zij was interessant. Voor Raziël en de anderen dan. Eerst had hij ook een bepaalde interesse gehad, nee, bijna gehoopt op iets. Bijna gehoopt dat ze hetzelfde was als hij. Maar hij wist dat dat niet zo was en dat dat ook nooit zo zou zijn. Want hoewel er toch wel gelijkenissen waren tussen de twee, was er ook een wereld van verschil. Hij, bijvoorbeeld, was niet gestoord. Zij duidelijk wel.

Dat merkte hij aan haar volgende reactie. “HA! Denk je dat ik me speciaal voelde door je reddingspoging? Het was nice, dat geef ik toe, maar ik voel me er niet speciaal door. Sterker nog, ik voel me niet speciaal, ik ben speciaal.” Zei ze spottend, op een toon die hij bijna niet kon verdragen. Hij voelde hoe de twee in zijn hoofd zich schrap zetten, maar hij negeerde ze compleet. En hij negeerde haar compleet. Het had toch geen zin. Hij had er nu al spijt van dat hij het bevel had opgevolgd. De enige die tot nu toe van zijn mutatie wist en die hij ooit had geheeld, was zijn broertje Isaac. Voor de rest nooit iemand. Zij was het niet waard, zijn bloed zat in haar lichaam, werd door haar hart rond gepompt. En ze was het zo hard niet waard. Maar het enige wat hij deed was haar verveeld aankijken, om daarna nog een mes richting een boom te slingeren, terwijl hij zich inbeeldde dat zij voor die boom stond en het mes dit keer dwars door haar hart boorde.

Charlie voelde dat hij dit moest doen. Dat het echt moest, niet omdat hij zijn zelfbeheersing weer verloor, maar om duidelijk te maken dat het de volgende keer niet zo goed zou aflopen. Hij draaide zich bruusk om en stapte op haar af. Zonder enige emotie of agressie hurkte hij neer voor haar, zodat zijn gezicht vlak voor haar was. Zijn ijskoude ogen boorden zich in die van haar. "Je mag zo speciaal zijn als je zelf wil, het kan mij geen fuck schelen", Zei hij met een lage, dreigende stem. "Maar weet dat ik de volgende keer niet mis", Fluisterde hij, terwijl hij met het topje van zijn mes een kruisje tekende over haar hart.

Dat gezegd zijnde stond hij weer op, klaar om terug verder te gaan met zijn training. Maar zij had nog meer vragen, en ze was ook gebrand om ze te stellen. Hij antwoordde er maar gewoon op. Niet helemaal naar waarheid maar dat was niet zijn probleem. “Dat is wat vaders doen, right? Hun kind verder en verder pushen en stimuleren, totdat ze perfect zijn in wat hij wilt dat ze kunnen.” Reageerde ze er op. Opnieuw sloeg hij zijn ogen op. Hoe haalde ze het in haar hoofd dat ze zomaar kon zeggen wat er in zijn leven aan de gang was. Hij draaide zich opnieuw om, stak het mes dat hij net had getrokken terug in zijn riem. "Je hebt het fout, alweer. Stop met te denken dat je me door hebt, je maakt jezelf alleen maar belachelijk", Zei hij koud, waarna hij wenste dat ze gewoon eens normaal kon doen. Even normaal als Valerie, die hem gewoon had gevraagd wie hij was en al die dingen.

Toen hij er een opmerking over maakte, kwam er een kleine glimlach om haar lippen. “Ach, zoals je al gemerkt heb, doe ik niet alles zoals de rest dat doet” Zei ze, terwijl ze met haar ogen rolde. “Maar goed, omdat je het zo graag wilt; Amber Brown, uit Oost Londen. Geen hobby’s, maar ik heb wat….hoe zal ik het noemen?” Het bleef even stil, en als bij wonder had ze nu wel zijn aandacht. Nu zou het komen, het moment waar hij te weten zou komen of alles wat hij eerder gedacht had klopte. Ze noemde het vrijwilligerswerk. Wow, wat een creatieve benaming voor iets wat neer kwam op mensen vermoorden. Voor hem hoefde ze het niet te verbloemen, hij wist wat het was. Hoe smerig dat het soms kon zijn.

