Just wait and see [Dennimae]

Na een uitgebreide douche stond Devon voor de spiegel. De föhn deed zijn haren alle kanten opwaaien, maar de kleine hoeveelheid wax die hij erna insmeerde maakte dat alles mooi op zijn plaats viel. Met zijn duim drukte hij op de homeknop van zijn gsm, om vervolgens te zien dat hij nog een kwartier te tijd had. Onwillekeurig verscheen er een grijnsje op zijn gezicht en begaf zich naar zijn kleerkast, om er vervolgens een oude, afgeleefde bermuda en een oud tshirt uit te vissen. De kleren waren versleten, maar dat was net de bedoeling. Het gaf hem een enigzinds ruige uitstraling, en wie weet was dat wel een guilty pleasure van Denni? In ieder geval, voor de dingen die hij in petto had deed het er niet veel toe. Devon wierp een laatste blik in de spiegel, haalde nog eenmaal zijn haren door zijn handen en maakte aanstalte om zijn kamer te verlaten. Totdat zijn oog viel op zijn modderige schoenen die hij voor het bed van Storm had uitgedaan. Met lange tanden nam hij ze op en zette ze aan zijn kant van de kamer. Het was verdomd modderig geweest in het bos, de afgelopen dagen had het niets anders gedaan als geregend. Maar gelukkig had hij een droog plekje weten te vinden, en zijn gsm vertelde hem dat het vandaag droog zou blijven. Perfect dus.

Op blote voeten liep hij de gang van de jongens uit en nam de afslag naar die van de meisjes. De kamer van Denni wist hij op zijn duimpje te vinden. Al vanop aardig wat afstand drong haar hemelse parfum door tot in zijn neus en trok hij zijn mondhoek op tot een charmant grijnsje. Hij omklemde zijn hand nog wat steviger om de enorme bos rode rozen die hij achter zijn rug hield en klopte driemaal stevig op de deur van haar kamer. Toen ze open deed hield hij zijn hoofd grijnzend opzij en trok charmant een wenkbrauw omhoog. ’Denni.’ zei hij met een knikje en toverde de bos bloemen vanachter zijn rug tevoorschijn. Devon stapte haar kamer binnen en gaf de bloemen aan haar, waardoor ze bijna volledig achter het bouquet verdween. ’Did I put my money where my mouth is?’ vroeg hij liefjes en drukte haar een vluchtige kus tegen haar wang. De laatste keer dat ze hem gezien had was in de ziekenboeg, dus de manier waarop hij hier nu stond was een wereld van verschil. Zijn lichaam was volledig genezen, het enige wat nog zichtbaar was, waren de littekens. Een grote die dwars over zijn keel liep, eentje op zijn rug, en meerdere verspreid over zijn armen en benen. Maar het viel niet te vergelijken met de manier waarop hij eruit had gezien in de ziekenzaal. ’Deze kan je beter hier laten.’ zei hij met een knikje naar de rozen die ze nog steeds vasthad. ’Ze zouden enkel maar in de weg zitten tijdens hetgeen ik voor je voorzien heb.’ een beetje uitdagend haalde hij zijn wenkbrauwen op en stak zijn hand naar haar uit. Het was misschien vreemd dat hij niet begon over zijn verbeterde toestand, of de dingen die er nu werkelijk gebeurd waren, want hij was het haar dubbel en dik verschuldigd. Maar dat was voor later, eerst moest en zou hij haar de leuke dingen geven.

’Niet letten op mijn onverzorgde verschijning. Zodadelijk wordt het allemaal duidelijk.’ sprak hij haar glimlachend toe en kneep zachtjes in haar hand terwijl hij haar doorheen de gangen richting de grote tuin begeleidde. Het was gelukkig niet te koud buiten, en moest Denni het toch koud hebben, dan zou dat niet lang duren… ’Hierheen.’ zei hij met een knipoog en trok haar verder achter zich aan, richting het bos. Net op de plek waar het bospad begon, lag onmiddellijk een enorme modderpoel, veroorzaakt door de menige regenval van afgelopen dagen. Met een scheve grijns op zijn gezicht kwam hij tot stilstand en keek de blondine aan. Modder... Devon sloeg zijn gespierde armen over elkaar en zuchtte tevreden. ’Oké, tijd om je uit je lijden te verlossen.’ Het arme meisje was haast uit haar kamer ontvoerd en zonder enig woordje uitleg richting een kil, modderig bos gesleept. Niet echt de meest romantische manier om Valentijn te vieren, maar Devon had alles zorgvuldig uitgedokterd. ’Weet je nog dat ik je een ritje had beloofd? Wel, vandaag is de dag.’ hij haalde zijn armen weer uit elkaar en maakte een onschuldig gebaar. ’We gaan ergens heen, en ik ga persoonlijk zorgen dat er geen spatje modder op je komt.’ Hij richtte zijn ogen richting het bos, dat er eigenlijk toch wel heel erg slecht bij lag. ’..of toch proberen in ieder geval. Waar we naartoe gaan blijft nog een verassing.’ Devon greens haar op een onschuldige manier toe en wachtte misschien toch wel ergens een tikkeltje gespannen op haar reactie. Dit was zijn eerste Valentijn dat hij zou vieren, normaal vond hij het flauw, nutteloos, en hij had gewoon nog nooit een vaste vriendin gehad. Of toch niet voor lange tijd. Maar op de een of andere manier wilde hij het wel met Denni spenderen.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

