I'm strong but now and then I'll lose myself [&Charlie]

HOLD ME DOWN

Het muzieklokaal. C, D, A, B, G, E, haar vingers gingen voorzichtig over de noten van de piano aan terwijl ze in gedachten raakte. Het lokaal was open geweest zonder dat er iemand in de ruimte aanwezig was, iets wat ze vreemd had gevonden maar zodra ze de piano gevonden had en ze zichzelf op het bankje gekregen had waren alle zorgen over dat het lokaal open was verdwenen geraakt. Heel moeilijk had ze het niet gevonden om het lokaal te vinden. Sinds de dag dat ze in een bui van emoties uit gebarsten was, was er iets in haar veranderd. Iets dat ze niet had kunnen verklaren, waar ze voor naar Jean haar kantoor was begeleid en die haar had uitgelegd dat het voorkwam dat mutanten op latere leeftijd een extra mutatie kregen, vanwege DNA wisseling en nog meer science dingen die ze niet snapte.

Ze was in gedachten geraakt over haar familie, haar moeder, haar zus, de man die ze niet langer meer vader kon noemen en haar tante.. ze herleefde alles in concentratie terwijl haar vingers nog altijd over de toetsen van de piano gleden en meer een verzameling aan geluiden afspeelden dan een echte melodie. En toch kalmeerde het Adelyn als ze dacht aan hoe ze niet kon zien wat voor een mooie dag het vandaag, en morgen en die dag daarna en de rest van haar leven, buiten was. Het merendeel van de school bevond zich op het moment buiten, genietend van de zon en het feest dat waarschijnlijk al begonnen was. Het interesseerde haar niet. Het was niet de winter die haar in een dip had gekregen, dat bleek nu dat ze de zon wel kon voelen maar niet kon zien. Ze had een nieuwe manier van voelen gekregen, niet onder controle maar het was íets, waarop ze dus ook meteen dingen kon 'zien'. Net zoals dat ze niet als een echte blinde kip naar de piano had hoeven te zoeken, omdat ze via trillingen in de grond kon voelen en zo kon zien waar alles zat om haar heen. Ze kon het dan wel niet écht zien, maar ze kon zich er een beeld bij vormen. En dat was allemaal wel prima, als het om muren en grote decoratie ging. Maar de natuur op dit eiland had ze nooit kunnen meemaken en zou ze ook nooit kunnen zien. Het enige dat haar op de been hield zou ze niet meer anders kunnen ervaren dan enkel via aanraking.

Het bonkende geluid van het feest dat blijkbaar van start was gegaan had haar terug uit haar concentratie gehaald en ze gleed met haar vingers over de toetsen heen zonder nog maar één noot in te drukken, terwijl ze een zacht zuchtje slaakte en vervolgens beide handen op de vleugel legde om haar hoofd daarop te laten steunen. Zou ze naar buiten gaan? Het zou misschien goed doen als ze de zon op haar kon voelen. Misschien zou het van pas komen dat ze een jurkje aan had waarvan de rechterkant zwart was en de linker wit, waardoor ze daadwerkelijk kon voelen of de rechterkant van haar lichaam meer hitte zou opvangen dan de linker. En of haar kamergenoten dan plezier van haar hadden gemaakt in plaats van te helpen. Niet dat ze ze niet vertrouwde. Nee, dat was iets dat ze een beetje in ze had gekregen. Lorise meer dan de anderen. Soms dacht ze dat dat aan haar mutatie lag en andere keren omdat ze net zo lief was als Clarence was geweest en ze een type was die zich snel overgaf aan de mensen die liefde in hun karakter hadden.

