Remember me for centuries {+Valkje}

Blij dat ze na heel wat weken weer uit de ziekenboeg was liep ze op het plein. Het had haar allemaal veel te lang geduurd tot haar rug weer goed was. Ze zal Jayson nog wel krijgen, maar eerst moest ze weer even in vorm komen. Misschien hier en daar wat mensen laten vastnagelen aan de grond zodat ze vervolgens om vallen is niet zo heel strafbaar. Dus ze kon dat wel gaan doen. Ze moest immers weer even haar reputatie recht zetten, waarschijnlijk had iedereen dan wel gehoord wat er was gebeurd met haar en Jayson in de ziekenboeg. De psychopaat heeft payback gekregen, maar zij zou haar revenge wel krijgen. Nu niet gelijk natuurlijk, ze keek zelf ook wel een beetje uit wat ze ging doen.
Hoe onschuldig ze er ook zag, iedereen wist wel dat ze dat niet was. Met een glimlach op haar gezicht liep ze sommige mensen aan waarbij ze daarna zorgde dat die mensen vielen of niet verder konden lopen om hun bloed een korte drie seconden te stoppen. Het was maar een kleine steek van pijn die ze zouden merken, maar het was beter iets dan niets. Lydia was terug en niemand kon dat meer van haar afpakken. Zelfs Jayson of Charlie zou dat niet kunnen. Ook al had ze wel wat roddels opgevangen dat Charlie wat soft aan het worden was. Wel jammer tho, ze kon het altijd heel goed vinden met die gozer. Misschien kwam er nog wel een dag dat ze die gozer weer zou tegen komen. Haar hele dag zou dan weer in een klap de beste dag worden van haar leven, zoals altijd dat ze dat altijd.

Met haar handen in haar zakken van haar zwarte jeans kraakte de herfstbladeren onder haar voeten. De zomer was in tussen tijd voorbij gegaan, terwijl zij in het ziekenbed had gelegen. Ze had af en toe nog steeds last van haar rug, maar met pijnstillers die ze dagelijks in moest nemen ging het wel. Het was de verpleegsters alleen wel opgevallen dat ze nog al snel een verslaving had aan pijnstillers, dus moest nu elke keer rond een uur of vijf in de middag naar de ziekenboeg om één pijnstiller in te nemen. Al die voorzorg maatregelen begonnen wel een beetje op haar zenuwen te werken. En de mensen die nu een grote bocht om haar heen maakte had ze ook niet veel lol meer aan.
Met uitzicht naar de grond en wat bladeren die ze weg schopte brak de zon al wat meer door. De hele dag was het niet echt koud geweest, maar met de zon die tussen de wolken te voorschijn kwam werd het wel een graadje warmer. De knapperende bladeren onder haar voeten en takjes die om haar heen verspreid lagen gingen over naar zacht korrelig zand. Ze had in de tijd dat ze was wezen lopen niet echt op gelet op de mensen om haar heen. Terwijl ze weer op keek merkte ze dat ze op dit gedeelte van het eiland nog niet was geweest. Lydia was wel eens op het strand geweest, maar dit was een stuk strand dat voor een groot deel omringd was met rotsen. Het lag ook nog al afgelegen van de rest van het eiland. Dus ze haalde haar handen uit haar zakken van haar zwarte jeans en liep nieuwsgierig om een altijd rotsen heen. Het water dat tegen de rotsen aan braken zag er nogal heftig uit. Door alleen maar te kijken naar het water en de rotsen die het water tegen hield in een kleine ruimte tussen het strand en de rotsen, zag het erg gevaarlijk uit. Dit gedeelte van het strand was gewoon niet veilig genoeg om te gaan zwemmen. Ze ging op een rots zitten die haar uitzicht gaf op de zee, en wachtte rustig af tot er iets in haar hoofd kwam om nog verder met de tijd te gaan doen die ze had vandaag.