“What about you?” Vroeg ze toen met een knikje naar hem. "Charlie Garroway. Uit Toronto", Zei hij koeltjes. "En ik heb geen hobbies, naast trainen. Oh en er is nog iets.." Hij keek haar voor het eerst met een geamuseerde blik in zijn ogen aan. "Ik vermoord de parasieten van deze samenleving. De pedofielen, moordenaars, mannen die hun vrouw of kinderen mishandelen, vrouwen die hun man of kinderen mishandelen, leugenaars, bedriegers. Ik vermoord ze. Allemaal", Zei hij, voor het eerst sprak hij met enige passie in zijn stem. "En by the way.. Ik weet dat jouw 'vrijwilligerswerk', zoals jij het zo prachtig omschrijft, hetzelfde inhoud als wat ik doe", Zei hij met een knipoogje, waarna hij zich droogjes terug omdraaide om een nieuw mes richting een boom te gooien, alsof het moment van daarnet niet gebeurd was.

Het bloedrode kruisje op haar vel gaf hem een soort van voldaan gevoel. Alsof hij zijn target had gemarkeerd voor de volgende keer. En dat was ook zo. Want het kon hem niet meer schelen dat haar balans eigenlijk positief stond. Als ze hem niet kon respecteren, dan deelde hij haar in dezelfde groep in als al het ongedierte van deze wereld. Dat ze er niet blij mee was, wist hij al van het moment dat het mes door haar huid had geprikt. Ze stond recht van bij de boom en kwam vlak voor hem staan. Emotieloos en met lege ogen keek hij in die van haar. “Weet je, ik zou je dankbaar moeten zijn dat je mijn leven hebt gered, maar je test mijn geduld. Je denkt dat je mij misschien pijn kan doen met die mesjes, maar vergeet niet dat ik ook iets kan.” Ze knipte met haar vinger, waardoor de wind terug hard begon te waaien. Het enige wat er door zijn hoofd schoot was dat het best wel fris was zo. Hij was niet onder de indruk, verre van eigenlijk.

“Ik blaas zo allebei je longen op, als je mij nog één keer raakt. En denk alsjeblieft niet dat ik het niet doe, want je mag dan zo speciaal zijn als je zelf denkt, mij boeit het geen fuck. En die keer dat ik je pak, mis ik niet.” Vervolgde ze toen, waarna de wind weer ging liggen. Charlie liet niet merken hoe hilarisch hij dit alles eigenlijk vond. Hij liet gewoon niks merken, knipperde niet eens verbaasd of wat dan ook met zijn ogen. Dat dit meisje een uitdaging voor hem was, stond vast. Dat hij die uitdaging niet uit de weg zou gaan, stond ook vast. Hoe dan ook zou ze op een dag een fout maken, en dan zou hij er zijn om haar ervoor te straffen. Ze zou boeten en de zwaarste prijs ooit: haar leven. En dat zou hij met alle plezier nemen.

Het gesprek ging eindelijk een klein beetje de normale richting uit. Nu ja, voor misschien vijf seconden dan. Moest ze altijd zo onuitstaanbaar doen? Ze begon te lachen om zijn woorden, steeds luider en luider. Ze begon een hele reeks woorden op hem af, over zijn vader, over zijn jeugd, dat het haar niks kon schelen. Ineens verraste ze hem door haar arm om hem heen te leggen en naar hem toe te leunen, maar hij liet niks merken. Ze had net zogoed tegen een standbeeld staan praten. Het enige wat hij deed, was ademen en haar even koel en beheerst aankijken als altijd. Zelfcontrole, wat hield hij er toch van. Want hij wist dat ze het niet fijn vond als er geen reactie kwam.

Dat bewees ze nog maar eens door ineens een hele show te gaan opvoeren. Ze ging voor hem in kleermakerszit in de sneeuw zitten, terwijl ze een heel monoloog begon te voeren over al het kwaad in de wereld. Please. Alsof hij al die dingen nog niet wist. Meer dan 500 mensen had hij al de andere wereld in geholpen, ze terug gezonden naar de diepste krochten van de hel, waar ze uit gekropen waren, als vieze insecten. Krochten. Who on earth gebruikte dat woord eigenlijk nog? Hij dus. Maar daar ging het even niet om. En toen zei ze iets waar hij met zijn volle verstand en alle wil van de wereld niet bij kon. Ze dacht dat ze beter was dan hem. Even wou hij er een opmerking over maken, maar toen zag hij de ijskoude blik in haar ogen. De blik van iemand die op het punt stond iemand anders iets aan te doen.

