De ademhaling van Sebastian zorgde ervoor dat er kleine wolkjes ontstonden, net zoals de ademhaling van Fera dat deed. Als Sebastian vandaag over Fera sprak, sprak hij over twee dieren in plaats van een. Normalerwijs was hij altijd te spotten met een dier aan zijn zijde, maar vandaag had hij daar niet genoeg mee gehad. ”Rustig jongen.” sprak hij tegen de immense andalusiër en voelde hoe de flanken van het paard onder hem trilde, als het ware als antwoord. Sebastian had de manen van de hengst rond zijn handen gewikkeld, enerzijds als denkbeeldige teugels, anderzijds als persoonlijke handverwarming. Toen er een zacht gekraak weerklonk draaide hij zijn hoofd naar links en zag hoe de wolfshond uit de bossen kwam draven met een enorme tak in zijn mond. Hij sprong op, zette zijn poten tegen de rug van het paard en reikte met de tak naar Sebastian, die hem met een sippe grijns aannam. Onmiddellijk sprong de hond weer omlaag en ging in een uitdagende houding staan terwijl hij enthousiast met zijn staart kwispelde. Sebastian haalde zijn schouder naar achteren en wierp de stok met alle kracht die hij nog in zich had naar voren, om vervolgens te zien hoe de windhond aan ongekende snelheid erachteraan ging. Sebastian haalde nogmaals diep adem en sloot kort zijn ogen. Hij was reeds een kleine maand op Genosha, maar toch was de pijn nog altijd niets verbeterd. Zijn schouder en rug deden pijn van de verwondingen die hij had opgelopen en hij vroeg zich af of zijn lichaam zich ooit volledig zou herstellen. Maar zelfs dat was niets in vergelijking met de pijn in zijn hart. Hij miste Myrthle, meer dan dat hij ooit iemand gemist had. Het gemis van zijn ouders en Vincent knaagde ook aan hem, maar het was anders. Hen zou hij ooit nog terug zien, haar nooit meer. Het voelde alsof zijn leven was geëindigd toen ze haar leven gelaten had, maar hij toch verplicht werd om verder te gaan ondanks dat hij niet wilde. Niets was verschrikkelijker dan dat. Niets.

Een luide blaf weerklonk in de verte en het paard reageerde onmiddellijk door zijn neusvleugels te laten trillen. ”Wat is er?” fluisterde Sebastian die opschrok uit zijn gedachten en kneep zijn ogen tot spleetjes in de hoop dat hij daardoor verder zou kunnen kijken. Maar helaas had hij geen versterkte zintuigen en speelde de weerkaatsing van de zon op het dikke sneeuwtapijt ook nog eens een rol. Nogmaals een blaf en Sebastian voelde hoe zijn hartslag versnelde, hij wikkelde de manen opnieuw rond zijn andere hand en drukte zijn hakken in de buik van het paard, die zich onmiddellijk als een pijl naar voren liet schieten. De sneeuw spatte zowel langs zij als langs achteren op terwijl hij op de rug van de enorme hengst over het besneeuwde bospad denderde. Het leek wel alsof ze een ontruimmachine waren, de kracht die de hengst bezat was onnoemelijk. Sebastian had zijn ogen strak op het pad voor hen gericht en onmiddellijk viel het hem op, dat naast de hondenpoten van Fera, er ook voetstappen van een mens in gedrukt waren. Een vrouw, aan de grootte ervan te zien. Zo’n details ontgingen hem niet, het was voor Sebastian simpelweg een instinct. Na nog geen halve minuut over het pad te hebben gegaloppeerd zag hij in de verte de wolfshond. Hij stond stil met de tak langs hem in de sneeuw, aan de manier waarop hij keek was overduidelijk dat hij iets in het vizier had. Dieren zouden hem niet interesseren omdat Sebastian hem daartoe geen toestemming gegeven had, dus het kon maar een ding betekenen. Hij trok zachtjes aan de manen van de hengst en liet hem langs de hond tot stilstand komen. Onmiddellijk weerklonk weer een blaf en Sebastian hief zijn hand op, waardoor de hond in een fractie van een seconde weer stil was. Hij liet zijn ogen gaan naar de plaats waar ook Fera naar keek en zag dat er een eindje verder, iets dieper in het bos een meisje lag. Haar armen had ze over een boomstam geslagen en het leek wel… alsof ze aan het huilen was? De adrenaline in zijn lichaam schoot omhoog en kort twijfelde hij aan wat hij moest doen.