Outfit

De zon die af en toe even vanachter de wolken te voorschijn kwam maakte het weertje wel wat warmer. Af gezien de koude wind die de bladeren van de bomen achter haar er af liet vallen, hielden sommige mutanten er niet van om toch naar buiten te gaan. Gelukkig bevond ze dan wel op een plek waar er weinig tot helemaal geen mede mutanten aanwezig waren, waarbij Lydia toch wel even kon genieten van de frisse buitenlucht. Op weg naar de plek waar ze zich nu bevond had ze aantal mutanten een steek in lichaam gegeven met haar mutatie. Toch was ze op dit moment niet zo’n persoon die naar de drukste plekken te gaan op het eiland om heel wat mensen te gaan martelen zodat ze sterker kon worden. Nu was ze juist naar de rust gegaan met haar ogen op de koude wateren van de zee gericht.
Door haar warme trui die geen koud wind vlaagje over haar rug liet gaan leunde ze met haar ellebogen op haar knieën, zodat haar hoofd op haar handen kon rusten. De rust die er was was bijna zo stil dat elk blad dat van de bomen achter op de grond vielen kon horen en elk druppel water tegen de rotsen omhoog klotsten. Je moest je eens voorstellen hoe de wereld er uit zou zien als er alleen maar rustige omgevingen waren om je te kunnen bevinden. Lydia zou daar op den duur zelf helemaal gek van worden, want af en toe was drukte om je heen is wel fijn. Voor al als je je mutatie sterker wil laten worden zonder er dieren mee pijn te doen… Maar voor vandaag hield Lydia het alleen op rust en stilte zonder enige contact met anderen meer te maken.

Jammer genoeg voor haar werd haar rust en stilte als snel verbroken. Door een ”Heee” van een vrouwelijke stem sloeg Lydia als snel een geërgerde blik waarbij een diepe zucht haar mond verliet. Kort telde ze even tot drie waarbij ze de meid die haar had begroette met een strak gezicht aan keek. Je kon niet zeggen dat Lydia er vrolijk uit zag, maar ze zag er ook niet boos uit. Het was meer zo’n emoji met een mondje die helemaal strak en plat stond. Er was ook geen emotie in haar gezichtsuitdrukking te vinden iets wat bijna tot zelden voor kwam. Ze keek normaal gelijk boos of geërgerd, maar nu gewoon strak en emotieloos. Alsof ze eerst wilde onderzoeken wie deze meid nou echt was voordat ze iets ging doen. “Er staat nog geen bordje met “rust & stilte”, maar binnenkort wel.. dus stop maar even met praten,” sprak Lydia net zoals haar gezichtsuitdrukking helemaal emotieloos. Ze keek de meid nog even na die een steentje van de grond af pakte en over het water heen ketste. Lydia zei ook verder weer niks en keek weer rustig voor haar uit de zee over. Ze begonnen de seconden die voorbij streken bij te houden op haar horloge afvragend of de meid nog zo dom was om iets te gaan zeggen tegen haar. En wanneer de meid uiteindelijk weg zou gaan...

Outfit

Rust en stilte dat is al dat ze vroeg en dat is al dat ze wilde. Even geen mutanten om haar heen die altijd met een grote boog om haar heen liepen of haar boos aan keken. Er waren ook wel van die mutanten die achter haar rug om aan het roddelen waren. En waarvoor had Lydia dat verdiend? Niet veel sinds ze nu net weer op haar benen liep de ziekenboeg uit. Zelfs op haar eenzame rots op het strand word gestoord door een brunette die nog geen idee heeft wie zij is. Ze had dan wel mooi duidelijk gemaakt dat hier een bordje zou komen, maar dat was ook een van die leugens die ze maakte om geen gesprek met de meid aan te gaan. Dat was voor de meid beter dat ze niks meer zou zeggen. Anders konden er gevolgen komen waar Lydia niet bepaald zin in had. Vandaag was het nog geen tijd om haar mutatie weer soepel te laten werken en mensen meer pijn te doen dan ze ooit zou hebben gedaan. Dat deze meid serieus verwachtte dat Lydia een vrolijke redhead was, dan kon ze dat wel mooi vergeten. Als er iets was dat Lydia nooit was, dan was het vrolijk zijn.

