Keep calm and wait for a zombie apocalypse - Sullivan & Salina

❝ And there’s a whole life in that, in knowing that the sun is there. ❞

Jamie wist niet hoe hij zich moest voelen over de grote stroom mutanten die de laatste tijd op de school kwamen – elke dag leek er wel een boot aan te komen vanuit New York vol met nieuwe mutanten. Aan de ene kant vond hij het leuk om te zien, al die nieuwe leerlingen met een mengeling van spanning en verbazing in hun ogen, precies zoals hij had gekozen toen hij als nieuwe leraar op het eiland was aangekomen. Aan de andere kant baarden de vele nieuwe leerlingen hem zorgen: wat betekende het voor de veiligheid van mutanten in de wereld? Veel van de leerlingen waren op de school gekomen omdat hun ouders hun niet accepteerden, omdat ze hun mutatie niet konden controleren of omdat er op de een of andere manier was uitgelekt dat ze mutant waren – een gevecht waarbij iemand biologisch onmogelijke wonden kreeg, een afgebrand huis waarbij een kleuter de enige overlevende was van het hele gezin, een ruzie waarbij het hele servieswerk als vanzelf door de lucht zweefde. Hij zou nog eens de dossiers van de nieuwe leerlingen moeten bekijken om zekerheid te hebben waarom ze precies naar de school waren gekomen.

Voordat Jamie zichzelf nog meer kon verdiepen in zijn gedachten over de plotselinge grote toestroom van mutanten, probeerde hij zich te focussen op iets dat een stuk leuker was: een nieuw duo in de Danger Room dat hij vandaag mocht begeleiden, Sullivan en Salina. Met de aanvragen van de beide leerlingen in zijn handen liep hij door zijn kantoor – zijn arm leek iets aan de betere kant te zijn: hij kon er niet iets zwaars mee optillen en er kracht mee zetten, maar iets lichts als een blaadje lukte hem gelukkig nog. Voor zover hij had gezien was het voor beiden de eerste keer dat ze in de Danger Room waren ingepland, al was het blijkbaar niet de eerste keer dat de twee samen hadden gevochten – als een spelletje bubble football tot een gevecht gerekend kon worden dan.

Het was belangrijk dat de mutanten op het eiland getraind werden, vooral nu er een nog onbekende dreiging op de loer lag. Zodat ze hun mutatie nog beter konden ontwikkelen dan ze in de trainingslessen en op eigen houtje al deden – zo konden ze op hun hoede zijn voor onbekende situaties die ze zouden tegenkomen, en hoewel Jamie verwachtte dat er niet opeens allerlei zombies uit de duistere hoeken van de school zouden komen (wat op het programma stond van de Danger Room van vandaag), het kon nooit kwaad om er op voorbereid te zijn.

De twee moesten samenwerken vandaag. Iemand met de mutatie van een superspion samen met een hellehond: zo’n uitzonderlijke combinatie zou je alleen maar op Genosha Island kunnen vinden, en precies de reden waarom Jamie allang blij was dat hij de universiteit had vervangen door een mutantenschool.
Hij vervolgde zijn weg naar de trainingskamer, waar de twee zouden verzamelen. Hij liep iets verder naar de bestuurskamer om daar alvast de simulatie voor duo voor te bereiden, een simulatie die hij in bespreking met Clyde gekozen had: hij kende de capaciteiten van de leerlingen immers beter omdat hij ze al in zijn eigen les tegen elkaar had zien ‘vechten’. Zombies in een grote stad, het was inmiddels een klassiek thema binnen de Danger Room geworden maar Jamie snapte de aantrekkingskracht van het onderwerp wel: zo veel mogelijk vechten en niet-bestaande tegenstanders uitschakelen binnen een bepaalde tijd. Net toen hij klaar was met de voorafgaande voorbereidingen zag hij vanuit de grote vensters van de bestuurskamer Sullivan binnenkomen, en Jamie besloot om hem alvast te verwelkomen.