Waarom ze uiteindelijk toch naar buiten was gegaan wist ze niet. Ze bedacht zich dat het vast de trillingen waren van het feest dat haar naar buiten had gelokt, om te proeven hoe het zou zijn om het idee te hebben dat ze een show zou geven. Dat er iets van een show was en dat er zo'n drukte was dat ze er emotioneel van zou worden. Omdat ze zich niet voor kon stellen hoe het er uit moest zien, terwijl ze zich naar het strand bevond met een langzame pas, bedacht ze zich dat het niet veel moest verschillen van een circus tent terrein. Alleen dan op het strand.
Ze merkte, wanneer ze haar eerste stappen in het zand had gezet met slippers, hoe de druk veranderde en ze de trillingen nu meer door haar buik voelde gaan in plaats van door haar voeten, en hoe ze hierdoor alleen maar meer zenuwen kreeg. De blondine had maar weinig van de speech opgepikt maar van wat ze ervan gehoord had was dat alles zo mooi opgemaakt en voorbereid was, dat er zoveel dingen te doen waren, ze kon horen dat de zee prachtig klotste tegen de rand aan en de golven gereed waren om bereden te worden. Ze slikte en bleef op een willekeurige plek staan, niet te ver van het podium af maar ook zeker niet te dichtbij. Haar handen waren klammer geworden, ze had ze tot vuisten gebald langs haar zij. Iemand botste tegen haar op, waarna degene meteen zijn excuses aanbood en ze kort degene zijn of haar vingers op haar bovenarm had gevoeld maar wat ze nu zich pas realiseerde was dat ze degene niet afgeschrikt zou hebben met haar postuur, maar vanwege het feit dat ze volledig trilde en er tranen over haar wangen gerold waren. Ze voelde zich plotseling heel misselijk worden. Het feit dat ze dit allemaal niet kon zien.. de mensen om haar heen, ze was hier nu al langer dan een paar maanden en hoewel ze het idee had dat ze haar kamergenoten vertrouwde en een jongen genaamd Charlie, wist ze dat ze ze nooit meer dan een beetje kon vertrouwen. Ze kon ze niet zien, ze kon niks zien en dat beangstigde haar. Dat beangstigde haar zo erg dat ze inmiddels naar haar buik gegrepen had en ze haar neus ophaalde terwijl er opnieuw een paar tranen uit haar ogen kwamen gerold en ze op haar onderlip beet van verdriet.

Even serieus, een strandfeestje. Alsof hij geen betere dingen te doen had. Nope, hem zou je daar echt niet zien, de hele dag niet. Soms vond hij het wel een keer fijn om op het strand te trainen, maar er heen gaan om tussen andere mutanten te zijn, die zich aan het amuseren waren met belachelijke dingen als karaoke zingen of strandvolleybal spelen.. No fucking way. Vandaag bleef hij binnen om in zijn boek te lezen. Het was voor een keer iets wat hij zonder tegenzin kon lezen, aangezien alle lectuur die hij las gewoon verplicht was. In het Latijns dan nog wel. Maar het ging over iets wat hij belangrijk vond, iets waar hij eerder nooit op zou willen verdiepen. Het ging over de genezende krachten van zijn bloed. Sinds hij Max er mee had genezen, wou hij wel een keer weten wat voor mogelijkheden er nog waren.. En dat om een specifieke reden die Raziël alleen maar had kunnen toejuichen.

Terwijl hij zat te lezen, kreeg hij ook extra uitleg van de Engel van het genezen zelf, Raphael. Diep geconcentreerd nam hij alle informatie in zich op.. Daarom sprong hij bijna op toen er ineens een soort shock door hem heen ging. Het was als een soort alarm, en aangezien er maar één iemand was die dat in hem kon triggeren, twijfelde hij niet eens meer toen hij recht sprong, zijn Engelendolken verborgen in een riem om zijn heupen, en naar buiten liep. Tijd om een shirt aan te trekken, nam hij niet eens; hij zou zo ook wel minder opvallen tussen iedereen die nu rond liep tijdens deze warme dag.

Charlie had eigenlijk geen idee waar hij heen ging, maar het was alsof er een innerlijk compas in hem zat, en Adelyn was het noorden. Hij sprintte richting het strand, waar hij vermoedde dat ze was.. Ofwel zou ze ergens in het bos tussen het strand en het schoolgebouw zou zijn blijven staan, al betwijfelde hij dat. Met een soort bezeten, wilde blik stormde hij het strand op, duwde een paar mensen uit de weg en zag uiteindelijk Adelyn staan. Ze trilde, tranen liepen over haar kaken. Voorzichtig legde hij zijn hand op haar schouder, nam haar toen in zijn armen en wreef even troostend over haar armen. "Ik ben het", Zei hij, waarna hij het magere meisje optilde en haar achter het podium weg droeg naar een stukje strand waar er minder mutanten waren, uit het zicht van nieuwsgierige ogen dus. "Adelyn, wat is er?" Vroeg hij toen, zacht maar dwingend.

HOLD ME DOWN

Het had allemaal zo mooi geleken, een belofte, een droom wanneer ze naar dit eiland was gebracht. Een ontsnapping aan de vreselijke gebeurtenis waar ze dagelijks aan dacht, wat haar in haar dromen achterna ging. Het was duisternis, altijd duisternis, met een heleboel flitsen, waar haar verbeelding op gekomen was, geschreeuw en eindeloos gegil. Er waren altijd herinneringen van de avond dat ze weggerend was uit haar eigen huis van haar vader vermengd in haar nachtmerries, waardoor ze trillend wakker werd met het zweet op haar voorhoofd.