NOBODY SEES, NOBODY KNOWS. WHE'RE A SECRET, CAN'T BE EXPOSED

Knedend werd de shampoo in het blonde haar verwerkt. Met haar ogen genietend gesloten liet Dennimae het warme water het sop uit haar haren spoelen. De blonde meid stond het liefst uren onder de douche, kon nooit genoeg krijgen van de warmte en de ontspanning die het water gaf. Maar vandaag had ze geen tijd om lang onder de douche te staan, Devon zou haar om 4 uur komen ophalen. Een golf van nerveusiteit schoot door haar slanke lichaam heen. Denni wist niet goed hoe ze zich er onder moest voelen, niet na wat er allemaal gebeurd was. Devon was opgeknapt, gelukkig, maar in de tijd dat hij het ziekenhuis verlaten had had ze hem niet meer gesproken. Zelfs niet eens gezien. Ze had dan ook totaal geen idee hoe ze over vandaag moest denken, wat ze kon verwachten. Ze vermoedde dat Devon zijn charmante zelf weer zou zijn en waarschijnlijk niet over het hele gebeuren wilde praten. Maar Denni had dat wel nodig, wilde ze dit allemaal achter zich kunnen laten. Storm had haar duidelijk gemaakt dat ze bij hem niet meer welkom was, wat een steek in haar zij bezorgde. Een kleine zucht was te horen zodra ze de douche uit draaide, waarna ze de handdoek van de verwarming af trok. De blonde meid had het niet zo op kou, vandaar dat ze zelfs de handdoek op de verwarming verwarmde. Met de handdoek om haar nog natte lichaam geslagen trippelde de meid naar haar kledingkast. Dennimae was verteld dat ze comfy kleren moest aantrekken, waardoor haar wat oudere kleren van pas kwamen. Een donkere broek, groen achtig hempje en een bruin/rode trui waren haar outfit geworden.
Voor een moment blokkeerde het geluid van de föhn het geluid van de radio. Denni kamde haar haren tijdens het föhnen zodat haar blonde lokken in een mooie slag zouden vallen. Na wat make-up opgebracht te hebben, vond ze dat ze wel klaar was. Haar laarzen maakte de outfit compleet en een wat onzekere blik liet ze over de spiegel glijden. Ergens was ze boos op Devon, dat hij haar zo ontweken had. Maar aan de andere kant begreep ze hem en kon ze hem niks kwalijk nemen. Het was zijn strijd, uiteindelijk waren Storm en hij de gene die er het meest onder geleden hadden. En als dit Devons manier was om er mee te dealen, wie was zij dan om daar aan te twijfelen? Het was duidelijk niet de manier geweest hoe Dennimae er mee omgegaan zou zijn, maar ieder zijn eigen voorkeur.
Driemaal werd er op de deur geklopt, wat meteen de aandacht van de blondine trok. Denni voelde hoe haar hart als een gek begon te kloppen en het duurde dan ook even voordat de meid zich zover had om naar de deur te lopen. Zodra ze hem opende keek ze meteen naar het grijnzende gezicht van Devon. Zoals ze al verwacht had: de charmante Garnet zoals ze hem leerde kennen. Denni kon zelf niet echt glimlachen, verschillende en tegenstrijdige gevoelens vochten in haar lichaam om tot uiting te komen. ’Denni.’ Knikte de jongen, waarbij de meid ook kort knikte. "Dévon." Beantwoordde ze de groeting vrijwel meteen, waarna Devon een prachtige bos bloemen achter zijn rug vandaan haalde. En toen kon Denni haar glimlach niet langer onderdrukken. Met een zachte grinnik nam ze de bloemen van hem aan. ’Did I put my money where my mouth is?’ Vroeg hij liefjes en voor een moment sloot ze haar ogen toen zijn lippen kort haar wang raakte. Rustig rook ze aan de bloemen en weer sierde er een klein glimlachje rond haar lippen. "You did." Zei ze zachtjes, waarbij ze hem dankbaar aankeek. "Dankjewel, ze zijn echt heel erg mooi." De bos was zo groot in vergelijking met haarzelf, waardoor ze moeite moest doen om Devon er van achter aan te kunnen kijken. ’Deze kan je beter hier laten. Ze zouden enkel maar in de weg zitten tijdens hetgeen ik voor je voorzien heb.’ Denni knikte, waarna ze naar de badkamer verdween. Ze legde de bloemen tijdelijk in de wasbak, aangezien ze zo snel niet zou weten waar een vaas zou staan. Haar kamergenoot zou het wel begrijpen. De uitdagende wenkbrauw ophaling van Devon liet haar toch weer kort even grijnzen, waarna hij zijn hand uitstak. De twijfeling was in Denni haar gezicht af te lezen. Haar lichte ogen dwaalde af naar het litteken dat zichtbaar was in zijn nek, waarna ze haar blik meteen naar de grond afwende. Ze had hem nodig gehad in de tijd dat hij er niet geweest was en eigenlijk voelde ze zich er best ongemakkelijk bij. Devon dacht waarschijnlijk dat hij het met zijn charmante glimlachje en lieve bloemen allemaal goed kon maken, maar zo gemakkelijk was het niet. Toch nam ze zijn hand aan, probeerde alles naast zich neer te zetten. Hij deed zijn best en hij was er nu, daar ging het om. Een lief glimlachje vormde haar lippen terwijl ze hem de kamer uit volgde en nog snel een zwart jackje van de kapstok mee trok. Het was immers Valentijnsdag.