Het schoolhoofd was nog niet eens de simulatiezaal helemaal binnen gelopen toen hij Salina al zag: een perfectere timing dan deze bestond bijna niet. Hij begroette beide leerlingen vriendelijk en ging daarna midden in de simulatiezaal staan om de verplichte benodigde uitleg te geven. ‘Salina, Sullivan, welkom in de Danger Room.’ Hij pauzeerde even zodat de twee leerlingen de gigantische ruimte in zich op konden nemen. ‘Vandaag ben ik jullie begeleider, en voor zover ik heb gezien is het voor jullie allebei de eerste keer hier, nietwaar?’ Hij trok een wenkbrauw vragend op richting de leerlingen – de dossiers logen bijna nooit, maar als er een kleine correctie nodig was dan zou hij dit vast wel van Sullivan of Salina te horen krijgen.

‘Jullie hebben vast wel van deze ruimte gehoord tijdens jullie eerste rondleiding hier op het eiland of tijdens de trainingslessen, maar het doel van de Danger Room is dat deze ruimte straks in een simulatie verandert, waarin jullie moeten samenwerken. Het onderwerp van de simulatie dat door Clyde en mij persoonlijk is uitgekozen is ‘Zombies in een grote stad’. Het is een klassieker, maar laat jullie vooral verrassen.’ Jamie glimlachte terwijl hij nadacht over wat hij nog meer zou kunnen vertellen. ‘Oh ja… Ik zit gedurende de hele simulatie daar-‘ hij wees naar de bestuurskamer met zijn goede arm. ‘Deze kamer is straks niet meer zichtbaar tijdens de simulatie, maar mocht er iets aan de hand zijn, dan kan ik de simulatie onmiddellijk stopzetten. Clear?’ Hij keek de beide leerlingen aan of ze alles begrepen hadden, en toen er geen vragen waren knikte hij ze vriendelijk toe. ‘Succes allebei!’

NOTES salina & sullivan ft. de zombiesquad

TEMPLATE BY MINNIE DARLING OF SHINE

"that banger left you brainless"
Zijn gedachten waren een rotzooi. Er was niks dat hem nog kon doen lachen de laatste tijd, hij voelde zich echt niet meer zichzelf. De mededeling dat hij geaccepteerd was voor de Danger Room had hem normaal gezien sowieso hard gehypet, maar nu kon hij er niet eens vrolijk om zijn. Met het briefje van meneer Nicholls in zijn hand zat hij op de rand van zijn bed. Het papiertje was een beetje gekreukt aan de hoekjes, een zenuwtrekje dat hij had als hij met zijn gedachten ergens elders zat. Met een zuchtje legde hij het neer en trok wat random kleren aan, de eerste die hij in zijn kast vond. Zijn kamer was minder opgeruimd dan anders, maar dat had wel zo zijn redenen.

De Danger Room was langs de andere kant een uitgelezen kans om zijn gedachten te verzetten. Daarom probeerde hij met een zo vrij mogelijk hoofd naar binnen te gaan. De ruimte was leeg, al werd hij al snel vergezeld door Jamie, die uit de controlekamer kwam. Achter zich hoorde hij nog iemand binnenkomen, en toch een beetje nieuwsgierig draaide hij zich om. Het was het meisje van in de gymles, Salina, als hij zich niet vergiste. Hij probeerde zo opgewekt mogelijk naar hen beiden te glimlachen.

Geconcentreerd luisterde hij naar Jamie’s uitleg, nice, zombie apocalypse! Okay, hij begon wel een beetje te hypen nu. "Geen bubbeltjes deze keer meneer Nicholls?" Vroeg hij uiteindelijk met een klein grijnsje. Het schoolhoofd lachte even geamuseerd en liep vervolgens terug naar de controlekamer. Sully draaide zich om naar Salina en keek haar wat inschattend aan. "Dus, nu zitten we in hetzelfde team", Zei hij, louter een vaststelling, maar hij was wel benieuwd naar wat ze in huis had. Ondertussen trok hij zijn kap over zijn hoofd, schakelde zijn mutatie een beetje hoger in zodat hij al snel onder de radar zou verdwijnen.