En die iemand anders was hij, natuurlijk. Het kon weer niet anders. Al zijn alarmbellen gingen af, maar het was te laat. Ze gebruikte haar mutatie om in een flits bij hem te komen, en hij voelde hoe ze hem onderuit haalde door hem bij zijn middel te grijpen. Hij kwam hard op de grond terecht, op zijn zwaard. Hij voelde de rand in zijn rug snijden. Dom. Waarom had hij het niet uitgeschakeld? Maar hij had wel meer dingen aan zijn hoofd. Ervoor zorgen dat ze van hem af kwam, bijvoorbeeld. Ondertussen heerste er paniek in zijn hoofd, tussen de twee Engelen die hem moesten 'bewaken'. Zo kon hij zich niet concentreren. Waar was Raziël die voor rust en concentratie zorgde als hij hem nodig had?

Charlie vocht terug, maar zijn verzet was maar zwakjes, deels omdat hij zijn aandacht moest verdelen. En ineens zaten haar beide handen rond zijn keel. “Open!” Schreeuwde ze, en hij voelde hoe hij meer en meer in ademnood kwam. En net toen hij naar adem wou happen, hielp ze hem een handje: ze blies zijn longen vol lucht, en het voelde alsof ze elk moment uit zijn borstkas zouden springen, als een ballon die te hard opgeblazen was. En op dat moment kwam Raziël eindelijk terug. Zonder aarzelen trok hij zijn ziel uit zijn lichaam, en hij voelde helemaal niks meer van de pijn die Amber hem bezorgde.

Na 10 seconden was het over. Ze stapte van hem af en ze vertelde hem dat ze nu gelijk stonden. En nog wel wat dingen, waar hij geen attentie aan gaf omdat Raziël ondertussen tegen hem begon te praten. "Koppig klein kind. Ik zei je nog dat het genoeg was, maar je luistert nooit naar me, nooit. Dit was de laatste keer, heb je dat begrepen?" Gromde de gouden stem, die anders fluweelzacht in zijn oren klonk, rauw in zijn hoofd. Hij voelde hoe zijn geest terug in zijn lichaam glipte. Een lichaam dat zoveel pijn deed. “Sta op! Je bent toch een man, of niet? Bewijs het dan! Sta op!” Hoorde hij, al klonk het alsof hij onder water zat en iemand heel hard zijn best moest doen om duidelijk te klinken. Hij opende moeizaam zijn ogen, waar er deels verwarring en deels toch wel pijn in te zien was. En hij keek recht in haar gezicht. Fijn.

“Sta op.” Herhaalde ze een laatste keer, veel zachter en kalmer dan eerst. "Nee, fuck off", Zei hij met een ijskoude stem. "Ik heb jou niks te bewijzen", Vervolgde hij op dezelfde emotieloze toon. Hij bleef haar in haar ogen aankijken. Bang was hij niet. Boeiend dat ze zijn longen kon opblazen. Hij maakte geen twee keer dezelfde fout. Als ze nog een keer een show voor hem ging opvoeren, zou hij klaar staan met zijn zwaard om haar op te vangen als ze zijn richting kwam uit gevlogen. Plots merkte hij hoe Ezechiël's aanwezigheid aan zwol. En op een manier die hij niet gewend was. De Engel nam zijn lichaam over. Hij had er geen controle meer over, zelfs niet over zijn stem. In zijn plaats stond de Engel moeizaam op, en hij stapte naar Amber toe. "De Jongeling maakt vele fouten. Hij moet nog veel leren, Amber, dus laat hem voortaan met rust, en deze kleine ongemakken zullen zich niet meer voor doen", Klonk de warme, goudfluwelen stem van de Engel over de open plek.

Ondertussen schreeuwde Charlie dat hij ermee op moest houden, dat hij het alleen maar erger maakte, en dat hij zijn controle terug wou. En wel NU, dank u zeer. En uiteindelijk kreeg hij wat hij wou: hij kreeg zijn eigen lichaam terug. Inclusief de pijn, natuurlijk. En een soort misselijkmakend gevoel dat hij nog niet kende: schaamte. Met een woedende beweging trok hij het zwaard uit zijn rug. Er hing bloed aan, zijn bloed. Met een korte inspanning trok hij het lemmet terug in het handvat en stak het ding toen achter zijn riem. "Rot op, ik ben er fucking klaar mee", Zei hij toen, waarna hij zich om draaide en een golf van misselijkheid probeerde te onderdrukken.