De hengst krabde met zijn voorbeen door de lucht en gooide met zijn hoofd waardoor zijn manen in het rond vlogen. ”Ik beslis zelf wel wat goed is, maak je geen zorgen.” hij klopte met zijn vlakke hand op zijn stevige hals en stelde het paard gerust. Ook de hond liet een zacht, jammerend geluid weerklinken. Ze zouden altijd proberen om hun eigenaar uit de problemen te houden, te beschermen wanneer hij in gevaar was, maar als Sebastian hen anders beval, konden ze gewoon niet anders dan luisteren. Hij klikte zachtjes met zijn tong en de schimmel kwam weer in beweging, hij stapte recht het bos in, waarbij hij zijn benen hoger optrok om over verschillende boomstammen en struiken te wandelen, het was immers lang niet zo open als dat het pad geweest was. ”Hallo daar.” riep hij met zijn schorre stem naar het meisje toe en fronste aandachtig zijn wenkbrauwen waardoor hij een serieuze, tikkeltje kwade blik op zijn gezicht kreeg. Het viel hem onmiddellijk op hoe weinig ze aan had, iets was allesbehalve goed was in dit weer. ”Is alles oké?” behoedzaam kwam hij -nog steeds op de rug van het paard- korterbij en moest zich af en toe voorover buigen om geen takken in zijn gezicht te krijgen. De hond draafde achter hen aan en sprong hier en daar over een boomstam. Haar schokkende ademhaling verried de emoties die ze over haar had hangen, al had Sebastian dat er zelfs niet voor nodig om dat te achterhalen. Hij kon het gewoon in de lucht voelen hangen doordat zowel de hond en het paard het aan hem doorgaven. ”Het is veel te koud om hier in deze toestand te liggen. Zal ik je terugbrengen naar het schoolgebouw?” Zijn stem klonk niet bezorgd, het was namelijk niet zijn taak om zich dingen aan te trekken over hoe anderen zich voelde, hij had immers genoeg aan zijn eigen problemen. Maar hij zag het wel zijn taak om hen veilig te houden, iets wat hij altijd al over zich had gehad. Je kon het niet ‘zorgen’ noemen, eerder ‘beschermen’. De hond was naar de zijkant van het meisje gelopen en bleef op een meter afstand staan, waar hij zijn neus voorzichtig in haar richting uitstak om haar geur op te nemen. De hengst had zijn hals ook onderin gekruld en brieste zachtjes terwijl hij aandachtig naar het meisje keek met zijn maanogen.

Sebastian had de beslissing gemaakt om tot bij haar te gaan, ondanks dat hij wist dat haar emotionele toestand niet degene was waar hij best mee om kon. Maar toch voelde hij zich een soort van verantwoordelijk toen hij haar vanop een afstandje, schaars gekleed midden in de sneeuw zag zitten. Het meisje schrok van zijn aanwezigheid, die redelijk imposant was omdat hij op een paard zat en vergezeld werd door een immense wolfshond. Ze leek zich haast betrapt te voelen en Sebastian fronste zijn wenkbrauwen nog wat extra. Normaal gezien begreep hij situaties in een oogopslag, maar dit.. Hij kon het niet met woorden omvatten. Het meisje leek uit een of andere vreemde, oudtijdse film te zijn gestapt. De klederdracht die ze droeg had hij nog nooit in zijn leven gezien, laat staan dat hij de vreemde uitspraak die ze deed al eerder gehoord had. ”Mijn woorden zullen mijn lichaamstaal tegenspreken.” De hengst onder hem snoof zachtjes en keek richting de hond, die op dezelfde verbaasde manier terugkeek. Het was alsof ze één persoon waren, Sebastian, de hond en het paard, verdeeld in drie even gehelen. Sebastian hield op met nadenken en trok kort zijn mondhoeken naar beneden. Hij wist niet of ze een spelletje met hem aan het spelen was, of niet, hij wist enkel dat hij zich er niet door ging laten vangen. Genosha zat vol geheimen, gevaren en raadsels en dit kon er evengoed een van zijn.