Well, I'm hot blooded, check it and see
I got a fever of a hundred and three

Eindelijk, ze mocht eens een keer deelnemen aan iets dat écht interessant was. Niet dat ze hier niets interessants deed, want er waren zo wel wat dingen heel leuk in interessant. Maar dit was toch wel iets waar ze echt naar uitkeek, en waar ze echt zin in had. Haar aanmelding voor de Danger room was geaccepteerd, wat dus wel betekende dat er wat meer actie zou komen vandaag, goede actie. Salina wilde tenslotte haar skills ook verder trainen, anders zou al het werk voor niets zijn geweest. Ze had de laatste dagen alweer heel erg gewerkt aan haar lichaam, om het in goede conditie te houden, iets wat haar weer goed gelukt was. Al stopte Salina ook nooit met trainen, dat kon niet en dat mocht niet. Dan zou ze Ramiro teleurstellen en dat was wel het laatste wat ze wilde.

Ze was opgestaan van haar bed en begonnen met aankleden voor de Danger room, al zou het wel weer niet al te bedekkend zijn, dat was ook wel te verwachten. Het meeste bedekkende wat ze in haar kleding kast had qua kleding was een zwarte skinny met een t-shirt. Truien had ze al helemaal niet. Daarbij waren veel T-shirt ook op verschillende plekken een beetje gescheurd. Zo was ook het witte t-shirt dat ze nu aangetrokken was onderaan afgescheurd, haar buik was dus ook weer zichtbaar. Onder haar shirt had ze een lage zwarte skinny jeans aan. En eenmaal ze die aangetrokken had wierp ze nog even een verleidelijke blik op Jayson om vervolgens zonder nog een woord te zeggen de kamer uit te lopen. Die arme jongen had het ook niet makkelijk met haar.

Met swingende heupen was ze bij de Danger room aangekomen en zag ze het schoolhoofd al naar binnen lopen, waarop zij nog geen paar seconde later volgde. Ze keek beide even met een grijnsje aan en ging toen op een plek staan om te luisteren naar de uitleg van Jamie. De jongen herkende ze nog wel van de gymles, maar eerlijk gezegd leek hij haar nog een een klusje, van wat zij had gezien. Kort had ze ook om haar heen gekeken om vervolgens kort te knikken wanneer Jamie vroeg of ze het klopte dat ze hier beide nog niet eerder waren geweest, ze was hier nog niet geweest. De rest van de uitleg sloeg ze ook op en het onderwerp deed haar ook even grijnzen. Zombies, dat moest zeker geweldig worden. Wie hield daar nu niet van? Beetje zombies slayen, ja dat was echt wel iets voor haar. "Geen bubbeltjes deze keer meneer Nicholls?" Vroeg hij nog aan het schoolhoofd die vervolgens even lachte en weg liep richting de kamer waarin hij de simulatie kon bedienen, dus de actie zou zo wel komen. Salina keek daardoor de jongen weer aan met een grijns. Ze zou wel zien wat hij kon doen tegen zombies, nu verwachtte ze er nog niet heel veel van. Maar ze snapte ook dat bubbelvoetbal niet de beste manier was om daarover te oordelen, dus ze zou het wel zien. "Dus, nu zitten we in hetzelfde team" Zei hij nadat hij haar wat inschattend aan had gekeken. Ze lachte even. ”Ja ha, maar verwacht er maar niet te veel van, je zal toch wel voor jezelf moeten zorgen.” Grinnikte ze even, waarbij ze al duidelijk liet weten dat zij niet echt naar hem zou uitkijken. Hij moest toch zelf zorgen dat hij niet gebeten zou worden of iets. ”Oh en. Even een waarschuwing voor als je straks een soort gruwelijk uitziende zwarte hond ziet, kijk dan niet in haar ogen.” Knipoogde ze naar hem met een verleidelijke grijns waarna ze even om haar heen keek en wachtte tot de simulatie klaar zou zijn. Tot de omgeving zou veranderen naar een of andere stad waar zombies in rond zouden lopen. Ze stond al helemaal klaar. Haar ogen hadden al een rode gloed en haar huid werd warmer, wat al betekende dat haar mutatie dicht tegen haar huid lag waardoor ze nu over meer kracht en snelheid beschikte.

