Onderwerp: The Soldier and the hunteress [Allison and Sebastian] zo aug 07, 2016 4:11 pm
Het had wel wat, die zekere gedrevenheid van de studenten. De subclasses sloegen echt aan en iedereen was over het algemeen meer gedreven om bij te leren. Ethan had dan ook zijn handen vol. Hij deed niet alleen groepslessen of duo lessen, hij probeerde ook studenten alleen te helpen. Dat kon van praten op zijn kantoor tot oefenen hier in de trainingszaal. Dat zorgde ervoor dat hij behoorlijk goed gevulde dagen had en weinig tijd om aan de dingen te denken buiten het eiland. Maar nu had hij net twee dagen met zijn dochter doorgebracht, niet zonder op zen minst een beetje werk te verrichten want hij had een student meegebracht naar hier in de tussen tijd. Maar tijd doorbrengen met zijn dochter was één van de meest heiligste dingen op de wereld, net als de rest van zijn familie. Op die momenten besefte hij dat het verlies van zijn vrouw nog niet volledig verwerkt had. Dus ergens, hoe erg het ook klonk, was hij blij terug op Genosha te zijn en zich weer voluit in het werk te storten.
Hij zag nog in zijn vrijetijdskleding, een gemakkelijke jeans en een T-shirt met opgesloofde mouwen, aan zijn bureau. Er lagen verschillende nota’s op zijn dossierlade. Leerlingen die iets hadden achter gelaten, brieven, documenten en aanvragen. Dus hij had zichzelf meteen aan het werk gezet door daar doorheen te geraken voor hij verder zou kijken in zijn agenda voor de rest van de week. Tussen al die papieren lag ook een aanvraag voor de Danger Room, dat werd niet zo vaak gebruikt en was altijd onder begeleiding, hij fronste zijn wenkbrauwen en keek naar de aanvraag. Allison Argent en Sebastian Cosgrove. Na al die tijd begon hij zijn leerlingen wel een beetje te kennen, zeker omdat hij oppervlakkige dingen als namen gemakkelijk wist op te pikken, deze twee waren waarschijnlijk één van de meest gedreven studenten als het aan kwam op trainingen. Haar zag hij meestal s’morgens ergens net de trainingshal verlaten en ook Sebastian was dagelijks wel ergens te vinden als trainend. Als hij twee studenten zou moeten samen steken … dan waren het deze twee wel. De aanvraag stond voor vandaag, over vier uur geprogrammeerd, goed, dan had hij nog tijd om dit alles af te werken voor hij naar de Danger Room zou gaan.
Het was een trainingsruimte apart. Hij ging zelf naar de controlekamer en liet de deur open zodat hij kon zien of ze zouden arriveren. Hij ging voor het controlepaneel staan en zette al wat algemene instellingen in alvorens hij met de meer gedetailleerde dingen begon. Hij zag iets passeren om de gang en duwde zichzelf recht en liep de controlekamer uit. ‘Sebastian.’ Begroette hij de jongen met een knikje voor ook Allison aan kwam gewandeld. ‘Allison. Mooi op tijd, zo heb ik het graag.’ Knikte hij tevreden. Hij had appreciatie voor mensen die op tijd kwamen want het was iets dat je tegenwoordig niet meer zo vaak zag. Hij was eerlijk gezegd wel benieuw naar het verloop van deze simulatie. Hij deed de deur open zodat ze de Danger Room konden binnen wandelen en wees kort naar de omgeving. ‘Jullie kennen het concept van deze kamer neem ik aan?’ Toch, omdat het een verplichting was ging hij gewoon rustig verder. ‘Ik simuleer de gewenste omgeving, ondanks dat jullie mutaties hebben, hoef je geen schrik te hebben op wat voor impact het heeft. Je bent hier volkomen veilig en ik kan altijd de simulatie stil leggen mocht er iets aan de hand zijn.’ Hij keek het tweetal en glimlachte dan kort. ‘Maar ik denk niet dat jullie beide vel van mijn hulp zullen nodig hebben.’ Verklaarde hij zijn glimlach. Ze zagen er beide zeer zelfzeker uit. ‘Zijn er nog vragen?’ Vroeg hij hen uiteindelijk vriendelijk …