Hij keek hoe het meisje overeind krabbelde en het paard keek haar op ooghoogte aan, terwijl Sebastian nog steeds omlaag moest kijken. Haar voeten maakten een pletsend geluid in de gesmolten sneeuw smurrie, maar het leek haar niet te deren, ze was meer bezig met het wegkrijgen van haar tranen, wat aardig goed leek te lukken. In een wip was haar gezicht dat zojuist nog nat geweest was kurkdroog, alleen de roodheid in haar blauwe ogen verried dat ze zojuist tranen met tuiten gehuild had. ”Ik denk niet dat het jouw taak is om zo’n dingen voor mij te beslissen.” De hond liet meteen een vervaarlijke grom weerklinken, maar Sebastian hief weer zijn hand omhoog waardoor hij onmiddellijk zijn lip weer liet zakken. ”Daar heb je gelijk in.” zei hij met een plechtig, gemeend knikje en rechtte zijn rug waardoor hij die militaire houding weer over zich kreeg. ”Maar ik kan je wel advies geven.” Hij zag hoe moeilijk ze het had, dus Sebastian deed zijn best om meer empathie te tonen dan hij normaal deed, maar het kwam redelijk geforceerd over. Al deed hij oprecht zijn best, het was gewoon niet zijn aard. De koude leek haar niet te deren en hij liet zijn blik nogmaals over de gesmolten sneeuw gaan. ”Zo blijkt.” bevestigde hij haar woorden en verzette zich wat op de rug van het paard, dat ijzig stil in vierkant houding stond.

Haar vraag overviel hem een beetje en hij moest toegeven dat hij zich er niet op voorbereid had. Fera snoof hard en krulde zijn gespierde hals nog wat extra onderin waardoor hij er nog gespierder uit kwam te zien dan hij al reeds was. ”Laten we zeggen dat ik mijn rust op de plaatsten vind waar zo min mogelijk anderen zijn.” Alles wat hij zij klonk formeel en bedeesd, alsof hij altijd volledig onder controle had wat hij zei, maar aan de binnenkant speelde zich een heel ander verhaal af. Sebastian had zichzelf al twee maanden niet meer onder controle, of zijn emoties in ieder geval toch niet. Iemand die hem niet kende kon onmogelijk zien dat hij gekrenkt was, en maar beter ook. De vragen liepen als een vuurtje en Sebastian tuurde kort door de kale bomen heen en bespeurde zijn omgeving. Hij dacht na over de manier waarop hij het zou formuleren. Het paard onder hem wiegde zachtjes heen en weer en hij kroelde subtiel met zijn vingers over zijn schoft. De hond liep zonder nadenken ook richting Sebastian en sprong weer met zijn voorpoten tegen het paard op om vervolgens ook een aai over zijn hoofd te ontvangen. Ze wisten maar al te goed wanneer het over hen ging en Sebastian kon het ze niet kwalijk nemen. ”Een soort van. Eigenlijk zíjn ze mij, of toch voor een groot deel. Het is ingewikkeld en moeilijk om uit te leggen.” Kort sloot hij zijn ogen en liet de band tussen hem en de wolfshond wat losser, zodat de hond meer ‘hond’ kon zijn in de plaats van ‘engelbewaarder’. Meteen verdween de hond opnieuw de bossen in en bleven enkel hij, zijn hengst en het meisje over. Ergens hoopte hij dat ze er niet over verder zou vragen, en twijfelde of hij zou antwoorden als ze dat toch deed. Het laatste waar hij zin in had was een zoveelste lachbui om zijn mutatie. Het was alles wat hij had, zijn enige trots die nog overbleef, maar toch was hij samen met Fera al vaak het middelpunt van de spot geweest als hij doorheen de gangen liep, met bijvoorbeeld een enorme arend op zijn schouder. Sebastian zuchtte zachtjes en tuurde opnieuw het bos in, waar hij de wolfshond in de verte zag ronddraven, op zoek naar eender wat zijn interesse had gewekt.