❝ And there’s a whole life in that, in knowing that the sun is there. ❞

Het was fijn om te zien dat de twee leerlingen er zin in leken te hebben, en het was ook fijn dat het bevestigd was dat de twee inderdaad voor de eerste keer in de Danger Room trainden. Nu was de Danger Room een onderdeel van de opleiding op Genosha Island dat de studenten vaak echt leuk vonden, in tegenstelling tot ‘gewone’ schoolse vakken als wiskunde en geschiedenis, maar toch – gemotiveerde leerlingen waren altijd beter dan ongemotiveerde leerlingen. De simulatie was een perfecte gelegenheid om hun mutaties te showen en te gebruiken, zowel met als tegen elkaar, iets wat vandaag zeker zou gebeuren als hij de mutaties en de persoonlijkheden van Sullivan en Salina voor hem kon peilen. ‘Geen bubbeltjes deze keer meneer Nicholls?’ Het was de opmerking van Sullivan waardoor er automatisch een glimlach op het gezicht van Jamie verscheen. Bubbels, het duurde even voordat hij doorhad wat de jongen bedoelde maar zeer waarschijnlijk doelde hij op de les bubbelvoetbal van Clyde waar ze allebei aan mee hadden gedaan. ‘Wie weet, wie weet…’ Zei hij tenslotte op een samenzweerderige toon waar nog een hint van zijn glimlach in te herkennen was voordat hij de twee leerlingen toeknikte en zijn weg vervolgde naar de bestuurskamer.

Terwijl Jamie controleerde of alle apparaten correct ingesteld waren, keek hij over de controleschermen naar de simulatiezaal waar Salina en Sullivan tegenover elkaar stonden en een beetje met elkaar leken te praten voordat de simulatie begon. Spotte hij daar nou iets van gezonde rivaliteit tussen de twee? Jamie schudde glimlachend zijn hoofd voordat hij met zijn goede arm een paar knopjes indrukte en een hendel omlaag trok. Ze zouden uiteindelijk toch met elkaar samen moeten werken, daar was de simulatie immers op ingesteld. Twee mutanten die samenwerkten om een doel te bereiken was ook voor een keer verfrissend, in plaats van mutanten die telkens tegen elkaar vochten.

Het schoolhoofd keek nog een laatste keer naar de simulatiezaal waar het duo klaarstond voor hun gevecht en drukte het laatste knopje in. De blauwe zeshoekige tegels op de wanden en vloer van de simulatiezaal veranderden langzaam naar het beton en asfalt van een grote stad, gebouwen doemden langzaam in de verte op. De simulatie zag er zoals altijd levensecht uit, het zou net een echte stad kunnen zijn, ware het niet dat de moderne gebouwen er iets té kil uitzagen en er enkele ramen ingeslagen waren, dat de straten bijna verlaten waren op de twee leerlingen na… Er ontbrak slechts één ding: zombies.

Terwijl Jamie achterover leunde in zijn stoel, pakte hij zijn notitieboek op zijn schoot om aantekeningen te maken die nog van pas konden komen voor de lessen van Clyde, voor de trainingslessen van Salina en Sullivan of zaken als vechtstijl en vechttechniek die hem simpelweg opvielen. Met een klein glimlachje op zijn lippen keek hij naar de nu nog verlaten stad in de simulaties.