’Niet letten op mijn onverzorgde verschijning. Zodadelijk wordt het allemaal duidelijk.’ Sprak hij haar glimlachend toe en het viel de meid nu pas op dat hij geen schoenen droeg. Kort fronsde ze haar wenkbrauwen waarbij ze een zacht lachje niet kon onderdrukken en in zijn hand terugkneep. Ze gingen naar buiten, wat Dennimae alleen maar nieuwschieriger maakte. Wat was hij allemaal van plan? ’Hierheen.’ Zei hij met een knipoog en het was duidelijk van de meid af te lezen dat ze geen idee had van zijn plannen. Het bos kwam steeds dichterbij en bij elke stap begon Denni's hart sneller te kloppen. Sneller door alle gemixte gevoelens die momenteel door haar lichaam raasde. Nieuwschierigheid, nerveusiteit, ergens ook nog teleurstelling, het feit dat hij haar gekwetst heeft, verdriet en dan de gevoelens voor Devon die ze eerder al had niet te vergeten. Het was allemaal zo dubbel en evenveel aanwezig, waardoor ze gewoon niet wist wat te voelen. Maar ze was ook zeker blij, blij dat hij lichamelijk weer goed in orde was en toch moeite voor haar gedaan had deze dag.
Voor het bos, bij een modderpoel, stopte ze met lopen. Dennimae kreeg een wat afkeurende frons op haar voorhoofd bij het zien van de modder, maar zodra ze naast zich keek ontmoette ze de scheve grijns van Devon. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en zijn grijns werkte aanstekelijk. Als het Devon niet was geweest, zou Dennimae misschien nog denken dat ze vermoord zou worden. Het bos zag er alles behalve als een romantische Valentijnsplek uit. ’Oké, tijd om je uit je lijden te verlossen.’ Wat afwachtend keken haar lichte ogen naar de zijne, ietwat zenuwachtig over wat komen zou. ’Weet je nog dat ik je een ritje had beloofd? Wel, vandaag is de dag.’ Devon haalde zijn armen weer uit elkaar en maakte een onschuldig gebaar. ’We gaan ergens heen, en ik ga persoonlijk zorgen dat er geen spatje modder op je komt.’ Een brede glimlach sierde rond de lippen van de blondine en ergens was de bekende twinkeling weer in haar ogen te vinden. Ze volgde zijn blik naar het bos, waarbij haar glimlach een heel stuk kleiner werd. ’..of toch proberen in ieder geval. Waar we naartoe gaan blijft nog een verassing.’ Denni moest altijd een stuk omhoog kijken naar hem en doordat hij in het ziekenhuis gelegen had, was ze bijna vergeten hoe klein ze bij hem was. De onschuldige grijns die ze kreeg stelde haar alles behalve gerust, maar hij zorgde er wel voor dat er ook een klein grijnsje rond haar lippen onstond. "Beter blijft mijn haar schoon," Zei ze terwijl ze een blonde lok over haar schouders gooide. "Hoewel modder wel erg goed voor je huid is." Merkte ze met een glimlachje op, waarna haar blik weer naar het bos dwaalde. Ze had werkelijk geen idee waar Devon haar naar toe wilde brengen, maar begon het wel steeds leuker te vinden. Misschien moest ze het gewoon allemaal naast haar neer zetten, al was het alleen voor vandaag, om voor de volle honderd procent van deze dag met hem te kunnen genieten. Zoals al eerder, het is immers Valentijnsdag. En van iedereen, wilde Devon deze dag met haar doorbrengen.

Outfit

De afkeurende frons op haar gezicht deed hem grijnzen en Devon hield zijn hoofd wat schuin. ’No worries princess.’ sprak hij haar zoet toe en gaf weer een kneepje in haar hand alvorens hij het los liet. Voor een moment zocht hij haar heldere ogen op, als poging om te kunnen lezen wat er in stond. Aan haar hartslag hoorde hij dat ze een beetje nerveus was, maar de andere gevoelens die door haar heen gingen kon hij helaas niet met zijn versterkte zintuigen waarnemen. Die kenmerkende fonkeling stond weer in haar ogen, maar toch was er iets anders.. Devon wist dat ze een verlegen iemand was, maar ondertussen stonden ze toch al verder dan dat. Het was iets anders, en hij durfde er bijna op te wedden dat hij wist wat het was. Hij had haar in de steek gelaten nadat hij uit de ziekenboeg was, en hij kon begrijpen dat ze zich daardoor verlaten gevoeld had. Maar ze wist niet waardoor hij gegaan was, dus ergens hoopte hij dat ze het hem minder kwalijk zou nemen van zodra hij zijn kant van het verhaal zou doen. ”Beter blijft mijn haar schoon,” Devon keek breed grijnzend naar de manier waarop ze haar haren over haar schouder gooide. De geur van shampoo kroop in zijn neus en geamuseerd haalde hij een wenkbrauw op. ”Hoewel modder wel erg goed voor je huid is.” Devon opende zijn mond en fronste lachend zijn wenkbrauwen waardoor er een gespeelde serieuze blik op zijn gezicht kwam te staan. ’Ik wou net zeggen dat ik dan extra mijn best zou doen, maar als je toch zegt dat het goed is voor de huid..’ Hij hurkte neer, stak zijn hand prompt in de modderpoel die langs hun lag en raapte een hele hoop modder op, die half van zijn hand droop toen hij weer rechtop stond. ’Waar zullen we beginnen met de modderkuur?’ lachte hij haar toe en bracht zijn hand tot aan haar gezicht, net voor haar neus. Daar hield hij hem stil uiteraard, het enige wat hij deed was plagen, hij zou nooit modder op haar smeren, tenzij ze er uitdrukkelijk om vroeg natuurlijk. Een amusante lach rolde over zijn lippen en hij schudde zijn hoofd. ’Nee nee..’ Devon trok zijn hand terug en gooide de modder langs hem op de grond, zijn vuile hand veegde hij gewoon aan zijn broek af. ’Dus mevrouw Elscot, ben je klaar?’ Devon haalde zijn wenkbrauwen tweemaal op en keek ook richting het bos, waardoor zijn afgetekende kaken goed zichtbaar werden. Zijn kaken waren nog scherper dan normaal door het weinige eten wat hij afgelopen weken had gedaan. Aan spiermassa kon hij door zijn mutatie niet verliezen, met het gevolg dat hij enorm droog stond, letterlijk vel over spier.