Onderwerp: Re: The Soldier and the hunteress [Allison and Sebastian] zo aug 07, 2016 7:48 pm
Let your plans be dark and impenetrable as night, and when you move, fall like a thunderbolt
Zijn voeten gingen gehuld in lederen bottine die tot boven zijn enkels kwamen. Nadat hij de veters ervan extra had aangespannen en had vastgeknoopt stond hij op van zijn bed om zich richting de kelders te begeven. Over zijn schouder droeg hij een simpele, zwarte rugzak met wat spullen in zoals een handdoek en een flesje water. Hetzelfde materiaal als hij vanochtend ook mee had gehad toen hij in de fitnessruimte was geweest. Zijn spieren brandden lichtjes bij elke stap die hij zette, maar net dat gevoel was hetgeen waardoor hij zich sterk voelde. De enige manier waarop je kon groeien was door af te zien. Door te trainen en te leren van anderen. Dat was een mening die hij en Allison deelden en misschien daarom -ondanks de jager strubbeling die er was geweest- dat ze zo goed overeen kwamen. Het was een tijdje geleden dat hij nog een diepgaand gesprek met haar had gevoerd, en eerlijk? Hij moest toegeven dat hij het miste om met haar te praten. Niet dat ze over veel privé dingen spraken, of toch zeker hij niet. Maar de ervaringen die ze uitdeelden, de verhalen die ze elkaar konden vertellen, het was iets wat hij hier met niemand anders had gekunnen. Het was misschien ook daarom dat Sebastian haar op een onverwachts moment uit de rij had getrokken toen ze voor haar klaslokaal had getrokken. Hij had er lang over nagedacht, over hetgeen hij haar daar vroeg, maar als er iemand was waarmee hij het wilde doen, dan was het Allison wel. Een simulatie. In de dangerroom. Hij herinnerde zich de blik in haar ogen levendig toen hij dat voorstel deed, en meer dan haar bevestiging had hij niet nodig gehad om een aanvraag te doen bij Ethan.
Een aanvraag die was beantwoord. ’Sebastian.’ sprak de bekende mannenstem hem toe toen hij de gang van de kelder binnenwandelde. Hij knikte de leerkracht onmiddellijk beleefd toe en hees zijn rugzak nog wat beter over zijn schouder. ’Allison. Mooi op tijd, zo heb ik het graag.’ Sebastian wierp een blik over zijn schouder en zag hoe ook zij ondertussen binnen kwam gewandeld. Hij kreeg het voor elkaar om een kleine glimlach op zijn lippen te toveren en hij deed een stap een stap naar voren toen Ethan de deur naar de Danger Room opende en hen toegang verleende. ’Jullie kennen het concept van deze kamer neem ik aan?’ Hij stapte de ruimte binnen, keek meteen omhoog naar de enorme koepel waarin ze verschenen waren. ’Min of meer.’ was zijn korte antwoord, voordat Ethan verder ging met een omschrijving van de ruimte. Sebastian had er hier en daar wel al wat van horen vallen, maar nooit eerder had hij er deel van uit gemaakt. ’Maar ik denk niet dat jullie beide veel van mijn hulp zullen nodig hebben.’ Sebastian keek vanuit zijn ooghoek naar Allison en trok licht geamuseerd een wenkbrauw omhoog. ’We zullen zien wat we er van gemaakt krijgen.’ Toen Ethan vroeg of er nog vragen waren richtte hij zijn blik weer naar hem. ’Wonden die we hier oplopen, nemen we dus niet mee naar de echte wereld, eens de simulatie over is?’ vroeg hij als zekerheid. ’En op het gebied van wapens?’ hij hees zijn rugzak opnieuw over zijn schouder, om aan te tonen dat daarin niets zat waarmee hij zich zou kunnen verdedigen. Allison had zoals altijd haar vertrouwde materiaal bij, maar hij was alles verloren of had het moeten achterlaten op het vasteland. Het ging dan ook om een heel ander soort van wapens dat hij gebruikte.