De harde muziek van het feest bracht haar terug naar de chaos die ze toen had meegemaakt, de ontsnapping aan de man die ze ooit haar vader had genoemd, de dag dat ze haar tante en vriendin kwijt was geraakt, dat ze Clarence haar warme bloed aan haar handen had voelen kleven en over haar armen had voelen gaan. Ze kon het niet alleen voor zich zien maar ook daadwerkelijk beleven. Ze trilde van angst als ze overspoeld werd met alle emoties en het feit dat ze nauwelijks naar adem kon happen door de drukte om haar heen. Ze werd overspoeld met prikkelingen door haar zintuigen, door iets in haar wat was ontstaan. Een nieuwe mutatie? Ze snapte het niet en het maakte haar alleen maar bang.

Een plotselinge hand op haar schouder liet haar schrikken, maar voordat ze de kans kreeg om naar achteren te stamelen of proberen weg te gaan werd ze in de persoon zijn, aan de geur en het gewicht door haar mutatie had ze al door dat het een jongen was, armen gesloten en de manier waarop hij over haar armen streek en zijn stem hoorbaar maakte raakte ze terug naar de realiteit. Charlie. Ze werd opgetild en ze begroef haar gezicht in zijn schouder terwijl ze aan hem vasthield met haar armen om zijn nek. Het volume van de muziek verminderde nadat het juist luider was geworden, wat betekende dat hij haar waarschijnlijk naar achter het podium had gedragen. Ze kon het niet voelen aangezien ze geen aanraking met de grond maakte, wat betekende dat alleen op die manier haar mutatie werkte, maar ze was niet doof. Sterker nog, die zintuig was natuurlijk sterker geworden waardoor ze haast altijd op haar hoede was als het ging om haar omgeving.

Charlie vroeg wat er aan de hand was, waardoor ze zich steviger tegen zijn schouder drukte zodat hij haar niet hoefde te zien en ze een zacht piepje liet horen. Ze wou praten, maar het lukte haar niet. In plaats daarvan schudde ze nee in zijn nek. Er was niets aan de hand, ze had gewoon een inzinking gehad. Of die had ze nog steeds. Ze voelde zich rot. En ze haalde eens haar neus op voordat er toch iets in haar los kwam en ze de moed kreeg om te praten, wel met een piepstem. ''Iedereen zegt dat het zo mooi is.. en ik ben de zwak- en stommeling die het niet kan zien..'' Snotterde ze vervolgens opnieuw hoofdschuddend.

Op het eerste moment zag het er niet naar uit dat ze gewond was. Toch niet fysiek dan, want wat er in het hoofd van zijn kleine beschermelinge om ging, was iets waar zelfs hij niks aan kon doen. Het zou zoveel simpeler zijn om fysieke wonden te genezen, voor hem dan toch. Een beetje bloed en het was opgelost. Maar de wonden aan de binnenkant, en dat waren er heel wat, waren niet zo makkelijk te genezen. Dat zou tijd kosten, heel veel tijd. Tijd die hij misschien niet had.. En hij wou het, zo graag, meer dan dat hij zijn eigen geluk wou. Want om eerlijk te zijn, voor hem was zoiets niet weg gelegd. Hij was hier voor één doel, in het begin dan. Nu waren dat er twee geworden, iets hoogst uitzonderlijk. Normaal zou hij pas die verantwoordelijkheid hebben gekregen nadat hij naar die andere wereld was gegaan, maar toen Adelyn zijn pad had gekruist, was het meteen heel anders gegaan.

En hij had er geen spijt van. Met het meisje in zijn armen liep hij weg van de drukte, met een woedende, waarschuwende blik naar iedereen die het ook maar waagde om hen scheef aan te kijken. Hun gezichten zou hij wel onthouden tbh, en het later afhandelen.. Maar eerst moest hij voor haar zorgen. Ze had haar armen rond zijn nek geslagen en haar gezicht in zijn nek verborgen. Eenmaal achter het podium sprak hij haar aan, maar ze zei niks. In plaats daarvan drukte ze haar gezicht wat meer tegen zijn huid aan en schudde ze haar hoofd. Charlie besloot om stil te blijven tot ze er zelf over zou beginnen, wist dat het niet slim was om haar te pushen. Daarom ging hij zitten, in kleermakerszit, met Adelyn nog steeds in zijn armen. Hij liet haar rustig wat meer zakken, zodat ze op hem kon zitten, maar liet haar nog steeds niet los.