Nadat hij zijn ogen even in die van haar had laten hangen deed hij een stap naar achteren en klapte eenmaal in zijn handen. Hij voelde de adrenaline al door zijn lichaam stromen. ’Zodadelijk kan ik niet meer praten. Ofja, ik kan wel praten, maar je gaat me niet verstaan.’ een lachje rolde over zijn lippen bij het zien van haar afwachtende gezicht en een beetje langer als goed was liet hij zijn blik op haar gezicht hangen. Ze moest maar niet zo verdomd knap zijn. ’Ik versta jou wel nog steeds, dus als er iets is roep je maar gewoon en ik zal gehoorzamen…’ Devon trok speels een wenkbrauw op. ’..voor deze ene keer, dus ga er maar geen gewoonte van maken.’ Nonchalant haalde hij zijn propere hand door zijn haren en maakte zijn lippen nat. ’Verschrik je alsjeblieft niet.’ Hij deed nog enkele stappen achteruit, zodat hij tijdens zijn transformatie niet recht in de plas modder zou landden en haar alsnog vuil zou maken. En toen knipoogde hij haar nog een laatste keer toe. In minder dan drie seconden veranderde zijn lichaam in dat van een gigantische beer. Het nam toe in volume, en hoé. Met een harde dreun belandde hij op vier poten, die deels in de zachte grond wegzonken door het gewicht dat hij had verkregen. De oude kleren die hij zojust had gedragen dwarrelde nu in stukjes door de lucht, helemaal versnipperd. Dat was dan ook de reden geweest dat hij geen schoenen had gedragen. Devon torende boven Dennimae uit dat het niet meer gewoon was, dus heel langzaam liet hij zich door zijn poten zakken waardoor hij op zijn buik kwam te liggen, en dan nog was hij stukken groter. Voor een moment was hij stil, liet haar bekomen van hetgeen ze zonet gezien had. Zijn oren stonden vooruit gericht en zijn lippen liet hij zachtjes over elkaar gaan waardoor hij een vriendelijke uitdrukking kreeg. Hij was nog steeds dezelfde persoon, alleen in een uit de kluiten gewassen berenlichaam. Ook zijn hoofd legde hij op de grond, waardoor zijn ogen op de hoogte van haar heupen kwam. Kort besefte hij dat hij Dennimae gemakkelijk met een hap doormidden zou krijgen en hij kneep zijn ogen geamuseerd samen. Zijn ogen hadden nog dezelfde groenige kleur als da ze in zijn mensenvorm hadden, dus daaraan kon ze zien dat het wel daadwerkelijk hem was. Het was ook toen dat hij voor het eerst merkte dat hij weer een bruine kleur had gekregen, en dat zijn ijsbeerperiode voorbij was. Of toch tot volgende winter in ieder geval. Heel zachtjes bromde hij haar toe en hief zijn hoofd weer op. Uitnodigend gebaarde hij met zijn voorpoot en hield zijn hoofd wat scheef. Zijn neus liet hij enkele snuffende geluiden maken. Ja, ze kon hem gewoon vergelijken met een grote, levende teddybeer. Hij was allesbehalve kwaad van zins.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

LET ME LOVE YOU, AND I WILL LOVE YOU

’No worries princess.’ Sprak Devon de blondine zoet toe waarbij hij een kneepje in haar hand gaf voordat hij los liet. Een klein glimlachje sierde rond haar lippen terwijl haar lichte ogen in de zijne keken. Na alles wat er gebeurd was, voelde het enorm dubbel om hier zo met hem te zijn. Devon rapte er geen woord over en Dennimae was bang dat dat ook niet ging gebeuren. Zelf wilde ze er niet over beginnen, ze wilde zijn verassing niet verpesten. Het liefst had ze dat het weer was zoals eerst, voordat hij in het ziekenhuis gekomen was. Maar zo gemakkelijk ging dat niet, tenminste, niet bij haar. Devon leek daar op dit moment anders in te staan. Maar Denni zou er in mee gaan, al kon hij het haar niet kwalijk nemen dat ze ietwat afstand bewaarde.
Denni gooide elegant een blonde lok over haar schouder heen, waarbij Devon geamuseerd een wenkbrauw ophaalde. Modder was goed voor je huid, al betekende het niet dat de meid graag onder de modder zat. Dennimae was sowieso niet echt van het vies worden. En het was niet omdat ze ijdel was, maar als ze mocht kiezen hield ze haar huid liever schoon.  ’Ik wou net zeggen dat ik dan extra mijn best zou doen, maar als je toch zegt dat het goed is voor de huid..’ Devon hurkte neer, stak zijn hand in de modderpoel en kwam met heel veel modder weer overreind. Dennimae glimlachte breed, liet een zacht lachje horen. Haar lichte ogen stonden strak op zijn hand gericht, die steeds dichter naar haar gezicht gebracht werd. "Je waagt het, Garnet." Lachtte ze, waarbij ze haar handen beschermend voor haar gezicht hield. ’Waar zullen we beginnen met de modderkuur?’ Lachtte hij haar toe. Devon was haar aan het plagen en het zorgde er voor dat Denni haar muur wat liet zakken en wat begon te ontspannen. Misschien was het wel helemaal niet nodig om afstand proberen te houden, zeker niet nu hij zo zijn best deed. Het was echter Valentijnsdag en na die weken was hij wel bereid haar op te zoeken. Ze zette het van haar af, al was het maar alleen voor vandaag. "Ik denk dat je daar moet beginnen," Glimlachtte ze terwijl ze met haar vinger tegen zijn neus prikte. "Je gezicht kan wel een behandeling gebruiken." Een echte meisjes grinnik was te horen, waarbij haar lichte ogen weer naar zijn hand gleden. De amusante lach die Devon liet horen trok haar aandacht, waar ze zijn schuddende hoofd aantrof. ’Nee nee..’ Devon trok zijn hand terug en zorgde voor een opgeluchte glimlach bij de blondine. Gemakkelijk veegde hij zijn hand aan zijn broek af, waarbij Denni haar wenkbrauwen wat bedenkelijk fronsde. Al was het geen probleem, ofcourse, hij droeg toch al oude kleren. ’Dus mevrouw Elscot, ben je klaar?’ Tweemaal haalde Devon zijn wenkbrauwen op. Dennimae's lichte ogen bekeken zijn gezicht, waaraan je kon zien dat hij nog niet helemaal volledig genezen was. Hij was wat ingevallen, al leek hij verder niet veel gewicht verloren te zijn. "Licht eraan," Greens Dennimae kort, waarbij ze haar wenkbrauwen optrok. "Wat gaan we doen?"
Een vraag waar natuurlijk geen antwoord op te krijgen was, dat had ze kunnen weten met Devon. Wat vragend volgde ze zijn bwegingen terwijl hij wat naar achteren stapte en in zijn handen klapte. Dennimae kon een lach niet onderdrukken en vouwde haar handen over elkaar. ’Zodadelijk kan ik niet meer praten. Ofja, ik kan wel praten, maar je gaat me niet verstaan.’ Met een glimlachje keek ze hem aan, haar blik vol vragen. Na zijn lachje keek Devon haar aan en Denni voelde hoe ze er lichtelijk ongemakkelijk van werd. Een zacht, ongemakkelijk lachje was dan ook iets wat ze niet in kon houden. Ze veranderde haar houding door op haar rechterbeen te leunen terwijl haar lichte kijkers naar hem keken. ’Ik versta jou wel nog steeds, dus als er iets is roep je maar gewoon en ik zal gehoorzamen…’ Devon trok speels zijn wenkbrauw op. ’..voor deze ene keer, dus ga er maar geen gewoonte van maken.’ De blonde meid greens kort. "Jammer, ik denk dat ik daar wel aan zou kunnen wennen." Ditmaal haalde zij haar wenkbrauwen op. Ze aanschouwde hoe hij door zijn haren streek, alsof hij zich aan het voorbereiden was op iets. Dennimae was veel te naïef om zich goed te kunnen beseffen wat hij zou gaan doen. ’Verschrik je alsjeblieft niet.’ Devon zette nog meer stappen achteruit en wat verward volgde de meid elke beweging die hij maakte. Wat was hij in hemelsnaam aan het doen? Een knipoog werd haar kant op geworpen, voordat het lichaam van Devon in no-time in een gigantische beer veranderde. Automatisch zette Dennimae een stap achteruit en sloeg ze kort haar arm voor haar gezicht. De dreun op de grond liet Denni haar arm weghalen, waarbij haar lichte ogen vol ongeloof naar de beer keken. Devon had verteld van zijn mutatie en foto's laten zien, maar het was zo anders om het zelf te zien. Het was prachtig, híj was prachtig. Dennimae voelde hoe haar hart als een gek te keer ging en haar mondhoeken langzaam tot een brede glimlach trokken. "Wauw, Dévon.." Was het enige dat ze over haar lippen kreeg. Denni was altijd al klein geweest naast Devon, maar nu viel ze werkelijk in het niet. Misschien, dat als ze geluk had, ze net tot boven zijn knie kwam. De kleding die hij aan gehad had, dwarelde als sneeuw naar beneden. Dit verklaarde zijn slordige outfit. Hoewel de meid glimlachte, ergens durfde ze niet naar hem toe te stappen. Natuurlijk wist ze dat dit gewoon nog Devon was, maar wat als hij anders was? Qua karakter, want qua uiterlijk was dit een wereld van verschil. Maar wat als hij net als Storm, geen controle had over zijn gedaante? Deze gedachtens lieten haar glimlach vrijwel meteen krimpen. Maar zodra Devon zijn hoofd neer legde, zag ze zijn vertrouwde ogen. Met zijn neus maakte hij onwijs schattige, snuffelende geluidjes en kort grinnikte de meid. "Je bent echt prachtig, Devon." Sprak ze, nog steeds vol ongeloof. Denni had genoeg gehoord over shape shifters, maar had het nog nooit met eigen ogen gezien. Het was geweldig. Devon nodigde haar uit doormiddel van zijn poot, al koste het haar wat moeite om naar hem toe te stappen. Het was dan misschien wel Devon, hij kon haar met gemak omleggen. Maar de nieuwschierigheid en de vertrouwen in hem waren genoeg om haar voeten toch in beweging te krijgen. Voorzichtig legde ze haar hand op zijn enorme poot, waar deze bijna verdween in zijn bruine vacht. Het voelde wat ruwer aan dan ze verwacht had, maar zacht genoeg om van te genieten. Stof kwam vrij terwijl Denni met haar hand in zijn vacht richting zijn hoofd liep. "Je moet jezelf een borstelen, viespeuk." Glimlachte ze, waarna ze haar hand hevig heen en weer haalde tussen zijn ogen. Zachtjes lachtte ze, waarna ze haar hand terugtrok. "Ik kan het gewoon nog steeds niet geloven."