Het meisje keek aandachtig naar zijn hengst en het paard reageerde door extra met zijn ogen te knipperen en zijn neus kort haar richting uit te steken om vervolgens zachtjes zijn hete adem via zijn neus op haar uit te blazen. Het was een kort gebaar, want onmiddellijk nadat hij dat gedaan had trok hij zijn bleke neus terug en stampte met zijn hoef in de sneeuw. Maar toch zat er zoveel meer betekenis achter dan dat het meisje zou beseffen. Hij herinnerde het zich als de dag van gisteren, de reactie van Fera op een meisje, Delaney genaamd. Dag en nacht verschil met de reactie nu, en dat in de positieve zin. Het drietal keek gelijk in dezelfde richting toen er een veel te blije, vol sneeuw hangende wolfshond uit de bossen gesprongen kwam. Zijn poten waren enorm lang en de manier waarop hij in het rond sprong deed hem op een op hol geslagen hert kijken. In zijn bek droeg hij dezelfde tak die Sebastian eerst voor hem gegooid had, maar nooit had teruggekregen omdat ze toen op het meisje gestuit waren. Verbaasd trok hij een wenkbrauw op toen de hond de tak prompt voor haar voeten, in de gesmolten sneeuw liet neervallen. Hij had hem misschien wel wat meer losgekoppeld, toch had hij deze reactie niet verwacht. De enige betekenis die het had was dat het oprecht was, zonder enige tussenkomst van Sebastian. De hond zou dat gedrag nooit getoond hebben als de verbinding tussen hem en zijn baas ‘sterker’ was geweest. Sebastian wilde de verbinding voor een moment weer versterken, zodat de hond het gedrag niet zou vertonen, maar het meisje leek positief te reageren, dus hij keek afwachtend naar het tafereel dat zich voor hem afspeelde. Ze boog voorover, op een bijna gracieuze manier en nam de bekwijlde tak in haar handen om hem vervolgens weer weg te gooien. Als een halve gare stoof de hond erachteraan en liet Sebastian met zijn mond vol tanden achter. ”Je hebt geluk.” mompelde hij toen verstomd en schraapte kort zijn keel om opnieuw die ondoordringbare, ernstige houding aan te nemen die hij door zijn verbazing een tikkeltje had laten varen. Ontspannen, dat was iets wat Sebastian niet kende. Hij zag tussen de bomen door hoe de hond opnieuw op het bospad verschenen was, opnieuw met de tak vrolijk tussen zijn kaken geklemd. Hij blafte, zo goed als mogelijk was en kwispelde met zijn staart waardoor de sneeuw die erop hing in het rond vloog. Sebastian drukte zachtjes zijn kuiten tegen het paard en meteen kwam die in beweging. Hij keek achterom, naar het meisje dat achterbleef. ”Hij wil wandelen.” meldde hij kort en trok opnieuw aan de manen van de andalusiër waardoor het paard tegen zijn goesting weer tot stilstand kwam. ”Kom je mee?” Bedenkelijk wendde hij zijn blik af en haalde een hand door zijn haren die blijkbaar vol sneeuw hingen. Had hij haar nu werkelijk meegevraagd? Of was het gewoon de hond die hem beïnvloedde? Opnieuw kwam het paard in beweging en droeg Sebastian veilig en wel doorheen de dichte begroeiing totdat ze weer op het pad stonden.