Geduldig had hij gewacht, en zijn geduld werd beloond. ''Iedereen zegt dat het zo mooi is.. en ik ben de zwak- en stommeling die het niet kan zien..'' Bracht ze met een piepstemmetje uit, en hij voelde zijn hart letterlijk breken. En als je daar even over na dacht, was het zo vreemd dat juist hij zoiets voelde. Dat het hem kon raken.. Het was uniek voor haar, dat zij dat kon. Even wist hij niet wat te zeggen. "Vertel het haar", Hoorde hij zachtjes in zijn hoofd. Maar was dat wel een goed idee? "Wat als het niet werkt?" Vroeg hij terug, en het werd stil. "Je gaat het een keer moeten uittesten", Klonk het toen, en daar zat wel wat in.. Hij schraapte dus even zijn keel. "Weet je, ik vind het moeilijk om je dit te vertellen omdat ik je niet teleur wil stellen maar..", Begon hij. Wauw. Hij die bang was dat hij iemand teleur zou stellen. "Ik denk dat ik het kan oplossen.. Je blindheid. Ik heb er research op gedaan, maar sinds er nog geen eerdere gevallen zijn, ben ik niet zeker of het het goeie resultaat gaat hebben. Ik kan dus ook niet beloven dat het echt gaat werken, maar ik wil het wel proberen you know..", Vervolgde hij, waarna hij terug zweeg en haar de tijd gaf om na te denken over dit voorstel.

HOLD ME DOWN

Ze wist niet hoe ze zomaar ineens emotioneel was geworden, want het was niet nieuw dat ze niet kon zien. Om het feit dat ze nooit de circus had kunnen zien was ze ook niet emotioneel om geworden. Was het het feit dat dit een omgeving was waar ze letterlijk niemand kende? Marilyn had ze vaak genoeg gezien en vanaf het punt dat ze blind was geweest altijd vertrouwd en hier.. hier had ze niemand van familie of vrienden. Charlie was haar vriend geworden.. maar ze had hem nooit gezien. Evenals de rest van de mensen, Jean die haar gered had van de hinderlaag. Letterlijk niemand. En het maakte niet uit dat ze het feest niet kon zien wat georganiseerd was. Ze kon zien op een andere manier.. het maakte haar uit dat ze de mensen zelf niet kon zien. En misschien ook wel.. dat ze Charlie niet kon zien, de jongen die haar iedere keer weer opnieuw beschermde zonder dat ze wist waarom.

Zachtjes kalmeerde ze zichzelf, ook doordat Charlie haar nog altijd bleef vasthouden en ze in zijn schoot zat, haar gezicht verbergend tegen haar eigen arm aan om haar tranen ermee af te vegen voordat ze haar hoofd liet hangen en haar handen in haar eigen schoot neerlegde- merendeels verslagen door haar eigen emoties. Er was niets dat ze nog kon zeggen, woorden waren van het laatste belang op het moment. En eigenlijk voelde ze opnieuw een huilbui in haar opkomen, maar daar werd ze voor tegengehouden. De stilte die een minuut of twee geheerst had werd opgevuld door Charlie's stem, maar ze hief haar hoofd niet op. Ze kon het niet- de jongen aankijken, ook al zag ze niet met haar ogen. Adelyn slikte en snoof nog eens als reactie op Charlie's stilvallende woorden. Hij klonk plotseling zoveel meer breekbaar, iets wat ze niet van hem gewend was en ergens een belletje liet rinkelen of ze alarm moest slaan of niet. Het was anders, iets wat niet bij hem hoorde, toch? Ze moest toegeven dat het haar hart voor heel even wat adrenaline liet aanmaken uit angst- maar dat was niet voor heel lang. Zodra hij zijn zin verder zette kalmeerde ze weer, ook al was er niets aan haar lichaamshouding veranderd. ''M-mijn blindheid?'' Herhaalde ze, niet compleet zeker of ze het goed gehoord had wat hij zei ook al had ze het echt wel gehoord. Het feest was namelijk geen stoorzender voor haar op dit moment, enkel alleen de stemmen die in haar eigen hoofd voor lawaai zorgden, haar eigen gedachten die op hol waren gaan slaan- totdat het tot haar doordrong dat Charlie echt had gezegd dat hij dacht dat hij haar blindheid kon oplossen. ''H-hoe? Het is onmogelijk..'' bracht ze zachtjes uit, haar hoofd ietsje draaiende richting het zand. ''Zelfs de healers lukt het niet.'' Ze perste haar lippen wat verslagen op elkaar en veegde een uit haar oog rollende traan van haar wang af met haar hand waardoor haar rode ogen zichtbaar waren voor Charlie. Heel even 'keek' ze hem aan voordat ze haar hoofd weer weg draaide, bang dat hij nu dingen zei die niet waar gemaakt konden worden.