Voor een moment voelde het alsof ze de afgelopen weken niet langs elkaar doorgeleefd hadden. De lippen van Dennimae vormde zich bijna continu tot een glimlach en werkten aanstekelijk op die van Devon. ”Je waagt het, Garnet.” Hij maakte wat schijnbewegingen met zijn hand en deed alsof hij het aan haar gezicht zou afsmeren. ’Komaaaaan.’ zei hij op een gespeeld smekende manier, maar schoot snel genoeg in de lach toen ze met haar vinger tegen zijn neus prikte. ’Ik een gezichtsbehandeling? Alleen als jij mij die geeft..’ zei hij met een uitdagende wenkbrauw wiebel en liet de modder uit zijn hand vallen wat voor een plensend geluid zorgde. De sfeer tussen hen was zoals hij voor het voorval geweest was, en Devon was blij dat Dennimae zich niet weer helemaal voor hem had afgesloten en weer haar schuchtere zelve was geworden. Aan haar kant mocht er geen probleem zijn, alleen de frustratie van onwetendheid. Aan Devon zijn kant was er veel meer gebeurd waardoor hij een geldige zijn afzondering wel had. Alleen was het verhaal aan haar vertellen gemakkelijker gezegd dan gedaan. Welke dingen moest hij vertellen? Welke dingen moest hij verzwijgen? Hij probeerde zijn eigen gedachten te verzetten door te vragen of ze er klaar voor was. ”Ligt eraan.” Op die typische manier sloeg hij zijn armen over elkaar en keek haar met een speelse blik in zijn ogen aan. ’Wat wij gaan doen hmm?’ herhaalde hij haar vraag op een mysterieuze manier en deed enkele stappen naar achter om bij haar uit de buurt te gaan. Devon spreidde zijn armen uit elkaar en trok een wenkbrauw op. ’Laat die mooie ogen van jou het werk maar doen.’ Na haar nog een knipoog te hebben toegeworpen shifte hij.