Sebastian besefte dat hij voorzichtig moest omspringen met de dingen die hij zei en deed. Hij had van nature een kil karakter, en wist dat hij om sommige mensen botter overkwam dan dat hij zelf wilde. Met de dingen die hij in zijn leven wilde bereiken, of al reeds bereikt had -voor hij op Genosha belandde- had het hem enkel maar in zijn voordeel gespeeld. Hij was een van de beste first sergeants die het Australische leger gekend had en het was een titel die hij met trots droeg. Of beter gezegd: gedragen had. Voor een kort moment hield hij zijn adem in om zijn eigen emoties te verbijten. Het was allemaal zo vers, als een open wonde en elke keer als hij aan de verleden tijd terugdacht voelde het alsof iemand er zout in strooide. Maar nu hij hier op Genosha zat, was zijn oppervlakkigheid enkel maar erger geworden. Hij voelde zich afgezet, vernederd doordat hij van first sergeant naar de titel ‘student’ moest gaan. Enkel de gedachten eraan maakten hem misselijk. Zijn leven was op een korte tijd zo zeer veranderd, compleet over hoop gegooid. Sebastian had niet de tijd gekregen om de dingen te verwerken, nee, hij was onmiddellijk van het ene in het andere gesmeten. De lessen hielpen hem om zijn gedachten te verzetten, maar zijn nachten waren verschrikkelijk. Hij had spijt dat hij ervoor gekozen had om samen met een kamergenoot op de kamer te liggen. Het was namelijk al meer dan eens voorgekomen dat Sebastian ’s nachts schreeuwend wakker werd en Sullivan bijna uit zijn bed deed schrikken. Het hele verwerkingsproces had hij noodgedongen moeten overgeslagen en hoe langer het bleef aanslepen hoe minder waarschijnlijk het leek dat het ooit nog zou starten en hij het op een redelijke manier zou kunnen verwerken. Als het al te verwerken viel…

Het meisje leek het door te hebben, hoe zijn dieren zijn emoties representeerden. Als ze in ‘verbinding’ met hem stonden tenminste. Want vanaf het moment dat hij de wolfshond deels van zijn ziel had losgekoppeld, werd het een grote fluffball, iets wat Sebastian nooit zou zijn. Het enige nadeel was, dat de dieren hun emoties niet konden verstoppen. Als Sebastian gefrustreerd was, kon hij dat perfect verstoppen achter het denkbeeldige masker dat hij op zijn gezicht droeg, maar het paard zou dat niet kunnen en zou bijvoorbeeld duidelijk geïrriteerd beginnen briesen. Ze verrieden hoe Sebastian zich diep vanbinnen voelde. Het was allemaal heel ingewikkeld en het meisje zou nooit precies weten hoe het in zijn werk ging als Sebastian het haar niet uitlegde, en misschien maar beter ook. Enerzijds was hij bang voor weer een negatieve reactie, anderzijds wilde hij zo min mogelijk over zichzelf prijsgeven. Maar langzaam maar zeker werd het ook duidelijk dat het meisje hetzelfde plannetje in haar hoofd had. Hij beet nadenkend op zijn wang en snoof zachtjes bij haar woorden. "En wat als ik je advies nu niet wil? Het paard richtte zijn oren wat naar achteren en Sebastian stak zijn kin wat vooruit. Met haar praatjes zou ze hem niet weten te imponeren, hij was heftigere dingen gewoon dan een bitserige opmerking. ”Dat is het leuke aan advies, je doet ermee wat je wil. Niemand die je verplicht om het op te volgen.” een geforceerde, minuscule glimlach verscheen kort op zijn lippen die uitgedroogd waren door de koude.