Onderwerp: Re: The Soldier and the hunteress [Allison and Sebastian] zo aug 07, 2016 8:25 pm
Allison Argent Ze had zichzelf voor een keer niet geforceerd vandaag. Allison had vaak de slechte gewoonte om zichzelf altijd maar tot het uiterste de drijven in trainingen zodat ze haar energie over de rest van de dag moest doseren. Vandaag was ze vijf kilometer gaan lopen in plaats van de gebruikelijke tien en dat had twee redenen. De eerste was Oliver, hij zou altijd haar eerste reden blijven. Om de twee dagen trainde ze een half uur minder lang zodat ze zijn rug kon verzorgen, quality time waar ze altijd naar uit keek. Ze had geen idee hoelang haar Danger Room sessie zou duren maar ze wilde hem er van op de hoogte brengen, zodat hij het wist en zich geen zorgen hoefde te maken. Natuurlijk was de naam Sebastian al genoeg om zijn wenkbrauwen wat samen te krijgen. ‘We gaan elkaar niet vermoorden, teamwerk. Trouwens, er is een docent bij, als het je gerust stelt.’ Ze gaf hem haar geruststellende glimlach en keek toe hoe hij zijn T-shirt weer aan trok. Hij hoefde het niet te zeggen, ze zag het in zijn blik, hij wilde dat ze alsnog voorzichtig zou zijn. ‘Ik zal voorzichtig zijn, ik moet gaan.’ Ze ging op haar tippen staan drukte en snel een kus op zijn lippen en wandelde dan zijn kamer uit.
Ze was extreem vrolijk vandaag, gefocust, zelfzeker en ze was er klaar voor. Sebastian was de tweede reden waarom ze vanmorgen niet zo lang had gesport. Ze was verbaasd geweest dat hij haar uit de rij had getrokken bij de les. Na hun eerste ontmoeting had ze niet goed geweten wat ze van hem moest denken. Het was allemaal haar eigen schuld geweest, als ze niet was gevallen en haar vader niet had zien pijn lijden dan was er helemaal niets gebeurd. Maar bij zijn voorstel om een Danger Room simulatie te doen was er meteen een glimlach op haar lippen geweest. Sebastian was in haar ogen de partner die je naast je wilde hebben in een gevecht. En het ging niet onopgemerkt voorbij, de docenten waren ijverig, de training systemen waren veranderd en zelf vanop het vasteland merkte Allison een zekere ijverigheid. Dus het was misschien maar goed dat Sebastian zijn voorstel uitgerekend nu kwam. Ze wilde voorbereidt zijn en met hem erbij kon ze dat niet meer zijn.
Er was geen sessie of fysieke training die ze deed zonder het meest getrouwste gevoel ooit, dat van haar pijl en boog. Ze had er een docent om toestemming voor gevraagd en ze mocht hem meenemen naar de Danger Room. Het was het enige bezit dat ze hier had op Genosha dat echt honderd procent waarde had, daarnaast kon ze haar nieuwe pijlen hier eindelijk eens uittesten. Ze trok haar beschermende pijlenhandschoen aan terwijl ze de hoek om sloeg. Toen ze op keek stonden de docent en Sebastian er al. ‘Meneer Cain.’ Begroette ze de docent meteen beleefd waarna haar blik omhoog kroop naar Sebastian. ‘Sebastian.’ Glimlachte ze onheilspellend. Je zag het aan hen beide, ze hadden er zin in. Ze volgde de docent de kamer in en haar blik gleed meteen rond, niet dat er teveel te zien was maar toch. ‘Ja.’ Knikte ze op zijn vraag of ze ervan gehoord had. Wie niet, ze was iemand gedreven voor zo’n dingen, stiekem wilde ze het altijd al graag. Hij ging verder met de uitleg en Allison keek naar hem. Bij zijn opmerking dat ze beide de hulp niet zouden nodig hebben, keek ze kort opzij naar Sebastian, hij was ook duidelijk geamuseerd. Vragen? Sebastian stelde ze aan de docent. Wapens? Haar blik gleed naar Sebastian zijn rugzak, hij had niets mee. ‘Ik had toestemming.’ Zei ze met een knikje naar haar boog. Was er nog iets dat ze moest weten? Eigenlijk had Sebastian alles gevraagd wat ze wilde weten, voor haar mocht het dus zo snel mogelijk starten …
Onderwerp: Re: The Soldier and the hunteress [Allison and Sebastian] ma aug 08, 2016 10:57 am
Het tweetal zag er gedreven uit, volledig klaar om deze uitdaging aan te nemen. Ethan zag dit graag bij studenten, gedrevenheid en zoveel zelfzekerheid. Het was niet altijd een goed ding, je kon niet te zelfzeker zijn in een gevecht want dat zou je sneller doden dan je lief was. Maar hij kende beide hun achtergrond, Sebastian had altijd een hoge rang gehad in het leger, hij was een soldaat die al heel wat strijd had gezien en wist hoe hij ermee om moest gaan. Allison haar verhaal was net iets minder rooskleurig, al nam het niets van haar zelfzekerheid weg nu ze op deze school was. Haar verleden lag ook voor een deeltje in de strijd, alleen niet dezelfde strijd als Sebastian. Het was vreemd om uitgerekend deze twee in de Danger Room te hebben, omdat ze toch wel heel verschillend waren maar blijkbaar elkaar hadden gevonden op die kleine aanknooppunten.