Natuurlijk was ze in de war, hoe kon het ook anders als de jongen die je zo goed kende opeens in een heel ander lichaam voor je stond? Devon had haar verteld over zijn lichaam in berenvorm, had haar foto’s getoond en had haar nog gewaarschuwd voor het moment dat hij ging transformeren. Maar toch verschrok Denni zich, sloeg haar hand beschermend voor haar ogen en deinsde een eindje terug. Devon zonk door zijn poten en legde zich volledig plat op de grond zodat hij minder dreigend zou overkomen, en het leek enigzinds te helpen want na enkele seconden hoorde hij hoe haar hartslag weer rustiger werd. ”Wauw, Dévon.” Ja, daar was het accentje weer wat erop duidde dat ze wel degelijk geloofde dat hij het was. Een lachwekkende zucht rolde over zijn enorme lippen en hij rolde met zijn ogen. Langzaam en op haar hoede kwam ze korterbij, keek hem doordringend aan met die geweldig sprekende ogen van haar. ”Je bent echt prachtig, Devon.” Op een gekke manier trok hij zijn lip op, in een glimlach als het ware. Voorzichtig hief hij zijn hoofd op, hield het wat scheef en keek haar uitnodigend aan terwijl ze langzaam zijn kant op kwam. Zijn heldere ogen staken fel af tegen zijn donkere vacht, en hij liet zijn kijkers neerdalen op de hand van Denni. Al leek het haast alsof ze geen hand meer had, hij zonk helemaal weg in zijn nogal stoffige vacht. Langzaam kroelde ze door zijn pels en Devon liet zijn oogleden half dicht hangen. ”Je moet jezelf eens borstelen, viespeuk.” Met die woorden opende hij zijn enorme ogen weer en keek wat opzij waardoor hij zachtjes tegen haar middel aandrukte. Een zachte, grinnikende brom borrelde op uit het diepste van zichzelf en hij duwde nog wat ‘harder’ met zijn neus tegen haar middel waardoor ze haar evenwicht verloor. Maar als een ware gentleman ving hij haar op met zijn poot waardoor het leek alsof ze in een enorm zachte zetel viel. Devon blies via zijn neus plagerig zijn warme adem in haar gezicht waardoor haar blonde haren in het rond wapperden.

Enkele momenten genoot hij van de aandacht die hij van haar kreeg, het gekroel op plekjes waar hij zelf niet bij kon. Maar toen drong het opnieuw tot hem door, dat hij meer voor haar in petto had dan alleen het lichaam van een kolossale beer. Devon bromde aankondigend en keek Dennimae aan, hij wiebelde kort met zijn oren en maakte toen een gebaar met zijn neus richting zijn rug. Hij bewoog met zijn enorme lichaam en duwde Dennimae rechtop door zijn poot omhoog te brengen. Zijn bek opende hij een beetje en knikte, alsof hij haar aanspoorde om richting zijn rug te gaan. De plaats waar hij naartoe wilde was een eindje, en hij had haar beloofd van zo weinig modder op haar te krijgen. Niet dat zijn vacht helemaal zuiver was, maar in ieder geval zuiverder dan de oneindig veel modderplassen die doorheen het bos verspreid lagen. Het zou nog een hele uitdaging worden voor haar, om op zijn rug te geraken ookal lag hij op de grond. Misschien had hij haar op voorhand toch beter gezegd dat ze een ladder moest meenemen? Een beetje grinnikend keek hij naar het minuscule meisje, benieuwd naar de manier waarop ze het ging aanpakken. Nogmaals bromde hij, om haar aan te moedigen. Zijn ogen fonkelden en zijn oren stonden vrolijk naar voren gericht.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

LET ME LOVE YOU, AND I WILL LOVE YOU

Op de een of andere manier wist Devon haar altijd weer aan het lachen te krijgen. En eigenlijk was dat niet heel gek, natuurlijk. Stiekem voelde de meid meer voor hem dan vriendschap, maar na alles wat er gebeurd was had Dennimae gedacht dat Devon toch wel wat meer moeite zou moeten doen dan enkel wat modder. Maar het lukte hem, als altijd. ’Komaaaaan.’ Zei hij op een gespeeld smekende manier, maar schoot snel genoeg in de lach toen ze met haar vinger tegen zijn neus prikte. ’Ik een gezichtsbehandeling? Alleen als jij mij die geeft..’ En weer moest de blonde meid lachen. "Met alle liefde," Grinnikte ze terwijl haar blik volgde hoe hij de modder uit zijn handen liet vallen. Denni kreeg het gevoel dat Devon deze dag helemaal had uitgestippeld. De manier hoe hij deed, de zelfvertrouwen die hij uitstraalde. Devon straalde eigenlijk altijd zelfvertrouwen uit, ze had maar één keer door zijn vertrouwen heen kunnen prikken. En dat was de dag dat ze naar hem toe was gegaan in het ziekenhuis. Logisch wat hij op dat moment zijn muur niet hoog kon houden, ze had een hele andere kant van hem mogen meemaken. Die kant leek nu echter weer veilig achter slot en grendel verborgen te zitten, wat ze hem ook niet kwalijk kon nemen. ’Wat wij gaan doen hmm?’ Herhaalde Devon haar vraag op een musterieuze manier en nieuwschierig haalde Denni haar wenkbrauwen op. De jongen spreidde zijn armen uit elkaar alsof hij haar iets duidelijk wilde maken en prikkelde Denni's nieuwschierigheid alleen maar meer. ’Laat die mooie ogen van jou het werk maar doen.’