”Dat klinkt bekend.” die drie woorden zorgden ervoor dat hij bedenkelijk zijn wenkbrauwen fronste en haar een tikkeltje doordringender aanstaarde. Welke dingen gingen er allemaal schuil onder die blonde krullen van haar? Sebastian balde zijn hand tot strakke vuisten rondom de manen van het paard en breidde heel voorzichtig zijn bewustzijn uit. Hij kon zien hoe er een wazige, doorzichtbare lijn vanuit zijn hoofd vertrok en richting het hoofd van het meisje afzweefde. In haar ogen zou het onzichtbaar zijn, omdat het enkel bestond in de gedachten van Sebastian. Vanaf het moment dat de gedachtenstraal haar hoofd raakte, stonden ze in verbinding met elkaar. Het was een extreem zwakke verbinding, die door het minste van concentratieverlies verbroken zou worden. Sebastian was namelijk geen telepaat, hij was niet in staat om in andermans gedachten rond te bazuinen, het enige wat hij kon was vage boodschappen doorkrijgen die hun karakter deels representeerde. Hij ademde beheerst in en uit en probeerde het meisje op een zo neutraal mogelijke manier aan te kijken terwijl hij langzaam maar zeker fluisteringen in zijn gedachten hoorde. Proud. Royal. Fury. Zo snel als hij ‘contact’ gemaakt had, trok hij zijn bewustzijn weer terug en verbrak hij de verbinding. Het was vermoeiend, maar hij wist voorlopig genoeg. Zachtjes hapte hij naar adem en zag hoe het meisje niet van houding veranderde en nog steeds naar de wolfshond keek. Het was onmogelijk dat ze iets gevoeld had, omdat de ‘aanraking’ van de gedachtenlijn zo fragiel was, dat het even zacht aanvoelde als een sneeuwvlokje dat op je hoofd viel.

Sebastian zijn dag was verschrikkelijk begonnen, en eigenlijk al gestart vanaf 3u ’s nachts, omdat hij vanaf dat moment gewoon niets meer geslapen had. Hij had zich in warme kleren gehuld toen de sterren nog hoog aan de hemel stonden en was het bos in gegaan. De stilte van het bos bracht zijn innerlijke rust terug en vanaf het moment dat hij zichzelf weer onder controle had, had hij zowel de Andalusiër als de wolfshond opgeroepen. Ze hadden hem uren aan een stuk gezelschap gehouden en waren er voor hem geweest zoals niemand anders dat kon. Ze waren het enige wat hij nog had, zijn enige steun en toeverlaat. Hij was eigenlijk terug op weg naar de school, toen ze opeens op het meisje uitkwamen. Het bracht de planning die hij in zijn hoofd had overhoop, maar hij stelde iemand anders zijn of haar veiligheid nog steeds prioritair aan eender wat anders. En daar stonden ze dan, beide te kijken naar Fera die als een halve gare doorheen de sneeuw ploeterde, achter een stok aan die hij terugbracht, om dan opnieuw te wachten tot hij voor de zoveelste keer weggesmeten werd. Maar als hij daar vrolijk van werd, dan was Sebastian bereid om de stok nog een miljard keer over en weer te gooien, ongeacht de pijn in zijn schouder en rug. Het paard stond zo stil als een standbeeld nadat hij zachtjes in het gezicht van het meisje geblazen had, alsof hij zelf niet goed begreep wat hij gedaan had. Ze leek er kort van te schrikken, maar herpakte zich onmiddellijk weer, alsof ze bang was om een ‘zwakkere’ kant van haar te tonen. Als het om die reden was, dan begreep Sebastian het wel, hij zat immers op dezelfde manier in elkaar.