Toen hij aangaf dat ze de hulp waarschijnlijk beide niet meteen nodig zouden hebben wierpen ze elkaar een kleine blik waar Ethan kort en snel om glimlachte. Bij de vragen keek hij niet enkel naar Sebastian maar naar hen beide. ‘Hoe zwaar je ook gewond geraakt, je neemt het achteraf niet mee naar buiten. De pijn zal er zijn, de wond of breuk zal er zijn maar het is een simulatie, alles wat je ziet, ruikt, hoort en voelt is niet echt. Dus nee, je wandelt achteraf hier buiten zonder kleerscheuren.’ Stelde hij ze beide gerust. De andere vraag deed hem kort naar de boog van Allison kijken, ze zei meteen dat ze toestemming had en hij knikte geruststellen voor hij hen naar de andere kant van de ruimte leidde, daar was een deur die naar een heel kleine wapenkamer leidde. ‘Wapens kan je hier gebruiken, achteraf hier terug achterlaten. Maar de regels omtrent dat zijn duidelijk neem ik aan.’ Hij keek weer kort naar Allison, omdat zij de enige was die daadwerkelijk ook haar eigen wapen bij had. ‘Goed, bereidt jullie voor. Ik ben in de controlekamer,’ hij wees naar het glas in de muur. ‘en bereidt de simulatie voor, geef me maar een teken als ik het officieel mag starten. Succes.’ Knipoogde hij het tweetal toe voor hij naar de controlekamer terug wandelde en in de stoel ging zitten die er voor het controlebord stond. Hij begon alles verder in te stellen terwijl hij af en toe eens de ruimte in keek waar ze zich beide voorbereidde. Toen hij klaar was drukte hij kort op de microfoon. ‘Ik ben klaar als jullie dat ook zijn.’ Kondigde hij aan. En van zodra ze dat waren en het signaal gaven startte hij de simulatie. Het was een gigantische stad, een beetje vervalen en net op de rand van schemering naar de nacht toe. Beide stonden ze net buiten de stad, op een verlaten stukje groen. Ethan vond het fascinerend om te zien, hij was heel erg benieuwd naar hoe dit zou uitdraaien …
Onderwerp: Re: The Soldier and the hunteress [Allison and Sebastian] za aug 13, 2016 7:52 pm
Let your plans be dark and impenetrable as night, and when you move, fall like a thunderbolt
Sebastian keek Ethan repectvol aan terwijl hij zijn vragen beantwoorde. Op zijn voorhoofd stond een aandachtige frons en zijn handen had hij voor zijn borst gekruist, waardoor hij er meteen stukken breder uit zag. De regels omtrent de wapens was inderdaad duidelijk, en Sebastian sloot het beluisteren van de uitleg af met een kort knikje. ’Duidelijk.’ benadrukte hij zijn houding en draaide zich een kwart, wierp Allison een zijdelingse blik toe. Ethan kwam in beweging, en beide liepen ze hem achterna. Hij opende een deur waaracher een kleine kamer schuilging die volgestouwd was met allerlei soorten wapens. ’Goed, bereidt jullie voor. Ik ben in de controlekamer.’ Sebastian keek even mee in de richting die hij aanduidde, een kleine glazen kabine die via een trap bereikbaar was en ongeveer halverwege in de hoogte van de koepel gevestigd was. ’Geef me maar een teken als ik het officieel mag starten. Succes.’ Zonder aarzelen wandelde Sebastian de wapenkamer binnen en liet zijn blik in het rond gaan. ’Ik ga voor vuurwapens.’ sprak hij Allison toe en nam enkele holsters uit een openstaande locker. Hij wierp haar een geïnteresseerde blik toe alvorens hij begon met het vastgespen van de riemen, eentje rond zijn heupen en bovenbeen, eentje rond zijn enkel, onder zijn broek. ’Heb je die nieuwe pijlen van je bij?’ hij wierp haar een kleine glimlach toe en trok zijn broekspijp weer naar beneden voordat hij rechtop ging staan. Zijn ogen schoten onmiddellijk over de keuze van de wapens, en hij moest toegeven…dat hij aangenaam verrast was. Hij liep naar een rek, waar hij met twee handen een M16 opnam, en in positie aanlegde richting de muur. Voor een moment bleef hij in stilte staan, genoot van het gewicht van het wapen in zijn armen, en besefte op dat moment pas hoe hard hij dit alles gemist had. Met een tevreden zucht liet hij het wapen weer zakken en controleerde of de veiligheid opstond alvorens hij het wapen met een riem rondom zijn bovenlichaam hing. De holster aan zijn heup vulde hij met een kleiner handgeweer en een mes, en aan zijn enkel bevestigde hij ook nog een kleiner wapen. Met zijn handen rammelde hij doorheen de munitie kast en vulde een munitiegordel die hij vervolgens ook rondom zijn bovenlichaam hing. In minder dan vijf minuten had hij zich volledig uitgerust en stond hij samen met Allison vertrekkensklaar, net buiten de wapenkamer die hij weer zorgvuldig had gesloten.