Devon zijn lichaam veranderde voor haar lichte ogen in een gigantische beer. De jongen werd in een fractie van een seconde wel 10 keer zo groot als het blonde meisje. Dennimae was al niet groot naast Devon, maar viel nu werkelijk in het niet. Het was dan ook niet vreemd dat ze geschrokken een stap achteruit zette, haar armen beschermend voor haar gezicht hield. De jongen zonk door zijn gigantische poten om aan te tonen haar geen kwaad te willen doen. Maar zoals iedereen wel weet is Denni niet zo zelfverzekerd, zomaar op hem afstappen was toch nog best een dingentje. Zeker na alles wat er gebeurd was met Storm, met wat zijn mutatie met hem deed. Wat als Devon hetzelfde had? Ook geen controle over zijn mutatie? Of misschien een beetje, maar na een tijdje die controle kwijt zou raken? Wat nerveus legde ze haar armen weer naast haar lichaam, terwijl haar lichte kijkers hem in zich opnamen. Hij was zo groot, zo mooi. Niks vergeleken met de wilde beren die ze in Amerika had gezien, die ze toen al erg indrukwekkend vond. Devon was veel meer dan dat, alleen al veel groter. De meid werd steeds rustiger bij het zien van zijn vertrouwde ogen. Voorzichtig liep ze naar hem toe, om haar hand te laten verdwijnen in zijn toch nog redelijk ruwe vacht. Het voelde apart, om eerlijk te zijn. Dennimae had verwacht dat het zou voelen als een honden vacht, iets als een Goldenretriever. Maar het was meer als de vacht van een ruwharige Herder. Heel apart, in ieder geval. Maar prachtig, alles aan zijn beren gedaante was prachtig. Dennimae sprak hoe prachtig ze hem vond, waarbij er bij Devon een soort van glimlach rond zijn berenlippen ontstond. Het lied de meid grinniken, het zag er wel erg grappig uit. "Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe de wereld er nu voor jou uitziet," Begon ze, waarbij ze ook haar andere hand in zijn vacht liet verdwijnen. "Ik bedoel, je ziet het vanuit een heel ander perspectief. En kleuren ofzo? Zie je dat normaal? Of in zwart wit? Of als een hond alleen rood en blauwtinten?" Als een waterval aan vragen liet ze haar gedachtens de vrije loop. Al duurde het niet lang voordat Dennimae zich besefte dat Devon natuurlijk niks terug kon zeggen. "Beantwoord dat later maar." Glimlachte ze lichtjes.
Zodra ze de opmerking maakte over dat hij zichzelf moest borstelen, opende hij zijn grote ogen en duwde met zijn neus tegen haar middel aan. De zachtte brom van Devon liet de meid ook grinniken, voordat hij haar nogmaals duwde. Dit keer alleen iets harder, waardoor ze haar evenwicht verloor. Een zacht gilletje verliet haar keel voordat ze tegen zijn zachte poot aan viel. Het was een typische val die je altijd in films ziet, alleen dan met een mega beer die haar opving inplaats van de knappe ridder. Haar armen vielen over zijn poot heen terwijl Devon haar bij haar rug ondersteunde. Een harde lach liet de meid horen, waarbij ze een blonde pluk uit haar gezicht haalde. "Jongens moeten ook altijd.." De kans om haar zin af te maken kreeg ze niet, aangezien Devon een windvlaag van warme lucht in haar gezicht blies. De meid kneep haar ogen dicht en een spontane lach was te horen.
Het was zo apart om hem zo te zien, als beer. Devon was nog steeds hemzelf, alleen dan in een totaal ander lichaam. Zachtjes ging ze met haar handen door zijn vacht heen, voelde ze aan de kussens die onder zijn poot zaten, de ontzettend grote nagels. Ze kon haar handen net om zijn nagel sluiten, maar dan was er niet veel meer over. "Hoe kun je dit lichaam in godsnaam verborgen houden in je eigen lichaam?" Vroeg ze zachtjes, meer naar zichzelf dan naar de beer. Het was een vraag die al een tijdje door haar hoofd speelde, eigenlijk vanaf het moment dat mensen vertelde dat ze shifters waren. Hoe kun je nou een ander lichaam, in je eigen lichaam verbergen? Maar aan de andere kant, geen enkele mutatie was te verklaren. Eigenlijk zou Dennimae dit de hele dag wel kunnen, knuffelend in zijn vacht liggen. Meteen die veiligheid weer voelen die Devon altijd aan haar gaf en misschien nu nog wel een beetje meer. Ze zag het al voor zich, iets dat haar iets aan wilde doen en Devon die er als een grote beer tussen sprong. Het idee dat hij haar iets aan zou doen, was totaal verdwenen. Zodra Devon met zijn oren wiebelde trok hij haar aandacht weer en haar ogen volgde zijn beweging met zijn neus. Denni fronsde vragend haar wenkbrauwen, niet helemaal begrijpend wat hij bedoelde. Zijn enorme lichaam kwam in beweging en meteen bewoog de blonde meid mee, bang geplet te worden. Devon duwde haar recht op en opende zijn bek, waarna hij knikte. Een brede grijns verscheen rond haar lippen. "Op je rug? Hoe moet ik daar komen?" Haar lichte ogen bleven even op die van Devon hangen, voordat ze haar hoofd kantelde om omhoog te kijken. Grinnikend liep ze naar de zijkant van zijn poot, om met haar handen zijn vacht stevig vast te grijpen. Ze zette haar rechtervoet op zijn poot, waarna ze een soort van grinnik van de beer hoorde. "Als je lacht, Garnet, dan maak ik je af." Grijnsde ze. Al kon ze hem niet tegenhouden, ofcourse. Wat wilde ze doen? Met haar kleine lichaampje een mega beer stoppen?
Vervolgens werd haar rechtervoet op de poot gezet, al ging alles behalve soepel. Haar voeten stonden veel te ver uit elkaar geplaatst, en haar handen waren te laag. Hierdoor was haar rug gebogen en stak haar kont naar achteren. Ze moest veel moeite doen om haar evenwicht niet te verliezen terwijl ze haar handen omhoog probeerde te plaatsen. Toen ze eindelijk recht stond, zuchtte ze. Stage 1 bereikt. Een grijnsje sierde rond haar lippen zodra ze naar Devon zijn gezicht keek. Zijn oren waren schattig naar voren gericht en ze kon de plezier in zijn ogen aflezen, net als het in de hare te lezen was. "Jij hebt het makkelijk, daar beneden. Laat mij maar weer al het zware werk doen." Sprak ze gespeeld mopperend, waarna ze verder omhoog probeerde te klimmen. Haar voeten hadden bijna geen grip in zijn vacht en het moest er vast heel knullig uitzien. Denni was hooguit een halve meter verder, toen ze de grip op zijn vacht verloor. Nog sneller dan ze geklommen was gleed ze naar beneden, waarbij haar benen langs de zijkant van Devons poot gleden. Een harde lach was te horen, voordat ze zuchtte. Met een brede glimlach keek ze naar Devon, voordat ze zichzelf weer overreind drukte om een nieuwe poging te wagen. Eigenlijk trok ze zich enkel met haar handen omhoog en probeerde haar voeten evenwicht te bewaren. Dennimae probeerde het te voorzichtig te doen -bang hem pijn te doen,- waardoor het erg lang duurde voordat ze bij de bovenkant van zijn rug was. Maar, na een tijd stuntelen, proesten en zuchten, was ze bij zijn rug gekomen. Ze sloeg haar rechterbeen over zijn rug heen, zodat ze aan beide kanten naar beneden hingen. Maar waar de blonde meid niet aan gedacht had, was haar hoogtevrees. Devon was natuurlijk enorm groot en daardoor ook hoog. Haar lichte kijkers keken naar de grond, die meters verweg leek. Dennimae voelde hoe haar lichaam verstijfde en ze krampachtig Devons vacht vastgreep. "Ik, ehm.." Kort slikte ze. "..heb hoogtevrees."