Bij zijn vraag of ze mee kwam richting het bospad, waar het tevens gemakkelijker was om te wandelen, leek ze in te stemmen, ookal gebruikte ze geen woorden. Sebastian zijn lichaam schokte ritmisch mee met elke pas die het paard zette. Het was ooit anders geweest, soepelder, maar door zijn verminkte, nog steeds herstellende lichaam was het moeilijker om in de bewegingen van het paard op te gaan. Al kon je wel nog steeds aan zijn houding zien dat hij een ervaren ruiter was. Hij zuchtte zachtjes en observeerde de hond die heen en weer over het pad stoof, waardoor hij eruit kwam te zien als een levende sneeuwman. Het paard sjokte rustig vooruit, in de richting die Sebastian in zijn hoofd had, hij moest zelfs geen hulpen gebruiken om het paard door te geven waar hij heen wilde, aangezien ze één waren. Er heerste een ijzige kalmte over het paard, waardoor hij er bijna onrealistisch uitzag, maar dat was hij allesbehalve, het waren gewoon de kille gevoelens die op hem over geprojecteerd werden. De hond daarin tegen, dat was een geheel ander verhaal. "Ik ben trouwens Rhaenyra-Kari, maar ik denk dat Rhae of Kari wel wat simpeler is," Toen haar stem weerklonk draaide hij zijn hoofd opzij en keek naar beneden, om kort haar blik op te vangen. Sebastian knikte kalm en keek weer voor zich uit, naar het sneeuwwitte pad waar in de verste verte geen eind aan leek te komen. Hoe ver was hij deze nacht wel niet afgedwaald? ”Rhaenyra-Kari.” herhaalde hij haar volledige naam met een schorre ondertoon van vermoeidheid in zijn stem. Hij zou haar bij haar volledige naam noemen –als hij die ooit nodig zou hebben-, hij had het niet zo op afkortingen. Een kind kreeg niet voor niets zo’n mooie naam, enkel om hem daarna in stukken te kappen. ”Nooit eerder gehoord.” Hij bevochtigde kort zijn lippen om zich klaar te maken om zijn vraag te stellen, maar hij bedacht zich op het laatste moment en stelde ze niet. Als het meisje erover wilde vertellen zou ze dat uit haar eigen moeten doen, want Sebastian wist hoe gevoelig zo’n onderwerpen soms lagen. En aan haar naam te horen kon er wel eens een hele geschiedenis aan vooraf gaan, laat staan wat haar achternaam zou zijn. ”Ik ben Sebastian.” Hij liet zijn beide handen op de schoft van het enorme paard leunen en verzette zich wat in de hoop om zijn rug wat te ontlasten. ”En dit zijn Fera.” Het was een vreemde zin, en hij zou in haar oren misschien fout qua zinsbouw klinken, maar dat was het niet. Beide dieren hadden namelijk dezelfde naam.

Toen de hond een vreemde jank liet weerklinken keek Sebastian aandachtig opzij, en nam meteen waar waarom dat was geweest. Zojuist had hij nog omlaag moeten kijken om het meisje haar ogen te zien, nu moest hij amper op ooghoogte kijken. Ze kwam met haar schouders even hoog als hem en hij fronste verdacht zijn wenkbrauwen. Het paard onder hem dribbelde voor een zeker moment opzij, wat erop duidde dat het Sebastian ergens misschien wel een tikkeltje beangstigde. Nu ze een beetje verder van het meisje verwijderd waren, hoopte hij te kunnen zien wat de oorzaak was, maar er was niets dat hem ook maar een hint gaf. De lange jurk van het meisje rees tot aan haar voeten en verborg op die manier alles wat zich eronder afspeelde. Hij zou er niet achter vragen, iedereen had namelijk het recht op zijn of haar geheimen, maar het maakte hem wel in keer een heel stuk alerter en hij behield de afstand die tussen hen was. Sebastian koppelde de vrije wil van de hond weer vast aan zijn eigen bewustzijn, waardoor de hond kil tussen hem en Rhaenyra-Kari kwam draven, alsof hij een beschermende wand tussen hen wilde vormen. De stok had hij laten vallen en zijn interesse ervoor was verdwenen als sneeuw voor de zon. Dezelfde kille sfeer als die boven Sebastian en zijn paard, was nu ook over de hond blijven hangen. En die zou er blijven, totdat Sebastian hem weer de toestemming gaf om zijn eigen vrije wil te doen. Maar het zou er niet snel opnieuw van komen, toch zeker niet zolang hij niet zeker was dat het meisje geen bedreiging vormde. Ze had hem niet rechstreeks ‘aangevallen’ of bedreigd, maar het lag in Sebastian zijn aard om zich om de kleinste dingen terug te trekken in zijn beschermende houding. ”Ben je hier al lang?” vroeg hij dan maar, met een ruwe stem en liet de manen van het paard los om vervolgens over zijn eigen armen te wrijven, als poging om zijn verkleumde lichaam warm te krijgen.