Voor het eerst in een lange tijd was hij echt zenuwachtig. Vroeger was hij wel eens zenuwachtig als zijn vader kwaad werd op hem, bang dat hij hem weer ging slaan, maar uiteindelijk was hij het zo gewoon geworden dat hij er geen angst meer voor had. Als de man hem wou slaan, dan deed hij maar. Het had hem gewoon niet meer kunnen schelen. Mede dankzij de stemmen in zijn hoofd dan. En het beste was dat zijn vader er gek van werd, dat hij zijn zoon niet meer kon raken met woorden noch fysieke aanvallen. Maar nu leek het alsof hij zijn eeuwige kalmte niet kon vinden, omdat zij in zijn armen zat te huilen. Het gaf hem het gevoel dat hij faalde in haar gelukkig houden, en dat was het ergste wat hij ooit had gevoeld.

Even voerde hij een korte conversatie in zijn hoofd. Ze gingen er mee akkoord dat het tijd was, tijd om te testen of zijn idee zou werken. Als het niet zou werken, dan zou hij probably haar hart breken, maar als hij het niet probeerde.. Dan zou hij nooit weten of het werkte of niet. En het leek nu het goeie moment om het te doen. ''M-mijn blindheid?'' Herhaalde ze verbaasd, alsof ze hem niet had gehoord. De jongen knikte even, dat zou ze wel merken aan zijn bewegingen. ''H-hoe? Het is onmogelijk..'' Mompelde ze, keek naar beneden. ''Zelfs de healers lukt het niet.'' Zei ze, waarna ze haar gezicht even af veegde en hem toen aan keek. Charlie moest ondanks alles kort lachen. "Weet je nu nog niet dat ik anders ben? Zelfs anders dan de meeste mutanten?" Zei hij, terwijl hij bemoedigend over haar rug aaide. "Ik wil het proberen, en als het niet lukt, dan lukt het niet.. Maar dan heb ik het wel geprobeerd", Vervolgde hij. "En je weet dat ik alles zou doen voor jou", Fluisterde hij nog zachtjes, waarna hij zijn ene arm onder haar benen schoof en op stond.

"Even een rustig plekje zoeken", Deelde hij haar mee, waarna hij nog wat verder weg liep van het rumoer van het feest. Na een aantal minuten keek hij achterom, vond het wel ver genoeg. Hij zette haar neer in het zand, ging naast haar zitten. "Niet bang zijn oké, ik vertel je wat ik doe stap voor stap", Zei hij, wou haar niet bang maken omdat ze niet wist wat er zou komen. "Je moet voor mij je ogen gewoon open houden, ik ga er iets in doen, het kan een beetje warm aanvoelen", Vervolgde hij. Dat het zijn bloed was, zei hij er maar niet bij. Hij ging wat verzitten en trok haar zachtjes achterover, zodat ze met haar hoofd op zijn bovenbeen lag.

Daarna nam hij een van zijn Engelendolken uit zijn riem, fluisterde zijn naam en zette het tegen zijn pols. "Put jezelf niet uit, als het met een beetje niet lukt, dan lukt het met teveel ook niet", Waarschuwde Raphael hem nog, waarop hij even knikte en vervolgens een snee maakte op zijn pols, vlak bij de palm van zijn hand. Het bloed welde er meteen uit op. Hij legde de dolk weg en hield er zijn hand onder, zodat het niet op haar gezicht liep. ”Ik laat het nu op je linker oog druppelen", Zei hij, terwijl hij zijn pols boven haar oog bracht en zijn andere hand weg trok, zodat het gouden bloed in haar oog druppelde. Haar oog leek zijn bloed wel op te nemen, al kon hij dat niet zeker weten. Het liep er alleszins niet uit. "En nu je andere", Meldde hij, terwijl hij zijn pols verplaatste en haar rechter oog onder handen nam. Na een tijdje nam hij zijn hand weg en veegde hij de restjes bloed weg met zijn andere hand. De wonde zou ook wel terug dicht groeien, maar daar lette hij niet op. Gespannen keek hij naar haar ogen, hopend dat er verandering zou komen in de toestand er van.