Sebastian richtte zijn hoofd richting de controlekamer en tikte tegen zijn hoofd als teken aan Ethan dat ze klaar waren. Meteen klonk zijn stem doorheen de luidspreker. ’De bedoeling is..’ begon hij, en bij die woorden verscheen er voor hen een blauwe, lichtgevende prisma enkele meters voor hen. Met grote ogen keek hij ernaar, en legde zijn handen over het wapen dat aan zijn zij hing. ’..dat jullie dit baken gaan volgen doorheen de simulatie. Zie het als je gids, als je beste vriend doorheen deze tocht.’ Sebastian fronste zijn wenkbrauwen en keek opzij naar Allison. ’Dit baken gaat je doorheen de stad leiden, langs vijanden en obstakels. Maar ook langs enkele testen. Wat deze gaan inhouden zien jullie wel van zodra jullie erop stuiten, meer ga ik nog niet vertellen.’ Het baken kwam iets van de grond en begon lanzaam rond te draaien waardoor het zijn blauwe gloed over Allison en Sebastian heen wierp. ’Op plaatsen waar jullie moeten vechten tegen tegenstanders, zal het baken op jullie wachten. En op plaatsen waar jullie een test moeten volbrengen, daar zal het baken tot stilstand komen. Pas als jullie de test succesvol hebben volbracht, zal het jullie verder de weg leiden.’ Nog steeds had hij die bedenkelijke frons op zijn wenkbrauwen, maar langzaam maar zeker werd de bedoeling duidelijk, en knikte hij zijn partner toe. ’Klinkt als een hele uitdaging.’ zei hij haar en trok een wenkbrauw omhoog. ’Laten we hopen dat onze samenwerking zo goed gaat zijn als dat ik verwacht dat hij gaat zijn.’ Sebastian grinnikte kort en rolde met zijn schouders toen de omgeving begon te veranderen. De schemering viel, waardoor het baken nog extra oplichtte en aandacht trok. ’Hopelijk zijn wij de enige die dit kunnen zien, want anders gaat het vijanden aantrekken zoals een lamp muggen aantrekt.’ Hij klikte de M16 los, hing de band ervan achter de rand van zijn broek en nam het wapen met twee handen vast.
Vanop afstand konden ze de stad duidelijk zien. Het was grotendeels geruïneerd, waardoor het een spookachtige sfeer over zich had hangen, en Sebastian moest toegeven dat hij zijn hart lichtjes sneller voelde kloppen. Al was de adrenaline in zijn lichaam daar grotendeels verantwoordelijk voor. ’Wat zeg je Allison, doen we het met ons twee, of schakelen we een extra paar ogen en oren in?’ hij tikte tegen de zijkant van zijn hoofd, doelende op Fera. Voor hem bleef het gelijk, al was het misschien leuk om het enkel met hun twee te doen. Een team dat beter op elkaar was ingespeeld dan Fera en Sebastian bestond niet, dus hij was ergens wel benieuwd hoe hij het met iemand zou doen die hij slechts enkele weken kende. Het baken kwam een meter van de grond af en begon langzaam richting de stad te zweven, waardoor Sebastian zichzelf ook in beweging bracht.