“Nou oké dan, omdat je het zo lief vraagt,” sprak de meid nog om het laatste sarcastische woord te hebben. Dit zou eigenlijk de druppel voor Lydia zijn om te zorgen dat de meid wist waarom ze niet vrolijk was en geen woord wilde bespreken. Maar ze hield zich nog in. Ze telde rustig tot tien en zei niks meer tegen de meid. Geen woord, ze verrekte zelfs geen spier. Alles om maar een simpel contact te verbreken tussen haar en de brunette. Maar Lydia was nou eenmaal zo’n persoon die er niks aan kon doen, ze kon er gewoon echt niet tegen dat zij de afgelopen paar keren dat ze een gesprek met iemand had niet het laatste woord had gehad. En dat de meid ook per se het laatste woord wilde, ja, dat kan gewoon niet. “Je hoeft niet zo sarcastisch te doen, om het dom te laten klinken,” sprak Lydia sceptisch. “Iedereen kan aan jou zien dat je nog niets weet,” vervolgde ze verder. Maar ze bleef gefocust op de golven van de zee en niet naar brunette. God mag weten welke gezichtsuitdrukking de meid trok of hoe de meid zal reageren. Het enige wat Lydia wilde was het laatste woord hebben en meer vroeg ze niet.

Outfit

Lydia vond dat de meid van nog helemaal niets wist. Niet weten wat er allemaal rondliep op het eiland, maar vooral van de rest van de wereld. De technologie die op de wereld was en de elektriciteit van gas en zonne-energie. Ook de oorlogen die er allemaal bezig waren, alles wat je maar kon op noemen. De meid zou er niets van af weten. De domheid was in haar ogen te lezen en Lydia zou het niets verbazen of ze ook nog gelijk had over de meid ook. Het was alleen niet zo dat dit betekende dat ze ook een gesprek met de meid aan wilde gaan. Sterker nog het enige wat Lydia wilde was het laatste woord. En daarna weer gewoon rust en stilte. Rust en stilte was het beste wat er is, voor al als zij het laatste woord heeft gehad en daarmee ook gelijk had gehad dat de meid dom was.
Ze keek even op zij naar de meid die een diepe frons in haar voorhoofd had laten verschijnen bij haar woorden. Vervolgens werd de blik wat geïrriteerd, iets wat nog dommer leek dan haar sarcastische woorden. “Wie zegt dat? Dat kan jij toch helemaal niet zien,” sprak ze licht aanvallend. Kort moest Lydia even lachen om haar woorden. Moest ze nou echt uitleggen dat domheid in haar ogen te lezen was en dat ze eruit ziet als ze onder een steen had gewoond? Dit was gewoon niet te geloven. “Ik weet waarschijnlijk meer dan jou,” zei ze vervolgens terug, waarbij Lydia nog meer moest lachen. “Lieverd, heb je onder een steen geleefd of zo?” sprak ze alsof ze vervolgens later een wijs advies aan haar zou geven. Niet dat ze echt advies zou geven, ze zou haar alleen haar mening geven over hoe de meid eruit zag in haar ogen.
“Ik kan gewoon in je ogen zien dat je sommige dingen gewoon nieuw voor je zijn,” zei ze kalm, waarna ze vervolgde:“Maar ja, dat is hoe ik je zie. Ik kan het fout hebben, maar i don’t really care.” Er was niks kwaadaardigs in haar stem te horen, alleen pure eerlijkheid. Als de meid het nou wilde accepteren of niet, Lydia had tenminste haar zegje gedaan.

{beetje kort, hoop dat je er iets mee kunt}
Outfit