De zombies zouden zo wel tevoorschijn komen.

NOTES salina & sullivan ft. de zombiesquad

TEMPLATE BY MINNIE DARLING OF SHINE

"that banger left you brainless"
‘Wie weet, wie weet…’ Reageerde het schoolhoofd nog lachend op zijn woorden, waarna hij in het controlekamertje verdween. Sully nam de tijd om even wat met zijn nieuwe teamgenootje te praten. Hij wist dat ze heel competitief was, dus dat was al een goed ding. Langs de andere kant was ze ook heel dominant, iets waar hij dan weer moeite mee zou hebben. Hij was het gewend om op zijn eentje te werken. Als spion was er niemand om je leiding te geven en beslissingen te nemen. Dat moest je allemaal zelf doen, dus dat hadden ze hem ook aangeleerd. Als ze hem rond zou gaan commanderen, zou hij daar waarschijnlijk wel problemen mee hebben. Al leek zij niet echt van plan om in team te werken.. ”Ja ha, maar verwacht er maar niet te veel van, je zal toch wel voor jezelf moeten zorgen.” Grinnikte ze bijna spottend. Sully trok even zijn wenkbrauwen op. Oh? Dus ze zag hem niet als een waardige aanvulling? Dat was best.. Beledigend.

"Ik kan prima voor mezelf zorgen, dank je", Reageerde hij met een vriendelijk glimlachje, al voelde hij het vanbinnen wel branden om haar even te bewijzen dat hij wel degelijk skills had. Meer dan ze duidelijk van hem verwachtte. ”Oh en. Even een waarschuwing voor als je straks een soort gruwelijk uitziende zwarte hond ziet, kijk dan niet in haar ogen.” Knipoogde ze, waarop hij even knikte en zich toen van haar weg draaide. Het was een beetje moeilijk om toe te kijken hoe ze dacht dat ze zoveel beter was dan hij terwijl ze helemaal niks over hem wist. Normaal trok hij zich dat niet aan, maar hij voelde zich de laatste tijd sneller emotioneel aangevallen dan anders, dus hij stak het daar maar op.

De tegels op de muur begonnen te vervagen, vormden langzaam een nieuw beeld. Het was een grote stad, helemaal verlaten. Enkele ramen waren ingeslagen en het was verrassend, bijna angstaanjagend stil. Sullivan haalde met zijn mutatie een paar wapens boven. Een assault riffle, een kleinere automatische submachine gun en een gewoon pistool. De submachine hing hij over zijn schouder, het pistool stak hij in de holster om zijn been. Sully keek nog een laatste keer naar Salina, deed zijn kap over zijn hoofd en liep toen richting de iets hogere gebouwen.

Het geluid kwam eerst. Zacht geschuifel en hier en daar gerochel. Het was als een veel te realistische videogame, die van die fuckedup achtergrondgeluiden heeft. Toch een beetje nerveus omsloot hij de trekker van zijn assault riffle al. Met behulp van zijn mutatie begon hij van schaduw naar schaduw te lopen, zo stil als een muis, zo goed als onzichtbaar voor normale mensen. Niet voor mutanten tho. Maar dit waren maar zombies. En toen zag hij de eerste horde. "Bloody hell", Fluisterde hij binnensmonds. Hij schoot een steegje in, om zo om te lopen, maar zelfs daar was hij ingesloten door een vijftal gevallen. Snel tilde hij zijn riffle op, vuurde een salvo aan kogels op de dingen af, die met hetzelfde gerochel ineen zakten. Game on.

» The Four Horsemen of the Apocalypse.
» Calm is a gift
» Keep calm and.. carry on?!?!
» Wait, what are /you/ doing here?
» Just wait and see [Dennimae]