Onderwerp: Re: The Soldier and the hunteress [Allison and Sebastian] zo aug 14, 2016 11:26 pm
Allison Argent De docent legde alles heel erg geduldig en met duidelijkheid uit. Allison luisterde aandachtig, knikte af en toe eens en volgde de docent dan naar de kleine wapenruimte waar ze beide meteen hun ogen de kost gaven aan de wapens. Ze kende ieder wapen, Sebastian waarschijnlijk ook. Als het iets was waarin ze gelijken waren dan was het wel dit soort dingen, wapens, de strijd, de adrenaline van focus en discipline. Het was iets dat ze met Oliver nooit zou kunnen bereiken, maar het hoefde voor haar niet. Ze had Sebastian als haar “maatje” voor dit soort dingen. ‘Bedankt.’ Zei ze tegen de docent nadat hij had gezegd dat hij in de controlekamer zou zijn en ze maar een teken hadden gegeven. Sebastian ging meteen naar binnen en begon alle mogelijke vuurwapens bij elkaar te zoeken. Zelf liet ze haar blik op het soort scherpe messen rusten waar ze altijd mee werkte. Ze nam ze van het rek, stak haar vinger door de cirkel heen en draaide ze om haar pols alsof ze wilde kijken of het vlot ging. Wat ging, dus ze stak de ene in de schede die ze rond haar pijlenkoker en de andere in de schede rond haar enkel waar normaal altijd een soort van wapen in zat … voor doorheen de dag. Maar ze wilde de docenten nu ook niet meer uitdagen dus liet ze het voor wat het was. En dan bleef ze bij de deur staan, keek geamuseerd haast toe hoe Sebastian zich klaar maakte. Bij zijn vraag knikte ze, al kon hij het niet zien. ‘Klaar voor getest te worden.’ Antwoordde ze hem. ‘Jij hebt er echt veel zin in.’ Greens ze toen hij zo gedreven alles controleerde. Ze had er ook veel zin in, alleen zat het binnenin, al kon je wel zien aan haar blik hoe gedreven ze was voor dit. En toen ze beide klaar waren gingen ze weer vol zekerheid en zelfvertrouwen in de danger room staan.
Sebastian liet weten aan Ethan dat ze er beide klaar voor waren. Allison bracht haar hand over haar schouder naar haar pijlenkoker, liet haar vingers geconcentreerd over de verschillende pijlen gaan terwijl ze uit maakte welke waar zaten. Ethan begon door een microfoon te praten en Allison keek naar boven, probeerde hem te zoeken maar het glas weer spiegelde. Ze luisterde geconcentreerd naar zijn woorden, richtte haar ogen op de blauwe baken die voor hen verscheen en een heel deel van de omgeving in een blauwe gloed wierp. Ze had haar ogen lichtjes samen geknepen terwijl ze Ethan zijn woorden tot zich liet bezinken. Logisch, baken volgen, vijanden neer halen, testen volbrengen. Het was niet iets wat ze nog nooit eerder had gedaan. Ze keek opzij naar Sebastian bij zijn woorden en knikte zachtjes maar ze zei niets veel meer. Ergens in haar hoofd was het al omgeschakeld naar dat jagersinstinct. Bij zijn opmerking keek ze weer naar hem op en glimlachte ze kortjes. ‘Daar is maar één manier om achter te komen.’ Wees ze kort naar de baken. Het straalde een beetje van Sebastian af dat hij altijd een leidinggevende persoon is geweest, gelukkig had Allison nooit last van autoriteit, ze kon even goed onder iemand functioneren, als naast of boven. Ze was flexibel.
En toen was daar die stad … ze liet haar ogen over de omgeving gaan. Ze had geen idee of haar clairvoyance hier zijn werk zou doen, in een simulatie, in een wereld die ze niet kende. Daar was ook maar één manier om achter te komen, al probeerde ze nu wel haar concentratie op dit te richten, en niet op haar mutaties. Ze nam haar boog steviger vast en keek kort opzij naar Sebastian bij zijn woorden. ‘Kan Fera de hele tijd meewerken, of is het dat hoe meer je haar gebruikt, hoe meer het je uitput? Want anders zou ik zeggen om haar te bewaren voor als het echt nodig is.’ Stelde ze meteen voor, uit principe en inzicht. De baken bewoog en Allison zette zichzelf automatisch in beweging, Sebastian ook. ‘Nog praktische dingen die ik over je moet weten?’ Ze wierp hem een kleine glimlach. Zwakjes, moeilijkheden, specialiteiten. Wie weet wat er allemaal achter die jongen lag verscholen, ze kende hem nog niet zo lang en dit was oprecht de allereerst training tezamen. En al meteen een serieuze. Ze was niet bang om te falen in de samenwerking, ze vertrouwde hem vreemd genoeg. Misschien omdat hij het allemaal wist? In ieder geval, de focus lag compleet op hem en deze simulatie, al de rest was buiten gesloten. Puur zakelijk, strategisch, een echte Argent …