Devon zag de angst in haar ogen toe ze voor het eerst zag in wat hij transformeerde. Oké, hij had haar foto’s laten zien, de allereerste keer dat hij haar ontmoet had, maar nu..in levende lijve.. Het was iets héel anders. Net zoals zijn grootte écht werd, werden de geuren dat ook, net zoals de geluiden. Devon had zachtjes gebriest en was op zijn buik gaan liggen, plat met zijn snuit op de grond. Zijn ronde oren had hij geruststellend haar kant op gericht, maar zoals hij wel verwacht had, had Dennimae wat tijd nodig om aan hem te wennen in deze vorm. Maar naast de ongerustheid over hoe hij eruit zag, kon hij ook de ongerustheid lezen over het feit wat hij zou kunnen doen. Hij kon haar met een snap door midden bijten, kon haar met een klap van zijn poot meters de lucht in slingeren. Maar Devon was niet zoals Storm eens hij shiftte, hij had en behield zijn controle, hij bleef Devon. De eerste aanraking stelde hem dan ook gerust. Het was de eerste stap naar hetgeen hij wilde bereiken, want hij moest toegeven dat hij nog wel wat voor haar in petto had, en dat zou niet lukken als ze hem niet eens durfde aanraken. Hij moest zachtjes snuiven toen ze vroeg hoe zijn wereld er via deze ogen uit zag en hij knipperde enkele malen met zijn groene kijkers. De kleuren waren identiek hetzelfde als wanneer hij in mensenvorm was, misschien nog wel net dat tikkeltje feller. Het grote verschil was, dat hij alles stukken scherper zag en meters verder kon kijken. Devon draaide zijn hoofd alsof hij een uit de kluiten gewassen kat was en blies zijn warme adem in haar gezicht uit als ‘antwoord’. Hij kon er nog op terugkomen als ze eenmaal waren op de plaats die hij in gedachten had. Plagerig had hij haar omver geduwd, maar meteen ook opgevangen met zijn immense poot waardoor het voor Denni niet anders zou voelen dan wanneer ze op haar bed viel. ’Jongens moeten ook altijd..’ Devon opende zijn bek een beetje en kneep zijn ogen tot geamuseerde spleetjes. Een semi brommend-lachend geluid kwam eruit, alsof hij haar zin afmaakte. Onverstaanbaar natuurlijk. Dennimae ging verder op haar ‘ontdekkingsreis’, liet haar handen van zijn ruwe vacht tot aan zijn schrikwekkend grote klauwen glijden. Devon keek haar geïnteresseerd aan, het was altijd geweldig hoe anderen zo verbouwereerd konden zijn door een lichaam wat hij als normaal ervaarde. De volgende vraag die ze stelde was er eentje die hij zich pas was gaan afvragen sinds hij op Genosha was gekomen en de biologielessen had bijgewoond. Het had iets te maken met de opbouw en afbraak van moleculen, maar hoe het precies in zijn werk ging, dat wist hij al lang niet meer. Het enige wat hij had onthouden, was dat de snelheid ervan afhankelijk was van persoon, en daardoor ook de pijn werd bepaald die erbij kwam kijken. Het feit dat hij dat kon onthouden was omdat hij het met zijn eigen ogen had gezien, bij zichzelf en bij Hall.

Langzaam kwam Devon in beweging, probeerde Denni duidelijk te maken dat ze een manier moest vinden om op zijn rug te geraken. ”Op je rug? Hoe moet ik daar komen?” Devon gniffelde, en kantelde zijn romp een beetje waardoor hij zijn poot aanbood als opstapje. Hij voelde de kleine voet van Denni net zoals een mens een vlieg op zich zou voelen. Opnieuw een gniffel, onmiddellijk gevolgd door een lachende waarschuwing van Denni. Hem afmaken? In deze vorm? Devon bromde plagerig waardoor zijn hele lichaam trilde en Dennimae voor een moment haar evenwicht verloor. Als er een aureooltje boven zijn hoofd kon zweven, dan was dat op dat moment zeker het geval. "Jij hebt het makkelijk, daar beneden. Laat mij maar weer al het zware werk doen." Hij probeerde haar een beetje op weg te helpen naar de bovenkant van zijn romp toe. Maar Denni was niet een van de meest gespierde personen die hij hier op Genosha al was tegengekomen, dus net zoals hij wel voorspeld had, tuimelde ze weer naar beneden. Devon wiebelde met zijn oren en drukte zijn natte neus tegen haar rug, om haar opnieuw aan te sporen om een poging te doen. Uiteindelijk lukte het haar, en voelde Devon hoe ze als een spin omhoog kroop via zijn vacht. Op het laatste stukje gaf hij haar nog een hulpvol zetje met zijn neus, en kwam ze mooi op de plaats net achter zijn hals te zitten, daar waar zijn rug het smalste was. Ze kon meer naar achteren gaan als ze dat wilde, maar dan moest ze aardige turnkunsten gaan uithalen. Voor een moment ging alles goed, totdat hij opeens meer grip op zijn vacht voelde, en Dennimae’s angstige stem hoorde. Hoogtevrees? En dat terwijl hij niet eens op zijn poten stond? Devon trok zijn mondhoeken kort omlaag en liet een triestig brommetje horen. Toch ging hij een poging wagen, desnoods moest ze zich maar volledig in zijn vacht begraven, of op zijn minst niet naar beneden kijken. Zo voorzichtig als hij kon drukte hij zichzelf recht, eerst de voorkant van zijn gespierde lichaam, daarna het achterste. Voor een moment gaf hij haar de tijd om te wennen en draaide zijn kolossale kop om haar kort aan te kijken alvorens hij langzaam begon te wandelen, recht doorheen de enorme modderplas waar hij zonet nog met haar had staan dollen. Zijn poten zonken weg in de modder, maar toch koste het hem amper moeite om erheen te komen. Achter hem bleven enorme gaten achter waar het water in de modderpoel vervolgens in gezogen werd. Maar Denni, die ondervond hier geen last van. Devon moest al aardige stunten gaan uithalen alvorens de modder tot bij haar zou komen. En sneller gaan dan stappen? Hij zou graag willen, maar zolang Dennimae bang was, zou hij zich braafjes stapvoets houden.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